helemaal ingestort vandaag

Ik kan het niet... ik vind het leven te moeilijk, niet leuk, ik vind er echt helemaal niks aan. Er moet zoveel en ik lijk nergens in te lukken. Ik voel me falen op alle vlakken. Ik spartel, trappel maar lijk geen meter vooruit te komen. Ik wil niet meer.

Ik ben niet suïcidaal... maar ik wil niet meer. Als ik morgen per ongeluk niet meer zou wakker worden, vind ik dat prima. Dan moet ik niks meer, voel ik niks meer, denk ik niks meer. Dat lijkt me een hele fijne gedachte...

Ik kan niks anders doen dan huilen... huilen en denken, denken en huilen. Ik voel me zo gefaald in dit leven. Ik krijg dit nooit meer rechtgetrokken. Ik heb de energie ook niet om het recht te trekken. Ik kan me alleen nog maar moe, eenzaam en alleen voelen. Voor de mensen rondom mij, ben ik ook geen plezier meer. De opgewekte, levenslustige Joke is al 2 jaar zoek. Ik kan ze zelf ook niet meer vinden. De Joke die ik nu ben, vind ik zelf niet leuk. Laat staan dat anderen dat zouden vinden. Ik kan alleen nog maar zeuren, of doen alsof. Wie ben ik dan? Er is geen ene fuck aan, aan dit ganse leven. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het voelt om blij te zijn dat ik leef...

Ik werk het ook uit op de kinderen. Wat het gevoel van falen en mislukken alleen nog maar uitvergroot. Ik ben geen moeder voor hen. Ik ben een emotioneel wrak, een tikkende tijdbom die elk moment kan ontploffen. Ik ben er dan al maar halftijds voor hen en als ik er ben, dan functioneer ik niet naar behoren. Ze hebben niks aan mij, helemaal niks. Ik doe hen alleen maar verdriet, maak het hen nog moeilijker dan het al is.

echt... ik wil niet meer... ik wil morgen niet meer wakker worden... het hoeft allemaal niet meer voor mij...