|
net een heel rustig avondloopje gedaan. Ik heb getwijfeld of ik zou gaan, vermits mijn hart soms rare sprongen maakt de afgelopen dagen/weken. Maar de avond gaapte lang en leeg, dus trok ik toch maar mijn loopschoenen aan. Het was op mijn gemakske maar t deed wel deugd. Vrolijke muziek in mijn oren, het geluid van mijn voeten op het asfalt, de heerlijke koude avondlucht in mijn longen. Ik ben blij dat ik buiten ging en mijn lijf moe maakte. De avond ook doorbroken, minder lang en alleen.
Het is nochtans de enige avond deze week dat er niks op het programma staat. wanneer ga ik eens echt leren genieten van avonden als deze? wanneer ga ik es niet opzien tegen alleen thuis zijn? ik dacht nochtans dat ik er beter in werd. En toch... doeme... dan ben ik ontgoocheld in mezelf dat ik daar nu nog altijd niet beter tegen kan. heel dat proces gaat voor mij niet snel genoeg. Hoor ik ondertussen nog niet mezelf en mijn leven op orde te hebben? of leg ik voor mezelf de lat te hoog?
Mijn brief aan filip blijft voorlopig nog gewoon op mijn laptop staan. Ik heb hem nog niet verzonden. Daar ben ik nog niet klaar voor... gisterenavond met hem nog meer dan een uur gebeld. onze gesprekken zijn zo fijn. Ik kan daar nog geen afscheid van nemen. Ik kan het nog niet afsluiten. hoewel ik ook wel weet dat het allemaal uitstel van executue is. Ik maak het zelfs alleen maar erger voor mezelf. Want hoe langer dit duurt, hoe meer ik me aan hem hecht en hoe moeilijker het wordt als hij uiteindelijk afscheid van me neemt. Dan moet ik nogmaals zeggen... en toch... ik kan het hem nog niet zeggen... nog niet laten lezen of aan hem voorlezen.
waarom lopen verstand en gevoel soms zo erg uit mekaar? waarom krijg ik die twee niet mooi synchroon?
|
