vanmorgen al om 6u wakker geworden. Dan begint mijn hoofd te malen en lukt het slapen met niet meer...
Deze week een aantal fijne gesprekken gehad. Die moesten allemaal nog eens herkauwd worden in mijn hoofd. er zijn fijne dingen gezegd maar ik heb ook een aantal minder leuke zaken gehoord.
woensdag ben ik een koffie gaan drinken met Walter na de toneelrepetitie. Walter is een man die 17jaar ouder is dan ik. Ik hou van zijn levenswijsheid, zijn oprechtheid, zijn levensfilosofie. Het is heerlijk om samen met hem te praten over het leven en alle rollen die we in dat leven te vervullen hebben. Het is ook fijn om vanuit een mannelijke brein naar de wereld te kijken. ik zou walter kunnen omschrijven als een soort van vaderfiguur voor mij. Walter kent Tom ook goed. Dus heeft het gesprek ook een deel van de avond over hem gegaan: over wie hij voor mij geweest is, wat hij voor mij betekend heeft en waar het misgelopen is. Er wordt in de toneelvereniging blijkbaar stevig over mij geroddeld. Ik zou Tom "binnen gedaan hebben". Ik heb Tom versierd en gemanipuleerd zodat hij bij zijn vrouw zou weggaan en daarna was ik hem beu en heb ik hem laten vallen. OMG... wat denken die van mij? Ze hebben geen enkel idee van het echte verhaal. Wie zijn zij om zo over mij te oordelen? Ik heb een hekel aan kortzichtige mensen die zo snel een oordeel klaar hebben en dat dan ook nog eens verspreiden in de wereld. Ik vind dat zo ontzettend oneerlijk. Maar ik moet dat loslaten. Ik wéét dat die mensen mijn energie niet waard zijn. Ik moet me focussen op de positieve mensen in mijn leven. Maar ik kan helemaal niet ontkennen dat het me heel erg kan raken...
gisterenavond heb ik bijna 2u met filip gebeld. Wat is dat met die man? wat betekent hij eigenlijk voor mij? Het was zo fijn om hem te horen en de minuten aan de telefoon vlogen voorbij. En al wat ik kon denken was: "kom naar mij toe en hou me vast. Kus mij, vrij met mij" Waar komt dat in godsnaam vandaan? Ik wil helemaal geen relatie met hem. Ik vind hem... hoe moet ik het zeggen... niet intelligent genoeg. We kunnen het heel goed met mekaar vinden, maar ergens zitten we toch op een ander niveau. Ik kan het niet anders omschrijven. Ik vind hem ook niet knap ofzo... Maar hij is zo lief, zo rustig, zo warm en zacht. En ik kan hem soms toch missen... vreemd...
Wat is dat plots met mij en mannen anyway? Tinder is nog geinstalleerd en weer verwijderd. Maar toch nog 2 mannen overgehouden waar ik contact mee heb. Een derde man likete ik zelf niet maar zocht en vond mij via instagram. Ze willen allemaal een afspraak met mij. De ene (instagram) is een nederlandse zakenman die heel graag seks met me zou willen. Daar is hij heel erg duidelijk in. Ik vind hem helemaal niet aantrekkelijk en vind het idee aan seks met hem niet eens aanlokkelijk. Elke keer denk ik, ik ga hem negeren. En toch elke keer weer opnieuw, stuur ik hem berichtjes terug.
De tweede man woont bijna aan de andere kant van het land. Hij vindt mij lief, mooi (hoe kan je dat weten op basis van berichtjes??? vreemde man...) Hij wil een date, ziet mij als iemand met wie hij wel een relatie zou kunnen beginnen. Ikzelf zie geen toekomst met iemand die zo ver weg woont. Maar toch... onderhoud ik het contact.
Nummer 3 was heerlijk om mee te chatten. 't klikte zo in taal en humor. Blijkt hij op het einde van de dag samen te wonen met een andere vrouw en op zoek te zijn naar een maitresse. Tegen hem ben ik heel duidelijk geweest. Ik word nooit een minnares. Ik zoek iets anders en wil niks gecompliceerd. Hij zal mij nooit in zijn bed krijgen. En toch blijft hij mij berichtjes sturen. Die berichtjes zijn leuk. er zijn al chatgesprekken geweest waarin er zo fijn gefilosofeerd wordt. waarin ik zo op hetzelfde niveau zit als hem. dus laat ik zijn berichtjes toe.
wie is hier nu eigenlijk vreemd??? ik ken mezelf niet meer terug....
misschien maar goed dat de vakantie begonnen is...
Morgen een afspraak bij mijn psycholoog. Ik weet niet goed
wat ik haar ga moeten vertellen. Er is wel vanalles te vertellen dat er gebeurd
is. Maar die dingen passeren, ik weet niet of ik ze nog eens allemaal wil
herhalen, herkauwen. Mss wil ik ze gewoon achter me laten
Ze vroeg me om op piekermomenten eventueel eens te noteren
waarover ik dan pieker. Omdat er op zulke momenten zoveel door mijn hoofd gaat
maar ik het achteraf niet krijg gereproduceerd. Als ik er nu zo over nadenken
en voor mezelf op een rij moet zetten waar ik het moeilijk mee heb?
Ten eerste de enorme angst om voor altijd alleen te blijven.
Het gemis van een partner, een klankbord, een soulmate. Ik ben zo bang dat ik
voor altijd op mezelf ga aangewezen zijn. Dat ik ga moeten wennen aan deze
situatie. Ik weet niet of ik dat ga kunnen ik ben zo bang elke stil moment
lijkt een moment teveel. Ik plan mijn dagen vol en toch kan ik me zo vreselijk
eenzaam voelen.
Dat geeft me een tweede punt waar ik over pieker. Mijn
toekomst is één grote mist. Ik heb geen idee wat er nog voor me ligt. Tijdens mijn
ganse leven wat het heel duidelijk hoe mijn leven er in grote lijnen uit zou
zien. Ik was getrouwd, ging oud worden in het huis waar ik woonde, met de man
bij wie ik hoorde. Ik zou mss kleinkinderen krijgen, het lag vast,
uitgestippeld. Na mijn scheiding kwam Tom. Ook met hem had ik een plan, een
doel, een richting. We zouden stilletjes aan onze levens met elkaar verweven,
gaan samenwonen, samen oud worden met de 4 kinderen. Ik zag dat echt wel voor
me. Maar nu weet ik niks, helemaal niks. Waar ga ik staan binnen een jaar? 5
jaar? 20jaar? Geen idee
En dan kan ik boos worden. (puntje 3) boos worden op Joris.
Dat ik zo gevochten heb, mijn best gedaan heb, maar dat hij het nooit heeft
willen zien. Dat hij zo gefocust is op zichzelf waardoor hij de kans op een
mooi warm gezin, een fijne familie heeft verspeeld. Maar vooral op Tom kan ik
nog boos zijn. Hem heb ik echt heel graag gezien. Hoe fragiel ik ook was, hoe
erg ik ook dacht dat ik nog lang niet klaar was voor een relatie. Ik hield zo
van hem dat ik al mijn twijfels opzij wilde zetten. Dat ik het risico met
plezier wilde nemen. Ik heb me helemaal gegeven, alles wat ik in me had. En
hij? Hij heeft gelogen, me bedrogen, me gekleineerd en neergehaald, terwijl we
zo mooi hadden kunnen zijn. Ik word daar soms heel erg boos om en heel diep
teleurgesteld. Diep en diep teleurgesteld in een man van wie ik dacht dat hij
mijn vriend was en van wie ik ontzettend veel gehouden heb. Hij heeft mijn
liefde voor hem nooit geloofd. Zo jammer
Waar ik dan nog boos om word, wat ik echt oneerlijk vind, is
dat joris en Tom wél die partner hebben die ik zo mis. Zij hebben mij zo
neergehaald en zij zijn wel degenen die gelukkig zijn momenteel. Zij hebben
iemand die hen wakker kust en hen zoete dromen wenst voor het slapen. Ja, ik
geef toe, ik vind dat reuze onfair en ben stikjaloers op hen. Ik wil wat zij
hebben
Als vierde zijn er dan een heleboel kleine situaties die
gebeuren, vooral met de kinderen, die ik moeilijk vind en waarvoor ik precies
de enige ben die haar verantwoordelijkheid lijkt op te nemen. Joris lijkt het
zich allemaal niet aan te trekken. Ik voel me dan zo alleen staan. En dan komt
dat gevoel van oneerlijkheid weer opzetten. Hij maakt grote sier, ik lijm de
brokken telkens weer. Ik merk dat de kinderen het soms moeilijk hebben. De
onmacht dat ik er niet altijd voor hen kan zijn, maalt ook soms heel erg door
mijn hoofd. Ik vind het niet leuk om maar halftijds moeder te zijn. Maar haaks
daarop staat mijn gevoel dat het goed is om ook af en toe zonder kinderen te
zijn. Want hoe kan ik anders ooit mijn soulmate, mijn partner die ik zo graag
wil, vinden? Een tweestrijd in me waar ik me dan ook wel weer een beetje
schuldig over voel. Omdat ik het precies niet vind kunnen dat ik niet zomaar
denk ik wil de kinderen altijd bij mij
Een laatste punt waar ik mee bezig ben, zijn alle mensen
rondom mij. Alle verschillende relaties die ik met heel veel verschillende
mensen heb. Ik vraag me af wat ik dan echt voor hen beteken, wie ik voor hen
ben, wat ze van mij verwachten, of ze me echt graag hebben. Wie echt is en wie
niet ik kan daar soms erg over twijfelen
Ik vind het leven soms echt ontzettend moeilijk. Soms denk
ik echt, voor mij hoeft het niet meer. Het is ok als ik morgen gewoon niet meer
zou wakker worden. Maar ook dat is weer heel dubbel. Want ik wil er zo graag
zijn voor mijn kinderen. En er zijn ook een heleboel leuke momenten die ik niet
wil missen. Ik wil niet echt dood, maar ben soms wel het allemaal moe. Zo moe
dat ik niet meer wil klinkt vies als ik dat zo zwart op wit neerschrijf
