Deze week een aantal fijne gesprekken gehad. Die moesten allemaal nog eens herkauwd worden in mijn hoofd. er zijn fijne dingen gezegd maar ik heb ook een aantal minder leuke zaken gehoord. 

woensdag ben ik een koffie gaan drinken met Walter na de toneelrepetitie. Walter is een man die 17jaar ouder is dan ik. Ik hou van zijn levenswijsheid, zijn oprechtheid, zijn levensfilosofie. Het is heerlijk om samen met hem te praten over het leven en alle rollen die we in dat leven te vervullen hebben. Het is ook fijn om vanuit een mannelijke brein naar de wereld te kijken. ik zou walter kunnen omschrijven als een soort van vaderfiguur voor mij. Walter kent Tom ook goed. Dus heeft het gesprek ook een deel van de avond over hem gegaan: over wie hij voor mij geweest is, wat hij voor mij betekend heeft en waar het misgelopen is. Er wordt in de toneelvereniging blijkbaar stevig over mij geroddeld. Ik zou Tom "binnen gedaan hebben". Ik heb Tom versierd en gemanipuleerd zodat hij bij zijn vrouw zou weggaan en daarna was ik hem beu en heb ik hem laten vallen. OMG... wat denken die van mij? Ze hebben geen enkel idee van het echte verhaal. Wie zijn zij om zo over mij te oordelen? Ik heb een hekel aan kortzichtige mensen die zo snel een oordeel klaar hebben en dat dan ook nog eens verspreiden in de wereld. Ik vind dat zo ontzettend oneerlijk. Maar ik moet dat loslaten. Ik wéét dat die mensen mijn energie niet waard zijn. Ik moet me focussen op de positieve mensen in mijn leven. Maar ik kan helemaal niet ontkennen dat het me heel erg kan raken... 

gisterenavond heb ik bijna 2u met filip gebeld. Wat is dat met die man? wat betekent hij eigenlijk voor mij? Het was zo fijn om hem te horen en de minuten aan de telefoon vlogen voorbij. En al wat ik kon denken was: "kom naar mij toe en hou me vast. Kus mij, vrij met mij" Waar komt dat in godsnaam vandaan? Ik wil helemaal geen relatie met hem. Ik vind hem... hoe moet ik het zeggen... niet intelligent genoeg. We kunnen het heel goed met mekaar vinden, maar ergens zitten we toch op een ander niveau. Ik kan het niet anders omschrijven. Ik vind hem ook niet knap ofzo... Maar hij is zo lief, zo rustig, zo warm en zacht. En ik kan hem soms toch missen... vreemd...

Wat is dat plots met mij en mannen anyway? Tinder is nog geinstalleerd en weer verwijderd. Maar toch nog 2 mannen overgehouden waar ik contact mee heb. Een derde man likete ik zelf niet maar zocht en vond mij via instagram. Ze willen allemaal een afspraak met mij. De ene (instagram) is een nederlandse zakenman die heel graag seks met me zou willen. Daar is hij heel erg duidelijk in. Ik vind hem helemaal niet aantrekkelijk en vind het idee aan seks met hem niet eens aanlokkelijk. Elke keer denk ik, ik ga hem negeren. En toch elke keer weer opnieuw, stuur ik hem berichtjes terug.

De tweede man woont bijna aan de andere kant van het land. Hij vindt mij lief, mooi (hoe kan je dat weten op basis van berichtjes??? vreemde man...) Hij wil een date, ziet mij als iemand met wie hij wel een relatie zou kunnen beginnen. Ikzelf zie geen toekomst met iemand die zo ver weg woont. Maar toch... onderhoud ik het contact.

Nummer 3 was heerlijk om mee te chatten. 't klikte zo in taal en humor. Blijkt hij op het einde van de dag samen te wonen met een andere vrouw en op zoek te zijn naar een maitresse. Tegen hem ben ik heel duidelijk geweest. Ik word nooit een minnares. Ik zoek iets anders en wil niks gecompliceerd. Hij zal mij nooit in zijn bed krijgen. En toch blijft hij mij berichtjes sturen. Die berichtjes zijn leuk. er zijn al chatgesprekken geweest waarin er zo fijn gefilosofeerd wordt. waarin ik zo op hetzelfde niveau zit als hem. dus laat ik zijn berichtjes toe. 

wie is hier nu eigenlijk vreemd??? ik ken mezelf niet meer terug.... 

misschien maar goed dat de vakantie begonnen is...