Romeo verlegde even zijn balkon van Verona naar de Duomo van
Siena (lees Sieena ajb, alvorens Il Pietro het alweer op zijn pijnlijke heup
krijgt).
Beste bloggers, supporters, recensisten: in de eerste plaats willen we jullie hartelijk
danken voor de vele bezoeken aan de blog en de moedgevende reacties die we
telkenmale mogen lezen bellissima en grazie mille.
Deze morgen zijn we vertrokken uit Peccioli onder luid
applaus van Federica en haar zus, die ons voorzien hadden van een schitterend
continentaal ontbijt. Ook de avond voordien waren we trouwens door dezelfde
Italiaanse sirenes als koningen en koninginnen onthaald, natuurlijk, onder de
deskundige leiding van de dagelijkse orkestmeester Il Pietro.
Nadat we de rit opgedragen hadden aan onze vrouwkes,
nietwaar Kisha, en aan Guy, den chief zijn broer, trokken we ons op gang. Al
van in het begin van de tocht werden we getrakteerd op de zoveelste Paterberg
of Berendries, geen spek meer voor de bek van onze trappers, maar toch, voetjes
op de grond en doseren, Rome is nog steeds een goede 2 dagmarsen van ons
verwijderd, er zijn nog menige buitenlandse veldheren gestrand aan den durpel
van Rome.
Maar goed, op de planning van de veldtocht van vandaag stond
de verovering van San Giminiano en Siena, in de tijd van Caesar en de
Middeleeuwse ridderorden onneembare vestingen, maar niet zo voor ons legioen,
we zijn immers langs de Alpen op Hannibals wijze Italië binnengekomen, zou het
daarom zijn dat we meer en meer het gevoel hebben dat we meer en meer
aangekondigd ergens aanmeren en vriendelijk onthaald worden?
In San Giminiano werden we rijkelijk getrakteerd door onze
sportdirecteuren op overheerlijke gamberinis, pizzaatjes en een lokaal kaasje
voor den Chief. In de namiddag zette het legioen dan verder koers richting
Siena, de verovering van de Duomo aldaar was immers hét doel van de dag van
onze generaal van de dag Dries.
In de Duomo zweven immers al 8 jaar, 3 maand en 17 dagen de
flinterdunneliefdeswolken van zijn
geliefde Frauke rond, als kleine windhoosjes. Het verhaal gaat dat sinds de dag
van het verlaten van de Duomo door zijngeliefde
Frauke, de liefdesnimfen hun roeplied zingen in de hoop dat hun lokgroep haar
liefdesgod naar daar zou brengen, en ja, vandaag was deze dag aangebroken. De
mythe gaat nu verder dat Dries en zijn deerne voor eeuwig zullen samen zijn, met
hun 2 godenkinderen.
Na een ereronde in Siena, met 2 extra beklimeningen-ingen
(sic), reden onze helden klokslag 7 uur het kleine Vascovado di Murlo binnen.
De lokale bevolking werd er vergast op een historische gebeurtenis, namelijk Il
Pietro die een welgesmaakte duik nam in het 25-meterbad.
Op 2 dagmarsen van Rome laten de tekenen van vermoeidheid
zich voelen: lAfricano reed zich compleet leeg en zal morgen misschien eerder
dienen dan fietsen, de coach had op het einde gaan zin meer in een Gilberken,
chief vertrouwde zijn dochter eveneens toe dat hij een beeteke moe wordt.
Allora, in het restaurant gaf Nimme bij ingeving en het zien
van zijn entrecôte de quote van de dag: zijme der verre, moar kbegin brave te
zitten, de troepen klinken op hun ingenomen vestigingen en zullen morgen nog
dichter kunnen aankloppen aan de poorten van Sint-Pietro.
Voor Jacqueline, bij de scheve Toren van Pisa, aan de eerste
poorten van de Eeuwige stad
Deze ochtend hebben onze troepen zich opnieuw ingesteld op
de normale Italiaanse routine: een ontbijt bij het ontwaken van La Spezia, bij
dag en dauw, de spieren opnieuw klaargemaakt voor een rit van boven de 100 km,
gisteren was immers maar watlosrijden
voor de ondertussen doorwinterde pelgrimfietsers naar Rome. We bevinden ons
immers ook op de Sint-Franciscusroute richting het St-Pietersplein.
Dus zo gezegd , zo gedaan, na het nemen van de ondertussen
klassieke fotos met het personeel en de hotelmanager, vandaag een meer dan
charmante dame, lieten we La Spezia
achter ons op zoek naar de groene heuvels van het schilderachtige Toscane,
Italiës bekendste landsgedeelte.
Al onze zintuigen werden echter voor lange tijd op de proef
gesteld, we moesten immers allereerst een lange en saaie kustweg afhaspelen,
waarbij dus onze voel, - kijk en reuksprieten allerminst getrakteerd werden
op een delirium!! De kattenpis was alom tegenwoordig, de opjaagde Italianen
kwamen eerder arrogant over, irritante mobilhomes in Pietros vaargeul, een
eerste teken dat we op weg zijn naar een misschien meer maffioos gedeelte van
dit prachtige land. We zien wel, maar het was een opluchtingals we deze weg mochten verlaten voor het
snikhete binnenland.
Ondertussen werd ons zicht meer en meer afgesteld op zoek
naar de eerste contouren van die fameuze scheve toren. Het is immers zo dat we
vanuit het thuisfront tegengestelde berichten gekregen hadden. De één vindt het
absoluut niet de moeite waard om überhaupt halt te houden, de andere vindt het
één van de wereldwonderen.
Bij het binnenrijden van Pisa en na het maken van een
plaatselijke ronde, reden we als een professioneel cycling Pro Tour Team het
plein op, waar de toren zich in zijn volle glorie liet bewonderen. Ook wij
werden plots het middelpunt van de belangstelling, want we hielden er een
uitgebreide fotoshoot, in alle mogelijke posities, de fotos getuigen veel meer
dan dat ik het hier in woorden kan beschrijven. De aanwezige toeristen hadden
meer aandacht voor ons dan voor het eeuwenoude schitterende bouwwerk, want
daarvan waren we allemaal overtuigd.
Aan de sokkel van de Toren hebben we vandaag een stil moment
gehouden voor Jacqueline, de mama van Vicky -- een zeer betekenisvolle vriendin
van LAfricano--, die een
wielerliefhebster was en die een aantal jaren geleden overleden is na een slepende
ziekte, en die we graag meenemen in onze gedachten naar Rome.
Nadat we door een plaatselijke hooligan-conciërge op een
nogal lompe manier van het plein verjaagd werden omdat hij vond dat onze
fietsen niet aan de hand mochten rijden op het verdorde, zieke en alles behalve
groene gras, hadden we opnieuw een middagmaal om U tegen te zeggen,
gepresenteerd door Pietro en zijn Moglie!!
We hesen onszelf tot slot dan maar opnieuw op ons zadel voor
de laatste 40km van deze dag, nadat onze buumratte zijn quote van de dag
lanceerde: ik mag na mijn eten nie stilzitten, das tussen hangen en wurgen!
Kort voor het slaan van de klokken van half zes door de klokken van Pecciolli,
kwamen we de oprit opgereden van ons hotel voor deze avond. Claudine, Pietro en
Els hadden reeds alles voorbereid, waardoor we binnen de 5 minuten aan het
recoveren waren op het terras.
Dries, onze blonde god, heeft de welverdiendeeer om de foto van de eerste
richtingaanwijzer richting Rome te flankeren, dus, be prepared Romans, sono in
arrivo!!
15 augustus of oogst zoals we vroeger
pleegden te zeggen. De maand van de oogst. Maanden heeft iedereen gewerkt en in
deze maand plukken we de vruchten van ons gezwoeg. Op het veld, in het veld
of... op de fiets.
Deze dag dragen we graag op aan alle mama's,
oma's, Mieke's, Myriams, en andereMaria's in de wereld wijd.
Wie van ons zou toch zo graag zijn moeder
terug bij zich hebben nu ze overleden is? Wie zou een kleinkind durven zeggen
dat zijn oma niet bestaat? Pas als ze er niet meer zijn dringt ons door hoe
waardevol ze wel waren, hoe ze konden zalven, terug aaneen lijmen.
Daarom dan maar, een korte rit op 15 oogst,
op Vive Marie, ter ere van alle moeders.
Ons vertrek deze morgen verliep ietwat
moeizaam: de druk was toch een beetje van de ketel in het vooruitzicht van de
korte rit van vandaag, slechts 67km langs de kust tot La Spezia. De
elektronische betaalfaciliteiten bleken niet opgewassen tegen ons fietsgeweld
en weigerden keer op keer onze spiksplinternieuwe betaalkaarten. Alleen een
online overschrijving kon onze Tourdirecteur en zijn eega redden.
Wegens die korte rit hadden we onze fietsen
gewoon op stal gezet en het nodige onderhoud in consensus verschoven van
gisterenavond naar deze morgen. De rit van gisteren had onze fietsen voorzien
van het nodige modderlaagje en Ivans's remblokjes waren toe aan vervanging
wegensna te veel macht op de pedalen te
veel macht op de remmen. Het werd dus alsnog 10u30 eer het fluitsignaal klonk
en wij de Ligurische wegen konden gaan teisteren met onze tubetjes.
Fluitend tegen de sterke zeebries die
gelukkig in ons .... blies werd ons door Ivan aangekondigd dat we toch nog een
klimmetje voor de wielen zouden krijgen. Het werd een heerlijke. De Ballon van
de vierde dag was er niks tegen. Waar die ronderenners nog spel over maken! Zelfs
coach-havik van La Spezia liet een nieuw daalrecord optekenen dat we hier
uiteraard niet quoteren wegens de rust op he thuisfront.
Bompie had niet erg goed geslapen wegens weer
een beetje dichter bij Franciscus en we raadden hem gezamenlijk aan na de
aankomst een middagdutje te doen. Zijn dromen moet hij wel voor zich houden...
tot thuis. Wij vonden het onze plicht hem voor te bereiden op zijn grote
vakantie en te leren dutten zoals het ... mensen past.
Een aaneenschakeling van onvergetelijke
vergezichten over de echt staalblauwe Middellandse Zee aan de ene zijde en de
berglandschappen aan de andere loodsten ons weergaloos naar La Spezia.
De Corso Cavour was onze lokale San Remonese-Via
Roma-aankomst alhoewel de echte Via Roma hier ter plekke ons eerder deed denken
aan een kattenpissteegje. Jammer. De laatste 750 meter schrappen we dan ook uit
ons geheugen.
De check-in in het hotel verliep vlot.
Minuten later beseften we plots dat onze mama Claudine ontsnapt was. Waar naar
toe? Quality time aan het stelen. Terugroepen? Tuurlijk. Tot zes keer toe:
"Krijge mijn bleiwe pulle?" "Woar es dad otel?", "Woar
zijn mijn plastieken sloefkes?"
We hebben haar 's avonds bij een pizza
"Al Sandro Fratelli d'Angelo" terecht een hommage gebracht, onze
Gandaroma-mama. Ze moet goed gek geweest zijn om ja te zeggen tegen Peter, niet
alleen op hun trouwdag maar zeker ook als hij haar vroeg mee te trekken naar
Rome met ons. Dank je, mama.
Ons Italiaans is een stuk beter geworden:
molto bene betekent goede benen, in onze
koersjargon vertaald
De sole mio van gisteren had zich verstopt
toen we deze morgen in het heerlijke Albergo Stevano ontwaakten. Blij toe, want
de zon kan meer dan gewenst ons tochtgenoot zijn.
Wielergoden bestaan dus, dachten we. Want we
hadden al zoveel meeval gehad op de voorbije 10 dagen. Het kan verkeren.
Halverwege brak ons geloof in die goden ons zuur op. De
"derailleur"-cassette van Dries wilde absoluut op pensioen en een
betere plek om dat te beslissen als het huis van God was niet te bedenken.
Captain Jeroen besliste dan maar meteen het
hele achterwiel te vervangen zodat Dries en kornuiten hun reis zouden kunnen
verder zetten. Want er stonden enkele memorabele momenten op het spel. Zoals
bijvoorbeeld een korte gedachtenis aan Wouter Weylandt die heel dicht in de
buurt het leven liet in de afdaling van een col.
Nog was Captain niet aan het einde van zijn
lijdensweg of de weergoden beslisten van boven ons hoofd een deftig onweer
begrepen hevige regenval te laten losbarsten. Stefaan bedacht spontaan dat het
niet anders kon dan dat wij het voorbeeld van Phil zouden volgen en alle zes
tegelijk de Ronde van Lombardije zouden winnen in de gutsende regen.
Een volgende colletje dan maar getrotseerd in
de hoop dat over de kam van die col de zon weer zou gaan schijnen. Niks
daarvan. Hoewel de intensiteit van het onweer stilaan afnam duurde het nog 50km
eer de weergoden hun programma hadden aangepast zodat de lokale Ligurianen en
Genovezen Maria Hemelvaart uitgebreid en zonovergoten zouden kunnen vieren.
Rond 16u30 reden we de stad Lavagna binnen
alwaar we kennis zouden maken met de Middellandse Zee aan de Ligurische kust.
Of de bloemenrivièra. En ja hoor: sole mio die ons deze nacht had verlaten
toonde zich schamel maar sterk weer aan de horizon. We konden dus gerust
uitkijken naar een adembenemende Italiaanse zonsondergang.
Een verheugend telefoontje kwam vanuit de
luchthaven van Genua: Fré en Els waren aangekomen. De autoverhuurders hadden
het echter niet begrepen op de niet corresponderende papieren van de kandidaten
huurders en dus werd Peter ter hulp geroepen.
Een bijna compleet overtunnelde rit van
Lavagna naar Genua en omgekeerd zou alleen ons avondmaal anderhalf uur kunnen
uitstellen. Els en Fré huurden dan toch een Fiatje 500 en stoven eveneens
richting Lavagna.
Wat is er dan eigenlijk met Dries zijn
valies? Ach het moest eigenlijk die van Bompie zijn die op drie poten loopt en
een nagel aan de spreekwoordelijke kist van Peter is maar het onweer van
vandaag besliste er anders over. De bliksem sloeg tijdens dat fameuze onweer
10cm te veel naar links in en trof de fles douchegel van Dries. Het hoedje werd
van de fles gebliksemd die natuurlijk omgekeerd in de valies zat, met een
ingezeepte klederinhoud en zeepbellenfestival als gevolg.
Ach, niets kan onze vreugde bederven nu onze
Fré er terug is en ons vergezelt tot het eindpunt: Piazza San Pietro in Rome.
Morgen trekken we verder langs de
Middellandse zeekust, vrolijke maar devote deuntjes fluitend op de fiets. Dries
moet deze avond alleen nog "zijne was spoelen"
Slaapwel en bedenk dat als je 10 dagen lang elke dag een ander hotel bezoekt, je op den
duur "alles in eu kruige zoet spelen, als g'onger et"
Er was een andere man aan de kassa in Motel Regal.
Die kende ons niet. Trots het feit dat we een minder goede ontvangst kregen,
sliepen we zalig. Alleen Franky had een dipje gehad, waarschijnlijk had de
warmte hem een beetje geslagen. Alle opties waren goed en we stelden hem voor
om direct naar het volgende hotel gebracht te worden maar Piere de Bieste
plooide niet. Alleen wist hij niet wat hem deze dag nog zou brengen.
Gisterenavond kregen we nog het fijne nieuws
dat de ouders van Frank, onze leerling-compagnon gedurende de eerste twee
dagen, geld konden inzamelen voor het Breënsfonds op de Safarmarkt in
Wachtebeke. Dank u, dank u.
De eerste 59km van in totaal 112 werden in
ijltempo afgelegd. Onze hoop was dus groot dat we vandaag nog een redelijk deel
van de dag zouden kunnen doorbrengen aan het zwembad van onze volgende
etappehotel: Albergo Stevano in Cantalupo Ligure Het grotendeels vlakke
parcours - twee colletjes helemaal op het einde van de rit - zou dat wel
toelaten. En wij, wij wilden al onze stops belangrijk inkorten zodat dat
zwembad ook eens echte coureurs in zijn water kreeg.
Goed begonnen is half gewonnen dachten we
maar die Italianen zijn rare jongens. Hebt u al een gemeente gevonden met vijf
verschillende namen?? OK, Gent bijvoorbeeld want Oostakker en Sint-Amandsberg
en Drongen, da's ook allemaal Gent. Hier is dat een beetje anders. De
deelgemeenten liggen hier ook slechts enkele kilometers van elkaar weg maar de
landschapsstructuur draait je een rad voor de ogen: enkele kilometers kosten je
algauw één uur of meer en een GPS kent hier niet het verschil russen bergoppen
en bergaffen, asfalt, grinta of superstrada. Als de hotel-booking-site er nog
een schepj bovenop doet, dan rijd je driemaal rond de Cantalupese berg en kom
je zeer waarschijnlijk later, niet of nooit aan bij het gestelde doel.
Enfin, einde goed alles goed. Papa Stevano en
dochters Elena en Paola (sic - ze is niet afgetreden) maakten alles goed.
Grandioze ontvangst, alles aan kant voor "le ciclisti Belgi".
Elena doet de was, de keuken voorspelt een
fantastische maaltijd met pasta en ragout en wij doen dus een frisse duik in
het sprookjesachtige zwembad. Sprookjesachtig?
Zoveel Italiaanse schoonheid zagen wij nog
niet bij elkaar en zoals alle mannen altijd weer beweren: kijken mag. Wij dus
maar kijken terwijl we recupereerden van de rit onder de loden Piemontese zon.
Temperaturen hebben we niet opgenomen maar 37° lijkt ons een mooie norm om niet
te overschrijden.
De avond voltrok zich als een echte
vakantieavond. Alle frustraties over de droevige Italiaanse wegen, de loden
zon, de zeer beperkte bewegwijzering, het aftandse asfalt dat vervalt in grinta
werden bij een heerlijke fles Italiaanse wijn weggespoeld.
Met de absoluut weer gezonde Franky sluiten
we deze tiende aflevering: "'k Hè d en indruk da mijn zolle ier alle doage
uuger stoa want krijger mijn bien oast nie m'r overen"
Graag tot morgen voor een nieuwe aflevering.
Vergeet niet deze blog alle dagen te volgen want de finale komt er stilaan aan!
PS Wie wil reageren vind je per reeks foto's
of onder de column een hyperlink "Reacties". Klik deze aan en je kan commentaar/reacties ingeven . Zo nodig moet je evennaar rechts scrollen (afhankelijk van het
type van het scherm) om die hyperlink te vinden.
De ontnuchtering was voelbaar aanwezig
vandaag, op vele vlakken. Het warme afscheid van "la Katia",
hoteldirecteur van het schitterende "Eurossola" contrasteerde schril
met de latere belevenissen op dag 9.
Een vlakke, slaapverwekkende rit, je zou je
bij tijd en wijlen in Vlaanderen wagen, 't is alleen desolater, slordiger. Coach
Stefaan probeerdehet dan toch en deed
een poging om het wereldrecord fietsen met gesloten ogen te breken.
We hadden er dan niet beter op gevonden dan
stilaan te beginnen te beginnen uitkijken naar één van de volgende
wereldwonderen: waar staat die scheve toren eigenlijk. We konden slechts één
nepexemplaar ontdekken en we waren alweer een ontnuchtering rijker.
Eventjes konden we ons fietsmoreel opkrikken
aan het 'Lac Majeur'': wijdse watervlakten versierd door de bekende isola's
Madre, Bella en Pescatore alwaar Carolus Borromeus zijn middeleeuwse stempel op
drukte doorhet Bella te versieren met een klein kasteeltje. Waarom
hij later heilig verklaard werd is mij niet duidelijk.
De bootjes met toeristen, die de geneugten
van het gandaromafietsen niet kennen, laten zich rond die eilandjes varen. Jeroen
had geen bootje nodig en nam meteen een frisse duik in het verboden
zwemoppervlak van het Lago. Even later werden we bevoorraad met spijs en drank
trokken we dan maar verder, opnieuw het vlakke land in.
De slechte wegen en de "grinta"
hebben deze keer onze banden niet stuk gekregen. Hoera.
De temperatuur bereikte ondertussen voor ons
ongekende hoogten en we moesten het nog uithouden tot in Nosate waar de laatste
drankbevoorrading ons opwachtte vlakbij de kerk. Zoals elke dag hadden we ook
deze keer een opdracht te vervullen. We zochten de koelte van de kerk op en Bompie
vroeg ons even die mensen te gedenken die een steen in onze levensstroom verlegden.
De stilte en de koelte deed ons tot rust komen en de nodige emotionele
vitamines verzamelen voor het laatste gedeelte van de rit
Met vreugde ontdekten we dat de autochtonen
hier een perfecte afkoelingsprocedure hebben. Ik ben ervan overtuigd dat Jeroen
hier vroeger al was want die Italiano's springen gewoon in het water als het te
warm is.
Aangekomen in Abbiategrasso-Vermezzo werden
we droevig onthaald door het genre kaartesknipper van de NMBS van 50 jaar
geleden. We laten het niet aan ons hart komen en beslissen unaniem dat hij
zeker niet op de vertrekfoto mag. We gaan pizza etenbij de Chinees. Lekker. Voldoende.
En vroeg in ons bed. Morgen 6u30 eruit,
douchen, ontbijten om 7u en daarna terug op ons strijdros. Richting Toscane.
Het zal daar even warm maar iets minder slaapverwekkend zijn. Want al rijdend
slapen is er toch een beetje over. Je slaapt beter in je bed.
Tot morgen.
PS Ik vergeet de quote van de dag: als ge uw
ogen toedoet en de slaap niet kunt vatten, tel dan fietsen, geen schaapjes.