Het heeft misschien iets met de nederigheid van onze lage landen te maken, maar wij hebben maar kleine ballonnetjes: Signal de Botrange of Baraque Fraiture of Ferme Libert in Mont. Zelfs Toon durfde slechts te zingen over "een ballonnetje dat danst in de wind"

Als je hier in de Elzas over "un petit ballon" - letterlijk vertaald - praat, gaat het duidelijk over de welgekende kermisballonnetjes. Als je echter over "le Ballon" praat, weet iedereen dat het over die fameuze col gaat die dikwijls opduikt in de Ronde.

Stress was er gisterenavond wel, toch? Anekdotes werden weer tevoorschijn getoverd: over Eddy Merckx in '69 toen hij de rest van het peloton op minuten reed en aartsrivaal Ocana met vier ploegmakkers naar boven werd gestuwd. Bloed zweet en tranen. Of van de Tourwinnaar, René Pottiers, die twee jaar na een zwaar ongeval boven zichzelf uitsteeg door alsnog de Tour te winnen. 1906 schreven we toen. Zijn gedenkplaat vind je op de top van "le Ballon".

Hoe zullen onze EDUGO-kannibalen deze col trotseren?

Een vroege start verraste iedereen met een nijdige klim in de bossen rond Remiremont. Vlak bij de start van de beklimming van de Ballon was onze eerste stop voorzien. Om nog eens te kunnen tanken vlak voor het "echte" werk: suikers, zout, een aquarius om door te spoelen en een fruitcompoteje. Niks aan het toeval overgelaten dus. En een mooie afspraak: ieder op zijn eigen tempo naar boven en zeker niks forceren. Want hier verliest niemand. Hier winnen alleen onze leerlingen en hun families.

Onze volgwagen controleerde het hele gebeuren en zou niemand aan zijn lot overlaten.

Maar dat alles was overbodig. Alle zes deden ze de klim en waren letterlijk en figuurlijk in de wolken toen ze boven kwamen. De eerste prijs was een ballonnetje, de zesde prijs ... een ballonnetje. De zoenen van finish-schoonheid van dienst Claudine werden dan ook in dank "afgenomen".

René Pottiers is het grote voorbeeld van coach Stefaan. Hij kent het hele verhaal over die legendarische Tourwinnaar. Bij zijn volgende interview vertelt hij het gezwind opnieuw en zal wat graag de foto tonen waar hij naast zijn favoriet prijkt.... boven op de Ballon.

Bompie werd na de afdaling ook heel even op de rooster gelegd en verraste het gezelschap door te zeggen: "Awel krije liever naar bove dan noar beneën".

En Dries, die startte met een spierscheur in de kuit, reed zonder moeite naar boven dank zij de weerzinwekkende massage die hij de avond voordien had gekregen.

Franky, hij is waarschijnlijk verwant aan die kleine uit Mere die ook ooit de Tour won. Alleen, Franky wordt niet in het dranghekken gereden want er waren er geen.

En Ivan, machtmens, hij was zeer waarschijnlijk de allergelukkigste: "Ik ben gene klimmer" was zijn zuchtend en proestend commentaar. Durft hij zeggen nadat hij al vijf dagen onverdroten de kop doet.

Ik weet echt niet goed met wie ik captain Jeroen moet vergelijken: Froome, Wiggins, Bahamontes, Rik I of Rik II? Hij heeft van al die grootheden toch wel het beste deel geërfd. Hij is daarbij ook nog een geboren optimist want ook hij kwam boven  "letterlijk" in de mist.

Morgen onze koninginnenrit: 145km, drie ferme cols, aankomen in Zwitserland en uitkijken naar de raclette aldaar.

En bedenk dat je beter het ballonnetje van Toon oplaat dan een figuurlijk ballonnetje. Dat van Toon danst in de wind aan zijn draadje naar de zon.

Vandaag dag 4, Toul – Remiremont goed voor een 121vlotte km. Alvorens de rit aan te vatten namen de GR-trappers afscheid van l’inspirateur, jawel, onze Kazze, Fré, l’Africain. De man die aan de basis ligt van dit evenement dat door sommigen op hoongelach werd onthaald, gaat even de batterijen opladen in ons Vlaanderenland om vanaf volgende week woensdag opnieuw onze compagnon de route te worden. Zoals we reeds elke dag deden en zullen blijven volhouden tot we Rome binnenbollen…en dan nog, stonden we even bij zijn wijze achtergelaten opdracht stil…nie pleuen mannen, jullie zijn gewoon nie gewoon, speciaal.

Te Toul werd ook reeds eens “gepauzeerd” bij een krantenkiosk zodat Fransicus nu reeds via onze blog kan zien wie hij te verwachten heeft.

Met zon en ook wat regen op het aangezicht maar vooral veel wind werd op een door onze kapitein gecontroleerd trapritme de dag etappe afgewerkt. We reden het “département des Vosges” binnen en alweer merkten we een aaneenschakeling van wisselende decors waarbij het ons opviel dat inderdaad het gras altijd groener is aan de andere kant van de heuvel, als beloning van de beklimming.

Voor 2013 hebben wij tevens een nieuw werkwoord voor den dikken Van Dale : iemand of een groep mensen, al dan niet met de fiets; “vooruitfluiten”. Korte verklaring van de verslaggever van dienst en tevens trappend lid van de groep: vooruitfluiten is na een calorie- en koolhydraten rijke maaltijd mensen terug in beweging brengen met een zeer schril fluitsignaal. Staan blijven is dan immers quasi onmogelijk.

Elke stop is niet alleen een uitnodiging om even op adem te komen maar tevens de sociale contacten met het thuisfront (of andere fronten) te onderhouden. Sommigen stonden erop om dit illustratief bevestigd te zien op onze blog.

Zeer tevreden en met de gedachte dat reeds meer dan 500 km onder de wielen zijn door- geschoven werd Remiremont binnen gereden. Claudine en Peter van de assistentie wagen wachtten ons – zoals altijd – met het fototoestel in de aanslag op. Zoeken naar een douche, bed, recovery (elk met zijn specifieke smaak !?!) hoeven we niet te doen.

Gezien morgen le Ballon d’Alsace wacht, smeden sommigen plannen om morgenvroeg het ventiel op te sporen en hem te laten leeg lopen en werden de stalen rossen liefdevol onder handen genomen en klaar gestoomd voor de nieuwe uitdaging die ons morgen wacht. De coach stopte zijn bikelief zelfs onder voor de nacht met een zacht dekentje. Wie gaat hier morgen voordeel uit halen?

Quote van de dag: “Als je klimt en je merkt dat je naar beneden rijdt…ben je niet goed bezig.”

Tot….de volgende.

Vandaag dag 3, volgens de kenners de eerste moeilijke dag van het komende 3-luik: de krampen zouden in onze gespannen ledematen vrij spel kunnen krijgen, het was dus bang afwachten wat de dag zou brengen. Op het terras van Monsieur Arnaud van het Hôtel du Saumon werden de stalen rossen in eerste instantie minutieus geïnspecteerd door "El Capitano" Jeroen, de kettingen werden met precisie ontvet en opnieuw voorzien van een blinkend laagje vers olie zodat ze opnieuw glimlachten in de ochtendzon. Nadat onze coach zijn dagelijks praatje gedaan had tegen zijn bikelief, werd de rit door Pietro op gang gefloten.

Op de voorgrond kleurde de hemel een palet van lichtblauwe tot donkerblauwe kleuren, in de volgwagen maakten we ons reeds zorgen over de komende wolkbreuken. En gelijk hadden we, de coach zijn woorden indachtig, "het is hier toch opvallend groen"?

Maar goed, de weergoden hielden zich gelukkig nog in en produceerden enkel een aangenaam maar strak windje, dat toch onze aangestoken kaarsen voor Jesse niet uitgeblazen kreeg. In zijn zo bekende en onnavolgbare stijl, gaf onzen Chief het beste van zichzelf toen hij een tekstje improviseerde voor Jesse, aan wie we deze dag opgedragen hebben, het overleden zoontje van Noortje en Tom, 2 zeer goede vrienden van onze Kapitein Jeroen. Maar wees er maar zeker van, Jesse gaat mee met ons tot over de streep in Rome!.

Halfweg de rit werden onze helden getrakteerd op een wolkbreuk als nooit tevoren. Gelukkig was de stop voorzien aan een boerderij, waar we van de gastvrije landbouwers de vrijheid kregen om gebruik te maken van hun erf en onze lunch konden nuttigen onder het afdak van een vervallen stal. We voelden ons als padvinders op de fiets. Er was dan ook geen ontkomen aan, allen de regenvestjes aan, en hup de fiets op, de regen in. Zulke weersomstandigheden zorgen steeds voor een extra mythisch karakter van onze tocht.

Bij het opklaren van de hemel werden onze renners de laatste hoogtemeters van de dag voorgeschoteld. De volgwagen werd uitgerust met het oranje zwaailicht en boven op de top van de laatste heuvel werden onze cyclisten opgewacht voor een extra aanmoediging van de 3-koppige logistieke equipe. Boven op deze laatste col was er een eerste klein akkefietje tussen de tank Ivan en de coach Stefaan, over de millimeters op de finishfoto, waarop volgens ingewijden wel te zien was dat onze tank net een vierde van een wielomtrek sneller was! Sorry coach, het zal op de ballon moeten gebeuren vrezen we:).

Dries, onze poulain van de bende, had op het terras in Toul, onder het waakzame oog van serveerster Emeline, de quote van de dag: "Ik heb spieren ontdekt waarvan ik niet wist dat ze bestonden".

A demain.

Deze ochtend zijn we onder een loden ochtendzon vertrokken vanop de Grand Place in Walcourt richting de graanschuur van Frankrijk. De rit van vandaag werd door onze kapitein opgedragen aan Ria, Emma en Bernadette, de 3 tantekes van Jeroen die hij reeds lange tijd emotioneel ondersteund omwille van hun slepende ziekte.

De spieren in de onderste lagen van onze kuiten werden onmiddellijk op de proef gesteld door een pittig klimmetje bij de eerste slagen van onze pedalen. De longen vulden zich stelselmatig met de steeds warmer wordende lucht, de klokken van de nabije kerktorens sloegen pas 10 uur, en de renners voelden de zweetdruppels reeds vanop hun voorhoofd vallen op hun opengesperde oogleden, zo warm kondigde de dag zich aan.

Bij een eerste stop werd het dagprogramma dan ook onmiddellijk aangepast met het inlassen van een extra drinkpauze en de tijd om de snel opgedronken bidons vocht opnieuw bij te vullen.

Bij een gemiddelde temperatuur van 32°, in een meer dan heuvelachtig landschap was het op bepaalde momenten meer stampen op de pedalen dan rijden op souplesse. Met geluk telkenmale een schitterend verzicht op de als het ware van hoger hand uitgestrooide "baleaus" (de 2 meter opgerolde strobalen). De rometrappers genoten met volle teugen van wat zij "de natuurlijke kunst" noemen.

Na de zoveelste helling volgde al snel de quote van de dag van Nimme:"Ik heb nog teveel tanden om op mijn tandvlees te zitten", met andere woorden, onze helden zijn niet zomaar klein te krijgen. De Ballon d'Alsace is bij deze reeds gewaarschuwd, het moet gezegd worden, de eerste mythische col waar onze fietsers echt naar uitkijken.

Na de soms zeer persoonlijke recoryshakes te hebben genuttigd aan het hotel in Buzancy, hebben we met pijn in het hart maar tegelijk ongelooflijk voldaan en met grote trots Frank uitgewuifd richting het vlakke Vlaanderen.

De gastheer van het hotel du Saumon, Arnaud,  heeft ons tijdens het avondeten meer dan in de watten gelegd. na het nuttigen van een perfecte salade gourmand, kregen we ook nog een serieuze lap "koevlees" voorgeschoteld, met pasta of frietjes, de diehards onder ons kozen natuurlijk voor de pati, dixit de hotelbaas:).

Morgen dag 3 en zoals Claudine opmerkte, tijd voor misschien wat extra magnesium in het gekoelde water? We kijken er alvast naar uit welke avonturen onze bende morgen tegemoet gaan, maar dat lezen jullie dan tussen nu en 24h.

Bonne Nuit (ps: Nimme heeft 2 "verres du vin rouge" geprobeerd om toch eens te kunnen sluiben. (= Zaffelaars voor slapen).

Ganda-Roma MMXIII of EDUGO Glorieux fietst naar Rome

Het hel(l)end vlak

De kop is eraf!!! Deze ochtend werden we verwelkomd door een wervelwind aan aanmoedigingen bij het oprijden van een zonovergoten Sint-Pietersplein. We voelden ons de helden van de jubeleumeditie van de Tour De France. Het was meer dan een riem onder onze zenuwachtig hartjes, het was kippenvelmoment van het eerste moment!! Kort na negenen zijn we dan na het startsignaal van onze aller ADIR vertrokken voor onze 16daagse expeditie.

7 Rometrappers, geëscorteerd door een peloton aan gelegenheidsfietsers, gingen gezwind op gang, op weg naar de stad van de 7 heuvels. Eén van onze special guests, Frank, een meer dan getrainde leerling uit onze houtafdeling, heeft gedurende de 7h durende trip mee de kop gedaan van onze olijke bende, tot aan het eindpunt van de eerste rit, Walcourt, heuvel op heuvel af.

Na 33 kilometer, bij het binnenrijden van de Vlaamse Ardennen, was onze eerste stop bij het graf van onze overleden collega Katrien: een eerste emotioneel en onvergetelijk moment.

Chief Dirk droeg er een memorabel tekstje voor, aan de collega die ons project zeer genegen geweest zou zijn en de memorabele herinneringen aan haar vandaag zorgde voor de extra noodzakelijke adrenaline om haar hellingen aldaar te kunnen bedwingen. Merci Katrien.

De weg kronkelde dus gestaag verder onder onze oververhitte wielen, de hellingen en kuitenbijters volgden elkaar nu snel op! Maar het enthousiasme kon vandaag alvast niet meer stuk, wat een dag. We reden immers nog op de gekregen energie van het ontvangstcomité deze ochtend, meermaals vertelden we aan elkaar hoe fantastisch we dit vonden.

Na een vluchtige hel(l)ende passage in Ronquières reden onze helden op het einde van de namiddag het charmante Walcourt binnen. Op de centrumplaats werden ze ontvangen als de koningen van "Grand' Place". De vermoeide benen van de eerste dag vonden rust op een gezellige terrasje, de recovery-shakes werden gulzig naar binnengespeeld, direct gevolgd door een verdiend streekbiertje.

Na een welverdiende en deugddoende douche en na het aanvullen van de verreden koolhydraten, werd de rit van morgen voorbereid, het profiel even geanalyseerd en de avond afgesloten met een laatste drink op de Stefaan zijn 48^ste verjaardag.

Zoals alle zichzelf respecterende kampgangers werd de avond afgesloten door de quote van de dag: "in ne andere zijne pot moede nie prutsen"!

Ganda-Roma MMXIII of EDUGO Glorieux fietst naar Rome

Bestaan er ook wielergoden?

Ik moet er dikwijls aan denken dat Rik De Saedeleer, begenadigd reporter als hij was, toch geluk had in zijn carrière: als onze nationale ploeg teveel kansen verkwanselde of slecht verdedigde was zijn moment gekomen om ‘zijn voetbalgoden’ te aanroepen.

En dikwijls, ja zelfs heel dikwijls luisterden die goden naar hem en kon hij zijn langgerekte, intussen dikwijls nagebootste maar niet geëvenaarde 'goaoaoaoaoaoaoal' de wereld insturen, en daarmee die voetballers stuwen naar nog meer van dat moois.

Geluk had hij, die Rik. Zijn collega's van de wielersport daarentegen moeten het de laatste jaren stellen met een aantal veel minder ijzingwekkende sportieve hoogtepunten: een zeldzame spectaculaire demarrage, een paar meer of minder erge valpartijen, een millimetersprint met veel getrek en geduw, de koers was en is ‘gecontroleerder’. En toch.

Als je de renners als valken van een alpen col buiten categorie naar beneden ziet stuiken, ben ik altijd weer overtuigd dat er toch ook wel "wielergoden" bestaan. Michel Wuyts aanroept ze in elk geval niet luidkeels maar beperkt zich tot een tommeke doen.

Maar misschien doet hij het wel in stilte, wat zijn goed recht is. En ook het onze.

Ik vraag me af wat zich in de hoofden van die 7 EDUGO-mannen zondag bij hun vertrek op het St. Pietersplein afspeelde. Een zware contradictie is het, niet? Door het jaar heen jonge snaken naar de wereld van de wetenschap en de techniek loodsen, overgoten met een sausje algemene kennis en menselijkheid, en nu dan? Op 16 dagen naar Rome fietsen?

De door beroepsrenners gevreesde passages zoals de Ballon d'Alsace hebben ze zich zelf voor de wielen geschoven. Wat drijft hen om hun veilige klas of werkplaats te ruilen voor het zwetende bestaan van een fietser in de zomer. Hoe sterk zijn die zeldzame fietsers die kromgebogen over hun stuur geen wedstrijd kunnen winnen want er is geen wedstrijd, om even Tim Krabbé te parafraseren?

Onderweg zullen ze op mekaar wachten. De één zal roepen "Allez, kom", de ander zal antwoorden: "J'arrive". Maar ze zullen samen over de meet komen op St. Pietersplein in Rome. Wie zal dan hun ongetwijfeld grote vreugde kunnen beschrijven als ze oog in oog staan met Franciscus' huis? Welke goden zullen zij dan aanroepen?

Of hadden ze genoeg met een kaars aan de Mariagrot vlak bij de school? Wie zal het zeggen?

Waar ik wel zeker van ben is dat hun overtuiging hen zover zal brengen. De overtuiging te weten dat de opgehaalde centen volgend schooljaar hun noodzakelijke weg zullen vinden naar zij die met minder geluk door het leven moeten, maar toch de eerlijke kansen krijgen om te genieten van de wereld van techniek.

Succes mannen!

Bijlagen:
AVS.wmv (2.7 MB)   

Bijlagen:
http://www.avs.be/pageview.aspx?pv_mid=26891&autoscale=false&videowidth=640&videoheight=360&autoplay=true&video=/UserFiles/Flash/Video/nieuws/nieuwsvrijdag.f4v