Ganda - Roma in "den overgang"

De ontnuchtering was voelbaar aanwezig vandaag, op vele vlakken. Het warme afscheid van "la Katia", hoteldirecteur van het schitterende "Eurossola" contrasteerde schril met de latere belevenissen op dag 9.

Een vlakke, slaapverwekkende rit, je zou je bij tijd en wijlen in Vlaanderen wagen, 't is alleen desolater, slordiger. Coach Stefaan probeerde  het dan toch en deed een poging om het wereldrecord fietsen met gesloten ogen te breken.

We hadden er dan niet beter op gevonden dan stilaan te beginnen te beginnen uitkijken naar één van de volgende wereldwonderen: waar staat die scheve toren eigenlijk. We konden slechts één nepexemplaar ontdekken en we waren alweer een ontnuchtering rijker.

Eventjes konden we ons fietsmoreel opkrikken aan het 'Lac Majeur'': wijdse watervlakten versierd door de bekende isola's Madre, Bella en Pescatore alwaar Carolus Borromeus zijn middeleeuwse stempel op drukte door  het Bella  te versieren met een klein kasteeltje. Waarom hij later heilig verklaard werd is mij niet duidelijk.

De bootjes met toeristen, die de geneugten van het gandaromafietsen niet kennen, laten zich rond die eilandjes varen. Jeroen had geen bootje nodig en nam meteen een frisse duik in het verboden zwemoppervlak van het Lago. Even later werden we bevoorraad met spijs en drank trokken we dan maar verder, opnieuw het vlakke land in.

De slechte wegen en de "grinta" hebben deze keer onze banden niet stuk gekregen. Hoera.

De temperatuur bereikte ondertussen voor ons ongekende hoogten en we moesten het nog uithouden tot in Nosate waar de laatste drankbevoorrading ons opwachtte vlakbij de kerk. Zoals elke dag hadden we ook deze keer een opdracht te vervullen. We zochten de koelte van de kerk op en Bompie vroeg ons even die mensen te gedenken die een steen in onze levensstroom verlegden. De stilte en de koelte deed ons tot rust komen en de nodige emotionele vitamines verzamelen voor het laatste gedeelte van de rit

Met vreugde ontdekten we dat de autochtonen hier een perfecte afkoelingsprocedure hebben. Ik ben ervan overtuigd dat Jeroen hier vroeger al was want die Italiano's springen gewoon in het water als het te warm is.

Aangekomen in Abbiategrasso-Vermezzo werden we droevig onthaald door het genre kaartesknipper van de NMBS van 50 jaar geleden. We laten het niet aan ons hart komen en beslissen unaniem dat hij zeker niet op de vertrekfoto mag. We gaan pizza eten  bij de Chinees. Lekker. Voldoende.

En vroeg in ons bed. Morgen 6u30 eruit, douchen, ontbijten om 7u en daarna terug op ons strijdros. Richting Toscane. Het zal daar even warm maar iets minder slaapverwekkend zijn. Want al rijdend slapen is er toch een beetje over. Je slaapt beter in je bed.

Tot morgen.

PS Ik vergeet de quote van de dag: als ge uw ogen toedoet en de slaap niet kunt vatten, tel dan fietsen, geen schaapjes.

Afgelegde route tot en met dag 8

Ganda-Roma of Glorieux fietst naar Rome

Eén simpele pas vooruit en je belandt in "la bella Italia"

Met spijt in het hart verlieten we hotel Bach in Ried - Brig. Opwarmen op het vlakke was er deze keer niet bij. Direct de beuk erin. De Simplonpas zou ons op 2005 meter hoogte brengen. Wie trotseerde de Simplon voordien?

De beklimming was niet de hel, zoals voorspeld. Roubaix is erger. Het andere gevaar was groter. De tunnels, zoals voorspeld. En dat was wel juist. Alleen zijn wij blijkbaar toch letterlijke zondagskinderen. Geen vrachtwagens, weinig verkeer. Een zegen. Toch vroegen we onze Claudine en Peter om een beetje bravoure ten toon te spreiden, de camionnette uit te rusten met gevaarsbord en zwaailicht en op die manier onze afdaling af te dekken voor al te haastige Zwitsers en Italianen.

Maar even terug naar de Simplon. We reden elk ons eigen tempo, hartslag en ademhaling goed onder controle houdend. En die andere belofte van kenners kwam uit: na een tiental kilometer voel je je eigen machine op dreef komen en dan kan de helling je niet meer deren.

Onze 58-jarige Bompie kreeg voor enkele honderden meter het gezelschap van een charmante dame die hem al rijdend nog enkele fantastische tips gaf. Bewondering voor de dame en voor Bompie.

Dries en Jeroen dekten de achterhoede. Zij hadden de rit opgedragen aan alle vrouwen en zich uit solidariteit voor de gelegenheid getooid met... een wel erg vrouwelijk habijt.

Ivan heeft het nu echt wel bewezen. Hij zal nooit meer durven zeggen dat hij geen klimmer is. Froomkes doet hij niet, Merckxkes wel. Machtmens.

Coach was wonderbaarlijk fris toen hij boven kwam. Hij verstond het eigenlijk zelf niet zo goed maar was bijzonder verheugd dergelijke friste ten toon te kunnen spreiden.

Franky vergat zelfs te zweten, zo monter kwam hij de Simplon boven. De klassieke handdoek bleef opgeborgen.

En nostra mama Claudine en Peter deden het onwaarschijnlijke. Op de meest onmogelijke maar zo nodige plekken stonden ze daar: hesjes  en vers gevulde drinkbussen aanreiken al rijdend. Ze zouden perfect passen in de Tour. Waar hebben ze het geleerd? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Domodossola wenkt maar die tunnels! Peter stelde ons gerust: "Blijf samen, ik blijf achter jullie rijden met zwaailicht, carabinieri of geen". En het deed ons deugd. Veilig en wel door die gevreesde tunnels. We hadden de goeie maat mee. Onthouden van gisteren.

Aankomen was echt warm (letterlijk en figuurlijk). Giorgio en zijn echtgenote hadden broodjes en de nodige recoveryshakes klaar. Genieten. Genieten.

We kijken uit naar morgen, naar Toscane en Rome is 1000km dichterbij. Meer dan halfweg. Wie had het durven dromen?

Sluiten doe ik alweer graag met de quote van de dag: Als je het vanonder niet vindt, zoek het dan eens vanboven maar vergeet niet van waar je komt.

Een grote streep licht aan het einde van de Zwitserse tunnel

't Zijn rare jongens, die Zwitsers. Het ontwaken in Bern-Stettlen beloofde alweer alle goeds. We konden echter niet voorzien dat een reeks tegenslagjes die dag ons deel zouden worden.

Gezwind de fiets op, gekleed voor de gelegenheid in roze shirt. Roze? Jawel. Collega Nathalie treedt vandaag in het bekende bootje en verklapte ons dat haar trouwkleed roze zou worden en dat de dresscode voor die heuglijke dag "a touch of pink" zou zijn. We mochten dus niet onderdoen en lieten ons op de gevoelige plaat vastleggen... in het roze.

Iets later dan de vorige dagen stoven we de Bernerstrasse op en slechts 108km (WW) wegen zouden door onze wielen geteisterd worden. Later zal blijken dat de zo mooie wegen van Zwitserland onze wielen teisterden.

En geleid door onze GPS kon er niks misgaan. Of toch?

Die Zwitsers hebben waarschijnlijk enkele wegen opgebroken of verlegd zodat TomTom en Google en Garmin en RouteU geen passend antwoord konden geven bij nogal wat splitsingen. Alle wegen leiden naar Rome maar je moet ze zelf wel zoeken natuurlijk.

Hoe dan ook, onze logistieke ploeg had een meer dan romantisch hoogtezicht uitgezocht voor onze eerste stop: een fantastisch uitzicht op de Thuner See. Snel herbevoorraad met water en andere lekkernijen vingen we het tweede deel van de etappe aan onder een stralend blauwe hemel. Opgefrist door een licht briesje reden we gezwind richting Kandersteg. Met de fiets de trein op om een oninneembare berg te trotseren.

Na een kwartier donkerte, ja echte duisternis ontwaakten we aan de ander kant van de heuvel. Afdalen dan maar. Tunnels. Tunnels. Tunnels. Gelukkig niet echt gevaarlijk maar wel eng. Moet je absoluut niet doen als je zelfs maar een vleugje claustrofobisch bent.

Coach Stefaan trakteerde ons op een derde lekke band, maar gelukkig was Peter alweer onverwacht en ongevraagd in de buurt. Hij had weer eens niet geluisterd naar Bompie's goede raad: "Rij maar door, prepareer het hotel maar".

De aankomst in het hotel was toch verontrustend: Claudine en Peter waren niet te speuren. Gewoonlijk wachten ze ons daar op met fotoapparaat in de aanslag maar niet dus.

De Zwitserse hotelbaas moest in allerijl nog een beetje toveren maar toverde  dan uiteindelijk toch het witte konijn uit zijn hoed: 2 appartementjes in plaats van 4 hotelkamers. Schitterende kerel, die hotelbaas.

Deze morgen liep als een geoliede machine, we werden wakker met een heerlijk deuntje van de coach. Na het vervangen van een afgesleten band konden we samen nog even opwarmen op het ritme van de Combiné Franky: "Qui  a volé mon chocolat".

Na een hartverwarmend afscheid van gastvrouw Stephanie konden we beginnen aan onze koninginnenrit of beter gezegd de rit van El Capitano. Deze keer werd het peloton aangetrokken door de kopman, hij zette perfect aan en de gespannen mannschaft volgde in zijn zog. Al snel stonden we aan de grens van het beloofde (zwitser)land. Wonderbaarlijk maar na zes superdagen rijden we het land van Fabian in. Als Spartanen reden we binnen in zijn thuisland, de grenscontrole verliep ietwat moeizaam, ja die Zwitserse wachten zijn geen broekschijters.

Na een kort maar intens afscheid van La Douce France begonnen we aan de eerste col van 1^ste categorie. De roze tape van benjamin Dries bleek niet goed aangespannen maar toch bereikten we samen die eerste top. Tranen van geluk rolden over de wangen van jullie kapitein, het is als thuiskomen ver weg van huis. Vol adrenaline stortten we ons in de snelste afdaling aller tijden. Klaar voor beklimming 2 ging dit gezelschap de vallei door. Daar wachtte ons echter ons eerste obstakel van de dag. De vermaledijde Zwitsers waren bezig de bewuste col te verleggen en dus konden we niet door de Gorges de Pichoux. Na een kort maar duidelijk gesprek met een lokale bergbewoner moest het superschip van koers afwijken maar niets is te veel om ons doel te bereiken al waren de gevleugelde woorden van de local: "Attention, ça monte dur.

Vol moed begonnen we aan het "ommetje". Excuseer meneer Quintana, 't is niet omdat we eventjes 20km rondrijden dat ook het aantal cols ook toeneemt. Dus wachtte er ons enkel nog de col buiten categorie vooraleer ons einddoel van de dag te bereiken.

Voor we vertrokken naar de "omleidingscol" werden we nog aangesterkt door een boodschap van onze inspirator. Hij, en dus wij, dragen deze rit op aan alle kinderen als Hadjar, een kind als alle andere maar toch buitengewoon omdat hij door 2 prachtmensen opgenomen wordt in een warme nest en zo de kans zal krijgen om zich echt te ontplooien Want daarover gaat deze Ganda-Roma expeditie. Nee, het draait niet alleen om de centen die we inzamelen. Ja, we doen het voor de jeugd, voor onze kinderen die kansen moeten krijgen te kunnen opgroeien tussen warme mensen.

Daar gaan we dan, geen vallei te diep, geen berg te hoog, niets kan ons stoppen om in Rome aan te komen al beleven we elk moment als een unieke ervaring. Zelfs Bompie vergeet niet tijdens het klimmen de landschappen te bewonderen en toch niet stil te vallen.

De 3^de col werd vol moed ingereden en al stond het verzet van Le Combiné te zwaar afgesteld, stoppen doen we niet. Elkeen met zijn eigen talent rijd deze col op als een strijder en daar kan een Kapitein alleen maar trots op zijn.

We genieten hier, alweer tranen van geluk en zo zetten we de puntjes op de i en sluiten deze tocht af met enkele prachtige vergezichten. We rijden laat maar voldaan het eindstation binnen en laven ons aan de nodige liters recoveryvocht.

Dank u wel, mannen, copains voor het leven. Ik kan me geen andere equipe bedenken om deze uitdaging tot een goed einde te brengen al is het voor mij nu al geslaagd.

Sluiten doe ik graag met de quote van de dag: "als ik nog lange zuu vuurs doe, krijg'k nog billen lijk een koebieste

Uw Capitano