Ik zou wel eens willen weten, waarom is Rome zo ????

Na zestien dagen knokken tegen weer, wind, zon, uitdroging, tekort aan zout of suiker, teveel aan zweet en tranen en na een dagje recovery en een bezoek aan de grootste bezienswaardigheden van Rome, zijn we allen weer langzaam tot onszelf aan het komen. Onze ciclisti moesten weliswaar nog overschakelen van wielrennersbenen op voetgangersbenen, maar onder de deskundige leiding van onze gids Jo, was het een gemakkelijk te volgen wandeltempo, waarbij we geen recoveryshakes meer nodig hadden nadien. Wel was er nog een kort interview voor de RAI, de Italiaanse staatszender, we zijn zowaar hier op TV geweest!!

Ons camionette is door Peter en Jeroen herbouwd tot fietsen- en valiezentransporter, de plopkoeken niet te na gesproken. Plop???. Jawel: Plop. Hij was ongeweten onze vaste short circuit voedstervader. Honderden van die kabouterdingen hebben we in ons kraag gespeeld. Dankbaar dus dat Plop erin geslaagd is om op zo een stille manier onze hongeraanvallen te stillen en onze magen tot rust te brengen. Alleen mag Plop in de komende tien jaar onze Franky niet tegenkomen of Gert (Verhulst nvdr) moet een nieuwe kabouter toveren.

Zestien dagen hebben we over onszelf gepraat en dus is het hoog tijd om het even onze thuisfronten te hebben.

Wat bijvoorbeeld met Frauke en de twee kleine Driesjes? Zullen de kleine pagadders zo laat uit hun bedje mogen blijven om de nieuwgeboren berggeit te verwelkomen na het grote papa-gemis?

Hoe hard heeft zijn Kisha het gekraak van de balkondeur gemist als onze coach naar het toilet moet des nachts?

Het moet een ware vuurdoop geweest zijn voor ons Tania, zo al die lange dagen haar zorgende Ivan te moeten missen en ondertussen te zorgen dat beton en stenen aangevoerd en verwerkt worden.

En wat met de onmetelijke lochting van ons Buumratte? Zal zijne lochtink onder de handen van vrouw en zonen er nog deugdelijker uitzien dan voorheen?

Ignaas met zijn drie paggadders, hoe hebben zij de afwezigheid van ons Els verteerd? Is de verbouwing nu echt helemààl af? Zijn de nieuwe schooltassen gekocht? De pennenzakken bijgevuld met de nodige pennen en potloden?

Hoe verging het Jeroen’s doktertje? Zestien dagen en steeds verder verwijderd van Il Capitano. Ze zal er zijn, straks. En indien nodig de eerste zorgen toedienen.

Voor onzen Bompie kwam het allemaal een beetje vroeger in orde. Hij belde zijn Bobonne op het St. Pietersplein om het heuglijke nieuws van de aankomst te melden maar zijn ogen lieten het afweten want de schermdonkerte van zijn smart-speelgoedje liet hem niet toe het juiste nummer te selecteren. Dan maar met de telefoon van de Tourdirecteur gebeld en Lilly antwoordde “Ah maar ‘k heb u zien komen”. Oeh? Wadde? Zien komen? Ik zag nooit eerder zo een blij weerzien. Die Bompie toch!

En Fré. Hij luisterde naar Anja en de dokters. Een verplichte ommetoer voor zijn noodzakelijke maandelijkse gezondheidskuur deed hem de das om. Maar L’Africano-Italiano kwam terug, zag en overwon. Veni, vidi, vici. Als coureur, tifoso, bezieler. Anja en de kindjes kunnen dus gerust zijn.

Claudine en Peter hadden het op het eerste zicht iets eenvoudiger. Zij waren bij elkaar, maar toch heel dikwijls gescheiden wegens verschillende activiteiten rond de renners. Dus ook voor hen is er een periode aangekomen van een meer dan verdiende quality-time.

Straks, rond acht uur in Charleroi zullen we het allemaal voor onszelf weten: het weerzien in Brussels South zal grandioos worden. Wie komt ons daar nog opwachten. Zal Charleroi dezelfde stemming van enthousiaste supporters ontketenen als bij het vertrek in Gent?

Niks kan nog stuk. Bedankt thuisfront dat je ons zo goed volgde, reageerde, bezorgd was. Straks…. Tot straks… als we mekaar niet groeten in Charleroi, zal het misschien zijn op de slothappening van Ganda – Roma.

We nemen als redacteuren de beslissing om deze laatste blog niet te eindigen met een quote van de dag, maar met de leuze van onze expeditie: “het is niet het aantal kilometers dat telt, maar de liefde die we in elke kilometer gelegd hebben”, vrij vertaald naar Moeder Teresa, diezelfde liefde en zorg die we dagelijks in onze leerlingen steken, want het is en blijft voor hen dat we het doen, dixit Bompie .

Hierbij wil ik mijn dierbare collega blogger “Jarrive” bedanken voor zijn steeds gevleugelde woorden, die tegen een deadline steeds op het computerscherm moesten verschijnen! “Jarrive” dankt op zijn beurt “L’Africano” voor hetzelfde, ook wij zijn blij dat onze blog eventjes op ‘pauze’ gaat, tot een volgend project ….. .

Jarrive en l’Africano

De fiets van Dries

Beste lezers, bij mondde van mijn dierbare mederedacteur Il Pietro en mezelf, L’Africano, willen we jullie nu al uitnodigen voor de blog van morgen, waarin we u beide met plezier zullen trakteren op een slotbeschouwing van onze onderneming.

Maar laat me toe om deze voorlaatste blog nog alleen af te haspelen, omdat ik de afgelopen 16 dagen een bijzondere positie mocht innemen, meer bepaald, ik heb de eer gehad om mee te mogen rijden met onze atleten enerzijds, en anderzijds genoot ik de eer om als een VIP de koers te mogen volgen vanuit de wagen van de sportdirecteuren.

Deze ochtend vertrokken we vanuit Marta -- geef toe lieve volgers, wat een schoonheid van een naam van de  startplaats voor deze laatste etappe --, naar Rome.

Bij ons allemaal, zowel bij onze ciclisti als bij onze sportdirecteuren, merkte ik een klein nervositeit, een beetje gelijkaardig als deze van de ochtend van 4 augustus, onze startdag. Na het beest van de tocht van gisteren, kondigde deze “Champs Elyséérit” zich dan ook aan als een zacht gekookt eitje, temeer elke afgelegde kilometer de “laatste” was.

Maar toch, de warmte speelde vandaag meer dan zijn part. Een niet aflatende golf van zonnestralen en zonnewinden teisterden de ondertussen bruingeblaakte armen en benen van onze renners, en dat voor een laatste keer. Het is alsof Helios, de zonnegod, het wist dat we een laatste keer op tocht waren met onze stalen rossen.

Eigenlijk is het bij hoofde van een normaal rationeel denkend wezen, die onze expeditie even onder de loepe zou nemen,  ondenkbaar dat we na Zwitserland en de toeren in en rond de “Simpele Pas”, ook nog eens Italië zouden doorkruisen.

Eens binnen de landsgrenzen van de spaghetti-eters, word je immers geteisterd door zwermen aan daezen, ondraaglijke hittegolven, bergpassen en colletjes waarbij de Ballon d’Alsace verschrompeld wordt tot een simpele puist, de benidorm basterds en oververhitte parkwachters aan een simpel Torentje dat  een beetje scheef staat.

Maar op het op zijn Gents te zeggen, “de gasten pleujden nie”, en met de vaste tred van de afgelopen dagen stoomden de Ganda – Rometrappers door naar de poorten van Sint-Pieter. Il Pietro toverde  in de volgwagen ook nog eens zijn laatste kunstjes uit zijn mouw om de irritante mobilhomes duidelijk te maken dat ze niet gewenst zijn.

Samen met zijn moglie toverde hij voor de laatste keer een schitterend middagmaal tevoorschijn met typische gerechten. Een sterk geëmotioneerde Il Pietro en Claudine vinden het dan ook zeer spijtig dat ze morgen geen warme broodjes mogen serveren. Ik wil nog even benadrukken, een dikke dikke chapeau voor deze twee mensen, de laatste dagen bijgestaan door de immer bevallige en zorgende Els.

Daarnaast zijn er natuurlijk de atleten, waarvoor mijn adoratie dag na dag alleen maar gegroeid is. Meerijden met hen is als instappen in een goed  geoliede machine, waarbij ik in de slipstream van meesterknecht Nimme soms het gevoel had bijna niet te moeten trappen.  In de meeste gevallen echter stak ik best wel een steekje bij om niet met mijn meulken op den tarmac te eindigen.

Soit, wat ik wil zeggen, dankzij hen heb ik de eer gehad om de brede laan naar San Pietro op te draaien, ik met het grootste respect voor hun prestaties en zij voor mijn beperkingen. Nimme had op Sint-Pietersplein nog de quote van de dag: “der zit nog altijd lucht van zaffelare in mijn banden, gene kier platgevallen, kgoa der hem hier ook nie uitlaoten, é  is te goe”!

Als kers op de taart heeft den chief zijn oude fiets op stal gezet bij mijn beste vriend Dries, onze benjamin, die ik in de paasvakantie 2015 zie op de paterberg.

MERCI GASTEN!!!!

De eenzame fietsers, sportdirecteuren, fotografen en tifosi

Beste bloggers, hier volgen onze voorlaatste avonturen uit La Bella Italia (op de fiets dan toch)! Oggi, vandaag, stond een zware rit op het programma, een rit die de echte profs, waaronder we onszelf ook ondertussen rekenen, in de “Giro d’Italia” of “La Grande Boucle” in hun agenda aanduiden als een rit waarin ze een laatste kans zien om nog eens te ontploffen. De Froomes van deze wereld tekenen op dagen als vandaag voor een stap in de wielergeschiedenis.

Wees er maar zeker van, dames en heren, dat ook onze ciclisti vandaag geschiedenis hebben geschreven, op de dag van bompies 34^ste huwelijksverjaardag. Deze ochtend bij de ontbijttafel werd het profiel nog eens bekeken, ingeschat en minutieus overlopen, en we waren er ons van bewust dat er een “laatste col” inzat die we moesten en zouden overwinnen! Dus avanti met onze bici’s.

De aanloop van de col was een snel gewassen beertje of varkentje. In een weinige tijd en aan een goed onderhouden tempo reden de Ganda – Romatrappers tot aan de voet van de col. En dan werden de eerste bladzijden van het geschiedenisboek open geslagen.

In een schilderachtig decor, met prachtige zichten en de mooie versterkte stadjes die als zeldzame paddestoelen opdoken, slingerden de smalle wegjes van de col zich eveneens in het decor. Maar het venijn zat in de steeds wisselende stijgingspercentages van de col. Verdomde kuitenbijters, smeerlappen!!

De getrainde en op spanning staande torso’s van onze ciclisti werden danig op de proef gesteld, hun hartkamers pompten als nooit tevoren zuurstof naar hun kuiten,  hun handen en polsen omklemden als bezetenen hun stuur, de horizon aan de einder werd waziger en waziger, de poepspieren schuurden onregelmatig het ondertussen gelukkig glad gekomen zadel, de  hoofden werden als nooit tevoren emotioneel leeggezogen, een helse dagtrip presenteerde zich langzaam voor ons, de journalisten en fotografen van de dag.

Op de bergflank waren ook reeds sinds dagen de tifosi geposteerd om deze sporthelden te voelen, ruiken, aanmoedigen  en aanraken, de wielersport is nog steeds zo mooi dat de helden zo dicht aanraakbaar zijn, zeker de helden zoals deze van vandaag op de flanken van de mooiklinkende “Monte Amiata”.

Tegen de middag was de col met veel moeite maar met een grote voldaanheid overmand (het zwaarste gevecht was eigenlijk tegen de “vurte daezen”, door iedereen van de groep. Wat voor een nieuw mooi verhaal was vandaag geschreven op de “Monte Amiata”.

Nimme omschreef het geheel bij de middagbevoorrading als “we hebben hiere were een redelijke beeste geslacht, vanduige”, een passende titel voor de vers geschreven geschiedenispagina.

Een tifosi met Italiaans – Afrikaanse allures volharde in de boosheid om zijn helden te blijven volgen, fotografeerde hen uit alle ooghoeken en posities, huurde een doorwinterde chauffeuse named Els, en reed de volledige etappe mee met de Ganda – Romatrappers  tot in het plaatsje Marta, aan het idyllische meer van Bolsena.

Il Pietro en zijn Moglie Claudine hebben er vandaag als sportdirecteuren opnieuw meer dan hun beste beentje voorgezet, ondanks hun eenzelfde gevoel van vermoeidheid als bij de renners en de tifosi, een vermoeidheid die ook bij hen de kop opsteekt! Het volgen van deze olijke bende is dan ook een titanenwerk, zonder hen was het heel waarschijnlijk morgen geen rit naar Rome!

Si si, u leest het goed, Il Pietro zei op het terras deze avond, dat we dezelfde tijd 2 weken geleden, tegen mekaar gezegd hadden, de kop is eraf, nu morgen zetten we de kop er weer op en vervolmaken we ons project.

A Domani, Franciscus, maeukt ui gree!!

Romeo verlegde even zijn balkon van Verona naar de Duomo van Siena (lees Sieena ajb, alvorens Il Pietro het alweer op zijn pijnlijke heup krijgt).

Beste bloggers, supporters, recensisten:  in de eerste plaats willen we jullie hartelijk danken voor de vele bezoeken aan de blog en de moedgevende reacties die we telkenmale mogen lezen “bellissima” en” grazie mille”.

Deze morgen zijn we vertrokken uit Peccioli onder luid applaus van Federica en haar zus, die ons voorzien hadden van een schitterend continentaal ontbijt. Ook de avond voordien waren we trouwens door dezelfde Italiaanse sirenes als koningen en koninginnen onthaald, natuurlijk, onder de deskundige leiding van de dagelijkse orkestmeester Il Pietro.

Nadat we de rit opgedragen hadden aan onze “vrouwkes”, nietwaar Kisha, en aan Guy, den chief zijn broer, trokken we ons op gang. Al van in het begin van de tocht werden we getrakteerd op de zoveelste Paterberg of Berendries, geen spek meer voor de bek van onze trappers, maar toch, voetjes op de grond en doseren, Rome is nog steeds een goede 2 dagmarsen van ons verwijderd, er zijn nog menige buitenlandse veldheren gestrand aan den durpel van Rome.

Maar goed, op de planning van de veldtocht van vandaag stond de verovering van San Giminiano en Siena, in de tijd van Caesar en de Middeleeuwse ridderorden onneembare vestingen, maar niet zo voor ons legioen, we zijn immers langs de Alpen op Hannibals wijze Italië binnengekomen, zou het daarom zijn dat we meer en meer het gevoel hebben dat we meer en meer aangekondigd ergens aanmeren en vriendelijk onthaald worden?

In San Giminiano werden we rijkelijk getrakteerd door onze sportdirecteuren op overheerlijke gamberini’s, pizzaatjes en een lokaal kaasje voor den Chief. In de namiddag zette het legioen dan verder koers richting Siena, de verovering van de Duomo aldaar was immers hét doel van de dag van onze generaal van de dag Dries.

In de Duomo zweven immers al 8 jaar, 3 maand en 17 dagen de flinterdunne  liefdeswolken van zijn geliefde Frauke rond, als kleine windhoosjes. Het verhaal gaat dat sinds de dag van het verlaten van de Duomo door zijn  geliefde Frauke, de liefdesnimfen hun roeplied zingen in de hoop dat hun lokgroep haar liefdesgod naar daar zou brengen, en ja, vandaag was deze dag aangebroken. De mythe gaat nu verder dat Dries en zijn deerne voor eeuwig zullen samen zijn, met hun 2 godenkinderen.

Na een ereronde in Siena, met 2 extra beklimeningen-ingen (sic), reden onze helden klokslag 7 uur het kleine Vascovado di Murlo binnen. De lokale bevolking werd er vergast op een historische gebeurtenis, namelijk Il Pietro die een welgesmaakte duik nam in het 25-meterbad.

Op 2 dagmarsen van Rome laten de tekenen van vermoeidheid zich voelen: l’Africano reed zich compleet leeg en zal morgen misschien eerder dienen dan fietsen, de coach had op het einde gaan zin meer in een “Gilberken”, chief vertrouwde zijn dochter eveneens toe dat hij een beeteke moe wordt.

Allora, in het restaurant gaf Nimme bij ingeving en het zien van zijn entrecôte de quote van de dag: “zijme der verre, moar kbegin brave te zitten”, de troepen klinken op hun ingenomen vestigingen en zullen morgen nog dichter kunnen aankloppen aan de poorten van Sint-Pietro.

Voor Jacqueline, bij de scheve Toren van Pisa, aan de eerste poorten van de Eeuwige stad

Deze ochtend hebben onze troepen zich opnieuw ingesteld op de normale Italiaanse routine: een ontbijt bij het ontwaken van La Spezia, bij dag en dauw, de spieren opnieuw klaargemaakt voor een rit van boven de 100 km, gisteren was immers maar wat  losrijden voor de ondertussen doorwinterde pelgrimfietsers naar Rome. We bevinden ons immers ook op de Sint-Franciscusroute richting het St-Pietersplein.

Dus zo gezegd , zo gedaan, na het nemen van de ondertussen klassieke fotos met het personeel en de hotelmanager, vandaag een meer dan charmante dame,  lieten we La Spezia achter ons op zoek naar de groene heuvels van het schilderachtige Toscane, Italiës bekendste landsgedeelte.

Al onze zintuigen werden echter voor lange tijd op de proef gesteld, we moesten immers allereerst een lange en saaie kustweg afhaspelen, waarbij dus onze voel, - kijk en – reuksprieten allerminst getrakteerd werden op een delirium!! De kattenpis was alom tegenwoordig, de opjaagde Italianen kwamen eerder arrogant over, irritante mobilhomes in Pietro’s vaargeul, een eerste teken dat we op weg zijn naar een misschien meer maffioos gedeelte van dit prachtige land. We zien wel, maar het was een opluchting  als we deze weg mochten verlaten voor het snikhete binnenland.

Ondertussen werd ons zicht meer en meer afgesteld op zoek naar de eerste contouren van die fameuze scheve toren. Het is immers zo dat we vanuit het thuisfront tegengestelde berichten gekregen hadden. De één vindt het absoluut niet de moeite waard om überhaupt halt te houden, de andere vindt het één van de wereldwonderen.

Bij het binnenrijden van Pisa en na het maken van een plaatselijke ronde, reden we als een professioneel cycling Pro Tour Team het plein op, waar de toren zich in zijn volle glorie liet bewonderen. Ook wij werden plots het middelpunt van de belangstelling, want we hielden er een uitgebreide fotoshoot, in alle mogelijke posities, de fotos getuigen veel meer dan dat ik het hier in woorden kan beschrijven. De aanwezige toeristen hadden meer aandacht voor ons dan voor het eeuwenoude schitterende bouwwerk, want daarvan waren we allemaal overtuigd.

Aan de sokkel van de Toren hebben we vandaag een stil moment gehouden voor Jacqueline, de mama van Vicky -- een zeer betekenisvolle vriendin van L’Africano  --, die een wielerliefhebster was en die een aantal jaren geleden overleden is na een slepende ziekte, en die we graag meenemen in onze gedachten naar Rome.

Nadat we door een plaatselijke hooligan-conciërge op een nogal lompe manier van het plein “verjaagd” werden omdat hij vond dat onze fietsen niet aan de hand mochten rijden op het verdorde, zieke en alles behalve groene gras, hadden we opnieuw een middagmaal om U tegen te zeggen, gepresenteerd door Pietro en zijn Moglie!!

We hesen onszelf tot slot dan maar opnieuw op ons zadel voor de laatste 40km van deze dag, nadat onze buumratte zijn quote van de dag lanceerde: ‘ik mag na mijn eten nie stilzitten, da’s tussen hangen en wurgen”! Kort voor het slaan van de klokken van half zes door de klokken van Pecciolli, kwamen we de oprit opgereden van ons hotel voor deze avond. Claudine, Pietro en Els hadden reeds alles voorbereid, waardoor we binnen de 5 minuten aan het recoveren waren op het terras.

Dries, onze blonde god, heeft de welverdiende  eer om de foto van de eerste richtingaanwijzer richting Rome te flankeren, dus, be prepared Romans, sono in arrivo!!

Leve mama, Vive Marie, Vivan Bomma

15 augustus of oogst zoals we vroeger pleegden te zeggen. De maand van de oogst. Maanden heeft iedereen gewerkt en in deze maand plukken we de vruchten van ons gezwoeg. Op het veld, in het veld of... op de fiets.

Deze dag dragen we graag op aan alle mama's, oma's, Mieke's, Myriams, en andere  Maria's in de wereld wijd.

Wie van ons zou toch zo graag zijn moeder terug bij zich hebben nu ze overleden is? Wie zou een kleinkind durven zeggen dat zijn oma niet bestaat? Pas als ze er niet meer zijn dringt ons door hoe waardevol ze wel waren, hoe ze konden zalven, terug aaneen lijmen.

Daarom dan maar, een korte rit op 15 oogst, op Vive Marie, ter ere van alle moeders.

Ons vertrek deze morgen verliep ietwat moeizaam: de druk was toch een beetje van de ketel in het vooruitzicht van de korte rit van vandaag, slechts 67km langs de kust tot La Spezia. De elektronische betaalfaciliteiten bleken niet opgewassen tegen ons fietsgeweld en weigerden keer op keer onze spiksplinternieuwe betaalkaarten. Alleen een online overschrijving kon onze Tourdirecteur en zijn eega redden.

Wegens die korte rit hadden we onze fietsen gewoon op stal gezet en het nodige onderhoud in consensus verschoven van gisterenavond naar deze morgen. De rit van gisteren had onze fietsen voorzien van het nodige modderlaagje en Ivans's remblokjes waren toe aan vervanging wegens  na te veel macht op de pedalen te veel macht op de remmen. Het werd dus alsnog 10u30 eer het fluitsignaal klonk en wij de Ligurische wegen konden gaan teisteren met onze tubetjes.

Fluitend tegen de sterke zeebries die gelukkig in ons .... blies werd ons door Ivan aangekondigd dat we toch nog een klimmetje voor de wielen zouden krijgen. Het werd een heerlijke. De Ballon van de vierde dag was er niks tegen. Waar die ronderenners nog spel over maken! Zelfs coach-havik van La Spezia liet een nieuw daalrecord optekenen dat we hier uiteraard niet quoteren wegens de rust op he thuisfront.

Bompie had niet erg goed geslapen wegens weer een beetje dichter bij Franciscus en we raadden hem gezamenlijk aan na de aankomst een middagdutje te doen. Zijn dromen moet hij wel voor zich houden... tot thuis. Wij vonden het onze plicht hem voor te bereiden op zijn grote vakantie en te leren dutten zoals het ... mensen past.

Een aaneenschakeling van onvergetelijke vergezichten over de echt staalblauwe Middellandse Zee aan de ene zijde en de berglandschappen aan de andere loodsten ons weergaloos naar La Spezia.

De Corso Cavour was onze lokale San Remonese-Via Roma-aankomst alhoewel de echte Via Roma hier ter plekke ons eerder deed denken aan een kattenpissteegje. Jammer. De laatste 750 meter schrappen we dan ook uit ons geheugen.

De check-in in het hotel verliep vlot. Minuten later beseften we plots dat onze mama Claudine ontsnapt was. Waar naar toe? Quality time aan het stelen. Terugroepen? Tuurlijk. Tot zes keer toe: "Krijge mijn bleiwe pulle?" "Woar es dad otel?", "Woar zijn mijn plastieken sloefkes?"

We hebben haar 's avonds bij een pizza "Al Sandro Fratelli d'Angelo" terecht een hommage gebracht, onze Gandaroma-mama. Ze moet goed gek geweest zijn om ja te zeggen tegen Peter, niet alleen op hun trouwdag maar zeker ook als hij haar vroeg mee te trekken naar Rome met ons. Dank je, mama.

Ons Italiaans is een stuk beter geworden: molto bene betekent  goede benen, in onze koersjargon vertaald

Tot morgen.

De valies van Dries

De sole mio van gisteren had zich verstopt toen we deze morgen in het heerlijke Albergo Stevano ontwaakten. Blij toe, want de zon kan meer dan gewenst ons tochtgenoot zijn.

Wielergoden bestaan dus, dachten we. Want we hadden al zoveel meeval gehad op de voorbije 10 dagen. Het kan verkeren. Halverwege brak ons geloof in die goden ons zuur op. De "derailleur"-cassette van Dries wilde absoluut op pensioen en een betere plek om dat te beslissen als het huis van God was niet te bedenken.

Captain Jeroen besliste dan maar meteen het hele achterwiel te vervangen zodat Dries en kornuiten hun reis zouden kunnen verder zetten. Want er stonden enkele memorabele momenten op het spel. Zoals bijvoorbeeld een korte gedachtenis aan Wouter Weylandt die heel dicht in de buurt het leven liet in de afdaling van een col.

Nog was Captain niet aan het einde van zijn lijdensweg of de weergoden beslisten van boven ons hoofd een deftig onweer begrepen hevige regenval te laten losbarsten. Stefaan bedacht spontaan dat het niet anders kon dan dat wij het voorbeeld van Phil zouden volgen en alle zes tegelijk de Ronde van Lombardije zouden winnen in de gutsende regen.

Een volgende colletje dan maar getrotseerd in de hoop dat over de kam van die col de zon weer zou gaan schijnen. Niks daarvan. Hoewel de intensiteit van het onweer stilaan afnam duurde het nog 50km eer de weergoden hun programma hadden aangepast zodat de lokale Ligurianen en Genovezen Maria Hemelvaart uitgebreid en zonovergoten zouden kunnen vieren.

Rond 16u30 reden we de stad Lavagna binnen alwaar we kennis zouden maken met de Middellandse Zee aan de Ligurische kust. Of de bloemenrivièra. En ja hoor: sole mio die ons deze nacht had verlaten toonde zich schamel maar sterk weer aan de horizon. We konden dus gerust uitkijken naar een adembenemende Italiaanse zonsondergang.

Een verheugend telefoontje kwam vanuit de luchthaven van Genua: Fré en Els waren aangekomen. De autoverhuurders hadden het echter niet begrepen op de niet corresponderende papieren van de kandidaten huurders en dus werd Peter ter hulp geroepen.

Een bijna compleet overtunnelde rit van Lavagna naar Genua en omgekeerd zou alleen ons avondmaal anderhalf uur kunnen uitstellen. Els en Fré huurden dan toch een Fiatje 500 en stoven eveneens richting Lavagna.

Wat is er dan eigenlijk met Dries zijn valies? Ach het moest eigenlijk die van Bompie zijn die op drie poten loopt en een nagel aan de spreekwoordelijke kist van Peter is maar het onweer van vandaag besliste er anders over. De bliksem sloeg tijdens dat fameuze onweer 10cm te veel naar links in en trof de fles douchegel van Dries. Het hoedje werd van de fles gebliksemd die natuurlijk omgekeerd in de valies zat, met een ingezeepte klederinhoud en zeepbellenfestival als gevolg.

Ach, niets kan onze vreugde bederven nu onze Fré er terug is en ons vergezelt tot het eindpunt: Piazza San Pietro in Rome.

Morgen trekken we verder langs de Middellandse zeekust, vrolijke maar devote deuntjes fluitend op de fiets. Dries moet deze avond alleen nog "zijne was spoelen"

Slaapwel en bedenk dat als je 10 dagen lang  elke dag een ander hotel bezoekt, je op den duur "alles in eu kruige zoet spelen, als g'onger et"

Tot morgen

O sole mio

Er was een andere man aan de kassa in Motel Regal. Die kende ons niet. Trots het feit dat we een minder goede ontvangst kregen, sliepen we zalig. Alleen Franky had een dipje gehad, waarschijnlijk had de warmte hem een beetje geslagen. Alle opties waren goed en we stelden hem voor om direct naar het volgende hotel gebracht te worden maar Piere de Bieste plooide niet. Alleen wist hij niet wat hem deze dag nog zou brengen.

Gisterenavond kregen we nog het fijne nieuws dat de ouders van Frank, onze leerling-compagnon gedurende de eerste twee dagen, geld konden inzamelen voor het Breënsfonds op de Safarmarkt in Wachtebeke. Dank u, dank u.

De eerste 59km van in totaal 112 werden in ijltempo afgelegd. Onze hoop was dus groot dat we vandaag nog een redelijk deel van de dag zouden kunnen doorbrengen aan het zwembad van onze volgende etappehotel: Albergo Stevano in Cantalupo Ligure Het grotendeels vlakke parcours - twee colletjes helemaal op het einde van de rit - zou dat wel toelaten. En wij, wij wilden al onze stops belangrijk inkorten zodat dat zwembad ook eens echte coureurs in zijn water kreeg.

Goed begonnen is half gewonnen dachten we maar die Italianen zijn rare jongens. Hebt u al een gemeente gevonden met vijf verschillende namen?? OK, Gent bijvoorbeeld want Oostakker en Sint-Amandsberg en Drongen, da's ook allemaal Gent. Hier is dat een beetje anders. De deelgemeenten liggen hier ook slechts enkele kilometers van elkaar weg maar de landschapsstructuur draait je een rad voor de ogen: enkele kilometers kosten je algauw één uur of meer en een GPS kent hier niet het verschil russen bergoppen en bergaffen, asfalt, grinta of superstrada. Als de hotel-booking-site er nog een schepj bovenop doet, dan rijd je driemaal rond de Cantalupese berg en kom je zeer waarschijnlijk later, niet of nooit aan bij het gestelde doel.

Enfin, einde goed alles goed. Papa Stevano en dochters Elena en Paola (sic - ze is niet afgetreden) maakten alles goed. Grandioze ontvangst, alles aan kant voor "le ciclisti Belgi".

Elena doet de was, de keuken voorspelt een fantastische maaltijd met pasta en ragout en wij doen dus een frisse duik in het sprookjesachtige zwembad. Sprookjesachtig?

Zoveel Italiaanse schoonheid zagen wij nog niet bij elkaar en zoals alle mannen altijd weer beweren: kijken mag. Wij dus maar kijken terwijl we recupereerden van de rit onder de loden Piemontese zon. Temperaturen hebben we niet opgenomen maar 37° lijkt ons een mooie norm om niet te overschrijden.

De avond voltrok zich als een echte vakantieavond. Alle frustraties over de droevige Italiaanse wegen, de loden zon, de zeer beperkte bewegwijzering, het aftandse asfalt dat vervalt in grinta werden bij een heerlijke fles Italiaanse wijn weggespoeld.

Met de absoluut weer gezonde Franky sluiten we deze tiende aflevering: "'k Hè d en indruk da mijn zolle ier alle doage uuger stoa want krijger mijn bien oast nie m'r overen"

Graag tot morgen voor een nieuwe aflevering. Vergeet niet deze blog alle dagen te volgen want de finale komt er stilaan aan!

PS Wie wil reageren vind je per reeks foto's of onder de column een hyperlink "Reacties". Klik deze aan en je kan commentaar/reacties ingeven . Zo nodig moet je even naar rechts scrollen (afhankelijk van het type van het scherm) om die hyperlink te vinden.

Ganda - Roma in "den overgang"

De ontnuchtering was voelbaar aanwezig vandaag, op vele vlakken. Het warme afscheid van "la Katia", hoteldirecteur van het schitterende "Eurossola" contrasteerde schril met de latere belevenissen op dag 9.

Een vlakke, slaapverwekkende rit, je zou je bij tijd en wijlen in Vlaanderen wagen, 't is alleen desolater, slordiger. Coach Stefaan probeerde  het dan toch en deed een poging om het wereldrecord fietsen met gesloten ogen te breken.

We hadden er dan niet beter op gevonden dan stilaan te beginnen te beginnen uitkijken naar één van de volgende wereldwonderen: waar staat die scheve toren eigenlijk. We konden slechts één nepexemplaar ontdekken en we waren alweer een ontnuchtering rijker.

Eventjes konden we ons fietsmoreel opkrikken aan het 'Lac Majeur'': wijdse watervlakten versierd door de bekende isola's Madre, Bella en Pescatore alwaar Carolus Borromeus zijn middeleeuwse stempel op drukte door  het Bella  te versieren met een klein kasteeltje. Waarom hij later heilig verklaard werd is mij niet duidelijk.

De bootjes met toeristen, die de geneugten van het gandaromafietsen niet kennen, laten zich rond die eilandjes varen. Jeroen had geen bootje nodig en nam meteen een frisse duik in het verboden zwemoppervlak van het Lago. Even later werden we bevoorraad met spijs en drank trokken we dan maar verder, opnieuw het vlakke land in.

De slechte wegen en de "grinta" hebben deze keer onze banden niet stuk gekregen. Hoera.

De temperatuur bereikte ondertussen voor ons ongekende hoogten en we moesten het nog uithouden tot in Nosate waar de laatste drankbevoorrading ons opwachtte vlakbij de kerk. Zoals elke dag hadden we ook deze keer een opdracht te vervullen. We zochten de koelte van de kerk op en Bompie vroeg ons even die mensen te gedenken die een steen in onze levensstroom verlegden. De stilte en de koelte deed ons tot rust komen en de nodige emotionele vitamines verzamelen voor het laatste gedeelte van de rit

Met vreugde ontdekten we dat de autochtonen hier een perfecte afkoelingsprocedure hebben. Ik ben ervan overtuigd dat Jeroen hier vroeger al was want die Italiano's springen gewoon in het water als het te warm is.

Aangekomen in Abbiategrasso-Vermezzo werden we droevig onthaald door het genre kaartesknipper van de NMBS van 50 jaar geleden. We laten het niet aan ons hart komen en beslissen unaniem dat hij zeker niet op de vertrekfoto mag. We gaan pizza eten  bij de Chinees. Lekker. Voldoende.

En vroeg in ons bed. Morgen 6u30 eruit, douchen, ontbijten om 7u en daarna terug op ons strijdros. Richting Toscane. Het zal daar even warm maar iets minder slaapverwekkend zijn. Want al rijdend slapen is er toch een beetje over. Je slaapt beter in je bed.

Tot morgen.

PS Ik vergeet de quote van de dag: als ge uw ogen toedoet en de slaap niet kunt vatten, tel dan fietsen, geen schaapjes.

Afgelegde route tot en met dag 8

Ganda-Roma of Glorieux fietst naar Rome

Eén simpele pas vooruit en je belandt in "la bella Italia"

Met spijt in het hart verlieten we hotel Bach in Ried - Brig. Opwarmen op het vlakke was er deze keer niet bij. Direct de beuk erin. De Simplonpas zou ons op 2005 meter hoogte brengen. Wie trotseerde de Simplon voordien?

De beklimming was niet de hel, zoals voorspeld. Roubaix is erger. Het andere gevaar was groter. De tunnels, zoals voorspeld. En dat was wel juist. Alleen zijn wij blijkbaar toch letterlijke zondagskinderen. Geen vrachtwagens, weinig verkeer. Een zegen. Toch vroegen we onze Claudine en Peter om een beetje bravoure ten toon te spreiden, de camionnette uit te rusten met gevaarsbord en zwaailicht en op die manier onze afdaling af te dekken voor al te haastige Zwitsers en Italianen.

Maar even terug naar de Simplon. We reden elk ons eigen tempo, hartslag en ademhaling goed onder controle houdend. En die andere belofte van kenners kwam uit: na een tiental kilometer voel je je eigen machine op dreef komen en dan kan de helling je niet meer deren.

Onze 58-jarige Bompie kreeg voor enkele honderden meter het gezelschap van een charmante dame die hem al rijdend nog enkele fantastische tips gaf. Bewondering voor de dame en voor Bompie.

Dries en Jeroen dekten de achterhoede. Zij hadden de rit opgedragen aan alle vrouwen en zich uit solidariteit voor de gelegenheid getooid met... een wel erg vrouwelijk habijt.

Ivan heeft het nu echt wel bewezen. Hij zal nooit meer durven zeggen dat hij geen klimmer is. Froomkes doet hij niet, Merckxkes wel. Machtmens.

Coach was wonderbaarlijk fris toen hij boven kwam. Hij verstond het eigenlijk zelf niet zo goed maar was bijzonder verheugd dergelijke friste ten toon te kunnen spreiden.

Franky vergat zelfs te zweten, zo monter kwam hij de Simplon boven. De klassieke handdoek bleef opgeborgen.

En nostra mama Claudine en Peter deden het onwaarschijnlijke. Op de meest onmogelijke maar zo nodige plekken stonden ze daar: hesjes  en vers gevulde drinkbussen aanreiken al rijdend. Ze zouden perfect passen in de Tour. Waar hebben ze het geleerd? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Domodossola wenkt maar die tunnels! Peter stelde ons gerust: "Blijf samen, ik blijf achter jullie rijden met zwaailicht, carabinieri of geen". En het deed ons deugd. Veilig en wel door die gevreesde tunnels. We hadden de goeie maat mee. Onthouden van gisteren.

Aankomen was echt warm (letterlijk en figuurlijk). Giorgio en zijn echtgenote hadden broodjes en de nodige recoveryshakes klaar. Genieten. Genieten.

We kijken uit naar morgen, naar Toscane en Rome is 1000km dichterbij. Meer dan halfweg. Wie had het durven dromen?

Sluiten doe ik alweer graag met de quote van de dag: Als je het vanonder niet vindt, zoek het dan eens vanboven maar vergeet niet van waar je komt.

Een grote streep licht aan het einde van de Zwitserse tunnel

't Zijn rare jongens, die Zwitsers. Het ontwaken in Bern-Stettlen beloofde alweer alle goeds. We konden echter niet voorzien dat een reeks tegenslagjes die dag ons deel zouden worden.

Gezwind de fiets op, gekleed voor de gelegenheid in roze shirt. Roze? Jawel. Collega Nathalie treedt vandaag in het bekende bootje en verklapte ons dat haar trouwkleed roze zou worden en dat de dresscode voor die heuglijke dag "a touch of pink" zou zijn. We mochten dus niet onderdoen en lieten ons op de gevoelige plaat vastleggen... in het roze.

Iets later dan de vorige dagen stoven we de Bernerstrasse op en slechts 108km (WW) wegen zouden door onze wielen geteisterd worden. Later zal blijken dat de zo mooie wegen van Zwitserland onze wielen teisterden.

En geleid door onze GPS kon er niks misgaan. Of toch?

Die Zwitsers hebben waarschijnlijk enkele wegen opgebroken of verlegd zodat TomTom en Google en Garmin en RouteU geen passend antwoord konden geven bij nogal wat splitsingen. Alle wegen leiden naar Rome maar je moet ze zelf wel zoeken natuurlijk.

Hoe dan ook, onze logistieke ploeg had een meer dan romantisch hoogtezicht uitgezocht voor onze eerste stop: een fantastisch uitzicht op de Thuner See. Snel herbevoorraad met water en andere lekkernijen vingen we het tweede deel van de etappe aan onder een stralend blauwe hemel. Opgefrist door een licht briesje reden we gezwind richting Kandersteg. Met de fiets de trein op om een oninneembare berg te trotseren.

Na een kwartier donkerte, ja echte duisternis ontwaakten we aan de ander kant van de heuvel. Afdalen dan maar. Tunnels. Tunnels. Tunnels. Gelukkig niet echt gevaarlijk maar wel eng. Moet je absoluut niet doen als je zelfs maar een vleugje claustrofobisch bent.

Coach Stefaan trakteerde ons op een derde lekke band, maar gelukkig was Peter alweer onverwacht en ongevraagd in de buurt. Hij had weer eens niet geluisterd naar Bompie's goede raad: "Rij maar door, prepareer het hotel maar".

De aankomst in het hotel was toch verontrustend: Claudine en Peter waren niet te speuren. Gewoonlijk wachten ze ons daar op met fotoapparaat in de aanslag maar niet dus.

De Zwitserse hotelbaas moest in allerijl nog een beetje toveren maar toverde  dan uiteindelijk toch het witte konijn uit zijn hoed: 2 appartementjes in plaats van 4 hotelkamers. Schitterende kerel, die hotelbaas.

Deze morgen liep als een geoliede machine, we werden wakker met een heerlijk deuntje van de coach. Na het vervangen van een afgesleten band konden we samen nog even opwarmen op het ritme van de Combiné Franky: "Qui  a volé mon chocolat".

Na een hartverwarmend afscheid van gastvrouw Stephanie konden we beginnen aan onze koninginnenrit of beter gezegd de rit van El Capitano. Deze keer werd het peloton aangetrokken door de kopman, hij zette perfect aan en de gespannen mannschaft volgde in zijn zog. Al snel stonden we aan de grens van het beloofde (zwitser)land. Wonderbaarlijk maar na zes superdagen rijden we het land van Fabian in. Als Spartanen reden we binnen in zijn thuisland, de grenscontrole verliep ietwat moeizaam, ja die Zwitserse wachten zijn geen broekschijters.

Na een kort maar intens afscheid van La Douce France begonnen we aan de eerste col van 1^ste categorie. De roze tape van benjamin Dries bleek niet goed aangespannen maar toch bereikten we samen die eerste top. Tranen van geluk rolden over de wangen van jullie kapitein, het is als thuiskomen ver weg van huis. Vol adrenaline stortten we ons in de snelste afdaling aller tijden. Klaar voor beklimming 2 ging dit gezelschap de vallei door. Daar wachtte ons echter ons eerste obstakel van de dag. De vermaledijde Zwitsers waren bezig de bewuste col te verleggen en dus konden we niet door de Gorges de Pichoux. Na een kort maar duidelijk gesprek met een lokale bergbewoner moest het superschip van koers afwijken maar niets is te veel om ons doel te bereiken al waren de gevleugelde woorden van de local: "Attention, ça monte dur.

Vol moed begonnen we aan het "ommetje". Excuseer meneer Quintana, 't is niet omdat we eventjes 20km rondrijden dat ook het aantal cols ook toeneemt. Dus wachtte er ons enkel nog de col buiten categorie vooraleer ons einddoel van de dag te bereiken.

Voor we vertrokken naar de "omleidingscol" werden we nog aangesterkt door een boodschap van onze inspirator. Hij, en dus wij, dragen deze rit op aan alle kinderen als Hadjar, een kind als alle andere maar toch buitengewoon omdat hij door 2 prachtmensen opgenomen wordt in een warme nest en zo de kans zal krijgen om zich echt te ontplooien Want daarover gaat deze Ganda-Roma expeditie. Nee, het draait niet alleen om de centen die we inzamelen. Ja, we doen het voor de jeugd, voor onze kinderen die kansen moeten krijgen te kunnen opgroeien tussen warme mensen.

Daar gaan we dan, geen vallei te diep, geen berg te hoog, niets kan ons stoppen om in Rome aan te komen al beleven we elk moment als een unieke ervaring. Zelfs Bompie vergeet niet tijdens het klimmen de landschappen te bewonderen en toch niet stil te vallen.

De 3^de col werd vol moed ingereden en al stond het verzet van Le Combiné te zwaar afgesteld, stoppen doen we niet. Elkeen met zijn eigen talent rijd deze col op als een strijder en daar kan een Kapitein alleen maar trots op zijn.

We genieten hier, alweer tranen van geluk en zo zetten we de puntjes op de i en sluiten deze tocht af met enkele prachtige vergezichten. We rijden laat maar voldaan het eindstation binnen en laven ons aan de nodige liters recoveryvocht.

Dank u wel, mannen, copains voor het leven. Ik kan me geen andere equipe bedenken om deze uitdaging tot een goed einde te brengen al is het voor mij nu al geslaagd.

Sluiten doe ik graag met de quote van de dag: "als ik nog lange zuu vuurs doe, krijg'k nog billen lijk een koebieste

Uw Capitano

Het heeft misschien iets met de nederigheid van onze lage landen te maken, maar wij hebben maar kleine ballonnetjes: Signal de Botrange of Baraque Fraiture of Ferme Libert in Mont. Zelfs Toon durfde slechts te zingen over "een ballonnetje dat danst in de wind"

Als je hier in de Elzas over "un petit ballon" - letterlijk vertaald - praat, gaat het duidelijk over de welgekende kermisballonnetjes. Als je echter over "le Ballon" praat, weet iedereen dat het over die fameuze col gaat die dikwijls opduikt in de Ronde.

Stress was er gisterenavond wel, toch? Anekdotes werden weer tevoorschijn getoverd: over Eddy Merckx in '69 toen hij de rest van het peloton op minuten reed en aartsrivaal Ocana met vier ploegmakkers naar boven werd gestuwd. Bloed zweet en tranen. Of van de Tourwinnaar, René Pottiers, die twee jaar na een zwaar ongeval boven zichzelf uitsteeg door alsnog de Tour te winnen. 1906 schreven we toen. Zijn gedenkplaat vind je op de top van "le Ballon".

Hoe zullen onze EDUGO-kannibalen deze col trotseren?

Een vroege start verraste iedereen met een nijdige klim in de bossen rond Remiremont. Vlak bij de start van de beklimming van de Ballon was onze eerste stop voorzien. Om nog eens te kunnen tanken vlak voor het "echte" werk: suikers, zout, een aquarius om door te spoelen en een fruitcompoteje. Niks aan het toeval overgelaten dus. En een mooie afspraak: ieder op zijn eigen tempo naar boven en zeker niks forceren. Want hier verliest niemand. Hier winnen alleen onze leerlingen en hun families.

Onze volgwagen controleerde het hele gebeuren en zou niemand aan zijn lot overlaten.

Maar dat alles was overbodig. Alle zes deden ze de klim en waren letterlijk en figuurlijk in de wolken toen ze boven kwamen. De eerste prijs was een ballonnetje, de zesde prijs ... een ballonnetje. De zoenen van finish-schoonheid van dienst Claudine werden dan ook in dank "afgenomen".

René Pottiers is het grote voorbeeld van coach Stefaan. Hij kent het hele verhaal over die legendarische Tourwinnaar. Bij zijn volgende interview vertelt hij het gezwind opnieuw en zal wat graag de foto tonen waar hij naast zijn favoriet prijkt.... boven op de Ballon.

Bompie werd na de afdaling ook heel even op de rooster gelegd en verraste het gezelschap door te zeggen: "Awel krije liever naar bove dan noar beneën".

En Dries, die startte met een spierscheur in de kuit, reed zonder moeite naar boven dank zij de weerzinwekkende massage die hij de avond voordien had gekregen.

Franky, hij is waarschijnlijk verwant aan die kleine uit Mere die ook ooit de Tour won. Alleen, Franky wordt niet in het dranghekken gereden want er waren er geen.

En Ivan, machtmens, hij was zeer waarschijnlijk de allergelukkigste: "Ik ben gene klimmer" was zijn zuchtend en proestend commentaar. Durft hij zeggen nadat hij al vijf dagen onverdroten de kop doet.

Ik weet echt niet goed met wie ik captain Jeroen moet vergelijken: Froome, Wiggins, Bahamontes, Rik I of Rik II? Hij heeft van al die grootheden toch wel het beste deel geërfd. Hij is daarbij ook nog een geboren optimist want ook hij kwam boven  "letterlijk" in de mist.

Morgen onze koninginnenrit: 145km, drie ferme cols, aankomen in Zwitserland en uitkijken naar de raclette aldaar.

En bedenk dat je beter het ballonnetje van Toon oplaat dan een figuurlijk ballonnetje. Dat van Toon danst in de wind aan zijn draadje naar de zon.

Vandaag dag 4, Toul – Remiremont goed voor een 121vlotte km. Alvorens de rit aan te vatten namen de GR-trappers afscheid van l’inspirateur, jawel, onze Kazze, Fré, l’Africain. De man die aan de basis ligt van dit evenement dat door sommigen op hoongelach werd onthaald, gaat even de batterijen opladen in ons Vlaanderenland om vanaf volgende week woensdag opnieuw onze compagnon de route te worden. Zoals we reeds elke dag deden en zullen blijven volhouden tot we Rome binnenbollen…en dan nog, stonden we even bij zijn wijze achtergelaten opdracht stil…nie pleuen mannen, jullie zijn gewoon nie gewoon, speciaal.

Te Toul werd ook reeds eens “gepauzeerd” bij een krantenkiosk zodat Fransicus nu reeds via onze blog kan zien wie hij te verwachten heeft.

Met zon en ook wat regen op het aangezicht maar vooral veel wind werd op een door onze kapitein gecontroleerd trapritme de dag etappe afgewerkt. We reden het “département des Vosges” binnen en alweer merkten we een aaneenschakeling van wisselende decors waarbij het ons opviel dat inderdaad het gras altijd groener is aan de andere kant van de heuvel, als beloning van de beklimming.

Voor 2013 hebben wij tevens een nieuw werkwoord voor den dikken Van Dale : iemand of een groep mensen, al dan niet met de fiets; “vooruitfluiten”. Korte verklaring van de verslaggever van dienst en tevens trappend lid van de groep: vooruitfluiten is na een calorie- en koolhydraten rijke maaltijd mensen terug in beweging brengen met een zeer schril fluitsignaal. Staan blijven is dan immers quasi onmogelijk.

Elke stop is niet alleen een uitnodiging om even op adem te komen maar tevens de sociale contacten met het thuisfront (of andere fronten) te onderhouden. Sommigen stonden erop om dit illustratief bevestigd te zien op onze blog.

Zeer tevreden en met de gedachte dat reeds meer dan 500 km onder de wielen zijn door- geschoven werd Remiremont binnen gereden. Claudine en Peter van de assistentie wagen wachtten ons – zoals altijd – met het fototoestel in de aanslag op. Zoeken naar een douche, bed, recovery (elk met zijn specifieke smaak !?!) hoeven we niet te doen.

Gezien morgen le Ballon d’Alsace wacht, smeden sommigen plannen om morgenvroeg het ventiel op te sporen en hem te laten leeg lopen en werden de stalen rossen liefdevol onder handen genomen en klaar gestoomd voor de nieuwe uitdaging die ons morgen wacht. De coach stopte zijn bikelief zelfs onder voor de nacht met een zacht dekentje. Wie gaat hier morgen voordeel uit halen?

Quote van de dag: “Als je klimt en je merkt dat je naar beneden rijdt…ben je niet goed bezig.”

Tot….de volgende.

Vandaag dag 3, volgens de kenners de eerste moeilijke dag van het komende 3-luik: de krampen zouden in onze gespannen ledematen vrij spel kunnen krijgen, het was dus bang afwachten wat de dag zou brengen. Op het terras van Monsieur Arnaud van het Hôtel du Saumon werden de stalen rossen in eerste instantie minutieus geïnspecteerd door "El Capitano" Jeroen, de kettingen werden met precisie ontvet en opnieuw voorzien van een blinkend laagje vers olie zodat ze opnieuw glimlachten in de ochtendzon. Nadat onze coach zijn dagelijks praatje gedaan had tegen zijn bikelief, werd de rit door Pietro op gang gefloten.

Op de voorgrond kleurde de hemel een palet van lichtblauwe tot donkerblauwe kleuren, in de volgwagen maakten we ons reeds zorgen over de komende wolkbreuken. En gelijk hadden we, de coach zijn woorden indachtig, "het is hier toch opvallend groen"?

Maar goed, de weergoden hielden zich gelukkig nog in en produceerden enkel een aangenaam maar strak windje, dat toch onze aangestoken kaarsen voor Jesse niet uitgeblazen kreeg. In zijn zo bekende en onnavolgbare stijl, gaf onzen Chief het beste van zichzelf toen hij een tekstje improviseerde voor Jesse, aan wie we deze dag opgedragen hebben, het overleden zoontje van Noortje en Tom, 2 zeer goede vrienden van onze Kapitein Jeroen. Maar wees er maar zeker van, Jesse gaat mee met ons tot over de streep in Rome!.

Halfweg de rit werden onze helden getrakteerd op een wolkbreuk als nooit tevoren. Gelukkig was de stop voorzien aan een boerderij, waar we van de gastvrije landbouwers de vrijheid kregen om gebruik te maken van hun erf en onze lunch konden nuttigen onder het afdak van een vervallen stal. We voelden ons als padvinders op de fiets. Er was dan ook geen ontkomen aan, allen de regenvestjes aan, en hup de fiets op, de regen in. Zulke weersomstandigheden zorgen steeds voor een extra mythisch karakter van onze tocht.

Bij het opklaren van de hemel werden onze renners de laatste hoogtemeters van de dag voorgeschoteld. De volgwagen werd uitgerust met het oranje zwaailicht en boven op de top van de laatste heuvel werden onze cyclisten opgewacht voor een extra aanmoediging van de 3-koppige logistieke equipe. Boven op deze laatste col was er een eerste klein akkefietje tussen de tank Ivan en de coach Stefaan, over de millimeters op de finishfoto, waarop volgens ingewijden wel te zien was dat onze tank net een vierde van een wielomtrek sneller was! Sorry coach, het zal op de ballon moeten gebeuren vrezen we:).

Dries, onze poulain van de bende, had op het terras in Toul, onder het waakzame oog van serveerster Emeline, de quote van de dag: "Ik heb spieren ontdekt waarvan ik niet wist dat ze bestonden".

A demain.

Deze ochtend zijn we onder een loden ochtendzon vertrokken vanop de Grand Place in Walcourt richting de graanschuur van Frankrijk. De rit van vandaag werd door onze kapitein opgedragen aan Ria, Emma en Bernadette, de 3 tantekes van Jeroen die hij reeds lange tijd emotioneel ondersteund omwille van hun slepende ziekte.

De spieren in de onderste lagen van onze kuiten werden onmiddellijk op de proef gesteld door een pittig klimmetje bij de eerste slagen van onze pedalen. De longen vulden zich stelselmatig met de steeds warmer wordende lucht, de klokken van de nabije kerktorens sloegen pas 10 uur, en de renners voelden de zweetdruppels reeds vanop hun voorhoofd vallen op hun opengesperde oogleden, zo warm kondigde de dag zich aan.

Bij een eerste stop werd het dagprogramma dan ook onmiddellijk aangepast met het inlassen van een extra drinkpauze en de tijd om de snel opgedronken bidons vocht opnieuw bij te vullen.

Bij een gemiddelde temperatuur van 32°, in een meer dan heuvelachtig landschap was het op bepaalde momenten meer stampen op de pedalen dan rijden op souplesse. Met geluk telkenmale een schitterend verzicht op de als het ware van hoger hand uitgestrooide "baleaus" (de 2 meter opgerolde strobalen). De rometrappers genoten met volle teugen van wat zij "de natuurlijke kunst" noemen.

Na de zoveelste helling volgde al snel de quote van de dag van Nimme:"Ik heb nog teveel tanden om op mijn tandvlees te zitten", met andere woorden, onze helden zijn niet zomaar klein te krijgen. De Ballon d'Alsace is bij deze reeds gewaarschuwd, het moet gezegd worden, de eerste mythische col waar onze fietsers echt naar uitkijken.

Na de soms zeer persoonlijke recoryshakes te hebben genuttigd aan het hotel in Buzancy, hebben we met pijn in het hart maar tegelijk ongelooflijk voldaan en met grote trots Frank uitgewuifd richting het vlakke Vlaanderen.

De gastheer van het hotel du Saumon, Arnaud,  heeft ons tijdens het avondeten meer dan in de watten gelegd. na het nuttigen van een perfecte salade gourmand, kregen we ook nog een serieuze lap "koevlees" voorgeschoteld, met pasta of frietjes, de diehards onder ons kozen natuurlijk voor de pati, dixit de hotelbaas:).

Morgen dag 3 en zoals Claudine opmerkte, tijd voor misschien wat extra magnesium in het gekoelde water? We kijken er alvast naar uit welke avonturen onze bende morgen tegemoet gaan, maar dat lezen jullie dan tussen nu en 24h.

Bonne Nuit (ps: Nimme heeft 2 "verres du vin rouge" geprobeerd om toch eens te kunnen sluiben. (= Zaffelaars voor slapen).

Ganda-Roma MMXIII of EDUGO Glorieux fietst naar Rome

Het hel(l)end vlak

De kop is eraf!!! Deze ochtend werden we verwelkomd door een wervelwind aan aanmoedigingen bij het oprijden van een zonovergoten Sint-Pietersplein. We voelden ons de helden van de jubeleumeditie van de Tour De France. Het was meer dan een riem onder onze zenuwachtig hartjes, het was kippenvelmoment van het eerste moment!! Kort na negenen zijn we dan na het startsignaal van onze aller ADIR vertrokken voor onze 16daagse expeditie.

7 Rometrappers, geëscorteerd door een peloton aan gelegenheidsfietsers, gingen gezwind op gang, op weg naar de stad van de 7 heuvels. Eén van onze special guests, Frank, een meer dan getrainde leerling uit onze houtafdeling, heeft gedurende de 7h durende trip mee de kop gedaan van onze olijke bende, tot aan het eindpunt van de eerste rit, Walcourt, heuvel op heuvel af.

Na 33 kilometer, bij het binnenrijden van de Vlaamse Ardennen, was onze eerste stop bij het graf van onze overleden collega Katrien: een eerste emotioneel en onvergetelijk moment.

Chief Dirk droeg er een memorabel tekstje voor, aan de collega die ons project zeer genegen geweest zou zijn en de memorabele herinneringen aan haar vandaag zorgde voor de extra noodzakelijke adrenaline om haar hellingen aldaar te kunnen bedwingen. Merci Katrien.

De weg kronkelde dus gestaag verder onder onze oververhitte wielen, de hellingen en kuitenbijters volgden elkaar nu snel op! Maar het enthousiasme kon vandaag alvast niet meer stuk, wat een dag. We reden immers nog op de gekregen energie van het ontvangstcomité deze ochtend, meermaals vertelden we aan elkaar hoe fantastisch we dit vonden.

Na een vluchtige hel(l)ende passage in Ronquières reden onze helden op het einde van de namiddag het charmante Walcourt binnen. Op de centrumplaats werden ze ontvangen als de koningen van "Grand' Place". De vermoeide benen van de eerste dag vonden rust op een gezellige terrasje, de recovery-shakes werden gulzig naar binnengespeeld, direct gevolgd door een verdiend streekbiertje.

Na een welverdiende en deugddoende douche en na het aanvullen van de verreden koolhydraten, werd de rit van morgen voorbereid, het profiel even geanalyseerd en de avond afgesloten met een laatste drink op de Stefaan zijn 48^ste verjaardag.

Zoals alle zichzelf respecterende kampgangers werd de avond afgesloten door de quote van de dag: "in ne andere zijne pot moede nie prutsen"!

Ganda-Roma MMXIII of EDUGO Glorieux fietst naar Rome

Bestaan er ook wielergoden?

Ik moet er dikwijls aan denken dat Rik De Saedeleer, begenadigd reporter als hij was, toch geluk had in zijn carrière: als onze nationale ploeg teveel kansen verkwanselde of slecht verdedigde was zijn moment gekomen om ‘zijn voetbalgoden’ te aanroepen.

En dikwijls, ja zelfs heel dikwijls luisterden die goden naar hem en kon hij zijn langgerekte, intussen dikwijls nagebootste maar niet geëvenaarde 'goaoaoaoaoaoaoal' de wereld insturen, en daarmee die voetballers stuwen naar nog meer van dat moois.

Geluk had hij, die Rik. Zijn collega's van de wielersport daarentegen moeten het de laatste jaren stellen met een aantal veel minder ijzingwekkende sportieve hoogtepunten: een zeldzame spectaculaire demarrage, een paar meer of minder erge valpartijen, een millimetersprint met veel getrek en geduw, de koers was en is ‘gecontroleerder’. En toch.

Als je de renners als valken van een alpen col buiten categorie naar beneden ziet stuiken, ben ik altijd weer overtuigd dat er toch ook wel "wielergoden" bestaan. Michel Wuyts aanroept ze in elk geval niet luidkeels maar beperkt zich tot een tommeke doen.

Maar misschien doet hij het wel in stilte, wat zijn goed recht is. En ook het onze.

Ik vraag me af wat zich in de hoofden van die 7 EDUGO-mannen zondag bij hun vertrek op het St. Pietersplein afspeelde. Een zware contradictie is het, niet? Door het jaar heen jonge snaken naar de wereld van de wetenschap en de techniek loodsen, overgoten met een sausje algemene kennis en menselijkheid, en nu dan? Op 16 dagen naar Rome fietsen?

De door beroepsrenners gevreesde passages zoals de Ballon d'Alsace hebben ze zich zelf voor de wielen geschoven. Wat drijft hen om hun veilige klas of werkplaats te ruilen voor het zwetende bestaan van een fietser in de zomer. Hoe sterk zijn die zeldzame fietsers die kromgebogen over hun stuur geen wedstrijd kunnen winnen want er is geen wedstrijd, om even Tim Krabbé te parafraseren?

Onderweg zullen ze op mekaar wachten. De één zal roepen "Allez, kom", de ander zal antwoorden: "J'arrive". Maar ze zullen samen over de meet komen op St. Pietersplein in Rome. Wie zal dan hun ongetwijfeld grote vreugde kunnen beschrijven als ze oog in oog staan met Franciscus' huis? Welke goden zullen zij dan aanroepen?

Of hadden ze genoeg met een kaars aan de Mariagrot vlak bij de school? Wie zal het zeggen?

Waar ik wel zeker van ben is dat hun overtuiging hen zover zal brengen. De overtuiging te weten dat de opgehaalde centen volgend schooljaar hun noodzakelijke weg zullen vinden naar zij die met minder geluk door het leven moeten, maar toch de eerlijke kansen krijgen om te genieten van de wereld van techniek.

Succes mannen!

Bijlagen:
AVS.wmv (2.7 MB)   

Bijlagen:
http://www.avs.be/pageview.aspx?pv_mid=26891&autoscale=false&videowidth=640&videoheight=360&autoplay=true&video=/UserFiles/Flash/Video/nieuws/nieuwsvrijdag.f4v   

Bijlagen:
Artikel 9080 Ganda-Roma.pdf (6.1 MB)   

Affiche Ganda-Roma

Graag nemen we even uw tijd om u het Breënsfonds voor te stellen.

Onze organisatie dankt zijn ontstaan én zijn naam aan een oud-leerling die een zestigtal jaar geleden studeerde aan het toenmalige Glorieux Instituut. Hij richtte het fonds op met als doel minder begoede leerlingen een financieel hart onder de riem te steken. Later werd de organisatie aangepast en uitgebreid naar de volledige scholengroep van EDUGO.

Nog steeds zetten wij ons in voor de vierde wereld op onze campussen, geïnspireerd op de stichter van onze vereniging, maar ook op de stichter van onze school, Stefan Modest Glorieux. Hij richtte onze school op onder het motto ‘De zwakken eerst’.

Onze organisatie draait op een kern van vrijwilligers, bestaande uit leerkrachten, oud-leerkrachten, secretariaatsmedewerkers en opvoeders van onze campussen. Om onze kassa te voorzien van de nodige middelen, organiseren we jaarlijks twee activiteiten: een tombola (november tot januari) en een einde-schooljaar-bal.

Dinsdagavond 25 juni om 17u00 is het moment waarbij we onze info geven aan de pers. Hopelijk mogen we rekenen op heel wat belangsteling.

- Kilometersponsor U supportert voor één van de deelnemers en u koopt een aantal kilometers tegen €0,25 per kilometer. Uw bijdrage gaat direct en integraal naar het Breënsfonds door over te schrijven op rekening BE64 7370 0919 6552. In de "vrije mededeling" vermeldt u "Ganda - Roma 2013 + naam van de fietser"

- U bent een bedrijf of organisatie en geïnteresseerd in ons initiatief: laat het ons weten via ganda-roma@edugo.be.

- U bent ouder van een leerling, oud-leerling of u bent particulier en geïnteresseerd in ons initiatief?
  Stort uw bijdrage op rekening BE64 7370 0919 6552 van het Breënsfonds met vermelding "Ganda-Roma 2013"

Rit van Toul (Frankrijk) naar Remiremont (Frankrijk)