De fiets van Dries

Beste lezers, bij mondde van mijn dierbare mederedacteur Il Pietro en mezelf, L’Africano, willen we jullie nu al uitnodigen voor de blog van morgen, waarin we u beide met plezier zullen trakteren op een slotbeschouwing van onze onderneming.

Maar laat me toe om deze voorlaatste blog nog alleen af te haspelen, omdat ik de afgelopen 16 dagen een bijzondere positie mocht innemen, meer bepaald, ik heb de eer gehad om mee te mogen rijden met onze atleten enerzijds, en anderzijds genoot ik de eer om als een VIP de koers te mogen volgen vanuit de wagen van de sportdirecteuren.

Deze ochtend vertrokken we vanuit Marta -- geef toe lieve volgers, wat een schoonheid van een naam van de  startplaats voor deze laatste etappe --, naar Rome.

Bij ons allemaal, zowel bij onze ciclisti als bij onze sportdirecteuren, merkte ik een klein nervositeit, een beetje gelijkaardig als deze van de ochtend van 4 augustus, onze startdag. Na het beest van de tocht van gisteren, kondigde deze “Champs Elyséérit” zich dan ook aan als een zacht gekookt eitje, temeer elke afgelegde kilometer de “laatste” was.

Maar toch, de warmte speelde vandaag meer dan zijn part. Een niet aflatende golf van zonnestralen en zonnewinden teisterden de ondertussen bruingeblaakte armen en benen van onze renners, en dat voor een laatste keer. Het is alsof Helios, de zonnegod, het wist dat we een laatste keer op tocht waren met onze stalen rossen.

Eigenlijk is het bij hoofde van een normaal rationeel denkend wezen, die onze expeditie even onder de loepe zou nemen,  ondenkbaar dat we na Zwitserland en de toeren in en rond de “Simpele Pas”, ook nog eens Italië zouden doorkruisen.

Eens binnen de landsgrenzen van de spaghetti-eters, word je immers geteisterd door zwermen aan daezen, ondraaglijke hittegolven, bergpassen en colletjes waarbij de Ballon d’Alsace verschrompeld wordt tot een simpele puist, de benidorm basterds en oververhitte parkwachters aan een simpel Torentje dat  een beetje scheef staat.

Maar op het op zijn Gents te zeggen, “de gasten pleujden nie”, en met de vaste tred van de afgelopen dagen stoomden de Ganda – Rometrappers door naar de poorten van Sint-Pieter. Il Pietro toverde  in de volgwagen ook nog eens zijn laatste kunstjes uit zijn mouw om de irritante mobilhomes duidelijk te maken dat ze niet gewenst zijn.

Samen met zijn moglie toverde hij voor de laatste keer een schitterend middagmaal tevoorschijn met typische gerechten. Een sterk geëmotioneerde Il Pietro en Claudine vinden het dan ook zeer spijtig dat ze morgen geen warme broodjes mogen serveren. Ik wil nog even benadrukken, een dikke dikke chapeau voor deze twee mensen, de laatste dagen bijgestaan door de immer bevallige en zorgende Els.

Daarnaast zijn er natuurlijk de atleten, waarvoor mijn adoratie dag na dag alleen maar gegroeid is. Meerijden met hen is als instappen in een goed  geoliede machine, waarbij ik in de slipstream van meesterknecht Nimme soms het gevoel had bijna niet te moeten trappen.  In de meeste gevallen echter stak ik best wel een steekje bij om niet met mijn meulken op den tarmac te eindigen.

Soit, wat ik wil zeggen, dankzij hen heb ik de eer gehad om de brede laan naar San Pietro op te draaien, ik met het grootste respect voor hun prestaties en zij voor mijn beperkingen. Nimme had op Sint-Pietersplein nog de quote van de dag: “der zit nog altijd lucht van zaffelare in mijn banden, gene kier platgevallen, kgoa der hem hier ook nie uitlaoten, é  is te goe”!

Als kers op de taart heeft den chief zijn oude fiets op stal gezet bij mijn beste vriend Dries, onze benjamin, die ik in de paasvakantie 2015 zie op de paterberg.

MERCI GASTEN!!!!

De eenzame fietsers, sportdirecteuren, fotografen en tifosi

Beste bloggers, hier volgen onze voorlaatste avonturen uit La Bella Italia (op de fiets dan toch)! Oggi, vandaag, stond een zware rit op het programma, een rit die de echte profs, waaronder we onszelf ook ondertussen rekenen, in de “Giro d’Italia” of “La Grande Boucle” in hun agenda aanduiden als een rit waarin ze een laatste kans zien om nog eens te ontploffen. De Froomes van deze wereld tekenen op dagen als vandaag voor een stap in de wielergeschiedenis.

Wees er maar zeker van, dames en heren, dat ook onze ciclisti vandaag geschiedenis hebben geschreven, op de dag van bompies 34^ste huwelijksverjaardag. Deze ochtend bij de ontbijttafel werd het profiel nog eens bekeken, ingeschat en minutieus overlopen, en we waren er ons van bewust dat er een “laatste col” inzat die we moesten en zouden overwinnen! Dus avanti met onze bici’s.

De aanloop van de col was een snel gewassen beertje of varkentje. In een weinige tijd en aan een goed onderhouden tempo reden de Ganda – Romatrappers tot aan de voet van de col. En dan werden de eerste bladzijden van het geschiedenisboek open geslagen.

In een schilderachtig decor, met prachtige zichten en de mooie versterkte stadjes die als zeldzame paddestoelen opdoken, slingerden de smalle wegjes van de col zich eveneens in het decor. Maar het venijn zat in de steeds wisselende stijgingspercentages van de col. Verdomde kuitenbijters, smeerlappen!!

De getrainde en op spanning staande torso’s van onze ciclisti werden danig op de proef gesteld, hun hartkamers pompten als nooit tevoren zuurstof naar hun kuiten,  hun handen en polsen omklemden als bezetenen hun stuur, de horizon aan de einder werd waziger en waziger, de poepspieren schuurden onregelmatig het ondertussen gelukkig glad gekomen zadel, de  hoofden werden als nooit tevoren emotioneel leeggezogen, een helse dagtrip presenteerde zich langzaam voor ons, de journalisten en fotografen van de dag.

Op de bergflank waren ook reeds sinds dagen de tifosi geposteerd om deze sporthelden te voelen, ruiken, aanmoedigen  en aanraken, de wielersport is nog steeds zo mooi dat de helden zo dicht aanraakbaar zijn, zeker de helden zoals deze van vandaag op de flanken van de mooiklinkende “Monte Amiata”.

Tegen de middag was de col met veel moeite maar met een grote voldaanheid overmand (het zwaarste gevecht was eigenlijk tegen de “vurte daezen”, door iedereen van de groep. Wat voor een nieuw mooi verhaal was vandaag geschreven op de “Monte Amiata”.

Nimme omschreef het geheel bij de middagbevoorrading als “we hebben hiere were een redelijke beeste geslacht, vanduige”, een passende titel voor de vers geschreven geschiedenispagina.

Een tifosi met Italiaans – Afrikaanse allures volharde in de boosheid om zijn helden te blijven volgen, fotografeerde hen uit alle ooghoeken en posities, huurde een doorwinterde chauffeuse named Els, en reed de volledige etappe mee met de Ganda – Romatrappers  tot in het plaatsje Marta, aan het idyllische meer van Bolsena.

Il Pietro en zijn Moglie Claudine hebben er vandaag als sportdirecteuren opnieuw meer dan hun beste beentje voorgezet, ondanks hun eenzelfde gevoel van vermoeidheid als bij de renners en de tifosi, een vermoeidheid die ook bij hen de kop opsteekt! Het volgen van deze olijke bende is dan ook een titanenwerk, zonder hen was het heel waarschijnlijk morgen geen rit naar Rome!

Si si, u leest het goed, Il Pietro zei op het terras deze avond, dat we dezelfde tijd 2 weken geleden, tegen mekaar gezegd hadden, de kop is eraf, nu morgen zetten we de kop er weer op en vervolmaken we ons project.

A Domani, Franciscus, maeukt ui gree!!

Romeo verlegde even zijn balkon van Verona naar de Duomo van Siena (lees Sieena ajb, alvorens Il Pietro het alweer op zijn pijnlijke heup krijgt).

Beste bloggers, supporters, recensisten:  in de eerste plaats willen we jullie hartelijk danken voor de vele bezoeken aan de blog en de moedgevende reacties die we telkenmale mogen lezen “bellissima” en” grazie mille”.

Deze morgen zijn we vertrokken uit Peccioli onder luid applaus van Federica en haar zus, die ons voorzien hadden van een schitterend continentaal ontbijt. Ook de avond voordien waren we trouwens door dezelfde Italiaanse sirenes als koningen en koninginnen onthaald, natuurlijk, onder de deskundige leiding van de dagelijkse orkestmeester Il Pietro.

Nadat we de rit opgedragen hadden aan onze “vrouwkes”, nietwaar Kisha, en aan Guy, den chief zijn broer, trokken we ons op gang. Al van in het begin van de tocht werden we getrakteerd op de zoveelste Paterberg of Berendries, geen spek meer voor de bek van onze trappers, maar toch, voetjes op de grond en doseren, Rome is nog steeds een goede 2 dagmarsen van ons verwijderd, er zijn nog menige buitenlandse veldheren gestrand aan den durpel van Rome.

Maar goed, op de planning van de veldtocht van vandaag stond de verovering van San Giminiano en Siena, in de tijd van Caesar en de Middeleeuwse ridderorden onneembare vestingen, maar niet zo voor ons legioen, we zijn immers langs de Alpen op Hannibals wijze Italië binnengekomen, zou het daarom zijn dat we meer en meer het gevoel hebben dat we meer en meer aangekondigd ergens aanmeren en vriendelijk onthaald worden?

In San Giminiano werden we rijkelijk getrakteerd door onze sportdirecteuren op overheerlijke gamberini’s, pizzaatjes en een lokaal kaasje voor den Chief. In de namiddag zette het legioen dan verder koers richting Siena, de verovering van de Duomo aldaar was immers hét doel van de dag van onze generaal van de dag Dries.

In de Duomo zweven immers al 8 jaar, 3 maand en 17 dagen de flinterdunne  liefdeswolken van zijn geliefde Frauke rond, als kleine windhoosjes. Het verhaal gaat dat sinds de dag van het verlaten van de Duomo door zijn  geliefde Frauke, de liefdesnimfen hun roeplied zingen in de hoop dat hun lokgroep haar liefdesgod naar daar zou brengen, en ja, vandaag was deze dag aangebroken. De mythe gaat nu verder dat Dries en zijn deerne voor eeuwig zullen samen zijn, met hun 2 godenkinderen.

Na een ereronde in Siena, met 2 extra beklimeningen-ingen (sic), reden onze helden klokslag 7 uur het kleine Vascovado di Murlo binnen. De lokale bevolking werd er vergast op een historische gebeurtenis, namelijk Il Pietro die een welgesmaakte duik nam in het 25-meterbad.

Op 2 dagmarsen van Rome laten de tekenen van vermoeidheid zich voelen: l’Africano reed zich compleet leeg en zal morgen misschien eerder dienen dan fietsen, de coach had op het einde gaan zin meer in een “Gilberken”, chief vertrouwde zijn dochter eveneens toe dat hij een beeteke moe wordt.

Allora, in het restaurant gaf Nimme bij ingeving en het zien van zijn entrecôte de quote van de dag: “zijme der verre, moar kbegin brave te zitten”, de troepen klinken op hun ingenomen vestigingen en zullen morgen nog dichter kunnen aankloppen aan de poorten van Sint-Pietro.

Voor Jacqueline, bij de scheve Toren van Pisa, aan de eerste poorten van de Eeuwige stad

Deze ochtend hebben onze troepen zich opnieuw ingesteld op de normale Italiaanse routine: een ontbijt bij het ontwaken van La Spezia, bij dag en dauw, de spieren opnieuw klaargemaakt voor een rit van boven de 100 km, gisteren was immers maar wat  losrijden voor de ondertussen doorwinterde pelgrimfietsers naar Rome. We bevinden ons immers ook op de Sint-Franciscusroute richting het St-Pietersplein.

Dus zo gezegd , zo gedaan, na het nemen van de ondertussen klassieke fotos met het personeel en de hotelmanager, vandaag een meer dan charmante dame,  lieten we La Spezia achter ons op zoek naar de groene heuvels van het schilderachtige Toscane, Italiës bekendste landsgedeelte.

Al onze zintuigen werden echter voor lange tijd op de proef gesteld, we moesten immers allereerst een lange en saaie kustweg afhaspelen, waarbij dus onze voel, - kijk en – reuksprieten allerminst getrakteerd werden op een delirium!! De kattenpis was alom tegenwoordig, de opjaagde Italianen kwamen eerder arrogant over, irritante mobilhomes in Pietro’s vaargeul, een eerste teken dat we op weg zijn naar een misschien meer maffioos gedeelte van dit prachtige land. We zien wel, maar het was een opluchting  als we deze weg mochten verlaten voor het snikhete binnenland.

Ondertussen werd ons zicht meer en meer afgesteld op zoek naar de eerste contouren van die fameuze scheve toren. Het is immers zo dat we vanuit het thuisfront tegengestelde berichten gekregen hadden. De één vindt het absoluut niet de moeite waard om überhaupt halt te houden, de andere vindt het één van de wereldwonderen.

Bij het binnenrijden van Pisa en na het maken van een plaatselijke ronde, reden we als een professioneel cycling Pro Tour Team het plein op, waar de toren zich in zijn volle glorie liet bewonderen. Ook wij werden plots het middelpunt van de belangstelling, want we hielden er een uitgebreide fotoshoot, in alle mogelijke posities, de fotos getuigen veel meer dan dat ik het hier in woorden kan beschrijven. De aanwezige toeristen hadden meer aandacht voor ons dan voor het eeuwenoude schitterende bouwwerk, want daarvan waren we allemaal overtuigd.

Aan de sokkel van de Toren hebben we vandaag een stil moment gehouden voor Jacqueline, de mama van Vicky -- een zeer betekenisvolle vriendin van L’Africano  --, die een wielerliefhebster was en die een aantal jaren geleden overleden is na een slepende ziekte, en die we graag meenemen in onze gedachten naar Rome.

Nadat we door een plaatselijke hooligan-conciërge op een nogal lompe manier van het plein “verjaagd” werden omdat hij vond dat onze fietsen niet aan de hand mochten rijden op het verdorde, zieke en alles behalve groene gras, hadden we opnieuw een middagmaal om U tegen te zeggen, gepresenteerd door Pietro en zijn Moglie!!

We hesen onszelf tot slot dan maar opnieuw op ons zadel voor de laatste 40km van deze dag, nadat onze buumratte zijn quote van de dag lanceerde: ‘ik mag na mijn eten nie stilzitten, da’s tussen hangen en wurgen”! Kort voor het slaan van de klokken van half zes door de klokken van Pecciolli, kwamen we de oprit opgereden van ons hotel voor deze avond. Claudine, Pietro en Els hadden reeds alles voorbereid, waardoor we binnen de 5 minuten aan het recoveren waren op het terras.

Dries, onze blonde god, heeft de welverdiende  eer om de foto van de eerste richtingaanwijzer richting Rome te flankeren, dus, be prepared Romans, sono in arrivo!!