De valies van Dries

De sole mio van gisteren had zich verstopt toen we deze morgen in het heerlijke Albergo Stevano ontwaakten. Blij toe, want de zon kan meer dan gewenst ons tochtgenoot zijn.

Wielergoden bestaan dus, dachten we. Want we hadden al zoveel meeval gehad op de voorbije 10 dagen. Het kan verkeren. Halverwege brak ons geloof in die goden ons zuur op. De "derailleur"-cassette van Dries wilde absoluut op pensioen en een betere plek om dat te beslissen als het huis van God was niet te bedenken.

Captain Jeroen besliste dan maar meteen het hele achterwiel te vervangen zodat Dries en kornuiten hun reis zouden kunnen verder zetten. Want er stonden enkele memorabele momenten op het spel. Zoals bijvoorbeeld een korte gedachtenis aan Wouter Weylandt die heel dicht in de buurt het leven liet in de afdaling van een col.

Nog was Captain niet aan het einde van zijn lijdensweg of de weergoden beslisten van boven ons hoofd een deftig onweer begrepen hevige regenval te laten losbarsten. Stefaan bedacht spontaan dat het niet anders kon dan dat wij het voorbeeld van Phil zouden volgen en alle zes tegelijk de Ronde van Lombardije zouden winnen in de gutsende regen.

Een volgende colletje dan maar getrotseerd in de hoop dat over de kam van die col de zon weer zou gaan schijnen. Niks daarvan. Hoewel de intensiteit van het onweer stilaan afnam duurde het nog 50km eer de weergoden hun programma hadden aangepast zodat de lokale Ligurianen en Genovezen Maria Hemelvaart uitgebreid en zonovergoten zouden kunnen vieren.

Rond 16u30 reden we de stad Lavagna binnen alwaar we kennis zouden maken met de Middellandse Zee aan de Ligurische kust. Of de bloemenrivièra. En ja hoor: sole mio die ons deze nacht had verlaten toonde zich schamel maar sterk weer aan de horizon. We konden dus gerust uitkijken naar een adembenemende Italiaanse zonsondergang.

Een verheugend telefoontje kwam vanuit de luchthaven van Genua: Fré en Els waren aangekomen. De autoverhuurders hadden het echter niet begrepen op de niet corresponderende papieren van de kandidaten huurders en dus werd Peter ter hulp geroepen.

Een bijna compleet overtunnelde rit van Lavagna naar Genua en omgekeerd zou alleen ons avondmaal anderhalf uur kunnen uitstellen. Els en Fré huurden dan toch een Fiatje 500 en stoven eveneens richting Lavagna.

Wat is er dan eigenlijk met Dries zijn valies? Ach het moest eigenlijk die van Bompie zijn die op drie poten loopt en een nagel aan de spreekwoordelijke kist van Peter is maar het onweer van vandaag besliste er anders over. De bliksem sloeg tijdens dat fameuze onweer 10cm te veel naar links in en trof de fles douchegel van Dries. Het hoedje werd van de fles gebliksemd die natuurlijk omgekeerd in de valies zat, met een ingezeepte klederinhoud en zeepbellenfestival als gevolg.

Ach, niets kan onze vreugde bederven nu onze Fré er terug is en ons vergezelt tot het eindpunt: Piazza San Pietro in Rome.

Morgen trekken we verder langs de Middellandse zeekust, vrolijke maar devote deuntjes fluitend op de fiets. Dries moet deze avond alleen nog "zijne was spoelen"

Slaapwel en bedenk dat als je 10 dagen lang  elke dag een ander hotel bezoekt, je op den duur "alles in eu kruige zoet spelen, als g'onger et"

Tot morgen

O sole mio

Er was een andere man aan de kassa in Motel Regal. Die kende ons niet. Trots het feit dat we een minder goede ontvangst kregen, sliepen we zalig. Alleen Franky had een dipje gehad, waarschijnlijk had de warmte hem een beetje geslagen. Alle opties waren goed en we stelden hem voor om direct naar het volgende hotel gebracht te worden maar Piere de Bieste plooide niet. Alleen wist hij niet wat hem deze dag nog zou brengen.

Gisterenavond kregen we nog het fijne nieuws dat de ouders van Frank, onze leerling-compagnon gedurende de eerste twee dagen, geld konden inzamelen voor het Breënsfonds op de Safarmarkt in Wachtebeke. Dank u, dank u.

De eerste 59km van in totaal 112 werden in ijltempo afgelegd. Onze hoop was dus groot dat we vandaag nog een redelijk deel van de dag zouden kunnen doorbrengen aan het zwembad van onze volgende etappehotel: Albergo Stevano in Cantalupo Ligure Het grotendeels vlakke parcours - twee colletjes helemaal op het einde van de rit - zou dat wel toelaten. En wij, wij wilden al onze stops belangrijk inkorten zodat dat zwembad ook eens echte coureurs in zijn water kreeg.

Goed begonnen is half gewonnen dachten we maar die Italianen zijn rare jongens. Hebt u al een gemeente gevonden met vijf verschillende namen?? OK, Gent bijvoorbeeld want Oostakker en Sint-Amandsberg en Drongen, da's ook allemaal Gent. Hier is dat een beetje anders. De deelgemeenten liggen hier ook slechts enkele kilometers van elkaar weg maar de landschapsstructuur draait je een rad voor de ogen: enkele kilometers kosten je algauw één uur of meer en een GPS kent hier niet het verschil russen bergoppen en bergaffen, asfalt, grinta of superstrada. Als de hotel-booking-site er nog een schepj bovenop doet, dan rijd je driemaal rond de Cantalupese berg en kom je zeer waarschijnlijk later, niet of nooit aan bij het gestelde doel.

Enfin, einde goed alles goed. Papa Stevano en dochters Elena en Paola (sic - ze is niet afgetreden) maakten alles goed. Grandioze ontvangst, alles aan kant voor "le ciclisti Belgi".

Elena doet de was, de keuken voorspelt een fantastische maaltijd met pasta en ragout en wij doen dus een frisse duik in het sprookjesachtige zwembad. Sprookjesachtig?

Zoveel Italiaanse schoonheid zagen wij nog niet bij elkaar en zoals alle mannen altijd weer beweren: kijken mag. Wij dus maar kijken terwijl we recupereerden van de rit onder de loden Piemontese zon. Temperaturen hebben we niet opgenomen maar 37° lijkt ons een mooie norm om niet te overschrijden.

De avond voltrok zich als een echte vakantieavond. Alle frustraties over de droevige Italiaanse wegen, de loden zon, de zeer beperkte bewegwijzering, het aftandse asfalt dat vervalt in grinta werden bij een heerlijke fles Italiaanse wijn weggespoeld.

Met de absoluut weer gezonde Franky sluiten we deze tiende aflevering: "'k Hè d en indruk da mijn zolle ier alle doage uuger stoa want krijger mijn bien oast nie m'r overen"

Graag tot morgen voor een nieuwe aflevering. Vergeet niet deze blog alle dagen te volgen want de finale komt er stilaan aan!

PS Wie wil reageren vind je per reeks foto's of onder de column een hyperlink "Reacties". Klik deze aan en je kan commentaar/reacties ingeven . Zo nodig moet je even naar rechts scrollen (afhankelijk van het type van het scherm) om die hyperlink te vinden.

Ganda - Roma in "den overgang"

De ontnuchtering was voelbaar aanwezig vandaag, op vele vlakken. Het warme afscheid van "la Katia", hoteldirecteur van het schitterende "Eurossola" contrasteerde schril met de latere belevenissen op dag 9.

Een vlakke, slaapverwekkende rit, je zou je bij tijd en wijlen in Vlaanderen wagen, 't is alleen desolater, slordiger. Coach Stefaan probeerde  het dan toch en deed een poging om het wereldrecord fietsen met gesloten ogen te breken.

We hadden er dan niet beter op gevonden dan stilaan te beginnen te beginnen uitkijken naar één van de volgende wereldwonderen: waar staat die scheve toren eigenlijk. We konden slechts één nepexemplaar ontdekken en we waren alweer een ontnuchtering rijker.

Eventjes konden we ons fietsmoreel opkrikken aan het 'Lac Majeur'': wijdse watervlakten versierd door de bekende isola's Madre, Bella en Pescatore alwaar Carolus Borromeus zijn middeleeuwse stempel op drukte door  het Bella  te versieren met een klein kasteeltje. Waarom hij later heilig verklaard werd is mij niet duidelijk.

De bootjes met toeristen, die de geneugten van het gandaromafietsen niet kennen, laten zich rond die eilandjes varen. Jeroen had geen bootje nodig en nam meteen een frisse duik in het verboden zwemoppervlak van het Lago. Even later werden we bevoorraad met spijs en drank trokken we dan maar verder, opnieuw het vlakke land in.

De slechte wegen en de "grinta" hebben deze keer onze banden niet stuk gekregen. Hoera.

De temperatuur bereikte ondertussen voor ons ongekende hoogten en we moesten het nog uithouden tot in Nosate waar de laatste drankbevoorrading ons opwachtte vlakbij de kerk. Zoals elke dag hadden we ook deze keer een opdracht te vervullen. We zochten de koelte van de kerk op en Bompie vroeg ons even die mensen te gedenken die een steen in onze levensstroom verlegden. De stilte en de koelte deed ons tot rust komen en de nodige emotionele vitamines verzamelen voor het laatste gedeelte van de rit

Met vreugde ontdekten we dat de autochtonen hier een perfecte afkoelingsprocedure hebben. Ik ben ervan overtuigd dat Jeroen hier vroeger al was want die Italiano's springen gewoon in het water als het te warm is.

Aangekomen in Abbiategrasso-Vermezzo werden we droevig onthaald door het genre kaartesknipper van de NMBS van 50 jaar geleden. We laten het niet aan ons hart komen en beslissen unaniem dat hij zeker niet op de vertrekfoto mag. We gaan pizza eten  bij de Chinees. Lekker. Voldoende.

En vroeg in ons bed. Morgen 6u30 eruit, douchen, ontbijten om 7u en daarna terug op ons strijdros. Richting Toscane. Het zal daar even warm maar iets minder slaapverwekkend zijn. Want al rijdend slapen is er toch een beetje over. Je slaapt beter in je bed.

Tot morgen.

PS Ik vergeet de quote van de dag: als ge uw ogen toedoet en de slaap niet kunt vatten, tel dan fietsen, geen schaapjes.

Afgelegde route tot en met dag 8

Ganda-Roma of Glorieux fietst naar Rome

Eén simpele pas vooruit en je belandt in "la bella Italia"

Met spijt in het hart verlieten we hotel Bach in Ried - Brig. Opwarmen op het vlakke was er deze keer niet bij. Direct de beuk erin. De Simplonpas zou ons op 2005 meter hoogte brengen. Wie trotseerde de Simplon voordien?

De beklimming was niet de hel, zoals voorspeld. Roubaix is erger. Het andere gevaar was groter. De tunnels, zoals voorspeld. En dat was wel juist. Alleen zijn wij blijkbaar toch letterlijke zondagskinderen. Geen vrachtwagens, weinig verkeer. Een zegen. Toch vroegen we onze Claudine en Peter om een beetje bravoure ten toon te spreiden, de camionnette uit te rusten met gevaarsbord en zwaailicht en op die manier onze afdaling af te dekken voor al te haastige Zwitsers en Italianen.

Maar even terug naar de Simplon. We reden elk ons eigen tempo, hartslag en ademhaling goed onder controle houdend. En die andere belofte van kenners kwam uit: na een tiental kilometer voel je je eigen machine op dreef komen en dan kan de helling je niet meer deren.

Onze 58-jarige Bompie kreeg voor enkele honderden meter het gezelschap van een charmante dame die hem al rijdend nog enkele fantastische tips gaf. Bewondering voor de dame en voor Bompie.

Dries en Jeroen dekten de achterhoede. Zij hadden de rit opgedragen aan alle vrouwen en zich uit solidariteit voor de gelegenheid getooid met... een wel erg vrouwelijk habijt.

Ivan heeft het nu echt wel bewezen. Hij zal nooit meer durven zeggen dat hij geen klimmer is. Froomkes doet hij niet, Merckxkes wel. Machtmens.

Coach was wonderbaarlijk fris toen hij boven kwam. Hij verstond het eigenlijk zelf niet zo goed maar was bijzonder verheugd dergelijke friste ten toon te kunnen spreiden.

Franky vergat zelfs te zweten, zo monter kwam hij de Simplon boven. De klassieke handdoek bleef opgeborgen.

En nostra mama Claudine en Peter deden het onwaarschijnlijke. Op de meest onmogelijke maar zo nodige plekken stonden ze daar: hesjes  en vers gevulde drinkbussen aanreiken al rijdend. Ze zouden perfect passen in de Tour. Waar hebben ze het geleerd? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Domodossola wenkt maar die tunnels! Peter stelde ons gerust: "Blijf samen, ik blijf achter jullie rijden met zwaailicht, carabinieri of geen". En het deed ons deugd. Veilig en wel door die gevreesde tunnels. We hadden de goeie maat mee. Onthouden van gisteren.

Aankomen was echt warm (letterlijk en figuurlijk). Giorgio en zijn echtgenote hadden broodjes en de nodige recoveryshakes klaar. Genieten. Genieten.

We kijken uit naar morgen, naar Toscane en Rome is 1000km dichterbij. Meer dan halfweg. Wie had het durven dromen?

Sluiten doe ik alweer graag met de quote van de dag: Als je het vanonder niet vindt, zoek het dan eens vanboven maar vergeet niet van waar je komt.