Ik zou wel eens willen weten, waarom is Rome zo ????

Na zestien dagen knokken tegen weer, wind, zon, uitdroging, tekort aan zout of suiker, teveel aan zweet en tranen en na een dagje recovery en een bezoek aan de grootste bezienswaardigheden van Rome, zijn we allen weer langzaam tot onszelf aan het komen. Onze ciclisti moesten weliswaar nog overschakelen van wielrennersbenen op voetgangersbenen, maar onder de deskundige leiding van onze gids Jo, was het een gemakkelijk te volgen wandeltempo, waarbij we geen recoveryshakes meer nodig hadden nadien. Wel was er nog een kort interview voor de RAI, de Italiaanse staatszender, we zijn zowaar hier op TV geweest!!

Ons camionette is door Peter en Jeroen herbouwd tot fietsen- en valiezentransporter, de plopkoeken niet te na gesproken. Plop???. Jawel: Plop. Hij was ongeweten onze vaste short circuit voedstervader. Honderden van die kabouterdingen hebben we in ons kraag gespeeld. Dankbaar dus dat Plop erin geslaagd is om op zo een stille manier onze hongeraanvallen te stillen en onze magen tot rust te brengen. Alleen mag Plop in de komende tien jaar onze Franky niet tegenkomen of Gert (Verhulst nvdr) moet een nieuwe kabouter toveren.

Zestien dagen hebben we over onszelf gepraat en dus is het hoog tijd om het even onze thuisfronten te hebben.

Wat bijvoorbeeld met Frauke en de twee kleine Driesjes? Zullen de kleine pagadders zo laat uit hun bedje mogen blijven om de nieuwgeboren berggeit te verwelkomen na het grote papa-gemis?

Hoe hard heeft zijn Kisha het gekraak van de balkondeur gemist als onze coach naar het toilet moet des nachts?

Het moet een ware vuurdoop geweest zijn voor ons Tania, zo al die lange dagen haar zorgende Ivan te moeten missen en ondertussen te zorgen dat beton en stenen aangevoerd en verwerkt worden.

En wat met de onmetelijke lochting van ons Buumratte? Zal zijne lochtink onder de handen van vrouw en zonen er nog deugdelijker uitzien dan voorheen?

Ignaas met zijn drie paggadders, hoe hebben zij de afwezigheid van ons Els verteerd? Is de verbouwing nu echt helemààl af? Zijn de nieuwe schooltassen gekocht? De pennenzakken bijgevuld met de nodige pennen en potloden?

Hoe verging het Jeroen’s doktertje? Zestien dagen en steeds verder verwijderd van Il Capitano. Ze zal er zijn, straks. En indien nodig de eerste zorgen toedienen.

Voor onzen Bompie kwam het allemaal een beetje vroeger in orde. Hij belde zijn Bobonne op het St. Pietersplein om het heuglijke nieuws van de aankomst te melden maar zijn ogen lieten het afweten want de schermdonkerte van zijn smart-speelgoedje liet hem niet toe het juiste nummer te selecteren. Dan maar met de telefoon van de Tourdirecteur gebeld en Lilly antwoordde “Ah maar ‘k heb u zien komen”. Oeh? Wadde? Zien komen? Ik zag nooit eerder zo een blij weerzien. Die Bompie toch!

En Fré. Hij luisterde naar Anja en de dokters. Een verplichte ommetoer voor zijn noodzakelijke maandelijkse gezondheidskuur deed hem de das om. Maar L’Africano-Italiano kwam terug, zag en overwon. Veni, vidi, vici. Als coureur, tifoso, bezieler. Anja en de kindjes kunnen dus gerust zijn.

Claudine en Peter hadden het op het eerste zicht iets eenvoudiger. Zij waren bij elkaar, maar toch heel dikwijls gescheiden wegens verschillende activiteiten rond de renners. Dus ook voor hen is er een periode aangekomen van een meer dan verdiende quality-time.

Straks, rond acht uur in Charleroi zullen we het allemaal voor onszelf weten: het weerzien in Brussels South zal grandioos worden. Wie komt ons daar nog opwachten. Zal Charleroi dezelfde stemming van enthousiaste supporters ontketenen als bij het vertrek in Gent?

Niks kan nog stuk. Bedankt thuisfront dat je ons zo goed volgde, reageerde, bezorgd was. Straks…. Tot straks… als we mekaar niet groeten in Charleroi, zal het misschien zijn op de slothappening van Ganda – Roma.

We nemen als redacteuren de beslissing om deze laatste blog niet te eindigen met een quote van de dag, maar met de leuze van onze expeditie: “het is niet het aantal kilometers dat telt, maar de liefde die we in elke kilometer gelegd hebben”, vrij vertaald naar Moeder Teresa, diezelfde liefde en zorg die we dagelijks in onze leerlingen steken, want het is en blijft voor hen dat we het doen, dixit Bompie .

Hierbij wil ik mijn dierbare collega blogger “Jarrive” bedanken voor zijn steeds gevleugelde woorden, die tegen een deadline steeds op het computerscherm moesten verschijnen! “Jarrive” dankt op zijn beurt “L’Africano” voor hetzelfde, ook wij zijn blij dat onze blog eventjes op ‘pauze’ gaat, tot een volgend project ….. .

Jarrive en l’Africano

De fiets van Dries

Beste lezers, bij mondde van mijn dierbare mederedacteur Il Pietro en mezelf, L’Africano, willen we jullie nu al uitnodigen voor de blog van morgen, waarin we u beide met plezier zullen trakteren op een slotbeschouwing van onze onderneming.

Maar laat me toe om deze voorlaatste blog nog alleen af te haspelen, omdat ik de afgelopen 16 dagen een bijzondere positie mocht innemen, meer bepaald, ik heb de eer gehad om mee te mogen rijden met onze atleten enerzijds, en anderzijds genoot ik de eer om als een VIP de koers te mogen volgen vanuit de wagen van de sportdirecteuren.

Deze ochtend vertrokken we vanuit Marta -- geef toe lieve volgers, wat een schoonheid van een naam van de  startplaats voor deze laatste etappe --, naar Rome.

Bij ons allemaal, zowel bij onze ciclisti als bij onze sportdirecteuren, merkte ik een klein nervositeit, een beetje gelijkaardig als deze van de ochtend van 4 augustus, onze startdag. Na het beest van de tocht van gisteren, kondigde deze “Champs Elyséérit” zich dan ook aan als een zacht gekookt eitje, temeer elke afgelegde kilometer de “laatste” was.

Maar toch, de warmte speelde vandaag meer dan zijn part. Een niet aflatende golf van zonnestralen en zonnewinden teisterden de ondertussen bruingeblaakte armen en benen van onze renners, en dat voor een laatste keer. Het is alsof Helios, de zonnegod, het wist dat we een laatste keer op tocht waren met onze stalen rossen.

Eigenlijk is het bij hoofde van een normaal rationeel denkend wezen, die onze expeditie even onder de loepe zou nemen,  ondenkbaar dat we na Zwitserland en de toeren in en rond de “Simpele Pas”, ook nog eens Italië zouden doorkruisen.

Eens binnen de landsgrenzen van de spaghetti-eters, word je immers geteisterd door zwermen aan daezen, ondraaglijke hittegolven, bergpassen en colletjes waarbij de Ballon d’Alsace verschrompeld wordt tot een simpele puist, de benidorm basterds en oververhitte parkwachters aan een simpel Torentje dat  een beetje scheef staat.

Maar op het op zijn Gents te zeggen, “de gasten pleujden nie”, en met de vaste tred van de afgelopen dagen stoomden de Ganda – Rometrappers door naar de poorten van Sint-Pieter. Il Pietro toverde  in de volgwagen ook nog eens zijn laatste kunstjes uit zijn mouw om de irritante mobilhomes duidelijk te maken dat ze niet gewenst zijn.

Samen met zijn moglie toverde hij voor de laatste keer een schitterend middagmaal tevoorschijn met typische gerechten. Een sterk geëmotioneerde Il Pietro en Claudine vinden het dan ook zeer spijtig dat ze morgen geen warme broodjes mogen serveren. Ik wil nog even benadrukken, een dikke dikke chapeau voor deze twee mensen, de laatste dagen bijgestaan door de immer bevallige en zorgende Els.

Daarnaast zijn er natuurlijk de atleten, waarvoor mijn adoratie dag na dag alleen maar gegroeid is. Meerijden met hen is als instappen in een goed  geoliede machine, waarbij ik in de slipstream van meesterknecht Nimme soms het gevoel had bijna niet te moeten trappen.  In de meeste gevallen echter stak ik best wel een steekje bij om niet met mijn meulken op den tarmac te eindigen.

Soit, wat ik wil zeggen, dankzij hen heb ik de eer gehad om de brede laan naar San Pietro op te draaien, ik met het grootste respect voor hun prestaties en zij voor mijn beperkingen. Nimme had op Sint-Pietersplein nog de quote van de dag: “der zit nog altijd lucht van zaffelare in mijn banden, gene kier platgevallen, kgoa der hem hier ook nie uitlaoten, é  is te goe”!

Als kers op de taart heeft den chief zijn oude fiets op stal gezet bij mijn beste vriend Dries, onze benjamin, die ik in de paasvakantie 2015 zie op de paterberg.

MERCI GASTEN!!!!

De eenzame fietsers, sportdirecteuren, fotografen en tifosi

Beste bloggers, hier volgen onze voorlaatste avonturen uit La Bella Italia (op de fiets dan toch)! Oggi, vandaag, stond een zware rit op het programma, een rit die de echte profs, waaronder we onszelf ook ondertussen rekenen, in de “Giro d’Italia” of “La Grande Boucle” in hun agenda aanduiden als een rit waarin ze een laatste kans zien om nog eens te ontploffen. De Froomes van deze wereld tekenen op dagen als vandaag voor een stap in de wielergeschiedenis.

Wees er maar zeker van, dames en heren, dat ook onze ciclisti vandaag geschiedenis hebben geschreven, op de dag van bompies 34^ste huwelijksverjaardag. Deze ochtend bij de ontbijttafel werd het profiel nog eens bekeken, ingeschat en minutieus overlopen, en we waren er ons van bewust dat er een “laatste col” inzat die we moesten en zouden overwinnen! Dus avanti met onze bici’s.

De aanloop van de col was een snel gewassen beertje of varkentje. In een weinige tijd en aan een goed onderhouden tempo reden de Ganda – Romatrappers tot aan de voet van de col. En dan werden de eerste bladzijden van het geschiedenisboek open geslagen.

In een schilderachtig decor, met prachtige zichten en de mooie versterkte stadjes die als zeldzame paddestoelen opdoken, slingerden de smalle wegjes van de col zich eveneens in het decor. Maar het venijn zat in de steeds wisselende stijgingspercentages van de col. Verdomde kuitenbijters, smeerlappen!!

De getrainde en op spanning staande torso’s van onze ciclisti werden danig op de proef gesteld, hun hartkamers pompten als nooit tevoren zuurstof naar hun kuiten,  hun handen en polsen omklemden als bezetenen hun stuur, de horizon aan de einder werd waziger en waziger, de poepspieren schuurden onregelmatig het ondertussen gelukkig glad gekomen zadel, de  hoofden werden als nooit tevoren emotioneel leeggezogen, een helse dagtrip presenteerde zich langzaam voor ons, de journalisten en fotografen van de dag.

Op de bergflank waren ook reeds sinds dagen de tifosi geposteerd om deze sporthelden te voelen, ruiken, aanmoedigen  en aanraken, de wielersport is nog steeds zo mooi dat de helden zo dicht aanraakbaar zijn, zeker de helden zoals deze van vandaag op de flanken van de mooiklinkende “Monte Amiata”.

Tegen de middag was de col met veel moeite maar met een grote voldaanheid overmand (het zwaarste gevecht was eigenlijk tegen de “vurte daezen”, door iedereen van de groep. Wat voor een nieuw mooi verhaal was vandaag geschreven op de “Monte Amiata”.

Nimme omschreef het geheel bij de middagbevoorrading als “we hebben hiere were een redelijke beeste geslacht, vanduige”, een passende titel voor de vers geschreven geschiedenispagina.

Een tifosi met Italiaans – Afrikaanse allures volharde in de boosheid om zijn helden te blijven volgen, fotografeerde hen uit alle ooghoeken en posities, huurde een doorwinterde chauffeuse named Els, en reed de volledige etappe mee met de Ganda – Romatrappers  tot in het plaatsje Marta, aan het idyllische meer van Bolsena.

Il Pietro en zijn Moglie Claudine hebben er vandaag als sportdirecteuren opnieuw meer dan hun beste beentje voorgezet, ondanks hun eenzelfde gevoel van vermoeidheid als bij de renners en de tifosi, een vermoeidheid die ook bij hen de kop opsteekt! Het volgen van deze olijke bende is dan ook een titanenwerk, zonder hen was het heel waarschijnlijk morgen geen rit naar Rome!

Si si, u leest het goed, Il Pietro zei op het terras deze avond, dat we dezelfde tijd 2 weken geleden, tegen mekaar gezegd hadden, de kop is eraf, nu morgen zetten we de kop er weer op en vervolmaken we ons project.

A Domani, Franciscus, maeukt ui gree!!

Romeo verlegde even zijn balkon van Verona naar de Duomo van Siena (lees Sieena ajb, alvorens Il Pietro het alweer op zijn pijnlijke heup krijgt).

Beste bloggers, supporters, recensisten:  in de eerste plaats willen we jullie hartelijk danken voor de vele bezoeken aan de blog en de moedgevende reacties die we telkenmale mogen lezen “bellissima” en” grazie mille”.

Deze morgen zijn we vertrokken uit Peccioli onder luid applaus van Federica en haar zus, die ons voorzien hadden van een schitterend continentaal ontbijt. Ook de avond voordien waren we trouwens door dezelfde Italiaanse sirenes als koningen en koninginnen onthaald, natuurlijk, onder de deskundige leiding van de dagelijkse orkestmeester Il Pietro.

Nadat we de rit opgedragen hadden aan onze “vrouwkes”, nietwaar Kisha, en aan Guy, den chief zijn broer, trokken we ons op gang. Al van in het begin van de tocht werden we getrakteerd op de zoveelste Paterberg of Berendries, geen spek meer voor de bek van onze trappers, maar toch, voetjes op de grond en doseren, Rome is nog steeds een goede 2 dagmarsen van ons verwijderd, er zijn nog menige buitenlandse veldheren gestrand aan den durpel van Rome.

Maar goed, op de planning van de veldtocht van vandaag stond de verovering van San Giminiano en Siena, in de tijd van Caesar en de Middeleeuwse ridderorden onneembare vestingen, maar niet zo voor ons legioen, we zijn immers langs de Alpen op Hannibals wijze Italië binnengekomen, zou het daarom zijn dat we meer en meer het gevoel hebben dat we meer en meer aangekondigd ergens aanmeren en vriendelijk onthaald worden?

In San Giminiano werden we rijkelijk getrakteerd door onze sportdirecteuren op overheerlijke gamberini’s, pizzaatjes en een lokaal kaasje voor den Chief. In de namiddag zette het legioen dan verder koers richting Siena, de verovering van de Duomo aldaar was immers hét doel van de dag van onze generaal van de dag Dries.

In de Duomo zweven immers al 8 jaar, 3 maand en 17 dagen de flinterdunne  liefdeswolken van zijn geliefde Frauke rond, als kleine windhoosjes. Het verhaal gaat dat sinds de dag van het verlaten van de Duomo door zijn  geliefde Frauke, de liefdesnimfen hun roeplied zingen in de hoop dat hun lokgroep haar liefdesgod naar daar zou brengen, en ja, vandaag was deze dag aangebroken. De mythe gaat nu verder dat Dries en zijn deerne voor eeuwig zullen samen zijn, met hun 2 godenkinderen.

Na een ereronde in Siena, met 2 extra beklimeningen-ingen (sic), reden onze helden klokslag 7 uur het kleine Vascovado di Murlo binnen. De lokale bevolking werd er vergast op een historische gebeurtenis, namelijk Il Pietro die een welgesmaakte duik nam in het 25-meterbad.

Op 2 dagmarsen van Rome laten de tekenen van vermoeidheid zich voelen: l’Africano reed zich compleet leeg en zal morgen misschien eerder dienen dan fietsen, de coach had op het einde gaan zin meer in een “Gilberken”, chief vertrouwde zijn dochter eveneens toe dat hij een beeteke moe wordt.

Allora, in het restaurant gaf Nimme bij ingeving en het zien van zijn entrecôte de quote van de dag: “zijme der verre, moar kbegin brave te zitten”, de troepen klinken op hun ingenomen vestigingen en zullen morgen nog dichter kunnen aankloppen aan de poorten van Sint-Pietro.