Voor Jacqueline, bij de scheve Toren van Pisa, aan de eerste poorten van de Eeuwige stad

Deze ochtend hebben onze troepen zich opnieuw ingesteld op de normale Italiaanse routine: een ontbijt bij het ontwaken van La Spezia, bij dag en dauw, de spieren opnieuw klaargemaakt voor een rit van boven de 100 km, gisteren was immers maar wat  losrijden voor de ondertussen doorwinterde pelgrimfietsers naar Rome. We bevinden ons immers ook op de Sint-Franciscusroute richting het St-Pietersplein.

Dus zo gezegd , zo gedaan, na het nemen van de ondertussen klassieke fotos met het personeel en de hotelmanager, vandaag een meer dan charmante dame,  lieten we La Spezia achter ons op zoek naar de groene heuvels van het schilderachtige Toscane, Italiës bekendste landsgedeelte.

Al onze zintuigen werden echter voor lange tijd op de proef gesteld, we moesten immers allereerst een lange en saaie kustweg afhaspelen, waarbij dus onze voel, - kijk en – reuksprieten allerminst getrakteerd werden op een delirium!! De kattenpis was alom tegenwoordig, de opjaagde Italianen kwamen eerder arrogant over, irritante mobilhomes in Pietro’s vaargeul, een eerste teken dat we op weg zijn naar een misschien meer maffioos gedeelte van dit prachtige land. We zien wel, maar het was een opluchting  als we deze weg mochten verlaten voor het snikhete binnenland.

Ondertussen werd ons zicht meer en meer afgesteld op zoek naar de eerste contouren van die fameuze scheve toren. Het is immers zo dat we vanuit het thuisfront tegengestelde berichten gekregen hadden. De één vindt het absoluut niet de moeite waard om überhaupt halt te houden, de andere vindt het één van de wereldwonderen.

Bij het binnenrijden van Pisa en na het maken van een plaatselijke ronde, reden we als een professioneel cycling Pro Tour Team het plein op, waar de toren zich in zijn volle glorie liet bewonderen. Ook wij werden plots het middelpunt van de belangstelling, want we hielden er een uitgebreide fotoshoot, in alle mogelijke posities, de fotos getuigen veel meer dan dat ik het hier in woorden kan beschrijven. De aanwezige toeristen hadden meer aandacht voor ons dan voor het eeuwenoude schitterende bouwwerk, want daarvan waren we allemaal overtuigd.

Aan de sokkel van de Toren hebben we vandaag een stil moment gehouden voor Jacqueline, de mama van Vicky -- een zeer betekenisvolle vriendin van L’Africano  --, die een wielerliefhebster was en die een aantal jaren geleden overleden is na een slepende ziekte, en die we graag meenemen in onze gedachten naar Rome.

Nadat we door een plaatselijke hooligan-conciërge op een nogal lompe manier van het plein “verjaagd” werden omdat hij vond dat onze fietsen niet aan de hand mochten rijden op het verdorde, zieke en alles behalve groene gras, hadden we opnieuw een middagmaal om U tegen te zeggen, gepresenteerd door Pietro en zijn Moglie!!

We hesen onszelf tot slot dan maar opnieuw op ons zadel voor de laatste 40km van deze dag, nadat onze buumratte zijn quote van de dag lanceerde: ‘ik mag na mijn eten nie stilzitten, da’s tussen hangen en wurgen”! Kort voor het slaan van de klokken van half zes door de klokken van Pecciolli, kwamen we de oprit opgereden van ons hotel voor deze avond. Claudine, Pietro en Els hadden reeds alles voorbereid, waardoor we binnen de 5 minuten aan het recoveren waren op het terras.

Dries, onze blonde god, heeft de welverdiende  eer om de foto van de eerste richtingaanwijzer richting Rome te flankeren, dus, be prepared Romans, sono in arrivo!!

Leve mama, Vive Marie, Vivan Bomma

15 augustus of oogst zoals we vroeger pleegden te zeggen. De maand van de oogst. Maanden heeft iedereen gewerkt en in deze maand plukken we de vruchten van ons gezwoeg. Op het veld, in het veld of... op de fiets.

Deze dag dragen we graag op aan alle mama's, oma's, Mieke's, Myriams, en andere  Maria's in de wereld wijd.

Wie van ons zou toch zo graag zijn moeder terug bij zich hebben nu ze overleden is? Wie zou een kleinkind durven zeggen dat zijn oma niet bestaat? Pas als ze er niet meer zijn dringt ons door hoe waardevol ze wel waren, hoe ze konden zalven, terug aaneen lijmen.

Daarom dan maar, een korte rit op 15 oogst, op Vive Marie, ter ere van alle moeders.

Ons vertrek deze morgen verliep ietwat moeizaam: de druk was toch een beetje van de ketel in het vooruitzicht van de korte rit van vandaag, slechts 67km langs de kust tot La Spezia. De elektronische betaalfaciliteiten bleken niet opgewassen tegen ons fietsgeweld en weigerden keer op keer onze spiksplinternieuwe betaalkaarten. Alleen een online overschrijving kon onze Tourdirecteur en zijn eega redden.

Wegens die korte rit hadden we onze fietsen gewoon op stal gezet en het nodige onderhoud in consensus verschoven van gisterenavond naar deze morgen. De rit van gisteren had onze fietsen voorzien van het nodige modderlaagje en Ivans's remblokjes waren toe aan vervanging wegens  na te veel macht op de pedalen te veel macht op de remmen. Het werd dus alsnog 10u30 eer het fluitsignaal klonk en wij de Ligurische wegen konden gaan teisteren met onze tubetjes.

Fluitend tegen de sterke zeebries die gelukkig in ons .... blies werd ons door Ivan aangekondigd dat we toch nog een klimmetje voor de wielen zouden krijgen. Het werd een heerlijke. De Ballon van de vierde dag was er niks tegen. Waar die ronderenners nog spel over maken! Zelfs coach-havik van La Spezia liet een nieuw daalrecord optekenen dat we hier uiteraard niet quoteren wegens de rust op he thuisfront.

Bompie had niet erg goed geslapen wegens weer een beetje dichter bij Franciscus en we raadden hem gezamenlijk aan na de aankomst een middagdutje te doen. Zijn dromen moet hij wel voor zich houden... tot thuis. Wij vonden het onze plicht hem voor te bereiden op zijn grote vakantie en te leren dutten zoals het ... mensen past.

Een aaneenschakeling van onvergetelijke vergezichten over de echt staalblauwe Middellandse Zee aan de ene zijde en de berglandschappen aan de andere loodsten ons weergaloos naar La Spezia.

De Corso Cavour was onze lokale San Remonese-Via Roma-aankomst alhoewel de echte Via Roma hier ter plekke ons eerder deed denken aan een kattenpissteegje. Jammer. De laatste 750 meter schrappen we dan ook uit ons geheugen.

De check-in in het hotel verliep vlot. Minuten later beseften we plots dat onze mama Claudine ontsnapt was. Waar naar toe? Quality time aan het stelen. Terugroepen? Tuurlijk. Tot zes keer toe: "Krijge mijn bleiwe pulle?" "Woar es dad otel?", "Woar zijn mijn plastieken sloefkes?"

We hebben haar 's avonds bij een pizza "Al Sandro Fratelli d'Angelo" terecht een hommage gebracht, onze Gandaroma-mama. Ze moet goed gek geweest zijn om ja te zeggen tegen Peter, niet alleen op hun trouwdag maar zeker ook als hij haar vroeg mee te trekken naar Rome met ons. Dank je, mama.

Ons Italiaans is een stuk beter geworden: molto bene betekent  goede benen, in onze koersjargon vertaald

Tot morgen.

De valies van Dries

De sole mio van gisteren had zich verstopt toen we deze morgen in het heerlijke Albergo Stevano ontwaakten. Blij toe, want de zon kan meer dan gewenst ons tochtgenoot zijn.

Wielergoden bestaan dus, dachten we. Want we hadden al zoveel meeval gehad op de voorbije 10 dagen. Het kan verkeren. Halverwege brak ons geloof in die goden ons zuur op. De "derailleur"-cassette van Dries wilde absoluut op pensioen en een betere plek om dat te beslissen als het huis van God was niet te bedenken.

Captain Jeroen besliste dan maar meteen het hele achterwiel te vervangen zodat Dries en kornuiten hun reis zouden kunnen verder zetten. Want er stonden enkele memorabele momenten op het spel. Zoals bijvoorbeeld een korte gedachtenis aan Wouter Weylandt die heel dicht in de buurt het leven liet in de afdaling van een col.

Nog was Captain niet aan het einde van zijn lijdensweg of de weergoden beslisten van boven ons hoofd een deftig onweer begrepen hevige regenval te laten losbarsten. Stefaan bedacht spontaan dat het niet anders kon dan dat wij het voorbeeld van Phil zouden volgen en alle zes tegelijk de Ronde van Lombardije zouden winnen in de gutsende regen.

Een volgende colletje dan maar getrotseerd in de hoop dat over de kam van die col de zon weer zou gaan schijnen. Niks daarvan. Hoewel de intensiteit van het onweer stilaan afnam duurde het nog 50km eer de weergoden hun programma hadden aangepast zodat de lokale Ligurianen en Genovezen Maria Hemelvaart uitgebreid en zonovergoten zouden kunnen vieren.

Rond 16u30 reden we de stad Lavagna binnen alwaar we kennis zouden maken met de Middellandse Zee aan de Ligurische kust. Of de bloemenrivièra. En ja hoor: sole mio die ons deze nacht had verlaten toonde zich schamel maar sterk weer aan de horizon. We konden dus gerust uitkijken naar een adembenemende Italiaanse zonsondergang.

Een verheugend telefoontje kwam vanuit de luchthaven van Genua: Fré en Els waren aangekomen. De autoverhuurders hadden het echter niet begrepen op de niet corresponderende papieren van de kandidaten huurders en dus werd Peter ter hulp geroepen.

Een bijna compleet overtunnelde rit van Lavagna naar Genua en omgekeerd zou alleen ons avondmaal anderhalf uur kunnen uitstellen. Els en Fré huurden dan toch een Fiatje 500 en stoven eveneens richting Lavagna.

Wat is er dan eigenlijk met Dries zijn valies? Ach het moest eigenlijk die van Bompie zijn die op drie poten loopt en een nagel aan de spreekwoordelijke kist van Peter is maar het onweer van vandaag besliste er anders over. De bliksem sloeg tijdens dat fameuze onweer 10cm te veel naar links in en trof de fles douchegel van Dries. Het hoedje werd van de fles gebliksemd die natuurlijk omgekeerd in de valies zat, met een ingezeepte klederinhoud en zeepbellenfestival als gevolg.

Ach, niets kan onze vreugde bederven nu onze Fré er terug is en ons vergezelt tot het eindpunt: Piazza San Pietro in Rome.

Morgen trekken we verder langs de Middellandse zeekust, vrolijke maar devote deuntjes fluitend op de fiets. Dries moet deze avond alleen nog "zijne was spoelen"

Slaapwel en bedenk dat als je 10 dagen lang  elke dag een ander hotel bezoekt, je op den duur "alles in eu kruige zoet spelen, als g'onger et"

Tot morgen

O sole mio

Er was een andere man aan de kassa in Motel Regal. Die kende ons niet. Trots het feit dat we een minder goede ontvangst kregen, sliepen we zalig. Alleen Franky had een dipje gehad, waarschijnlijk had de warmte hem een beetje geslagen. Alle opties waren goed en we stelden hem voor om direct naar het volgende hotel gebracht te worden maar Piere de Bieste plooide niet. Alleen wist hij niet wat hem deze dag nog zou brengen.

Gisterenavond kregen we nog het fijne nieuws dat de ouders van Frank, onze leerling-compagnon gedurende de eerste twee dagen, geld konden inzamelen voor het Breënsfonds op de Safarmarkt in Wachtebeke. Dank u, dank u.

De eerste 59km van in totaal 112 werden in ijltempo afgelegd. Onze hoop was dus groot dat we vandaag nog een redelijk deel van de dag zouden kunnen doorbrengen aan het zwembad van onze volgende etappehotel: Albergo Stevano in Cantalupo Ligure Het grotendeels vlakke parcours - twee colletjes helemaal op het einde van de rit - zou dat wel toelaten. En wij, wij wilden al onze stops belangrijk inkorten zodat dat zwembad ook eens echte coureurs in zijn water kreeg.

Goed begonnen is half gewonnen dachten we maar die Italianen zijn rare jongens. Hebt u al een gemeente gevonden met vijf verschillende namen?? OK, Gent bijvoorbeeld want Oostakker en Sint-Amandsberg en Drongen, da's ook allemaal Gent. Hier is dat een beetje anders. De deelgemeenten liggen hier ook slechts enkele kilometers van elkaar weg maar de landschapsstructuur draait je een rad voor de ogen: enkele kilometers kosten je algauw één uur of meer en een GPS kent hier niet het verschil russen bergoppen en bergaffen, asfalt, grinta of superstrada. Als de hotel-booking-site er nog een schepj bovenop doet, dan rijd je driemaal rond de Cantalupese berg en kom je zeer waarschijnlijk later, niet of nooit aan bij het gestelde doel.

Enfin, einde goed alles goed. Papa Stevano en dochters Elena en Paola (sic - ze is niet afgetreden) maakten alles goed. Grandioze ontvangst, alles aan kant voor "le ciclisti Belgi".

Elena doet de was, de keuken voorspelt een fantastische maaltijd met pasta en ragout en wij doen dus een frisse duik in het sprookjesachtige zwembad. Sprookjesachtig?

Zoveel Italiaanse schoonheid zagen wij nog niet bij elkaar en zoals alle mannen altijd weer beweren: kijken mag. Wij dus maar kijken terwijl we recupereerden van de rit onder de loden Piemontese zon. Temperaturen hebben we niet opgenomen maar 37° lijkt ons een mooie norm om niet te overschrijden.

De avond voltrok zich als een echte vakantieavond. Alle frustraties over de droevige Italiaanse wegen, de loden zon, de zeer beperkte bewegwijzering, het aftandse asfalt dat vervalt in grinta werden bij een heerlijke fles Italiaanse wijn weggespoeld.

Met de absoluut weer gezonde Franky sluiten we deze tiende aflevering: "'k Hè d en indruk da mijn zolle ier alle doage uuger stoa want krijger mijn bien oast nie m'r overen"

Graag tot morgen voor een nieuwe aflevering. Vergeet niet deze blog alle dagen te volgen want de finale komt er stilaan aan!

PS Wie wil reageren vind je per reeks foto's of onder de column een hyperlink "Reacties". Klik deze aan en je kan commentaar/reacties ingeven . Zo nodig moet je even naar rechts scrollen (afhankelijk van het type van het scherm) om die hyperlink te vinden.