Mongolia,  een doos vol met wonders natuur waar ikzelf mijn bomma over vertellen ga.  Eindeloze groene steppen, wilde meren, vulkaanlandschappen, die nadien zachtjes overlopen in een zinderende woestijn, met al zijn geweld, mijn hele kakbruine vel tegen de grond (hier seg, ne link naar 1 van mijn voorgaande verhaaltjes; gaat het hier dan toch nog wat samenhangend worden) Tomat! tomat!, zwijg jij, (gericht aan onze chauffeur ~ Batar~, die we gratis bij onze gehuurde `Van`  kregen; we weten nu waarom) Battaaaarrrr! Rijden jij, mongool.  Zoek die weg! Soit, hij ziet ze, ik geen 1. Geef gas en breng me verkoeling met briesjes doorheen het vensterraam.  Ergens water?  Ergens water te vinden in deze onmetelijke zandbak.  Neen, maar wel een ijsgletser, jep te midden der woestijn, u leest het goed.  Maar na een half uur aan die klomp te staan te lekken, vluchten we weer in onze `Russische Van` en Ja weer `die Mongool` als chauffeur.  Ik kan jullie verzekeren een zeer comfortabele combinatie die twee.  Ik ga nu zelfverzekerd de discussie aan.  Kameelrijden, dat hobbelt niet.  Je moest eens weten hoe opgelucht ik me voelde toen ik op de rug van dat rare beest door de zandduinen van die Mongool met zijn `Van` wegschreed .  Mongolia, het grootste campingterrein ter wereld, overal zet je zomaar je tentje neer, en aan een kampvuurtje na het bezoek van je naaste buur, die kilometers verderop woont, zit je te kwijlen naar die melkweg, zo dicht bij, zo lekkers fris, ik wou toen dat ik ervan drinken kon.  Maar die wodka, nou die ging er ook wel in.  Je hoort het.  We hebben echt genoten van onze vier weken in de wilde natuur.  En dat laatste zeg ik nu echt eens zonder een spatje sarcasme of ironie. Yann

Batar, onze driver, ons koosnaampje Bataaaaaaaarrrrrr, rijden man! En rijden, deed hij, 16 dagen lang. Ulaanbataar was snel een stipje aan de einder en dan uit het niets in het niets Knal, band plat, plat one... dan ben je content dat er nog enkele hulpvaardige mongolen rondtuffen in van die uitgebouwde roestkarren zodat je voordat je het weet weer op en neer, hobbelen en te knotsen zit alsof er niets is gebeurd. Oef! Enkele felgroene heuvels verder drong er een zoete geur onze `Van` binnen... tiens tiens dachten ze met hun drie op de achterbank... riekt dat niet een beetje naar die goedkope rode brikwijn... dju, doemetoch, Bataaaaaarrrrrr, stoppen! Het inladen moest dus blijkbaar met enige voorzorg gebeuren en jawel, ieder had daar zo zijn idee over, waardoor zakken meermaals in en uit gingen achter elkaars ruggen door. Maar het moet gezegd, veel is er niet gesneuveld. Onzen Batar! Helemaal voorin de russische van gezeten, beleefde ik menige intieme momentjes. Het lag niet aan het prachtige uitzicht, het lag niet aan onzen Batar, of misschien toch een beetje, ... het was zijn muziekcollectie op krakkemiekige cassetjes die me met z'n pozen zweven deed. Die goeie oude zelfopgenomen cassetjes, waar is de tijd dat we ze voor en acheruit spoelden totdat ze in frennen vaneen hingen. Ach, ach, mijmer, mijmer, ik denk dat ik straks mijn mama bel om de cassetjes uit mijn jeugdkamer weer te vragen. Ze zullen weer hemels klinken.  Ines

Water was schaars daar in de Gobi. Wassen en baden kwam er zodus niet echt aan te pas. Na 14 dagen door stofwolken bruingetint en uren walmend in de wind plantten we onze tentjes neer terzijde van een klein stromend riviertje. De uitgelezen kans om ons eens aan het schrobben te zetten. Stond ik daar met groot jolijt ten midden van dat heldere water toen er plots een kudde wilde Yaks mijn richting uit kwam stuiven. Daar stond ik dan, dilemma dilemma... steek ik nu mijn kop in het water of wordt het spurtje trekken..  ach wat... kop te water... schaadt het laat het dan ook maar baden . Ines

Halb in Deutsch, half in das Niederlandisch, eine groBe dank je Martin und Sara von zwitserland, tanke fur da leuk gezelschap ob unseren avonturierentocht mit onze Bataaaarrrrrr! doorheen das fantastieken Mongolien. Wir sehen elkaar weren mit eine groBe snaps oder belgische biere in de hand, oftewel in antwerpen oder Basel.  Auf wiederzien und horen.

Nu vraag je: ~ Waarom een kookrecept enkel voor de nieuwe man? ~ Wel! Volgens mijn onbescheiden mening is de nieuwe man `een mongool`.  Maar laat ik mijn testosteron-dubbelzinnigheden maar voor een andere keer houden. Dus laat ik het maar direct hebben over hoe je een taai Marmotje omtovert tot een gerechtje waavan de geuren je dagen nog wekenlang zullen besmeuren.

Vooreerst spring je met enkele maten achterin de pick-up truck van diegene die zich al het meest bezopen heeft.  Een half uurtje later komen jullie terug aangescheurt, en je zwiert je pas gevangen marmot triomfantelijk in het rond. Vervolgens neem je een stevige ijzerdraad en snoert het ondier de mond. Een licht, nou stevig, snokje zorgt ervoor dat de lucht alvast langs daar niet meer ontsnappen gaat. Zo. Nu vraag je de viespeuk van de bende (tip; meestal de kleinste) om via de aarsopening van het arme dier enkele, nou ja, iets te grote stenen, tot in de maag te duwen. Bij de volgende stap denken we niet meer als primitief en nemen de grote bunzenbrander ter hand.  We steken de teut van deze warmtebron tot daar waar het licht niet meer schijnen kan, maar wel de stenen goed verwarmen kan   Deze handeling hou je minstens 15 minuten vol.  Terwijl steentjes verwarmen gaan en marmotje opblazen gaat, neem je even de tijd, met wodka in de andere hand, voldaan te grijnzen naar je maten rondom.  Het vlees gaart nu van binnenuit naar buiten. Echt, het gaat vanzelf.  Voor je het gerechtje zonder saus of groenten aan je gasten serveert, scheer je best even de haren van de vacht en hou je er ook even je buzenbrander tegen, dan gaat alles eens zo mooi glanzen.  Want zeg nu zelf, het oog wil toch ook wat, niet waar?!  Het schiet me nog steeds te binnen, nu ik alles weer herinner, die wijze woorden van mijn moeder:  ~ Als je groot kindje wilt wezen, dan moet je alles maar eens proberen.
Uw kleinkind Yann