Jop jop, soms komt ons beider de kinderlijkheid erg sterk steken, daagde Catootje uit voor een plezierenspelletje ons peuterwezen.  Tikken zal ik je! …tenzij op dien hogen.  Beiden verliezen we niet graag, dus opgepast, we dreigen daar erg ver in mee te gaan.

Ik tik.  Zij springt weg. Zoekend naar heil in den hogen.  Ik loop ze achter na. Spurt de longen uit mijn lijf.  Met een kattesprong weet ik ze fijntjes en meedogenloos te achterhalen.  Vervolgens maak ik van haar verwarring gebruik en sta ik veilig, een eindje hoger, haar te dagen. Helaas het biedt geen schijn, geen soelaas. Dorie! Te Dorie! Weer mijn beurt het muisje kat te verklaren.  Ik duizel, wankel even, moeilijk wat hier gebeurt te verklaren.  Kijk verschrikt om me heen. Toppen die de hemel scheren. Zesduizenden, zevenduizenden, achtduizenden meters, en eentje die reikt tot negen.  ~ Sagamartha ~, de Everest.  Het doet me even zweven.  Wat een pracht! Ademloos! Letterlijk en ook wel figuurlijk, dat grootse, die toppen, die gletjers, die wind, die stilte, die sneeuw! Plots voel ik een stevige tik.  Tja ik had het al eens gezegd, we durven wel eens te overdrijven.  Yann

Is het den hogen ijle lucht gewezen, aldaren op het dak van die werelden, op die hoogten tussen die vijf- en zesduizenden, Is  daaren een andere verklaringen voor te vinden, maar na  het nodigen en nuttigen van twee pintelieren, lijken  deze twee voormaligen zeelieden, te zweven boven die aardendijken, ……………, koeke o koeke de loere zat dat we zijn na twee pinten, amaai!!!

yann