Plots stonden we daar oog in oog met een hele meute wilde hondenmannetjes, tot de tanden gewapend. Verdedigen mijn meisje moet ik hebben gedacht. Ik trek mijn paraplu en mijn zwitserszakmes. En ga ze meteen te lijf. Mijn motto: de aanval is de beste verdediging. Ik deel de ene rake klap na de andere uit, steek wild in het rond met mijn mesje. Af en toe een geimproviseerde karatetrap. In de aanval moet ook wat verrassing schuil gaan, niet? Onze belagers lijken weinig verhaal te hebben tegen mijn tactisch plan. Niets lijkt me te deren. Plots een harde klap op mijn kop, het licht volledig uit. ... iemand zin om mee te komen plakken, pak dan alvast wat lijm mee die goed gaat met terracotta. yann.
