We hebben wat mispeuterd.  Maar wat dan?  We kunnen niet onmiddellijk iets verzinnen. Nou ja.  Maar Ines en ik beginnen ondertussen toch wel erg te denken dat we iets verkeerd gedaan hebben in de ogen van den Mijnheer hier boven...  Eerst moesten we gaan lopen voor een orkaan, die Manila nogal hard zou gaan treffen.  Wat ie uiteindelijk ook blijkbaar flink gedaan heeft, zoals we allemaal konden zien op de beelden achteraf vanuit manila. We waren nog geen 24 uur weg en het noodlot sloeg daar toe. Nu. Vandaag zitten we nog heel even in Kuala Lumpur, om morgen te vertrekken naar Pedang op Sumatra (Indonesie) en wat horen we net in het nieuws... een aardbeving aldaar, right on the spot,  tegen de 7 op de schaal van richter... Kortom ,... iemand nog reisplannen?  Vraag even bij ons wat reisadvies voor je vertrekt.  Yann & Ines 

Een stralende zondagmiddag op Boracay, waar hangen de locals dan uit? We gingen het uitvissen en kwamen er al snel achter. Onze vriend Roley was al de ganse voormiddag, tijdens ons snorkeltripje uit, aan het popelen om ons mee te nemen naar 'het nationale entertainment' van de Filipijnen: Hanengevechten. Er wordt daar serieus gestreden en dit niet alleen tussen de uitgekozen hanen. Er werd gewikt en gewogen, gewed en verloren, getierd en gefloten maar bovenal genoten. Pluimen vlogen in het rond, scherpe messen sneden diepe wonden, ... ja, het was eens iets anders. De haan die het snelst zijn tegenstander de dood injaagt, met een aan zijn poot vastgebonden scheermes, mag zichzelf de winnaar noemen. De verliezer belandt diezelfde avond nog ergens in een stoofpotje. Soms is echter beide dit lot beschoren. (mits deze lekkernijen niet te volgespoten zaten met allerlei hormoontjes om het beste van zichzelf te kunnen geven) Kan de winnaar nog op zijn pootjes staan, krijgt deze een luxe-behandeling aangeboden waar wat plastische chirurgie en de nodige anti-biotica niet zullen ontbreken. Het is me opgevallen dat bij Yann `zijn-haantje-de- voorste-gedrag` plots klaps achterwege is gebleven, en gekker nog, heeft hij zich al een week niet meer geschoren. Ines

Wat een zeikweer! De dag waarop we de Filipijnen aanvlogen. Manila. Het regende werkelijk oude wijfen. Ze vielen met bakken uit de lucht. Straten stonden blank. 1 second en je was geheel doorzeken. En ik maar vertellen hoe zonnig het hier wel was. Osaka nightlife klinkt blijkbaar wel wat lang na in zijn kop, moet Ines hebben gedacht. Maar het begon haar algauw helemaal anders te dagen. Toen dat watergordijn in intentie afnam, en zichtbaarheid dan toch meer dan twee meter, kon je al snel vrijwaren dat niet alles wat hier uit de lucht viel van die oude wijfen waren. Manila, een rivier van jonge hoertjes, die wel heel goed weten hoe en waar te strijken. En ik algauw een leiband rond mijn strot. Yann

of met TONIJN!!!!  En .. euh .. twee plakjes zijn echt wel genoeg! 
(Tsukiji, Tokyo: de grootste vismarkt ter wereld)

Niet enkel hun technische snufjes doen je uit je lood slagen maar ook de zeer diverse cultuur van Japan doet je letterlijk je ogen uit je kop kijken. Ze vieren hun eeuwenoude, tevens zeer aparte cultuur, als nergens anders. Steevast werden we wel ergens verrast met optochten waarin ze met z'n allen hun oude authentieke dansen en geschreeuw tentoonspreidden. En dit niet alleen doorheen de straten van Tokyo, maar ook in die van Kyoto en Osaka. En was het geen traditionele dans dan belandden we wel in het grootste samba-festival ter wereld (buiten Latijns Amerika). Gebleekte dames die sierlijk voortschokkelen in hun kimomo's (Gheisa`s) zijn dagelijkse kost in het straatbeeld van Kyoto. En dan heb ik nog gezwegen over de culinaire hoogstandjes. Mjam mjam, zalige sushi, verser kon ik het niet op mijn bordje geserveerd krijgen, in een piepklein speciaalzaakje op nog geen twee meter van Tsukiji, s'werelds grootste vismarkt, gelegen in hartje Tokyo.  Ines

Bijlagen:
Yann6.JPG (41.3 KB)   

And ..We DID!!!!!!!!  Japan,  het was als landen op een andere planeet.  Begroet worden door een beschaving, die lichtjaren voorloopt op de onze. Okay, de hardliners onder jullie kunnen me nu weer gaan bekritiseren of ik `met mijn sterk achteroplopende ontwikkeling` wel mag spreken voor mijn hele thuisnatie.  Gemakkelijkheidshalve heb ik mij voorgenomen dit feit dan ook geheel te negeren.  Neen. In Tokyo, de luchthaven verlaten, was voor ons als een Neanthertaler die in Mechelen `Technopolis` voor het eerst gaat bezoeken.  Jihaa!!!  En vele weten: als ik de aap mag uithangen dan schiet ik volledig in mijn nopjes. Trendy, cool en hightech Tokyo grijpt je meteen bij je kloten, en knijpt er vervolgens nog eens een paar keer goed hard in.  Klaar wakker ben je meteen!  En ik vond het niets erg.  Tokyo danst, technoot, en breakt the beats zoals ik ze nog zelden kon horen. (Tim, dit is geen kritiek he, ik blijf je grootste fan).  Neen, superlatieven te kort.  Overweldigende architectuur,  fantastisch eten, Lovehotels, manga`s, neon over the edge everywhere, clubs, trilling fashion,...  Fashion.!  Zij die denken dat ze er trendy bijlopen, kom hier eens wat rondwandelen en je voelt je meteen een oma, en de mijne is niet eens zo`n ouderwetse doos.  Niet de mode van Hollywood of cool Berlijn of New york, neen, zoveel hipper en nicer.  Wijze kapsels, haren stijl naar boven, de mijne vielen er volledig gekamd en plat bij.  En dan moesten de wilde nachten nog komen. Dan gaat de trendy hip/punk/manga-schuif pas helemaal open.   En bovenal eindelijk clubs en Dj`s die een voetje zetten naast dat van Berlijn.  Echt genieten! En dat hebben we zeer zeer! En nu hoor ik sommige vragen, Tokyo zes dagen, Kyoto vier, en Osaka drie, was dat niet ongelooflijk duur?? Pff, o Neen, dat hoeft niet perse.  Okay!  Ik geef jullie 1 tip.  Als je ooit Japanners ontmoet ergens in de wereld, bvb, India, trek dan altijd een paar dagen samen met hen op, maak er echte vrienden van, ook al wonen ze hedendaags in London, help ze een paar keer uit de nood.  Een Japanner, eervol zoals hij is,  vergeet zoiets niet.  En in zijn thuisland waar alles om introductie draait, wel, zij zullen jullie een mooie introductie geven bij hun vrienden.  En voor je het weet heb je de sleutels van je eigen appartementje, recht in het centrum van Tokyo gelegen. (`Shibuya`voor de kenners), precies daar waar het allemaal gebeurt.  En weet je wat?  Helemaal voor niets!  Gratis. Zoals ik al zei.  Another race! Yann

Bijlagen:
Yann9.JPG (40.7 KB)   

Toegegeven, stilaan, hebben we het zo`n beetje gehad met China.  Na zeven weken hier tussen de alom aanwezige mensenmassa, het gaat aan je vreten.  Maar doch, niet aan ons geweten.  In den beginne vonden we die Chinezen af en toe nogal boertig.  Maar na zelf een hele tijd te hebben ervaren hoe het is om met zo velen te samen te leven, wel, we zijn er ons zelf ook een heel stuk boertiger op gaan gedragen.  En Ja! Ma en pa, ook ondanks al jullie moeite in het verleden! Het moest! Anders overleef je het simpelweg niet!  Kortom, we keken al zwaar uit naar Japan.  Maar!  China verlaten zonder een bezoekje te brengen aan mijn oud maatje Nathan (Speybroeck), die zich al enkele jaren in Shanghai verschuilt, neen, dat konden we niet.  Een weekje Shanghai dus, waarin we voornamelijk het nachtleven hebben verkend.  Overdag was er nu momenteel toch niet zoveel te zien van het echte Shanghai, daar het een ware bouwwerf was, ter voorbereiding van de wereldtentoonstelling aldaar in 2010.   Maar we hebben het ons niet beklaagd dat nachtleven.  From disco to disco.  Knettergekke oorverdovende muziek.  Af en toe een echt goed Dj- setje, en veel te veel van die goedkope boes.  En gevaarlijk concept voor drie opholgeslagen belgen.   En voor waar.... Cupido`s die we zijn.... we hebben in het duister van de vurige nachten , onze Nathan, een schoon nieuw liefke aangesmeerd.  Na de brokken uit de pap deskundig te hebben verwijderd, rest ons nog enkel 1 vraag:  Nathan ! Zijn jullie nog steeds samen??? Yann  

Nou, ik zal hier eens starten met een welgemeende sorry voor mijn aller & immer-te-laat-komertjes op al mijn afspraakjes.  Ja hoor! Allemaal nog eens een dikke kus er bovenop.  Maar ik zeg het nogmaals: ~Agenda`s zijn nu eenmaal niet mijn favoriete gezellen~.  Misschien is deze hele trip doorheen asia wel `n zeer welgeslaagde vlucht ervan. De tering tering ondingen.  Man,man, man, agenda`s!  Nogmaals, ik lust ze niet!  En al zo! Zat ik daar!  Koppig als ik ben. Hoog in de tribune, met mijnen hotdog en ne halve liter frisse pint,  te genieten, te juichen,  en te tranen toen ons Tia naar haar `gouden plakje` toesprong.   Yann

We gaan eens de interactieve toer op met een kort 1-vraagspelletje spelen.
Onze vriend HijuMao belooft 'de winnaar' een gezellig avondje met hem uit.

De vraag:  ~ Wat wordt onze volgende bestemming na China? ~

Nu vraag je: ~ Waarom een kookrecept enkel voor de nieuwe man? ~ Wel! Volgens mijn onbescheiden mening is de nieuwe man `een mongool`.  Maar laat ik mijn testosteron-dubbelzinnigheden maar voor een andere keer houden. Dus laat ik het maar direct hebben over hoe je een taai Marmotje omtovert tot een gerechtje waavan de geuren je dagen nog wekenlang zullen besmeuren.

Vooreerst spring je met enkele maten achterin de pick-up truck van diegene die zich al het meest bezopen heeft.  Een half uurtje later komen jullie terug aangescheurt, en je zwiert je pas gevangen marmot triomfantelijk in het rond. Vervolgens neem je een stevige ijzerdraad en snoert het ondier de mond. Een licht, nou stevig, snokje zorgt ervoor dat de lucht alvast langs daar niet meer ontsnappen gaat. Zo. Nu vraag je de viespeuk van de bende (tip; meestal de kleinste) om via de aarsopening van het arme dier enkele, nou ja, iets te grote stenen, tot in de maag te duwen. Bij de volgende stap denken we niet meer als primitief en nemen de grote bunzenbrander ter hand.  We steken de teut van deze warmtebron tot daar waar het licht niet meer schijnen kan, maar wel de stenen goed verwarmen kan   Deze handeling hou je minstens 15 minuten vol.  Terwijl steentjes verwarmen gaan en marmotje opblazen gaat, neem je even de tijd, met wodka in de andere hand, voldaan te grijnzen naar je maten rondom.  Het vlees gaart nu van binnenuit naar buiten. Echt, het gaat vanzelf.  Voor je het gerechtje zonder saus of groenten aan je gasten serveert, scheer je best even de haren van de vacht en hou je er ook even je buzenbrander tegen, dan gaat alles eens zo mooi glanzen.  Want zeg nu zelf, het oog wil toch ook wat, niet waar?!  Het schiet me nog steeds te binnen, nu ik alles weer herinner, die wijze woorden van mijn moeder:  ~ Als je groot kindje wilt wezen, dan moet je alles maar eens proberen.
Uw kleinkind Yann

Halb in Deutsch, half in das Niederlandisch, eine groBe dank je Martin und Sara von zwitserland, tanke fur da leuk gezelschap ob unseren avonturierentocht mit onze Bataaaarrrrrr! doorheen das fantastieken Mongolien. Wir sehen elkaar weren mit eine groBe snaps oder belgische biere in de hand, oftewel in antwerpen oder Basel.  Auf wiederzien und horen.

Water was schaars daar in de Gobi. Wassen en baden kwam er zodus niet echt aan te pas. Na 14 dagen door stofwolken bruingetint en uren walmend in de wind plantten we onze tentjes neer terzijde van een klein stromend riviertje. De uitgelezen kans om ons eens aan het schrobben te zetten. Stond ik daar met groot jolijt ten midden van dat heldere water toen er plots een kudde wilde Yaks mijn richting uit kwam stuiven. Daar stond ik dan, dilemma dilemma... steek ik nu mijn kop in het water of wordt het spurtje trekken..  ach wat... kop te water... schaadt het laat het dan ook maar baden . Ines