Can I take a picture with you?  Dit klonk me meermaals in de oren tijdens onze reis door India waarna steevast een familiale fotosessie volgde. Die blonde lokken scoorden daar wel goed. Maar eens het China ingedoken, keerden de rollen om. You are so tall! Yann ontpopte zich in een mum van tijd tot een heus topmodel. Soms is het niet meer duidelijk wie nu van wie een foto aan het maken is. Na het invoeren van het nummertjes-trekken-systeem, zoals bij de slager, is het een pak overzichtelijker! Smile!

Met hand en tand krijgen we het hier uitgelegd, af en toe steekt onze point-it een tandje bij. We staan nooit lang te koekeloeren want ze snellen ons steeds te hulp. Voor je het weet ben je omringd door een tiental hulpvaardige chineesjes die, na lang overleg, je overtuigd de weg tonen of een kruisje bij tekenen op ons plannetje. Toegeven dat ze iets niet weten, kennen de Chinezen niet. Zo gebeurt het meermaals dat ze ons vrolijk de ganse stad laten doorkruisen, zonder het gevraagde tegen te komen. Met vermoeide gezwollen beentjes kruipen we s'avonds onder de wol. Waar gaan we morgen heen? Catootje

 Voor de twijfelaars onder jullie of voor de late beslissers, wij hebben de gouden tip voor als u nog achter de bestemming voor uw jaarlijkse vakantie zocht.  `Datong` !!! is the place.  Vergeet die enkele oude afgelegen dorpjes in China, zoals Fengchuang en Pingyao.  Je kan je daar toch alleen maar in de vroege middeleeuwen wanen, s`avonds alleen maar genieten van een fris biertje, bij weeral die bbq`s, dit allemaal in autovrije steegjes, opgelicht met van die rode lampionnetjes, je kan je daar maar enkel in het filmdecor van een oude chinese film wanen, bolstaande van beeldschone prinsessen en stoere zwaardvechters.  Neen, Datong is het helemaal!  Gelegen in het noorden van China, geen last van dat vervelende groen, geen vervelende parken vol krijsende kinderen, geen terrasjes vol met die overgelukkig lijkende mensjes, die bovendien nog veel vrienden blijken te hebben,bah, neen, in Datong krijg je waar voor je geld,  de eene na de andere overdreven brede boullevard, vol van dat heerlijke stof van de nabijgelegen open mijnen, je waant je bijna op het st-anneke strand, op elke hoek van de straat komt er telkens wel weer een nog niet gekende heerlijke geur je tegemoet gedwarreld, solfer, butaan, noem maar op.  Datong! De sensatie voor al je zintuigen.  U wilt nog een voorbeeld.  Wolkjes bruin, grijs, zwart van kleuren komende uit de schouwen van de fabrieken te midden de huizen brengen u een lumineus schouwspel aan de hemel.  Een waarachtig spectakel waar je elke avond weer vol verbijstering van zal staan te genieten.  Boeken kan nu via deze blog.  Wij zorgen wel voor een huiselijke accomodatie, waar u zich nooit alleen zal voelen, diertjes te kijk, het is U beloofd. Yann.

Belgie leek ons heel even heel dicht bij.  Niet dat we met heimwee kampen.  We blijven nog een hele tijd hier. Wees gerust.  Maar het was ontzettend leuk om in 1 keer zoveel reacties te krijgen via de blog of in onze mailboxen.  Dus nogmaals allemaal bedankt voor jullie leuke reacties en verhalen uit belgie. En we zullen het voor alle duidelijkheid nog maar eens zeer hard roepen:  ook wij zien jullie allemaal supergraag.  Dat wordt dus weer een groot feest geven als we terug zijn, wanneer, tja, ik, de yann heb juist van mijn werk toelating gekregen nog een maandje langer te blijven, dus het zal allemaal nog wel wat langer duren. Tja, van iets genieten doe je nu eenmaal als je het lekker langzaam doen kan, niet?   

Nu zitten Ines en ik wel met een klein probleem.  We hadden beloofd in ons uittest-rubriekje dat we ons best zouden gaan doen om wat meer neer te schrijven op de blog, en we willen die belofte zeker nakomen. Maar............

Nu moet het net lukken dat we hier morgenvroeg saam met een zwitsers koppel (Martin en Sara, die we hebben leren kennen in China) in een `oude Russische Van` kruipen, en op een zestiendaagse tocht vertrekken.  Een tocht die ons ondermeer naar de gobi-dessert, de siberische meren in het noorden, de grote gletsers, de  vulkaanlandschappen en uitgestrekte steppe`s zal brengen.  Slapen doen we in ons tentjes.  Hopelijk kunnen we een lekker beertje vangen, dan hebben we iets lekker om op te knabbelen als we ons wijntje of wodka legen bij een kampvuurtje. 

Nu ons probleem, ze hebben daar geen internet!  Dus hierbij doen we de plechtige belofte, binnen zeventien dagen maken we ruim de tijd, voor een serieuze update van onze blog en we zullen zorgen voor wat meer beeldmateriaal.  Tot dan wensen wij vurig een mooi zomertje daar in belgie.
Want genieten kan je echt overal.

Liefs en tot binnen zeventien dagen.
Yann en Ines

Mongolia,  een doos vol met wonders natuur waar ikzelf mijn bomma over vertellen ga.  Eindeloze groene steppen, wilde meren, vulkaanlandschappen, die nadien zachtjes overlopen in een zinderende woestijn, met al zijn geweld, mijn hele kakbruine vel tegen de grond (hier seg, ne link naar 1 van mijn voorgaande verhaaltjes; gaat het hier dan toch nog wat samenhangend worden) Tomat! tomat!, zwijg jij, (gericht aan onze chauffeur ~ Batar~, die we gratis bij onze gehuurde `Van`  kregen; we weten nu waarom) Battaaaarrrr! Rijden jij, mongool.  Zoek die weg! Soit, hij ziet ze, ik geen 1. Geef gas en breng me verkoeling met briesjes doorheen het vensterraam.  Ergens water?  Ergens water te vinden in deze onmetelijke zandbak.  Neen, maar wel een ijsgletser, jep te midden der woestijn, u leest het goed.  Maar na een half uur aan die klomp te staan te lekken, vluchten we weer in onze `Russische Van` en Ja weer `die Mongool` als chauffeur.  Ik kan jullie verzekeren een zeer comfortabele combinatie die twee.  Ik ga nu zelfverzekerd de discussie aan.  Kameelrijden, dat hobbelt niet.  Je moest eens weten hoe opgelucht ik me voelde toen ik op de rug van dat rare beest door de zandduinen van die Mongool met zijn `Van` wegschreed .  Mongolia, het grootste campingterrein ter wereld, overal zet je zomaar je tentje neer, en aan een kampvuurtje na het bezoek van je naaste buur, die kilometers verderop woont, zit je te kwijlen naar die melkweg, zo dicht bij, zo lekkers fris, ik wou toen dat ik ervan drinken kon.  Maar die wodka, nou die ging er ook wel in.  Je hoort het.  We hebben echt genoten van onze vier weken in de wilde natuur.  En dat laatste zeg ik nu echt eens zonder een spatje sarcasme of ironie. Yann

Batar, onze driver, ons koosnaampje Bataaaaaaaarrrrrr, rijden man! En rijden, deed hij, 16 dagen lang. Ulaanbataar was snel een stipje aan de einder en dan uit het niets in het niets Knal, band plat, plat one... dan ben je content dat er nog enkele hulpvaardige mongolen rondtuffen in van die uitgebouwde roestkarren zodat je voordat je het weet weer op en neer, hobbelen en te knotsen zit alsof er niets is gebeurd. Oef! Enkele felgroene heuvels verder drong er een zoete geur onze `Van` binnen... tiens tiens dachten ze met hun drie op de achterbank... riekt dat niet een beetje naar die goedkope rode brikwijn... dju, doemetoch, Bataaaaaarrrrrr, stoppen! Het inladen moest dus blijkbaar met enige voorzorg gebeuren en jawel, ieder had daar zo zijn idee over, waardoor zakken meermaals in en uit gingen achter elkaars ruggen door. Maar het moet gezegd, veel is er niet gesneuveld. Onzen Batar! Helemaal voorin de russische van gezeten, beleefde ik menige intieme momentjes. Het lag niet aan het prachtige uitzicht, het lag niet aan onzen Batar, of misschien toch een beetje, ... het was zijn muziekcollectie op krakkemiekige cassetjes die me met z'n pozen zweven deed. Die goeie oude zelfopgenomen cassetjes, waar is de tijd dat we ze voor en acheruit spoelden totdat ze in frennen vaneen hingen. Ach, ach, mijmer, mijmer, ik denk dat ik straks mijn mama bel om de cassetjes uit mijn jeugdkamer weer te vragen. Ze zullen weer hemels klinken.  Ines

Water was schaars daar in de Gobi. Wassen en baden kwam er zodus niet echt aan te pas. Na 14 dagen door stofwolken bruingetint en uren walmend in de wind plantten we onze tentjes neer terzijde van een klein stromend riviertje. De uitgelezen kans om ons eens aan het schrobben te zetten. Stond ik daar met groot jolijt ten midden van dat heldere water toen er plots een kudde wilde Yaks mijn richting uit kwam stuiven. Daar stond ik dan, dilemma dilemma... steek ik nu mijn kop in het water of wordt het spurtje trekken..  ach wat... kop te water... schaadt het laat het dan ook maar baden . Ines

Halb in Deutsch, half in das Niederlandisch, eine groBe dank je Martin und Sara von zwitserland, tanke fur da leuk gezelschap ob unseren avonturierentocht mit onze Bataaaarrrrrr! doorheen das fantastieken Mongolien. Wir sehen elkaar weren mit eine groBe snaps oder belgische biere in de hand, oftewel in antwerpen oder Basel.  Auf wiederzien und horen.

Nu vraag je: ~ Waarom een kookrecept enkel voor de nieuwe man? ~ Wel! Volgens mijn onbescheiden mening is de nieuwe man `een mongool`.  Maar laat ik mijn testosteron-dubbelzinnigheden maar voor een andere keer houden. Dus laat ik het maar direct hebben over hoe je een taai Marmotje omtovert tot een gerechtje waavan de geuren je dagen nog wekenlang zullen besmeuren.

Vooreerst spring je met enkele maten achterin de pick-up truck van diegene die zich al het meest bezopen heeft.  Een half uurtje later komen jullie terug aangescheurt, en je zwiert je pas gevangen marmot triomfantelijk in het rond. Vervolgens neem je een stevige ijzerdraad en snoert het ondier de mond. Een licht, nou stevig, snokje zorgt ervoor dat de lucht alvast langs daar niet meer ontsnappen gaat. Zo. Nu vraag je de viespeuk van de bende (tip; meestal de kleinste) om via de aarsopening van het arme dier enkele, nou ja, iets te grote stenen, tot in de maag te duwen. Bij de volgende stap denken we niet meer als primitief en nemen de grote bunzenbrander ter hand.  We steken de teut van deze warmtebron tot daar waar het licht niet meer schijnen kan, maar wel de stenen goed verwarmen kan   Deze handeling hou je minstens 15 minuten vol.  Terwijl steentjes verwarmen gaan en marmotje opblazen gaat, neem je even de tijd, met wodka in de andere hand, voldaan te grijnzen naar je maten rondom.  Het vlees gaart nu van binnenuit naar buiten. Echt, het gaat vanzelf.  Voor je het gerechtje zonder saus of groenten aan je gasten serveert, scheer je best even de haren van de vacht en hou je er ook even je buzenbrander tegen, dan gaat alles eens zo mooi glanzen.  Want zeg nu zelf, het oog wil toch ook wat, niet waar?!  Het schiet me nog steeds te binnen, nu ik alles weer herinner, die wijze woorden van mijn moeder:  ~ Als je groot kindje wilt wezen, dan moet je alles maar eens proberen.
Uw kleinkind Yann

We gaan eens de interactieve toer op met een kort 1-vraagspelletje spelen.
Onze vriend HijuMao belooft 'de winnaar' een gezellig avondje met hem uit.

De vraag:  ~ Wat wordt onze volgende bestemming na China? ~

Nou, ik zal hier eens starten met een welgemeende sorry voor mijn aller & immer-te-laat-komertjes op al mijn afspraakjes.  Ja hoor! Allemaal nog eens een dikke kus er bovenop.  Maar ik zeg het nogmaals: ~Agenda`s zijn nu eenmaal niet mijn favoriete gezellen~.  Misschien is deze hele trip doorheen asia wel `n zeer welgeslaagde vlucht ervan. De tering tering ondingen.  Man,man, man, agenda`s!  Nogmaals, ik lust ze niet!  En al zo! Zat ik daar!  Koppig als ik ben. Hoog in de tribune, met mijnen hotdog en ne halve liter frisse pint,  te genieten, te juichen,  en te tranen toen ons Tia naar haar `gouden plakje` toesprong.   Yann