“Perfect.”

Dit was het enige antwoord dat ik haar kon geven toen ze me vroeg hoe de service was geweest. Ik had dan ook geen enkele reden tot klagen. Het had niet meer dan een kwartiertje geduurd, en meer moet dat niet zijn. Nu hoor ik het je al zeggen: “Slechts een kwartiertje? Allez jong, dat is echt niet lang, het is zelfs eerder beschamend kort !” Ik kan dat alleen maar beamen. Het is inderdaad heel kort. Maar beschamend kort ? Nee, dat is het niet, want door die dienstverlening in een kleine vijftien minuten af te handelen hou ik veel meer tijd over voor de echt interessante dingen in het leven. En wat je nog niet weet: ik betaal er zelfs extra voor, voor die snelle handeling. Niet veel hoor, maar toch net iets extra want voor mij is het de moeite waard. Ik krijg een perfecte service en ik word door haar en haar collega’s, mannen zowel als vrouwen, extra verwend. Kortom, ik ben een gelukkig man wanneer ik het lokaaltje verlaat. Telkens opnieuw, steeds weer. Piekfijn is het, niets ontbreekt.

Het is ooit anders geweest, en hierbij denk ik vooral aan mijn eerste keer.

Ik herinner het me alsof het gisteren was. Tussen haakjes: onderzoek heeft uitgewezen dat dit een gezond verschijnsel is, zich iets herinneren alsof het gisteren was. Het is een teken van waardig ouder worden, hoewel ik daar nog niet over mag klagen. Volgens mijn leeftijdsgenoten staan mijn beginnende grijze haren me heel aardig, en die tamelijk tot toch wel erg omvangrijke ronding die mijn stoere buikspieren netjes beschermt en voor de wereld verbergt, wel, die is er nu eenmaal en ze wordt met noblesse gedragen. Ik krijg dus stilletjesaan het recht om me iets te herinneren alsof het gisteren was. Het verliep als volgt.

We waren in het buitenland.

Het werk was gedaan, het was avond, we hadden tijd en de computer was met een modem verbonden. “Ken je internet ?” vroeg mijn collega. “Vaag al eens over gehoord” antwoordde ik. Je voelt het al: dit gebeurde heel lang geleden. Je kan je dus al een beeld vormen van mijn huidige leeftijd en de omvang van die buikspier-beschermende ronding tussen mijn borstkas en mijn heupen, die toen volledig ontbrak. Maar vergis je niet: we spreken hier slechts over 1996. Een paar jaar in een mensenleven, maar een computer-eeuwigheid geleden. De collega schakelde de modem aan, startte Netscape, tikte een adres in en toen moesten we heel eventjes wachten. Zei hij. En inderdaad: een minuscule minuut later verschenen, heel schuchter, een paar lijntjes tekst.

“Dit is een website”, verklaarde hij.

“Wil je misschien een paar foto’s van de nieuwe Toyota zien, de RAV 4? Maar natuurlijk wil je dat. Kom, ik zal het je tonen !” zei hij, zonder mijn antwoord af te wachten. Hij neuzelde een mysterieuze internetformule terwijl hij die intikte. Haa tee tee pee column foreslash foreslash en verder nog wat onzin die ik gelukkig vergeten ben. Zijn hocus pocus leek echter niet te werken want er gebeurde niets. Het scherm bleef gezellig leeg, en hij wachtte. Het was avond, het was laat, het werd later en daarna nog heel veel later. Maar hij bleef rustig. Hij leek een uit arduin gebeeldhouwde Boeddha, tot er plots een lijntje op het scherm verscheen. “Kijk! Het eerste lijntje !” Nutteloze informatie natuurlijk, want ik had het ook gezien, maar ik voelde dat het wonder nu zou gebeuren. Er verscheen een tweede, een derde en een vierde lijntje. En dan weer niets. Om het verhaal kort te maken: na 20 minuten stond er een foto van de RAV 4 op het scherm, we bekeken hem, klikten op een andere link en toen werd de verbinding plots verbroken. Nee, internet, dat leek me maar niets. Traag, zo traag.

Ondertussen is er veel veranderd en sinds ik een adsl lijn heb gebruik ik veel interessante internetdiensten.

Zoals die service waarover ik in het begin schreef. Een typisch Vlaams initiatief, en om dit voor iedereen zo duidelijk mogelijk te maken luidt de naam: Collect, and Go! Verzamel alles wat je nodig hebt en vertrek dan maar. Heel wat anders dan winkelen, en ik weet waarover ik het heb. Elke zaterdag zocht ik eerst een kwartiertje naar parking en daarna nam ik een winkelkarretje. Als ik kleingeld bij had tenminste, anders moest ik eerst naar de kassa om een briefje van vijftig oude Belgische franken te wisselen voor ik zo’n karretje kon losmaken. Daarna liep ik minstens een uur in de winkel om al mijn boodschappen te verzamelen, en ondanks het feit dat ik mijn boodschappenlijstje netjes volgde had ik toch telkens veel meer mee dan nodig was. Na die ronde in de winkel droomde ik ervan om direct te vertrekken, maar ik wist dat dit onmogelijk was. ‘Het volk’ heeft namelijk de neiging om verslaafd te raken aan dagelijkse routines en in mijn streek is dat niet anders. Bij ons is 80% van de werkende bevolking verslaafd aan files: elke dag in de file naar Brussel, elke zomerse weekenddag in de file naar de kust, en om zeker geen onthoudingsverschijnselen te krijgen: elke zaterdag in de file aan de payage van de winkel, aan de kassa.

Maar ik wil afkicken en daarom ben ik nu verslaafd aan die “Collect, and Go!”

Je maakt jouw boodschaplijstje op het internet, waar je niet verleid wordt door snoep en koekjes, niet door die nieuwste kookpotten en ook niet door de recentste strip van Urbanus. Je stuurt het lijstje door en de volgende dag haal je jouw boodschappen op. Soms staan er een paar mensen voor jou, die ook via internet bestelden, maar je moet maximum een kwartiertje wachten. Ophalen en meenemen. Perfect. Eén keer is het fout gelopen, door mijn eigen stomme schuld. Ik had een ander Collect and Go ophaalpunt gekozen. In Lochristi. De service was perfect: mijn boodschappen stonden klaar. Maar ik had één lijntje te laag geklikt.

Ze stonden in Londerzeel.