Opgestaan met enorme stress maar toch met een goed gevoel want vandaag mogen we eindelijk onze kleine meid afhalen! Eerst nog de nodige taarten gaan kopen (de cadeaus hadden we al in België gekocht) en dan maar wachten op een telefoontje van Bolat om ons af te halen. Ondertussen krijgen we nogal slecht nieuw ivm het paspoort van Adylia! Sinds de nieuwe wetgeving van kracht is, duurt het twee maand om paspoorten aan te maken! Volgens onze contactpersoon hier proberen ze te regelen om dit op 15 dagen te klaren maar die 15 zijn ondertussen al voorbij! Het ziet er dus echt niet goed uit! Morgen zouden we meer weten zodat we hopelijk eind volgende week naar huis kunnen! Onze afspraak bij de ambassade is ook al verlegt naar 16 september. Maar vandaag zijn we dus eindelijk waar we zo lang nar uitgekeken hebben! Iets na 14u komt Timor ons ophalen. Het besef dat we straks met vijf terugkeren heeft toch wel een grote inpak! We krijgen van Timor te horen dat de directice wil dat we overmorgen terugkomen om Adylia af te halen! Gelukkig praat Timor er zich uit met de smoes dat we morgen al terug naar België vliegen. (was het maar waar!) In het weeshuis moeten we dan eerst langs de sociaal assistente en daarna normaal bij de directice maar die stuurt ons direct door! (ik denk dat ze zich ons laatste bezoek na de rechtbank nog herinnert, alleszins wij wel! ) We konden direct door naar het leefgroepje van Adylia waar haar verzorgsters ons al met rode oogjes stonden op te wachten, het was te verwachten dat zij het ook moeilijk zouden hebben. Adylia deed net haar middagdutje en blijkbaar heeft ze net vandaag wat koorts en die combinatie samen met verdrietige verzorgsters, maakten dat het voor Adylia ook heel emotioneel was! De verpleegster is dan ook eerste nog eens langsgeweest alvorens Adylia haar nieuwe kleertjes aandeed. We zijn toch wel een tijdje binnen geweest om van iedereen afscheid te kunnen nemen en van haar drie verzorgsters hebben we de gsmnummers gekregen zodat Adylia hen eens kan bellen. Op dit moment was Adylia heel stil, wat normaal is gezien de omstandigheden. In de apotheek halen we eerst nog iets tegen de koorts, dit had ik natuurlijk niet mee en dan heb je dat nodig! Eenmaal in ons appartement aangekomen, is Adylia helemaal losgekomen zoals we haar kennen! In de namiddag nog even gaan wandelen en naar de fonteintjes wat Adylia heel leuk vindt! Morgen meer over onze avonturen!
Gisterenochtend zijn we om 8u vertrokken en na een kleine 40 minuten komen we aan het carhotel aan waar het transportbusje ons al staat op te wachten om ons naar zaventem te brengen. Mooi op tijd komen we in de vertrekhal aan waar we opnieuw zelf moeten inchecken. Maar om de één of andere reden, geraken we maar niet ingecheckt! Zelfs met de hulp van een opgebelde ITer lukt het ons niet! Dat begint hier dus al goed! Volgens de hostess daar ligt het aan de hoofdzetel van Lufthansa en moeten we dus aanschuiven aan de incheckbalie waar ze ons gaan inchecken. Wat dacht je , daar ging dat dus ook al niet! We begonnen al te vrezen voor dubbele boekingen! Na enkele telfoontjes naar de hoofdzetel en enkele technische ingrepen, het koud zweet bij ons en een veertigtal minuten later, lukt het hen dan eindelijk om ons in te checken! Niet te doen! Blijkbaar lag het probleem aan het feit dat onze tickets 'maar' drie keer verplaatst werden! dat belooft dus als we in Almaty moeten inchecken voor de teugvlucht!
Bij de de veiligheidscontrole worden Mauro en ik er uit genomen voor een volledige bodycontrole, dat hebben we dan ook al weer eens meegemaakt! Ze waren wel heel vriendelijk en Mauro vond dit wel cool! Vertrokken met een vertaging van een vijftiental minuten maar onderweg goedgemaakt door onze piloot zodat we mooi op tijd in Frankfurt aankwamen. Daar moeten we, in tegenstelling tot vorige keer, niet meer door de veiligheidscontrole zodat we rustig konden wachten op onze volgende vlucht die natuurlijk ook met een veertigtal minuten vertraging vertrok (dit is blijkbaar een gewoonte geworden ) Toevallig zitten we opnieuw op dezelfde rij zoals de eerste vlucht, gelukkig zijn deze keer de schermpjes al hersteld! Rond middernacht komen we, na een vlotte vlucht en lekkere maaltijden en recente fims, aan in Astana. Daar stapt meer dan de helft van de passagiers van de vlieger en wij mogen gewoon blijven zitten. Ondertussen worden koffers afgeladen en bijgetankt zodat we na een klein halfuurtje terug kunnen vertrekken met eindbestemming Almaty. Perfect op tijd (2u10 plaatselijk tijd = 22u10 in België) landen we op de tarmac. Deze keer moeten we niet lang aanschuiven aan de immigratiedienst en kunnen we snel onze koffers claimen die wel als één van de laatste van de band rollen. Laurine en ik lopen vooraan door de schuifdeuren om in de aankomsthal aan te komen en plots zien we dat Mauro en Gert ons niet volgen! Daar staan we dan en we kunnen niet meer terug! Gert werd er uitgekozen voor een koffercontrole, ja dat kun je voor hebben als je zo rondloopt met een baard van vijf dagen! Ze beschuldigen Gert daar van medicijnensmokkel want ze hebben allemaal 'bolletjes' op de scan gezien! Groot was hun verbazing toen bleek dat dit ging om een doos vol met 'gevaarlijke' knikkers, dat trouwens een cadeau is voor het weeshuis. Gelukkig mochten we allen samen vertrekken zodat Bolat en Timor ons naar het appartement konden brengen. Deze keer zitten we op een goede locatie, vlak tegenover de Silk Way. Het appartement valt goed mee. Moe maar gelukkig vallen we tegen 4u in slaap.
En nu zitten we dus in onze vertrouwde Coffedelia onze blog aan het aanvullen en een kleine snack te eten. Het is hier naar Kazachse normen al herfstweer maar voor ons zijn deze temperaturen echt zomerweer! Stralend zonnetje aan een straalblauwe hemel en een af en toe een zacht briesje, we genieten! Waarschijnlijk gaan we hier wel langer dan gepland moeten blijven, Adylia haar paspoort is hier nog niet en daarna moet het nog voor vijf dagen naar Astana, pas dan kunnen we naar de ambassade en dan moeten we nog terugvluchten hebben! Je kan dus zelf al ongeveer berekenen wanneer we teruggeraken! We houden jullie op de hoogte! Vanavond hebben we afgesproken met David, Kirsten en Angelina in , wat dacht je, den Entrecôte! En morgen mogen we eindelijk Adylia afhalen!!!!!!!!
Vandaag al even nagevraagd voor een eventuele latere vlucht, maar wat blijkt, enkel dinsdagochtend 14/09 is er nog een mogelijk en dan is het direct vrijdag 17/09! Het wordt dus één week of twee weken Kazachstan! Daarnet dus nog snel de schooldirectie ingelicht, gelukkig begrepen ze deze buitengewone situatie en zal ik opnieuw de kids ginder de nodige leerstof aanbieden zodat ze een niet te grote achterstand hebben. We vertrekken morgen maar we weten niet wanneer we terug komen, best vervelend voor iemand die graag alles geregeld ziet! Ondertussen staan de koffers zo goed als klaar en zijn wij er ook meer dan klaar voor. Vanavond ga ik dan ook nog naar het oudercontact zodat we toch weten wat er dit schooljaar allemaal zal aangeleerd worden! En dan in rechte lijn naar Almaty bij onze dochter Adylia. Tot vanuit het verre Kazachstan!
Ondertussen zijn we alweer september en zijn de kids met volle goesting opnieuw gestart aan een nieuw schooljaar. Maandag was het even spannend toen we bericht kregen dat we asap moesten afreizen omdat er een controle zou zijn in het kinderhuis van Adylia. Gelukkig heeft HKM kunnen regelen dat het toch niet nodig was en dat we nu zaterdag 04 september (ja hoor, we hebben onze tickets een week later moeten verleggen) toch afreizen, op die paar dagen zou het wel niet aankomen. Onze erkenning was voorzien op 08 september maar zoals verwacht, zal dit enkele dagen later gebeuren aangezien onze documenten pas gisteren in Almaty vertrokken zijn en vandaag in België verwacht worden bij de vertaler.Daarna wordt alles naar het het FCA gestuurd en daar hebben ze dan 5 werkdagen nodig om de erkenning uit te spreken. Dus waarschijnlijk zal dit op 13 of 14 september gebeuren. Onze terugvlucht is voorzien op 12 september, een geluk dat we verplaatsbare tickets hebben (dit is dan wel al de derde keer dat we deze tickets moeten verleggen ) Op 07 september blijft onze afspraak met de Nederlandse ambassade geldig voor de aanvraag van het visum voor Adylia. Na de uitspraak van de erkenning moeten we dan gewoon nog even terug naar de ambassade om haar visum op te halen en dan pas kunnen we eindelijk naar België terugkeren en kan onze vernieuwd gezinsgeluk beginnen! De spanning begint nu toch wel goed door te wegen, ik ervaar dit net zoals op het einde van een zwangerschap waar je ook echt naar dat moment verlangt waarop je je kind eindelijk kan vastnemen, voelen, ruiken, horen... die laatse dagen zijn er dan te veel aan! Zaterdag mogen we dan om 11u10 vertrekken vanuit Zaventem met Lufthansa, met overstap in Frankfurt en tussenlanding in Astana, om dan na een vlucht van 9 u in totaal in Almaty aan te komen om 2u10 zondagochtend plaatselijke tijd. En zondag gaan we ons apartement klaar zetten, boodschappen doen, zodat we volledig klaar zijn om maandag onze dochter op te halen!!!!! Tot de volgende blog!
Goed nieuws, onze koffers zijn na twee dagen terecht gekomen! We mochten ze wel zelf in Zaventem ophalen aangezien Schiphol geen contract heeft met Zaventem om de koffers aan huis te brengen! Ondertussen hebben we onze visums opnieuw aangevraagd en gekregen en deze keer voor drie maand! Met een kopie hiervan (hiermee proberen we ons volgend verblijf in te korten door die wetswijziging)zijn we bij de notaris gegaan en alles met Tom en Kelly meegegeven die vandaag voor de rechtbank moesten komen. Met deze van harte proficiat aan Tom en Kelly en Adri en Inge die vanaf vandaag de trotse ouders zijn van een zoon en dochter! Vandaag kreeg ik bericht van HKM dat we nog extra kopies van onze visums moeten wettigen en opsturen! Konden ze dat niet eerder zeggen? Enfin HKM wist hier zelf niets van, het is in Kazachstan dat alles in mondjesmaat wordt vrijgegeven)! Gelukkig vertrekken David en Kirsten aanstaande vrijdag zodat zij deze kopies kunnen meenemen en zo kan de organisatie in Almaty de papieren voor Adylia alsnog tijdig aanvragen. Gert heeft ook al onze tickets vastgelegd, vertrek op 26 augustus met 4 personen en terug op 04 september met 5 personen! Als er tenminste geen onverwachte problemen opduiken en we toch langer moeten blijven! (zoals nu bij een aantal koppels) In dat geval zullen Laurine en Mauro alvast vlugger afkomen zodat ze niet te veel school missen! We houden jullie op de hoogte!
Iets voor 1u deze ochtend werden we door Bolat afgehaald in ons hotel. Bij aankomst op de luchthaven van Almaty moesten we inchecken bij binnenlandse vluchten aangezien we eerst naar Atyrau te Kazachstan vliegen. Daar al was er verwarring of we al dan niet op het vliegtuig moesten blijven en of we onze bagage zelf opnieuw moesten inchecken. Volgens de dame achter de balie moesten we afstappen en ging onze bagage rechtstreeks naar de volgende vlucht.
Om de één of andere reden had ik een raar voorgevoel, ik vroeg dan ook naar de bagagetickets voor in geval van. We hebben ook ons volledig dossier en alle souvenirtjes in de bagage gedropt omdat die nu zo goed als leeg was .
Rond 3u30 zijn we opgestegen en na 2u45 landen we in Atyrau, een heel kleine luchthaven in the middle of nowhere. Deze keer waren er geen individuele schermen aan boord maar we zijn toch te moe om naar een film te kijken. Bij het uitstappen maak ik vlug nog een foto van het vliegtuig type Boeiing 767-200/300 Air Astana en komt er een norse Kazach naar mij toe gestapt en begint in het Kazachs te brabbelen waar ik kan uit opmaken dat ik geen fotos mag nemen. Met deze heb ik toch een foto!
In de aankomsthal vraag ik nog eens voor de zekerheid of we echt niet onze bagage moeten claimen en terug inchecken, maar nee hoor dat is niet nodig. Ik blijf een voorgevoel hebben.
In Atyrau mogen we terug door de paspoortcontrole, dat betekent dus terug een foto nemen en stempel op ons visum.
Terwijl we daar aan het wachten zijn begint het al te dagen dat we terug op hetzelfde vliegtuig moeten stappen aangezien er daar maar één groot vliegtuig staat te wachten naast enkele fokkers.
En ja hoor begrijpe wie begrijpen kan, we mogen terug op hetzelfde vliegtuig stappen. Om 7u plaatselijke tijd (we zijn ondertussen al 1 uur terug gevlogen in de tijdszone) stijgen we op voor een vlucht van 4u30 waarvan we niet echt veel wakker zijn!
Om 8u35 plaatselijke tijd landen we te Schiphol. Eenmaal aangekomen aan de bagageband begin ik steeds meer en meer een slecht voorgevoel te krijgen en spijtig genoeg komt mijn voorgevoel uit! Onze bagage rolt maar niet van de band! Bij al onze vorige vluchten hebben we dit nog nooit meegemaakt! We worden door een vriendelijke dame verzocht om haar te volgen om een claim op te maken en we zijn niet alleen, er zijn nog twee personen die van Almaty komen wiens bagage ook vermist is. Die ene dame had haar bagage in Atyrau zelfs van de band genomen en terug ingechekt wat wij niet moesten doen aangezien wij onze boardingtickets al van in Almaty hadden en er een label direct transfer aan onze bagage hing. Blijkbaar hebben ze ginder toch wel problemen met het lezen van Engels!
We mogen dus een claimformulier invullen en nu maar hopen dat onze bagage gevonden wordt en doorgestuurd wordt naar ons thuisadres!
Met een meer dan ambetant gevoel stappen we om 10u30 op de Thalys naar Antwerpen waar een uurtje later terug taxi Van Cauter ons zal oppikken!
We zullen dan omgerekend een kleine 15u onderweg geweest zijn!
Onze tweede trip naar Almaty was alweer een avontuur op zich maar als we denken aan wie er op ons de volgende trip te wachten staat, zullen we dit alles snel vergeten zijn.
Als afsluiter gaan we vandaag op uitstap naar het Tikimeer. We vertrekken met drie auto's, samen met David en Kirsten, Geert en An, Pieter en Sofie en hun twee lieve kindjes en de mama van Sofie en Isabel. Na de nodige stops om eten en drank op te halen vertrekken we richting de bergen. Aan een gezapig tempo rijden we omhoog aangezien de auto van Bolat dringend aan vervanging toe is! Eenmaal aan het meer aangekomen hebben we een prachtig uitzicht over het groene meer. Om aan de waterkant te geraken, moet je een steile helling afdalen alsook de auto's. Het is een meer dan gezellige dag en ook al schijnt de zon niet constant en is het wat frisser, toch hebben we allen kleur gekregen! Dit meer is ook in trek bij de plaatselijke bevolking die na de nodige hoeveelheid vodka een duik nemen in het ijskoude water! Ondertussen heeft Bolat een lekkere salade met kip klaargemaakt en met vodka toasten we op onze adopties. Op de barbeque ligt er een gevulde vis te garen die we na een uurtje oppeuzelen. Het terug naar boven rijden is niet zo evident maar met de nodige extra mankracht lukt het hen toch! Aan dit meer worden ook veel trouwfoto's genomen en we komen dus ook meerdere versierde trouwauto's onderweg tegen. Eenmaal terug in het hotel aangekomen, kunnen we onze koffers inpakken en ons klaar maken om tegen 1u opgehaald te worden om dan om 3u20 onze terugvlucht te nemen. We gaan blij zijn dat we Laurine en Mauro terug in onze armen kunnen nemen, maar toch verdrietig omdat we Adylia voor enkele weken moeten achter laten. Tot in België!
Gisterenavond hebben we ons kersverse ouderschap gevierd in ons 'stamrestaurant' Entrecôte. We zaten daar in het toffe gezelschap van David en Kirsten, Karel en Hilde en Katoo en Stan, Isabelle, Curd en Ann-Sophie en Robbe.
Vandaag mogen we dan eindellijk onze dochter terug zien na 5 lange weken! Van Timor, onze chauffeur van vandaag, krijgen we net te horen dat David en Kirstin na een tweede zitdag trotse ouders zijn geworden! Met deze een dikke proficiat aan David en Kirsten! Terwijl we nog maar net de oprit van het kinderhuis opwandelen, worden we bijna onmiddellijk door Daiz, één van de kindjes die buiten aan het spelen zijn,gespot en enthousiast roept hij: "Adylia, mama, papa" ! Op dat moment zien we haar afkomen gelopen en springt ze in onze armen en worden we bedolven onder de kusjes en knuffels! Een echt kippenvelmoment! Dat de kindjes van haar groep ons allemaal nog herkennen en dat onze dochter ons zo begroet is echt niet te beschrijven! We mogen even met haar spelen en natuurlijk krijgen we de ganse bende kids erbij! Thuis hadden we een fotocollage gemaakt van de vorige bezoeken om dit nu aan Adylia te geven en ja hoor, Mauro en Laurine kon ze nog meer dan goed, op elke foto zij ze wie Laurine en wie Mauro was! We krijgen ook te horen dat ze dagelijks over haar broer en zus en over ons praat, ze heeft ons dus echt in haar hartje gesloten en wij ook! Na een veel te kort bezoekje moeten wa alweer afscheid nemen, maar we vertellen haar via onze vertaler dat we nu terug naar huis gaan om daarna met Laurine en Mauro terug te keren en dat ze dan met ons mee mag naar huis.
In de namiddag gaan we nog eens wandel naar het Panfilovpark en bezoeken daar de orthodoxe kathedraal en laten we twee kaarsjes branden. Ook bezoeken we nog eens de Green Market waar alles vers wordt aangeboden zoals vlees, groenten, fruit,... We gaan ook samen met Curd en Ann-Sohpie en hun schattig zoontje Robbe naar de speeltuin. 'sAvonds gaan we volgens goede gewoonte naar restaurant Entrecôte waar ze ons nu al heel goed kennen! Daar vieren we ons kersverse ouderschap samen met David en Kirstin. Isabelle en nog een ander koppel (ben hun namen vergeten maar ik zie hen morgen terug) die hier zijn voor de binding, hebben meegevierd. Met een heel lekkere fles wijn (of twee) hebben Gert en ik ons ouderschap gevierd. Moe maar meer dan gelukkig ploffen we later neer in ons bed.
Na een zéér onrustige nacht zijn we om 7u opgestaan zodat we ons rustig kunnen voorbereiden op één van de belangrijkste dagen in ons leven waarop beslist zal worden of we voor de vierde keer mama en papa mogen worden. Door de enorme zenuwen krijgen we nauwelijks een hap naar binnen tijdens het ontbijt. Daarna overlopen we nogmaals onze mogelijke vragen en om 9u stipt zitten we aan de receptie op ons vervoer te wachten. En alsof moeder natuur met ons meeleeft, is het deze ochtend uitzonderlijk fris en bewolkt, gelukkig maar want onze interne thermostaat is op hol geslagen! Onze goede vriend Bolat komt ons tijdig ophalen zodat we ruimschoots op tijd aankomen aan het gerechtgebouw. Dit gebouw ligt volledig weggestoken in een soort van achterbuurt, helemaal niet een plaats waar je een gerechtgebouw zou verwachten! Vreemd genoeg geeft dit me een klein beetje rust, je moet namelijk niet in zo een enorm imposant gebouw verschijnen. Nadat iedereen aanwezig is, mogen we de rechtzaal binnen treden, eigenlijk is het eerder een grote vergaderruimte, dus best wel intiem. Ik voel me nu net al vroeger toen ik een mondeling examen moest doen maar dan 100 keer zenuwachtiger! Gert krijgt het ook behoorlijk lastig. Naast de rechter is er ook het hoofd van educatie, de sociaal assistente van het kinderhuis, de procureur, de secretaresse, onze vertaalster Olessia, Aygul en wijzelf. En dan beginnen de rechter, procureur, sociaal assistente en hoofd van educatie allemaal vragen te stellen. Het merendeel van de vragen beantwoordt Gert, maar best ook want ik ben veel te nerveus en vrees dat ik door de zenuwen niet eens op de simpelste woorden zal komen want wij moeten in het Engels antwoorden en Olessia vertaalt naar het Russisch. Tijdens de ondervragingen krijg ik een goed gevoel omdat de rechter de indruk geeft dat hij ons graag heeft maar het is toch nog altijd afwachten! Om een bepaald moment kregen we het beiden toch Spaans benauwd omdat de rechter aan de sociaal assitente vroeg om hem de originele afstandpapieren te geven die ze na lang zoeken tussen haar papieren uiteindellijk toch vond! Op het einde moeten we allen even de zaal verlaten maar na nog geen minuut werden we alweer binnen geroepen! Terug binnen moeten we allen rechtstaan voor de uitspraak van de rechter.
MET ENORME FIERHEID KUNNEN WE JULLIE MELDEN DAT WE OPNIEUW MAMA EN PAPA GEWORDEN ZIJN VAN ADYLIA DE BRUYCKER !!!!
Onze Kazachse parel is eindellijk officieel onze dochter! Alle emoties van de voorbije weken en vooral van de laatste dagen vielen van onze schouders! Zelfs het hoofd van educatie viel van blijdschap in onze armen! Vanaf het de eerste ontmoeting in mei had zij een boontje voor Gert! Zelfs de zon is terug van de partij! Vanavond gaan we dit uitgebreid gaan vieren in ons favoriet restaurent 'Entrecôte'. Nu duimen we voor David en Kirsten die om 14u moeten voorkomen.
En als kers op de taart mogen we morgen op bezoek gaan bij onze dochter!!!!!!!
Stipt om 10u staan we klaar om opgehaald te worden, wakker en uitgeslapen. Samen met David en Kirsten rijden we dan naar de notaris waar we enkele volmachten moeten tekenen. Terug in het hotel krijgen we onze voorbereiding voor morgen. Onze zenuwen worden met de minuut groter! Daarna beslissen we om nog eens naar de Zumm (souvenierwinkel) te gaan en als echte amateurs lopen we verloren en alsof ze er mee aan het lachen zijn, begint het ook nog eens te gieten! En als het hier giet, dan giet het ook met bakken! Met als gevolg, nat en niet in de Zumm geraakt. We hebben ook nog met David, Kirsten, Karel, Hilde, Katoo en Stan afgesproken om ervaringen uit te wisselen. Dat was heel verrijkend. Nu zitten we moe en uitgeput op onze kamer te bloggen. Yes, we hebben WIFI op onze kamer! Straks gaan we alle mogelijke vragen nog eens overlopen en dan op tijd in ons bedje zodat we fris en monter voor de rechtbank kunnen verschijnen. Duim morgen om 10u (6u Belgische tijd) voor ons of laat een kaarsje branden, alle middelen helpen!
Eindelijk is het zover! We mogen vertrekken naar Almaty om voor de rechtbank te verschijnen. Deze ochtend tijdig opgestaan en de koffers gepakt. We hebben twee volle koffers met kleding en schoenen en dan nog een trolley met 10 kilo's aan kleding en schoenen! Met deze willen we nogmaals iedereen van harte bedanken voor hun gulle giften, nooit gedacht dat er zo massaal zou gereageerd worden, dit pakt ons enorm! Gepakt en gezakt worden we stipt om 13u opgepikt door 'taxi Van Cauter'. Na afscheid genomen te hebben van onze kids, beginnen we aan ons eerste deel van onze trip naar Almaty. In Antwerpen aangekomen nemen we de Thallys naar Schiphol voor ons tweede gedeelte. Bij een tussenstop in Amsterdam zie ik ineens onze valiezen op het perron staan! Lichte paniek van mijn kant maar gelukkig was Gert snel ter plaatse om onze valiezen terug op de Thallys te zetten! Onze koffers stonden in de deuropening omdat er geen plaats meer was in het bagagerek en een overijverige 'hollander' had onze koffers dan maar uitgeladen! Gert had daar dus bijna ambras! Enfin na een vlotte rit van een klein uurtje, komen we aan te Schiphol. Amai, en wij dachten dat Zaventem groot was! Hier is alles geautomatisseerd en moet je dus zelf je boardingpass valideren, zelf je koffers inchecken en voorzien van een label. Best handig want op deze manier gaat alles vlotter.Eén minpunt, we zitten 20 rijen van elkaar verwijderd, dit zal dus een rustige vlucht worden. Hier is het ook de gewoonte om pas door securitycontrol te gaan net voordat je op je vlieger stapt, elke gate dus zijn eigen controlepunt wat de wachttijden duidelijk verkort. Deze keer mag Gert eens kennismaken met het plezier om gefouilleerd te worden. En het mag gezegd worden, KLM doet dat niet slecht. Het is een heel aangename vlucht met meer dan lekkere maaltijden (keuze uit vis of pastaschotel) en voldoende verfrissingen. En als ontspanneing heb je keuze uit een vijftigtal recente films. Uiteindelijk landen we na een vlucht van 6u25 met een vertraging van 35min (we moesten in Schiphol op de catering wachten) om 4u30 te Almaty plaatselijke tijd. Dan nog drie kwartier aanschuiven bij de paspoortcontrole ( jaja, terug mooie foto gemaakt) en vlug onze koffers geclaimd om dan op zoek te gaan naar Bolat. Die dacht al dat we onze bagage kwijt waren omdat het zo lang duurde. Moe en uitgeput ploffen we eindelijk neer in ons bed rond 6u15 in het Kazzhol hotel. We mogen toch een volle drie uur slapen alvorens we worden opgehaald om naar de notaris te gaan.
Zoals verwacht is ons visum maar voor één maand geldig! De consul weigerde om drie maanden uit te schrijven ook nadat Annemie hem nog eens opbelde. Hij zou niet op de hoogte zijn van deze nieuwe regel. Gevolg is dat we direct na onze terugreis een nieuw visum van drie maanden moeten aanvragen en doormailen naar Aygul zodat ze de papieren van onze dochter kan aanvragen. Vandaag ben ik ook te weten gekomen dat een visum vervalt eenmaal je een in en uit stempel op je visum hebt, we hadden dus toch een nieuw visum nodig. Ondertussen komen de kledij en schoenen vlotjes binnen, ik denk dat we lichtjes met overgewicht gaan zitten!
Proficiat aan Annelise en Jan! Ze hebben maandag een postief verslag tot adoptie gekregen.
Ondertussen zijn we kleding en schoenen aan het verzamelen om volgende week aan het kinderhuis te geven. Deze keer hebben we toch niet veel nodig en kunnen we dus extra gewicht meenemen op de vlieger. Hopelijk krijgen we de kans om dit persoonlijk af te geven. Daarom al van harte bedankt aan de vrijwillige giften van familie en vrienden. Vandaag ook bericht van HKM gekregen dat er een nieuwe regel is en dat onze visums 3 maanden geldig moeten zijn ipv van de gebruikelijke 1 maand! Volgens hen zou de consul hiervan op de hoogte zijn, enfin we zien wel als Gert morgen naar Ukkel rijdt! Een visum kost nu ook al 50 ipv 45. Volgende afreis moeten we dan geen nieuw visum aanvragen, dus dat is dan één ding minder te regelen.
Vandaag kwam alles in een hoger tempo! We hebben toch nog twee tickets kunnen vastleggen! We vertrekken dinsdag 20 juli dan wel vanop Schiphol en volgen het traject: trein Dendermonde-Antwerpen en TGV Antwerpen-Schiphol om dan met een rechtstreekse vlucht naar Almaty te vliegen. Terugvliegen doen we op zondag 25 juli maar dan met een tussenlanding en aankomst in Schiphol en terug TGV en trein tot in Dendermonde. Gelukkig gaan onze kids deze keer niet mee want ik vermoed dat we lang onderweg zullen zijn! Gert is ook nog bij de consul onze visums gaan aanvragen, vrijdag mogen we ze afhalen. Benieuwd of we nu weer een 'pakje' gaan meekrijgen! De zenuwen gieren ondertussen door ons lichaam, het moment waarop we onze meid mogen meenemen komt nu toch wel echt dichterbij! Nu maar duimen dat we een positieve uitspraak krijgen!
Deze ochtend een mail gekregen waarin staat dat we op donderdag 22 juli voor de rechtbank van Almaty verwacht worden! We worden daar op 21 juli verwacht. Nu is het alle hens aan dek om nog beschikbare vliegtickets te vinden! Vlak na onze vorige terugkomst hadden we immers al twee tickets vastgelegd, maar op deze week want volgende week zat alles al vol! Die twee tickets verschuiven we naar eind augustus en nu dus volop zoeken naar 2 nog beschikbare plaatsen. En we zijn niet alleen in onze zoektocht want ik hoor net dat David en Kirsten op dezelfde dag voorkomen! Morgen zal Gert naar Ukkel rijden om onze visums aan te vragen, we hadden dit nog niet durven doen omdat we waarschijnlijk pas eind juli, begin augustus zouden vertrekken. Maar nu komt alles dus toch nog in een hogere versnelling! Best spannend.
Vandaag is Gert naar het ministerie in Brussel gereden om apostiles op de nodige documenten (opnieuw uittreksel uit strafregister, medische attesten en werkgeversattesten) te laten plaatsen.Deze kunnen nu vertaald worden zodat ons dossier klaar is. Nu is het enkel nog in spanning afwachten op een telefoontje voor de juiste afreisdatum. We zijn ondertussen ook al aan het zoeken om vliegtickets te bemachten en dat blijkt niet simpel te worden! Als we in de week van 21 juli moeten afreizen, dan gaan we een groot probleem hebben! Maar hoe dan ook, we zullen er wel geraken al moeten we te voet! Laurine en Mauro zijn al in echte vakantiestemming, hoe kan het ook anders met die warmte! Deze temperaturen waren we nu wel al wat gewoon in Almaty. Ze zijn beiden met een prachtig rapport naar huis gekomen en kijken nu echt uit naar het einde van de vakantie (normaal doen ze dat dus niet hé) als we onze dochter misschien mogen afhalen! We missen haar allen enorm! We houden jullie op de hoogte!
Na lang wachten is mijn zusje deze nacht dan toch bevallen van een flinke zoon Marcel! Ik ben superfier dat ik van deze schattige jongen de suikermeter mag zijn! Onze dochter heeft er dus direct een neefje bij! Proficiat aan de fiere ouders, mijn zusje en schoonbroertje!
Nadat we nog eens lekker gaan eten zijn in restaurant Entrecôte, samen met Tom, Kelly, Ymke, Adri en Inge werden we om 1u30 opgehaald door Bolat en Timor. Na enige strubbelingen (lange wachtrijen en langs verkeerde doorgang) konden we uiteindelijk toch inchecken! Dan moesten we nog door de douane (terug foto's nemen om zeker te zijn dat we wel de juiste personen zijn!) en door de metaaldetector om rond 3u45 aan boord van het vliegtuig te gaan. Net zoals op de heenvlucht zaten we op dezelfde zitplaatsen en ja hoor, onze tvmonitors werkten nog steeds niet! We denken er sterk aan om een brief naar Lufthansa te schrijven! Na een vlucht van bijna 7 uur met afwisselend wat slapen, drinken en eten komen we aan te Frankfurt. Deze keer hebben we toch wat meer tijd om de volgende vlucht te nemen en dat is helemaal geen overbodige luxe! Opnieuw moeten we naar gans de andere kant van de luchthaven en terug door de metaaldetectie. Lap, ik heb het natuurlijk weer zitten en moet apart gefouielleerd worden, overal gaat die bieper af en ik moet mijn schoenen uitdoen zodat die apart gescand kunnen worden (tot tweemaal toe). Ik vreesde al dat ik bloetvoets onze trip zou moeten verder zetten! Echt vriendelijkl waren ze daar ook niet, ik voelde me de grootste terrorist met dodelijke schoenen aan! Na lang treuzelen lieten ze me dan toch gaan (zo gevaarlijk zag ik er dan toch niet uit! ) en konden we naar de juiste gate gaan waar we na drie kwartier wachten aan boord konden gaan. Om de één of andere reden hadden ze ons vier verschillende plaatsen gegeven en zaten we dus verspreid. Gelukkig was dit een vlucht met voornamelijk bussinessmannen die er niet mee inzaten om van plaats te wisselen! Na amper 40 minuten vliegen maakten we een zachte landing op Belgische bodem, oef we zijn thuis! Oma en opa stonden ons al ongeduldig op te wachten om samen de trein naar Lede te nemen. Daar wachtte me een meer dan aangename verrassing! Mijn vriendin Els stond ons ongeduldig op te wachten! Onze drieweekse trip was een echt groot avontuur, maar we zijn allen meer dan blij dat we terug zijn, al missen we onze dochter nu al enorm! Nu is het wachten op een datum voor de rechtbank. Hopelijk horen we snel iets zodat we aan deel twee van dit avontuur kunnen beginnen en terug een stapje dichter komen tegen het moment dat onze dochter bij ons hier in België mag zijn!
Deze ochtend werden we later opgehaald zodat we rond 11u in het kinderhuis aankwamen. We moesten eerst naar de sociale assistente om het aanwezigheidsregister te tekenen. Om de één of andere reden moesten we daar een hele tijd wachten! Dat betekent dus minder bezoektijd met onze dochter! Ze moest nog meerdere documenten opzoeken en laten tekenen maar gelukkig mochten we eerst bij onze dochter gaan! Eenmaal in de speeltuin aangekomen, liep ze direct naar ons toe en gaf ons een dikke kus! Ze had ook een medaille aan die ze gisteren verdiend had tijdens haar optreden! Gisteren was ik met haar aan het oefenen om haar naam in drukletters te leren schrijven. Nu zaten we nog maar net neer of ze vroeg al naar haar boekje en de balpen! Ik heb haar geholpen met het schrijven van haar naam en de onze. Ze is dus echt wel leergierig! Met de papa speelt ze liefst wilde spelletjes en dan vooral in zijn nek zitten en dan maar rondrennen totdat Gert zowat wit begon te zien van de uitputting! Ik mocht ook van elk kindje van haar groepje een foto nemen zodat ze later een herinnering aan hen heeft. Haar begeleidsters vertelden ons ook dat ze ons volledig aanvaard heeft en dat ze totaal opengebloeid en vrolijk is sinds ze bij ons is. Daarvoren was ze vrij gesloten en afstandelijk naar anderen toe. Dan was het tijd om afscheid te nemen, het was immers lunchtijd. We hadden een klein fotoalbum gemaakt met enkele foto's van ons in die ze bij haar kan houden tijdens onze afwezigheid. We hebben haar duidelijk gemaakt dat we nu terug vliegen naar België en dat we later terug komen en dat ze dan met ons meemag. Ze was heel aanhankelijk en wist maar al te goed wat er gebeurde! In de gang bleef ze zwaaien totdat ze ons niet meer zag. We moesten nog even terug naar het bureau om te tekenen, maar daar bleef dat weeral maar duren zodat we van Bolat al naar de auto mochten gaan totdat hij de getekende documenten kreeg. Bij het naar buiten gaan, passeerden we aan de refter en Laurine ging eens piepen. De begeleidsters zagen ons en deden teken dat we mochten binnen komen. Zo hebben we ook gezien waar onze dochter eet en dat is best een gezellige ruimte! Niet zoals op internaat volgens Gert! Onze dochter kwam nogmaals afscheid nemen van ons, echt ontroerend! Na een klein halfuurtje wachten, kwam Bolat met de nodige documenten terug en verlieten we voor de laatste keer van deze trip het kinderhuis. Terug in ons appartement zijn we onze valiezen beginnen maken en alles wat opruimen. Na ons komen Kelly, Tom en Ymke in ons appartement. Ze zitten nu in ons vorige en dat is echt wel krap en heel warm! Vannacht is er nog een ander koppel toegekomen, misschien dat we hen vanavond nog ontmoeten. Buiten blijft het lekker warm, van de minste inspanning sta je in het nat! De volgende keer dat we op onze blog komen, zal vanuit België zijn! Tot dan!
Deze drie weken zijn echt wel voorbij gevlogen! Vandaag de voorlaatste keer op bezoek. Onze dochter was net aan het oefenen voor een optreden deze namiddag. Ze moet een gedichtje voordragen en een liedje zingen. We hebben dan ook niet echt veel met haar bezig kunnen zijn omdat ze steeds moest oefenen en ze was hierdoor best zenuwachtig. Alle kindjes liepen trouwens zenuwachtig! Bolat had ook nog enkele documenten bij die we moesten tekenen en die nodig zijn voor de rechtbank. Morgen komt er nog een koppel naar Almaty, spijtig dat wij dan moeten vertrekken, alhoewel die drie weken gevlogen zijn , is het toch tijd dat we naar huis mogen gaan, de heimwee begint door te wegen! Het moeilijkste is dat we onze dochter moeten achterlaten voor enkele weken! We denken er sterk aan om Laurine en Mauro voor de laatste afreis mee te nemen en hier enkele dagen samen te zijn alvorens allen naar België terug te keren! De kids zijn toch wel moe van de inspanningen en hebben deze namiddag een dutje gedaan zodat ze nu weer fit en wakker zijn! We ondervinden regelmatig internetverbindingsproblemen maar met onze beperkte kennis trekken we toch maar steeds onze plan! Van Bolat kregen we te horen dat er in Almaty 2 auto's van het merk Maybach rondrijden waarvan er trouwens maar 5 wereldwijd rondrijden! Het toont nog maar eens aan hoe groot het verschil hier is tussen rijk en arm. Deze ochtend hebben we één van die Maybachs zien rijden en in bijlage zie je er een foto van!
Volgens onze contactpersoon hier proberen ze te regelen om dit op 15 dagen te klaren maar die 15 zijn ondertussen al voorbij! Het ziet er dus echt niet goed uit! Morgen zouden we meer weten zodat we hopelijk eind volgende week naar huis kunnen! Onze afspraak bij de ambassade is ook al verlegt naar 16 september.
)
)
Ze beschuldigen Gert daar van medicijnensmokkel want ze hebben allemaal 'bolletjes' op de scan gezien! Groot was hun verbazing toen bleek dat dit ging om een doos vol met 'gevaarlijke' knikkers, dat trouwens een cadeau is voor het weeshuis. 
Om 7u plaatselijke tijd (we zijn ondertussen al 1 uur terug gevlogen in de tijdszone) stijgen we op voor een vlucht van 4u30 waarvan we niet echt veel wakker zijn!
Na een zéér onrustige nacht zijn we om 7u opgestaan zodat we ons rustig kunnen voorbereiden op één van de belangrijkste dagen in ons leven waarop beslist zal worden of we voor de vierde keer mama en papa mogen worden.
Deze temperaturen waren we nu wel al wat gewoon in Almaty. Ze zijn beiden met een prachtig rapport naar huis gekomen en kijken nu echt uit naar het einde van de vakantie (normaal doen ze dat dus niet hé) als we onze dochter misschien mogen afhalen! We missen haar allen enorm!
Deze drie weken zijn echt wel voorbij gevlogen! Vandaag de voorlaatste keer op bezoek. Onze dochter was net aan het oefenen voor een optreden deze namiddag. Ze moet een gedichtje voordragen en een liedje zingen. We hebben dan ook niet echt veel met haar bezig kunnen zijn omdat ze steeds moest oefenen en ze was hierdoor best zenuwachtig. Alle kindjes liepen trouwens zenuwachtig! Bolat had ook nog enkele documenten bij die we moesten tekenen en die nodig zijn voor de rechtbank.
