Soms moet je in het leven je stoute schoenen aan doen en het heft in eigen handen nemen.
Hadden we ons als brave schaapjes laten afvoeren, waren we zeker nog een week gegijzeld in Almaty. Niet dus!
We zijn er in geslaagd om alles deze week nog geregeld te krijgen met als meer dan fantastisch gevolg dat we vandaag 02 oktober om 10u30 op Belgische bodem geland zijn. Nooit gedacht dat het zo deugd zou doen om terug in ons geliefd landje te zijn.
Het had nochtans niet veel gescheeld of het was ons net niet gelukt. Gelukkig hebben we de laatst 4 weken heel wat geleerd en zijn we vooruitziend geworden. Toen we dus gisteren bij de Nederlandse Ambassade het visa aanvroegen, bleek dat ze daar de erkenning van het FCA (trouwens al op 16 sept uitgesproken) niet terug vonden. We hadden voor de zekerheid deze papieren vanuit België laten inscannen en doormailen en dus was het een kleintje om dit al afgedrukt mee te brengen naar de Ambassade. We waren die Nederlanders dus een stapje voren! Wel moesten we voor het visa betalen omdat Adylia reeds 6 jaar is maar daar gingen we nu niet moeilijk over doen, zolang we het visa maar hadden!
En het mag voor ons al eens vlot gaan, dus bij de douanecontrole was ook geen probleem en na een goede vlucht kwamen we zelfs 25 minuten vroeger aan in Frankfurt. Op Zaventem was het nog even spannend aangezien er opnieuw bagageproblemen waren. Na een extra uur te moeten wachten, konden we eindelijk onze familie en vrienden in de armen lopen, wat een zalig gevoel!!!
Bij deze laatste blog wil ik toch graag iedereen bedanken die ons de laatste 4 weken zo hard gesteund hebben met in het bijzonder mijn ma en pa die 3 weken bij ons gelogeerd hebben zodat Laurine en Mauro in hun vertrouwde omgeving op ons konden wachten. En natuurlijk onze blogmaatjes die ons er door gesleurd hebben op momenten dat we het héél moeilijk hadden en vooral die week dat ik alleen met Adylia verbleef. Misschien wel tot vervelens toe?
We hopen dat onze blog een bron van informatie mag zijn voor koppels die al in de procedure zitten en voor toekomstige koppels. Het verloopt niet altijd zoals je het zelf wil en dan moet je al eens initiatief durven nemen.
Veel geluk aan allen die op dit moment staan te popelen om te vertrekken en hun schatjes in de armen te sluiten!
Op dit moment zitten we in de grootste spanning ooit met die ENE VRAAG, wanneer zouden we thuis geraken? Onze pas is sinds deze ochtend in Astana aangekomen, nu is het afwachten wanneer deze terug geraakt in Almaty en dan naar de Nederlandse Ambassade om een visum zodat we hier buiten geraken! Momenteel zijn we hier nog helemaal alleen maar we weten dat er een aantal koppels in België staan te popelen om af te reizen, alles hangt af van hoe snel de paspoorten nu gedrukt worden. Wij zijn echt wel de pineut door net nu "overrompeling bij drukken van nieuwe paspoorten" hier aan te komen. Ondertussen is er een omzendbrief opgemaakt waarin men vraagt om de adoptiepaspoorten op 7 dagen te drukken ipv de normale 90 dagen. Lijkt ons ook logisch, adoptieouders hebben deze pas sneller nodig dan de doorsnee Kazach. Dus zal het hopelijk voor alle koppels na ons een stuk vlotter gaan! Zoals wij hier in stress en absolute onzekerheid gezeten hebben, wensen we niemand toe. Net zoals onze kleine meid door het lot bij ons terecht kwam, zal dit ook wel ons lot zijn zeker?
Ondertussen gaat het nog steeds super met Adylia. Nu kan ze ook al de namen van haar broer en zus schrijven en zelfs al zonder voorbeeld! Ook oma, opa, papa, mama kan ze perfect schrijven. En tellen en schrijven tot 20 lukt ook al perfect! Dat is dus het grote voordeel van hier vier weken vast te zitten, intensief oefenen met onze kleine pruts. Want ja hoor, ze kan soms al goed de deugniet uithangen en ons plagen of haar broer en zus via skype gezellig 'treiteren'! En zoals elk kind, probeert ze ons te gepaste tijd eens te testen, mag altijd natuurlijk doch zonder resultaat! Dan is ze even boos en stil, maar draait snel bij en komt ze ons een dikke knuffel en kus geven.
Het is al enkele dagen prachtig weer, geen wolkje aan de hemel, stralend zonnetje bij zo een 22°C. De hertfstblaadjes zijn wel vollop aan het vallen en dit geeft dus wel prachtige kleureffecten. In de zon is het echt aangenaam vertoeven maar in de schaduw kan je toch wel een trui verdragen.
Naar wat we gehoord hebben is het in België echt herfstweer?
We zullen een streepje zon van hier in onze valies meebrengen!
Halleluja! De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Onze pas is gearriveerd!!!!!!!!! Na bijna vier weken in de grootste onzekerheid, kunnen we eindelijk uitkijken naar ons einddoel, namelijk naar huis vliegen! We proberen alles te doen om komend weekend thuis te geraken maar dat is een kleine kans. En anders wordt het volgende dinsdag of woensdag. We houden jullie op de hoogte. Hou jullie daar maar klaar want we zijn in aantocht en wat zal het weerzien fantastich zijn
Of om het met de woorden van de goede fee uit Assepoester te zeggen (favoriet van Adylia): DIPPEDIE DAPPEDIE BOE !!!!! en onze pas is er!
De pas is gedrukt!!!!!!! Nu nog afwachten of het morgen effectief hier zal zijn! Zou er dan toch een einde aan onze ellende komen? We durven nog niet te euforisch zijn zolang we de pas niet in onze handen hebben. Dus allen duimen, kaarsjes aansteken en weet ik wat nog allemaal zodat we morgen fantastisch nieuws kunnen melden! Als onze pas er is, hebben onze lotgenoten in Aktau en Aktobe toch een sprankeltje hoop! We leven met iedereen die hier vastzit enorm mee en begrijpen maar al te goed wat ze doormaken. (relativeren en wandelingetjes maken en genieten van het mooie weer, daar komt uiteindelijk een einde aan )
Afgelopen weekend was het prachtig weer en zaterdag hebben ze hier een soort van pukkelpop gehouden. Gans de jeugd van Almaty was op de been met soms wat dronken toestanden en veel zwerfvuil als gevolg. In de namiddag waren er eerst een soort van Red Bul games met bmx, skateboards, streetdance... en 's avonds openluchtfuif. Zondag was het dan aan de kleine kids met optredens en allerlei acticiteiten. Toch iets om ons weekend mee door te komen.
Vandaag is het bewolkt en gevoelig frisser! Hopelijk is dit maar tijdelijk.
Eindelijk, het verlosende telefoontje gekregen! De pas zou hier dinsdag zijn! Je kan niet geloven wat een goed gevoel ons dit momenteel geeft! We moeten natuurlijk nog steeds afwachten totdat we de pas effectief in handen hebben, maar het einde is in zicht! Met een klein beetje geluk kunnen we misschien volgend weekend naar huis, maar dat zal heel krap worden. We wachten dus dinsdag af en kunnen dan verdere planningen maken.
Helaas, nog steeds niets! De pas moet nog gedrukt worden en vanavond zouden we meer weten. We leven in constante stress, pas of geen pas. Bijna onhoudbaar.
Opnieuw bericht gekregen dat de pas er nog steeds niet is. Vandaag zijn de aanvragen van 12 en 13 augustus geleverd en aangezien die van ons op 16 augustus aangevraagd werd, zit de kans er dik in dat we morgen misschien wel eens goed nieuws krijgen! Het mag al eens want het is niet gemakkelijk om je gemoed telkens op te peppen als je weeral te horen krijgt dat de pas er niet is!
Het is terug prachtig lenteweer en het zonnetje voelt zalig! Daarentegen zijn ze hiet echt wel aan het overdrijven, ze lopen hier met dikke schoenen, winterjas of bontjas en sjaal. Wij lopen hier in onze zomerkledij met lichte kleurtjes en vallen dus wel wat op. We vragen ons af wat ze dan aandoen als het hier -20°C vriest!? Afgelopen weekend zagen we zelfs al kindjes in skipak rondlopen!
Om de tijd te verdoen zijn we naar de afgesloten winkelstraat gaan wandelen waar net een kunstmarkt aan de gang was. Het was daar eerder een rariteitenmarkt!
Vandaag heeft onze kleine meid de cijfers van 0 tot 9 leren schrijven en nu doet ze bijna niets anders meer dan in haar boekje schrijven!
Ik zal meer direct met het minder positieve nieuws komen, nl er is nog steeds geen pas. Ze verwachten dat de pas deze week zou geleverd worden, we zijn benieuwd. Er zit geen logica in, passen die de 12de aangevraagd zijn werden voor die van de 10de geleverd. Alleszins zullen we als gevolg pas eind september, begin oktober in België zijn, naargelang welke dag de pas geleverd zal worden.
Gelukkig is het weer een klein beetje aan het verbeteren! Zaterdag was het zelfs zo koud dat als je uitademde, je adem zag! Vandaag is er terug zon en een aangenaam temperatuurtje en tegen het eind van deze week zou het weer rond 25°C worden.
Bij Adylia merken we een echt evolutie! Ze kan haar naam zelfs schrijven (ook zonder voorbeeld) en de woordjes mama en papa worden ook vlot geschreven. Telkens we ergens neer zitten, neemt ze haar boekje en begint ijverig te schrijven! Ik vermoed dat ze er echt aan toe is. De comunicatie verloopt ook heel goed, het is een echt snuggere meid! Bij elke skype maakt ze grappige tekeningen van iedereen! Deze worden zeker ingelijst!
Deze nacht zijn we eindelijk Gert gaan afhalen aan de luchthaven! Wat was Adylia blij om haar papa te zien! Alles was vlot verlopen. Vandaag is het dan toch nog eens gestopt met regenen en kunnen we een beetje buiten komen. Het is wel serieus frisser geworden en ik ben blij dat Gert voor ons wat warmere kleertjes meegebracht heeft. Onze vriend de consul had ook enkele cadeautjes meegegeven en enkele documenten om hier af te geven. Het is hier ook Appelfeest met allerlei animatie. Vanavond gaan we lekker eten in den Entrecôte, wat zal dat smaken zo een goed stukje vlees! Want het eten begint hier wat tegen te steken, alles smaakt en ruikt hetzelfde en als ik kook, kan ik toch niet hetzelfde als thuis klaarmaken omdat er hier niet de juiste kruiden zijn! Tot morgen.
Gisterennacht werd ik geveld door het Kazachs virus en was ik dus niet in staat om de blog aan te vullen. Maar na de nodige motilium, buscopan en spidifen ben ik al wat beter en let ik nu nog meer op wat ik eet.
Verder is er niet veel veranderd in de stand van ons dossier. Ik ben ondertussen wel te weten gekomen dat de pas gedrukt is en op transport zit maar dat transport kan tot één week duren! Ik denk dat ze hier nog paard en kar gebruiken! De reden zou zijn dat elke Kazach een nieuw paspoort moest aanvragen en dat ze dus logistieke problemen hebben. Op de vraag waar onze pas zich juist bevind krijgen we geen antwoord aangezien dat staatsgeheim is. We wachten dus tot maandag voor meer nieuws, hopelijk positief nieuws! In de veronderstelling dat de pas er maandag is, zouden we dinsdag 28 september thuis kunnen zijn. Met elke dag dat er bij komt, schuift onze aankomstdatum op.
Het regent hier al twee dagen aan één stuk door en dat is ook niet echt bevorderlijk voor de gemoedstoestand Je kan niet eens naar buiten en bent verplicht om hier op dat kleine appartementje vast te zitten. Gelukkig landt Gert deze nacht en ben ik hier niet meer alleen.
Adylia blijft het héél goed doen, haar kennis van het Nederlands is al behoorlijk goed om te verstaan wat ik van haar verlang en om me duidelijk te maken wat ze wil. Maar haar voorkeur om s morgens een boterham met een sneetje kaas met daarop choco te eten, is me toch wel vreemd! Tja, als ze dat graag lust maak ik me daar geen zorgen om. Haar enorme dorst van de eerste dagen is ook al wat geminderd tot aanvaardbare proporties. Haar veel eten blijft wel onverminderd doorgaan.
Vanaf de volgende blog zijn we hier dus niet meer alleen met zn tweetjes en kijken we vol nieuwe moed uit naar maandag en misschien wel het bericht dat de pas er is!
Het wordt met de dag interessanter. De pas zou gedrukt zijn maar niemand weet waar het is! Als zij het hier niet weten wie dan wel? Er kan blijkbaar ook niet nagekeken worden wanneer de pas gedrukt is (staatsgeheim?) Ik krijg het gevoel dat ze er hier mee aan het spelen zijn en wij de pionnen zijn.
Vandaag is het Adylia haar dagje niet. Deze ochtend valt ze van de keukenstoel terwijl ze overijverig wou helpen met de afwas! Zonder veel erg. Deze middag is ze dan door een wesp in haar hals gestoken terwijl we gewoon in ons appartement zaten! Dat was even schrikken aangezien ik niet weet of ze hier allergisch aan is of niet! Gelukkig niet en heb ik er dus zalf en een pleister opgedaan. Onze meid kan ook al tot 10 tellen en weet dat ze nu nog drie keer moet slapen alvorens de papa hier terug is en we dan nog even moeten wachten om dan met ons drietjes terug te vliegen. Het is een echt pientere meid!
Het is hier ook enorm koud geworden op twee dagen tijd, sommigen lopen hier al met muts en sjaal rond. Ik ga hier echt niet winkelen!
Voor de zoveelste keer bericht gekregen dat er geen pas is. Ik begin hier het ergste te vrezen. Gelukkig komt Gert zondag naar hier want veel langer alleen hou ik het hier niet uit! Ik tel al af. Als we morgen geen pas hebben, geraken we zelfs volgend weekend (25 sept) niet naar huis en wordt het dus 4 weken verplicht verblijf! Het moeilijkste is vooral dat je totaal geen idee hebt hoelang je moet wachten, je krijgt ook geen info daarover. Zo'n situatie is in België compleet onbestaand! Via skype kunnen we wel contact houden met het thuisfront die ik echt goed begin te missen! De kids zijn gelukkig wel terug naar school zodat ze niet te veel gemist hebben. Mauro is wel met een buikvirus van hier naar huis gegaan (het beruchte Kazachse virus ) maar na twee dagen uitzieken is hij al heel wat beter. Ik mis mijn twee oudste prutskes enorm. Zeker als je weet dat er dan eentje ziek is en dat je er zelf niet voor kan zorgen! Gelukkig worden ze goed opgevangen door oma en opa en al de anderen! Bedankt daarvoor! Adylia is volgens mij al wat bijgekomen, kan ook niet anders met al wat ze hier opeet! Elke dag leert ze nieuwe woordjes bij. Haar naam kan ze ondertussen ook al schrijven. Het liefst van al gaat ze wandelen! Gelukkig vraagt ze niet om in mijn nek te zitten zoals bij haar papa want dan mag je mij na een paar dagen afvoeren wegens kreupel! Ik hou jullie op de hoogte.
ps: Mijn visum vervalt begin november, hopelijk zijn we dan thuis.
Niet veel nieuws te melden. Het is hier terug zonnig, dat is toch al iets. In de zon is het behoorlijk warm maar in de schaduw vrij frisjes. Zo merk je dat ook hier de zomer op zijn einde loopt. Met Adylia gaat alles goed. Deze ochtend opnieuw tot bijna 9 uur geslapen en dan samen in de douche, een hele belevenis! Ze is echt wel gefascineerd door de menselijke anatomie! Terwijl ik hier aan het bloggen en skypen ben, is ze met Angelina aan het spelen Ik ben benieuwd of ze me straks gaan bellen met nieuws over de pas.
Ondertussen nieuws gekregen dat er geen nieuws is! Dus nog geen pas. Ik heb alle hoop opgegeven om komend weekend thuis te geraken. Gert komt dus zondag alsnog terug naar hier en hopelijk geraken we het weekend daarop terug! Daarnet ben ik met Adylia gaan wandelen, het is immers prachtig weer. Telkens we een bedelaar passeren, zegt ze iets met een gelaatsuitdrukking die niet veel goeds betekent! Dat zal ik haar dus wel moeten afleren! Ook die lieve poesjes waren weer van de partij! Dju, ik zou er toch zo graag eentje hebben! Jessie, je weet wat je moet doen hé! We zijn ook iets gaan drinken en daar probeerden ze me met maar liefst 5000 tengé op te lichten! Ik moest 1050 tengé betalen en geef een briefje van 10000 tengé en ik krijg slechts 4000 tengé terug! Ik dus naar die kassa om uitleg en ze beweren dat ik een briefje van 5000 tengé gegeven had! Terwijl ik enkel een briefje van 10000 tengé mee had! Uiteindelijk hebben ze toch bijgepast na enkele onverstaanbare verwensingen van hun kant. Ik ben hier misschien wel alleen, maar ik laat me zeker niet doen!
Onze kleine meid is een echte woelwater om naast te slapen! Deze ochtend lag ze helemaal onderaan het bed! Ook bericht gekregen dat de pas er nog steeds niet is. David en Angelina hebben beter nieuws gekregen, hun pas is er wel! Duimen dat de onze er morgen ook bij is! Verder verloopt alles hier prima met Adylia.
Hier zijn we dan, alleen vanuit het verre Kazachstan!
Deze ochtend zijn Gert, Laurine en Mauro om 2u afgehaald en zijn na een vlotte vlucht van 7u45 ondertussen veilig thuisgekomen! En wie stond er hen aan de luchthaven op te wachten? Ons Elsjen! Het is altijd prettig als er iemand je opwacht na zon lange vlucht!
Ondertussen trek ik mijn plan hier. Adylia slaapt bij mij in het grote bed en ze doet dat heel goed! Ze weet dat papa en broer en zus weg zijn en belt al spelend naar hen en dan doet ze een hele uitleg waarvan ik niets versta! Best wel grappig om horen. Deze nacht heb ik ook vastgesteld dat onze kleine spruit al in het Nederlands droomt want plots hoorde ik haar zeggen Dank u mama! De communicatie begint echt al vlot te gaan. Het meeste dat ik haar vraag, verstaat ze. En de eerste woordjes zijn er ook al.
Deze middag hebben we dan samen gekookt (patatjes met kip en boontjes) en Adylia heeft met veel smaak alles opgegeten. Pas tegen 14u konden we buiten komen omdat het een hele voormiddag geregend heeft. We zijn naar een schoenenwinkel gegaan om gesloten schoentjes voor Adylia te kopen. Ik had enkel sandaaltjes mee omdat ik er niet op gerekend had dat we hier meer dan een week zouden zitten! En bij regenweer passen geen sandaaltjes! Ze heeft dus schoenmaat 26 en voor kledij neem ik nu 4-5 jaar. Het mag hier ook niet veel kouder worden, want dan moeten we beiden nog gaan shoppen! In normale omstandigheden zou ik daar niet mee inzitten.
Tijdens de rit naar de luchthaven heeft Gert ook nog een aanvraag voor spoedprocedure getekend. Blijkbaar zou de periode dat de pas naar Astana moet, kunnen ingekort worden van 7 dagen naar 1 dag. Wat we natuurlijk ook gaan doen! Als we dan maandag goed nieuw krijgen dat de pas zou gedrukt zijn, kunnen we misschien nog eind deze week weg geraken! De erkenning van het FCA zou donderdag 16 september uitgesproken worden (aanvankelijk was dit gepland op 8 september!) en dan kunnen we het visum aanvragen (als de pas er is natuurlijk) en naar huis vertrekken! Maar ik wil nog niet te veel hoop hebben, de laatste dagen zijn we al te veel ontgoocheld geweest.
Gisteren werden we dus om 9u3O opgepikt om bij de notaris om een volmacht te halen. Dit was vrij snel geregeld en tijdens de terugrit hebben we ons in de Coffeedelia laten afzetten.
Daar hebben we de terugvlucht van Gert en de kids op een memorystick gezet die we later in het Alma-Ata hotel gaan afdrukken zijn.
Een nieuw ticket voor Gert staat voorlopig op 18 september, wanneer we teruggeraken is nog lang niet zeker! We hebben immers net bericht gekregen dat er nog steeds geen pas is! Maandag wordt er verder gezocht naar een mogelijke oplossing.
Adylia probeert nog steeds in hoe ver ze met ons geduld kan gaan. Soms moeten we haar terechtwijzen en dan is ze toch voor enkele uurtjes rustig of krijgen we een staaltje van haar mokkunsten, jaja, bij wie hebben we dat nog gezien?
Aangezien het behoorlijk warm weer is, zijn we in aan de fonteinen gaan picknicken. Daar was het echt amusant om te zien hoe Mauro en Adylia elkaar kunnen plagen en samenspelen! Het gevolg was dus twee druipnatte kindjes! Gelukkig schijnt de zon hard genoeg zodat de kleertjes na een halfuurtje in de zon te liggen , alweer droog zijn!
Na een avondwandeling in het park, gaan we nog lekker eten in restaurant Entrecôte (waar anders ) samen met David, Kirsten en Angelina. Kirsten vertrekt deze nacht en David en Angelina blijven hier zoals ik met Adylia. We kunnen elkaar hier dan wat steunen! De eerste keer dat Angelina en Adylia elkaar ontmoetten, zou je zeggen dat ze elkaars grootste vijanden zijn, maar dat is blijkbaar bijgelegd en nu spannen ze samen en spelen met elkaar.
Vandaag gaan we op uitstap naar Gorky Park. De bedoeling was om te gaan zwemmen in Aqua Park maar blijkbaar is het nu al buitenseizoen en vragen ze dus meer inkomgeld, bovendien zijn alle glijbanen gesloten en kun je dus enkel in het zwembad zelf! Dit vinden we er echt over en dus gaan we op enkele andere attracties in het park, ook een roeitochtje op het meer is een hele belevenis voor onze kleinste spruit!
Met de tram van en naar Gorky Park is ook een attractie op zich!
Straks komt Bolat Gert, Laurine en Mauro ophalen om naar de luchthaven te brengen. Adylia is hiervan op de hoogte en ze begrijpt dit wel volgens mij. Ze helpt zelfs met het maken van de koffers en let er op dat alles van Laurine, Mauro en Gert in de koffer zit!
Bij mijn volgende blog zal ik hier dus alleen zitten en weet ik niet of ik nog elke dag een blog ga kunnen plaatsen, ik ga het alleszins proberen!
Afgelopen nacht was tot nu toe de slechtste! Ten eerste was het snikheet op het appartement en ten tweede zijn de matrassen hier van zon degelijke kwaliteit dat je de minste beweging voelt en hoort! Ik voel op dit moment nog steeds de resors in mn rug zitten!
Rond half negen is onze kleinste spruit wakker geworden en kruipt naar goede gewoonte in ons bed. We merken dat ze echt wel op haar gemak is en dat ze ons volop aan het testen is. Spijtig voor haar hebben we deze fase al eerder meegemaakt met onze andere kids!
Als we gaan wandelen vraagt ze ook steeds om in de nek van papa (hij is zeker al 5cm gekrompenJ) te zitten en dan begint natuurlijk Mauro ook te zagen! Die twee zijn al een onderlinge strijd aan het uitvechten om te zien wie van hun twee de sterkste is! Dat gaat nog vonken geven! Maar als ze samenspannen springt de deugnieterij er zo van af!
We krijgen ook bericht dat de passen er nog steeds niet zijn! Er zouden geen blanco paspoorten voorradig zijn om te drukken! Is dit soms een grap? Haar gegevens staan wel in de computer klaar, dus dat is toch al iets! Morgen zouden we iets meer weten want dan zijn alle verantwoordelijken hier aanwezig.
Maar zolang kunnen we niet wachten om een beslissing te nemen. Aangezien het een utopie is om allen samen terug te reizen op 19 september, vertrekt Gert nu zondag met Laurine en Mauro terug naar België zodat ze maandag naar school kunnen en dus maar één week les gemist hebben. Ik blijf dan hier met Adylia totdat we meer weten over de pas en dan komt Gert terug naar hier om uiteindelijk met ons drietjes naar huis te vliegen. Ik zal hier vermoedelijk (hoop ik!!!) een week alleen zitten alvorens Gert ons zal vergezellen. Vermoedelijk (als morgen de passen gedrukt worden) zullen we dan rond 22 september huiswaarts vliegen. Maar hier is niets zeker, dus wachten we dag per dag af.
Ondertussen hebben we ook al pasfotos genomen en morgen gaan we naar de notaris om een volmacht voor Gert, je kan nooit weten dat we dat nodig hebben in de periode dat Gert hier niet is.
Mail me dus maar veel volgende week zodat ik dat hier overleef! We proberen hier ook een webcam te installeren zodat we via skype kunnen communiceren.
Gisteren namiddag zijn we nog wat gaan wandelen samen met David, Kirsten en Angelina naar een speelpleintje met een groot springkasteel. Ook al is de herfst ingetreden, toch is het hier momenteel héél warm! Overal vallen de eikels van de bomen en je moet soms echt goed opletten of je krijgt een eikel op je hoofd!
Toevallig zijn we dan ook nog andere Vlamingen tegengekomen die hier hun zoontjes ophaalden. Zij kwamen uit de streek van Karaganda en kwamen in Almaty hun visum ophalen.
In The Silk Way nog wat inkopen gedaan (goddank dat we daar dicht tegen zitten) en dan naar ons appartementje. Voor de eerste keer is Adylia onder de douche gegaan en wat vond ze dit leuk, zeker omdat ze samen met haar grote zus kon douchen. Daarna zijn de jongens zich gaan douchen en zoals ze deze ochtend al geamuseerd naar Gert zn borsthaar keek, kon haar plezier nu zeker niet op!
Tot nu toe verloopt het slapen en eten meer dan vlot! Ze lust alles en drinkt alsof haar leven ervan afhangt met als logisch gevolg, constant pipi doen en van het ene toilet naar het andere toilet. Daarin gelijkt ze echt wel op haar grote zus! Met haar karakter komt ze goed overeen met Mauro (maar dat hadden we al eerder in de gaten!) en als het haar dus niet aanstaat weten we het snel. Ze is dus volop in haar uitprobeerfase, hoe ver kan en mag ik hier wel gaan? Best normale houding.
Rond 20u lag iedereen dan ook vermoeid in zn bedje en pas tegen 8u3o deze ochtend was de eerste wakker, onze kleinste spruit die me kwam wakker maken om pipi te doen! (dat komt ze trouwens altijd vragen)
Na het ontbijt volgt het gebruikelijke les(twee)uurtjes voor Laurine en Mauro. Ondertussen leer ik Adylia de getallen te herkennen wat vrij goed lukt. Ook memory lukt aardig goed. Ze herhaalt steeds de woorden die we haar aanleren en sommige woorden kent ze al uit zichzelf!
Gisteren vertrokken we ook uit Coffeedelia en ik had Adylia vast terwijl Laurine mijn handtas droeg. Daar begon Adylia plots een uitleg te doen en gebaarde steeds naar waar we zaten totdat ze zag dat Laurine mijn handtas droeg, ze dacht dus dat ik deze vergeten was!
Vandaag hebben we het rustig aan gedaan met een bezoekje aan Panfilov Park. We beginnen wel te merken dat de plaatselijke bevolking meer naar ons kijkt en ons soms in de gaten houdt. De kids hebben zich uitgeleefd op enkele springkastelen en klimmuur. Als afsluiter nog iets gaan drinken in de Coffeedelia want van het minste dat je hier wandelt, staat het zweet op je rug! Daar treffen we opnieuw die andere Vlamingen met hun zoontjes, zij vertrekken deze nacht.
Wanneer wij vertrekken blijft een groot vraagteken! Als we morgen nog steeds niet weten wanneer haar pas hier is, dan vertrekt Gert met de kids met eerste vrije vlucht naar huis en blijf ik hier met Adylia. Vanaf we bericht krijgen wanneer de pas hier is, zal Gert terug naar hier vliegen om dan met ons drietjes eindelijk naar huis te kunnen. Hopelijk is het een kwestie van dagen en niet van weken want dat zie ik echt niet zitten!
Ik moet toch wel even mijn frustratie kwijt!!!! De pas voor Adylia blijkt maar niet in orde te geraken! Er zou hier een nieuwe verantwoordelijke zijn die de aanvraagprocedure compleet veranderd heeft met alle gevolgen vandien! We weten niet eens of we de 19de wel teruggeraken! Gert zal dan waarschijnlijk wel met Laurine en Mauro terugvliegen want we willen niet dat ze nog meer school missen! Ik zal hier dan met Adylia blijven, maar we weten niet hoelang! En dat is dus onze grote frustratie! Morgen zouden we misschien meer weten, maar ik heb er echt geen goed gevoel bij.
Gelukkig verloopt alles meer dan goed met Adylia en dat verzacht de stress wel wat! Het is een echt schatjen, het is alsof ze altijd al bij ons is! Gisterenavond zijn ze samen om 20u gaan slapen tot 7u deze ochtend, zonder één keer wakker te worden! Ze verstaat ook het meeste wat we haar zeggen en ze kan ons goed duidelijk maken wat ze wil. Ook met Laurine en Mauro klikt het meer dan goed, ze kunnen nog iets van haar leren want toen we gisteren gedaan hadden met eten, en de vuile borden in de wasbak plaatsen, begon Adylia spontaan af te wassen! Echt waar! Met eten gaat het ook goed, deze ochtend nam ze wel een boterham met choco en daarop hespenworst, ja die combinatie kennen we wel niet! En de chocopot uitlepelen vindt ze ook leuk.
Duim allen voor ons dat we samen de 19de kunnen afreizen!!!!!!!
We hadden voor de zekerheid deze papieren vanuit België laten inscannen en doormailen en dus was het een kleintje om dit al afgedrukt mee te brengen naar de Ambassade. We waren die Nederlanders dus een stapje voren! Wel moesten we voor het visa betalen omdat Adylia reeds 6 jaar is maar daar gingen we nu niet moeilijk over doen, zolang we het visa maar hadden! 
Dan is ze even boos en stil, maar draait snel bij en komt ze ons een dikke knuffel en kus geven.
Afgelopen weekend zagen we zelfs al kindjes in skipak rondlopen!
De reden zou zijn dat elke Kazach een nieuw paspoort moest aanvragen en dat ze dus logistieke problemen hebben. Op de vraag waar onze pas zich juist bevind krijgen we geen antwoord aangezien dat staatsgeheim is. We wachten dus tot maandag voor meer nieuws, hopelijk positief nieuws! In de veronderstelling dat de pas er maandag is, zouden we dinsdag 28 september thuis kunnen zijn. Met elke dag dat er bij komt, schuift onze aankomstdatum op.
Als zij het hier niet weten wie dan wel? Er kan blijkbaar ook niet nagekeken worden wanneer de pas gedrukt is (staatsgeheim?) 
Maandag wordt er verder gezocht naar een mogelijke oplossing.
