Hier zijn we dan, alleen vanuit het verre Kazachstan!
Deze ochtend zijn Gert, Laurine en Mauro om 2u afgehaald en zijn na een vlotte vlucht van 7u45 ondertussen veilig thuisgekomen! En wie stond er hen aan de luchthaven op te wachten? Ons Elsjen! Het is altijd prettig als er iemand je opwacht na zon lange vlucht!
Ondertussen trek ik mijn plan hier. Adylia slaapt bij mij in het grote bed en ze doet dat heel goed! Ze weet dat papa en broer en zus weg zijn en belt al spelend naar hen en dan doet ze een hele uitleg waarvan ik niets versta! Best wel grappig om horen. Deze nacht heb ik ook vastgesteld dat onze kleine spruit al in het Nederlands droomt want plots hoorde ik haar zeggen Dank u mama! De communicatie begint echt al vlot te gaan. Het meeste dat ik haar vraag, verstaat ze. En de eerste woordjes zijn er ook al.
Deze middag hebben we dan samen gekookt (patatjes met kip en boontjes) en Adylia heeft met veel smaak alles opgegeten. Pas tegen 14u konden we buiten komen omdat het een hele voormiddag geregend heeft. We zijn naar een schoenenwinkel gegaan om gesloten schoentjes voor Adylia te kopen. Ik had enkel sandaaltjes mee omdat ik er niet op gerekend had dat we hier meer dan een week zouden zitten! En bij regenweer passen geen sandaaltjes! Ze heeft dus schoenmaat 26 en voor kledij neem ik nu 4-5 jaar. Het mag hier ook niet veel kouder worden, want dan moeten we beiden nog gaan shoppen! In normale omstandigheden zou ik daar niet mee inzitten.
Tijdens de rit naar de luchthaven heeft Gert ook nog een aanvraag voor spoedprocedure getekend. Blijkbaar zou de periode dat de pas naar Astana moet, kunnen ingekort worden van 7 dagen naar 1 dag. Wat we natuurlijk ook gaan doen! Als we dan maandag goed nieuw krijgen dat de pas zou gedrukt zijn, kunnen we misschien nog eind deze week weg geraken! De erkenning van het FCA zou donderdag 16 september uitgesproken worden (aanvankelijk was dit gepland op 8 september!) en dan kunnen we het visum aanvragen (als de pas er is natuurlijk) en naar huis vertrekken! Maar ik wil nog niet te veel hoop hebben, de laatste dagen zijn we al te veel ontgoocheld geweest.
Gisteren werden we dus om 9u3O opgepikt om bij de notaris om een volmacht te halen. Dit was vrij snel geregeld en tijdens de terugrit hebben we ons in de Coffeedelia laten afzetten.
Daar hebben we de terugvlucht van Gert en de kids op een memorystick gezet die we later in het Alma-Ata hotel gaan afdrukken zijn.
Een nieuw ticket voor Gert staat voorlopig op 18 september, wanneer we teruggeraken is nog lang niet zeker! We hebben immers net bericht gekregen dat er nog steeds geen pas is! Maandag wordt er verder gezocht naar een mogelijke oplossing.
Adylia probeert nog steeds in hoe ver ze met ons geduld kan gaan. Soms moeten we haar terechtwijzen en dan is ze toch voor enkele uurtjes rustig of krijgen we een staaltje van haar mokkunsten, jaja, bij wie hebben we dat nog gezien?
Aangezien het behoorlijk warm weer is, zijn we in aan de fonteinen gaan picknicken. Daar was het echt amusant om te zien hoe Mauro en Adylia elkaar kunnen plagen en samenspelen! Het gevolg was dus twee druipnatte kindjes! Gelukkig schijnt de zon hard genoeg zodat de kleertjes na een halfuurtje in de zon te liggen , alweer droog zijn!
Na een avondwandeling in het park, gaan we nog lekker eten in restaurant Entrecôte (waar anders ) samen met David, Kirsten en Angelina. Kirsten vertrekt deze nacht en David en Angelina blijven hier zoals ik met Adylia. We kunnen elkaar hier dan wat steunen! De eerste keer dat Angelina en Adylia elkaar ontmoetten, zou je zeggen dat ze elkaars grootste vijanden zijn, maar dat is blijkbaar bijgelegd en nu spannen ze samen en spelen met elkaar.
Vandaag gaan we op uitstap naar Gorky Park. De bedoeling was om te gaan zwemmen in Aqua Park maar blijkbaar is het nu al buitenseizoen en vragen ze dus meer inkomgeld, bovendien zijn alle glijbanen gesloten en kun je dus enkel in het zwembad zelf! Dit vinden we er echt over en dus gaan we op enkele andere attracties in het park, ook een roeitochtje op het meer is een hele belevenis voor onze kleinste spruit!
Met de tram van en naar Gorky Park is ook een attractie op zich!
Straks komt Bolat Gert, Laurine en Mauro ophalen om naar de luchthaven te brengen. Adylia is hiervan op de hoogte en ze begrijpt dit wel volgens mij. Ze helpt zelfs met het maken van de koffers en let er op dat alles van Laurine, Mauro en Gert in de koffer zit!
Bij mijn volgende blog zal ik hier dus alleen zitten en weet ik niet of ik nog elke dag een blog ga kunnen plaatsen, ik ga het alleszins proberen!
Afgelopen nacht was tot nu toe de slechtste! Ten eerste was het snikheet op het appartement en ten tweede zijn de matrassen hier van zon degelijke kwaliteit dat je de minste beweging voelt en hoort! Ik voel op dit moment nog steeds de resors in mn rug zitten!
Rond half negen is onze kleinste spruit wakker geworden en kruipt naar goede gewoonte in ons bed. We merken dat ze echt wel op haar gemak is en dat ze ons volop aan het testen is. Spijtig voor haar hebben we deze fase al eerder meegemaakt met onze andere kids!
Als we gaan wandelen vraagt ze ook steeds om in de nek van papa (hij is zeker al 5cm gekrompenJ) te zitten en dan begint natuurlijk Mauro ook te zagen! Die twee zijn al een onderlinge strijd aan het uitvechten om te zien wie van hun twee de sterkste is! Dat gaat nog vonken geven! Maar als ze samenspannen springt de deugnieterij er zo van af!
We krijgen ook bericht dat de passen er nog steeds niet zijn! Er zouden geen blanco paspoorten voorradig zijn om te drukken! Is dit soms een grap? Haar gegevens staan wel in de computer klaar, dus dat is toch al iets! Morgen zouden we iets meer weten want dan zijn alle verantwoordelijken hier aanwezig.
Maar zolang kunnen we niet wachten om een beslissing te nemen. Aangezien het een utopie is om allen samen terug te reizen op 19 september, vertrekt Gert nu zondag met Laurine en Mauro terug naar België zodat ze maandag naar school kunnen en dus maar één week les gemist hebben. Ik blijf dan hier met Adylia totdat we meer weten over de pas en dan komt Gert terug naar hier om uiteindelijk met ons drietjes naar huis te vliegen. Ik zal hier vermoedelijk (hoop ik!!!) een week alleen zitten alvorens Gert ons zal vergezellen. Vermoedelijk (als morgen de passen gedrukt worden) zullen we dan rond 22 september huiswaarts vliegen. Maar hier is niets zeker, dus wachten we dag per dag af.
Ondertussen hebben we ook al pasfotos genomen en morgen gaan we naar de notaris om een volmacht voor Gert, je kan nooit weten dat we dat nodig hebben in de periode dat Gert hier niet is.
Mail me dus maar veel volgende week zodat ik dat hier overleef! We proberen hier ook een webcam te installeren zodat we via skype kunnen communiceren.
Gisteren namiddag zijn we nog wat gaan wandelen samen met David, Kirsten en Angelina naar een speelpleintje met een groot springkasteel. Ook al is de herfst ingetreden, toch is het hier momenteel héél warm! Overal vallen de eikels van de bomen en je moet soms echt goed opletten of je krijgt een eikel op je hoofd!
Toevallig zijn we dan ook nog andere Vlamingen tegengekomen die hier hun zoontjes ophaalden. Zij kwamen uit de streek van Karaganda en kwamen in Almaty hun visum ophalen.
In The Silk Way nog wat inkopen gedaan (goddank dat we daar dicht tegen zitten) en dan naar ons appartementje. Voor de eerste keer is Adylia onder de douche gegaan en wat vond ze dit leuk, zeker omdat ze samen met haar grote zus kon douchen. Daarna zijn de jongens zich gaan douchen en zoals ze deze ochtend al geamuseerd naar Gert zn borsthaar keek, kon haar plezier nu zeker niet op!
Tot nu toe verloopt het slapen en eten meer dan vlot! Ze lust alles en drinkt alsof haar leven ervan afhangt met als logisch gevolg, constant pipi doen en van het ene toilet naar het andere toilet. Daarin gelijkt ze echt wel op haar grote zus! Met haar karakter komt ze goed overeen met Mauro (maar dat hadden we al eerder in de gaten!) en als het haar dus niet aanstaat weten we het snel. Ze is dus volop in haar uitprobeerfase, hoe ver kan en mag ik hier wel gaan? Best normale houding.
Rond 20u lag iedereen dan ook vermoeid in zn bedje en pas tegen 8u3o deze ochtend was de eerste wakker, onze kleinste spruit die me kwam wakker maken om pipi te doen! (dat komt ze trouwens altijd vragen)
Na het ontbijt volgt het gebruikelijke les(twee)uurtjes voor Laurine en Mauro. Ondertussen leer ik Adylia de getallen te herkennen wat vrij goed lukt. Ook memory lukt aardig goed. Ze herhaalt steeds de woorden die we haar aanleren en sommige woorden kent ze al uit zichzelf!
Gisteren vertrokken we ook uit Coffeedelia en ik had Adylia vast terwijl Laurine mijn handtas droeg. Daar begon Adylia plots een uitleg te doen en gebaarde steeds naar waar we zaten totdat ze zag dat Laurine mijn handtas droeg, ze dacht dus dat ik deze vergeten was!
Vandaag hebben we het rustig aan gedaan met een bezoekje aan Panfilov Park. We beginnen wel te merken dat de plaatselijke bevolking meer naar ons kijkt en ons soms in de gaten houdt. De kids hebben zich uitgeleefd op enkele springkastelen en klimmuur. Als afsluiter nog iets gaan drinken in de Coffeedelia want van het minste dat je hier wandelt, staat het zweet op je rug! Daar treffen we opnieuw die andere Vlamingen met hun zoontjes, zij vertrekken deze nacht.
Wanneer wij vertrekken blijft een groot vraagteken! Als we morgen nog steeds niet weten wanneer haar pas hier is, dan vertrekt Gert met de kids met eerste vrije vlucht naar huis en blijf ik hier met Adylia. Vanaf we bericht krijgen wanneer de pas hier is, zal Gert terug naar hier vliegen om dan met ons drietjes eindelijk naar huis te kunnen. Hopelijk is het een kwestie van dagen en niet van weken want dat zie ik echt niet zitten!
Ik moet toch wel even mijn frustratie kwijt!!!! De pas voor Adylia blijkt maar niet in orde te geraken! Er zou hier een nieuwe verantwoordelijke zijn die de aanvraagprocedure compleet veranderd heeft met alle gevolgen vandien! We weten niet eens of we de 19de wel teruggeraken! Gert zal dan waarschijnlijk wel met Laurine en Mauro terugvliegen want we willen niet dat ze nog meer school missen! Ik zal hier dan met Adylia blijven, maar we weten niet hoelang! En dat is dus onze grote frustratie! Morgen zouden we misschien meer weten, maar ik heb er echt geen goed gevoel bij.
Gelukkig verloopt alles meer dan goed met Adylia en dat verzacht de stress wel wat! Het is een echt schatjen, het is alsof ze altijd al bij ons is! Gisterenavond zijn ze samen om 20u gaan slapen tot 7u deze ochtend, zonder één keer wakker te worden! Ze verstaat ook het meeste wat we haar zeggen en ze kan ons goed duidelijk maken wat ze wil. Ook met Laurine en Mauro klikt het meer dan goed, ze kunnen nog iets van haar leren want toen we gisteren gedaan hadden met eten, en de vuile borden in de wasbak plaatsen, begon Adylia spontaan af te wassen! Echt waar! Met eten gaat het ook goed, deze ochtend nam ze wel een boterham met choco en daarop hespenworst, ja die combinatie kennen we wel niet! En de chocopot uitlepelen vindt ze ook leuk.
Duim allen voor ons dat we samen de 19de kunnen afreizen!!!!!!!
Opgestaan met enorme stress maar toch met een goed gevoel want vandaag mogen we eindelijk onze kleine meid afhalen! Eerst nog de nodige taarten gaan kopen (de cadeaus hadden we al in België gekocht) en dan maar wachten op een telefoontje van Bolat om ons af te halen. Ondertussen krijgen we nogal slecht nieuw ivm het paspoort van Adylia! Sinds de nieuwe wetgeving van kracht is, duurt het twee maand om paspoorten aan te maken! Volgens onze contactpersoon hier proberen ze te regelen om dit op 15 dagen te klaren maar die 15 zijn ondertussen al voorbij! Het ziet er dus echt niet goed uit! Morgen zouden we meer weten zodat we hopelijk eind volgende week naar huis kunnen! Onze afspraak bij de ambassade is ook al verlegt naar 16 september. Maar vandaag zijn we dus eindelijk waar we zo lang nar uitgekeken hebben! Iets na 14u komt Timor ons ophalen. Het besef dat we straks met vijf terugkeren heeft toch wel een grote inpak! We krijgen van Timor te horen dat de directice wil dat we overmorgen terugkomen om Adylia af te halen! Gelukkig praat Timor er zich uit met de smoes dat we morgen al terug naar België vliegen. (was het maar waar!) In het weeshuis moeten we dan eerst langs de sociaal assistente en daarna normaal bij de directice maar die stuurt ons direct door! (ik denk dat ze zich ons laatste bezoek na de rechtbank nog herinnert, alleszins wij wel! ) We konden direct door naar het leefgroepje van Adylia waar haar verzorgsters ons al met rode oogjes stonden op te wachten, het was te verwachten dat zij het ook moeilijk zouden hebben. Adylia deed net haar middagdutje en blijkbaar heeft ze net vandaag wat koorts en die combinatie samen met verdrietige verzorgsters, maakten dat het voor Adylia ook heel emotioneel was! De verpleegster is dan ook eerste nog eens langsgeweest alvorens Adylia haar nieuwe kleertjes aandeed. We zijn toch wel een tijdje binnen geweest om van iedereen afscheid te kunnen nemen en van haar drie verzorgsters hebben we de gsmnummers gekregen zodat Adylia hen eens kan bellen. Op dit moment was Adylia heel stil, wat normaal is gezien de omstandigheden. In de apotheek halen we eerst nog iets tegen de koorts, dit had ik natuurlijk niet mee en dan heb je dat nodig! Eenmaal in ons appartement aangekomen, is Adylia helemaal losgekomen zoals we haar kennen! In de namiddag nog even gaan wandelen en naar de fonteintjes wat Adylia heel leuk vindt! Morgen meer over onze avonturen!
En bij regenweer passen geen sandaaltjes! Ze heeft dus schoenmaat 26 en voor kledij neem ik nu 4-5 jaar. Het mag hier ook niet veel kouder worden, want dan moeten we beiden nog gaan shoppen! In normale omstandigheden zou ik daar niet mee inzitten. 
Maandag wordt er verder gezocht naar een mogelijke oplossing.
) samen met David, Kirsten en Angelina. Kirsten vertrekt deze nacht en David en Angelina blijven hier zoals ik met Adylia. We kunnen elkaar hier dan wat steunen! De eerste keer dat Angelina en Adylia elkaar ontmoetten, zou je zeggen dat ze elkaars grootste vijanden zijn, maar dat is blijkbaar bijgelegd en nu spannen ze samen en spelen met elkaar.
Dit vinden we er echt over en dus gaan we op enkele andere attracties in het park, ook een roeitochtje op het meer is een hele belevenis voor onze kleinste spruit!
Daar treffen we opnieuw die andere Vlamingen met hun zoontjes, zij vertrekken deze nacht.
