Iets voor 1u deze ochtend werden we door Bolat afgehaald in ons hotel. Bij aankomst op de luchthaven van Almaty moesten we inchecken bij binnenlandse vluchten aangezien we eerst naar Atyrau te Kazachstan vliegen. Daar al was er verwarring of we al dan niet op het vliegtuig moesten blijven en of we onze bagage zelf opnieuw moesten inchecken. Volgens de dame achter de balie moesten we afstappen en ging onze bagage rechtstreeks naar de volgende vlucht.
Om de één of andere reden had ik een raar voorgevoel, ik vroeg dan ook naar de bagagetickets voor in geval van. We hebben ook ons volledig dossier en alle souvenirtjes in de bagage gedropt omdat die nu zo goed als leeg was .
Rond 3u30 zijn we opgestegen en na 2u45 landen we in Atyrau, een heel kleine luchthaven in the middle of nowhere. Deze keer waren er geen individuele schermen aan boord maar we zijn toch te moe om naar een film te kijken. Bij het uitstappen maak ik vlug nog een foto van het vliegtuig type Boeiing 767-200/300 Air Astana en komt er een norse Kazach naar mij toe gestapt en begint in het Kazachs te brabbelen waar ik kan uit opmaken dat ik geen fotos mag nemen. Met deze heb ik toch een foto!
In de aankomsthal vraag ik nog eens voor de zekerheid of we echt niet onze bagage moeten claimen en terug inchecken, maar nee hoor dat is niet nodig. Ik blijf een voorgevoel hebben.
In Atyrau mogen we terug door de paspoortcontrole, dat betekent dus terug een foto nemen en stempel op ons visum.
Terwijl we daar aan het wachten zijn begint het al te dagen dat we terug op hetzelfde vliegtuig moeten stappen aangezien er daar maar één groot vliegtuig staat te wachten naast enkele fokkers.
En ja hoor begrijpe wie begrijpen kan, we mogen terug op hetzelfde vliegtuig stappen. Om 7u plaatselijke tijd (we zijn ondertussen al 1 uur terug gevlogen in de tijdszone) stijgen we op voor een vlucht van 4u30 waarvan we niet echt veel wakker zijn!
Om 8u35 plaatselijke tijd landen we te Schiphol. Eenmaal aangekomen aan de bagageband begin ik steeds meer en meer een slecht voorgevoel te krijgen en spijtig genoeg komt mijn voorgevoel uit! Onze bagage rolt maar niet van de band! Bij al onze vorige vluchten hebben we dit nog nooit meegemaakt! We worden door een vriendelijke dame verzocht om haar te volgen om een claim op te maken en we zijn niet alleen, er zijn nog twee personen die van Almaty komen wiens bagage ook vermist is. Die ene dame had haar bagage in Atyrau zelfs van de band genomen en terug ingechekt wat wij niet moesten doen aangezien wij onze boardingtickets al van in Almaty hadden en er een label direct transfer aan onze bagage hing. Blijkbaar hebben ze ginder toch wel problemen met het lezen van Engels!
We mogen dus een claimformulier invullen en nu maar hopen dat onze bagage gevonden wordt en doorgestuurd wordt naar ons thuisadres!
Met een meer dan ambetant gevoel stappen we om 10u30 op de Thalys naar Antwerpen waar een uurtje later terug taxi Van Cauter ons zal oppikken!
We zullen dan omgerekend een kleine 15u onderweg geweest zijn!
Onze tweede trip naar Almaty was alweer een avontuur op zich maar als we denken aan wie er op ons de volgende trip te wachten staat, zullen we dit alles snel vergeten zijn.
Als afsluiter gaan we vandaag op uitstap naar het Tikimeer. We vertrekken met drie auto's, samen met David en Kirsten, Geert en An, Pieter en Sofie en hun twee lieve kindjes en de mama van Sofie en Isabel. Na de nodige stops om eten en drank op te halen vertrekken we richting de bergen. Aan een gezapig tempo rijden we omhoog aangezien de auto van Bolat dringend aan vervanging toe is! Eenmaal aan het meer aangekomen hebben we een prachtig uitzicht over het groene meer. Om aan de waterkant te geraken, moet je een steile helling afdalen alsook de auto's. Het is een meer dan gezellige dag en ook al schijnt de zon niet constant en is het wat frisser, toch hebben we allen kleur gekregen! Dit meer is ook in trek bij de plaatselijke bevolking die na de nodige hoeveelheid vodka een duik nemen in het ijskoude water! Ondertussen heeft Bolat een lekkere salade met kip klaargemaakt en met vodka toasten we op onze adopties. Op de barbeque ligt er een gevulde vis te garen die we na een uurtje oppeuzelen. Het terug naar boven rijden is niet zo evident maar met de nodige extra mankracht lukt het hen toch! Aan dit meer worden ook veel trouwfoto's genomen en we komen dus ook meerdere versierde trouwauto's onderweg tegen. Eenmaal terug in het hotel aangekomen, kunnen we onze koffers inpakken en ons klaar maken om tegen 1u opgehaald te worden om dan om 3u20 onze terugvlucht te nemen. We gaan blij zijn dat we Laurine en Mauro terug in onze armen kunnen nemen, maar toch verdrietig omdat we Adylia voor enkele weken moeten achter laten. Tot in België!
Gisterenavond hebben we ons kersverse ouderschap gevierd in ons 'stamrestaurant' Entrecôte. We zaten daar in het toffe gezelschap van David en Kirsten, Karel en Hilde en Katoo en Stan, Isabelle, Curd en Ann-Sophie en Robbe.
Vandaag mogen we dan eindellijk onze dochter terug zien na 5 lange weken! Van Timor, onze chauffeur van vandaag, krijgen we net te horen dat David en Kirstin na een tweede zitdag trotse ouders zijn geworden! Met deze een dikke proficiat aan David en Kirsten! Terwijl we nog maar net de oprit van het kinderhuis opwandelen, worden we bijna onmiddellijk door Daiz, één van de kindjes die buiten aan het spelen zijn,gespot en enthousiast roept hij: "Adylia, mama, papa" ! Op dat moment zien we haar afkomen gelopen en springt ze in onze armen en worden we bedolven onder de kusjes en knuffels! Een echt kippenvelmoment! Dat de kindjes van haar groep ons allemaal nog herkennen en dat onze dochter ons zo begroet is echt niet te beschrijven! We mogen even met haar spelen en natuurlijk krijgen we de ganse bende kids erbij! Thuis hadden we een fotocollage gemaakt van de vorige bezoeken om dit nu aan Adylia te geven en ja hoor, Mauro en Laurine kon ze nog meer dan goed, op elke foto zij ze wie Laurine en wie Mauro was! We krijgen ook te horen dat ze dagelijks over haar broer en zus en over ons praat, ze heeft ons dus echt in haar hartje gesloten en wij ook! Na een veel te kort bezoekje moeten wa alweer afscheid nemen, maar we vertellen haar via onze vertaler dat we nu terug naar huis gaan om daarna met Laurine en Mauro terug te keren en dat ze dan met ons mee mag naar huis.
In de namiddag gaan we nog eens wandel naar het Panfilovpark en bezoeken daar de orthodoxe kathedraal en laten we twee kaarsjes branden. Ook bezoeken we nog eens de Green Market waar alles vers wordt aangeboden zoals vlees, groenten, fruit,... We gaan ook samen met Curd en Ann-Sohpie en hun schattig zoontje Robbe naar de speeltuin. 'sAvonds gaan we volgens goede gewoonte naar restaurant Entrecôte waar ze ons nu al heel goed kennen! Daar vieren we ons kersverse ouderschap samen met David en Kirstin. Isabelle en nog een ander koppel (ben hun namen vergeten maar ik zie hen morgen terug) die hier zijn voor de binding, hebben meegevierd. Met een heel lekkere fles wijn (of twee) hebben Gert en ik ons ouderschap gevierd. Moe maar meer dan gelukkig ploffen we later neer in ons bed.
Na een zéér onrustige nacht zijn we om 7u opgestaan zodat we ons rustig kunnen voorbereiden op één van de belangrijkste dagen in ons leven waarop beslist zal worden of we voor de vierde keer mama en papa mogen worden. Door de enorme zenuwen krijgen we nauwelijks een hap naar binnen tijdens het ontbijt. Daarna overlopen we nogmaals onze mogelijke vragen en om 9u stipt zitten we aan de receptie op ons vervoer te wachten. En alsof moeder natuur met ons meeleeft, is het deze ochtend uitzonderlijk fris en bewolkt, gelukkig maar want onze interne thermostaat is op hol geslagen! Onze goede vriend Bolat komt ons tijdig ophalen zodat we ruimschoots op tijd aankomen aan het gerechtgebouw. Dit gebouw ligt volledig weggestoken in een soort van achterbuurt, helemaal niet een plaats waar je een gerechtgebouw zou verwachten! Vreemd genoeg geeft dit me een klein beetje rust, je moet namelijk niet in zo een enorm imposant gebouw verschijnen. Nadat iedereen aanwezig is, mogen we de rechtzaal binnen treden, eigenlijk is het eerder een grote vergaderruimte, dus best wel intiem. Ik voel me nu net al vroeger toen ik een mondeling examen moest doen maar dan 100 keer zenuwachtiger! Gert krijgt het ook behoorlijk lastig. Naast de rechter is er ook het hoofd van educatie, de sociaal assistente van het kinderhuis, de procureur, de secretaresse, onze vertaalster Olessia, Aygul en wijzelf. En dan beginnen de rechter, procureur, sociaal assistente en hoofd van educatie allemaal vragen te stellen. Het merendeel van de vragen beantwoordt Gert, maar best ook want ik ben veel te nerveus en vrees dat ik door de zenuwen niet eens op de simpelste woorden zal komen want wij moeten in het Engels antwoorden en Olessia vertaalt naar het Russisch. Tijdens de ondervragingen krijg ik een goed gevoel omdat de rechter de indruk geeft dat hij ons graag heeft maar het is toch nog altijd afwachten! Om een bepaald moment kregen we het beiden toch Spaans benauwd omdat de rechter aan de sociaal assitente vroeg om hem de originele afstandpapieren te geven die ze na lang zoeken tussen haar papieren uiteindellijk toch vond! Op het einde moeten we allen even de zaal verlaten maar na nog geen minuut werden we alweer binnen geroepen! Terug binnen moeten we allen rechtstaan voor de uitspraak van de rechter.
MET ENORME FIERHEID KUNNEN WE JULLIE MELDEN DAT WE OPNIEUW MAMA EN PAPA GEWORDEN ZIJN VAN ADYLIA DE BRUYCKER !!!!
Onze Kazachse parel is eindellijk officieel onze dochter! Alle emoties van de voorbije weken en vooral van de laatste dagen vielen van onze schouders! Zelfs het hoofd van educatie viel van blijdschap in onze armen! Vanaf het de eerste ontmoeting in mei had zij een boontje voor Gert! Zelfs de zon is terug van de partij! Vanavond gaan we dit uitgebreid gaan vieren in ons favoriet restaurent 'Entrecôte'. Nu duimen we voor David en Kirsten die om 14u moeten voorkomen.
En als kers op de taart mogen we morgen op bezoek gaan bij onze dochter!!!!!!!
Stipt om 10u staan we klaar om opgehaald te worden, wakker en uitgeslapen. Samen met David en Kirsten rijden we dan naar de notaris waar we enkele volmachten moeten tekenen. Terug in het hotel krijgen we onze voorbereiding voor morgen. Onze zenuwen worden met de minuut groter! Daarna beslissen we om nog eens naar de Zumm (souvenierwinkel) te gaan en als echte amateurs lopen we verloren en alsof ze er mee aan het lachen zijn, begint het ook nog eens te gieten! En als het hier giet, dan giet het ook met bakken! Met als gevolg, nat en niet in de Zumm geraakt. We hebben ook nog met David, Kirsten, Karel, Hilde, Katoo en Stan afgesproken om ervaringen uit te wisselen. Dat was heel verrijkend. Nu zitten we moe en uitgeput op onze kamer te bloggen. Yes, we hebben WIFI op onze kamer! Straks gaan we alle mogelijke vragen nog eens overlopen en dan op tijd in ons bedje zodat we fris en monter voor de rechtbank kunnen verschijnen. Duim morgen om 10u (6u Belgische tijd) voor ons of laat een kaarsje branden, alle middelen helpen!
Eindelijk is het zover! We mogen vertrekken naar Almaty om voor de rechtbank te verschijnen. Deze ochtend tijdig opgestaan en de koffers gepakt. We hebben twee volle koffers met kleding en schoenen en dan nog een trolley met 10 kilo's aan kleding en schoenen! Met deze willen we nogmaals iedereen van harte bedanken voor hun gulle giften, nooit gedacht dat er zo massaal zou gereageerd worden, dit pakt ons enorm! Gepakt en gezakt worden we stipt om 13u opgepikt door 'taxi Van Cauter'. Na afscheid genomen te hebben van onze kids, beginnen we aan ons eerste deel van onze trip naar Almaty. In Antwerpen aangekomen nemen we de Thallys naar Schiphol voor ons tweede gedeelte. Bij een tussenstop in Amsterdam zie ik ineens onze valiezen op het perron staan! Lichte paniek van mijn kant maar gelukkig was Gert snel ter plaatse om onze valiezen terug op de Thallys te zetten! Onze koffers stonden in de deuropening omdat er geen plaats meer was in het bagagerek en een overijverige 'hollander' had onze koffers dan maar uitgeladen! Gert had daar dus bijna ambras! Enfin na een vlotte rit van een klein uurtje, komen we aan te Schiphol. Amai, en wij dachten dat Zaventem groot was! Hier is alles geautomatisseerd en moet je dus zelf je boardingpass valideren, zelf je koffers inchecken en voorzien van een label. Best handig want op deze manier gaat alles vlotter.Eén minpunt, we zitten 20 rijen van elkaar verwijderd, dit zal dus een rustige vlucht worden. Hier is het ook de gewoonte om pas door securitycontrol te gaan net voordat je op je vlieger stapt, elke gate dus zijn eigen controlepunt wat de wachttijden duidelijk verkort. Deze keer mag Gert eens kennismaken met het plezier om gefouilleerd te worden. En het mag gezegd worden, KLM doet dat niet slecht. Het is een heel aangename vlucht met meer dan lekkere maaltijden (keuze uit vis of pastaschotel) en voldoende verfrissingen. En als ontspanneing heb je keuze uit een vijftigtal recente films. Uiteindelijk landen we na een vlucht van 6u25 met een vertraging van 35min (we moesten in Schiphol op de catering wachten) om 4u30 te Almaty plaatselijke tijd. Dan nog drie kwartier aanschuiven bij de paspoortcontrole ( jaja, terug mooie foto gemaakt) en vlug onze koffers geclaimd om dan op zoek te gaan naar Bolat. Die dacht al dat we onze bagage kwijt waren omdat het zo lang duurde. Moe en uitgeput ploffen we eindelijk neer in ons bed rond 6u15 in het Kazzhol hotel. We mogen toch een volle drie uur slapen alvorens we worden opgehaald om naar de notaris te gaan.
Ik blijf een voorgevoel hebben.
Om 7u plaatselijke tijd (we zijn ondertussen al 1 uur terug gevlogen in de tijdszone) stijgen we op voor een vlucht van 4u30 waarvan we niet echt veel wakker zijn!
Na een zéér onrustige nacht zijn we om 7u opgestaan zodat we ons rustig kunnen voorbereiden op één van de belangrijkste dagen in ons leven waarop beslist zal worden of we voor de vierde keer mama en papa mogen worden.
