Soms moet je in het leven je stoute schoenen aan doen en het heft in eigen handen nemen.
Hadden we ons als brave schaapjes laten afvoeren, waren we zeker nog een week gegijzeld in Almaty. Niet dus!
We zijn er in geslaagd om alles deze week nog geregeld te krijgen met als meer dan fantastisch gevolg dat we vandaag 02 oktober om 10u30 op Belgische bodem geland zijn. Nooit gedacht dat het zo deugd zou doen om terug in ons geliefd landje te zijn.
Het had nochtans niet veel gescheeld of het was ons net niet gelukt. Gelukkig hebben we de laatst 4 weken heel wat geleerd en zijn we vooruitziend geworden. Toen we dus gisteren bij de Nederlandse Ambassade het visa aanvroegen, bleek dat ze daar de erkenning van het FCA (trouwens al op 16 sept uitgesproken) niet terug vonden. We hadden voor de zekerheid deze papieren vanuit België laten inscannen en doormailen en dus was het een kleintje om dit al afgedrukt mee te brengen naar de Ambassade. We waren die Nederlanders dus een stapje voren! Wel moesten we voor het visa betalen omdat Adylia reeds 6 jaar is maar daar gingen we nu niet moeilijk over doen, zolang we het visa maar hadden!
En het mag voor ons al eens vlot gaan, dus bij de douanecontrole was ook geen probleem en na een goede vlucht kwamen we zelfs 25 minuten vroeger aan in Frankfurt. Op Zaventem was het nog even spannend aangezien er opnieuw bagageproblemen waren. Na een extra uur te moeten wachten, konden we eindelijk onze familie en vrienden in de armen lopen, wat een zalig gevoel!!!
Bij deze laatste blog wil ik toch graag iedereen bedanken die ons de laatste 4 weken zo hard gesteund hebben met in het bijzonder mijn ma en pa die 3 weken bij ons gelogeerd hebben zodat Laurine en Mauro in hun vertrouwde omgeving op ons konden wachten. En natuurlijk onze blogmaatjes die ons er door gesleurd hebben op momenten dat we het héél moeilijk hadden en vooral die week dat ik alleen met Adylia verbleef. Misschien wel tot vervelens toe?
We hopen dat onze blog een bron van informatie mag zijn voor koppels die al in de procedure zitten en voor toekomstige koppels. Het verloopt niet altijd zoals je het zelf wil en dan moet je al eens initiatief durven nemen.
Veel geluk aan allen die op dit moment staan te popelen om te vertrekken en hun schatjes in de armen te sluiten!
Op dit moment zitten we in de grootste spanning ooit met die ENE VRAAG, wanneer zouden we thuis geraken? Onze pas is sinds deze ochtend in Astana aangekomen, nu is het afwachten wanneer deze terug geraakt in Almaty en dan naar de Nederlandse Ambassade om een visum zodat we hier buiten geraken! Momenteel zijn we hier nog helemaal alleen maar we weten dat er een aantal koppels in België staan te popelen om af te reizen, alles hangt af van hoe snel de paspoorten nu gedrukt worden. Wij zijn echt wel de pineut door net nu "overrompeling bij drukken van nieuwe paspoorten" hier aan te komen. Ondertussen is er een omzendbrief opgemaakt waarin men vraagt om de adoptiepaspoorten op 7 dagen te drukken ipv de normale 90 dagen. Lijkt ons ook logisch, adoptieouders hebben deze pas sneller nodig dan de doorsnee Kazach. Dus zal het hopelijk voor alle koppels na ons een stuk vlotter gaan! Zoals wij hier in stress en absolute onzekerheid gezeten hebben, wensen we niemand toe. Net zoals onze kleine meid door het lot bij ons terecht kwam, zal dit ook wel ons lot zijn zeker?
Ondertussen gaat het nog steeds super met Adylia. Nu kan ze ook al de namen van haar broer en zus schrijven en zelfs al zonder voorbeeld! Ook oma, opa, papa, mama kan ze perfect schrijven. En tellen en schrijven tot 20 lukt ook al perfect! Dat is dus het grote voordeel van hier vier weken vast te zitten, intensief oefenen met onze kleine pruts. Want ja hoor, ze kan soms al goed de deugniet uithangen en ons plagen of haar broer en zus via skype gezellig 'treiteren'! En zoals elk kind, probeert ze ons te gepaste tijd eens te testen, mag altijd natuurlijk doch zonder resultaat! Dan is ze even boos en stil, maar draait snel bij en komt ze ons een dikke knuffel en kus geven.
Het is al enkele dagen prachtig weer, geen wolkje aan de hemel, stralend zonnetje bij zo een 22°C. De hertfstblaadjes zijn wel vollop aan het vallen en dit geeft dus wel prachtige kleureffecten. In de zon is het echt aangenaam vertoeven maar in de schaduw kan je toch wel een trui verdragen.
Naar wat we gehoord hebben is het in België echt herfstweer?
We zullen een streepje zon van hier in onze valies meebrengen!
Halleluja! De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Onze pas is gearriveerd!!!!!!!!! Na bijna vier weken in de grootste onzekerheid, kunnen we eindelijk uitkijken naar ons einddoel, namelijk naar huis vliegen! We proberen alles te doen om komend weekend thuis te geraken maar dat is een kleine kans. En anders wordt het volgende dinsdag of woensdag. We houden jullie op de hoogte. Hou jullie daar maar klaar want we zijn in aantocht en wat zal het weerzien fantastich zijn
Of om het met de woorden van de goede fee uit Assepoester te zeggen (favoriet van Adylia): DIPPEDIE DAPPEDIE BOE !!!!! en onze pas is er!
De pas is gedrukt!!!!!!! Nu nog afwachten of het morgen effectief hier zal zijn! Zou er dan toch een einde aan onze ellende komen? We durven nog niet te euforisch zijn zolang we de pas niet in onze handen hebben. Dus allen duimen, kaarsjes aansteken en weet ik wat nog allemaal zodat we morgen fantastisch nieuws kunnen melden! Als onze pas er is, hebben onze lotgenoten in Aktau en Aktobe toch een sprankeltje hoop! We leven met iedereen die hier vastzit enorm mee en begrijpen maar al te goed wat ze doormaken. (relativeren en wandelingetjes maken en genieten van het mooie weer, daar komt uiteindelijk een einde aan )
Afgelopen weekend was het prachtig weer en zaterdag hebben ze hier een soort van pukkelpop gehouden. Gans de jeugd van Almaty was op de been met soms wat dronken toestanden en veel zwerfvuil als gevolg. In de namiddag waren er eerst een soort van Red Bul games met bmx, skateboards, streetdance... en 's avonds openluchtfuif. Zondag was het dan aan de kleine kids met optredens en allerlei acticiteiten. Toch iets om ons weekend mee door te komen.
Vandaag is het bewolkt en gevoelig frisser! Hopelijk is dit maar tijdelijk.
We hadden voor de zekerheid deze papieren vanuit België laten inscannen en doormailen en dus was het een kleintje om dit al afgedrukt mee te brengen naar de Ambassade. We waren die Nederlanders dus een stapje voren! Wel moesten we voor het visa betalen omdat Adylia reeds 6 jaar is maar daar gingen we nu niet moeilijk over doen, zolang we het visa maar hadden! 
Dan is ze even boos en stil, maar draait snel bij en komt ze ons een dikke knuffel en kus geven.
