Voor wie niet helemaal de titel begrijpt: hier in Canada bestaan er echt duizenden manieren om 'Québec' uit te spreken. In dat opzicht valt het vooral zeer hard op dat de Franstalige Canadezen absoluut niet het ons zo welbekende Frans spreken, maar eerder een bij momenten serieus krom Frans dialect, hier en daar zelfs met Engelse klanken tussen. Ik denk dat je dit volkje enkel goed kunt verstaan als je al voldoende kennis hebt van het Frans. Daarentegen is hun Engels wel perfect...
Bon, laat ons overgaan op de orde van de dag: rond 8 uur zijn we opgestaan in ons hotel in Rivière-du-Loup, waarna we in plaats van naar het dorpsbakkertje te rijden (zoals de vorige keer) gewoon in het hotel zijn gebleven om te ontbijten, véél chiquer weliswaar dan in alle andere hotels waarin we tot nu toe verbleven. Van ons drietjes bestelde iedereen een ontbijtschotel waarin één of meerdere eitjes verwerkt zaten. Je kon er ook wafels, pannenkoeken of yoghurt met vers fruit bestellen. De prijs was wel behoorlijk hoog, maar dat was niet verwonderlijk gezien de kwaliteit van ons hotel, zonder twijfel het chicste waar we tot nu toe in verbleven.
Rond een uur of 10 laadden we dan alle valiezen en dergelijke in en vertrokken we voor een ritje richting de Saint-Laurentrivier richting Québec. De eerste 10 à 20 kilometer konden we vooral genieten van een prachtig uitzicht over de rivier en het landschap aan de overkant ervan. Daarna reden we een hele tijd door een streek waar ze wel zéér intensief aan landbouw deden (nodig met al die strenge winters, geloof ik). Je had zo'n mélange van oudere en moderne boerderijen ( vooral merkbaar aan de roestige staat van sommige gebouwen en de vorm van de silo's). Verder waren er ook her en der mensen die in hun garage een mini-rommelmarktje hadden opgesteld. En er waren ook een paar uitkijkposten of 'kijkjes', dixit mama. Omdat we niet veel te vroeg in Québec wilden toestuiken, besloten we onze auto even op een parking langs de weg te stallen, in het plaatsje Montmagny (qua sfeer en omvang wat gelijkend op pakweg Ertvelde). Daar was er een picknickplekje, alsook een mooi wandelpaadje langs het water, tot aan een infopunt. Daar kwamen we te weten dat er accordeonfeesten gaande waren in het dorpje. Dus besloten we maar eens daarheen te trekken. De sfeer was echt geweldig amusant, enorm folkloristisch ook. Op ieder straathoekje kon je een groep muzikanten zien en horen spelen - de muziek was zeker en vast sfeervol. Aan de andere straatkant was er dan weer een marktje opgericht. Dit alles gaf je zo echt een gevoel dat je op de plaatselijke jaarmarkt rondliep. Op de terugweg naar de auto passeerden we zelfs een heus accordeonmuseum, met alles erop en eraan. Na deze leuke tussenstop stapten we terug in de auto, om het laatste deel van de tocht naar Québec aan te vatten. Vlak voor het inslaan van de straat van ons hotel stopten we nog even in de IGA (plaatselijke winkelketen) om wat water mee te nemen, aangezien we dat maandag niet kunnen doen (Labour Day). Toen kwamen we in ons hotel aan. Meteen viel ons de nabijheid van het zwembad op, zowel qua kleding van sommigen die er vandaan kwamen, als de geur, die de lift helemaal vulde. Vanop het verdiep waarop wij slapen, heb je trouwens een mooi uitzicht over het zwembad. Maar bon, toen we op de kamer kwamen begon de miserie: alles was aanwezig, behalve een koelkast om het drinken koel te houden en... WiFi. Eigenlijk zou dat niet erg moeten zijn, maar voor mij is dat de HEL... Dan maar eens terug naar de receptie om te vragen hoe het daarmee zat, daar zeiden ze 'Probeer het eens uit in de lobby, het moet hier zeker werken!'. Ja hallo, dat werkte daar al evenmin... Dan trokken we maar de straat op, richting het oude stadscentrum, met de oude stadsmuren (best wel lang en vooral steil bergop) en de citadel, waar mama morgenvoormiddag 10 uur absolúút de wissel van de wacht wil meemaken. Dus gaan we dat doen om onze dag te beginnen, daarna zien we wel.
Van al dat rondwandelen kreeg ik wel enorm veel honger, en ook wel wat pijnlijke voetjes... Dus zakten we geleidelijkaan terug af richting de parking waar onze auto stond opgesteld, om er in de buurt iets te gaan eten. Onderweg nam mama zowaar even de tijd om zowaar een selfie te maken met mij op de achtergrond! We worden allemaal modern, precies! Na een tijdje gezocht te hebben, kwamen we uit bij een Provençaals restaurantje, waar we echt hartelijk en vooral snel bediend werden door het zaalpersoneel (de zaakvoerder en zijn zoon, beide uit de Provence afkomstig). We hebben er een lekker, licht menu gegeten, gaande van een voorgerecht (escargots voor mijn ouders, zalm voor mij) over een soepje of salade tot een hoofdgerecht (vis voor mijn ouders, eendenravioli's voor mezelf) en een dessertje (crême brûlée van pastis voor mijn ouders, chocomoussetaartje voor mij). Het was echt de moeite waard om er eens binnen te springen, en bovendien hadden we geluk, gezien de gezellige drukte die er heerste.
Toen we nadien terug in het hotel en op onze kamer waren, gebeurde er plots (misschien wat overdreven) een klein mirakel: door even met de iPhone/iPad op de gang te gaan staan om een netwerk te activeren, wist dat netwerk nu eindelijk WEL stand te houden. Dus nu kan ik op mijn gemak bloggen, facebooken, surfen... De kwaliteit is weer perfect!
Groetjes en tot de volgende (zal wellicht in Ottawa zijn), Jari
