Van Mechelen naar Santiago de Compostela Via deze blog zullen wij jullie net als tijdens onze reizen naar Budapest en Sevilla op regelmatige tijdstippen informeren over onze reiservaringen. Voor ongeruste familieleden kan deze blog ook dienst doen als "teken van leven". (panikeren mag indien er twee weken geen nieuws verschenen is...)
05-09-2011
Hoe Veronique alles voor mekaar krijgt...
Na 20 jaar samenzijn is het nog steeds verwonderlijk met welk gemak Vero de dingen voor mekaar krijgt, zonder het rechtstreeks te vragen. Hierbij een greep uit haar trukendoos:
Truuk 1: de truuk met de pannenkoek
Wanneer wij kamperen, hebben wij 's morgens altijd thee bij het ontbijt, want het was wat te moeilijk om een koffiezetapparaat mee te sleuren. Niettemin hebben wij graag ons kopje koffie, dus vertrekken wij voor een uurtje fietsen, om dan ergens in een café een koffie te gaan drinken. Zo kwamen wij in Gray, en vonden er slechts één zaak open, een crêperie. "Ik zal daar vragen of we een koffie krijgen," zegt Vero, en dit mocht. Nietsvermoedend zette ik me op het terras en bestelde een koffie. Met een achteloze blik op de menukaart zegt zij dan plots: "Oh, hier hebben ze pannenkoeken met suiker voor maar 1,10 EUR, dat kan ik toch niet laten liggen". En zo zaten wij te smullen op een uur dat niet geassocieerd kan worden met pannenkoeken eten...
Truuk 2: de truuk met de tomaat
Wij kwamen aan op een camping, waar de eigenaar scharreleieren te koop aanbood. Vero zegt in haar beste Frans dat zij wel heel graag omelet eet, maar zonder iets erbij smaakt dat toch minder. Of hij toevallig geen tomaten had? En ja hoor, hij ging onmiddellijk twee tomaten uit zijn groententuin halen "spécialement pour toi, Véronique", zong hij.
Truuk 3: koken bij de buren
Wij hadden ons geïnstalleerd op een kleinere, gezellige camping op een kasteeldomein in Gibles, naast ons twee VW's met een caravan. Net toen wij wouden koken, begon het te regenen. Met heel ons hebben en houden gevlucht naar een schuur wat verder op het domein, maar de zanderige, vuile grond was niet erg aanlokkelijk om op te eten. Dus toog Vero naar de caravan met de vraag of wij hun stoelen mochten gebruiken. "Ja hoor, maar het zou toch makkelijker zijn als wij daar kwamen koken", zei de man. En dus verhuisden wij voor de tweede maal naar de buren om daar hun fornuis, hun melk, hun tafel en stoelen te gebruiken. Zij gingen wel even een wandelingetje maken... Daags nadien kwam hij zelfs aanbieden om onze banden op te pompen, want als ex-wielrenner had hij hiervoor geschikt materiaal mee!
Truuk 4: de truuk met de chocoladetaart
Op een warme fietsdag (38° C in de namiddag) stopten wij in een dorpje van niemendal aan een cafeetje om iets fris te kunnen drinken, want het water in onze drinkbussen warmt bij zo'n weer snel op. De man had een uithangbord van verschillende ijsjes aan zijn deur, en Vero zag een Mars Ice Cream, wat zij nog nooit had gegeten en nu toch wel trek in had. De man duikt in zijn diepvrieskast en verontschuldigt zich dat hij dit niet heeft, maar biedt gelijk andere zaken aan: een witte frisco, een ijsje met pistache, ... Heel het revue uit zijn diepvries passeert, maar Vero schudt het hoofd en zegt dat ze liefst pure chocolade heeft. Prompt gaat hij naar achter en komt even later met 2 stukken chocoladetaart aandraven. "Wat is dit?", vraagt Vero nog verwonderd, en de waard lacht en zegt "dat is chocoladetaart, aangeboden door het huis".
Wij zijn intussen aangekomen in Le Puy en Velay, startplaats van een pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, en hebben hier een rustdag ingelast, want de laatste dagen was het nogal klimmen en wij hebben in totaal toch al 1200 km gereden. Het weer is hier nu wisselvallig, zonnig met af en toe een regenbui, maar toch nog altijd aangenaam warm.
Onze etappes: Cluny - Gibles 40 km (namiddagtocht, eerst abdij bezocht en nog middageten in Cluny) Gibles - Renaison 78 km Renaison - Ambert 98 km Ambert - Le Puy 82 km
Het verhaal van onze zesde fietsdag mogen wij jullie niet onthouden. De route vanuit Nancy werd beschreven in ons boekje als een vlakke route die je al fluitend aflegt langs jaagpaden en wegen in het brede Moezeldal. Wij konden er dus een goed tempo op nahouden zodat wij om half twee 's middags al 65 km hadden afgelegd, toen wij aankwamen in het dorpje Charmes. Daar genoten wij van een stevig middagmaal (steak-friet) en beslisten wij dat een 30 km extra doenbaar was, en wij zouden in Girancourt overnachten in het hotel dat ons routeboekje aangaf. Het was twintig voor zeven toen wij na 95 km in het dorp aankwamen, en Vero zei vriendelijk tegen een man die in zijn tuin werkte dat wij het hotel zochten. "Maar hier is geen hotel", repliceerde de man. "Hoezo?", zeggen wij, "Rue d'Alsace 51 is er volgens ons boekje een hotel." "Maar hier is geen Rue d'Alsace", antwoordde de man alweer. Hij boog zich over ons boekje en zei: "Ha, maar hier is Girancourt, en dit hotel is in Gironcourt, met 'o'". "Oké", zeggen wij, "hoe geraken wij dan in Gironcourt?" 's Mans mond valt open en hij stamelt: "Mais monsieur, c'est 60 km d'ici, au Nord." Eerder had Jo wel opgemerkt dat de tekst Gironcourt vermeldde, maar hij dacht dat dit een drukfout was, nu bleken het twee verschillende dorpen te zijn! Daar stonden wij dan, moe en hongerig en zonder overnachtingsplaats. Er was wel een camping 5 km oostwaarts, maar dan moesten wij klimmen, en na 95 km hadden wij daar echt geen zin meer in. Dus zochten wij een oplossing verder langs de route, en omdat wij vanaf Girancourt terug het jaagpad opmoesten van het canal de l'Est, dachten wij dat het beter was om nog wat meer kilometers vlak te fietsen, dan te moeten klimmen. Nog snel een stuk banaan gegeten die wij gelukkig 's middags gekocht hadden, want banaan in de mond, is energie in de ... benen. Aan 25 km/u sjeesden wij langs het water richting eindbestemming. Onderweg zagen wij nog een "auberge" met een uithangbord "Hotel-Restaurant", maar die hadden geen kamers meer. Zij waren wel zo vriendelijk om naar het hotel te bellen dat wij eraan kwamen, zo waren wij al zeker van een overnachtingsplaats. Rond 20:30u kwamen wij dan aan in Fontenoy-le-Château, er stonden 124 km op de teller. Wij vielen als een blok in slaap!
Intussen zijn wij in Cluny aanbeland, via de Bourgognestreek (Beaune) waar wij prachtig konden fietsen tussen de wijngaarden. Vanaf hier wordt het klimmen door het Centraal Massief en zullen wij wat minder kilometers per dag afleggen.
Onze etappes: Nancy - Fontenoy 124 km Fontenoy - Autet 97 km Autet - Auxonne 78 km Auxonne - Beaune 75 km Beaune - Cluny 86 km
Aan eenieder die vandaag de school moet hervatten, wensen wij veel moed. Wij gaan nog even door!
Wij hebben al een fantastische week achter de rug; jullie ook? Onze 5 fietsdagen brachten ons na 450 km in Nancy (Frankrijk), alwaar we momenteel van een rustdag genieten en het museum van de School van Nancy bezocht hebben.
Wij hebben slechts 1 dag regen gehad van 's middags tot iets na vieren, en voor de rest was het warm, om niet te zeggen heet. De eerste dag begon nochtans onheilspellend; opgestaan met gietende regen, maar toen wij naar ons ontbijtadres fietsten (op vriendelijke uitnodiging van Vero's zus) klaarde het al op en toen wij rond tienen uitgewuifd werden, scheen de zon al volop.
Wij hadden slechts 1 drinkbus gevuld en dat wreekte zich na een tijdje, zeker voor Jo die veel drinkt om het verloren zweet te compenseren. Vero had al eens aangebeld bij een huis langs de weg om water te vragen, maar na een tijdje zaten wij weer zonder, toen wij een bordje met een pijl naar links zagen "boissons fraîches chez Marie". Even twijfelden wij of wij de route zouden verlaten, of er stopte al een VW (=vriendelijke Waal) die vroeg of hij kon helpen. Neen, Marie kende hij niet, maar 3 km verderop was een dorpje en daar wou hij ons wel op een drankje trakteren. Iets later zitten wij dus met z'n drieën op een terrasje in Eghezée, 1 Waal betaalde voor 2 Vlamingen. Wie zei er ook weer dat het geld van Vlaanderen naar Wallonië stroomde?
Wij hadden onze les voor de volgende dagen alvast geleerd, en namen steeds voldoende drank mee, want het werd zelfs tot 33° in de namiddag! Morgen trekken wij dan weer verder naar het zuiden.
Onze etappes: Mechelen - Jambes 94 km Jambes - Gembes 87 km Gembes - Montmédy (FR) 86 km Montmédy - St Mihiel 100 km St Mihiel - Nancy 83 km
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar onze volgende bestemming is na veel wikken en wegen dan toch vastgelegd! Deze keer gaan we naar Spanje, maar niet naar Benidorm zoals de meeste mensen van onze leeftijd, maar helemaal tot in Andalucía.
Wij zullen minder lang onderweg zijn dan 3 jaren geleden, maar doorkruisen heel Frankrijk via Beaune en Cluny, trekken via het Centraal Massief (Le Puy) over de Pyreneeën naar Girona en zakken door het binnenland van Spanje verder zuidwaarts langs Cuenca, Jaen en Cordoba tot aan Sevilla.
Via onze gekende blog houden wij jullie van de voortgang op de hoogte, en blijven we met het thuisland in contact, als we tenminste genoeg internetcafés tegenkomen. (Bestaan die op datum van vandaag trouwens nog?)
Wij wensen jullie de komende weken veel leesplezier en zullen ons best doen om in de berichtjes niet te optimistisch over te komen, zodat achterblijvers geen wroeging hoeven te krijgen.
Hup Holland Hup Oh, wat zijn ze weer voetbalgek, onze noorderburen!
Sinds we de grens tussen Duitsland en Nederland overgestoken zijn, zien we alles in het oranje: hele straten worden versierd met vlaggetjes en ballonnen, in winkeletalages moet je de getoonde artikelen zoeken tussen al het oranje, bij een sixpack Cola krijg je oranje opblaasletters om het woord Oranje te vormen (hoe je die 6 letters met 2 handen moet vasthouden, is ons een raadsel), ... kortom, het lijkt al of ze de Europabeker gewonnen hebben en het tornooi moet nog beginnen.
Maar even terug naar onze fietstocht: we zaten na Keulen nog een 4-tal dagen in Duitsland en bezochten daar in het Archeologische Park Xanten de opgravingen van een Romeinse vestingstad die destijds langs de grens lag.Het was werkelijk indrukwekkend en leerrijk: we zagen de Romeinse thermen, een gereconstrueerde tempel, de publieke latrines (toiletten waar je naast mekaar je behoefte deed, -had je tenminste je babbel-), resten van het rioleringssysteem en dergelijke meer.We brachten er zoveel tijd door dat we een extra nacht bleven op de camping een 5-tal km verder; nou ja, camping is veel gezegd; het was een weide tegenover een café waar je met tent en mobilhome mocht gaan staan en waar je zelfs een kampvuur mocht maken (wat wij voor alle duidelijkheid niet deden, het risico om de tent in de fik te steken is bij ons iets te groot).Die tweede nacht stonden we er zelfs helemaal alleen, dus dat was even wennen na al die drukke campings met stacaravans langs de Rijn.
Het is ook lekker fietsen in Nederland, dat moet gezegd worden: hele mooie geasfalteerde fietspaden, prachtige weidse vergezichten, nog pure natuur op heel veel plaatsen.Hier was de route beschreven langs de Waal en de Nederrijn, en het was zo vlak dat we dan ook snel fietsten en het land hebben kunnen verlaten voor de voetbalgekte helemaal losbarst.De weersomstandigheden waren wat minder: veel bewolking met een aantal regenbuien, maar over het algemeen toch nog goed fietsweer.Alleen het kamperen wordt dan moeilijker, vooral als je de tent nat moet opbergen.Dus maakten we graag gebruik van de gastadressen van de vereniging Vrienden op de Fiets waarvan wij ook deel uitmaken.Onze gastvrouw in Utrecht was zelfs zo lief om een aantal van onze kledingstukken te wassen en te drogen zodat we daags nadien proper en fris konden vertrekken.Leuk, toch?
Na nog een korte tussenstop in Kalmthout, waar we zoals gewoonlijk goed ontvangen werden door Kris en zijn dochtertjes, reden we dan op zondag 1 juni tot Mechelen om de tour rond te maken.
De finale cijfers: (wij raakten immers verder dan Ishtar)
Totaal gefietste afstand:
4645,6 km
Aantal fietsdagen:
70 dagen
(6 minder dan gepland)
Aantal rustdagen:
22 dagen
(6 meer dan gepland)
Gemiddelde per dag:
66,37 km
(3,29 km meer dan gepland)
Gemiddelde snelheid:
17,55 km/u
Lichaamsgewicht Vero:
(we blijven discreet)
(2,1 kg minder dan bij vertrek)
Lichaamsgewicht Jo:
65,8 kg
(4,7 kg minder dan bij vertrek)
Onze route:
Route
Auteur / Uitgever
Traject
Mechelen (B) Montmédy (F) met de wagen
Langs oude wegen
Clemens Sweerman & Aart Van Rossum
Montmédy (F) - Nevers (F)
Van de Loire, langs de Rijn naar de Donau
Fred & Yvonne Mente
Nevers (F) - Tuttlingen (D)
Donau fietsroute 1
Bikeline
Tuttlingen (D) Passau (D)
Donau fietsroute 2
Belgian Biking
Passau (D) Wenen (A)
Donau fietsroute 3
Bikeline
Wenen (A) Budapest (HU) Bratislava (SK)
Bratislava (SK) Praag (CZ) met de trein
Fietsen naar Praag
Wouter Bazen, Wim Kooij en Kees Swart
Praag (CZ) Bad Karlshafen (D)
Bad Karlshafen (D) Kassel (D) via de wegwijzers van de Fuldaroute
Kassel (D) Frankfurt (D) met de trein
Limes fietsroute
Clemens Sweerman
Frankfurt (D) Utrecht (NL)
Landelijke Fietsroutes deel 2, netwerk Zuid
Buijten & Schipperheijn
Utrecht (NL) Kalmthout (B)
Knooppunten-netwerk, kaarten 2 en 4
Provincie Antwerpen
Kalmthout (B) Mechelen (B)
En nog een extra weetje:
Aan geen enkele grens hebben wij onze identiteitskaart moeten tonen, laat staan dat men ons tegenhield; in de landen waar normaliter nog grenscontrole bestaat, keken de douanebeambten glimlachend naar die zwaarbepakte fietsers die voorbijkwamen. Een gouden tip voor wie meer dan de toegestane hoeveelheid drank en sigaretten over de grens wil krijgen: NEEM DE FIETS!
Stilaan naderen we ons thuisland; hoe we dit weten? Wel, aan de prijs van de koffie! In Tsjechie betaalden we voor een tas koffie 1,10, en toen we de grens met Duitsland overschreden hadden achtereenvolgens (van oost naar west) 1,60 in Heringen, 1,90 in Hann. Münden, 2,20 in Frankfurt, 2,25 in Bonn en 2,90 in Keulen. De Grote Markt in Brussel kan niet veraf meer zijn.
Gelukkig kunnen we het budget in evenwicht houden door veel te kamperen, aangezien het weer dit toelaat; we hebben slechts 1x de tent nat moeten opbergen, dat was in Hann. Münden, maar dezelfde avond hebben we ze terug opgezet en is ze door de wind gedroogd. We hebben nu in totaal 22 nachten gekampeerd, en als het weer de komende dagen dit toelaat, zal dit nog een paar keer gebeuren.
Sinds onze 2e pit-stop in Leeheim bij Frankfurt, waar we bij Sabine, Hanni en Nanni ontvangen werden als in een 4-sterrrenhotel, volgen we de Rijn stroomafwaarts tot in Nederland, het 8ste land dat we zullen doortrekken. Af en toe zagen we langs de oever veel industrie, maar toch reden we door grote stukken prachtig dal met beboste heuvels eromheen. We volgen de LIMESroute, die de Noordgrens volgt van het Romeinse Rijk dat zich uitstrekte vanaf de Noordzee bij Katwijk, langs Rijn en Donau tot aan de Zwarte Zee. We passeerden een aantal bezienswaardige dorpjes met restanten uit die tijd, evenals prachtige kastelen, maar bleven nooit lang genoeg voor een bezoek. Altijd maar stoempen, weet je nog? Even vóór Keulen kruist ons plots een bekende man op de fiets: het is Clemens Sweerman, de schrijver van het routeboekje dat wij als gids gebruiken. We kennen hem van toen hij bij ons eens overnachtte. We riepen hem nog na, maar hij fietste door en we hebben de achtervolging niet ingezet.
In Keulen aangekomen, bleek dat we het weer getroffen hebben. Het is namelijk de "Kölner Weinwoche", en dat laten we niet zomaar passeren. Elke wijnliefhebber zou nu met ons willen ruilen, denken we. Het heeft ook zijn nadelen, hoor, want in ons hotel "sliepen" dronken jongemannen die het zo bont maakten dat we er van wakker werden toen ze om 6 uur thuiskwamen. Om half acht bonkte 1 van hen op onze kamerdeur tot we openmaakten en vroeg dan laconiek om een vuurtje. Tja...
Morgen fietsen we weer verder richting Nederland, waar we binnen enkele dagen nog een kurve via Utrecht maken om dan via Kalmthout terug zuidwaarts te rijden naar Mechelen. Of er in die tijd nog iets te berichten valt, weten we niet zeker. Misschien bereiken de verhalen jullie nu sneller langs mondelinge weg.
... dan klinkt het wel 1000 keren: "Waar is mijn onderbroek?" "Kan ik de slaapzak wat aan mijn kant trekken?" " Kan je je dikke teen uit mijn oor halen?"...
Jaah, het genot van het kamperen ervaren we nu al een hele tijd, omdat het weer heel goed mee zit. Elke dag zetten we plichtsgetrouw ons tentje op, om het de volgende dag weer op te bergen en verder te rijden. Elke dag stralende zon, maar zulk weer is het in Belgie ook naar het schijnt (spijtig he! )
Dit heeft wel gevolgen voor onze gezondheid. We ervaren namelijk beiden een verhoogde trekkersdruk, wat zich uit in een aantal symptomen:
- Ons reisritme is afgestemd op de campings langs de route: ligt de eerstvolgende op 50 km, dan doen we 50 km, ligt ze op 80 km, dan doen we er 80. Het is daarom ook dat onze planning nogmaals overhoop gehaald werd. Omdat het belangrijk is te weten wanneer we een camping tegenkomen, hebben we besloten in Lichtenfels niet de Main naar Frankfurt te volgen (omdat we geen routebeschrijving hebben en dus "blind" zouden moeten rijden), maar zijn we verder noordwestelijk de Praagroute blijven volgen tot in Hann. Münden. Van hier zullen we de Fulda naar Kassel volgen, en vandaaruit de trein naar Frankfurt nemen voor onze 2e pit-stop.
- De tent opzetten gaat in minder dan 5 minuten. Ook als we 2 nachten op 1 camping blijven, trekken we de 2e dag een aantal piketten uit om de tent wat beter aan te spannen, zodat we het gevoel niet verliezen van verder te trekken... Veronique, die het iets erger heeft, heeft zelfs in Mihla in minder dan geen tijd de tent in haar eentje opgezet terwijl Jo de afrekening maakte bij de campinguitbater...
- We koken lekkere eenpansgerechtjes op ons gasvuurtje, en zouden bijna niet meer weten hoe een electrisch kookvuur functioneert...
- Comfort hebben we ook minder en minder nodig; we komen in zodanig verschillende soorten campings, dat het voor ons enkel nog belangrijk is dat we warm water in de douche hebben en dat onze tent goed opgezet is. In Zadni Treban mochten we staan in een bungalowparkje, totnogtoe de goedkoopste camping: hier hadden we een buur die om 10 uur 's avonds nog een kampvuur maakte om 3 worstjes te roosteren. waarvan hij er ons nog 1 wou aanbieden. In Mihla stonden we helemaal alleen op een tentweide bij een gemeentelijk openluchtzwembad, we mochten niet in het water omdat er teveel chemikalien inzaten, het seizoen begint pas volgende week. In Heringen stonden we tussen de Dauercampers, mensen met een stacaravan die regelmatig in het weekend komen, of mensen die er zelfs wonen, zoals onze overbuur die ons vriendelijk uitnodigde aan zijn tafel te komen eten, toen hij ons zag sukkelen aan de tent (Jo stootte het aperitiefbord om zodat alle lekkere hapjes in het gras terechtkwamen, maar toch smaakte het nog, hoor). In Wasungen stonden we op een weide aan de Werra, waar voornamelijk kanokampeerders kwamen; daar was slechts voor elk geslacht 1 douche, maar gezien wij er redelijk vroeg voor andere groepen toegekomen waren, konden wij er goed gebruik van maken.
Om deze gezondheidsrisico's in te perken kunnen we dus binnenkort onze 2e pit-stop houden, zo weten we ook weer hoe een normaal bed er uit ziet...
We houden jullie dan wel op de hoogte hoe het vandaaruit verder gaat.
Erratum: in ons vorige bericht sloop een aardrijkskundige fout: toen wij de grens met Tsjechie overschreden, kwamen we nog niet in de voormalige DDR terecht, maar in wat altijd West-Duitsland geweest is. De dienster in het restaurant in Marktredwitz wou dat we dit toch even rechtzetten... Verder op de route reden we dan wel in de vroegere socialistische republiek.
Mocht je je afvragen: "Waar zitten die twee Bohemers?", dan is het antwoord: "In Bohemen, natuurlijk!"
De plannen werden namelijk gewijzigd, je moet nu eenmaal flexibel zijn... Bedoeling was om van Budapest naar Wenen terug te fietsen langs de Donau, en dan van Wenen naar Praag te rijden, maar we vonden nergens een goede routebeschrijving, en dus reden we terug tot Bratislava langs de linkeroever (= de Slowaakse kant) om vandaar naar Praag te rijden. De route Bratislava-Praag (390 km) deden we in 5 uren en 37 minuten, werkelijk een record!! (we zaten dan ook comfortabel in de trein, met de fietsen in de goederenwagon...)
In Praag hebben we dan gekampeerd, het was er prachtig lenteweer, en we kookten er ons eigen potje voor de eerste keer. Praag hadden we al eens bezocht, maar het blijft een fascinerende stad met schitterende gebouwen en we ontdekten wijken die we eerder niet bezocht hadden.
Vandaaruit zijn we terug op de fiets gesprongen om via de route "fietsen naar Praag" terug te keren richting Nederland; we rijden hierbij door ons 7e land van deze reis, en Tsjechie verbaast ons in positieve zin. Bohemen is een streek waar het prachtig fietsen is, weliswaar op en neer gaand door heuvels en wouden, maar met adembenemende vergezichten en prachtige afdalingen na moeizame beklimmingen. Het weer bleef zonnig, maar gisteren werden we verrast door een onweer; we zaten er in voor we het beseften en konden nergens schuilen omdat we aan het klimmen waren in een bebost gebied. We kregen zelfs harde hagelbollen te verduren, het deed soms pijn aan onze blote dijen. Morgen steken we de grens over naar het voormalige Oost-Duitsland en gaat het verder richting Frankfurt, voor onze tweede pit-stop.
We ontmoeten op deze reis ook veel mensen, en dit maakt het wel boeiend:
- op ons tweede verblijf in Bratislava gingen we uiteraard naar Cafe "De Zwaan", maar ditkeer zat het er vol van lallende Engelsmannen en konden we moeilijk een plaatsje bemachtigen. Bleek het een rugbyploeg te zijn, die de dag daarna tegen Bratislava een wedstrijd moesten spelen. "Ze spelen zelfs als ze een kater hebben", zei de Ierse ploegmaat die naast ons zat met een thee en een colaatje.
- dat Japanners werkelijk alles fotograferen, mag hier ook weer bewezen zijn. Toen we op een zonnig terrasje van een drankje genoten, met onze fietsen aan de overkant van de straat geparkeerd, zagen we plots een Aziatische man dicht bij onze fietsen staan en foto's nemen. Toen hij merkte dat wij bij de fietsen hoorden (of de fietsen bij ons), vroeg hij of hij van ons nog foto's mocht maken. Trots poseerden we voor een sessie, en achteraf vroegen we hem die kiekjes door te sturen. En zie, gisteren kregen we plots mail vanuit Japan waar in bijlage de foto's staken...
- In een restaurant in Hongarije zat ook eens naast ons een man die constant in gesprek wou treden; hij was licht boven zijn theewater, en verontschuldigde zich steeds dat hij ons stoorde; hij wou zijn kennis etaleren over Belgische bieren, maar sprak steeds van "love" als hij Leffe bedoelde. Op het einde gaf hij ons een pluchen beertje als verwelkoming in zijn land.
- Op onze weg naar Marianske Lazne verbleven we in een andere badstad, en daar zaten we in het restaurant aan een tafel van zes, omdat de andere tafels bezet waren. Er kwam een Duits koppel binnen en vroeg of ze mochten aanschuiven. Zij waren met een motorclub op weekend -ze deden dit 2x per jaar- en reden dan altijd naar dezelfde camping in Tsjechie. Na een tijdje sijpelde er 1 voor 1 een ander groepslid binnen, telkens een halve liter Pivo (bier) bestellend, en binnen de kortste keren zaten we tussen de drinkende Duitsers in een poging iets te verstaan van hun conversatie. Het moet gezegd dat Veronique op deze reis al enorm veel talen heeft bijgeleerd. Bij een ontbijt in Slowakije wou ze nog een tweede tas koffie, en in perfect Pfaffduits vroeg ze: "Kann ich nog ne kaffe krijge bitte?", en prompt nam de mevrouw haar tas en vulde bij. ("zie je", zei Veronique, "als ge Mechels klapt, verstaan z'u ook")
- Op de tram in Praag stapte plots een man op die ons een medaille toonde. Het leek een soort aandenken aan de oorlog, en Jo dacht dat hij dit wou verkopen, dus zei hij vriendelijk nee. De man toonde zijn medaille aan Veronique, en die bevestigde dat we het niet wouden kopen. Toen zei de man in het Duits "Kontrolle tickets" en beschaamd toonden wij onze vervoersbewijzen...
Nu zijn we dus in onze laatste stop in Tsjechie, het wereldberoemde kuuroord Marianske Lazne (Marienbad) en konden het niet laten om toch nog maar eens het heilzame water te laten werken op onze lichamen.
Totale afstand tot nu:3100 km Weer:zonnige dagen, maar toch nog bewolking en af en toe een bui (of een onweer) Herstellingen:1 lekke band bij Jo's fiets (nog niets anders sinds vorige vermelding) Aantal poetsbeurten (van de fiets!, wij wassen ons dagelijks...):3 keer volledige poetsbeurt, 2x de ketting een extra beurt.
Bratislava, de hoofdstad van Slowakije, is een mooie stad die volgens ons een citytrip waard is. Al kuierend waren we terechtgekomen in een Belgisch café "De Zwaan", waar we even heimwee kregen bij het eten van Vlaamse karbonade met een frisse Leffe erbij. Zouden we verder rijden of toch terugkeren?
We deden een uitstapje naar de ruine van een strategisch belangrijk kasteel in Devin, aan de samenloop van de Donau met de Morava.
We hebben er ook de Slowaakse champagne geproefd (Hubert Sekt), omdat in ons gastenboek terecht werd opgemerkt dat we in Frankrijk deze streek heel rap doorgereden zijn.
De route van Bratislava naar Boedapest staat in ons routeboekje omschreven als "avontuurlijk", en dat hebben we aan den lijve ondervonden:
- Er was geen bewegwijzering, dus vaak was het zoeken en terugkeren als we fout zaten, - We moesten een lang stuk rijden op een pad met kiezelsteentjes die zo dik bezaaid waren (Vero verdacht de leverancier ervan goede verkoopstechnieken gehanteerd te hebben) dat we regelmatig met het achterwiel wegslipten en zo moeilijk vooruit geraakten, - We moesten over hindernissen die soms niet vast in de grond zaten, wat een verrassend effect heeft als je eroverheen wil rijden, - Af en toe zaten we op een onvervalst crossparcours waar Nys en Co jaloers op zouden zijn.
Dit alles werd wel goedgemaakt door onze belevenis op Jo's verjaardag: door bemiddeling van een vriendelijke dame van de toeristische dienst belandden we in een luxehotel aan 34% van de normale prijs. Onze "vuile" fietsen stonden gewoon in de mooie lobby vlak aan de liften geparkeerd, en het ontbijtbuffet was zo uitgebreid, tot gebakjes toe, dat we niet alles hebben kunnen proeven... 's Avonds verbleven we dan in een kuuroord, Komárom, bekend om zijn thermale baden (die Vero steevast terminale baden noemde). We bezochten er het (stinkende) zwavelbad, maar het zicht van al die oude, dikke buiken in zwempakjes die duidelijk gekocht waren in de tijd vóór dat die buiken er waren, maakte dat we er al snel de brui aan gaven. Achteraf merkten we ook dat de zilveren ring die Vero aangehouden had, helemaal zwart geworden was als reactie op de zwavel.
We hadden ook nog een tussenstop in Esztergom, ooit de hoofdstad van Hongarije en het belangrijkste centrum van de Rooms-katholieke macht. Deze stad heeft een prachtige basiliek als gevolg hiervan.
Het laatste stuk naar Boedapest beloofde dan een gemakkelijke rit te worden, maar dit bleek het stuk te zijn met de meeste hindernissen: - Af en toe was er een fietspad, maar ook moesten we meer en meer de weg delen met het drukke verkeer naarmate we Boedapest naderden, wat toch redelijk gevaarlijk was, - Op de toeristische dienst verwezen ze ons naar een camping op een eiland in de Donau in het noordelijke deel van de stad, de enige die op dit moment open was: de weg ernaartoe was moeilijk te vinden, maar toen we bij de brug stonden om naar het eiland te gaan, zagen we dat dit een voetgangersbrug was met wel 120 trappen waar we fiets en bagage moesten overdragen. Ons niet gezien, en we reden naar de tweede (spoorweg)brug, waar je met de fiets ook over kon, zo zei ons een voorbijganger. De tweede brug was echter gesloten voor herstellingen, en dus moesten we wachten tot de werklui zo vriendelijk waren ons toegang te geven. Kwamen we uiteindelijk bij de camping... was die toch wel gesloten zeker!! We vroegen dan aan een uitbater van een bungalowparkje in de buurt of we daar de tent mochten opzetten, en deze liet ons dit toe aan een spotprijsje. Vandaar dat ons tentje gedurende 3 dagen pronkte tussen de houten huisjes.
Het bezoek aan Boedapest viel dan mee: er is zoveel te zien, dat we ons tot een aantal bezienswaardigheden beperkten die ons aangeprezen werden door een Brugse studente die stage liep op de toeristische dienst van Boedapest: we bezochten het parlementsgebouw, het Helden plein, de St Istvan basiliek, het Bad Gellért, het Beeldenpark. Dit laatste is de verzamelplaats van alle socialistische/communistische standbeelden die na de revolutie uit het straatbeeld van Boedapest verwijderd werden, interessant om zien.
Hoewel in ons gastenboek het bericht stond dat de staatshervorming in Belgie een feit is en Mechelen nu bij Wallonie hoort, hebben we toch besloten om de terugkeer aan te vatten, met het risico dat we met onze oude identiteitskaart niet meer binnen geraken...
Bedankt aan iedereen voor de lieve wensen voor Jo's verjaardag, maar als we de persoon vinden die de Hongaren over zijn leeftijd ingelicht heeft... het stond schaamteloos langs de weg aangegeven!!
Nog 350 km scheiden ons van Budapest, en nu we hier
voor het eerst op een camping kunnen genieten van al het
kampeermateriaal dat we gedurende 3 weken meegezeuld hebben (dit hebben
we slechts mee van na onze pitstop, remember), lijkt dit een geschikt
moment om de balans op te maken van onze tocht door Duitsland en
Oostenrijk.
1. Het weer
Het mag
jullie verbazen, maar we hebben sinds eind vorige maand al een paar
prachtige dagen gehad. Meestal bleef het droog, en hoewel het
bewolkt wasm bleef het steeds aangenaam fietsweer. Sinds 3 dagen is het
zelfs zonnig met temperaturen in de 20 graden Celsius. Vandaar onze
beslissing om in Wenen te kamperen, al was de camping niet makkelijk te
vinden.
2. Het eten
Fietsen vergt energie, en misschien zijn jullie benieuwd te weten waar wij die vandaan halen. Een
Duitser weet wat eten is, tenminste als je op de hoeveelheid
doelt. Wij werden vaak verrast door wat wij voor een paar Euro´s
voorgeschoteld kregen. Zo stopten we ´s middags eens in een dorp
langs de route om een slaatje te eten, Vero met tonijn en Jo met Zwarte
Woudham. We kregen een groot diep bord van wel 30 cm doorsnee,
met daarin een berg sla, worteltjes, tomaten, witte kool, komkommer ...
van ongeveer 20 cm hoogte en daarbovenop een paar 100g van de vis of
het vlees, en dit voor 6,5 per sla(atje). Geregeld zagen we
mensen een plastiek kommetje vragen om overschotten te kunnen meenemen,
maar dit durfden wij toch niet. Een andere keer wou Jo zich laten
verrassen en nam "Holzfäger Steak mit Rösti und Salat"; hij kreeg een
dessertbordje met een paar blaadjes sla, en op een ovaal bord prijkten
-naast 2 rondjes diepvriesrösti- maar liefst 3 grote
varkenskoteletten. Vero had toen Wienerschnitzel met frietjes, en
ook haar stuk vlees liet zich meten in dm² in plaats van cm². We
kennen een gezin van 4 personen die met deze porties een week kunnen
rondkomen, maar wij sloegen dit alles moeiteloos naar binnen. We
zagen trouwens pas later dat het restaurant gerund werd door de familie
Fleischmann Het viel ons trouwens op dat je vaak aan de naam
kan afleiden wat mensen doen: we aten bij Fleischmann, we sliepen
bij Zimmermann, we gingen naar het toilet bij Pissenberger...
(Zijn we niet tegengekomen maar bestaan vast en zeker: schrijnwerker
Holzmann, dakbewerker Dachmann, schooldirecteur Obermeister...) Ook
wat drank betreft hanteert men hier andere maten; wat voor hen normaal
is, is voor ons groot. Wil je een normaal drankje van 0,2 liter,
dan moet je steeds "klein" vragen. Al te vaak vergaten we dit en
zaten we te slurpen aan een 'pintje' van 0,5 liter.
3. De cijfers
Totale afstand gefietst:
2 203 km
(gepland waren 2 075 km)
Max. dagafstand:
103,32 km
(2e dag, sindsdien niet meer ge-evenaard)
Max. snelheid:
50,6 km/u
(volgens Vero was dit in bergaf, ik zou het tegendeel gezworen hebben)
Hoogste gemiddelde snelheid:
19,51 km/u
Eerste dag in T-shirt gereden:
30/03/08
Duurste slaapgelegenheid:
80
(Hotel in Wenen omdat we de camping niet vonden)
Goedkoopste slaapgelegenheid:
16,9
(Camping West in Wenen, weliswaar zonder ontbijt)
4. Het humeur
Het
zingen is gaandeweg verminderd, maar nog steeds zijn we goedgeluimd
onderweg. Op onze huwelijksverjaardag bereiken we morgen naar
alle waarschijnlijkheid een hoogtepunt, want we hebben kaartjes
gereserveerd voor de voorstelling van de Lipizaners van de Spaanse
Hofruitersschool!!!
Hierbij de beloofde fotootjes van onze rit in het derde land dat we doorkruisten. We zijn nu in Passau, plannen morgen een rustdag na 11 dagen gefietst te hebben en trekken dan de grens over naar Oostenrijk. De teller staat op meer dan 1800 km, maar het is alsof we gisteren pas vertrokken zijn.
Herstellen van lekke band met hulp van een vriendelijke Zwitser
De Rijnwaterval in Schaffhausen
Zicht op de kalkrotsen in de Donauvallei
Ploeteren en schuiven in de sneeuw
Tweede fietspoetsbeurt in Blindheim
De boot tussen Weltenburg en Kelheim (Donau Durchbruch)
Amai, een internet-café vinden is deze dagen ook niet meer zo makkelijk. Nu zitten we in Ulm en hebben er 1 gevonden, maar kunnen er geen foto's opladen, dus wordt het een kort berichtje over de voorbije dagen:
Van Ungersheim bij onze vrienden fietsten we naar Basel om daar de Rijn langs Zwitserse kant te volgen. Wie denkt dat hij een rivier moet volgen om vlak te rijden, komt in het geval van de Rijn bedrogen uit (wij waren dus in dit geval); het gaat behoorlijk op en neer, je daalt af en toe tot aan de oever en dan aan de andere kant mag je weer helemaal omhoog. Niet echt een lachertje met onze zwaarder bepakte fietsen, want vanaf nu hebben we ons kampeergerief mee en hebben we in totaal een 50 kg te transporteren. Volgende keer toch maar uitkijken naar een Belgian Bike-vakantie met bagage nabrenging? 's Avonds namen we de oversteek naar de Duitse oever, om enigszins goedkoper te kunnen overnachten, maar de laatste dag aan de Rijn verbleven we in de jeugdherberg van Stein am Rhein (CH); groot was onze verbazing toen we de rekening kregen, want er werd ons 1,20 CHF CO2-taks aangerekend!! Benieuwd wat iemand moet betalen die met de wagen naar Zwitserland komt...
Daarna staken we een "berg" over naar de Donau in Duitsland, en die volgen we nu al 3 dagen; De route langs de bovenloop was op vele plekken nog met ijs en sneeuw bedekt, en we schoven vervaarlijk van links naar rechts, en een bergop was helemaal niet te doen met onze zwaarbepakte fietsen. Dus namen we de gewone weg, waar een jonge BMW-rijder ons nijdig toeriep dat er een fietspad aan de Donau was, waarna hij met gierende banden wegscheurde. In Duitsland is de auto toch nog steeds koning, denk ik dan.
"Mensen met veel geld weten vaak niet wat ze hebben"; niet dat we ons tot deze kategorie beschouwen, maar het overkomt ons al wel eens dat we inderdaad niet weten hoeveel we op zak hebben, en dit kan ons soms in netelige situaties brengen... Na de oversteek van de Rijn naar de Donau overnachtten we in het dorpje Beuron. We hadden eerst de prijs gevraagd in het enige hotel en hadden daar gezien dat ze geen kredietkaarten aannamen, maar vonden dan uiteindelijk een gastenkamer aan een goedkopere prijs. Nadat we ´s morgens rijkelijk ontbeten hadden en wouden betalen, stelden we vast dat ook zij geen kaarten aannamen, en wij hadden nog 15 op zak. Een geldautomaat was er niet, en de bank was 1x in de week open, maar dat was net de dag voordien geweest. Gelukkig stelde de gastvrouw zelf voor om naar de dichtsbijzijnde geldautomaat te rijden, een tien km verderop. Stel je voor dat we dit met de fiets moesten doen...
Vanaf nu voorzien we dat de reis iets vlotter gaat verlopen: het weer is sinds gisteren zonniger, de fietspaden zijn grotendeels geasfalteerd en het wordt alsmaar vlakker. Indien we dus gespaard blijven van lekke banden (tot nu toe 1 voor Jo), zullen we wat meer kms per dag afleggen om de achterstand op onze planning (2 dagen) in te halen.
Onze trip door Frankrijk zit er bijna op, we zijn in Ungersheim (15 km ten noorden van Mulhouse in de Elzas) waar we het Paasweekend bij vrienden doorbrengen.
De voorbije dagen zijn we dus oostwaarts gereden van Nevers tot in de Elzas en hebben afwisselende dagen beleefd. De ene dag regende het, dan was het droog en bewolkt, dan weer kregen we een sneeuwbui over ons hoofd. Onze fotogalerij 2 laat dit zo een beetje zien. De planning kan ook niet steeds gevolgd worden, omdat de overnachtingsmogelijkheden in deze tijd van het jaar beperkt blijken, zodat we af en toe eens 'uitwijken' naar een dorp waar we normaal niet moesten komen. Zo ook dinsdag 18-03: we gingen vooraf naar de toeristische dienst in het dorp waar we geslapen hadden om een slaapplaats voor die avond te zoeken, en ofwel deden we een tocht(je) van maar 30 km, ofwel meer dan 90 km om een plaats te vinden die op onze route lag. Aangezien we graag een afstand daartussen hadden, zat er niets anders op dan van de route af te wijken. De vriendelijke dame wou zelfs nog voor ons reserveren in het hotel de la Marine in L'Isle-sur-le-Doubs, maar dit vonden wij niet nodig, we zouden wel zien als we daar aankwamen. En we hebben het dan ook gezien; zo grappig hebben we het op al onze reizen nog niet meegemaakt! Het was een kamer met douche en wc, maar toen Jo binnenkwam vroeg hij onmiddellijk waar die dan waren, want hij zag een dubbel bed, een enkel bed, een kleine bruine kast en een grote witte kast met 2 schuifdeuren. En trots opende Veronique de witte kast, en daarin zat links het toilet, en rechts een douchecabine. Nadeel was dat de deuren niet open bleven, maar vanzelf toeschoven als ze los gelaten werden; als we het al niet waren, dan zijn we daar toch claustrofobisch geworden. Als klap op de vuurpijl bleven de deurtjes van de douchecabine dan weer vanzelf open staan, kon je de douchekop niet ophangen en duurde het minuten, zo niet uren eer er warm water uitkwam. We zijn er zeer bedreven geworden in een nieuwe olympische discipline, "acrobatisch douchen" (met 1 knie de deurtjes toehouden, met 1 hand de douchekop vastnemen en dan proberen douchegel te nemen die je enkel op de grond kon laten staan, zonder dat het koude water je raakte op plaatsen waardoor je verschrikt alles zou loslaten )
Zo'n pitstop heeft een aantal voordelen: we kunnen een aantal zaken grondiger doen dan wanneer je dagelijks verder moet trekken. Zo hebben we onze kleren in een machine kunnen wassen (het leek wel die reclame van jeans, waar een jongeman de wasserette binnenkomt, zijn broek uitdoet en in de wasmachine steekt; alleen, wij hebben nog een tweede lange broek bij ), wat toch een beter resultaat geeft dan de handwasjes onder de douche. We hebben ook onze fietsen onderhouden: volledige poetsbeurt, remblokjes verwisseld, versnellingen bijgesteld, ketting gesmeerd... Het resultaat hier is niet 100% bevredigend, want Jo heeft te weinig opgestoken in de 1-dagscursus om met het mysterie van de versnellingen om te gaan; hij zou eerder slagen in de cursus "hoe krijg ik mijn fiets helemaal om zeep als er slechts 1 iets aan scheelt?" En we kunnen rustig voor de open haard de volgende etappe voorbereiden: morgen rijden we over de grens naar Basel, om daar een 150 km langs de Rijn te rijden en dan een 'berg' over te steken naar de Donauvallei. Van dan af volgen we deze waterloop tot Budapest, en dit gaan we vermoedelijk wat sneller kunnen afleggen dan onze vorige ritten.
Hier in de Elzas bezochten we gisteren ook het Ecomusée met de twee dochtertjes van onze vrienden, een soort Bokrijk met allemaal oude huisjes uit de streek en demonstraties van oude ambachten. Ze konden er eitjes versieren, terwijl de Vogezen met nieuwe sneeuw bedekt werden
Het verhaal van onze zesde fietsdag mogen wij jullie niet onthouden. De route vanuit Nancy werd beschreven in ons boekje als een vlakke route die je al fluitend aflegt langs jaagpaden en wegen in het brede Moezeldal. Wij konden er dus een goed tempo op nahouden zodat wij om half twee 's middags al 65 km hadden afgelegd, toen wij aankwamen in het dorpje Charmes.
 "Wink"){kind=icon}
)
terwijl de Vogezen met nieuwe sneeuw bedekt werden 
