Van Mechelen naar Santiago de Compostela Via deze blog zullen wij jullie net als tijdens onze reizen naar Budapest en Sevilla op regelmatige tijdstippen informeren over onze reiservaringen. Voor ongeruste familieleden kan deze blog ook dienst doen als "teken van leven". (panikeren mag indien er twee weken geen nieuws verschenen is...)
03-05-2008
Reizen is ontmoeten
Mocht je je afvragen: "Waar zitten die twee Bohemers?", dan is het antwoord: "In Bohemen, natuurlijk!"
De plannen werden namelijk gewijzigd, je moet nu eenmaal flexibel zijn... Bedoeling was om van Budapest naar Wenen terug te fietsen langs de Donau, en dan van Wenen naar Praag te rijden, maar we vonden nergens een goede routebeschrijving, en dus reden we terug tot Bratislava langs de linkeroever (= de Slowaakse kant) om vandaar naar Praag te rijden. De route Bratislava-Praag (390 km) deden we in 5 uren en 37 minuten, werkelijk een record!! (we zaten dan ook comfortabel in de trein, met de fietsen in de goederenwagon...)
In Praag hebben we dan gekampeerd, het was er prachtig lenteweer, en we kookten er ons eigen potje voor de eerste keer. Praag hadden we al eens bezocht, maar het blijft een fascinerende stad met schitterende gebouwen en we ontdekten wijken die we eerder niet bezocht hadden.
Vandaaruit zijn we terug op de fiets gesprongen om via de route "fietsen naar Praag" terug te keren richting Nederland; we rijden hierbij door ons 7e land van deze reis, en Tsjechie verbaast ons in positieve zin. Bohemen is een streek waar het prachtig fietsen is, weliswaar op en neer gaand door heuvels en wouden, maar met adembenemende vergezichten en prachtige afdalingen na moeizame beklimmingen. Het weer bleef zonnig, maar gisteren werden we verrast door een onweer; we zaten er in voor we het beseften en konden nergens schuilen omdat we aan het klimmen waren in een bebost gebied. We kregen zelfs harde hagelbollen te verduren, het deed soms pijn aan onze blote dijen. Morgen steken we de grens over naar het voormalige Oost-Duitsland en gaat het verder richting Frankfurt, voor onze tweede pit-stop.
We ontmoeten op deze reis ook veel mensen, en dit maakt het wel boeiend:
- op ons tweede verblijf in Bratislava gingen we uiteraard naar Cafe "De Zwaan", maar ditkeer zat het er vol van lallende Engelsmannen en konden we moeilijk een plaatsje bemachtigen. Bleek het een rugbyploeg te zijn, die de dag daarna tegen Bratislava een wedstrijd moesten spelen. "Ze spelen zelfs als ze een kater hebben", zei de Ierse ploegmaat die naast ons zat met een thee en een colaatje.
- dat Japanners werkelijk alles fotograferen, mag hier ook weer bewezen zijn. Toen we op een zonnig terrasje van een drankje genoten, met onze fietsen aan de overkant van de straat geparkeerd, zagen we plots een Aziatische man dicht bij onze fietsen staan en foto's nemen. Toen hij merkte dat wij bij de fietsen hoorden (of de fietsen bij ons), vroeg hij of hij van ons nog foto's mocht maken. Trots poseerden we voor een sessie, en achteraf vroegen we hem die kiekjes door te sturen. En zie, gisteren kregen we plots mail vanuit Japan waar in bijlage de foto's staken...
- In een restaurant in Hongarije zat ook eens naast ons een man die constant in gesprek wou treden; hij was licht boven zijn theewater, en verontschuldigde zich steeds dat hij ons stoorde; hij wou zijn kennis etaleren over Belgische bieren, maar sprak steeds van "love" als hij Leffe bedoelde. Op het einde gaf hij ons een pluchen beertje als verwelkoming in zijn land.
- Op onze weg naar Marianske Lazne verbleven we in een andere badstad, en daar zaten we in het restaurant aan een tafel van zes, omdat de andere tafels bezet waren. Er kwam een Duits koppel binnen en vroeg of ze mochten aanschuiven. Zij waren met een motorclub op weekend -ze deden dit 2x per jaar- en reden dan altijd naar dezelfde camping in Tsjechie. Na een tijdje sijpelde er 1 voor 1 een ander groepslid binnen, telkens een halve liter Pivo (bier) bestellend, en binnen de kortste keren zaten we tussen de drinkende Duitsers in een poging iets te verstaan van hun conversatie. Het moet gezegd dat Veronique op deze reis al enorm veel talen heeft bijgeleerd. Bij een ontbijt in Slowakije wou ze nog een tweede tas koffie, en in perfect Pfaffduits vroeg ze: "Kann ich nog ne kaffe krijge bitte?", en prompt nam de mevrouw haar tas en vulde bij. ("zie je", zei Veronique, "als ge Mechels klapt, verstaan z'u ook")
- Op de tram in Praag stapte plots een man op die ons een medaille toonde. Het leek een soort aandenken aan de oorlog, en Jo dacht dat hij dit wou verkopen, dus zei hij vriendelijk nee. De man toonde zijn medaille aan Veronique, en die bevestigde dat we het niet wouden kopen. Toen zei de man in het Duits "Kontrolle tickets" en beschaamd toonden wij onze vervoersbewijzen...
Nu zijn we dus in onze laatste stop in Tsjechie, het wereldberoemde kuuroord Marianske Lazne (Marienbad) en konden het niet laten om toch nog maar eens het heilzame water te laten werken op onze lichamen.
Totale afstand tot nu:3100 km Weer:zonnige dagen, maar toch nog bewolking en af en toe een bui (of een onweer) Herstellingen:1 lekke band bij Jo's fiets (nog niets anders sinds vorige vermelding) Aantal poetsbeurten (van de fiets!, wij wassen ons dagelijks...):3 keer volledige poetsbeurt, 2x de ketting een extra beurt.
Bratislava, de hoofdstad van Slowakije, is een mooie stad die volgens ons een citytrip waard is. Al kuierend waren we terechtgekomen in een Belgisch café "De Zwaan", waar we even heimwee kregen bij het eten van Vlaamse karbonade met een frisse Leffe erbij. Zouden we verder rijden of toch terugkeren?
We deden een uitstapje naar de ruine van een strategisch belangrijk kasteel in Devin, aan de samenloop van de Donau met de Morava.
We hebben er ook de Slowaakse champagne geproefd (Hubert Sekt), omdat in ons gastenboek terecht werd opgemerkt dat we in Frankrijk deze streek heel rap doorgereden zijn.
De route van Bratislava naar Boedapest staat in ons routeboekje omschreven als "avontuurlijk", en dat hebben we aan den lijve ondervonden:
- Er was geen bewegwijzering, dus vaak was het zoeken en terugkeren als we fout zaten, - We moesten een lang stuk rijden op een pad met kiezelsteentjes die zo dik bezaaid waren (Vero verdacht de leverancier ervan goede verkoopstechnieken gehanteerd te hebben) dat we regelmatig met het achterwiel wegslipten en zo moeilijk vooruit geraakten, - We moesten over hindernissen die soms niet vast in de grond zaten, wat een verrassend effect heeft als je eroverheen wil rijden, - Af en toe zaten we op een onvervalst crossparcours waar Nys en Co jaloers op zouden zijn.
Dit alles werd wel goedgemaakt door onze belevenis op Jo's verjaardag: door bemiddeling van een vriendelijke dame van de toeristische dienst belandden we in een luxehotel aan 34% van de normale prijs. Onze "vuile" fietsen stonden gewoon in de mooie lobby vlak aan de liften geparkeerd, en het ontbijtbuffet was zo uitgebreid, tot gebakjes toe, dat we niet alles hebben kunnen proeven... 's Avonds verbleven we dan in een kuuroord, Komárom, bekend om zijn thermale baden (die Vero steevast terminale baden noemde). We bezochten er het (stinkende) zwavelbad, maar het zicht van al die oude, dikke buiken in zwempakjes die duidelijk gekocht waren in de tijd vóór dat die buiken er waren, maakte dat we er al snel de brui aan gaven. Achteraf merkten we ook dat de zilveren ring die Vero aangehouden had, helemaal zwart geworden was als reactie op de zwavel.
We hadden ook nog een tussenstop in Esztergom, ooit de hoofdstad van Hongarije en het belangrijkste centrum van de Rooms-katholieke macht. Deze stad heeft een prachtige basiliek als gevolg hiervan.
Het laatste stuk naar Boedapest beloofde dan een gemakkelijke rit te worden, maar dit bleek het stuk te zijn met de meeste hindernissen: - Af en toe was er een fietspad, maar ook moesten we meer en meer de weg delen met het drukke verkeer naarmate we Boedapest naderden, wat toch redelijk gevaarlijk was, - Op de toeristische dienst verwezen ze ons naar een camping op een eiland in de Donau in het noordelijke deel van de stad, de enige die op dit moment open was: de weg ernaartoe was moeilijk te vinden, maar toen we bij de brug stonden om naar het eiland te gaan, zagen we dat dit een voetgangersbrug was met wel 120 trappen waar we fiets en bagage moesten overdragen. Ons niet gezien, en we reden naar de tweede (spoorweg)brug, waar je met de fiets ook over kon, zo zei ons een voorbijganger. De tweede brug was echter gesloten voor herstellingen, en dus moesten we wachten tot de werklui zo vriendelijk waren ons toegang te geven. Kwamen we uiteindelijk bij de camping... was die toch wel gesloten zeker!! We vroegen dan aan een uitbater van een bungalowparkje in de buurt of we daar de tent mochten opzetten, en deze liet ons dit toe aan een spotprijsje. Vandaar dat ons tentje gedurende 3 dagen pronkte tussen de houten huisjes.
Het bezoek aan Boedapest viel dan mee: er is zoveel te zien, dat we ons tot een aantal bezienswaardigheden beperkten die ons aangeprezen werden door een Brugse studente die stage liep op de toeristische dienst van Boedapest: we bezochten het parlementsgebouw, het Helden plein, de St Istvan basiliek, het Bad Gellért, het Beeldenpark. Dit laatste is de verzamelplaats van alle socialistische/communistische standbeelden die na de revolutie uit het straatbeeld van Boedapest verwijderd werden, interessant om zien.
Hoewel in ons gastenboek het bericht stond dat de staatshervorming in Belgie een feit is en Mechelen nu bij Wallonie hoort, hebben we toch besloten om de terugkeer aan te vatten, met het risico dat we met onze oude identiteitskaart niet meer binnen geraken...
Bedankt aan iedereen voor de lieve wensen voor Jo's verjaardag, maar als we de persoon vinden die de Hongaren over zijn leeftijd ingelicht heeft... het stond schaamteloos langs de weg aangegeven!!
Nog 350 km scheiden ons van Budapest, en nu we hier
voor het eerst op een camping kunnen genieten van al het
kampeermateriaal dat we gedurende 3 weken meegezeuld hebben (dit hebben
we slechts mee van na onze pitstop, remember), lijkt dit een geschikt
moment om de balans op te maken van onze tocht door Duitsland en
Oostenrijk.
1. Het weer
Het mag
jullie verbazen, maar we hebben sinds eind vorige maand al een paar
prachtige dagen gehad. Meestal bleef het droog, en hoewel het
bewolkt wasm bleef het steeds aangenaam fietsweer. Sinds 3 dagen is het
zelfs zonnig met temperaturen in de 20 graden Celsius. Vandaar onze
beslissing om in Wenen te kamperen, al was de camping niet makkelijk te
vinden.
2. Het eten
Fietsen vergt energie, en misschien zijn jullie benieuwd te weten waar wij die vandaan halen. Een
Duitser weet wat eten is, tenminste als je op de hoeveelheid
doelt. Wij werden vaak verrast door wat wij voor een paar Euro´s
voorgeschoteld kregen. Zo stopten we ´s middags eens in een dorp
langs de route om een slaatje te eten, Vero met tonijn en Jo met Zwarte
Woudham. We kregen een groot diep bord van wel 30 cm doorsnee,
met daarin een berg sla, worteltjes, tomaten, witte kool, komkommer ...
van ongeveer 20 cm hoogte en daarbovenop een paar 100g van de vis of
het vlees, en dit voor 6,5 per sla(atje). Geregeld zagen we
mensen een plastiek kommetje vragen om overschotten te kunnen meenemen,
maar dit durfden wij toch niet. Een andere keer wou Jo zich laten
verrassen en nam "Holzfäger Steak mit Rösti und Salat"; hij kreeg een
dessertbordje met een paar blaadjes sla, en op een ovaal bord prijkten
-naast 2 rondjes diepvriesrösti- maar liefst 3 grote
varkenskoteletten. Vero had toen Wienerschnitzel met frietjes, en
ook haar stuk vlees liet zich meten in dm² in plaats van cm². We
kennen een gezin van 4 personen die met deze porties een week kunnen
rondkomen, maar wij sloegen dit alles moeiteloos naar binnen. We
zagen trouwens pas later dat het restaurant gerund werd door de familie
Fleischmann Het viel ons trouwens op dat je vaak aan de naam
kan afleiden wat mensen doen: we aten bij Fleischmann, we sliepen
bij Zimmermann, we gingen naar het toilet bij Pissenberger...
(Zijn we niet tegengekomen maar bestaan vast en zeker: schrijnwerker
Holzmann, dakbewerker Dachmann, schooldirecteur Obermeister...) Ook
wat drank betreft hanteert men hier andere maten; wat voor hen normaal
is, is voor ons groot. Wil je een normaal drankje van 0,2 liter,
dan moet je steeds "klein" vragen. Al te vaak vergaten we dit en
zaten we te slurpen aan een 'pintje' van 0,5 liter.
3. De cijfers
Totale afstand gefietst:
2 203 km
(gepland waren 2 075 km)
Max. dagafstand:
103,32 km
(2e dag, sindsdien niet meer ge-evenaard)
Max. snelheid:
50,6 km/u
(volgens Vero was dit in bergaf, ik zou het tegendeel gezworen hebben)
Hoogste gemiddelde snelheid:
19,51 km/u
Eerste dag in T-shirt gereden:
30/03/08
Duurste slaapgelegenheid:
80
(Hotel in Wenen omdat we de camping niet vonden)
Goedkoopste slaapgelegenheid:
16,9
(Camping West in Wenen, weliswaar zonder ontbijt)
4. Het humeur
Het
zingen is gaandeweg verminderd, maar nog steeds zijn we goedgeluimd
onderweg. Op onze huwelijksverjaardag bereiken we morgen naar
alle waarschijnlijkheid een hoogtepunt, want we hebben kaartjes
gereserveerd voor de voorstelling van de Lipizaners van de Spaanse
Hofruitersschool!!!
Hierbij de beloofde fotootjes van onze rit in het derde land dat we doorkruisten. We zijn nu in Passau, plannen morgen een rustdag na 11 dagen gefietst te hebben en trekken dan de grens over naar Oostenrijk. De teller staat op meer dan 1800 km, maar het is alsof we gisteren pas vertrokken zijn.
Herstellen van lekke band met hulp van een vriendelijke Zwitser
De Rijnwaterval in Schaffhausen
Zicht op de kalkrotsen in de Donauvallei
Ploeteren en schuiven in de sneeuw
Tweede fietspoetsbeurt in Blindheim
De boot tussen Weltenburg en Kelheim (Donau Durchbruch)
Amai, een internet-café vinden is deze dagen ook niet meer zo makkelijk. Nu zitten we in Ulm en hebben er 1 gevonden, maar kunnen er geen foto's opladen, dus wordt het een kort berichtje over de voorbije dagen:
Van Ungersheim bij onze vrienden fietsten we naar Basel om daar de Rijn langs Zwitserse kant te volgen. Wie denkt dat hij een rivier moet volgen om vlak te rijden, komt in het geval van de Rijn bedrogen uit (wij waren dus in dit geval); het gaat behoorlijk op en neer, je daalt af en toe tot aan de oever en dan aan de andere kant mag je weer helemaal omhoog. Niet echt een lachertje met onze zwaarder bepakte fietsen, want vanaf nu hebben we ons kampeergerief mee en hebben we in totaal een 50 kg te transporteren. Volgende keer toch maar uitkijken naar een Belgian Bike-vakantie met bagage nabrenging? 's Avonds namen we de oversteek naar de Duitse oever, om enigszins goedkoper te kunnen overnachten, maar de laatste dag aan de Rijn verbleven we in de jeugdherberg van Stein am Rhein (CH); groot was onze verbazing toen we de rekening kregen, want er werd ons 1,20 CHF CO2-taks aangerekend!! Benieuwd wat iemand moet betalen die met de wagen naar Zwitserland komt...
Daarna staken we een "berg" over naar de Donau in Duitsland, en die volgen we nu al 3 dagen; De route langs de bovenloop was op vele plekken nog met ijs en sneeuw bedekt, en we schoven vervaarlijk van links naar rechts, en een bergop was helemaal niet te doen met onze zwaarbepakte fietsen. Dus namen we de gewone weg, waar een jonge BMW-rijder ons nijdig toeriep dat er een fietspad aan de Donau was, waarna hij met gierende banden wegscheurde. In Duitsland is de auto toch nog steeds koning, denk ik dan.
"Mensen met veel geld weten vaak niet wat ze hebben"; niet dat we ons tot deze kategorie beschouwen, maar het overkomt ons al wel eens dat we inderdaad niet weten hoeveel we op zak hebben, en dit kan ons soms in netelige situaties brengen... Na de oversteek van de Rijn naar de Donau overnachtten we in het dorpje Beuron. We hadden eerst de prijs gevraagd in het enige hotel en hadden daar gezien dat ze geen kredietkaarten aannamen, maar vonden dan uiteindelijk een gastenkamer aan een goedkopere prijs. Nadat we ´s morgens rijkelijk ontbeten hadden en wouden betalen, stelden we vast dat ook zij geen kaarten aannamen, en wij hadden nog 15 op zak. Een geldautomaat was er niet, en de bank was 1x in de week open, maar dat was net de dag voordien geweest. Gelukkig stelde de gastvrouw zelf voor om naar de dichtsbijzijnde geldautomaat te rijden, een tien km verderop. Stel je voor dat we dit met de fiets moesten doen...
Vanaf nu voorzien we dat de reis iets vlotter gaat verlopen: het weer is sinds gisteren zonniger, de fietspaden zijn grotendeels geasfalteerd en het wordt alsmaar vlakker. Indien we dus gespaard blijven van lekke banden (tot nu toe 1 voor Jo), zullen we wat meer kms per dag afleggen om de achterstand op onze planning (2 dagen) in te halen.
Onze trip door Frankrijk zit er bijna op, we zijn in Ungersheim (15 km ten noorden van Mulhouse in de Elzas) waar we het Paasweekend bij vrienden doorbrengen.
De voorbije dagen zijn we dus oostwaarts gereden van Nevers tot in de Elzas en hebben afwisselende dagen beleefd. De ene dag regende het, dan was het droog en bewolkt, dan weer kregen we een sneeuwbui over ons hoofd. Onze fotogalerij 2 laat dit zo een beetje zien. De planning kan ook niet steeds gevolgd worden, omdat de overnachtingsmogelijkheden in deze tijd van het jaar beperkt blijken, zodat we af en toe eens 'uitwijken' naar een dorp waar we normaal niet moesten komen. Zo ook dinsdag 18-03: we gingen vooraf naar de toeristische dienst in het dorp waar we geslapen hadden om een slaapplaats voor die avond te zoeken, en ofwel deden we een tocht(je) van maar 30 km, ofwel meer dan 90 km om een plaats te vinden die op onze route lag. Aangezien we graag een afstand daartussen hadden, zat er niets anders op dan van de route af te wijken. De vriendelijke dame wou zelfs nog voor ons reserveren in het hotel de la Marine in L'Isle-sur-le-Doubs, maar dit vonden wij niet nodig, we zouden wel zien als we daar aankwamen. En we hebben het dan ook gezien; zo grappig hebben we het op al onze reizen nog niet meegemaakt! Het was een kamer met douche en wc, maar toen Jo binnenkwam vroeg hij onmiddellijk waar die dan waren, want hij zag een dubbel bed, een enkel bed, een kleine bruine kast en een grote witte kast met 2 schuifdeuren. En trots opende Veronique de witte kast, en daarin zat links het toilet, en rechts een douchecabine. Nadeel was dat de deuren niet open bleven, maar vanzelf toeschoven als ze los gelaten werden; als we het al niet waren, dan zijn we daar toch claustrofobisch geworden. Als klap op de vuurpijl bleven de deurtjes van de douchecabine dan weer vanzelf open staan, kon je de douchekop niet ophangen en duurde het minuten, zo niet uren eer er warm water uitkwam. We zijn er zeer bedreven geworden in een nieuwe olympische discipline, "acrobatisch douchen" (met 1 knie de deurtjes toehouden, met 1 hand de douchekop vastnemen en dan proberen douchegel te nemen die je enkel op de grond kon laten staan, zonder dat het koude water je raakte op plaatsen waardoor je verschrikt alles zou loslaten )
Zo'n pitstop heeft een aantal voordelen: we kunnen een aantal zaken grondiger doen dan wanneer je dagelijks verder moet trekken. Zo hebben we onze kleren in een machine kunnen wassen (het leek wel die reclame van jeans, waar een jongeman de wasserette binnenkomt, zijn broek uitdoet en in de wasmachine steekt; alleen, wij hebben nog een tweede lange broek bij ), wat toch een beter resultaat geeft dan de handwasjes onder de douche. We hebben ook onze fietsen onderhouden: volledige poetsbeurt, remblokjes verwisseld, versnellingen bijgesteld, ketting gesmeerd... Het resultaat hier is niet 100% bevredigend, want Jo heeft te weinig opgestoken in de 1-dagscursus om met het mysterie van de versnellingen om te gaan; hij zou eerder slagen in de cursus "hoe krijg ik mijn fiets helemaal om zeep als er slechts 1 iets aan scheelt?" En we kunnen rustig voor de open haard de volgende etappe voorbereiden: morgen rijden we over de grens naar Basel, om daar een 150 km langs de Rijn te rijden en dan een 'berg' over te steken naar de Donauvallei. Van dan af volgen we deze waterloop tot Budapest, en dit gaan we vermoedelijk wat sneller kunnen afleggen dan onze vorige ritten.
Hier in de Elzas bezochten we gisteren ook het Ecomusée met de twee dochtertjes van onze vrienden, een soort Bokrijk met allemaal oude huisjes uit de streek en demonstraties van oude ambachten. Ze konden er eitjes versieren, terwijl de Vogezen met nieuwe sneeuw bedekt werden
Door het natuurgebied "Morvan" Poseren met de nieuwe regenjasjes Start van de etappe Parijs-Nice Kathedraal van Vézelay by night Voorbij de "Rochers du Saussois" Klokketoren in Auxerre dorpje onderweg Zicht onderweg in Franch-Comté Sneeuwbui in Belfort
Die eerste 3 dagen waren niet voor watjes, zou mijn petekind Jasper gezegd hebben, want regen, koude, wind (vaak op kop), ja zelfs een hagelbui kregen we over ons hoofd. Maar de wijze woorden van een ex-klasgenoot, die een carrière als profrenner beoogde, indachtig ("ne coureur moet nie denken, die moet alleen maar stoempen"), bereikten we al stoempend de hoofdstad van de Champagne,Troyes. Een kort relaas van de voorbije dagen: Dag 1: uitgewuifd door een aantal familieleden en vrienden, werden we naar de vertrekplaats Montmédy gebracht met de wagen. Johan, de chauffeur van dienst, reed een stuk mee met ons en deed uiteindelijk meer, want na 20 km moest hij terug naar de wagen, terwijl wij na 30 km het bij harde regen voor bekeken hielden. Dag 2: onze wanprestatie van gisteren rechtgezet door in 1 trek naar Châlons-en-Champagne te rijden, een rit van iets meer dan 100 km. Onderweg zagen we veel getuigenissen van WO I in de vorm van militaire kerkhoven (Duits met zwarte kruisen en Amerikaans met witte). Voor de rest weinig voorzieningen, enkel uitgestrekte weiden en velden. Dag 3: de stad Châlons bezocht en na de middag toen het opklaarde vertrokken richting Troyes. Ook hier weinig slaapgelegenheid, want rond 18 uur moesten we nog een ommetje van 10 km maken om een hotel te vinden in Arcis-sur-Aube. Het was toen dat het begon te hagelen. Dag 4: onder een blauwe hemel, maar het was wel koud, naar Troyes gereden. Op de fiets voel je dit wel niet zo, maar bij de rustpauzes moest er een extra kledingstuk aangetrokken worden. Dag 5: en de vijfde dag rustten zij ('t is wel te vroeg, maar goed). We bezochten de stad Troyes met haar interessante gebouwen uit de XVI eeuw, een paar mooie musea en we degusteerden champagne en proefden marrons en chocolaatjes. Jo heeft zelfs de plaatselijke delicatesse geproefd, 'Andouillette de Troyes', een dikke gegrilde worst waarvan je liever niet weet wat er in gedraaid wordt.
De bijgevoegde fotootjes geven een sfeerbeeld van de voorbije dagen.
AiAi, wordt Jo één week voor afreis toch wel geveld door ziekte Woensdagavond begon het met keelpijn, om na een helse nacht rillend van de koorts wakker te worden en tot niets meer in staat te zijn. Twee volle dagen niets gegeten, dus waarschijnlijk wat minder kilo's mee te sleuren op de fiets, dat is er dan toch nog positief aan. Maar volgens de dokter zit er niets anders op dan het uit te zweten, want veel kan er tegen een virale infectie niet gedaan worden. De vorige nacht is nog niet schitterend geweest -slechts tot 2 uur geslapen en dan (bijna) niet meer van de keelpijn-, dus hopen we dat het met rusten goed komt tegen de vertrekdatum. Het heeft ons met de neus op de feiten gedrukt dat onze planning, ook al is ze bijna tot in de puntjes voorbereid, wel eens in de war gestuurd kan worden door zulke toestanden. En wat als we dan ons einddoel niet halen? Dus maar snel de reisapotheek gecheckt en een paar vervallen medicijnen gaan vervangen...
Met onze nieuwe fietsen gaat het goed; de voorbereidende ritten tonen al een dikke 300 km op de tellerkes, en die zijn vlekkeloos verlopen. We hebben uiteindelijk gekozen voor Koga Miyata Randonneur, omdat deze fietsen bij veel wereldreizigers vermeld worden als uitstekend voor het trekkersdoel. Probleem was de verzekerbaarheid; het leek ons handig een diefstalverzekering af te sluiten, maar de maatschappijen die dit aanbieden, zijn heel schaars. Bij ECO bevestigt men ons dat men dit aanbiedt, maar wanneer we naar de polisvoorwaarden vragen, blijkt de persoon die zich daarmee bezig houdt, ziek te zijn en kan men ons -nu al na 3 weken- geen antwoord geven; en bij DVV krijgen we een premievoorstel, maar de fiets is niet verzekerd indien hij gestolen wordt tussen 22 uur en 6 uur!! Laat dit nu net het moment zijn met het grootste risico, of verwacht men dat je de fiets mee in de tent neemt wanneer je op een camping staat? Het thema kwam onlangs ter sprake in het Radio1-programma "Peeters en Pichal", en daar hoorden wij onze ervaringen bevestigd. De fietsersbond zal er actie rond voeren, maar heeft momenteel andere prioriteiten. Dus wij de boer op zonder verzekering, maar onze fietsen zullen niet onbewaakt achterblijven.
Onze plannen krijgen stilaan vorm; de rondrit is uitgestippeld, de gedetailleerde routebeschrijvingen worden beetje bij beetje neergepend, en binnen 18 dagen zullen we vertrekken.
Het idee was er al lang, maar de uitvoering liet op zich wachten. Maar eind vorig jaar werd de knoop dan toch doorgehakt en namen we beiden een periode tijdskrediet om in een relatief korte periode (drie maanden) een fietsreis door Europa te maken. De rit ziet er als volgt uit: Montmédy (F) - Nevers (F) - Mulhouse (F) - Bazel (CH) - Ulm (D) - Passau (D) - Wenen (A) - Bratislava (SK) - Budapest (HON) - Praag (CZ) - Frankfurt (D) - Nijmegen (NL) - Amsterdam (NL) - Mechelen (B). De totale rit bedraagt een 4800 km, maar kan nog aangepast worden, afhankelijk van de weersomstandigheden, de goesting, de conditie....
Via deze blog zullen we jullie van tijd tot tijd berichten doorzenden en -indien het lukt- fotootjes posten die de sfeer weergeven van ons fietsavontuur. Hebben jullie tips of willen jullie reageren op onze berichten, gebruik het gastenboek of stuur ons een e-mail. We wensen jullie alvast veel leesgenot!
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
 "Wink"){kind=icon}
)
terwijl de Vogezen met nieuwe sneeuw bedekt werden 
