Ik heb weeral veel meegemaakt, dus hier weer een aflevering van ‘het grote blogverhaal’.

Dinsdag 25 november was het Onafhankelijkheidsdag in Suriname. Suriname is sinds 1975 onafhankelijk van Nederland en vieren dat met veel toeters en bellen. Vooral creolen zijn in originele klederdracht die dag en vooral de kindjes zien er dan superschattig uit! (ja hoor, er zijn foto’s van).
Er was een parade van allemaal politie-achtige mensen en het leger had genoeg spullen om een staatsgreep te plegen. Ik vond vooral de special forces er eng uitzien.
Die dag zijn we ook nog naar het poffertjes en pannenkoekenhuisje geweest.. Lekker dat dat is, ik had nog nooit een zoute pannenkoek gegeten, maar heb niet mijn laatste binnen hoor.

Woensdag ben ik naar de zoo van Paramaribo gegaan, op een uurtje hadden we alles gezien, maar wat voor dingen hadden we gezien! Bijna allemaal beesten van Suriname zelf, alleen de Indische tijgers kwamen van ergens anders. Maar ik heb gigantische kaaimannen en gigantische anaconda’s gezien, voor de rest heel mooie vogels (papegaaien, toekans, een rode ibis, zwarte vogels met gele kuifjes, vogels met grappige bekken, struisvogels (haha) en zelfs de bosduif zat opgesloten in een volière, best grappig), alle soorten apen waaronder de black spidermonkey, cool beest,…
Je hoort het, van alles en nog wat, maar geen olifanten of giraffen,… Het enige probleem dat ik had met de zoo, was dat elk dier in een VEEL te klein kot zat. Ze hadden amper plaats om te bewegen en hun kooi was niet aangepast aan het feit of ze een nachtdier of dagdier waren. De nachtdieren hadden geen beschutting overdag. Zo had de otter een bordje waarop stond dat hij sociaal is, en dus graag in groep leeft, dat hij niet tegen de aanwezigheid van mensen kan en dat hij graag in schoon water leeft. Nu, de otter zat helemaal alleen in een klein hok waar mensen hem langs alle kanten konden bezien en konden opjutten en zijn veel te kleine bak met water was niet schoon… Echt erg.

Donderdag kwamen ze ons al vroeg ophalen want we gingen dolfijnen zien! Zo cool. We hebben er echt veel gezien. De trip werd gecombineerd met een bezoek aan Frederiksdorp, een oude plantage, en Fort Nieuw Amsterdam, een openluchtmuseum met kanonnen en koetsen en zo.

Vrijdag heb ik afscheid moeten nemen van Bert… Zo zielig. Over 2 maandjes zie ik hem gelukkig al weer terug.
Ik had afgesproken aan de PN busjes (de busjes van Paramaribo naar Nickerie) met de andere Belgische stagiaires, ze gingen mee naar Nickerie dit weekend. We zijn meteen van het busje gestapt in Paradise, daar vertrok de boot naar Bigi Pan. Je zal zeggen ‘nu weer naar bigi pan?’. Ja, maar dit keer was het anders, dit keer ging ik overnachten! Echt waar, het was de moeite! We hebben een grote, dikke kaaiman gevangen én een kleintje die we dan zelf mochten vastpakken zonder hulp, eigenlijk best gevaarlijk maar zo cool. Tegen we aankwamen aan het huisje, ging de zon al bijna onder. Het was zo’n mooi zicht op het water… Daarna hebben we samen groentjes gesneden en terwijl het eten opstond (en Boyke de rest regelde), gingen wij buiten sterren kijken. We zaten in het midden van het water, geen licht om ons heen.. Wat een mooie sterrenhemel! Na het eten hebben we een feestje gebouwd. Boyke en Kenneth, de gidsen, hadden een hele stereo-installatie bij en heel veel cd’s, wij hadden Borgoe-rum en cola bij. Om 2 uur zijn we in onze hangmat gekropen… Om om 6uur te genieten van een prachtige zonsopgang. Ik hoef er niet bij te vertellen dat we best wrakjes waren deze zaterdag… Haha. Maar wél heel leuk!

Zo, mijn vakantie zit er op. Nu nog 3 weken stage, dan al weer 2 weken vakantie, dan nog 4 weken stage… En dan kom ik al naar huis. Oh, wat gaat het toch snel. Groetjes!

Owja, nichtjes, neefjes, nonkels en tantes: SUPERBEDANKT voor alle post en alle tekeningetjes die ik van jullie kreeg! Zo grappig. Ik heb ze opgehangen in mijn kamer, dus dankjewel!

30-11-2008 om 21:14 geschreven door Ellen  

WAT EEN TRIP!

Vrijdag tot maandag zijn we naar Isadou, JawJaw, Ston Island en Brownsberg gegaan. En echt, w a u w ! ! !
Vrijdagochtend kwamen ze ons tegen 8uur halen met een wit busje. (Ze waren nog geen half uurtje te laat, dus goed op tijd in Surinaamse norm). We reden naar het begin van de bauxietweg, dezelfde weg die ik gedaan heb om op Bergendal te geraken. Daar stopten we even en kregen ontbijt: koffiekoeken, lange met rozijntjes (ze leken een beetje op die van thuis en smaakten bijna even lekker). Nog drinken en plassen en weer de bus in, we moesten nog bijna 4uur rijden tot in Atjoni, daar laadden we alles over in een korjaal (=bootje) en binnen 20 minuten zaten we op ‘vakantie-eiland Isadou’. En een vakantie-eiland, dat was het hoor. Palmbomen, hutjes met palmbladeren, de surinamerivier waar je in kon pootje baden (zwemmen niet echt, er stond best wat stroming), mensen die voor je koken en de afwas doen,… Nu ja, lekker genieten was de boodschap. De rest van de dag heb ik op mijn buik of rug gelegen en genoten van de zon en het water.

Zaterdag om 8uur werd het ontbijt geserveerd en om 9uur stond Doris klaar om ons door ‘het bos’ te gidsen. ‘Het bos’ is het oerwoud dat aan de andere kant van de rivier lag. Den jungle, het amazonegebied, noem het zoals je wil, maar ik vond ‘het bos’ een beetje een understatement. Het leek absoluut niet op het Peerdsbos bijvoorbeeld… We maakten een tocht van 2,5 uur waar we uitleg kregen over de verschillende bomen, planten, mensen en dieren. Er bestaan heel veel verschillende palmbomen bijvoorbeeld, en van alle noten kan je olie maken, je kan er alleen niet altijd mee koken. Op het einde kregen we een natuurlijke dorstlesser, het leek op een stuk volledig groene rabarber en er kwam heerlijk waterachtig sap uit. Toen we daar een beetje aan’t sabbelen waren, zagen we nog 2 groene slangetjes in het water, pijlsnel! Bert zijn dag was al goed ☺.
Na het broodnodig uitrusten (ik had nog nooit zo gezweet in mijn leven, zo heet had ik het nog nooit), bezochten we tegen 16u JawJaw, waar Doris de gids woont. Dat is een typisch Saramacaans dorp met prachtige hutten en nog authentieke werkmethoden. De vrouwen daar dragen pangi’s, en ik heb me er één aangeschaft, Het is een beetje te vergelijken met een pareo. Tegen we terug in het bootje naar ons eiland zaten, was het al donker en begon het te onweren. We zagen niets van het water en haar stenen, maar de bootsman kent de rivier op zijn duimpje en loodste ons er snel en handig doorheen.

Zondag weer om 8uur ontbijt en om 9uur moest alles ingepakt zijn want we zouden dan vertrekken. Tegen half 11 was de boot er eindelijk en konden we gaan. Tegen 14u kwamen we pas aan op Ston island, maar we konden niet klagen. Adembenemend mooi was het daar. Ston Island ligt aan het Brokopondo Stuwmeer, tegenover de Brownsberg. In het meer zijn allemaal eilandjes en er staan heel veel smalle, dode bomen in. Het water is lekker warmen er zwemmen garnalen, piranhas, toekoenaris, guanas, en nog veel meer rare-namen vissen in. Garnalen en vissen? Perfect om te hengelen! Bert en ik waren de enigen die er geïnteresseerd in waren, buiten enkele Surinamers, en zagen daar wel voordeel in. Want hoe minder mensen er vissen, hoe meer vissen voor ons natuurlijk, en wij wilden dolgraag piranhas vissen! Ik bedelde om aas bij de Surinamers (aangezien ik zelf niet wist hoe ik garnalen kon vangen zonder net). Mijn hengel was een buigzame stok met visdraad en een haakje, heel primitief, er hing zelfs geen dobber aan. Blijkbaar was dat ook absoluut niet nodig, ik haalde meteen een kleine piranha uit het water! ZO COOL! Die hebben we in stukken gesneden en gebruikt als aas om grotere vissen uit het water te halen. Ik haalde nog 2 guana’s uit het water, maar heb ze allebei weer laten gaan, te veel graten om te eten.
‘s Avonds hebben we nog gezwommen, gegeten en gekaart. Daarna heb ik de mooiste sterrenhemel in heel mijn leven gezien, om 22u30 ging namelijk de elektriciteit uit en zag je de hemel in al zijn pracht en praal. Een maanloze nacht, maar zo veel sterren heb ik nog nooit gezien.

De volgende ochtend was ik al vroeg wakker, terwijl ik pas tegen 3uur kon slapen. Mijn buurman hield mij wakker met zijn oorverdovend gesnurk en mijn bed bestond uit houten planken met een matras van 3 cm. Ik heb mijn hengel maar weer bovengehaald, maar deze keer heb ik zelf de garnalen gevangen! De truuk? Een flesje doorsnijden en de bovenkant met de dop omgekeerd in de onderkant steken. Rijst in de onderkant en het geheel gewoon in’t water zetten, even wachten en klaar! Met de garnalen heb ik weer een guana uit het water gehaald (en weer laten gaan) én ook een grooooote piranha, jammer genoeg geen bewijzen van, hij is me ontsnapt en floepte snel het water weer in. Ik durfde hem niet zo goed vast te pakken en voor ik het wist was’t te laat, tja, het leven is hard, maar ik zal mijn herinnering koesteren .
Bert was ondertussen echt kwaad en gefrustreerd aan’t worden, hij had nog niets uit het water gehaald terwijl ik, het onervaren meisje, al 5 vissen aan de haak had geslaan. ‘Ge hebt dat of ge hebt dat niet’. Hij had net zijn allerlaatste garnaal aan de haak gedaan en wilde het bijna opgeven tot hij ineens de grootste vis van het hele meer eruit viste, een toekoenari. Oké, ik geef toe dat het niet DE GROOTSTE vis was, maar hij was groter dan mijn piranha en kuana samen denk… Trots dat hij was, haha.
Na het ontbijt pakten we alles weer in en reden we met de auto naar de berg waar we de hele tijd op uitkeken: Brownsberg. Hij is 524m hoog en verbergt verschillende kleine watervallen. Het zicht vanop de bergtop is adembenemend mooi. We zijn naar het hoogste punt gewandeld, hebben daar de fotograferende Japanner uitgehangen, en zijn dan verder gewandeld naar de Leo-waterval. Jammer genoeg is het het einde van de droogtijd en had de waterval niet veel meer te betekenen dan grote, natte stenen met een pisstraaltje boven, maar het was mooi. De tocht was vermoeiend door de stijlheid van de paden en ik vrees dat ik morgen stijve kuiten ga hebben, maar het was zeker de moeite waard.

Het was weer een lange uitleg, maar de laatste 4 dagen waren bijna onbeschrijfelijk. Ik hoop dat ik wat beelden op internet krijg, zodat jullie die ook kunnen bekijken, want een beeld zegt meer dan 1000 woorden…

25-11-2008 om 00:50 geschreven door Ellen  

HOJ IEDEREEN!

Hoe is't? Ik heb nu dus echt vakantie, heerlijk is dat. Niet elke dag opstaan om 6u om naar de stage te gaan enzo, wel af en toe nog een verslag typen of op internet komen om mijn begeleider in België te laten weten dat ik nog leef en dat alles goed gaat. Alles gaat echt goed.
Mijn ogen hebben deze week weer veel mogen zien en mijn hersens mogen nog wat herinneringen opslaan. Zaterdag ben ik Paramaribo een beetje gaan verkennen, rondwandelen in buurten en al is kijken waar er winkeltjes zijn. Zo'n drukke stad, maar ik vind ze wel plezant. Zondag was een echte rustdag en heb ik aan het zwembad van't appartement gelegen. Tegen 5u 's middags ben ik van mijn luie kont gekomen en zijn we naar de Hermittage Mall geweest, dat is hier in de buurt en er kwam een belangrijke gast naar toe... SINTERKLAAS!!! Dat moest ik toch zien?! Alez, dat vond ik er toch van, en ik ben blij dat ik ben geweest want dat is toch nog anders dan bij ons hoor. Sinterklaas had een mooi lichtbruin kleurtje en zijn pieten hadden alle kleuren van de regenboog. De kindjes reageerden exact zoals Belgische kindjes, vol spanning wachten en heel blij zijn met snoepjes.

Maandag ben ik gaan shoppen, echt gaan shoppen, want dat was serieus geleden van voor ik vertrok. Ik heb slippers, schoenen, een t-shirt en een linnen broek gekocht. Vooral dat laatste is echt wel handig hier, linnen is de beste stof voor deze hitte te overleven. Mijn vrouwennoden zijn weer gesust, ik kan er weer even tegen!

Dinsdag zijn we een kleine dagtrip gaan doen. We hebben de vlinderkwekerij bezocht, zo mooi al die vlindertjes. Wist je dat vlinders in Suriname ongeveer 2 tot 3 maanden overleven, maar in Nederland maar 2 tot 3 weken? Zelfs in de speciale vlindertuinen... De vlinders van de kwekerij worden allemaal geëxporteerd naar de vlindertuinen van Europa. Wist je dat er nachtvlinders bestaan die alleen maar eten als ze in het ei zitten en als larfje en dat ze als ze vlinder zijn, leven van hun reserves? Zij overleven dus ook maar 2 weken. De vlinderkwekerij kweekt ook schildpadden en slangen voor de dierentuinen. Jaja, ik heb weeral veel bijgeleerd!
Daarna reden we door naar Colakreek, waar het water zo bruin is als cola, waar je wel in mag zwemmen maar ik zou er niet van drinken... We amuseerden ons op de glijbaan en onder de zon, en we aten 'patat' (ze zijn het niet waard om frietjes genoemd te worden, maar ze waren wel lekker). Er was amper volk en het leek dus wel een privépark, ik voelde mij echt een beetje een héle belangrijke VIP. En zo hoort het ook...
Daarna nog naar een oud treinstation, het wordt niet meer gebruikt, maar er staan nog treinen van de oorlog. Beetje vreemd om te beseffen dat er echt mensen mee werden vervoerd. Wij hebben zo veel luxe nu...
Weer de auto in en deze keer richting pottenbakkerij. Daar maakten ze potten van klei en houtskool, volledig met de hand, zonder draaischijven. De oven was een hut met een groot vuur onder. De hut kon helemaal afgedekt worden met golfplaten voor het broeikaseffect... Het resultaat was echt heel mooi, jammer dat die dingen niet meer in mijn bagage kunnen.
Na de pottenbakkerij was het tijd om naar huis te gaan, we passeerden nog even langs het Seedorfstadion, maar dat zei me niet veel. Een Nederlandse Surinamer heeft het gemaakt als voetballer, heeft dan een stadion neergezet in Suriname, en daar mag niemand in. Leuk hoor.

Het was echt een hele fijne dag!

Vandaag hebben we een hele fietstocht gedaan, een 25tal kilometer (ik kan u verzekeren dat dat veel is met deze temperaturen). Bert en ik hadden een tandem, want dat vonden we grappig (en dat was het ook!). We zijn eerst naar de oversteekplaats gegaan om naar Meerzorg te gaan. Fietsen en mensen in een bootje en even de Surinamerivier oversteken. Dan waren we in Commewijne en dat is echt een mooi district. We fietsten richting Plantage Peperpot en kregen op de oude plantage een rondleiding. Er is nu geen bedrijvigheid meer, maar voor 1998 nog wel. Er werd koffie en cauco geplukt, schoongemaakt (de pulp moest er nog van af, dat vruchtvlees vind ik trouwens best lekker!) en gedroogd. Dan werden ze verscheept naar Europa waar ze werden verbrand. De mannen moesten telkens zakken van 90kg dragen, daar kunnen onze mannen misschien nog iets van leren? Haha, nee verzorg jullie ruggetjes maar goed.
We hebben nog wat in de plantage rondgefietst en daar hebben we aapjes gezien! Superschattige aapjes die van de ene kant naar de andere kant gingen. Spijtig dat ze te snel waren voor de foto, ze zijn slim hoor, die beestjes.
Als lunch kregen we roti, jammmiiiee, ik hoop dat ik dat in België ook ga vinden, zo lekker eten...
Tegen 16u waren we weer thuis, en ik ben toch wel een beetje moe... Effe relaxen!

Morgenvroeg komen ze ons halen om naar Brownsberg, Isadou, JawJaw en Stone Island te gaan... ik ben benieuwd. Maandagavond ben ik terug in Paramaribo, dinsdag is het hier nationale feestdag,... het belooft allemaal plezant te worden. Tijd vliegt!

21-11-2008 om 00:51 geschreven door Ellen  

Hoj iedereen!

Wat is het weer lang geleden dat ik jullie iets heb laten weten uit lekker warm en droog Suriname... Schandalig. Ik zal het dus even goedmaken met dit berichtje.
Vorige woensdag ben ik naar Zanderij gegaan, het vliegveld van Suriname, om daar een onvervalst Hollywoodfilmmomentje mee te maken. Bert kwam namelijk uit het vliegtuig gestapt en dat was efkes een romantisch momentje :). Ik heb die dag trouwens ook mijn eerste pizza gegeten in Suriname... Niet dat dat echt belangrijk is, maar voor mij was het wel efkes een leuk en lekker momentje. Haha. In Paramaribo heb je alles he, zelfs een pizzahut.
Nu zijn Bert en zijn ouders en broer dus te gast in Nickerie. Zaterdag zijn we naar Bigi Pan geweest, het natuurreservaat hier. We hebben wel 30 kaaimannen gezien (1 gevangen) en wel 5 zeldzame rode ibissen gespot. Zo mooi en zo cool. Ze waren alleen niet op foto vast te leggen aangezien ze ver van mensen blijven. Een aanrader om ze ooit tegen te komen! 's Middags hebben we zelfgevangen vis en krab gegeten. Ik heb ze mee klaar gemaakt met Boyke op z'n Surinaams. Dat wil zeggen: levende vissen hun vinnen er af knippen en dan de kop eraf snijden, ingewanden eruit halen en daarna met een mes over de schubben schuren zodat die er af komen. Krabben leg je ondersteboven in de zon tot ze vanzelf dood zijn en dan haal je de bovenkant eraf, hak je ze in 2 en hak je de uiteindjes van de poten eraf. Een beetje luguber allemaal, maar oh zo lekker. En ik heb weeral iets bijgeleerd he. We hebben gekookt in het midden van het water, in een huisje op palen, op een houtvuurtje. Ik had mijn hangmat bij en na het eten konden we daar lekker in relaxen. Wat een dag!

Nu is mijn bezoek naar Blanche Marie, maar die heb ik al gezien dus ik ben niet mee. Ik ben nog bezig met mijn stage nu want ik heb afgesproken met de manager (Azeez) dat ik daarna dan 2 weken vrij kan hebben zodat ik mee kan naar Paramaribo. Ik zal proberen jullie allemaal op de hoogte te houden van al wat ik daar zie, want ik moet toch kunnen stoeffen over mijn vakantie? Haha.

Heeeeeel veel Surinaamse groetjes en een beetje warmte, want ik heb begrepen dat jullie dat wel kunnen gebruiken daar in ijskoud Belgie. Ik ben trouwens al helemaal geacclimatiseerd hier, ik vind 25 graden al een beetje (heel) koud... Laat die airco maar uit! :D.

Dikke zoen!

12-11-2008 om 14:12 geschreven door Ellen  

Maandag op het centrum was heel apart. Om 10uur werd ik weggestuurd want ik moest mijn nagels laten doen. Ik moest naar Anita, een vrijwilligster op het centrum, en zij zou mijn nagels decoreren zoals ze nog nooit gedecoreerd waren. Om half 12 was ik terug, met de mooiste 20 nagels die ik ooit gezien had. Na de bustour zei Gieta, een collega, dat ze mijn haar ging doen en dat de auto er om half 3 al ging zijn.

Er is natuurlijk een reden voor al dit gedoe, het was maandag Divali-optocht. Divali is het lichtjesfeest van de Hindoestanen, ze vieren al wat goed is. Dit doen ze met een optocht op dag 1 en thuis met veel eten en gebed op dag 2. Gieta had geregeld dat ik, samen met Anna, Daan en Heleen, mee mochten lopen. Voor de optocht moest ik er dus tip top uitzien. De taxi kwam ons halen en ik had dus al mooi haar en mooie nagels. De auto stopte bij een huis waar we verder werden aangekleed. We liepen naar achter en daar stonden heel veel vrouwen, sommige al in hun sari (speciale klederdracht, het is een soort doek dat je rond je lichaam wikkelt), anderen waren zich aan het schminken, nog anderen kregen henna op hun handen, nog meer vrouwen die zochten naar hun juwelen... Wij keken onze ogen uit. Er werd roti in onze handen geduwd en een glas cola en ondertussen werden er sari's voor ons gezocht. Tegen half 6 waren we eindelijk allemaal klaar (vrouwen he...).

Er vertrok een busje naar het dorpje en daar moesten we nog wachten tot half 8 eer we zouden beginnen met de optocht. Ondertussen werden er foto's gemaakt, er werd gelachen en gepraat, ik leerde mensen kennen, er werden speeches gegeven en er werd gebeden. Om half 8 mochten de lichten aan en begonnen we eindelijk te stappen. We zagen er prachtig uit in onze sari's en met onze lichtjes vast. Eerst kwamen de wandelaars, daarna de fietsers, daar achter de brommers en als laatste de auto's. Alles en iedereen was heel mooi versierd. We wandelden door heel Nieuw Nickerie (op slippers en in een doek, niet zo handig) en kwamen uiteindelijk weer terug aan op de beginplaats. De hele optocht lang stonden mensen langs de kant van de weg te kijken en mee te roepen. Ook wij riepen de hele tijd SUBH DIVALI! Het was zo leuk. Op het einde werden er prijzen uitgedeeld en onze groep kreeg ze allemaal: mooiste kledij, mooiste lichtjes en grootste groep. Geweldig dus, daar komt nog een feestje voor volgende week en wij zijn ook uitgenodigd! Bij het afscheid werden we nog uitgenodigd door een gezin om de volgende dag bij hun te komen vieren. Om half 2 lag ik in bed, wat een geweldige dag!

De volgende ochtend was 6uur best vroeg om op te staan om te gaan werken, maar ik ben al getraind he.. haha. Die middag waren Anna, Daan, Heleen en ik dus uitgenodigd op een echt Divali feest bij Aradna, Ahsna, Soeradj en hun ouders, die hebben we leren kennen op de optocht de vorige dag. Om 3u zou de taxi ons ophalen, maar hij was te laat dus waren we bij het huis om 4u. Daar aangekomen werden we meteen hapjes en cola getrakteerd, zo lekker! Bara’s met chutney, en dan van alles waar ik de naam (nog) niet van ken, deegbolletjes, kokosdingetjes, en nog meer, veel meer.(ik heb recepten!) Als we volgepropt waren, kregen we een rondleiding door hun tuin. Een rijstveld met kokosbomen en een grote, diepe waterput waar ze in kunnen vissen. Ik vond het een prachtig uitzicht en was zo blij dat ik er was.
Na de tour gingen we bidden. We gingen naar boven (schoenen uit!) en daar stond van alles klaar op de grond. Iedereen had eerst gebaad, buiten wij natuurlijk, maar wij hadden dat vlak voor het vertrek gedaan en dat kon ook nog wel, zeiden ze. Ik moest denken aan het feit dat Hindoestanen veel te beleefd zijn om te zeggen dat je het eigenlijk wel moet doen… Maar ik wilde er niet zo graag douchen, dus was blij met hun antwoord.
Het bidden was een heel ritueel. Alle voorbereidende gebeden werden door de vader gedaan. Het oudste meisje hielp met kaarsjes vullen en aansteken, met wierrook en met de mengeling voor de stip op het voorhoofd te zetten. Als het algemene achter de rug was, moest iedereen apart bidden.

Ze vertelden me dat ze deze dag alles konden vragen en dat de godin je wensen zal vervullen. Anna en ik hebben ook gebeden met het ritueel, Heleen en Daan volgen de bijbel waarin staat dat je geen andere goden mag vereren. Ze mochten er wel bijzitten en kijken. Je moest voor de foto en het vuur gaan zitten, dan nam je een bloem en gaf die aan de foto. Daarna nam je water met een Majablad (blad van de heilig majaboom) en sprenkelde dat rond het vuur, dit deed je 3 drie keer. Daarna ging je 3 keer met een potje met (zand en) stokjes wierrook rond het vuur. Dan spoot je parfum voor de pot vuur, want erin zou gevaarlijk zijn, en voor de foto. Daarna offerde je eten door 5 of 7 lepels van het papje in het vuur te doen. Daarna nam je weer een bloem, deze keer in je handen die tegen elkaar gedrukt zijn (bidhandjes) en mocht je alles vragen wat je wilde. Na je gebed gaf je de bloem aan de foto van de godin (Maha Lakshmi) en groette je ze door je handen naar je hoofd en je borst te brengen en daarna maakte je een buiging op je handen en knieën door je hoofd naar de grond te brengen. Als iedereen geweest was, kregen we een beetje van hetzelfde eten dat we ook geofferd hadden. Het was een soort rijstpap met druiven in, lekker! Zo speciaal allemaal.

Na de gebeden keken we nog naar onszelf op tv, naar de beelden van de optocht. Ja ja, wat zagen we er mooi uit. Ik ben op TV geweeeeest!!! haha
Om half 9 gingen we weer naar beneden waar nog meer eten op ons te wachten stond. Roti en alle overschot van de vorige dag. Ik leerde Hindi van Soeradj en Anna kreeg Henna op haar andere hand en beide voeten. De taxi zou om 10uur er zijn, maar kwam een half uurtje later. Ik merkte dat iedereen moe was en ik voelde me al een beetje lastig, maar zij zeiden er niets van.

Ik ben zo ongelofelijk blij dat ik deze dag heb mogen meemaken op deze manier.

30-10-2008 om 21:39 geschreven door Ellen  

Ik ben dit weekend naar Paramaribo geweest, wat een belevenis. Vrijdagochtend zat ik om half 9 in de bus en die vertrok om 10u10 (toen ze vol zat). 4 uur heb ik in die bus gezeten, lekker hobbelend naar de stad toe, ik heb de hele weg geslapen. Om half 3 kwamen An en Sofie mij ophalen aan het eindstation. We hebben de hele weg getetterd. 's Avonds zijn we met alle Belgische stagiaires van Plantijn Hogeschool gaan eten aan de waterkant, zo gezellig. Alleen grappig dat ze bijna niets meer hadden van de kaart. Bami met vis gaat er altijd wel in. De volgende dag gingen we op trip dus kropen we relatief vroeg in ons bed.

Om 6uur moesten we al aan de bus staan om tegen half 7 ’s ochtends aan het meetingpoint te staan. Ik denk dat de bus een uur later pas vertrok, maar we waren dan toch zeker op tijd. We waren onderweg naar Berg en Dal (wat eigenlijk aan elkaar wordt geschreven, maar zo is het duidelijk om uit te spreken). We moesten nog een uurtje eer we aan de bauxietweg kwamen en daar reden we ook nog een uur over. De bauxietweg is een grote, brede en rode weg. De planten die ernaast staan, zijn ook helemaal rood van het oplaaiend stof. De ramen waren dicht van het busje, maar dan nog werden ook wij een beetje rood. We kwamen aan bij het avonturenkamp, want dat was het. We hadden drie grote activiteiten voor de boeg: de kabelbaan, kajakken en wandelen.
De kabelbaan was supercool, we moesten eerst van dat klimgerief aantrekken en dat wandelden we naar boven. Daar stond een platvorm waar we opkropen. Eén voor één werden we vastgemaakt aan de kabel en dan ‘roetsj’ naar het volgende platvorm. Zo gingen we een deeltje van het amazonewoud door. De coolste kabel was die over de Surinamerivier. Wauw, wat een zicht!
Aan de overkant werden we met een bootje opgehaald om terug te komen naar het kamp. Even bekomen, materiaal uitdoen en zwemvest en zonnecrème aandoen, en in een kajak stappen. We vaarden gewoon over de Surinamerivier, onbeschrijfelijk graaf. We roeiden naar een inham, dat ging allemaal heel vlot want we hadden de stroming mee, in de inham zijn we door het echte oerwoud gevaren, en dan moesten we er terug uit, stroom tegen weer naar het kamp. AMAJ MIJN ARMEN! Maar het was zeker de moeite waard om te doen.
’s Middags aten we kip met rijst en daarna gingen we nog ‘hiken’. 85 meter stijl omhoog klimmen en een beetje geschiedenis ontdekken over de berg. De berg heeft vroeger een belangrijk deel gespeeld bij de slavernij en de vrijlating van de slaven in Suriname. Best interessant. Het was allemaal heel toeristisch aangepakt, maar het was een superleuke, sportieve dag en ik kan hen dat ook niet kwalijk nemen. Money is everything. Ik ben heel blij dat ik ben geweest, ik heb genoten van het wondermooie Suriname, met de natuur in al zijn glorie.

’s Avonds zijn we gaan eten in ‘de optimist’. Ik had geen idee hoe hard ik lekker eten miste, maar die avond heb ik genoten dat het geen naam had. Ik bestelde beef pasta, en wilde er geen kruimel van laten liggen. Zo lekker! Het was wel relatief duur, maar dat hangt er van af hoe je het bekijkt. Ik betaalde voor de pasta, een fles wijn gedeeld door drie en een sap 58SRD. Ik verschoot van de prijs, maar omgerekend is het nog geen 15 euro. Te zot voor woorden.

26-10-2008 om 00:00 geschreven door Ellen  

WAUUUWWWW!

Vrijdagochtend werden we opgehaald om 9uur met een busje (dat volgens mij al afgeschreven was). We namen goed veel plaats in want het was een busje voor 26 personen en wij waren maar met 10... Fout gedacht, wij hadden met z'n allen een beetje veel bagage bij en we hadden geen rekening gehouden met wat Lorenzo, de gids, nog allemaal ging meenemen. Nu ja, lekker dicht bij elkaar is ook gezellig in 34 graden Celcius hoor!
Na 20 minuutjes in het busje, laadden we alles over in een bootje. Daar zaten we twee uurtjes in tot de bootsman zei dat het dringend tijd was om te zwemmen. Voor ons lag een mini strandje, en het was helemaal voor ons alleen. Ik voelde me een echte VIP. We aten er kip met rijst of bami (uiteraard) en het smaakte enorm goed. Er lagen op het strandje en in de Nickerierivier daar ook van die witte kleistenen die je kon verbrijzelen en dan kon je die op je gezicht en lichaam smeren. Je huid werd er babyzacht van en thuis zou je daar veel geld aan (willen) uitgeven. Geweldig!
We stapten opgefrist weer in het bootje om 5 minuten later aan te meren bij het dorpje Orealla, een klein dorpje in Guyana met een prachtig uitzicht. Daar hebben we een uurtje rondgewandeld om dan voor nog een uurtje in de boot te stappen tot Apoera.
Apoera is de plaats waar we overnachtten, we meerden aan bij een steigertje met steile trappen en toen we bovenkwamen zagen we een grote hut met palmbladeren. Dat was onze slaapplaats. We installeerden meteen onze hangmat en onze klamboe. Dan gingen we rondwandelen in het indianendorpje, zo heerlijk rustig daar. We stopten bij Tatty's corner en er werd verteld dat aan de overkant een discotheek was waar we de volgende dag zeker heengingen. Als we terug aankwamen bij onze slaapplaats, stond het eten (kip met rijst) al gereed en we vielen meteen aan. Daarna douchen, rum drinken en praten praten praten, tot het volgens Lorenzo hoog tijd was om te gaan slapen omdat we anders de volgende dag een wrak zouden zijn. Ik was nog lang niet moe, maar ging wat op mijn hangmat liggen, kwam er weer uit, deed een wandelingetje, ging aan het water zitten en kroop vervolgens weer in mijn hangmat. Het lag best relaxed dus viel ik uiteindelijk toch in een niet al te vaste slaap. De volgende ochtend was ik om 4u al wakker, misselijk dat ik was! Niet te doen. Geen idee hoe het kwam en geen zin om medicijnen te nemen, dus ik deed mijn avondritueel nog eens over. Tegen 8u, na een kopje thee en een droge boterham was ik weer helemaal in orde en kon de dag echt beginnen. (ik kan nu natuurlijk wel zeggen dat ik een hele mooie zonsopgang heb gezien, terwijl de rest nog sliep).

Na het ontbijt werden we bevolen in de pick-up te stappen, enkele binnenin, de rest in de laadbak. Ik natuurlijk mee in de laadback. We hebben er gegierd van 't lachen, de auto ging heen en weer en op en neer, ik was binnen 5 minuten al helemaal dooreen geschud! We gingen een dik uur over de laxietweg, dat is een brede verharde zandweg, en daarna gingen we nog een uurtje de jungle in. Dat was spannend, de hele tijd moesten we bukken of opzij duiken, weg van laaghangende takken, grote struiken en beestjes. Er vielen allerlei beestjes in de laadbak, ik had de meeste diertjes nog nooit gezien en was helemaal gefascineerd.

Eindelijk aangekomen aan de hut van de watervallen van Blanche Marie, moesten we allemaal hoognodig naar de wc van al dat schudden en al dat lachen. De wc had spoelde je door met een emmer water.
We wandelden nog eventjes naar het mooiste punt van de watervallen. Tijd voor foto's zoals in de reclame van Herbal Essence! Ik ben er alleen niet zo goed in, in dat poseren, maar we hebben wel goed gelachen. Daarna: kleren uit en onder de vallen gaan staan! Heerlijk! Helemaal verfrist, maar nog veel te vroeg, kwamen we eronderuit om nog even verder te wandelen naar de massagevallen (klinkt goed he). Was het ook! Het waren lage valletjes waar je in moest gaan liggen en dan kwam het water op je schouders... Helemaal ontspannend. We moesten eruit door enkele grommende magen. We wandelden terug naar hut (in bikini, badhanddoek en op slippers door het oerwoud, te grappig) en werden gevuld met hotdogs. Dan was het alweer tijd om naar Apoera te rijden. Weer in de laadbak en weer hobbelen hobbelen hobbelen.

Aangekomen even bekomen en weeral eten he, zo zijn we. Deze keer rijst met VIS (wat een verandering!!) en lekker dat dat was, lekker! Om 8u 's avonds werden we verteld dat we gingen vertrekken naar de disco, wij allemaal verbaast, aangezien het gewoon nog maar 8u was... Wij wilden nog wat rum drinken en praten, maar nee hoor: vertrekken! We spraken niet tegen want hadden allemaal zin om te dansen en de remmen los te gooien. Bij Tatty's corner dronken we nog Parbobier en toen we goed en wel ingedronken waren, gingen we naar de overkant van de straat. In het begin waren we er helemaal alleen, maar toen de lokale (mannen) zagen dat wij gingen dansen, kwamen ze er met veel plezier bij. Wat een feestje, muziek van I love the 90's (jippieh), salsa, r&b, reggae en partysongs zoals CELEBRATE GOOD TIMES COMON'! Haha, alles geven!
Om half 2 waren er enkele mensen moe en moesten we dus naar huis wandelen (het was een wandeling van een half uurtje en niemand mocht die alleen maken). In de hangmat aangekomen, heb ik geslapen als een roosje. Ik had oordopjes in en sliep zelfs door het superluide gesnurk van de bootsman. Om half 9 werd ik wakker, helemaal fris uitgeslapen smaakte het ontbijt deze keer wel en ik profiteerde er rijkelijk van. JammieJammie.

Na het ontbijt moesten we alles opruimen en naar de boot brengen. Wij echter werden in een busje gezet, we maakten nog even een toertje naar een slangenman, die wilde boa's in zijn tuin had staan en deze voor de gelegenheid even voor onze voeten neergooide, veel te eng voor woorden want die slangen waren echt vers geplukt uit het oerwoud, niet van die getrainde beesten die je rond je nek kan hangen! Na de slangenman werden we afgezet in een indianendorpje waar nog geen 30 mensen wonen. Heel mooie hutjes én we kregen de mogelijkheid om souvenirs te kopen. Ik heb oorbellen, een kettinkje en een armbandje. Voor de rest heb ik foto's als souvenirs, heel veel foto's.

De boot stond klaar aan het indianendorpje, wij hoefden alleen maar in te stappen en we gingen weer. Na een uurtje stopten we bij Orealla om eten te bestellen en we voeren door naar het strandje. Daar hebben we weer heerlijk gezwommen, gebruind, een schoonheidsbehandeling gehad, en toen het eten klaar was en de bootsman die ging halen, ook gegeten. Wat een service! Nog 2 uur terugvaren en 20 minuten rijden, en het was alweer avond en we waren weer in Nickerie. Dankjewel Lorenzo voor een geweldig weekend!

22-10-2008 om 22:41 geschreven door Ellen  

FAWAKA BAKRAS?!

Dat wil zeggen: hoe is't?
Met mij gaan alles BOENG! Ik amuseer mezelf hier nog altijd, ik maak kennis met leuke nieuwe mensen (de meeste grappige Surinaamse vrouwen), ik leer de kindjes van het Dankerscentrum beter kennen, ik proef verschillende soorten eten én ik sport. Ik doe nog altijd tennis, maar vanaf vandaag ook aerobics en salsadansen. Zo leuk.

Ik zit nu ongeveer een maand in Nieuw Nickerie, Suriname en er is me al zo veel opgevallen. Zo kan je hier met zeker 4 personen op een gewone brommer, maakt niet uit hoe oud je bent. Zo zie ik soms een brommer waar een kindje voorop zit, daarachter de bestuurder, dan weer een kindje en dan nog een iets grotere persoon. Maar het kan ook zijn dan de achterste persoon 2 piepkleine baby's vast heeft, of er zitten gewoon 4 mensen achter elkaar. Alles is mogelijk!
Het verkeer is hier helemaal zot, je toetert als je voorbij steekt, je steekt voorbij als het jou uitkomt (en niet letten op de rest van het verkeer), je hebt tijdens het rijden alles en iedereen gezien wat er rondom je gebeurd, zo heb je ook getoeterd naar mensen die je kent, ondertussen let je een beetje op de weg voor putten die je tegen je hoge snelheid moet ontwijken... en dan rijden er bromfietsen, fietsen en auto's overal én er zijn dan nog eens voetgangers met gigantische paraplu's tegen de zon op de verkeerde kant van de weg aan het wandelen, want een voetpad moet je hier niet verwachten. Zebrapaden zijn er wel, maar het is niet verplicht iemand over te laten. Als iemand je dan toch over laat gaan of voorrang geeft, hoef je ook geen dank u te zeggen, het is de bestuurder zijn eigen keuze om je voorrang te geven! Het verkeer... altijd een belevenis!
Een hond is hier geen huisdier, maar een vogeltje of een geit of zelfs een koe wel! (die lopen dus ook nog over de weg...)
De bus naar Paramaribo vertrekt pas als ze vol zit en de bus in Nickerie komt wanneer ze komt... Je staat gewoon aan de kant van de weg en je houdt ze tegen. Geduld is hier geen deugd, maar een noodzaak.

WC-papiertjes zijn hier de helft kleiner dan de onze, stom hé :).
Van roestvrij staal hebben ze nog nooit gehoord, ook niet in de badkamer, het huis waar ik in woon staat er nog maar 3 jaar en er is al best veel roest. Ik kuis wel hoor!
Een car-wash hier is dak op 4 palen met een emmer water onder.
De vuilnis gooi je op straat, in de rivier, of als je chique woont (zoals ik :) ) heb je een mand op een hoge paal waar je je zakken indoet. Zo kunnen de honden er niet aan. Officieel wordt de vuilnis op maandag en donderdag opgehaald, maar ja, dat is nooit zeker.
Als je een huis schildert of een trap schoonmaakt, doe je dat hier van onder naar boven, en niet van boven naar onder. Het is maar hoe je het bekijkt!
Er is een Chinees op bijna elke hoek in suriname, en het is bijna nooit een restaurant en bijna altijd een supermarkt. Elke chinees verkoopt exact hetzelfde en toch blijven ze allemaal bestaan. Ze zijn ook elke dag open van 's morgens tot 's avonds en zijn alleen gesloten op Chinees Nieuwjaar.
De radio hier is spectaculair, ze mixen liederen die niet te mixen vallen en ze zetten ze af en aan als het de radiopresentator uitkomt. Elke ochtend hoor ik het wetenschapsweetje van de dag om iets na 7 (zoals: de maan geeft zelf geen licht, maar weerkaatst het zonlicht) en om iets voor half 8 is er de arbeidstip (zoals: kinderen mogen niet werken en overuren moeten soms gemaakt worden)

Voor elke deur en voor elk raam zijn er dievenijzers geplaatst. Ik heb het al aan de lijve mogen ondervinden dat deze ijzers nodig zijn. Er stond laatst een man voor mijn kamerraam. Ik had mijn bovenste klapraampjes open voor wat frisse lucht binnen te laten, mijn onderste grote ramen sluit ik altijd als ik er niet ben. Een man (zwerver, dronken en hoogstwaarschijnlijk onder invloed van zware drugs) had een stoel genomen op ons terras, is weer naar voor gelopen en heeft die stoel voor mijn raam gezet. Dan is hij met zijn arm door de mini-opening gegaan en begon hij van binnenuit te bonken op mijn raam. Ik schiet wakker en op dat moment vliegt mijn raam open en steekt hij zijn handen door de kleine openingen van de dievenijzers. Ik zei "hallo?!" en hij antwoordt gewoon iets terug. Ik was best wel geschrokken en verstond geen woord van wat hij zei. Ik belde Azeez (de huisbaas en de manager van het Dankers Centrum) en die stond er meteen om alles te controleren. Je moet weten dat mijn huis SUPERbeveiligd is en dat er dus echt niemand zonder sleutel binnengeraakt, hij was dus écht dom en radeloos. Er is ook een nachtwaker én we hebben dus ook overal dievenijzers. Die avond heb ik mijn matras toch bij Daniella in de kamer gelegd... Met 2 voelden we ons net iets veiliger... Nu slaap ik gewoon terug in mijn eigen fijne bedje, maar doe ik ook mijn klapramen dicht 's avonds. Mijn tennisracket ligt nu ook standaard naast mijn bed. :D
Geen nood, ik ben hier echt veilig hoor! (maar je moet toegeven dat het een graaf verhaal is).

Met mij gaat alles nog supergoed, ik amuseer me hier te pletter en ik ben hier echt wel veilig hoor!

In het weekend gaan we trouwens naar de watervallen van Blanche Marie! Ik kijk er echt naar uit.

Dikke zoen aan iedereen xx

15-10-2008 om 16:10 geschreven door Ellen  

Hellow Hellow lezertjes!

Maandagochtend is mijn stage begonnen en ik moet jullie daar natuurlijk over bloggen. Ik doe dus stage in het Zr. Dankers Centrum, centrum voor kinderen met een mentale handicap, en ik vind het geweldig. De begeleidsters zijn goed in de verzorgende functies, ze weten exact wanneer de kinderen honger, dorst of pijn hebben en weten wanneer ze het veinzen. Ze spelen hier dan ook goed op in. Ik werk elke dag van 7u tot 15u en heb op vrijdag meestal vrij. Ik heb vandaag toch gewerkt, want die vrije dag kan ik dan een ander moment opnemen. Alles is mogelijk en alles is flexibel hier. Om 7u vertrekt de bus om de kinderen te gaan halen die niet overnachten op het centrum, om kwart voor 8-8u zijn we er weer. Tussen 7 en 8 ontbijten de kinderen die wel overnachten. Om 8u is het elke dag als het niet regent 'vlaggenparade' wat wil zeggen dat de vlag van Suriname wordt gehesen en ondertussen wordt het volkslied gezongen. Iedereen staat indien mogelijk hiervoor recht en kijkt ernaar. Dan kan de dag echt beginnen. Om 10u krijgen alle kinderen fruit en drinken, om half 12 middageten en om 12u vertrekt de bus weer voor de meesten. De kinderen die blijven slapen doen siësta tot 15u30-16u, dan weer even spelen, om 18u avondeten, tv en bedtijd. Zo gaat het elke dag.

Wat wordt er nu gedaan met de kindjes? Het rooster ziet er zo uit: Maandag: aankomstdag en rustdag Dinsdag: specifieke activiteit Woensdag: zwemmen Donderdag knutselen Vrijdag: muziek maken

Ik weet niet of het aan de eerste week na de vakantie ligt, of dat het altijd zo zal zijn, maar er is nog geen enkele activiteit doorgegaan, buiten het zwemmen (en dat was fantastisch, de kinderen kirden gewoon van plezier). Dinsdag zijn de kinderen wel naar de speelplaats gegaan, waar de begeleidsters in de schaduw stonden en tegen de kinderen zeiden 'ga spelen'. Na een kwartier was genoeg geweest en gingen we weer naar de binnenplaats. De kinderen spelen wel meestal met blokken of ballen of fietsjes, dus de meesten zijn wel bezig. Enkelen vinden het moeilijk zichzelf bezig te houden en zitten op een stoel of wandelen wat rond. Ik heb me bezig gehouden met observeren, praten met begeleidsters en spelen met kindjes. Als ik terugkom van de middagbustoer, ben ik ook echt kapot, zoals elke andere begeleidster. Werken in dit weer is best vermoeiend, ook al doe je misschien niet zo veel als thuis. Ik heb wel respect voor de begeleidsters, ze werken op het dankerscentrum, ze studeren voor hun opleiding tijdens de siësta van de kinderen, hebben vaak nog een bijbaantje, hebben meestal een gezin en kinderen,... Ze doen zo veel! Alleen activiteiten begeleiden (nog) niet. We zien wel hoe het loopt. Het is in ieder geval niet te vergelijken met thuis, gelukkig maar, anders heb ik 10 000km voor niets afgelegd he (buiten dan voor het prachtige land en de andere cultuur)!

Dit weekend heb ik niets gepland, maar er zullen nog wel leuke ideeën uit de bus vallen. Gezellig ergens gaan zitten met een biertje of wat rum en misschien een spelletje ofzo...Ik hou jullie zeker op de hoogte! Dikke zoen uit het nog steeds prachtige Suriname... x

owja trouwens... IK HEB VANDAAG MIJN EERSTE ECHTE LEVENDE ANGSTAANJAGENDE SLANG GEZIEN! brrrrrr!

10-10-2008 om 22:29 geschreven door Ellen  

Zaterdagavond hadden we grootste plannen!

Vrijdagavond ook al, trouwens, maar die zijn uiteindelijk niet doorgegaan omdat een stel meisjes bij elkaar soms zo lang tetteren dat ze er moe van worden en in hun bed moeten kruipen. Ik was toen gaan eten met Anna, Bernadette en Lotte bij het grillhouse en lekker dat dat was! Anna en ik hebben als dessert een heeeeeeeerlijke brownie gegeten. Hij was nog warm en er zat en bol rum-rozijnen-ijs bij... JAMMIE!!!

Maar zaterdag gingen we het dus goedmaken...
We gingen naar Paradise! Dat is de enige discotheek in heel Nickerie en iedereen had zin om mee te gaan. Op 2 dingen hadden we echter niet gerekend: het was een uur fietsen EN best gevaarlijk daar, naar't schijnt komt er 90 procent mannen, 5 procent hoeren en 5 procent javaanse vrouwen... Wij bakra's (blanken) zouden wel eens bedreigd kunnen worden voor ons geld enzo... Onze keuze was dus wijs om niet te gaan. In plaats daarvan zijn we naar de kermis gegaan, daar kwam een bandje optreden. Dat was ook een stuk dichterbij en daar waren meer mensen die ons al eens gezien hadden en ook veel meer vrouwen. Veilig voor ons dus!

Om 23u kwamen we er aan, er klonk van ver opzwepende muziek, dus we hadden al schrik dat we te laat waren, maar nee hoor. Om middernacht begon het... 'South South West' speelde eerst een beetje reggae, dan wat zeemzoete romantische slows om daarna heel swingend te salsadansen met daarna nog een beetje tekst van Bob Marley op rockmuziek... GEWELDIG! (de volgende dag hoorden we trouwens dat het bandje een van de best in heel Suriname is... hebben wij dat weer even goed uitgekozen). Het podium was versierd met 3 surinaamse vlaggen en voor de rest van die partyvlaggetjes van ParboBier (in rood en wit trouwens... haha). In plaats van spots hingen er 2 tl-buizen dus het zag er een beetje armtierig uit.. maar dat hadden we fout gedacht: de muziek en de danspassen van de groep maakte alles ruimschoots goed. Het leek een beetje op een parkavond van bij ons maar dan beter.... PAKKEN BETER!

Om half 2 werden de Surinaamse mannen zat en handtastelijk en was het tijd voor ons bakra-ladies om naar huis toe te gaan... Het was wel een geweldig leuke avond. Dank u Nickerie!

06-10-2008 om 23:43 geschreven door Ellen  

02-10-2008 om 19:24 geschreven door Ellen  

Ik heb eergisteren mezelf vis leren fileren, ik ben er nog niet zo goed in, maar tzal op den duur wel lukken. Ik vroeg het wel op de markt hoor, fileren aub.. maar dat kennen ze blijkbaar niet.. of ze hadden me niet verstaan met mijn onnozel belgisch accent. javascript:emoticon(' ') Ik heb gisteren garnalen gepeld (er zaten nog visjes tussen enzo). Heel anders dan een bakje in de supermarkt kopen hoor... Roel heeft meegeholpen maar hij gruwelde er echt van. Zo grappig. onze mannen zijn een beetje watjes. Job springt omhoog bij elk nieuw (of niet nieuw) beest dat hij ziet. Mannen... niks mee aan te vangen, haha.
Ik leer mezelf hier echt veel, en ik ben hier nog geen 2 weken, wat zal dat zijn na 4 maanden?! Heerlijk.
Ik ben nu mezelf html aant leren, dat is ook nog wel grappig hoor. Hopelijk komen er ooit echte alinea's hier, wie weet.
Lieve schatten allemaal, ik zie jullie snel! Have fun in la Belgique. (ik krijg hier trouwens vaak de vraag of ik nu Nederlander zal zijn als ik terugkom..Belgie ga toch splitsen?... Zotte hollanders!)

25-09-2008 om 18:13 geschreven door Ellen  

22-09-2008 om 21:22 geschreven door Ellen  

20-09-2008 om 00:00 geschreven door Ellen  

17-09-2008 om 14:55 geschreven door Ellen  

15-09-2008 om 19:53 geschreven door Ellen  

08-09-2008 om 00:00 geschreven door Ellen