Ik heb de laatste maand nog een Hindoestaanse bruiloft en een mohammedaanse begrafenis meegemaakt waar ik jullie nog niets over heb gezegd, schandalig. Hier heb je dus nog een volledig verslag over de gebeurtenissen.

Een Hindoestaanse bruiloft vind ik heel apart. Ik kwam aan en iedereen zat neer. Eerst werden we uitgenodigd om te komen eten achterin. We kregen allemaal een groot lelieblad. Dan werd er met een kan water rondgegaan en daarmee spoelden we ons blad. Daarna werd er eten opgeschept in het blad, rijst, dahl, aardappels, … allemaal vegetarisch want dat is de gewoonte bij Hindoestaanse feesten. Je moet met je handen eten en dat lukt mij eigenlijk al perfect. Ik heb dan ook al flink geoefend de laatste 4 maanden.
We hoorden geluid en dat wilde zeggen dat de bruidegom eraan kwam. Hij wordt geëscorteerd door alle bruidsmannen en een hele fanfare. De bruidegom heeft een soort hoed op met slierten voor zijn ogen. Hij komt het terrein opgelopen en de vader van de bruid wast de voeten van de bruidegom. Daarna zitten vader en bruidegom te luisteren naar de pandit die van alles zegt. Ik zou niet weten wat want het is allemaal in Hindoestaans.
Na een hele tijd is het dan eindelijk tijd voor de bruid om naar buiten te komen. Ze had een prachtige sari aan. Ze liep voorbij de bruidegom in een soort rond tentje. Daar zat zij met enkele vrouwen en luisterden ook naar de pandit. Na dat gebeuren kwam de bruidegom, die tot dan op een stoel zat naast de tent en bediend werd, naast de bruid zitten. Ze luisterden samen naar de pandit en liepen dan 7 rondjes rond de valse boom in het midden van de tent. Tegen die tijd waren we 3,5 uur verder en had ik het gezien. Ik zat de hele tijd op een plastieken stoel en kreeg van tijd tot tijd drinken en een bakje met hapjes. Heel lekker allemaal, maar ik was zo moe. De ceremonie was nog (lang) niet gedaan, maar ik ben naar huis gegaan. Ik ben blij dat ik die ervaring rijker ben!

Vorige zaterdag dan was de begrafenis van de vader van Azeez, de manager van het Dankerscentrum. Tegen 14u gingen we er allemaal heen: de begeleidsters van het centrum en de stagiaires. Er zat enorm veel volk en het werd meteen duidelijk waar we moesten gaan zitten: bij de vrouwen. De klederdracht was wit en zwart en dit werd ook door bijna iedereen gerespecteerd. De ceremonie was al een tijd bezig maar we kwamen niet te laat, het is normaal dat je gewoon aankomt tijdens de dienst. Het is ook buiten te doen (alles is buiten te doen, het is gewoonweg veel te warm binnen in Suriname). Er werd veel gespeecht in alle talen, Arabisch, Hindoestaans, Sranantongo en Nederlands, iedereen nam afscheid op zijn eigen manier. Op het einde nam Azeez het woord. Hij opende de kist van zijn vader samen met zijn broers en nodigde iedereen uit om afscheid te nemen. Iedereen ging langs de kist en condoleerde de familie met een handdruk, kus of knuffel. Ik vond het een beetje vreemd om de man te zien liggen. Hij was bedekt in bloemblaadjes, alleen zijn hoofd kon je zien.
Nadat iedereen langs was geweest, werd de kist gesloten en opgepakt door de mannen. Hij werd een beetje verder weer neergezet, er werd gebeden (alle schoenen van de mannen gingen uit) en dan gingen ze verder naar de begraafplaats. Vrouwen mochten daar niet bij zijn omdat die wel eens ‘onrein’ zouden kunnen zijn, ze zouden dus ongesteld kunnen zijn en dat is niet goed voor de overledene zijn weg naar de hemel. Er werd ook gevraagd aan alle aanwezigen om eventuele schulden bekend te maken zodat die door de familie afbetaald kon worden en zodat de weg naar de hemel vrij werd gemaakt.

Ik heb gehoord dat op de begraafplaats de overledene eerst met planken werd bedekt en dat dan het deksel er weer werd opgelegd. Daarna gooide iedereen zand of modder over de kist. Iedereen! En ze stonden allemaal zonder schoenen daar. Je moet je voorstellen dat de begraafplaats best modderig was en dat vele mensen een witte broek aanhadden. Het moet geweldig geweest zijn om te zien, maar ja, ik ben nog steeds een vrouw hé.

Mijn laatste week van mijn geweldig avontuur is bezig, zondag ben ik weer thuis. Ik heb mijn laatste zaterdag in Nickerie fijn gevierd. Anna en ik hebben bara’s gemaakt en die waren lekker! We hebben ze gedeeld met iedereen die naar het dankerscentrum is gekomen zaterdagavond. We hebben wat gedronken en gepraat en opeens stond Patty, een begeleidster, daar en nam ons allemaal mee naar het poolhouse. We kropen met 8 in de auto (en het is geen stationwagon of zo hoor, het was lekker krap maar supergrappig) en hadden een leuke avond. Ik heb verschillende mannen verslaan met sjotteren en die konden dat niet geloven dus daagden we continu weer uit. Ik moet zeggen dat ik een geweldige medespeler had die eigenlijk alles deed, maar toch…

Tegen 5u kwamen we thuis en Roel, Anna en ik hebben nog even op de patio gezeten om de resterende bara’s op te eten en onze dorst te lessen, we zijn daarvoor nog door ramen geklommen en ik heb de slappe lach gehad. Onze wachter moest ook lachen met die gekke stoten van die rara bakra’s! Tegen 6u sliep ik en 20 minuutjes later belde Roel dat hij was gevallen met zijn fiets. Ik zeg dit omdat dat de laatste telefoon was die ik met mijn gsm heb gedaan. Toen ik de volgende middag opstond, was hij namelijk verdwenen, samen met mijn Belgische gsm, mijn fototoestel, 50euro, de waterkoker, een pot oploskoffie, een zak appels, een halve fles borgoe-rum en Emilie’s make-uptasje. (ondertussen heb ik ook gezien dat mijn zwart vestje en mijn dagcreme weg is... Rare dief). Er is ingebroken in ons huis tussen half 7 en 9u zondagochtend terwijl wij gewoon sliepen. Het engste is dat de inbreker in mijn kamer is geweest en onder mijn klamboe mijn gsm’s heeft genomen. Het domme van de hele zaak is dat hij met mijn Belgische nummer niets kan doen, ik helemaal geen belwaarde had op geen enkele nummer en dat hij mijn oplader van mijn fototoestel is vergeten en daardoor dus niets kan doen met het ding. De batterij was bijna leeg en hij overbelichte al mijn foto’s. De dingen op zich kunnen mij niet veel schelen, alleen de foto’s en mijn Belgische nummer met al mijn contactpersonen zijn wel jammerlijk weg. Ik denk dat ik die thuis nog ergens heb opgeschreven, anders kunnen jullie van mij binnenkort een mailtje verwachten met een oproep voor alle nummers! Jullie kunnen mij dus niet bellen op mijn gsm als ik weer thuis ben trouwens…

Ik check en dubbelcheck vanaf nu alle ramen en deuren en zet overal kleine valletjes om zeker te zijn dat er geen nieuwe dief binnen kan komen want hij is gewoon door de achterdeur binnengekomen trouwens, die was niet op slot blijkbaar. Niemand die weet wie die niet dicht heeft gedaan (maar ik was het niet en ik ben wel de meeste spullen kwijt…). Nu ja, niemand doet dat expres hé. Zo zullen we maar denken.

De politie dat is nog een ander verhaal trouwens. Die kwamen kijken of er bewijzen te vinden waren en het eerste wat ze vroegen was: “wanneer gaan we samen wandelen?”. Ze kunnen niet verwachten dat ze dan stijgen in mijn achting, toch? Ik was best kwaad en heb hen erop gewezen dat ze in dienst zijn, maar daarom dat ze dus vroegen wanneer en niet voorstelden meteen te gaan. SERIEUS?! Ze hebben geen enkel bewijs gevonden, maar wisten wel te zeggen dat de VOK die op de buitenmuur was geschreven gewoon ‘fuck’ in het Nederlands was. – het zal wel -. Later die avond hebben ze Anna nog gebeld om gewoon wat te praten en misschien af te spreken. Anna had hen haar nummer gegeven om op te bellen als ze nog wat nodig hadden voor het onderzoek en dat heeft ze hen dan ook nog wel proberen duidelijk te maken. Hopelijk bellen ze volgende keer om te zeggen dat ze iets gerealiseerd hebben in verband met hun job… We zien wel, ik heb in ieder geval geen hoop om mijn spullen terug te krijgen, of op zelfs maar een bewijsje daarvan.

Een heftige week om mee af te sluiten, dat mag gezegd worden. Gelukkig heb ik zo veel positieve ervaringen in Suriname meegemaakt dat dit mijn beeld niet volledig veranderd. Ik vind nog altijd dat ik een geweldige tijd heb gehad hier!

28-01-2009 om 17:06 geschreven door Ellen