Hoj lieve mensen.
Ik zit nu al meer dan 100 dagen in dit heerlijke land en heb mezelf nog geen minuut verveeld. Ik ben uitgeweest in Paramaribo 2 weken geleden, voor het eerst een Surinaamse discotheek gezien en geloof me, het is niet mijn laatste. Mijn vorige huisgenootjes Daniëlla en Heleen zitten in Paramaribo en daar gingen Emilie (mijn huidig huisgenootje) en ik iets mee drinken in de Zanzibar, een coctailbar. Daarna gingen Eem en ik alleen verder, de andere 2 waren moe. We zijn naar de Zsa Zsa Zoo gegaan (zazazoe) en het was zsupergoe. Echt grappig. Ik heb mensen zien bewegen met dingen waarvan ik nooit had gedacht dat iemand ze zelfs KON bewegen. Er werd geschud met alles en vooral dan met de kont. Ik heb het een beetje nagedaan en moest lachen om het feit dat als ik dit in België zou doen, ik waarschijnlijk niet veel positieve commentaar zou krijgen.

De volgende ochtend was ik ziek, ik had iets verkeerd gegeten. Stom. Frietjes kunnen ze nergens anders zo goed maken als in België, ik had het kunnen weten. De weg weer naar Nickerie was nogal lastig daardoor. Zondag ben ik naar de dokter gegaan en die zei dat ik maandag voor enkele testjes naar het ziekenhuis moest. Gewoon om zeker te zijn dat het geen blindedarmontsteking was, zo veel pijn had ik. Maandagochtend moest ik dus bloed laten prikken, om 14u moest ik weer naar het ziekenhuis om de resultaten af te halen en om 17u moest ik er weer heen om de interpretatie door de dokter. Ze laten een ziek mens dus 3 keer naar daar komen. Suriname hé. Ik verschiet van niets meer. Het bleek een ontsteking te zijn, maar van wat wisten ze niet, daarvoor zou ik verder onderzoek moeten laten doen. Maar omdat het over aan het gaan was, moet ik die testen niet laten doen, alleen als het weer verergert. Ik vind het wel prima zo, ondertussen ben ik helemaal beter. Ik zal het thuis wel eens laten onderzoeken.

Dit weekend was er ook weer eentje om in te kaderen. Ik ben namelijk naar een Javaans huwelijk gegaan. Zo cool. Ani, een begeleidster van het centrum, nam me mee naar de trouw van haar zusje. Het was in Commewijne en Paramaribo, dus kwam ze mij om 4uur ’s nachts halen. Ik kroop in de auto met haar, haar man en haar 3 meisjes. Om 7u ’s ochtends kreeg ik al loempia’s voorgeschoteld als ontbijt. Ja ja, dat kan smaken zo vroeg. Tegen half 10 kwamen we aan bij de ouders van Ani en ik werd na een kop thee meteen aan het werk gezet. Er moesten 200 zakjes gemaakt worden met cake, toffee, loempia’s en samosa (ook soort van loempia). Daarbij moesten nog zelfgemaakte zakjes ketchup. Ik heb nu genoeg kennis van al die dingen om manager te worden bij MacDonalds denk. Maar het was wel leuk, zo’n beetje zoals thuis mee voor te bereiden op een groot feest. Ik werd er echt opgenomen in de familie. Lieve mensen allemaal.

Tegen 14u moest ik gaan baden en hijsten ze mij in een sarong, originele Javaanse klederdracht dat bestaat uit een lange strakke rok en een top van onbekende stof, het leek wel gehaakt, maar het prikte was. Het was ook doorzichtig dus ik moest er een topje onderdragen. Van mijn haar werd een bol gemaakt. Ik kwam aan op het huwelijk en was minstens 3uur te vroeg. Ik heb daar dus nog meegeholpen met versieringen en heb wat gespeeld met de rondlopende schattige kindjes. Om 17u kreeg ik mijn eerste avondmaaltijd: rijst, bami, kip, peper, kousenband en iets ondefinieerbaar, vermoedelijk iets met vlees. Ik kreeg een goed gevuld bord. Gelukkig had ik ’s middags niet te veel vis en rijst met pompoen gegeten en had ik niet te veel gesnoept van de loempia’s!

Om 19u was de ceremonie. Iedereen die wilde ging mee naar binnen en ging op de grond zitten (met een lange strakke rok, stel je het even voor). De ‘priester’ zei van alles in een voor mij onverstaanbare taal en de bruid, bruidegom en vader van de bruid moesten allerlei dingen nazeggen. Ondertussen speelden er kinderen luidruchtig en zei niemand er echt iets van. Bij Javanen geldt een vrije opvoeding, ze zijn enorm tolerant en geduldig. De kinderen krijgen ook gewoon eten als ze honger hebben en eender op welke manier, of ze nu aan tafel zitten of rondlopen, met handen of met vork,… maakt niet uit, als ze maar eten. Raar eigenlijk dat alle kinderen wel respect hebben voor de anderen als ze groter worden, ze leren vanzelf ‘hoe het hoort’.

Na de ceremonie kreeg ik mijn tweede avondmaaltijd in de ‘kerkzaal’: kip met rijst. Mijn buurvrouw at de kop en de poten van de kip, ik had de nek… Het was wel lekker. Volgende keer eet ik ook kippenpoot… Alez, we zien wel, het ziet er echt niet uit. Weer buiten moest ik aanschuiven voor mijn derde avondmaaltijd: bami, rijst, kip, zuur (komkommer en ajuin in azijn) en pom (ovenschotel met lokale ingrediënten, zo lekker!). Gelukkig was het zelfbediening en kon ik mijn portie serieus verkleinen. Ik praatte en wandelde wat rond, ik heb veel nieuwe mensen leren kennen. Ik heb lang bij Pearl en haar moeder gezeten, ze waren echt grappig. Pearl was mijn buurvrouw tijdens de ceremonie en was de enige vrouw die dezelfde grootte had als ik, al de rest was minstens 1 kop kleiner! Terwijl we zaten te praten, kregen we nog satés en de zakjes met loempia’s die ik mee had gemaakt. Daarna kregen we ook nog soep, een serieuze maaltijdsoep en ik slaagde erin om te passen. Ik vraag mij echt af hoe die Javanen zo mager blijven! Daarna was het tijd om te dansen en om 12u kondigde de bruid aan dat ze jarig was. Tijd voor taart dus! OH MY GOD, meer eten! Chocoladetaart met veel room, echt, ik stond op barsten!!! De laatste 3uur van het huwelijk slaagde ik erin om geen eten meer te krijgen, gelukkig maar.

Als allerlaatste gingen we door, we reden weer naar Commewijne en ik sliep op een matras in de living/keuken met Ani. Naast me een zetel met ‘oom Tom’, achter me nog een matras met de man en 1 dochter van Ani. De ochtend was er veel te vroeg. Om half 10 had iedereen al gebaad, was alles opgeruimd en zaten we in de auto om terug te keren naar Nickerie. Ik kreeg ’s ochtends nog loempia’s en cake aangeboden, maar paste vriendelijk, ik zat nog vol van de avond ervoor. Onderweg naar Nickerie zijn we nog op 3 familiebezoekjes geweest en telkens kreeg ik eten en drinken aangeboden… Ze hebben me ook allemaal uitgenodigd om zeker nog eens langs te komen als ik nog eens in de buurt ben. Ik mocht ook altijd komen slapen. De schatjes.

Weer in Nickerie werd ik nog uitgenodigd om ’s avonds bij hen te komen eten, ze gingen rijst met tilapia (vis) eten, dat ze op straat hadden gekocht onderweg. De gedachte aan eten kon ik nog altijd niet aan en paste dus. Ik had ook afgesproken met Anna, Emilie en Henrieke om naar de kerstzang te gaan. Gospel en kerstliedjes zingen, het leek me zo leuk. Het was wel heel godsdienstig en ik kende bijna geen enkel liedje, maar alez, het was gezellig en cultureel. Het heeft 2 uur langer geduurd dan gepland, maar hey, ik zit in Suriname, dus was kon ik verwachten?

Je hoort het dus, een weekend nooit meer te vergeten, perfect om mijn 100 dagen in Suriname te vieren. Ongelofelijk leuk! Nu komt de kerst eraan en ik heb al 1 kerstdrank (met uiteraard eten, bami) gehad. Vanavond nog 2 en dan kerstdag nog 1. Ik ben benieuwd wat mijn maag zal zeggen van al dat eten! ☺.

Ik wens jullie bij deze ook een heel vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuw jaar! Me wens yu wan switi kresneti, Nanga wan bun njun jari!

23-12-2008 om 19:18 geschreven door Ellen