|
Hellow Hellow lezertjes!
Maandagochtend is mijn stage begonnen en ik moet jullie daar natuurlijk over bloggen. Ik doe dus stage in het Zr. Dankers Centrum, centrum voor kinderen met een mentale handicap, en ik vind het geweldig. De begeleidsters zijn goed in de verzorgende functies, ze weten exact wanneer de kinderen honger, dorst of pijn hebben en weten wanneer ze het veinzen. Ze spelen hier dan ook goed op in.
Ik werk elke dag van 7u tot 15u en heb op vrijdag meestal vrij. Ik heb vandaag toch gewerkt, want die vrije dag kan ik dan een ander moment opnemen. Alles is mogelijk en alles is flexibel hier.
Om 7u vertrekt de bus om de kinderen te gaan halen die niet overnachten op het centrum, om kwart voor 8-8u zijn we er weer. Tussen 7 en 8 ontbijten de kinderen die wel overnachten. Om 8u is het elke dag als het niet regent 'vlaggenparade' wat wil zeggen dat de vlag van Suriname wordt gehesen en ondertussen wordt het volkslied gezongen. Iedereen staat indien mogelijk hiervoor recht en kijkt ernaar. Dan kan de dag echt beginnen. Om 10u krijgen alle kinderen fruit en drinken, om half 12 middageten en om 12u vertrekt de bus weer voor de meesten. De kinderen die blijven slapen doen siësta tot 15u30-16u, dan weer even spelen, om 18u avondeten, tv en bedtijd. Zo gaat het elke dag.
Wat wordt er nu gedaan met de kindjes?
Het rooster ziet er zo uit:
Maandag: aankomstdag en rustdag
Dinsdag: specifieke activiteit
Woensdag: zwemmen
Donderdag knutselen
Vrijdag: muziek maken
Ik weet niet of het aan de eerste week na de vakantie ligt, of dat het altijd zo zal zijn, maar er is nog geen enkele activiteit doorgegaan, buiten het zwemmen (en dat was fantastisch, de kinderen kirden gewoon van plezier). Dinsdag zijn de kinderen wel naar de speelplaats gegaan, waar de begeleidsters in de schaduw stonden en tegen de kinderen zeiden 'ga spelen'. Na een kwartier was genoeg geweest en gingen we weer naar de binnenplaats. De kinderen spelen wel meestal met blokken of ballen of fietsjes, dus de meesten zijn wel bezig. Enkelen vinden het moeilijk zichzelf bezig te houden en zitten op een stoel of wandelen wat rond.
Ik heb me bezig gehouden met observeren, praten met begeleidsters en spelen met kindjes. Als ik terugkom van de middagbustoer, ben ik ook echt kapot, zoals elke andere begeleidster. Werken in dit weer is best vermoeiend, ook al doe je misschien niet zo veel als thuis. Ik heb wel respect voor de begeleidsters, ze werken op het dankerscentrum, ze studeren voor hun opleiding tijdens de siësta van de kinderen, hebben vaak nog een bijbaantje, hebben meestal een gezin en kinderen,... Ze doen zo veel! Alleen activiteiten begeleiden (nog) niet. We zien wel hoe het loopt. Het is in ieder geval niet te vergelijken met thuis, gelukkig maar, anders heb ik 10 000km voor niets afgelegd he (buiten dan voor het prachtige land en de andere cultuur)!
Dit weekend heb ik niets gepland, maar er zullen nog wel leuke ideeën uit de bus vallen. Gezellig ergens gaan zitten met een biertje of wat rum en misschien een spelletje ofzo...Ik hou jullie zeker op de hoogte! Dikke zoen uit het nog steeds prachtige Suriname... x
owja trouwens... IK HEB VANDAAG MIJN EERSTE ECHTE LEVENDE ANGSTAANJAGENDE SLANG GEZIEN! brrrrrr!
10-10-2008 om 22:29
geschreven door Ellen 
|
