Olá Belgica!

Tudo bém?

Hier in Portugal beleef ik nog steeds de tijd van mijn leven!
Donderdagavond na school moest ik eerst Joana en Mariana van school gaan halen en vervolgens hen op de kenpo droppen, Madalena die ook wel zin had in een avondje op de kenpo wou ook mee en dus bracht ik hen naar de kenpo, er was een feest op de kenpo met veel eten en drinken omdat de gordels uitgedeeld werden, dus over hen moest ik me geen zorgen maken. Vervolgens ging ik nog maar eens naar de powersteples al mijn overbodige energie uitzweten, het was nodig!
Cristina heeft me ook geleerd om de was op te hangen, ik moest de was ophangen en ze hebben nogal met mij gelachen hoor!
De was hing niet echt zo ordelijk op de waslijn en dus deed Cristina voor hoe ik de was moest ophangen. Ondertussen weet ik al hoe ik de was moet ophangen en opvouwen, de afwasmachine leegmaken, de tafel dekken en afruimen, bed opdekken.. Nu moet je niet denken dat ik niets van deze dingen kon, ik heb alleen mijn talenten beter ontwikkeld.
Normaal doet Ana de meeste van deze dingen maar aangezien ze deze week op vakantie was, waren we verplicht al deze dingen zelf te doen met alle gevolgen van dien..
Ik hoop nu dat ik mijn ouders in België niet op ideëen breng.
Vrijdag was het de zotste dag die ik al meegemaakt heb hier in Portugal, en geloof me ik heb al veel meegemaakt.
's Morgens kwam ik op school aan en de leerlingen stonden voor de poort, ze wilden niet binnen gaan, ze hielden een greve.
Ik was hier wel van op de hoogte aangezien Analia iedereen de vorige dag had proberen te overtuigen om mee te doen.
Ik had wel spijt dat ik niet kon meedoen maar aangezien ik mijn lessen niet kon missen besloot ik maar braafjes naar de les te gaan.
De leerlingen stonden voor de poort te roepen en met toeters lawaai te maken, de klaslokalen waren zo goed als leeg enkel onze klas was niet van plan om aan de schoolpoort te gaan staan en zat braafjes in de les.
Even later is de politie moeten komen en heeft enkele leerlingen meegenomen naar het politiebureau, tot zover de opstand dus.
Maar dat was nog maar het begin van de gekheid die deze vrijdag zou brengen.
Christopher vertelde over wat hij de vorige dag had meegemaakt: Hij was aangevallen, hier in Benavente en dan nog toen hij van school kwam!
Dat was ook één van de eerste keren dat dat gebeurde want Benavente is zowat één van de veiligste plaatsen in Portugal denk ik.
Een jongen had hem bedreigd met een mes en eiste zijn geld en gsm, maar Chris had zich niet laten doen, hij had zijn aanvaller (die er blijkbaar nogal gedrogeerd uitzag) op de grond gelegd en een goei pak slaag verkocht waarna hij is gaan lopen omdat zijn aanvaller zijn mes nam.
Iedereen in onze klas gaf een applaus voor Chris: hij had zijn geld en gsm kunnen houden!
Het enige wat hij eraan over hield was een dikke hand maar ik vermoed dat zijn aanvaller er erger aan toe zal zijn geweest dan.
Dus laat dit een les zijn voor iedereen: Don't mess with the Chris!
Nu moet je je geen zorgen maken over mij, ik zal hier niet aangevallen worden ofzo. Ik woon in het centrum van Benavente dus als ik aangevallen word, zal het niet onopgemerkt voorbijgaan en trouwens zo rijk als Chris zie ik er niet uit dus geen probleem.
Soms heb ik het gevoel dat mijn leven hier in Portugal een film is, wat hier allemaal gebeurd is ongelofelijk!
Genoeg stof om een hele roman mee te vullen en als ik er inderdaad een film van zou maken zou het nog volle filmzalen trekken ook.
De dag was nog steeds niet over, er stonden nog heel veel dingen te gebeuren.
Onder de middag had ik met Damla afgesproken om te gaan eten want Cristina had me gevraagd om alstublieft buitenshuis te eten want eten in huis hadden we niet. Ana was op vakantie en voor de veiligheid kookten we maar niet zelf, zowel Cristina en ik zijn geen echte keukenprinsessen.
Ik ben echt wel in het juiste gezin geplaatst.
Maria João liet Joana zelfs geloven dat ik stiekem haar halfzus was, ze had zelfs een heel verhaal voorbereid maar Joana is een peinter meisje en dus geloofde ze er geen woord van.
Ik heb ook als gehoord dat ik op mijn Portugese mama lijk. Afs doet echt wel een goed werk hier met het uitkiezen van de gezinnen zoals je ziet.
Damla en ik gingen dus eten in het Chinese restaurant "Primavera", we amuseerden ons goed en vervolgens gingen we nog een theetje drinken op het terras van het café over onze school. Zoals je ziet ben ik al helemaal aangepast aan de Portugese levensstijl, veel eten, op café gaan (alleen blijven we iets langer plakken dan de Portugezen die na één koffietje al voortgaan). Even later kwam Chris er ook bij zitten en we zaten op terras gezellig te praten met onze Portugese vrienden en een grote pot thee.
We zagen aan de overkant onze school en we merkten op dat de poort gesloten was, deze keer geen ontevreden leerlingen die aan het staken waren maar even later hoorde ik dat er, hou je vast, een BOMMELDING was! Ik heb echt nog nooit zo veel plezier gehad!
Natuurlijk wist iedereen dat de bommelding niet echt was, het waren een aantal leerlingen die de politie gebeld hadden om te zeggen dat er een bom in onze school was want natuurlijk helemaal niet waar was.
De politie kwam op onze school aan en terwijl we normaal les zouden hebben, zaten we op het terras en bestelden nog een grote pot thee.
Vele van mijn klasgenoten kwamen erbij zitten en zelfs de leerkrachten wisten niet anders te bedenken dan op café te gaan.
Er was een speciale eenheid van de politie ingeroepen om de zogezegde bom te zoeken, ze kwamen aan met speciaal opgeleide honden die door de school liepen om de bom te zoeken maar omdat die van Samora moesten komen lieten ze even op zich wachten.
Geen probleem voor ons, wij zaten goed.
De leerkracht geschiedenis (die ook op café zat) kwam even naar mij om mij te zeggen dat ik me helemaal geen zorgen moest maken want dat er waarschijnlijk helemaal geen bom was.
Maar omdat ze nu eenmaal zoiets serieus moesten nemen, konden we de school niet in.
Een lesuur later (weet dat de lesuren hier geen 50 maar 90 minuten duren) mochten we dan terug de school in.
Vervolgens hadden we een les geschiedenis, enkelen van mijn klasgenoten hadden een hertest omdat bijna de helft van de klas gebuisd was en degenen die geen test hadden moesten werken aan het groepswerk. Iedereen van mijn groep had test dus moest ik alleen aan ons groepswerk werken wat natuurlijk een beetje moeilijk was. De leerkracht was van plan mij wat te helpen maar omdat hij zijn handen vol had met mijn klasgenoten die de test aan het maken waren, zei hij tegen mij dat ik maar op het internet moest gaan en mijn bezig moest houden want alleen het groepswerk maken was nog te moeilijk voor mij.
Dat moest hij natuurlijk geen 2 keer zeggen, het was al zo lang geleden dat ik nog eens op msn was geweest!
Ik was zo blij om nog eens wat Nederlands te praten en een aantal van mijn vrienden via de webcam te zien.
Mijn Portugese vrienden kwamen er dan ook bij zitten en we zetten de webcam op onder de les, het is Portugal dus dat is allemaal toegelaten.
Mijn vrienden verstonden natuurlijk niks van wat ik zei en dus begon Chris maar wat raar te doen voor de webcam.
Ik toonde mijn klas voor de webcam (o.a ook mijn leerkracht die toen ik de webcam naar hem draaide, recht in de webcam keek. oopsie. Hij zag er niet zo gelukkig uit.. maar ik ben er zeker van dat hij mij wel zal vergeven, tenslotte ben ik de voorbeeldstudent, en dat waren zijn eigen woorden)
Ook mijn klasgenoten waren heel geïnteresseerd in mijn taal en het was massabijeenkomst bij mijn computer.
Chris had even later ook zijn bezigheid gevonden want hij vond de Belgische meisjes namelijk heel interessant (lees: Julie)
Hij begon zelfs te flirten met haar in het Spaans waar ze natuurlijk niets van verstond (dat is toch wat ik denk tenminste). Ik vrees dat deze relatie dus spijtig genoeg niet veel kans op slagen heeft, spijtig genoeg voor Julie want Chris woont in de Dominicaanse Republiek vlak bij het strand.
Een zalig leven!
Na school hingen Damla en ik nog even rond bij de kraam van "H".
In onze school zijn het binnenkort verkiezingen en alle partijen hebben een letter als naam.
De partij H heeft kraampjes opgesteld in onze school en deelt gratis cake en sap uit, mij hebben ze dus in ieder geval al overtuigd dus
VOTA H!
Mijn vrienden zitten ook in de H-partij dus ik kan eigenlijk niet anders dan voor hen stemmen, eerlijk gezegd heb ik alleen nog maar van de H-partij gehoord. Ik vraag me af of ze in Portugal misschien verkiezingen hebben met maar 1 partij om op te stemmen.. het zou me niet verbazen.
Damla en ik besloten die avond nog maar eens een filmpje te gaan huren, de keer kozen we voor 'Dreamgirls'.
We kochten popcorn in Pingo Doce en vervolgens lieten we die poppen in de microgolf.
Even later kwam ook Chris langs voor de film die al bijna gedaan was toen hij aankwam maar hij zal wel meer om het goede gezelschap gegeven hebben dan om de film, hoop ik toch.
Na de film gingen we pizza eten, ik had met mijn vader afgesproken om pizza te gaan eten samen met Joana en ik had dan ook maar Damla en Chris uitgenodigd en nogal goed want Joaninha en Manuel hadden ook voor wat gezelschap gezorgd: Madeleine, Mariana en Margarida.
Wij 3'en moesten onze pizza snel opeten want we wilden naar de cinema gaan en hadden maar 10 minuten voor de film zou beginnen toen onze pizza gebracht werd, het werd dus niet eten maar freten.
De film die we gingen zien was Espelhos (mirrors). Ik hoopte stiekem dat we te laat zouden zijn voor de film en we die niet konden zien want het was een thriller en ik en thrillers.. dat gaat niet samen.
Tijdens de film zat ik dan ook met mijn jas voor mijn ogen en Pedro, die we tegenkwamen in de cinema, lachte de hele tijd met mij omdat ik elke keer zohard verschoot.
De dame van de cinema is zelfs komen zeggen dat we wat stiller moesten zijn, oops.
Ook Damla is niet echt zo voor thrillers, daar zaten we dan met zijn 2'en verscholen achter een jas.
Toen de film eindelijk gedaan was, gingen we nog op café. Dat had ik wel nodig na zo'n film.
We speelden biljart maar bleven niet te lang hangen deze keer.
De volgende dag sliep ik lang uit en na het huis opgekuist te hebben samen met Cristina gingen we met zijn 3'en: Cristina, Joana en ik naar de pizzeria voor almoço/lancha.
Daarna maakten we een wandelingetje en ging ik met Joana spelen in de speeltuin, ik voelde mij terug in de lagere school.
We zaten samen op de schommel en ze leerde mij een liedje:
Rei
Capitão
Soldado
Ladrão
Menina bonita
Do meu coração
Ficas tu
E eu não.
's Avonds gingen we nog eten bij vrieden van mijn ouders.
Ik verwachtte een klein, rustig etentje maar als er één ding is dat ik ondertussen toch al zou moeten weten is het wel dat niets in Portugal klein en rustig is. Terwijl ik in de keuken met de rest hapjes zat te verorberen bleef het volk maar binnenstromen.
Het eten bleef ook maar komen.
Nadat ik wat gegeten had kwamen Damla en haar ouders mij ophalen, we zouden samen iets gaan doen maar omdat ze nog niets gegeten hadden moest ik eerst meegaan met hen. En naar waar gingen we.. de pizzeria!
Het personeel kent mij daar al.. Toen ik zei dat ik deze keer niets zou eten, ik had namelijk al gegeten zeiden ze "Lunch in de pizzeria is meer dan genoeg op een dag".
Chris kwam ons even later ook vergezellen in de pizzeria en vervolgens pikten we Pedro nog op uit een bar en we gingen iets drinken in "Arca de mel", een cafeetje op de hoek van mijn straat.
De volgende dag was het zondag: pyjamadag!
Op zondag ontbijten we altijd laat en zitten we altijd in onze pyjama.
Gisteren kwam een vriend van Manuel langs om samen met hem de lunch te bereiden, Cristina was werken en Ana had een hele week vakantie gehad dus Manuel kon best wat hulp gebruiken.
In de namiddag nam Manuel mij en Joana mee naar Castanheira, mijn grootouders hebben een huis daar dat ze verhuren en mijn vader moest het tonen aan een potentiële huurder.
Maar eerst maakten we een korte tussenstop in het ziekenhuis in Vila Franca, je moet niet ongerust zijn, er is niets mis met mij (toch niet iets dat ze hier kunne verhelpen), we gingen mijn moeder bezoeken die in het ziekenhuis werkt.
Na een kort bezoekje op de parking van het ziekenhuis, vervolgde we onze weg.
Mijn familie is echt heel hard aan elkaar gehecht, ze zoeken elkaar op op het werk, bellen elkaar de hele dag door.
Mijn familie hangt echt wel aaneen, maar dat is misschien ook iets typisch Portugees: familie boven alles!
Joana toonde mij het hele huis, het is een prachtig huis met in de tuin sinaasappelbomen!
Ik zweer het je als ik geld genoeg had, ik zou niet twijfelen.
Nadat Manuel zich bewezen had als een echte makelaar, keerden we terug huiswaarts maar eerst nog even langs de bakker.
Joana kon Manuel ervan overtuigen koekjes te kopen dus keerden we huiswaarts met een heel doosje vol koekjes!
Na lancha/jantar (we hadden zoveel gegeten tijdens lancha dat we geen honger meer hadden toen het tijd was voor jantar, tjaa.. met al die koeken) ging ik nog even met Joana op de computer, inderdaad je leest het goed, de computer. Dit wil dus zeggen dat ik op dit eigenste moment thuis op de computer zit!

Dit was weer alles voor vandaag.
Tchaauu Belgiumpeople!
Eindelijk hebben we terug een computer.