Hier in Portugal gaat alles nog altijd heel goed. Donderdagmiddag was ik getuige van een echte trouw, meer nog ik was zelfs de padre. Joana is getrouwd met Ana en ik moest de priester zijn, Ana zei de woorden voor en ik moest ze dan nazeggen. Het was echt een grappig zicht. Wat een 9-jarige toch allemaal niet kan verzinnen! Donderdagavond ben ik opnieuw gaan powersteppen, deze keer werd het een mambo-powersteples. En in het Portugees is dat echt niet zo simpel hoor, dus natuurlijk zat ik de helft van de tijd verkeerd. In mijn powersteples zit 1 man, en het toeval wil nu dat die man een leerkracht bij ons op school is, meerbepaald onze filosofieleraar! Gelukkig heb ik geen filosofie.. Tijdens deze mambopowersteples heeft hij zich echt kunnen uitleven denk ik, al die typisch vrouwelijke bewegingen deed hij zonder moeite mee. Dat was misschien ook 1 van de redenen dat ik zo dikwijls verkeerd zat, als ik naar hem keek, was ik helemaal uit mijn concentratie.. zo grappig was hij. Na het avondeten haalde Manuel weer een flesje boven dat avô gebrouwd had. Ik moet dan altijd eens proeven van de creaties van avô (niet dat ik dat zo erg vind, avô kan er wat van hoor!). In de fles dreven druiven rond, wel ooit waren het toch druiven geweest nu waren het nog verrimpelde dingen. Manuel zorgde zoals altijd voor weer wat entertainment aan tafel. Hij begon te roepen: "Oh my God, a nose, it's a nose.. there a ear." Ik moest zo hard lachen maar toen hij zei: "Oh nooo it's a penis" toen kwam ik echt niet meer bij. Je kan veel zeggen van mijn familie maar humor hebben ze in ieder geval toch wel hoor, je verveelt je hier nooit. Na het eten was ik van plan om te gaan slapen, houd wel in gedachten dat we hier niet eten om 17.00u maar rond 21.00u, maar Joana voelde zich nog niet zo moe. We begonnen een heel gesprek te voeren in het Portugees, alle feestdagen hebben we overlopen en we hebben plannen gemaakt voor als ik eens op vakantie kom met mijn familie. Jannes en Karlien, als jullie dit lezen, jullie hebben geluk er is nog een beetje plaats in huis maar we zijn overeengekomen dat ma en pa België op hotel moeten.. hehe Vrijdagmiddag kwam ik thuis en Mika klonk door het hele huis. Ik moest direct denken aan België, samen met Joana zong ik lollipop mee met de cd. In de namiddag had ik geschiedenis op school, we hebben een film gezien over het leven van de schilder Vermeer die zich afspeelde in Nederland. Gelukkig was de film Engels gesproken en kon ik wat volgen. Na de les vroeg de leerkracht geschiedenis hoe de lessen in België eraan toegingen, hij vertelde me ook vanalles over het schoolsysteem in Portugal en ik vertelde over de leerstof van de lessen geschiedenis van vorig jaar. Veel dat ik vorig jaar gezien heb, zien zij dit jaar. Best wel handig want nu kan ik beter volgen. Die avond aan tafel had onze familie weer een interessant gespreksonderwerp gevonden: homohuwelijken. Die dag zou de regering namelijk beslissen of Portugal al dan niet homohuwelijken zou toelaten. Mijn familie is in ieder geval al voor, Manuel's uitleg was dat je niet kon ingaan tegen de natuur. Joana zou Joana niet zijn als ze niet een geweldig intelligente opmerking hierover zou maken. Ze zei dat haar ouders niet altijd achter haar aan moesten zitten opdat ze haar huiswerk zou maken, ze maakt niet graag huiswerk en dan zei ze. "en papa zegt dat je niet kan ingaan tegen de natuur!" Je moet toegeven, dom is ze niet. Zaterdag heb ik samen met Chris en Charlotte Belem bezocht. Charlotte woont in Quinta de Conda nu dus hadden we afgesproken in Santa Apolonia. Daar namen we dan samen de bus naar Belem. In Belem bezochten we eerst het monasterio St. Jerome. Een enorm groot klooster, en een enorm mooi klooster. In het klooster was ook een museum over de oudheid en natuurlijk wou ik dat weer bezoeken, ik sleurde Chris en Charlotte mee binnen. Aangezien we studenten zijn krijgen we overal korting en mogen we soms zelfs gratis binnen dus er was geen enkele reden om niet binnen te gaan. In het museum lagen verschillende voorwerpen uit de tijd van de Egyptenaren en ook uit de Romeinse tijd. Heel interessant, dat was toch wat ik vond, of Chris en Charlotte dat ook vonden dat is iets anders. Toen ik hen vertelde dat ik Latijn volgde op school en dat dit dus ook was wat ik zag op school sprak hun blik boekdelen. Ze verklaarden mij zot, maar dat deden ze daarvoor ook al denk ik. Na ons museumbezoekje liepen we over de plaza del imperio naar een beeld waarop zeelui in een schip afgebeeld waren, de naam weet ik niet, die zal ik ooit eens moeten opzoeken. In het beeld was weer een museum en ook kon je helemaal tot boven gaan en daar had je een prachtig uitzicht. Natuurlijk wilden we dit allemaal zien. We gingen met de trap naar boven maar.. het was een beetje hoger dan we gedacht hadden, meer dan 7 verdiepingen en 21 trappen! We kwamen boven aan helemaal uitgeput, maar het was wel degelijk de moeite waard want het uitzicht was onbeschrijfelijk! Maar we besloten toch maar de lift terug naar beneden te nemen. Toen was het tijd voor iets te gaa eten, we liepen verschillende restaurantjes af. Te duur, te druk.. Na een tijdje vonden we dan toch iets geschikt, een Japans restaurant. Voor onze pa, ongeveer hetzelfde als fusion wok. En eten à volonté voor 1 prijs.. Dat moesten ze maar één keer zeggen, want ik had honger! Chris en Charlotte lachen altijd met mijn enorme eetlust en zelfs de mensen van het restaurant lachten toen ik voor de zoveelste keer binnenkwam maar het was veel te lekker om weinig te eten. Na de lunch hebben we nog een kasteeltje bezocht en deze keer ben ik echte Belgen tegengekomen! Amai, dat was echt lang geleden, echt Vlaams.. We haasten ons door het kasteel want we moesten onze bus halen. Ik kon dus geen pastéis de Belem meer kopen, spijtig genoeg want mijn vader had gezegd dat ze echt fantastisch smaakte.. Maar helaas, geen pastéis voor mij die dag. In het station namen we afscheid van Charlotte en namen de trein richting Vila Franca. In Vila Franca liepen we nog wat rond, aten een ijsje.. want we moesten nog een tijdje wachten op onze bus en toen die er eindelijk aankwam, konden we naar huis vertrekken. Toen ik thuiskwam was niemand thuis, ik besloot dan maar eens te beginnen aan mijn opstelletje voor de schoolkrant dat ik moest schrijven. Het is nu bijna af. Tijdens het avondeten moest ik vertellen wat ik allemaal gedaan had die dag, Manuel gaf mij ook nog wat tips wat betreft plaatsen die ik echt eens moest zien. Ze hebben ook beloofd dat ze mij eens mee zouden nemen naar Fatima aangezien ik dat echt zou zien. Omdat ik vroeg naar de fadomuziek liet hij mij een cd'tje horen van een echte Portugese fadozangeres, voor de geïnteresseerden: Ana Moura- Alèm de saudade. En jaja als ik nog niet helemaal gepassioneerd was door de muziek, nu dan zeker wel! Gisteren hadden we weer een rustige zondag, Cristina moest het hele weekend werken dus was ik alleen met Manuel en Joana. Laat opstaan, samen gezellig ontbijten in onze pyjama, een koffietje gaan drinken gevolgd door een wandelingtje.. zo zag onze voormiddag eruit. In de namiddag zijn we op bezoek gegaan bij een vriend van Manuel. Hij had 2 kleine kinderen rondlopen, 2 jongentjes, echte deugnieten! Joana nam me mee naar de speelkamer en eerlijk gezegd verveelde ik me dood! Ik verstond niets van wat er gezegd werd en het speelgoed vond ik ook niet zo aantrekkelijk. Een beetje later stelde Sandra, de moeder dan voor om wat televisie te gaan zien: Godzijdank, gered! We aten wat samen, hier in Portugal noemen ze de maaltijd tussen lunch en avondeten lanjar. Manuel en zijn vriend amuseerden zich met de playstation, als je ze bezig zag, je zou denken dat ze maar 16 waren. Ze raceten dus door de fictieve straten met hun autootjes, terwijl ze constant aan het lachen waren. Even later aten we gepofte kastanjes, zelfs dat kennen ze hier. Hierna mocht ik eens proberen te racen op de playstation, het was niet zo'n groot succes.. Dat is het minste dat je kan zeggen. Ik ben gedubbeld door een jongetje van, laten we zeggen ongeveer 4 jaar.. Maar we hadden plezier en dat is wat telt, niet? Terug thuis bestelden we pizza, en hier zordt de pizza aan huis geleverd! Lekker gemakkelijk. Het werd een echte comida de lixa, een junkfood maaltijd. Niet alleen aten we pizza, we aten pizza met chips! Tjaa als mãe Cristina niet thuis is.. 's Avonds kwamen avô en avó ook nog langs en je raadt nooit wat ze bij hadden: pastéis de Belem. Zo heb ik dan toch de alombekende pastéis kunnen proeven! Vandaag was het dan weer vroeg opstaan want het was terug maandag. De dagen vliegen hier echt voorbij. Na een lesje aardrijkskunde was ik er weeral vanaf voor vandaag. Ik ben met Cristina een koffietje gaan drinken, Joana mee naar school gaan doen en dan ben ik naar hier gekomen voor nog eens wat van mij te laten horen. Ik heb ondertussen ook mijn eerste verjaardagskaartje al aangekregen, goed op tijd. Danku Anke! Voila dit was het weer voor vandaag.
Tot de volgende.
Reacties op bericht (2)
13-10-2008
volkslied
hey Elise,
zen nog iet vergete te vertellen =P
De Brabançonne: het Belgisch volkslied werd tijdens de Belgische revolutie in 1830 gecomponeerd door Frans van Campenhout. De oorspronkelijke Franse tekst werd in 1860 vervangen door de tekst van Charles Rogier De Nederlandse tekst werd pas in 1938 officieel goedgekeurd
das tog goe van uw lief broerke hé da dië da allemaal wilt doen hé =P
hasta luego!
grtjs, Uw broerke Jannes
13-10-2008 om 18:04
geschreven door jannes
volkslied
hey Elise,
'k hem hier t volkslied voor u das tog goe van uw broerke hé
O dierbaar belgië O heilig land der vaad'ren Onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard ons hart en het bloed van onze adren, Wees ons doel in arbeid en in strijd Bloei, o land, in eendracht niet te breken; Wees immer u zelf en ongeknecht, Het woord getrouw, dar g' inbevreesd moogt spreken: Voor Vorst, voor Vrijhied en voor Recht. Het woord getrouw, dat g' onbevreesd moogt spreken: Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht. Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht. Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht.
