The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
03-01-2012
midden in de nacht
Als je na één uur nog achter de PC zit kan het niet anders dan dat je passioneel hard aan't werk bent of goed zot zijt. Ik kies voor beide want ik heb tot een minuut geleden geschreven aan een boek dat ik dolgraag de wereld in wil smijten. Een boek dat een must is voor de vinger wijzende mensen rondom ons. Net daardoor kom ik uit bij de schatkist vol geluk.
Sinds september geef ik twee maal per week zwemles aan mensen met overgewicht. Mensen die niet meer 'en public' durven zwemmen omwille van wijzende vingers en starende blikken. Ik herinner me de allereerste les nog als gisteren. Sommigen hadden nog nooit een voet binnen gezet in een zwembad of konden geen meter zwemmen. Anderen hadden half het land doorkruist op zoek naar een passend en betaalbaar badpak. Die allereerste kennismaking met mekaar en de connectie die meteen ontstond tussen gelijkgestemden deed angsten verkleinen en vriendschappen ontstaan. Wetende dat er in totaal meer dan 50 kandidaten zich hebben opgegeven om te zwemmen heb ik hier alvast één grote les geleerd.
Zeg niet dat mensen met overgewicht niet willen zwemmen. Zeg wel dat zij het heel graag zouden doen moesten ze minder bekeken worden!
De obese mensen die toch nog openbaar durven zwemmen zijn uitzonderlijk en kunnen niet anders dan erg krachtige personen zijn. Het is alsof jij als slank persoon morgen gaat zwemmen met een stuk uit je badpak geknipt en iedereen staart je aan. Gelijkaardige blikken negeren is wat mensen met overgewicht dag in dag uit doen. Ben je klaar voor de schaar?
Lieve zwemmers, jullie zijn opmerkelijke kanjers en een voorbeeld voor velen. Ik ken obese personen die dolgraag zouden durven wat jullie wekelijks doen. Bovendien ben ik apetrots op enkele deelnemers die nu ook op eigen houtje weer openbaar durven zwemmen. De drempel werd verlaagd en het zelfvertrouwen verhoogd!
Vandaag kwam een patiënte van 75 jaar bij mij in de praktijk, samen met haar vriend van 78. Ik heb hen zo'n jaar geleden leren kennen. Op dinsdagnamiddag geef ik 'Blij(f) in beweging' aan een twintigtal mensen met een fysieke beperking. Onder kiné begeleiding doen ze 1,5 uur aan sport. Zij twee zijn haast elke week van de partij. Wanneer ze eens passen heeft ook iedereen het opgemerkt, inclusief mezelf. Echt zo'n koppeltje uit de sprookjes, letterlijk blije mensen in beweging, geboren voor mekaar. De ene het potje, de andere het dekseltje. Hen zien en ik word op slag goed gezind!
Vanochtend had ik het idee in mijn hoofd gehaald dit ook eens werkelijk te benoemen. Feestelijk uitgedost kwamen ze de praktijk binnen. Hij in kostuum, met das en hoed. Zij haar kleren, juwelen en schmink perfect op mekaar afgestemd. De haren picobello opgestoken. Na het Gelukkig Nieuwjaar wensen gingen ze mooi bij mekaar in mijn zeteltjes zitten. Dit was hét moment.
Met een kleine aarzeling zei ik hen: " Heb ik jullie eigenlijk al ooit gezegd dat ik gewoon al blij word van jullie samen te zien. Zo een schoon koppeltje. Jij als vrouwtje wat bang en verlegen, jij als man de sterke beschermengel van uw mooiste schat." Beide waren een beetje verrast doch geheel ja knikkend op hoe ik hen beschreef. "Dat klopt nu eens helemaal wat jij daar zegt." Op de vraag of ze mekaar konden samen vatten in 3 woorden zei zij: "Hij is lief, eerlijk en geduldig." Hij werd even uit z'n comfortabel zitje gelicht om z'n vrouwtje zo helemaal uit het niets te omschrijven. "Alé, zeg het dan, kom, zeg maar..." zei ze ongeduldig. "Euh, wispelturig en ongeduldig...maar vooral lief, eerlijk en héél mooi".
Daarop werd heel hun kennismaking van 30 jaar geleden uit de doeken gedaan en mocht ik getuige zijn van ware liefde met als toverformule 1+1=3. "Dat zouden we toch wat vaker moeten doen, mekaar vertellen wat we eigenlijk voelen" waren de woorden toen hij naar buiten wandelde. " Dat gaan we gewoon vaker doen!" riep ik hen nog na.
ZON-dag 1 januari 2012, de dag waarop ik mijn eerste kaartje lezen mag. Op elk kaartje staan blijkbaar 2 opdrachten, een eenvoudige en een moeilijke. Ik ga voor de full option en probeer beide opdrachten elke week uit te voeren. Wat de opdrachten zijn en of ik erin slaag ze waar te maken laat ik je op't einde van de week weten. Wat ze teweeg brengen in mezelf en bij anderen horen jullie tussendoor. Misschien voelen jullie wel dat er dingen aan't veranderen zijn, laat maar weten via deze blog. Een beetje interactie maakt het des te leuker!
Ik heb gisteren meteen actie ondernomen met een Nieuwsjaarsbriefje aan mijn moeder. Misschien vind ik het wel evident dat mijn twee kapoenen van zes en acht roepen dat hun mama de allerliefste van de hele wereld is. Dat ze van niemand anders zo hard houden dan van hun mama en papa. Maar geloof me dat hetzelfde uitspreken op 36jarige leeftijd net iets anders is. Nadat van jong naar oud Lien, Sander, Anouk, Tim, Anke en Pieter-Jan hun briefje hadden opgedragen aan oma was het de beurt aan mij. Ik kondigde mezelf dapper aan en ging met knikkende knieën en een bang hartje voor mama staan.
Lieve mama
Wanneer 2011 zijn oogjes sluit
is er weer een jaartje uit.
2012 wordt nu aangedaan
en ik mag hier voor je staan.
Al 36 jaar ben ik je kind,
ik heb deze brief zelf 'verzind'.
Om te zeggen dat ik van je hou,
oh wat klinkt dat toch zo flauw.
Maar menen doe ik het wel,
van je kleine snottebel.
Je kapoentje Inge
1 januari 2012
Resultaat: een brede lach, een dikke kus en een zakje vol koperen centjes. Maar last but not least...een gelukkige mama met een gelukkig kind van 36! Ik vind het alvast super om met deze dingen bezig te zijn. Ook succes gewenst aan de zeven dames die mijn voorbeeld volgen!
Ik heb mezelf ondertussen 'The world book of happiness' aangeschaft. Leuk om weten dat ik niet de enige ben...
Europees Voorzitter Herman Van Rompuy stuurt het boek Geluk. The World Book of Happiness als nieuwjaarscadeau aan alle wereldleiders. In de aanbevelingsbrief die hij daarbij voegt, pleit hij er uitdrukkelijk voor om geluk, levenskwaliteit en welbevinden van mensen bovenaan de politieke agenda te zetten. We kunnen met zn allen kiezen voor andere prioriteiten in de politieke en economische agenda maar ook in ons eigen leven en dat van wie ons omringt. Het lijkt misschien een softe boodschap maar dat is het niet.
Net terug van een avond loopje op de Basvelden met 2 opmerkelijke dames. Vol energie de laatste 8 kilometers van 2011 gelopen om vol enthousiasme 2012 aan te vangen. Super wat een leuke reacties deze blog teweeg brengt. Naast Anja, Sofie, Nathalie, Anke, Cynthia gaat nu ook Nele in 2012 starten met het befaamde doosje. Ik word er spontaan gelukkig van. Hopend om ook hen te volgen via reacties op deze blog wens ik hen alvast veel succes!
Aan allen een bruisend 2012, met in verhouding meer ups dan downs zodat we steeds blijven lachen. Eentje om 2011 in geuren en kleuren af te sluiten: " Wie steeds achter de kudde loopt, stapt voortdurend in de stront." Find your own way and just do it!
Nog 4 keer slapen en ik mag dan eindelijk dat eerste kaartje uit mijn schatkist vol geluk lezen. Geloof me, ik ben héél 'nieuwsgierig'. Moet ik vreemde mensen knuffelen, een goed doel steunen, hardop dromen, opschrijven wat me gelukkig maakt? Gisteren heb ik op de valreep het doosje uit mijn zicht gehaald of ik had gespiekt. Het was letterlijk 'gierig zijn naar nieuws'.
And that's totally me: gierig zijn naar nieuws. Het ene is nog maar net afgesloten en't volgende staat al klaar. Iedereen rondom mij verklaart me meestal goed gek. "Wat hebt je nu weer in uw hoofd gehaald?" is de openingsvraag van het daarop volgend debat. Been there, done that, up to the next! Intuïtief ben ik steeds op zoek naar nieuwe en voor mij uitdagende dingen. Doch altijd met een gezonde dosis angst bij de start. De jaren hebben me geleerd compromissen te sluiten met Mister Angst en Mister Intuïtie. Het is zelfs zo geëvolueerd dat die twee mekaar nodig hebben om te groeien, een echte haat-liefde verhouding. Mister Intuitie komt me verleiden met zotte ideeën en Mister Angst komt af met redenen waarom ik best niet luister naar Mister Intuïtie. Ambiance verzekerd in mijn hoofd!
Neem nu deze blog. Zonder nadenken creëer ik deze op Kerstmis, de dag dat ik mijn 'ka-doosje' opende. Ik zond meteen een link door naar Leo Bormans himself alsook naar al mijn facebook vrienden om daarna in bed te duiken. Eindelijk eens voor middernacht erin, dat was al lang geleden. Alvorens mijn PC af te sluiten begon ik te denken. Heb ik wel tijd om nog zo een blog bij te houden? Wie weet wat voor opdrachten daarin staan, kan ik die wel publiek delen? En dan moet ik het ook een jaar lang volhouden? Ik wilde de blog meteen deleten maar checkte nog even mijn mails. Op 26 december om 0:03h kwam dit binnen:
Soms moet een mens het gewoon "doen". En voilà Inge Schepers doet het. Ik ken ondertussen nogal wat mensen die de kaartjes als inspiratiebron gebruiken. Maar iemand die er een publieke blog over bij houdt: nee, dat hebben we nog niet gezien. Het is een experiment op zijn eigen. Vooral omdat je je voorneemt om de kaartjes op voorhand echt niet te bekijken. Het feit dat je er meteen ook een blog over gaat bijhouden, toont dat je vastberaden bent. Sjiek. Heel benieuwd naar je verhaal.
... En jawel: wie geen mail stuurt naar de samensteller van zo'n schatkist, kan ook niet verwachten dat hij een antwoord krijgt. Op rollende stenen komt geen mos, maar je moet wel zelf het initiatief nemen. Dat heb jij bij deze op een persoonlijke wijze gedaan. Mooi.
Ik wens je veel succes in alles wat je drijft.
Van harte,
Leo Bormans
Na het lezen van deze mail wist ik het, Mister Angst wou me weer in mijn comfortzone houden. Ik heb de PC afgesloten en ben happy als een klein kind comfortabel langs man-lief in bed gekropen. Dankbaar om zoveel!
Net de gezelligheid van familie en moeder's vleugels ontvlucht om de kindjes in bed te stoppen en achter de PC te belanden. Op zondag 25 december 2011 werken aan de geboorte van je allereerste blog heeft toch iets bijzonders, al zeg ik het zelf. Terwijl man-lief boven tussen de lakens vertoeft met 'Steve Jobs' doe ik het beneden met 'Leo Bormans'. 'Een schatkist vol geluk', mijn hoogstpersoonlijk 'Kerst Ka-doosje'.
Toeval wil dat mama en dochter van zes een paar dagen geleden de kleurrijke 'Familie-Box' in mekaar hebben geknutseld.
Een omgetoverde melkbrik waarin papa, Tim, Anouk en ik briefjes stoppen met zelf bedachte positieve en leuke dingen om de dag af te ronden. Elke avond trekt iemand een opdracht en doen we alle vier wat erop staat. Zo gaven we gisteren gezinsknuffel, deden we neuze-neuze, vertelden we iets leuk over de andere...Super om te doen, een aanrader voor elk gezin!
Ik ben benieuwd of deze schatkist vol geluk daar aan kan tippen. Wat is mijn bedoeling?
Elke week trek ik een kaartje met daarop een makkelijke en moeilijke opdracht. Er zijn 52 kaarten, dus voor elke week van het jaar eentje. De tips op de kaartjes zijn wetenschappelijk onderbouwd. De kaartjes geven een concrete aanleiding om je focus te leggen op geluk. Ik start op 1 januari. Gedurende die week, maar ook nadien, ga ik er alles aan doen om de opdracht zo goed mogelijk uit te voeren. Op dit moment heb ik nog geen idee wat me staat te wachten. Ik heb enkel de bijsluiter van mijn schatkist gelezen. Daaruit blijkt dat ik met inzet mijn geluksniveau kan opkrikken met minstens tien procent!
1. Leg je geluksniveau vast. Voor hoeveel procent noem jij jezelf op dit moment optimist?
Ik ben vaker happy dan ongelukkig, dat staat als een paal boven water. Zeker het afgelopen jaar vol persoonlijke groei en uitdagingen. Ik ga voor 70%!
2. Kies een rustige en/of ongewone plek voor de confrontatie met de kaart. Neem er de tijd voor.
Gewoon aan de tafel in de keuken waar ik nu zit, achter de laptop. Rond een uur of negen, kids in bed, stilte en rust in huis. Kaartje trekken en ook meteen delen met jullie. Zon-dag, geen mooiere dag om te stralen dan de zevende dag.
3. Zet de kaart uitdagend voor je op een plek waar je vaak komt. Of stop hem juist weg, zodat niemand merkt wat je precies aan't doen bent.
Ik ga de kaart op de verwarming in de keuken hangen, en dat met bijbehorende magneet waarop staat 'You make me happy'. Hier passeer ik het vaakst elke dag.
4. Houd een dagboek bij waarin je de opdracht noteert en schrijft hoe je deze uitvoert. Vul dat aan met leuke voorbeelden van nieuwe ervaringen.
Deze blog dus.
5. Ga aan het einde van het jaar na welke opdrachten je het meeste hebben geïnspireerd, welke tips je nu al toepast en welke je later zult oefenen of toepassen.
En dat is voor december 2012...
Voila, ik kan haast niet wachten om het eerste kaartje te trekken volgende zondag. Ik ben zo benieuwd wat voor opdrachten mijn pad gaan kruisen. En vooral, zal ik gelukkiger worden... Fun, fun, fun!!!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
ZON-dag 1 januari 2012, de dag waarop ik mijn eerste kaartje lezen mag. Op elk kaartje staan blijkbaar 2 opdrachten, een eenvoudige en een moeilijke. Ik ga voor de full option en probeer beide opdrachten elke week uit te voeren. Wat de opdrachten zijn en of ik erin slaag ze waar te maken laat ik je op't einde van de week weten. Wat ze teweeg brengen in mezelf en bij anderen horen jullie tussendoor. Misschien voelen jullie wel dat er dingen aan't veranderen zijn, laat maar weten via deze blog. Een beetje interactie maakt het des te leuker!
Merry Christmas everybody!
