Maandag zijn we onze werk week begonnen met de dagshift. Blijkbaar
was dit een nationale feestdag. Zuster Dancilla was dus niet op dienst, en dit
was voor iedereen blijkbaar een goede rede om een half uur te laat te komen.
Wachten dus met de briefing, en alles liep wat achterop die dag. s'Avonds
bleken de verpleegkundigen van de nacht ook hetzelfde idee te hebben en zij
kwamen dus ook allemaal minstens een half uur later.
Dinsdag kwamen we dan aan op de dienst en tot onze grote
verbazing had Nicolas een patiënt helemaal voor hem alleen. Dit mede omdat er
een tekort was aan verpleegkundig personeel. De rest van de dag verliep
bijzonder vlotjes en Nicolas zijn patiënt heeft de dag vlotjes overleefd J.
Vrijdag hebben we dan wat meer meegemaakt aangezien Nicolas
zich plots niet goed voelde toch probeerde hij nog verder stage te lopen tot
hij het niet meer uithield van de pijn in zijn darmen en moest gaan liggen. Nog
geen 5 minuten later moest hij dan ook nog eens overgeven, en viel het woord
malaria al bij de dokters (niet echt geruststellend). David (een dokter van
onze dienst) heeft hem dan buscopan en tramadol gegeven. Hierna heeft hij zich
neergelegd op een matras in een apart kamertje. Vervolgens had hij een korte
consultatie bij de dokter en bleek het om constipatie te gaan (constipatie in
Afrika!!!). Toen hij zich beter voelde heeft hij dan gewoon verder gewerkt. s
Avonds heeft Dylan dan gewoon een film gezien terwijl Nicolas vroeg in zijn bed
kroop. Het geplande cinemabezoek zat er niet meer in jammer genoeg.
Zaterdag voelde Nicolas zich beter en konden we dan toch
zoals gepland een bezoek brengen aan het genocide museum. Aangezien het de
laatste dag van de genocide herdenkingsweek was, was er zeer veel volk. Eigenlijk
hebben we niet veel gemerkt van de genocide week, behalve dan dat het hier veel
rustiger was op straat (vooral de 1e 2 dagen). Ook waren er extra
voorzorgsmaatregelen genomen tegen mogelijke aanslagen. Er was ook geen voetbal
op tv tot grote spijt van Nicolas.
In het museum zelf was het wel even een slag in het gezicht
en werd je met de neus op de harde feiten gedrukt. Er lagen kleren, fotos en
skeletten van mensen die gestorven zijn tijdens da massa moorden. Ook was er
een kamer ingericht waar je de verhalen kon lezen van vele kinderen van 2 maand
tot 12 jaar oud, die gestorven zijn tijdens de genocide. Dit was vooral
moeilijk om te vatten, je kon bijvoorbeeld lezen wat de kinderen hun favoriete
sport en eten was. Ook kon je lezen op welke gruwelijke wijze ze om het leven zijn
gekomen en in sommige gevallen zelfs hun laatste woorden.
s Avonds zijn we dan op zoek gegaan naar het restaurant
Papyrus op aanraden van 2 studenten vroedkunde. Dit was te ver om te voet
naartoe te gaan dus hebben we weer eens de moed gevonden om een mototaxi te
nemen. Het eten in het restaurant was in orde en ook de sfeer zat goed ook al
draaide ze altijd dezelfde muziek opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Zondag hebben we dan langer uitgeslapen om ons voor te
bereiden op de volgende week ( aangezien we weer nacht hebben). Toen we
eindelijk opstonden zijn we dan inkopen gaan doen Dylan achter water en Nicolas
achter eten. Toen Dylan terug stapte van de winkel werd hij plots uit het niets
belaagd door 3 kinderen die niets beters te doen hadden dan achter geld te
vragen in 3 verschillende talen. Voor uithouding krijgen ze zeker al dikke
punten, want ze hebben dit 2km volgehouden. Alsof dit nog niet genoeg was
besloten ze ook nog eens om mee te stappen op het domein van de zusters en dit
tot aan de deur van onze kamer. Uiteindelijk zijn de kinderen dan verjaagd door
werkmannen die naast onze kamer waren aan het werken. Tot slot hebben we dan besloten om ons een beetje rustig te houden
zodat we uitgerust aan de volgende stage week kunnen beginnen.
Rwanda 2013
