We hebben gehoord dat het bij jullie volgende week de lente begint. Hier is het nog steeds winter ;).
Na onze stagedag vrijdag, hebben we onze eerste 50 werkuren achter de rug. Nadien zijn we eens gaan horen voor de prijs van een gorilla safari. Van een tegenvaller gesproken: 900 dollar per persoon voor 1 dag, waarvan je slechts 1 uur bij de gorilla's verblijft. Dat plan valt dus al in het water (of er moeten zich in België sponsors melden :D).
Na het avondeten, besloten we om rustig naar Ali G te kijken op de laptop. Dat was buiten een reusachtig insect gerekend. Het beest had een enorme angel en besloot ons daar dan ook nog eens mee aan te vallen. In nog geen 5 seconden lag Dylan onder zijn laken en stond Nicolas buiten. Uiteindelijk hebben we allebei onze moed bijeen geraapt en het beest vakkundig geneutraliseerd. Daarna hebben we onze wekker enkele uren later gezet en zijn we rustig ingedommeld.
Zaterdag morgen werden we vroeger dan voorzien wakker gemaakt door de plaatselijke werkmens. Met lichte tegenzin dan maar opgestaan en een frangipane ontbijt genomen. Het leek een mooie dag te worden, dus hebben we onze eerste handwas gedaan (onder de priemende ogen van opnieuw de plaatselijke werkmens). Alles te drogen gehangen en vervolgens opnieuw op verkenning. We hadden namelijk een paar plaatsen die we vandaag wouden zien.
We begonnen met het hotel Des Mille Collines, de meesten wel bekend uit de film Hotel Rwanda. Na wat zoeken op ons plan, kwam er ineens een man bij ons. Een heel verhaal van zijn leven later (de man was seropositief), was hij maar op 1 ding uit: ons geld. We zijn hier natuurlijk niet op ingegaan, maar we wisten ondertussen wel waar het hotel was. Dit was een lichte tegenvaller, meer dan de foto die hieronder staat was er niet te zien.
Tijd voor de volgende plaats op ons lijstje: Kigali Camp Memorial. Dit ligt op 200 meter van onze slaapplaats. Op deze plaats zijn bij het begin van de genocide 10 Belgische soldaten vermoord bij een vredesactie. Het gebouw is nog steeds in de staat van 19 jaar geleden en de inslagen van de kogels zijn nog steeds zichtbaar. De man die ons hierbij uitleg gaf (geen gids ofzo, gewoon een man van de straat met een kostuum), kreeg het ook even moeilijk. Ook wij kregen even de krop in de keel bij het horen van het verhaal. Een korte schets van het verhaal vind je op volgende link: UNAMIR - Wikipedia .
Hierna was het tijd voor Nicolas om even te skypen met zijn familie. Ze hadden vandaag iets te vieren. Later op de avond hebben we dit dan allebei gedaan in een van de betere restaurants hier ;) Toen we daar aankwamen merkten we dat er een heleboel politieagenten aanwezig waren. Het was namelijk Real Madrid - FC Barcelona op tv. Na het eten nog even langs de supermarkt gepasseerd achter Keniaanse whisky en chips. Daar zijn we nu momenteel van aan het genieten!
Woensdag is het onvermijdelijke gebeurt, Dylan heeft het vlaggen. Diarree, maar het viel nog mee ;) (waarschijnlijk hadden de sardines in olie 'smiddags hier iets mee te maken) Hoewel ik hem deze nacht wel horen spurten heb.
Naar het wc gaan is hier trouwens een kunst op zich: een Franse wc, waar het licht regelmatig is uitvalt en die langs buiten ook op slot kan. Ook om te douchen moeten we zien dat de zon op dat moment schijnt. Anders is het water abnormaal koud, allemaal dingen waar je niet veel over nadenkt.
Op stage merken we al enorme grote verschillen met België. Het grootste verschil is waarschijnlijk hygiëne en steriliteit. Dylan heeft op 4 dagen tijd al heel wat stof om over te schrijven in zijn bachelorproef. Een ander verschil, is dat men hier veel socialer is en dat lichamelijk contact hier belangrijk is. In begin is dit wat wennen, een arm rond je schouders van iemand die je nog geen dag kent. Maar uiteindelijk voel je je hierdoor wel aanvaardt. High Five's vliegen hier in het rond.
Met de patiënten hebben ze iets minder compassie. Toen gisteren een jongen van 17 achter een snoepje vroeg, zei iemand dat het nog maar een kind was. Daarop antwoordde iemand dat zijn vader op zijn 17e al getrouwd was en kinderen had. Vandaag was er een patiënt aan het roepen van de pijn, en het enige wat men zij tegen ons was: "You can pray for him". Niet echt iets dat je verwacht op een Intensive Care Unit. Toch bidt men hier vaak voor hun patiënten. Vooral wanneer men verbetering ziet.
Voor de rest hebben we het de voorbije 2 dagen rustig gehouden. De 10 uren per dag werken kruipen wat in de kleren. Zeker omdat de briefing gemiddeld 1,5 uur duurt, en dit gebeurt aan het bed van de patiënt. Dit is dus 1,5 uur lang stilstaan en naar discussies tussen dokters luisteren. Vaak zeer interessant, maar wel belastend voor onze rug.
Inderdaad we spreken al wat Kinyarwanda. We hebben ons voorgenomen om elke dag een woord te leren. Waramuke wil eigenlijk zeggen goedenavond. We kennen dus ook al Waramutse (goedemorgen). Wanneer we mensen aanspreken met deze woorden, kijken ze nog meer dan dat ze anders al doen (ze zijn hier niet echt subtiel in het aangapen van blanke mensen).
Onze 2e stagedag was wel een succes. De mensen op dienst zijn al wat meer open naar ons toe, en we mogen al veel meer doen dan gisteren het geval was. Zo hebben we allebei al wonden mogen verzorgen, en dat zijn niet echt de wonden die we reeds gezien hebben in België. Een buik die volledig open ligt, thoraxdrains en doorligwonden waar ik mijn twee vuisten zou kunnen insteken lijken hier de normaalste zaak van de wereld ;).
Een andere nieuwigheid is dat Dylan eindelijk zijn simkaart van Rwanda heeft (Na 3 keer proberen). Nu blijken we dus hier minstens even goed bereikbaar als thuis. Uit goede bron hebben we zelfs vernomen dat het internet hier beter werkt dan in Letland.
Dit was de grote dag: de eerste dag op stage. Om 6 uur reeds opgestaan, 6u30 ontbijt bij de nonnen. Vandaar meteen door naar de stage plaats die zich net naast het klooster bevindt. De eerste 3 kwartier diende we te wachten op zuster Dancilla. Daarna konden we ons omkleden en moesten we ons laten registreren bij de directrice van het ziekenhuis. Deze was niet op de hoogte van onze komst en vroeg ons naar de uitnodigingsbrief. Dit was natuurlijk de enige brief die we niet meegebracht hadden. Met ons tweeën dan maar terug naar het klooster. De verbazing bij de directrice was zeer groot toen ze haar eigen handtekening op deze brief zag staan. Eindelijk konden we aan onze stage beginnen (het was inmiddels al 2 uur verder).
Onze eerste stagedag was niet meteen een makkelijke. We kregen beide een patiënt toegewezen die weinig zorgen nodig hadden. Verder was het geen makkelijke opdracht om te communiceren. Sommige mensen praten hier enkel Frans, anderen dan weer enkel Engels en dan zijn er ook nog die geen van beiden verstaan.
Tijdens ons middagmaal (madeleintjes en la vache qui rit uit België) hebben we nog 2 Vlaamse studenten vroedkunde leren kennen. Zij kende onze naam al, terwijl wij hen nog nooit gezien hadden (bedankt Lieselot :)). Met hen gaan we waarschijnlijk één van de komende weken al voor 1 dag op safari.
Na onze werkdag hebben we opnieuw geld gewisseld, deze keer een groter bedrag en bij minder verdachte personen. Die avond zin we dan terug opzoek gegaan naar een eetplaats. Deze keer geen buffet, maar à la carte. Dylan een te grote spaghetti en Nicolas een brochette van één of ander beest met frieten. Tijdens het lange wachten passeerde ons 3 Vlaamse studenten verpleegkunde die ook in ons klooster verblijven. We zitten hier dus niet alleen.
Onze eerste nacht zijn we vrij goed door gekomen ook al vonden we half 9 wat vroeg om op te staan (half 8 belgische tijd). toch werd al duidelijk dat het een enorme warme dag ging worden. Bij het ontbijt hebben we kunnen kennis maken met 5 studenten geneeskunde uit Leuven die hier ook pas verblijven. We hebben allemaal een korte introductie gekregen van zuster Steven. Met op ons te doe lijstje geld wisselen, internet en simkaart vinden, verkennen van de streek.
Tijdens onze verkenning hebben we de kantoren om geld te wisselen gevonden maar aangezien het zondag was waren deze gesloten en hebben we besloten maar een kleine som geld te wisselen bij een verdacht ogende Rwandees :). Vervolgens zijn we naar het winkelcentrum gegaan, daar hebben we ons internet en een simkaart gekocht. Gedurende onze verkenning hebben we gemerkt dat onze blanke huidskleur een enorme aantrekkingskracht heeft op de plaatselijke bevolking. Op elke hoek van de straat zijn er wel mensen die bedelen of ons dingen proberen te verkopen. Toch voelen we ons nog steeds veilig, aangezien we al bijna evenveel gewapende bewakers tegengekomen zijn als bedelaars. Tot slot hebben we nog een kort bezoek gebracht aan onze stageplaats.
Terug op onze kamer gekomen,werd duidelijk dat de zon ons al parten had gespeeld. We waren namelijk allebei al verbrand in onze nek. Tegen de avond zijn we dan op zoek gegaan naar een plaats om te eten. We zaten nog geen minuut neer, of we hadden beide al een fles Rwandees bier van
72 cl voor onze neus staan. Dit aanbod hebben we natuurlijk niet afgeslagen ( de prijs voor zo een fles is maar 1,25 euro). Wanneer we aan het buffet kwamen en we ons eten wouden opscheppen viel voor de eerste maal de elektriciteit uit. Dit zou later op de avond op onze kamer nog maar liefst 8 keer gebeuren.
Om de dag af te sluiten hebben we beiden toch nog even kunnen skypen met familie en vrienden.
Na de eerste volledige dag is het voor ons al duidelijk: this is Africa!
Rwanda 2013
