Maandag zijn we onze werk week begonnen met de dagshift. Blijkbaar
was dit een nationale feestdag. Zuster Dancilla was dus niet op dienst, en dit
was voor iedereen blijkbaar een goede rede om een half uur te laat te komen.
Wachten dus met de briefing, en alles liep wat achterop die dag. s'Avonds
bleken de verpleegkundigen van de nacht ook hetzelfde idee te hebben en zij
kwamen dus ook allemaal minstens een half uur later.
Dinsdag kwamen we dan aan op de dienst en tot onze grote
verbazing had Nicolas een patiënt helemaal voor hem alleen. Dit mede omdat er
een tekort was aan verpleegkundig personeel. De rest van de dag verliep
bijzonder vlotjes en Nicolas zijn patiënt heeft de dag vlotjes overleefd J.
Vrijdag hebben we dan wat meer meegemaakt aangezien Nicolas
zich plots niet goed voelde toch probeerde hij nog verder stage te lopen tot
hij het niet meer uithield van de pijn in zijn darmen en moest gaan liggen. Nog
geen 5 minuten later moest hij dan ook nog eens overgeven, en viel het woord
malaria al bij de dokters (niet echt geruststellend). David (een dokter van
onze dienst) heeft hem dan buscopan en tramadol gegeven. Hierna heeft hij zich
neergelegd op een matras in een apart kamertje. Vervolgens had hij een korte
consultatie bij de dokter en bleek het om constipatie te gaan (constipatie in
Afrika!!!). Toen hij zich beter voelde heeft hij dan gewoon verder gewerkt. s
Avonds heeft Dylan dan gewoon een film gezien terwijl Nicolas vroeg in zijn bed
kroop. Het geplande cinemabezoek zat er niet meer in jammer genoeg.
Zaterdag voelde Nicolas zich beter en konden we dan toch
zoals gepland een bezoek brengen aan het genocide museum. Aangezien het de
laatste dag van de genocide herdenkingsweek was, was er zeer veel volk. Eigenlijk
hebben we niet veel gemerkt van de genocide week, behalve dan dat het hier veel
rustiger was op straat (vooral de 1e 2 dagen). Ook waren er extra
voorzorgsmaatregelen genomen tegen mogelijke aanslagen. Er was ook geen voetbal
op tv tot grote spijt van Nicolas.
In het museum zelf was het wel even een slag in het gezicht
en werd je met de neus op de harde feiten gedrukt. Er lagen kleren, fotos en
skeletten van mensen die gestorven zijn tijdens da massa moorden. Ook was er
een kamer ingericht waar je de verhalen kon lezen van vele kinderen van 2 maand
tot 12 jaar oud, die gestorven zijn tijdens de genocide. Dit was vooral
moeilijk om te vatten, je kon bijvoorbeeld lezen wat de kinderen hun favoriete
sport en eten was. Ook kon je lezen op welke gruwelijke wijze ze om het leven zijn
gekomen en in sommige gevallen zelfs hun laatste woorden.
s Avonds zijn we dan op zoek gegaan naar het restaurant
Papyrus op aanraden van 2 studenten vroedkunde. Dit was te ver om te voet
naartoe te gaan dus hebben we weer eens de moed gevonden om een mototaxi te
nemen. Het eten in het restaurant was in orde en ook de sfeer zat goed ook al
draaide ze altijd dezelfde muziek opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Zondag hebben we dan langer uitgeslapen om ons voor te
bereiden op de volgende week ( aangezien we weer nacht hebben). Toen we
eindelijk opstonden zijn we dan inkopen gaan doen Dylan achter water en Nicolas
achter eten. Toen Dylan terug stapte van de winkel werd hij plots uit het niets
belaagd door 3 kinderen die niets beters te doen hadden dan achter geld te
vragen in 3 verschillende talen. Voor uithouding krijgen ze zeker al dikke
punten, want ze hebben dit 2km volgehouden. Alsof dit nog niet genoeg was
besloten ze ook nog eens om mee te stappen op het domein van de zusters en dit
tot aan de deur van onze kamer. Uiteindelijk zijn de kinderen dan verjaagd door
werkmannen die naast onze kamer waren aan het werken. Tot slot hebben we dan besloten om ons een beetje rustig te houden
zodat we uitgerust aan de volgende stage week kunnen beginnen.
We zijn opnieuw een week verder. En blijkbaar zitten we ook al over de helft. De weekends die volgen, hebben we al verschillende dingen gepland. De tijd begint hier voorbij te vliegen!
In het begin van de week stonden onze 3 nachtdiensten gepland. Tot onze verbazing stonden we niet meer vast aan 1 bed (voordien hielpen we natuurlijk ook al waar we konden). Maar nu hadden ze ons elk 2 bedden gegeven waar we verantwoordelijk voor waren. Op een bepaald moment waren we zelfs de enige 2 personen op dienst (buiten de patiënten natuurlijk)! Gelukkig was dit niet dinsdag, toen was er ineens geen zuurstoftoevoer meer op dienst. Vrij belangrijk, als je weet dat 3 van de vier patiënten aan de beademingsmachine lagen. Een dik kwartier balloneren dus. Ook is er deze week opnieuw een patiënt overleden. De verpleegkundige kwam weinig subtiel tegen Dylan zeggen: "Dylan, we killed our patiënt!" Deze keer was het dus aan Dylan om iemand af te leggen.
Iets meer vermoeid dan de vorige keer konden we dan donderdagnamiddag aan ons verlengd weekend beginnen. Uiteindelijk hebben we donderdag niet zoveel meer gedaan. Enkel opzoek gegaan naar een nieuw restaurantje (Ook al is het menu dikwijls hetzelfde), waar er een plaatselijk bandje net iets te luid aan het spelen was. Misschien hadden we ons ook niet net voor het podium moeten zetten natuurlijk. Na meer dan een uur wachten op ons eten stonden we net op het punt om te vertrekken, toen ze aankwamen met onze schotels. Daarna heeft Dylan nog rustig een film gezien en Nicolas de voetbal.
Vrijdag hebben we dan afgesproken met Narcisse om een ander deel van de stad te ontdekken (het zijn namelijk zijn laatste dagen in Kigali). Niets speciaals, gewoon de plaatselijke winkelstraatjes wat ontdekt en al afspraken gemaakt voor de dag erna. Normaal gingen we het genocidemuseum bezoeken. Maar aangezien we ook nog Nyabarongo Bridge wouden bezoeken, en dit iets minder makkelijk is om te bereiken, hadden we hiervoor graag Narcisse meegenomen. 's Avonds heeft Dylan dan geskypet in een plaatselijke bar/restaurant.
Zaterdag morgen vroeg uit de veren om richting de rivier te vertrekken. Men had ons namelijk aangeraden vroeg te vertrekken, zodat we meer vogels konden spotten. Rond de brug kon je een natuurwandeling maken en had je de kans om vele vogels te fotograferen (Wat helemaal niet makkelijk is). Er stonden niet zo veel bomen en toevallig dan was het de warmste dag die we hier al gehad hebben. Vooraleer we terug in de bewoonde wereld kwamen dienden we nog enkele kilometers te stappen. Toen we vervolgens iets te drinken zochten in een klein dorpje, kwam het hele dorp 1 voor 1 even aan de deur kijken hoe een zwetende muzungu eruit ziet :) Vervolgens zijn we terug naar de stad gegaan. Waar we King James tegen het lijf liepen. Dit is een grote ster in Rwanda en rijdt dan ook met een 'dikke' Toyota!!!
's Avonds hebben we het afscheid van Narcisse gevierd. Het was ook meteen de laatste keer dat er iets te vieren viel, want om 24u sloeg de sfeer hier lichtjes om: geen muziek meer en geen voetbal. De memorial week is begonnen.
Op zondag is Narcisse nog eens afgekomen voor hij vertrok. In de namiddag waren we uitgenodigd om, met alle Belgen die hier in het klooster verblijven, langs te gaan bij de Camp Kigali memorial. We zijn hier eerder al langs geweest, maar vandaag vond de herdenking plaats. Een vijftigtal mensen, waaronder militairen en de ambassadeur, waren hier om 4u samengekomen. Waarna een korte speech plaatsvond, gevolgd door het volkslied van Rwanda en België.
Toen we op zoek gingen om 's avonds iets te eten, viel dit een beetje tegen. Vele restaurants waren gesloten omwille van de memorialweek, het is dan maar de Karibu geworden (toch een lichte tegenvaller). Ook is de bewaking enorm opgevoerd: in plaats van elke 20 meter, staat er nu elke 10 meter een bewaker en vliegen er regelmatig helikopters over. Niet zo abnormaal, blijkbaar zijn hier 2 jaar geleden nog 5 bommen ontploft tijdens de memorial. Geen rede om ongerust te zijn, ze doen er namelijk alles aan om dit niet meer te laten gebeuren
Vriendelijke groeten en (hopelijk) tot volgende week!
Over onze werkweek deze week valt niet echt veel te
vertellen. Enkel het feit dat we momenteel in de helft van onze stage zitten.
nog 235 uren te gaan dus de komende 5 weken.
Vrijdag vierden de mensen hier goede vrijdag, een nationale
feestdag van Rwanda. Dit is blijkbaar een aantal jaren geleden veranderd, want
voordien vierden ze net zoals bij ons paasmaandag. Wanneer we 's avonds naar de
supermarkt gingen viel ineens de elektriciteit uit voor vijf minuten. Best een
grappig zicht wanneer iedereen zijn inkopen zoekt met de lichtjes van hun gsm.
Op zaterdag was het dan het ideale weer om te gaan zwemmen
(net zoals we gepland hadden). Hiervoor zijn we naar Cercle sportif geweest,
een plaats waar je niet alleen kan zwemmen, maar ook tennissen, volleyballen,
rugby spelen, ... Om daar te geraken hebben we dan toch voor de eerste keer de
motortaxi genomen. Dit heeft zolang geduurd omdat onze beste klanten op de
Intensif Care Unit afkomstig zijn van ongelukken met een motortaxi. Toch zijn we
op een veilige manier in Cercle sportif geraakt, en het zwemmen heeft ons deugt
gedaan. Narcisse was trouwens ook mee, en heeft wat lessen schoolslag gekregen
van zwemleraar Dylan. Achteraf nog een ijsje bij het zwembad: Geweldig
's Avonds zijn we dan in het ander stadsdeel op zoek gegaan
naar een Japans restaurant dat men ons aangeraden had op stage. Toen we dit
aan enkele politieagenten vroegen of zij een Japans restaurant in de buurt
kenden, vroeg één van hen of we Japanners waren. Dylan antwoordde volmondig ja,
waarop Nicolas zijn lach niet kon bedwingen. De agenten konden er minder mee
lachen en we besloten maar gewoon door te lopen. Uiteindelijk hebben we een
Chinees restaurant gevonden en zijn we daar maar binnen gegaan (Aziaten zijn Aziaten
hé :). Vervolgens werden we in een aparte kamer binnengeleid met een enorme
ronde tafel enkel voor ons twee. Ook kregen we een persoonlijke deurwachter
die ons geen seconde uit het oog verloor. Vervolgens begon Dylan meteen over
zijn verhalen van de Chinese maffia. Maar het moet gezegd, het was één van de
betere Chinese restaurants waar we allebei al gegeten hadden. Tot slot zijn we
toch maar met de gewone taxi naar huis geraakt, tegen een schappelijke prijs.
Met dank aan het ijskoude pokerspel van Dylan: in zijn short en T-shirtje de
deur van de taxi dichtgooien en doorstappen, terwijl het serieus aan het
gieten was.
Vandaag is het Pasen, maar paaseitjes hebben we hier niet
gevonden hoor :s Sinds vandaag zitten we ook terug op het zelfde uur als
jullie, met als grootste voordeel dat vooral Nicolas makkelijker naar de
voetbal kan kijken. Deze namiddag zijn we naar een internetcafé om naar de
ronde van Vlaanderen te kijken. Uiteindelijk hebben we maar met ons eigen
internet gekeken, want blijkbaar vind je in Afrika ook internetcafés zonder
internet :)
Vanavond kruipen we opnieuw niet te vroeg ons bed in, morgen
starten we namelijk opnieuw met nachten. De komende 5 weken wisselen we elke
week af: een week nachten, een week dagen, enz.
Na de commentaar op ons stuk van vorige week (Volledig terecht trouwens), hebben we besloten de blog opnieuw te maken zoals we voordien deden.
Maandag zijn we pas om 12 uur opgestaan. Om ons een beetje aan de nachten aan te passen natuurlijk. Vervolgens zijn we buffet gaan eten, veel beter dan wat we gewoon waren eigenlijk. Na ons eten dus nog een dutje doen op ons bed en daarna vertrekken richting stage. De eerste nacht is vlot verlopen, 14 uur viel nog mee (toch voor de 1e nacht). Het werd enkel wat ongemakkelijk toen ze Dylan naar het labo stuurden, en vervolgens een verpleegster mij op de man af vroeg om haar naar België te helpen. En wij maar denken dat dergelijke verhalen overdreven waren. Wanneer het eindelijk 7u was, bleek onze dienst er toch nog niet op te zitten. De briefing bleek nog tot 8u te duren. Vervolgens snel nog iets gegeten (Nutella!!), en dan ons bed in.
De wekker liep dinsdag namiddag iets te snel af. Een douche nemen en vervolgens richting pizzeria (van een stevig ontbijt gesproken). Dylan kreeg opeens het schitterende idee om een extra pizza te bestellen (en dan verbaasd zijn als men ons op skype zegt dat we verdikt zijn). s Avonds hadden we dus nog een pizza over om op te eten en voor de zekerheid hadden we ook nog een doos everyday koeken meegenomen. De koeken werden ons 1 voor 1 vakkundig afgeluisd door onze collegas. Toch zijn we ook deze nacht vlot doorgekomen.
Woensdag liep de wekker echt veel te snel af. Snel eten dus en opnieuw ons bed in. Toen we op stage aankwamen schrokken ze zich een ongeluk. Drie nachten na elkaar is blijkbaar niet de gewoonte hier. Vervolgens zei men ons weinig subtiel dat we er vermoeid uitzagen. Ze hebben ons dan maar wakker gehouden door de hele nacht plaatselijke muziek te draaien. Moe maar toch voldaan hebben we onze week nachten toch overleefd.
Donderdag hebben we onze wekker echt vervloekt. Toch leek het ons het beste idee om op tijd op te staan, zodat we s avonds nog zouden kunnen slapen. Nicolas ging vandaag op zoek naar een kapper, zonder succes. s Avonds hebben we dan rustig naar Tarzan gekeken en vervolgens vlug ons bed ingedoken.
Vrijdag eindelijk uitslaapdag!!! Daarna hebben we afgesproken met onze goede vriend Narcisse, om af te spreken hoe we naar Butare zouden gaan. Na onze afspraken heeft Nicolas dan toch nog een kapper gevonden, terwijl Dylan achter water gegaan is. Ook dienden we onze tickets al te kopen in het taxipark. In de buurt van het taxipark hebben we dan ook gegeten. Niet een van onze beste ideeën: 1,5u wachten op ons eten en dan het verkeerde voorgeschoteld krijgen! Gelukkig hield DJ Ronnie de sfeer er nog in, of niet natuurlijk. Vervolgens snel naar huis, morgen een zware dag.
Zaterdag om 5u30 de wekker. Om 7u de bus nemen richting Butare, om daar dan nog 2u op te slapen. Om negen uur kwamen we dan aan bij het nationaal Rwandees museum. Best wel nog interessant, enkel jammer dat er geen fotos mochten genomen worden. Met een enorme honger dan richting stad gegaan, om ons een omelet te kopen. En nadien de taxi genomen richting de koffievelden van Maraba. Dit was ongetwijfeld het hoogtepunt van onze trip (zeker wanneer de souvenirshop in Butare nog bleek gesloten te zijn), ook al was het toen hevig aan het regenen. Enkele personen hebben ons de volledige weg uitgelegd van de koffiebonen (Mits de nodige vertaling van Narcisse natuurlijk). Het winkeltje om de koffie te kopen was natuurlijk ook gesloten. In het terugrijden zijn we dan nog gestopt om enkele fotos te nemen van de rijst- en koffievelden. Daarna hebben we de bus terug genomen richting Kigali. Toen we nog een bus namen van het taxipark naar onze kamer, besliste deze uit het niets zijn koers te veranderen. De rede hiervoor was het tekort aan passagiers. Dan maar verder gereden met een soort van disco-busje. Discolampen, muziek op maximum en videoclips op een klein schermpje (we hebben het laatste hier nog niet gezien hoor).
Zondag was het tijd om voor school te werken, nadat we ons uitgeslapen hadden natuurlijk. En tegen de avond kwam het hoogtepunt van deze dag: het skypen met de familie. Af en toe sluipt er toch wat heimwee onze kamer binnen.
Morgen starten we opnieuw met de werkweken van 5 dagen. En moest het een troost zijn, hier was het vandaag ook maar 20°C
We hebben eindelijk de tijd gevonden om nog eens een blog te
schrijven. Over het beging van de week valt niet veel te vertellen. We hebben
uiteindelijk dinsdag ook niet met het Rwandeese meisje afgesproken, aangezien
we dit allebei een raar verhaal vonden. Achteraf werd ze ook wat te
opdringerig, daarom geven we ons nummer enkel aan personen die we kennen. Wat
we eigelijk al van in beging hadden moeten doen.
Woensdag daarin tegen was wel een topdag, s avonds waren we
uitgenodigd om bij dokter Benjamin (van de republic très très très democratic
de congo) te gaan eten. We zijn direct na onze stage afgehaald door een vriend
van bejamind dokter bless. Na 15 minuten stappen kwamen we aan bij zijn huis (niets
aan dit huis deed vermoeden dat hier 2 dokters zouden wonen). Toen we binnen
kwamen werden we direct openlijk ontvangen en kregen we iets te drinken
aangeboden. Onze gesprekken als mannen onder elkaar ging er geen enkel thema
uit de weg ( politiek, familie, geld, amusement,...), maar allemaal op een zeer
amicale manier. Verassend genoeg stond er ook een heel buffet klaar voor ons. De wijze les die we hier uit geleerd hebben is
dat pili-pili hier niet om op te eten is maar om maar even op het eten te doen
(vraag maar aan dylan). Na het eten hebben we allemaal in spanning zitten wachten
op wie de nieuwe paus zou worden. Hopend op de eerste afrikaan, maar jammer
genoeg werd het een Argentein. Na zijn
toespraak zijn de 2 dokters met ons mee terug gestapt naar huis. Vervolgens
zijn we meteen in ons bed gekropen aangezien we de volgende dag opnieuw om 6
uur moesten opstaan.
Vrijdag hebben we na onze vermoeiende stage dag onze inkopen
gaan doen voor onze safari voor zaterdag. Hier na zijn we dan direct in ons bed
bed gekropen we moesten nammelijk opstaan om kwart na 5 zodat we om 6 uur konden
vertrekken.
Zaterdag ochtend was de chauffeur verrassend goed op tijd.
Zo begongen we samen met 2 studentes vroedkunde aan onze 2,5 uur durende rit.
Hiervan weet Dylan niet veel meer aangezien hij al inslaap lag na 5 minuten.
Het laatste half uur voelde we ons net Fransiscus de eerste in zijn paus
mobiel. Alle kinderen op onze weg zwaaiden nammelijk naar ons.
Eens in akagera was het betalen en vertrekken. Onze
chauffeur was gelukkig wel gewoon om op deze slechte wegen te rijden, ook had
hij het sterke vermogen om dieren op een afstand te detecteren. Hierdoor hebben
we dan ook veel dieren gezien (zie foto's).
Om kwart voor 2 zijn we dan terug vertrokken richting Kigali. S' avonds
werden we dan uitgenodigd om samen met de 2 studentes (Yasmine en Stephanie)
een pizza te gaan in een gezellig restaurantje. Een leuke manier om deze dag af te sluiten.
Zondag uitslaapdag !!!!!
Deze was meer dan welkom na deze zware week inclusief zaterdag. Vervolgens dan ons weekelijks ritueel... de
was :s. Vervolgens zijn we kunnen begingen aan ons schoolwerk. Dit hebben we
nog op een vrij leuke manier kunnen doen aangezien we hiervoor naar een
internet café zijn gegaan. Waar we dan ook meteen deze blog hebben geschreven.
Morgen starten we onze nieuwe week. 3 nachten van 14 uur.
Dan hoppelijk volgende week zaterdag een bezoek brengen aan Butare.
Zoals jullie zien is het nu wel een tijdje geleden dat we hier iets gepost hebben. Onze excuses hiervoor, maar over de weekdagen valt er zoveel niet meer te vertellen. Zeker niet over vorige donderdag (enkel dat we enorm hard naar het weekend snakten). In de weekends vliegt dan weer de tijd voorbij, waardoor we gisterenavond om half 11 doorhadden dat we jullie een beetje vergeten waren. Zie het als een bevestiging dat we ons amuseren.
We starten dus meteen met vrijdag. Het was vrij druk op stage, 3 patiënten waren een race aan houden om het meeste koorts (nek aan nek, alle drie hoger dan 40). Wanneer in de namiddag dan nog maar de helft van het personeel terugkwam, hadden we onze handen meer dan vol. Vrijdagnamiddag is het hier namelijk tijd om te sporten.
's avonds zijn we dan op zoek gegaan naar een nieuw restaurant (in een iets armere buurt). Dan zijn we terecht gekomen in een donker kot waar we enkel nog een gebakken ei met vanalles bijgesmeten. Het dessert was een Guiness, wat eigenlijk helemaal niet lekker was. Om het weekend toch goed in te zetten zijn we ons naar goede gewoonte een fles whiskey gaan kopen. Hierbij viel vooral de aandacht van het vrouwelijk personeel van de supermarkt op. Tot slot hebben we de rest van ons weekend wat gepland met een goed glas whiskey.
Zaterdag hadden we op tijd onze wekker gezet. Douchen en vertrekken richting nationaal historisch museum, wat eigenlijk niet echt de moeite was. Buiten een paar mooie vlinders en vogels in hun tuin. Tot we in het dal naast het museum een veld zagen, waar ze handbal aan het spelen waren (zie foto). Daar wou Nicolas dan natuurlijk naartoe. We kwamen terecht in een smal steegje en geen van ons beide wist welke richting we uit aan het gaan waren. We wouden bijna terugkeren toen plots een groep kinderen ons omsingelden. Deze waren enkel uit op een foto met ons (ze hadden namelijk het fototoestel rond de nek van Nicolas zien hangen). Natuurlijk zijn we hier op ingegaan. Vervolgens hebben 2 van deze kinderen ons naar het veld gewezen, langs een heleboel krotten. Muzungu, muzungu muzungu, ... (Betekent witte mannen), ze riepen het zelfs van 100 meter afstand. Net aangekomen was de match natuurlijk juist afgelopen en dienden we helemaal rond te gaan om terug te raken. 35°C was het. Eens terug waren we dan ook wat vermoeid. Het enige wat we nog gedaan hebben is samen met Narcisse de taxi gepakt richting een ander deel van Kigali. Daar zijn we dan Chinees gaan eten. Nadien waren we nog van plan van uit te gaan in deze buurt, maar dat zagen we uiteindelijk alle 3 niet meer zitten.
Zondag gingen we dan wat uitslapen. Maar niet tot 12u natuurlijk, en aangezien Dylan niet met woorden wakker te krijgen was, heeft Nicolas het maar anders aangepakt. Loeiharde muziek van Samson en Gert en daarna de irritante deuntjes van kinderen voor kinderen :D Normaal gingen we dan onze was doen, maar dat was buiten de kranen van het klooster gerekend. Na anderhalf uur hadden we opnieuw water.
Na de was zijn we dan op zoek gegaan naar een plaatselijk marktje en een winkel met allemaal typisch Rwandese souvenirtjes. In dat laatste winkeltje zijn we iets vreemd tegen gekomen. Opeens kwam er een meisje naar ons, we dachten dat ze er werkte. Maar vrij snel vroeg ze ons gsmnummer omdat ze deze week een feestje gaf. Misschien niet zo verstandig dat we ons nummer gegeven hebben, maar we zien wel. Zolang ze niet weet waar we verblijven is het goed zeker. Daarna zijn we de inkopen voor deze week gaan doen (we hebben hier al 20l water in voorraad). En hebben we een stuk taart gaan eten met een halve liter koffie. Misschien ook niet ons beste idee dat we hier al hadden. We zijn pas rond kwart na 1 in slaap gevallen.
Het was dus met zeer kleine oogjes opstaan. Maar toen we op stage aankwamen bleek er toch niet zo veel werk te zijn. De 3 van de koortsrace waren alle 3 overleden en er lagen nog slechts 2 patiënten op ICU. Uiteindelijk is er nog 1 patiënt bijgekomen.
Vandaag zijn we ook door dokter Benjamin uitgenodigd om woensdagavond bij hem langs te gaan. Het wordt dus steeds drukker, en ons schoolwerk moet ook dringend gaan gebeuren :s
Dinsdag: onze eerste overleden patiënt is jammer genoeg een feit. We waren nog geen uur op dienst of hij deed al een eerste hartstilstand. Na heel veel chaos (het beetje structuur dat men hier heeft viel volledig weg), begon men gezamenlijk te reanimeren. In het begin met succes. Maar na de 3e hartstilstand op een half uur tijd, kreeg men hem er niet meer door. Het was nadien vooral interessant om zien, hoe men patiënten hier aflegt (er wordt nogal inventief omgegaan met compressen en dergelijke). Voor de rest was het eigenlijk een gewone stagedag, zonder meer.
's Avonds toen we gingen eten, kwam er een oudere man aan onze tafel staan. Hij vroeg ons onze pronostiek voor de match Real Madrid - Manchester United. Nadat we wat gepraat hadden over voetbal en waar we vandaan kwamen (de man was een Zweed), vroeg hij of hij bij ons aan tafel mocht zitten. Een zeer interessante babbel was het gevolg. De man verblijft namelijk al meer dan 3 jaar in Rwanda en is zeer goed op de hoogte over de politiek hier van vroeger en nu. Het is namelijk niet makkelijk om hierover meer te weten te komen, aangezien de plaatselijke bevolking hier liever niet over praat. Na ons eten, betaalde de man ons nog een pint. Uiteindelijk hebben we pas om 22u het restaurant verlaten. Onverwacht hebben we er opnieuw een 'plaatselijke' kameraad bij ;)
Woensdag was het natuurlijk opnieuw vroeg dag. Nicolas had aan de andere verpleegkundigen chokotoffs beloofd. Dit hebben we nog niet vaak gezien, net beesten die op deze zak afvlogen. Zelf had ik de 1e genomen en deze zat nog in mijn mond toen er op de tafel geen enkele meer te vinden was. Ze waren wel dankbaar, maar toen we in de namiddag terugkwamen vroegen ze zich af waarom we maar 1 zak meegebracht hadden.
Na het werk is ons internet uitgevallen. Op nog geen 2 weken tijd hebben we 1GB opgebruikt. Een blog onderhouden en skypen vraagt dus meer dan we dachten. Maar zoals jullie zien hebben we nu opnieuw internet. Ongelimiteerd deze keer en meteen voor 2 maanden. Tot slot hebben we ons een uurtje geleden overeten. Voor de mensen die dachten dat we hier zouden verhongeren: helemaal niet dus. Hopelijk komen we niet te veel bij, de broeken van onze stagepakken beginnen namelijk al te spannen ;D
We hebben gehoord dat in België de lente in aantocht is. We zijn blij voor jullie. Natuurlijk begint het hier dan te regenen en te bliksemen. Gelukkig zijn het hier niet zo'n lange buien, maar wel enorm hevige. Tussen de buien door wordt het dan wel weer 25 graden, snel terug opgewarmd dus. Maar nu opnieuw het serieuze werk: 'onzen blog'.
Zondag was het nog even bekomen van ons feestje zaterdag. Niet naar de kerk dus en uitslapen. Daarna hadden we met onze vriend Narcisse afgesproken. Een Rwandese student verpleegkundige, ondertussen onze beste vriend en gids hier. Hij ging wel eerst naar de kerk. We wouden eerst naar het museum of natural history gaan, maar dat wist hij blijkbaar niet goed zijn. Hij had ons naar een plaatselijke moskee gestuurd. Museum, moskee begint allebei met een M zeker ;).
Geen erg we wilden ook het stadion zien van Kigali. We waren net in de buurt van het 2e grootste stadion van Kigali en er was net een wedstrijd. Vraag me niet welke ploegen, ik zou het niet weten. Plaatselijke 1e klasse , 2000 Rwandese frank (2,5 euro) inkom. Niet twijfelen dus, naar binnen. Eens binnen hebben we onze ogen open getrokken. Net toen we ons een zitplaats onder het afdak gekozen hadden, begon het enorm te regenen. Met de wind erbij waren we meteen nat, en al het volk (inclusief ons) begon naar boven te klimmen. Een grote vleeshoop dus. Gelukkig stopte net voor het begin van de match de regen, en konden we rustig naar de voetbal zien. Of wat je rustig noemt, vuvuzela's, geroep, mensen die de voetbal ook nog eens op de radio volgden rondom ons, ... Een hele belevenis dus. En voor ik het vergeet, we waren voor de blauwe (iedereen rondom ons was voor de blauwe, we konden niet anders). Het werd dus zeker een feest wanneer 'onze ploeg' op voorsprong kwam :) Geroep, getier, iedereen gaf ons opeens high fives. Bijna iedereen juichte, enkel de mensen die in de bomen waren geklommen om geen ticket te moeten betalen juichten iets minder (gelukkig).
In de tweede helft, hetzelfde scenario, 2-0 dus voor ons ploeg. Uiteindelijk zijn we 10 minuten vroeger doorgegaan, om eventuele rellen en chaos te vermijden. Op deze manier waren we ook zeker dat we een bus konden nemen. Een veel te vol busje, we zagen nog maar 1 plaats vrij. Blijkbaar betekent hier een volle bus iets anders dan bij ons. Want volgens Narcisse konden we er zeker allemaal in. En de volgende halte kwam er nog wat volk bij. Maar voor 30 eurocent voor 3 personen, mag men niet klagen zeker. Vervolgens was het tijd om een douche te nemen, te gaan eten en nog eens in de supermarkt te passeren.
En dan was het al opnieuw maandag. Start van de 2e werkweek. Voor Dylan was het al meteen een zware dag, hij was namelijk pas in slaap gevallen rond half 2 's nachts. En ons werk is blijkbaar niet te onderschatten, vraag maar aan de nieuwe stagiare. 2 uur was ze bezig, en ze lag al met de voeten omhoog. Het is hier namelijk belangrijk om 's morgens voldoende te eten met de warmte.
Uiteindelijk hebben wij de dag toch overleeft, genieten van een welverdiende douche zou je dan denken. Dat is buiten het feit dat je in Afrika bent gerekend. Nu kwam er geen water uit de douche. En het beste van al, ons kraantje in de kamer kregen we niet dicht. Nog een dagje stinken dan maar, we zijn niet de enige hier. En wanneer we water hebben is er geen elektriciteit. Gisteren wou Nicolas hem scheren en was er geen elektriciteit. Dat maakt het spannend zeker ;)
We hebben gehoord dat het bij jullie volgende week de lente begint. Hier is het nog steeds winter ;).
Na onze stagedag vrijdag, hebben we onze eerste 50 werkuren achter de rug. Nadien zijn we eens gaan horen voor de prijs van een gorilla safari. Van een tegenvaller gesproken: 900 dollar per persoon voor 1 dag, waarvan je slechts 1 uur bij de gorilla's verblijft. Dat plan valt dus al in het water (of er moeten zich in België sponsors melden :D).
Na het avondeten, besloten we om rustig naar Ali G te kijken op de laptop. Dat was buiten een reusachtig insect gerekend. Het beest had een enorme angel en besloot ons daar dan ook nog eens mee aan te vallen. In nog geen 5 seconden lag Dylan onder zijn laken en stond Nicolas buiten. Uiteindelijk hebben we allebei onze moed bijeen geraapt en het beest vakkundig geneutraliseerd. Daarna hebben we onze wekker enkele uren later gezet en zijn we rustig ingedommeld.
Zaterdag morgen werden we vroeger dan voorzien wakker gemaakt door de plaatselijke werkmens. Met lichte tegenzin dan maar opgestaan en een frangipane ontbijt genomen. Het leek een mooie dag te worden, dus hebben we onze eerste handwas gedaan (onder de priemende ogen van opnieuw de plaatselijke werkmens). Alles te drogen gehangen en vervolgens opnieuw op verkenning. We hadden namelijk een paar plaatsen die we vandaag wouden zien.
We begonnen met het hotel Des Mille Collines, de meesten wel bekend uit de film Hotel Rwanda. Na wat zoeken op ons plan, kwam er ineens een man bij ons. Een heel verhaal van zijn leven later (de man was seropositief), was hij maar op 1 ding uit: ons geld. We zijn hier natuurlijk niet op ingegaan, maar we wisten ondertussen wel waar het hotel was. Dit was een lichte tegenvaller, meer dan de foto die hieronder staat was er niet te zien.
Tijd voor de volgende plaats op ons lijstje: Kigali Camp Memorial. Dit ligt op 200 meter van onze slaapplaats. Op deze plaats zijn bij het begin van de genocide 10 Belgische soldaten vermoord bij een vredesactie. Het gebouw is nog steeds in de staat van 19 jaar geleden en de inslagen van de kogels zijn nog steeds zichtbaar. De man die ons hierbij uitleg gaf (geen gids ofzo, gewoon een man van de straat met een kostuum), kreeg het ook even moeilijk. Ook wij kregen even de krop in de keel bij het horen van het verhaal. Een korte schets van het verhaal vind je op volgende link: UNAMIR - Wikipedia .
Hierna was het tijd voor Nicolas om even te skypen met zijn familie. Ze hadden vandaag iets te vieren. Later op de avond hebben we dit dan allebei gedaan in een van de betere restaurants hier ;) Toen we daar aankwamen merkten we dat er een heleboel politieagenten aanwezig waren. Het was namelijk Real Madrid - FC Barcelona op tv. Na het eten nog even langs de supermarkt gepasseerd achter Keniaanse whisky en chips. Daar zijn we nu momenteel van aan het genieten!
Woensdag is het onvermijdelijke gebeurt, Dylan heeft het vlaggen. Diarree, maar het viel nog mee ;) (waarschijnlijk hadden de sardines in olie 'smiddags hier iets mee te maken) Hoewel ik hem deze nacht wel horen spurten heb.
Naar het wc gaan is hier trouwens een kunst op zich: een Franse wc, waar het licht regelmatig is uitvalt en die langs buiten ook op slot kan. Ook om te douchen moeten we zien dat de zon op dat moment schijnt. Anders is het water abnormaal koud, allemaal dingen waar je niet veel over nadenkt.
Op stage merken we al enorme grote verschillen met België. Het grootste verschil is waarschijnlijk hygiëne en steriliteit. Dylan heeft op 4 dagen tijd al heel wat stof om over te schrijven in zijn bachelorproef. Een ander verschil, is dat men hier veel socialer is en dat lichamelijk contact hier belangrijk is. In begin is dit wat wennen, een arm rond je schouders van iemand die je nog geen dag kent. Maar uiteindelijk voel je je hierdoor wel aanvaardt. High Five's vliegen hier in het rond.
Met de patiënten hebben ze iets minder compassie. Toen gisteren een jongen van 17 achter een snoepje vroeg, zei iemand dat het nog maar een kind was. Daarop antwoordde iemand dat zijn vader op zijn 17e al getrouwd was en kinderen had. Vandaag was er een patiënt aan het roepen van de pijn, en het enige wat men zij tegen ons was: "You can pray for him". Niet echt iets dat je verwacht op een Intensive Care Unit. Toch bidt men hier vaak voor hun patiënten. Vooral wanneer men verbetering ziet.
Voor de rest hebben we het de voorbije 2 dagen rustig gehouden. De 10 uren per dag werken kruipen wat in de kleren. Zeker omdat de briefing gemiddeld 1,5 uur duurt, en dit gebeurt aan het bed van de patiënt. Dit is dus 1,5 uur lang stilstaan en naar discussies tussen dokters luisteren. Vaak zeer interessant, maar wel belastend voor onze rug.
Inderdaad we spreken al wat Kinyarwanda. We hebben ons voorgenomen om elke dag een woord te leren. Waramuke wil eigenlijk zeggen goedenavond. We kennen dus ook al Waramutse (goedemorgen). Wanneer we mensen aanspreken met deze woorden, kijken ze nog meer dan dat ze anders al doen (ze zijn hier niet echt subtiel in het aangapen van blanke mensen).
Onze 2e stagedag was wel een succes. De mensen op dienst zijn al wat meer open naar ons toe, en we mogen al veel meer doen dan gisteren het geval was. Zo hebben we allebei al wonden mogen verzorgen, en dat zijn niet echt de wonden die we reeds gezien hebben in België. Een buik die volledig open ligt, thoraxdrains en doorligwonden waar ik mijn twee vuisten zou kunnen insteken lijken hier de normaalste zaak van de wereld ;).
Een andere nieuwigheid is dat Dylan eindelijk zijn simkaart van Rwanda heeft (Na 3 keer proberen). Nu blijken we dus hier minstens even goed bereikbaar als thuis. Uit goede bron hebben we zelfs vernomen dat het internet hier beter werkt dan in Letland.
Rwanda 2013
 "Wink"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
Zie het als een bevestiging dat we ons amuseren.
