Een goede avond iedereen,

Het is weer eventjes geleden, maar de laatste dagen hebben we het vrij druk gehad. 

Vorige week zijn we begonnen met onze laatste nachten op ICU af te werken. Nog wat foto’s genomen om afscheid te nemen, maar we gaan er volgende week ook wel nog eens langs om afscheid te nemen. Ook waren we uitgenodigd op een bijscholing, georganiseerd door Amerikaanse dokters. De bijscholing was georganiseerd voor de plaatselijke studenten en de dokters van het ziekenhuis. Het onderwerp van de bijscholing was echografie en het was de bedoeling dat we na de PowerPoint samen met enkele doktersstudenten model stonden voor het praktijkgedeelte. Alles zag er vrij normaal uit, buiten dat Nicolas zijn milt wat veel naar voor ligt en zijn linker nier veel groter is dan zijn rechter nier, was alles in orde.

Op donderdag hebben we gevierd op de goede afloop van onze stage, eerst met onze duvel tripel hop en vervolgens eens goed gaan eten. Ook hebben we toen onze koffers al gemaakt om naar Oeganda te vertrekken vrijdagmorgen.

5 dagen Oeganda

Vrijdag moesten we dus vroeg opstaan, we gingen namelijk de bus van 6u proberen nemen. Om 6u zaten we op de bus en om 10 na 6 vertrok de bus. Deze moest namelijk eerst nog in gang geduwd worden door een tiental Rwandezen. Inderdaad, de bus was tot op de draad versleten (en precies al eens uitgebrand ook). Tot aan de grens vielen de wegen nog mee.  Aan de grens zelf was er een enorm heen en weer geloop: uitschrijven in Rwanda, Visum kopen in Oeganda (50$), daarna onze bus terug zoeken, nog een controle door 2 soldaten en dan opnieuw de bus op.

Nu waren we dus in Oeganda en dat hebben  we gevoeld hoor. De wegen waren hier 100 keer slechter dan in Rwanda, en dan rijden ze hier nog eens aan de linker kant ook. Gelukkig had Nicolas zijn pilletje genomen tegen reisziekte. Naast de weg konden we in de afgrond regelmatig gekantelde bussen en vrachtwagens zien liggen, en eigenlijk schrokken we hier niet van. Onderweg zijn we ook de evenaar gepasseerd, maar de buschauffeur vond het niet echt nodig om hier even te stoppen.

Rond 18u30 zijn we dan aangekomen in Kampala (de hoofdstad van Oeganda). Het eerste wat we dan gedaan hebben is ons geld gewisseld in Oegandese shilling. En daarna met de motortaxi naar een hotel dat ons aangeraden was door iemand van op stage. Motortaxi’s rijden hier zonder helm, en in plaats van 1 vervoeren ze hier soms 3 personen. Wij dus met ons tweeën op een motor, samen met ons valies. Toen we aankwamen aan het hotel bleek dit een vervallen gebouw te zijn. Dan zijn we maar het hotel ernaast binnen gegaan (het K.K.Trust hotel). En daar hebben we dan ook nog iets gegeten.

’s Avonds hadden we zin om eens uit te gaan, wij dus naar een discotheek op 2 straten van ons hotel. Eens binnen bleken we de enige 2 blanken te zijn, we stonden dus meteen in het middelpunt van de belangstelling: een high five hier, een foto daar, … Ze vroegen zelfs om de horloge van Nicolas over te kopen (maar wees gerust moeder, het was tegen zijn …  ). Toen we na enige tijd de dansvloer gingen opzoeken, kwamen er meteen enkele Oegandezen ons hun Afrikaanse moves aanleren. Na een tiental minuten kwamen de plaatselijke dames dan op ons af (en hun achterwerken erachter). Zij hadden maar een rare manier om met blanke mannen te dansen hoor. Toen Dylan wat later op de avond enkele personen een drankje wou betalen, had hij er ook 1 aan een Oegandese schone gegeven. Even later had iemand hem erop gewezen dat een vrouw hier een drankje geven, zowat hetzelfde wil zeggen als: “Gij kunt mij krijgen!” Met succes, want ze wou met ons al meekomen. We hebben haar  vriendelijk bedankt en zijn dan niet veel later terug richting hotel getrokken. Daar konden we nog eens een warme douche nemen.

Zaterdag hadden we een excursie geregeld via het hotel. Nu we slechts 20km verwijderd waren van het Victoriameer (het grootste meer van Afrika, en het 4^e grootste meer ter wereld), moesten we dit natuurlijk eens bezoeken. Eerst moesten we nog onze permits afhalen, om op maandag de gorilla’s te mogen bezoeken. Daarna konden we richting het meer vertrekken. Onze eerste stop aan het meer was enkel om wat foto’s te nemen en daarna terug de auto in. Onze 2^e stop was aan een soort beach house/pizzeria, een pizza eten met de voeten in het zand: zalig! Na het eten gingen we door naar de favoriete plaats van onze gids: een druk bezocht strand met veel muziek en honderden mensen die in het meer aan het zwemmen waren. Je kon er zelfs op een dromedaris rijden en ijsjes eten.

In de tussentijd was onze chauffeur alles aan het regelen zodat we maandag op tijd en veilig in Bwindi konden raken. ’s Avonds is hij zelfs meegegaan om in het busstation alles te regelen.

Daarna hebben we opnieuw in het hotel gegeten en zijn we vervolgens gaan slapen.

Zondag stond de wekker om 6u30 (5u30 Rwandese tijd). Men had ons gezegd om zeker om 7u in het busstation te zijn, ook al vertrok de bus maar om 9u. Om half 8 waren we uiteindelijk in het busstation, waar we van hier naar daar gesleurd werden. Uiteindelijk zijn we toch op de juiste bus geraakt. Waar de plaatselijke markt nog eens voorbij kwam: drank, eten, zakdoeken, zonnebrillen, horloges, een bord met fruit of aardappelen en bonen, … Alles konden we er kopen, maar de bus die bleef staan. Wanneer we vroegen wanneer we gingen vertrekken, zei men ons steeds dat het nog maar enkele minuten ging duren. Om half elf besloten we de man te bellen van de busmaatschappij, hij had gezegd dat als er problemen waren we hem altijd konden bellen. 2 seconden hebben we die pipo aan de lijn gekregen, dan heeft hij afgeduwd en zijn gsm uit gezet! Daar moesten we dus ook al niet op rekenen. Wachten dus, chauffeur nog eens aanspreken en daarna terug wachten. 10 voor 12 zijn we uiteindelijk vertrokken (wat een apenland). De rit ging 5 à 6u duren zei de man naast mij. Die zelfde man tikte na een half uurtje tegen mijn schouder en toonde mij een advertentie in zijn krant: “Ugandan woman from 22 years, is searching for a white men”, gevolgd door haar telefoonnummer. Wat gaan we hier nog allemaal meemaken :D

Na veel te veel busstops kwamen we om HALF 11 aan in Kihiihi. Gelukkig had Ben, de man waarmee we afgesproken hadden, zich wel aan de afspraak gehouden en stond hij ons op te wachten. Hij had reeds een hotel geregeld, en heeft ook nog een taxichauffeur gebeld om ons de volgende dag om 5u op te pikken. We moesten namelijk nog 2u30 rijden tot in Bwindi de volgende ochtend en onze briefing zou beginnen om 7u45.

Maandag ging de wekker dus af om half 5!!! Natuurlijk was er nog geen beweging te bespeuren in het hotel en alle deuren waren vast. Wij dus de helft van het hotel wakker gemaakt, tot we iemand vonden met een sleutel. Ben en de taxichauffeur waren gelukkig wel op tijd dus we konden vertrekken ;)

Onze taxichauffeur was in vorm, we waren goed op tijd in het park, dus we konden nog ontbijten en een lunchpakket regelen. Dan was het volgende probleem dat we allebei een andere groep gorilla’s zouden bezoeken. Na wat over en weer geloop was het in orde. Dan hadden we een korte algemene briefing, en na deze briefing bleek ineens dat we dan toch niet met dezelfde groep konden gaan. In al deze commotie zijn we nog vergeten van de camera’s te verdelen. Nicolas dus met alle 2 de camera’s weg. Maar we lossen dit allemaal op, we hebben allebei e-mailadressen van andere leden van onze groep en al hun foto’s worden nog naar ons opgestuurd.

Dylan bezocht een familie van 19 gorilla’s en na een half uur stappen was hij al bij de gorilla’s. Hij had de dichtstbijzijnde groep. De gorilla’s zaten in een open vlakte en waren dus allemaal in een beeld waar te nemen. Van de afstand van 7 meter werd niet veel meer gezegd, het zijn namelijk de gorilla’s die de afstand bepalen. Het was een uur lang genieten. Hij heeft ook heel wat foto’s en filmpjes op zijn gsm en is 1 keer goed geschrokken toen hij foto’s aan het nemen was en er ineens een uit de boom vlak achter hem klom.

Nicolas had een langere wandeling voor de boeg, bijna 3u klimmen voor hij bij de groep arriveerde. Hier zaten ze in  een dichtbebost gebied, de mannen van het leger moesten steeds met hun zeis eerst de weg vrijmaken. Hierdoor kwam kon je hen op het laatste moment zien en was je er nog maar een paar meter van verwijderd. Toen de rest van de bezoekers al iets verder waren en Nicolas achteraan de groep liep, kwam ineens de zwartrug (de 2^e in rang) achter zijn rug zitten. Perfect voor een foto dacht hij, tot het beest na 2 seconden recht op hem afstapte. Uiteindelijk wou hij gewoon passeren en gaf hij Nicolas een duwtje met zijn schouder (alsof hij wou zeggen: “kun je even uit de weg gaan vriend”), zalig!!! Toen hij net gepasseerd was heeft hij een filmpje kunnen maken, maar aan zijn stem te horen, was hij er toch niet helemaal gerust op ;) Toen het uur voorbij was moesten we de hele weg terugstappen , deze keer dalen (heel wat lastiger). Toen het dan ook nog eens begon te regenen was het helemaal compleet. Enkele uren later dan Dylan kwam dan ook Nicolas terug aan in Bwindi. Vervolgens kregen we nog een certificaat om de safari af te sluiten.

We konden terug de taxi instappen, deze keer richting Kabale (een stadje tegen de grens met Rwanda). Normaal gingen we daar pas dinsdag morgen naartoe, maar aangezien we niet te laat terug waren en we geen zin hadden om dit met de bus te doen, deden we dit maandag al. 5 uur heeft de rit geduurd, ik wil niet weten hoelang dit met de bus zou geduurd hebben. Toen we ’s avonds aankwamen was het al te laat om nog een bus richting Kigali te nemen. We besloten dus om in Kabale te overnachten. ’s Avonds zijn we nog iets gaan drinken in een plaatselijke poolbar. Daar zijn we een koppel tegengekomen: een IJslander en een Engelse, waarmee we ons die avond nog goed geamuseerd hebben. Toen we dus iets te laat terug naar ons hotel gingen, raakten we daar niet meer binnen. Meteen stonden er 5 Oegandezen rondom ons om ons te helpen. We hebben daar nog een half uur buitengestaan, en uiteindelijk is één van de Oegandezen langs achter over de muur van het hotel geklommen en zijn we zo binnen geraakt.

Dinsdag gingen we om 6u de bus nemen naar Kigali, maar naar Oegandese  gewoonte kwam die maar om 8u natuurlijk. Weeral zo vroeg opgestaan voor niets. Aan de grens was er nu een volledige bagagecontrole: alle plastiekzakken werden in de vuilbak gegooid! Na zo’n 2 uur kwamen we terug aan in Kigali (een gevoel van thuiskomen). Voor we terug naar de zusters gingen, zijn we eerst nog gaan ontbijten. Toen we daarna op onze kamer kwamen hing de was al buiten en was heel de kamer opgeruimd! Vervolgens is Nicolas als een blok in slaap gevallen en heeft Dylan wat films bekeken. ’s Avonds zijn we na het eten ons internet gaan verlengen voor nog maar 10 dagen.

Woensdag is het pakket van Dylan aangekomen (waarvoor nog eens dank aan zijn familie). We gaan nog enorm ons best mogen doen om al die chocolade en koeken op te krijgen in die laatste 10 dagen. In de namiddag zijn we dan nog eens naar onze stageplaats geweest, het was dan ook bijna een week geleden. ’s Avonds zijn we naar het Fantastic restaurant getrokken om de match Chelsea – Tottenham op groot scherm te gaan bekijken. Er was ook een bandje aan het optreden, maar daar was het volk blijkbaar niet voor gekomen. Toen de match gedaan was, liep bijna iedereen direct naar buiten. Nochtans zo slecht waren ze niet hoor. ;)

Voila, hopelijk kunnen we er nu wat sneller iets posten, maar morgen zijn we al opnieuw weg dus …

Groeten Dylan en Nicolas

09-05-2013 om 13:37 geschreven door dylan&nicolas  

09-05-2013 om 13:19 geschreven door dylan&nicolas