Mwiriwe,

 De week ging opnieuw van start met 3 nachten op de planning. Maandag was dus opnieuw een uitslaapdag. Wanneer we naar stage vertrokken hadden we ook ons fototoestel meegenomen, we hadden namelijk nog geen foto's van op dienst. Uiteindelijk hebben we pas dinsdag foto's kunnen nemen, omdat het maandag vrij druk was.

 Dinsdag stonden er vier stagiairs op dienst, voor evenveel patiënten. Tussendoor even tijd dus voor foto's van de apparatuur. Ook was er een verpleegster die steeds vroeg om foto's van haar te nemen in plaats van van de apparatuur (in het begin was dit leuk, maar na 20 foto's net iets minder). In de tussentijd had een verpleger er niets beter op gevonden om op internet op zoek te gaan naar onzedige filmpjes!!! Hij dacht waarschijnlijk dat we te druk bezig waren met foto's nemen (niet zo'n slim idee, aangezien we een fototoestel vasthadden ). Uiteindelijk heeft Dylan zelfs gezien dat hij zijn gegevens ingevuld heeft om zijn bestelling te plaatsen ...We hebben het laatste hier nog niet gezien.

 Woensdag bleek dan gewoon terug een drukke werkdag te worden, maar ons beeld van de verpleger in kwestie zal toch nooit meer hetzelfde zijn vrezen we. Op het einde van deze nacht vroegen ze Dylan het gebed op te zeggen. Aangezien God toch alle talen begrijpt mocht het in het Nederlands zeiden ze. Ik had graag God zijn gezicht gezien, het ‘Onze vader’ van Dylan was namelijk erbarmelijk (een geluk dat ze dat hier niet begrepen).

 Donderdag hebben we ons opnieuw uitgeslapen, we waren namelijk nog wat van plan in ons verlengd weekend. We hebben het dus rustig gehouden donderdag, iets gaan eten, Skypen met de vader van Nicolas die jarig was, wat muziek luisteren,… En uiteindelijk toch op tijd ons bed in.

 Voor vrijdag hadden we lang getwijfeld om Nyungwe park te bezoeken, maar door de minder enthousiaste verhalen van andere studenten, het feit dat het moeilijker bereikbaar was en dat men slecht weer voorspeld had in deze regio hebben we besloten om dit niet te doen. In Kigali blijven was ook geen optie, we moesten hier weg! Dan was de oplossing: Volcanoes national park. Wij dus vrijdagmorgen richting Ruhengeri, een stadje in het noorden van het land op 12 km van de ingang van het park. Eens aangekomen zijn we op zoek gegaan naar het hotel Centre Pastoral Notre Dame de Fatima (van de ene katholieke plaats naar de andere). Hiervoor hebben we een motortaxi genomen, deze zijn hier 3 keer zo goedkoop en 3 keer sneller dan in Kigali. Vervolgens inchecken in het hotel, 25 euro voor ons 2: kamer en ontbijt.

Daarna zijn we het stadje Ruhengeri wat gaan ontdekken. Eerst de Genocide memorial: een klein kerkhof met een licht lugubere gedenksteen (met messen en bloed in verwerkt). Toen we verder stapten richting een winkeltje met handwerk, werden we weer gevolgd door een groepje kinderen (deze keer waren ze niet op geld of een foto uit, maar op een high five!). In het winkeltje zelf konden we kijken hoe de typische souvenirtjes (houten gorilla’s en maskers) gemaakt werden. Alles wat hier werd verkocht was ten voordele van de opleiding van de plaatselijke kinderen.

Toen we daarna wat verder stapten was ons een plakkaat opgevallen: Gorilla doctors: Mountain Gorilla veterinary project, 300m. Onze nieuwsgierigheid was enorm en  wij dus dat straatje in, tot aan een gesloten poort. Het zag er niet echt toeristisch uit, maar onder het moto “een nee heb je, een ja …” hebben we toch aangeklopt. Net op het moment dat we gingen vertrekken kwam er iemand opendoen. Van de bewaker mochten we al binnen, eens binnen was het van wie zijn jullie en wat komen jullie hier doen. We wouden gewoon weten wat hun project inhield en wat ze precies deden, maar daarvoor moesten we eerst via ‘the big chief’ passeren. Een Engelse dierenarts, die zelf zei dat ze te hard stonk om ons een rondleiding te geven en ons daarom naar een andere dierenarts stuurde. Die zei dat hij maar 5min. tijd had (hij was een gorillaskelet aan het ineenpuzzelen), maar hij ging ons toch zijn verhaal doen. Iets meer dan een half uur later wisten we in grote lijnen wat ze deden. Vrij indrukwekkend, zeker de manier waarop medicatie wordt toegediend. Tot slot mochten we nog enkele foto’s van het skelet nemen en zijn we terug richting stad gegaan.

We gingen op zoek naar de gorilla club, maar deze hebben we niet gevonden. En aangezien we geen zin hadden om zelf terug te stappen, hebben we anderen laten trappen : De fietstaxi! De kans op een ernstig ongeval is veel minder dan met een motortaxi en we hadden tijd natuurlijk. Daarna hebben we ons zelfs nog even in de schaduw van de kerk gezet, met een prachtig zicht op de vulkanen: het leven kan schoon zijn he!

Wanneer de zon verdwenen was zijn we terug naar het hotel getrokken, om daar te eten. Biefstuk met Provençaalse saus, erwten en spruiten: heerlijk. Daarna zijn we terug naar de kamer gegaan en hebben we ieder nog een half uur onder de douche gestaan, we hadden eens warm water! 

 Zaterdag ging de wekker om 20 voor 6. Om zes uur was er namelijk ontbijt hadden ze gezegd en om 7u moesten we aan de ingang van het park staan. Het ontbijt was maar beschikbaar om 6u25. Dit werd goedgemaakt door wat we voorgeschoteld kregen: vers getoast brood met verse confituur, gevolgd door een special omelet. We hadden de mensen bedankt voor het lekkere ontbijt en net toen we onze rugzak namen kwamen ze nog af met een bord vol vers fruit. Dit konden we natuurlijk niet laten staan, alles opgegeten en de bananen de rugzak in.

Net iets te laat richting volcanoes park dus. De eerste motortaxi’s die we tegenkwamen tegengehouden en richting Kinigi gereden. Eens daar aangekomen zei men ons dat we eigenlijk ook vervoer nodig hadden, maar ze kenden nog enkele chauffeurs en gingen er voor ons één opbellen. De trektocht ging richting het graf van Dian Fossey en onze gids was een flink uit de kluiten gewassen Rwandees mevrouwtje. Om 8u20 konden we uiteindelijk onze Jeep instappen.

De tocht was om misselijk van te worden (maar nu kon Nicolas wel alles binnenhouden). Na 40 min. heen en weer schudden kregen we een wandelstok en dan konden we eindelijk beginnen stappen. Er boden zich nog een aantal mannen aan om gedurende de tocht onze bagage te dragen, maar we hadden besloten niet de ‘sisi’ uit te hangen en alles zelf te dragen.

Eerst nog een stuk klimmen om dan uiteindelijk de grens van het park te bereiken. Daar wachtten 3 militairen op ons, deze moesten ons beschermen van buffels die ook in dit park leven. Vandaar begon de echte jungle zoals je hem in films ziet. Veel modder zijn we ook tegengekomen, tot onze schenen hebben we erin gezeten en dan hadden we nog geluk dat het niet regende. Daarnaast hebben we ook geluk gehad dat we enkele dieren kunnen spotten hebben: een buffel en 2 antilopen. Ook hebben we verse gorillastront gespot, maar dichter dan dat zijn we nog niet gekomen. Moesten we ze tegengekomen zijn zouden we geen foto’s mogen nemen, je zou dan vlug zeggen: “Wie gaat er ons tegenhouden?” Maar er liepen 3 mannen rondom ons met een gigantische mitraillette dus…

Na enkele uren stappen kwamen we dan aan het Karisoke research center van Dian Fossey, waar nu niet veel meer dan de fundering van overblijft. Dit werd in 1998 door het Congolese leger vernield. Na al de plaatsen waar de hutten hebben gestaan te hebben bezocht, kwamen we aan bij het kerkhof. Dian Fossey is er begraven naast heel wat gorilla’s die voor haar een belangrijke betekenis hadden. Om deze plaats nu het absolute hoogtepunt te noemen was de tocht ernaartoe te leuk, maar het was toch een van de hoogtepunten.

Daarna was er even tijd aan een kiosk om uit te rusten: plaspauze, wat suikers naar binnen werken en vervolgens terug naar de start, want het zag er naar uit dat het zou gaan regenen. Uiteindelijk heeft het maar een kwartier geregend, maar dit had toch wat gevolgen. Het hout wat daarvoor nog een zekerheid was om niet weg te zakken, was nu spekglad. Toch zijn wij 2 niet op ons gezicht gegaan, in tegenstelling tot onze gids die ons 2 keer getoond heeft hoe het niet moest ;). We moeten wel eerlijk toegeven dat, wanneer de bagagedrager van de gids er niet bij was, we ook een aantal mooie schuivers zouden gemaakt hebben (je moet wat geluk hebben he ;) ).

Dian zelf moest deze route (het was namelijk volledig dezelfde route dan deze die zij nam) 2 keer per week stappen voor boodschappen en dergelijke. Op zich viel dit nu wel mee, maar ik denk wel dat wanneer het regent net iets minder leuk zal geweest zijn.

 Achteraf heeft de gids, een geweldige madame trouwens, er voor gezorgd dat onze chauffeur ons afgezet heeft aan het busstation in Ruhengeri. Vlug nog iets gegeten en gedronken en dan op de overvolle bus richting Kigali. Ambiance verzekerd: 3 bekvechtende vrouwen die het plaatselijke bier graag lustten.

Om half 7 waren we terug in Kigali. Vervolgens zijn we gaan eten in het Fantastic restaurant, het eten is oké maar minder fantastisch dan de naam doet vermoeden en de muziek stond veel te hard.

Tot slot zijn we nog eens langs de Nakumatt gepasseerd. We hadden nog een fles rode wijn staan, maar we hadden nog geen kurkentrekker. Eerst gingen we ons nog douchen en onze schoenen wat oplappen, maar aangezien er geen water was viel dit in het ‘water’. Om deze zalige maar vrij drukke dag af te sluiten hebben we nog een glas (Zuid-Afrikaanse) wijn gedronken en de film ‘Gorilla’s in the mist’ bekeken (voor de geïnteresseerden, deze film is voor een groot deel opgenomen op dezelfde plaats als waar wij geweest zijn). Daarna zijn we dan stinkend maar voldaan in ons bed gekropen.

 Zondag was ons eerste werk douchen. Meteen wakker want het water was opnieuw ijskoud. Onze schoenen konden we nu ook wat oplappen. Voor de rest hebben we het rustig gehouden, nogal een geluk want deze tekst is nu al zo lang. 

Als u tot hier bent geraakt, bedankt voor het lezen en tot volgende week.

Groeten Dylan en Nicolas

22-04-2013 om 13:04 geschreven door dylan&nicolas  

22-04-2013 om 12:51 geschreven door dylan&nicolas