Dinsdag: onze eerste overleden patiënt is jammer genoeg een feit. We waren nog geen uur op dienst of hij deed al een eerste hartstilstand. Na heel veel chaos (het beetje structuur dat men hier heeft viel volledig weg), begon men gezamenlijk te reanimeren. In het begin met succes. Maar na de 3e hartstilstand op een half uur tijd, kreeg men hem er niet meer door. Het was nadien vooral interessant om zien, hoe men patiënten hier aflegt (er wordt nogal inventief omgegaan met compressen en dergelijke). Voor de rest was het eigenlijk een gewone stagedag, zonder meer.
's Avonds toen we gingen eten, kwam er een oudere man aan onze tafel staan. Hij vroeg ons onze pronostiek voor de match Real Madrid - Manchester United. Nadat we wat gepraat hadden over voetbal en waar we vandaan kwamen (de man was een Zweed), vroeg hij of hij bij ons aan tafel mocht zitten. Een zeer interessante babbel was het gevolg. De man verblijft namelijk al meer dan 3 jaar in Rwanda en is zeer goed op de hoogte over de politiek hier van vroeger en nu. Het is namelijk niet makkelijk om hierover meer te weten te komen, aangezien de plaatselijke bevolking hier liever niet over praat. Na ons eten, betaalde de man ons nog een pint. Uiteindelijk hebben we pas om 22u het restaurant verlaten. Onverwacht hebben we er opnieuw een 'plaatselijke' kameraad bij ;)
Woensdag was het natuurlijk opnieuw vroeg dag. Nicolas had aan de andere verpleegkundigen chokotoffs beloofd. Dit hebben we nog niet vaak gezien, net beesten die op deze zak afvlogen. Zelf had ik de 1e genomen en deze zat nog in mijn mond toen er op de tafel geen enkele meer te vinden was. Ze waren wel dankbaar, maar toen we in de namiddag terugkwamen vroegen ze zich af waarom we maar 1 zak meegebracht hadden.
Na het werk is ons internet uitgevallen. Op nog geen 2 weken tijd hebben we 1GB opgebruikt. Een blog onderhouden en skypen vraagt dus meer dan we dachten. Maar zoals jullie zien hebben we nu opnieuw internet. Ongelimiteerd deze keer en meteen voor 2 maanden. Tot slot hebben we ons een uurtje geleden overeten. Voor de mensen die dachten dat we hier zouden verhongeren: helemaal niet dus. Hopelijk komen we niet te veel bij, de broeken van onze stagepakken beginnen namelijk al te spannen ;D
We hebben gehoord dat in België de lente in aantocht is. We zijn blij voor jullie. Natuurlijk begint het hier dan te regenen en te bliksemen. Gelukkig zijn het hier niet zo'n lange buien, maar wel enorm hevige. Tussen de buien door wordt het dan wel weer 25 graden, snel terug opgewarmd dus. Maar nu opnieuw het serieuze werk: 'onzen blog'.
Zondag was het nog even bekomen van ons feestje zaterdag. Niet naar de kerk dus en uitslapen. Daarna hadden we met onze vriend Narcisse afgesproken. Een Rwandese student verpleegkundige, ondertussen onze beste vriend en gids hier. Hij ging wel eerst naar de kerk. We wouden eerst naar het museum of natural history gaan, maar dat wist hij blijkbaar niet goed zijn. Hij had ons naar een plaatselijke moskee gestuurd. Museum, moskee begint allebei met een M zeker ;).
Geen erg we wilden ook het stadion zien van Kigali. We waren net in de buurt van het 2e grootste stadion van Kigali en er was net een wedstrijd. Vraag me niet welke ploegen, ik zou het niet weten. Plaatselijke 1e klasse , 2000 Rwandese frank (2,5 euro) inkom. Niet twijfelen dus, naar binnen. Eens binnen hebben we onze ogen open getrokken. Net toen we ons een zitplaats onder het afdak gekozen hadden, begon het enorm te regenen. Met de wind erbij waren we meteen nat, en al het volk (inclusief ons) begon naar boven te klimmen. Een grote vleeshoop dus. Gelukkig stopte net voor het begin van de match de regen, en konden we rustig naar de voetbal zien. Of wat je rustig noemt, vuvuzela's, geroep, mensen die de voetbal ook nog eens op de radio volgden rondom ons, ... Een hele belevenis dus. En voor ik het vergeet, we waren voor de blauwe (iedereen rondom ons was voor de blauwe, we konden niet anders). Het werd dus zeker een feest wanneer 'onze ploeg' op voorsprong kwam :) Geroep, getier, iedereen gaf ons opeens high fives. Bijna iedereen juichte, enkel de mensen die in de bomen waren geklommen om geen ticket te moeten betalen juichten iets minder (gelukkig).
In de tweede helft, hetzelfde scenario, 2-0 dus voor ons ploeg. Uiteindelijk zijn we 10 minuten vroeger doorgegaan, om eventuele rellen en chaos te vermijden. Op deze manier waren we ook zeker dat we een bus konden nemen. Een veel te vol busje, we zagen nog maar 1 plaats vrij. Blijkbaar betekent hier een volle bus iets anders dan bij ons. Want volgens Narcisse konden we er zeker allemaal in. En de volgende halte kwam er nog wat volk bij. Maar voor 30 eurocent voor 3 personen, mag men niet klagen zeker. Vervolgens was het tijd om een douche te nemen, te gaan eten en nog eens in de supermarkt te passeren.
En dan was het al opnieuw maandag. Start van de 2e werkweek. Voor Dylan was het al meteen een zware dag, hij was namelijk pas in slaap gevallen rond half 2 's nachts. En ons werk is blijkbaar niet te onderschatten, vraag maar aan de nieuwe stagiare. 2 uur was ze bezig, en ze lag al met de voeten omhoog. Het is hier namelijk belangrijk om 's morgens voldoende te eten met de warmte.
Uiteindelijk hebben wij de dag toch overleeft, genieten van een welverdiende douche zou je dan denken. Dat is buiten het feit dat je in Afrika bent gerekend. Nu kwam er geen water uit de douche. En het beste van al, ons kraantje in de kamer kregen we niet dicht. Nog een dagje stinken dan maar, we zijn niet de enige hier. En wanneer we water hebben is er geen elektriciteit. Gisteren wou Nicolas hem scheren en was er geen elektriciteit. Dat maakt het spannend zeker ;)
Rwanda 2013
