Gisteren voelde ik me niet goed en was vooral ook moe.  Resultaat was dan ook een dagje zetel en tv.

Televisie.  Op de lagere school was het een feest wanneer we naar een aflevering van de schooltelevisie mochten kijken.  Ik vergeet nooit hoe een naakte man en een naakte vrouw als pilaren op een verhoogje stonden en ons door de -eveneens stijve (foei, Joris! )- presentator het verschil tussen man en vrouw én de voortplanting werd uitgelegd.  Erg abstract allemaal! De huidige generatie kinderen zou er nu waarschijnlijk eens goed om lachen.

Ik zie een jonge Marijn Devalck nog rondlopen als assistent van nonkel Bob in één of ander jeugdprogramma ('Wiedoewa?')(?) of Pol Ricour en Ronny Waterschoot hun typetjes spelen in 'De Opkopers' en later in 'Merlina'.  Hoe vaak droomde ik als puber 's nachts niet van Mieke Bouve, die het nichtje Ann speelde...

's Avonds kroop ik lekker tegen mijn mama aan en genoot ik van 'All creatures great and small' of 'Upstairs, Downstairs'.

Wanneer mijn papa een nieuwe jeugdkamer voor mij gemaakt had, was ik érg blij dat hij hierin ook een plaats had voorzien voor een draagbaar zwart-wit tv'tje.  En hoe blij was ik niet wanneer ik zonder al te veel storingen BRT-programma's kon ontvangen met die uitschuifbare antenne.

In de living hadden we een groter exemplaar én de beelden waren zowaar in kleur!! Het was ook érg duidelijk waarnaar het woord 'beeldbuis' verwees, want voor ons stond een zware vierkante kast met een implodeerbare inhoud.  Een afstandsbediening was er niet.  Ik heb dan ook verschillende pyjama's stuk gekropen wanneer mijn ouders van 'post' wilden veranderen of de tv te luid/te stil stond...  De antenne stond op het dak en moest -naargelang de gekozen zender- subtiel gedraaid worden.  Gelukkig moest ik niet op dat dak en volstond het om -na opnieuw te kruipen op m'n knieën- wat aan die draaiknop te prutsen.  Een afstandsbediening was er ook hier niet.

De tv.  Wanneer ik er over nadenk, hebben verschillende tv-programma's mijn jonge leven toch wat beïnvloed.  En net als nu, was het ook ontspannend, kon ik mijn hersenen even op non-actief zetten.  

Ja, Linda, dit stukje gaat alweer over het verleden. 

Tot morgen.

Vrouwen.  Ik zou echt niet zonder hen willen of kunnen leven! Maar soms wordt het leven mij als man niet altijd gemakkelijk gemaakt.  'Neen, je moet vandaag écht niet komen.' moet ik dan verstaan als: 'Ik verwacht wél dat je komt vandaag.'  Vermoeiend.

'Vrouwen' houdt voor mij echter ook in: 'verliefdheid' en 'liefde'.  

Ik herinner het me als was het gisteren: mijn eerste kus.  Ik was 14, zij 18.  'Joris, ik ben verliefd op jou.'  'Euh, ik ook op jou, denk ik??'  Ik wist écht niet wat mij overkwam.  Nooit eerder werden deze gevoelens bij mij opgeroepen.  Of verplichtte ik mezelf op dat moment om 'verliefd' te zijn? Eigenlijk wist ik (nog) niet goed wat deze woorden inhielden.  Zij was een vriendin van de dochter van een andere medewerker en kwam die zomer helpen in de jeugdherberg van mijn papa (blogje 'Stanzach').  Natuurlijk was ik zo fier als een gieter dat mijn 'lief' al 18 jaar oud was!!! Iedereen mocht (MOEST) dat weten, zeker mijn klasgenoten bij het begin van het nieuwe schooljaar!  Ik moest toch kunnen 'stoefen'? Enfin, deze eerste ervaring zou de voorloper worden van verschillende -kortstondige- verliefdheden aan de voet van de Oostenrijkse bergen.  Vakantieliefdes of hoe noemt men dit?

Met het ouder worden, werden deze verliefde gevoelens dieper en ook ernstiger.  In mijn studententijd bv. (blog 'Studententijd') had ik mijn hart verloren aan Françoise, zij het hare aan mij.  Dan weet je het wel: tijdens de lessen schreven we onophoudelijk briefjes naar mekaar en de prof die vooraan stond, vergaten we compleet.

Om als student iets bij te verdienen, werkte ik als zaterdaghulp bij Hey-mode (nu WE) in de Nieuwstraat.  Ja, dáár leerde ik Hilde kennen.  Met haar zou ik 12 jaar lief en leed delen, door haar beleefde ik de twee gelukkigste momenten van mijn leven: de geboorte van Alexander en die van An-Sofie.  

Maar er kwam een einde aan dat 'delen van lief en leed'.  'Ach, binnen zes maanden woon ik opnieuw samen met iemand.', dacht ik... We zijn nu 12 jaar verder, en... inderdaad: ik woon hier nog steeds alleen.  Niet dat het onze wil zou zijn (Linda en ik kennen mekaar al meer dan zeven jaar), maar er rest ons geen andere keuze.  Door samen te wonen zouden we uiteindelijk financieel té veel verliezen.

Maar dit belet niet dat het ontmoeten, leren kennen en omgaan van/met vrouwen het beste is, na de geboorte van mijn kinderen, wat me ooit is overkomen.

Vorig jaar verkocht ik mijn ouwe trouwe auto (BMW) en ja, dat bleek achteraf een foute beslissing.  Na een maandje met de toch wel oude Clio van onze papa gereden te hebben, keek ik uit naar iets 'veiligers'.  Waauw.  Vanaf het moment dat ik hem zag, was ik verliefd! Voor mij stond een witte Volvo C30 met donker getinte ruiten achtereaan, R-design uitvoering (sportonderstel en -interieur) .  Klassebak, vond ik.  Maar deze wordt nu -met moeilijker te been te worden- wel erg laag.  Op de koop toe is hij dan ook nog eens KEIhard.

Maar kom, gedane zaken nemen geen keer.

Een andere auto zal het dus worden.  Niet dat ik dit 'wil', maar ik kan niet anders.  Een 'andere' (tweedehands dus), want het geld dat ik op mijn spaarboekje heb staan, wil ik liever houden voor de momenten er iets dringenders gekocht moet worden (bv. een nieuwe wasmachine).  Het is nu ook niet zo dat de mutualiteit elke maand een riante som op mijn rekening stort.

7 oktober 1985.  Joepie!! Ik werd 18 jaar!! Omdat auto's me altijd al erg fascineerden, kon ik niet wachten om mijn theoretisch examen af te leggen.  Mijn ouders hadden geen auto (jaja, dat bestond ook) en Guillaume (blogje 'Stanzach') werd mijn begeleider.  Dagen hebben we tussen Zelem (waar ik woonde - dank je voor de publiciteit, Koen en Tom) en Hasselt rondgereden, uren hebben we gesleten op het plaatselijke oefenterrein om te leren parkeren of om door een smalle doorgang te rijden (die voor de gelegenheid wel éxtra smal gemaakt was).  Een servostuur had de Renault 18 niet, dus behalve rijden was het dan ook nog eens een keertje een fitnessoefening.

17 januari 1986.  'k Was toch wel niet geslaagd zeker? En dit ondanks een 'nurk' van een examinator.  Hoera!!  Maar ja, wij hadden geen auto...  Gelukkig kon en mócht ik van elke gelegenheid gebruik maken om met de auto van mijn tante, neef of nicht de straten onveilig te maken.

Dit alles om je maar te vertellen dat ik altijd graag met de auto gereden heb.  'k Vind het dan ook moeilijk om te aanvaarden dat dit nu heel wat meer moeite kost en niet echt een plezier meer is.

Komt daarbij dat ik met deze Volvo élk bultje en élk kuiltje voel.  Ja, dat ik zelfs zou kunnen zeggen of een muntstuk met de kop of met de munt naar boven op de straat ligt.

Autorijden.  Vroeger was het leuk en ik wil dat het opnieuw een leuke ervaring wordt.  Misschien helpt die 'andere' auto me hier een beetje bij.

Waarom ik hiermee begonnen ben? Zoals ik eerder al schreef in mijn tweede blogje (04/02) was het Gert (ja, en ook Noëlla) die mij ertoe aanzetten om ook eens te proberen hier wat te neer te schrijven.

Eigenlijk was het al van in mijn humaniora-tijd geleden dat ik nog opstellen en later verhandelingen schreef.  Dit is 'anders', maar toch laat het me er aan denken.

Het eerste blogje schreef ik eigenlijk alleen voor Linda, Gert en Noëlla.  Maar als snel bleek dat heel wat méér mensen hier iets aan hadden en/of dit graag lazen.  Neen, dit had ik absoluut niet verwacht.  Et voilà, zo zijn we vandaag al begonnen aan mijn 23ste stukje!  Het doet deugd wanneer ik positieve reacties krijg: mensen die er 's morgens naar uitkijken of mensen die er naar eigen zeggen 'verslaafd' aan zijn, mensen die me aanmoedigen om vooral vérder te doen.

Dit lijkt een blogje te zijn waarin alleen maar woorden geschreven worden om het blad te vullen, niet? 

Wanneer ik pás begon te werken (nog niet bij American Express) was alles nieuw voor mij: telefoon, moeilijke klanten, administratief werk...  Ik herinner me nog goed dat ik een keertje met de verantwoordelijke aan het praten was en hij/zij me vroeg 'wat ik ervan vond'.  Ik vertelde dat ik het wel fijn vond, maar dat ik niet wist of ik eigenlijk wel goed bezig was?  'Jamaar, wanneer ik NIKS zeg, betekent dit dat het goed is.'  Later heb ik onvervonden dat dit een totaal foute instelling is, want ook positieve commentaar is uiterst nuttig voor mij.  Wanneer ik bv. hoorde dat men tevreden was, deed me dat nog hárder werken! Ik wilde zéker niet teleurstellen! Net zoals ik dit ook niet wil bij het schrijven van deze stukjes. Psychologie? 

Linda merkt soms op dat het élke keer over het verleden gaat.  Is dit niet net de bedóeling van een dagboek? In ieder geval heb ik de waarzegger in mezelf nog niet ontdekt en vind ik het dan ook onmogelijk om al te schrijven wat ik in de toekomst zal meemaken. 

Bloggen.  Ja, het is een fijne ervaring.

Ja, ik ben een échte man.  Althans, dat werd toen toch zo gezegd.  Want alleen zij die naar het leger waren gegaan, mochten zich échte mannen noemen.

1986.  Met mijn humiora afgerond,  stond ik nu voor de keuze die de rest van mijn verdere leven zou bepalen.

Talen interesseerden me wel, dus leek het me logisch om iets in die richting verder te doen.  Germaanse of misschien vertaler-tolk?  Het zou uiteindelijk dat laatste worden omdat een wetenschappelijke richting me toch wat té theoretisch leek. 

'Het' VLEKHO, oftewel de VLaamse EKonomische HOgeschool in de Ginestestraat in het Brusselse Noordkwartier.  Het ganse jaar door was het net Kerstmis.  Je weet wel, gekleurde lichtjes schenen overal! Na enkele weken (ik wandelde altijd van en naar het station door de Aarschotstraat), begon ik er zelfs al verschillende mensen te herkennen en... vice versa. 

Een verwelkoming door toemalig directeur Vandenhoeck, die erop hamerde dat we absoluut Nederlands in Brussel moesten praten.  Was hij een flamingant?  'k Weet het niet.

Enkele weken later: de doop.  Jaja, ik bén gedoopt.  En hoe!  We kwamen samen bij de 'bar', zoals ze werd genoemd.  Onze fakbar, eigenlijk.  Met de nodige portie eieren, ketchup, bloem en bier in mijn haren, werd ik richting bewoonde wereld geduwd.  's Avonds moest ik dan zó naar Leuven, naar mijn kot.  Wat betekende dat ik stinkend en vuil de trein opmoest.  De bijbehorende hilariteit moet ik je niet schetsen, denk ik.

Wanneer je, net als ik, 7 jaar op internaat gezeten hebt, was het studentenleven één groot feest.  Maar ook een feest waarop gewérkt moest worden! Daar waar voordien het studeren van 20 bladzijden een héle opgave was, werd dit vanaf nu slechts een peulschil.

Gelukkig wist ik toen nog niet wat ik nu wél weet.  Misschien had ik dan een andere keuze gemaakt, misschien ook niet.  Niet dat het veel zou hebben uitgemaakt, want een professionele carrière uitbouwen zat er, tegen wil en dank, voor mij niet in.

VLEKHO.  Drie jaar zou ik daar blijven, drie onvergetelijke jaren.  Want buiten hard studeren, maakte ik er ook vrienden.  Vrienden die nu, bijna 28 jaar later, nog altijd een belangrijke plaats in mijn leven innemen.  Want buiten het opdoen van intellectuele rijkdom, leerde ik er het échte leven kennen: vriendschap, liefde, ja ook de straatmadeliefjes... 

Vandaar dat ik het zo moeilijk had om 'levenslessen' te krijgen van 18-jarigen die recht van bij mama en papa, de veilige muren van de abdij opzochten.

Mijn studententijd.  Het is een tijd die ik écht niet gemist zou willen hebben.

Eten maken.  Het is een dagelijkse 'opdracht' zonder bijgevoegde instructies of benodigdheden.  Dit wil dus zeggen dat ik me elke dag opnieuw de vraag stel wat ik nú weer zal maken?...  Jeroen Meus, Piet Huysentruyt, Jamie Oliver, allemaal geven ze me tips, maar uiteindelijk ben IK het die het moet doen, nietwaar? Laat kiezen dan al niet mijn sterkste punt zijn (zie blogje van 9 februari (Zondag)), ik moet er toch voor zorgen dat er iets op mijn bord (en vooral op dat van mijn kinderen) komt?

Gisteren ben ik de gereserveerde smartphone van mijn dochter in de plaatselijke Mobistarwinkel gaan afhalen. 

Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe we vroeger in contact konden blijven met mekaar.  Een gsm of smartphone hadden we niet (moest eerst nog uitgevonden worden), 'internet' en 'e-mail' waren woorden die we niet kenden, 'GPS' al evenmin.  En toch lukte het ons ook.  We schreven brieven naar mekaar en keken uit naar een antwoord.  Als het er snel was, kregen we dat enkele dagen later al.  Ik herinner me dat wanneer ik op internaat zat, ik élke voormiddag reikhalzend uitkeek naar de prefect die de dagelijkse lading brieven kwam ronddragen.

Of hoe ik me kon ergeren aan dat éne telefoonhokje dat wéér maar eens stuk was en ik dus niemand kon bereiken.  Met als gevolg dat, wanneer de trein vertraging had, ik één uur op de volgende bus moest wachten.  Ook al was het station maar een goeie vijf kilometer van huis...

Ik weet het, het klinkt misschien als een cliché, maar het leven leek me vroeger rustiger.  Nu loopt iedereen met een gsm of smartphone in zijn zak rond en wordt er van je verwacht dat je altijd, overal en meteen bereikbaar bent.  Of men vindt het raar wanneer er niet onmiddellijk een antwoord komt op het verstuurde mailtje. Of nog, wanneer ik vroeger met de auto naar een vreemd dorpje of een mij onbekende stad reed, waren wegenkaarten écht wel onmisbaar.  Hoe gemákkelijk was het niet om maar op een knopje te moeten drukken (en niet aan zo'n hendel te moeten sleuren) om het passagiersraam te openen en aan een passant de weg te vragen?  Word ik nu oud of had het toch zijn charmes?

Pas op, ik zou het wereldwijde web niet meer kunnen/willen missen! Wilde je vroeger iets opzoeken voor school, dan was je bijna verplicht om naar een bibliotheek te gaan. Wanneer je dan, zoals ik, in een afgelegen dorpje woonde, betekende dat dus eerst drie kwartier op de bus naar Hasselt zitten.  Nu google je het even en... voilà, je hebt wat je zoekt. 

Waren we in Oostenrijk (zie mijn blogje van gisteren),  dan waren we écht ver verwijderd van het thuisfront.  Er was wel de telefoon, maar omdat dit zo duur was, gebruikte je die maar sporadisch.  Nu volstaat het om even Skype op te zetten en je ziet en hoort je nichtje in Singapore.  Fantastisch, toch?

Wanneer ik vroeger op kot zat, had ik absoluut geen enkel contact met mijn ouders.  Behalve wanneer ik hen ZELF opbelde.  Ja, weer vanuit zo'n telefoonhokje.  Nu zitten mijn kinderen ook op kot en we mailen, chatten, bellen (ja inderdaad, met een gsm of smartphone) vaak met mekaar.

De wereld is opnieuw een stukje kleiner geworden.  Da's een goeie zaak, want Amerika en Madagascar zijn maar een druk op de entertoets verwijderd.  Nietwaar Veerle, nietwaar Kathleen? 

1970.  Mijn papa werd gevraagd om vrijwillig medewerker te worden van de V.Z.W. Sint-Paulusjeugdkampen.  Dit hield in dat Stanzach dan élke vakantie even mijn thuis zou zijn.  De bergen, de sneeuw, de Tiroolse sfeer... Maar ook: mijn kindertijd, mijn jeugd, mijn jong-volwassen leven.  Het doet me allemaal weer dromen van al die mooie momenten (al waren er natuurlijk ook minder mooie, zoals bijvoorbeeld liefdesverdriet (wat er op puberleeftijd nu eenmaal bijhoort, niet?)), van het leren skiën, maar ook van al die mensen (Tirolers en mederwerkers) die ik ginder heb gekend en die er nu niet meer zijn: Guillaume, meneer Mattheussen ('k weet niet of ik het correct schrijf, Kristel?), de nonkel, de respectievelijke echtgenotes, Tony, meneer Borginon, Yolanda, Peter, meter, mevrouw Cruysberghs, Willy, Gertrud, Marcus, Martha, ... Ach, het zijn er intussen al zovelen.

Wanneer ik bij mijn mama voor de boekenkast sta en doorheen de verschillende fotoalbums blader, word ik echt knalhard geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven (zware kost hé?).  Ik zie jonge, vitale mensen die lachen, zwanzen, een sigaret roken, kortom: genieten van het leven.  En nu... zijn ze er niet meer. Bijna niet te geloven.

Zomer 1981.  'k Was bijna 14 jaar.  's Morgens reed ik mee met Firmin om wat te kisten te helpen dragen bij de bevoorrading van de verschillende huizen (hemen).  Omdat de zon al de héle voormiddag flink van de partij was geweest, vond ik het een verfrissend idee om 's namiddags een lekkere douche te nemen.  Nu ja, 'verfrissend' werd het niet echt.  Ik weet niet of je je er iets bij kunt voorstellen, maar het was nog zo'n ouderwetse kraan met vier lange hendels per knop.  Ja, je ziet het al aankomen.  Ik probeerde de douche bovenaan vast te maken, maar... de darm bleef hangen achter zo'n hendeltje van de warmwaterknop (neen, een mengkraan hadden we niet) met als gevolg dat er bijna kokend heet water uit de knop spoot.  Hóe dat weet ik niet meer, maar op de één of de andere manier is het me toch gelukt om de kraan dicht te draaien.  Ik had net nieuwe lakens opgelegd (en die waren lekker fris), dus kroop ik snel onder de lakens omdat die toch enigszins afkoeling brachten.  Een koude douche is toen niet bij me opgekomen, misschien omdat ik 'bang' was geworden van die éne plaats?  Even later (het begon méér en méér pijn te doen), nam ik de fiets en reed ik zo snel ik kon tot bij het huis waar mijn papa samen met andere medewerkers een tasje koffie aan het drinken was.  Vanaf dat moment ging alles héél erg snel.  De vrouw van Tony (medewerker), Mia, was/is(?) verpleegster en onmiddellijk kreeg ik opgeklopt eiwit over me heen.  Tony startte zijn Citroën CX (jaja) en 'vloog' me naar Doktor Reiger in Weissenbach.  Enfin, om een lang verhaal kort te maken: ik had nét geen derdegraads brandwonden.  Enkele weken zou mijn bedje een véél te trouwe bondgenoot moeten zijn.  Maar nog geen twee weken later hing ik -met andere kinderen van medewerkers en een internationaal gezelschap- goed vastgesnoerd aan rotswanden te bengelen.  Ach ja, ik was jong hé! 

Zo'n 'Kletterkurs' (want zo heette het) heeft me wél geleerd om andere mensen blind te vertrouwen.  Dat MOEST ook wel want anderen hadden je leven LETTERLIJK in handen.

Oostenrijk, Tirol, Stanzach... Het waren mooie tijden.  Tijden die voorgoed voorbij zijn, herinneringen die herinneringen zullen (en misschien ook wel 'moeten') blijven.  Maar kom, DAT kan men mij alvast NIET meer afnemen!

Namen.  'What's in a 'name'...'

Gisterenmorgen pikkelde ik naar het station hier in Aarschot om de trein via Brussel naar Namen te nemen.

Nathalie, je weet wel, m'n goeie vriendin, wachtte me ginder op en mijn ontdekkingstocht(je) kon beginnen.  Nooit eerder was ik in deze stad, vandaar. 

De croque italienne smaakte me.  Of ik zin had om een museum te bezoeken? Waarom niet? Dus wij haar auto in en weg waren we.  Bleek nu toch wel dat er renovatiewerken bezig waren en dat dat ene museum bijgevolg gesloten was? Geen nood, in de buurt lieten zich ook schilderijen van Jean Delville bewonderen, wat we dan ook deden.  Toch wel ongelooflijk hoe die mensen landschappen en portretten konden schilderen, bijna alsof het foto's zijn!

Wat ook ongelooflijk is, is hoe vriendschap na 30 jaar complete rust, kan heropleven.  Maar vriendschap mag je niet verwarren met liefde voor je partner.  Deze liefde gaat namelijk vérder en andere  gevoelens komen hierbij kijken.

Tja, en een hele namiddag Frans praten en denken, ben ik ook niet meer gewoon zenne!   Maar beetje bij beetje komt -gelukkig- heel wat terug.

Probleem is dat zo'n uitstap enorm vermoeiend blijkt, voor mij alleszins.  Vandaar ook dat dit blogje erg kort is.  Maar het was absoluut een fijne dag! Bedankt, Nathalie!

Morgen meer.  Beloofd!

'Ik kan toch niet met lége handen binnengaan?' 'Oh ja, toch wel hoor! Je gaat op bezoek omdat die persoon je nauw aan het hart ligt, omdat je geïnteresseerd bent in diegene die in dat ziekenhuisbed ligt en je gaat NIET om bloemen of pralines af te geven!' Wanneer ik dit durf zeggen, voel ik me soms net alsof ik van een andere planeet kom.  Hoe vaak heb ik me niet geërgerd aan mensen die - absoluut met goede bedoelingen- me kwamen bezoeken.  Erg hé?

Goeiemorgen!

Pasta met scampi's.  Gisterenavond waren Linda en ik uitgenodigd bij vrienden in Diepenbeek.  Héérlijk hebben we er gegeten! Op ons bord lag er pasta, overgoten met een verrukkelijk 'scampi-sausje'.  's Avonds reden we naar de plaatselijke club en bewonderden we er hun danskunsten.

Wil nu toch wel dat ik me vreselijk slecht voelde gisterenavond?... Maar ook dát is liefde: mezelf even aan de kant zetten en mijn partner zich eens goed uit de bol laten gaan.  Mijn lichaam spartelde enorm tegen, met barstende hoofdpijn en 'lamme' bovenbenen tot gevolg.  Van mezelf amuseren kon er dan ook niets in huis komen.  Ik voelde me vreselijk schuldig omdat ik -voor mezelf althans- de indruk had de avond weer eens verpest te hebben.  Hoe graag zou ik ook eens uit de bol zijn gegaan, gewoon om even alles te vergeten...

Ja, die benen. Da's een héél raar gevoel eigenlijk.  Enkele dagen al heb ik zo'n 'speciaal' gevoel, het is niet écht pijn, wel eerder een héél zwaar gevoel in mijn bovenbenen, het gevoel dat ze in staking zijn maar mijn brein hen oproept toch hun werk te doen.  Zoiets.

En ja, dan ben ik weer eens kwaad op mezelf.  Kwaad omdat ik opnieuw de spelbreker moet zijn, kwaad omdat Linda dit niet verdient, kwaad omdat ik 'nog maar' 46 ben, maar me zo helemaal niet voel. 

Het is nu iets na zeven uur 's morgens, Linda ligt nog te slapen, mijn dochter ook.  Ik werd wakker door de hoofdpijn en onmiddellijk nadien lieten mijn benen me -op een niet zo aangename manier- weten dat ze er ook nog zijn.

Zondag is dus prima begonnen.  Maar ik wil er een mooie dag van maken, echt.  De wind is wat gaan liggen, het wordt een rustige dag.  En... sorry voor mijn gezaag hé! 

Ja, valentijn... Eigenlijk heb ik het altijd een opgeklopt en 'verplicht' gedoe gevonden, maar gisterenmorgen voelde ik me toch enigszins uitgelaten.  Ik zou haar verrassen, 'k wist alleen nog niet HOE.

Plots kwam Edison me te hulp en ik belde een bloemenwinkel niet zo ver van hier.  'Neen meneer, een baccara roos hebben we niet meer, wél nog een andere lange roos, maar die is niet zo donker...' Dan maar die gekozen en opzij laten zetten, ik zou ze in de loop van de namiddag komen ophalen.  Zo gezegd, zo gedaan.  Nog snel een kaartje gekocht in de Standaard Boekhandel en weg was ik naar Zepperen (waar Linda aan het werken was).  

En of ze verrast was! Missie geslaagd, dus!

Hoe ik Linda leerde kennen? Wel, het was in de nasleep van 'Wendy' (blogje van gisteren) dat iemand me aanraadde eens een profiel op relatieplaneet te zetten.  Reacties waren er genoeg, maar bijna allemaal hadden ze te maken met een zekere -en gelukkig snel vergankelijke, want zo oppervakkig als maar zijn kan- tv-bekendheid.   Hetzelfde dacht ik dus, wanneer ik een berichtje kreeg van Linda.  'Weer iemand die me gezien heeft...  Pffff....'  Maar ze was hardnekkig en blééf maar berichtjes sturen en... wat bleek?  Ze had het programma nog nooit gezien! Uiteindelijk reed ik naar Kinepolis in Hasselt want we zouden samen naar een film gaan kijken.  Het blééf niet bij de film en uiteindelijk mondde dit uit in een nachtje lang op de bank zitten en praten in het stadspark van Hasselt. Wanneer het langzaam opnieuw klaar werd, bestelden we een lekker ontbijt in een taverne in de buurt.  's Avonds had ik met 'de mannen van ...' afgesproken in Willy's Moustache.  Linda was ook van de partij, maar dan als mijn VRIENDIN.

En kijk, vandaag zijn we méér dan zeven jaar later en nog altijd zijn we samen.  Zonder horten en stoten is het niet verlopen, maar échte liefde kan dit blijkbaar trotseren.  Ik geef het toe, hoe langer de relatie begon te duren, hoe meer schrik ik kreeg om me 'definitief' te binden.  Buiten mijn huwelijk, dat twaalf jaar duurde, had ik nog NOOIT zo'n lange relatie gehad!... Maar kom, eind goed, al goed! Ik kon me over die onzichtbare hindernis heen trekken.

Valentijn, dus. 'De dag van de liefde.' Neen, het is écht niet voldoende om maar één dag per jaar tegen mekaar te zeggen dat je mekaar graag ziet, maar DEZE dag is als een feestdag, een feestdag van de liefde.  En ook al zaten we 's avonds moe maar voldaan elk in ons eigen huisje, de verbondenheid die ik voelde, betekende véél meer dan de kilometers die ons scheidden.

'Wie wordt de man van ...?'  Al bijna acht jaar geleden... Wat gaat de tijd toch snel!  

Ooit heb ik een contract getekend dat ik gedurende dertig (30!) jaar hierover geen details mag vertellen, dus ik vrees dat jullie nog een goeie 22 jaar zullen moeten wachten... 

Waarom ik er ooit aan meegedaan heb? Ik herinner me nog goed de avond van de 'oproep' op VTM.  'Allez, papa, zou DAT nu niet een goeie vrouw voor jou zijn?'.  Mijn dochter stelde me die vraag en wanneer ik eerlijk was, wilde ik eigenlijk best wel graag de échte IRIS leren kennen en NIET het typetje aan wie we altijd zó gemakkelijk denken. 'Mocht Iris hier nu in Begijnendijk wonen (buurgemeente van Aarschot), zou ik met véél plezier eens een glaasje met haar gaan drinken.', was mijn repliek.  Van het één kwam het ander en na heel wat aandringen (van mijn dochter, van Hilde (met wie ik ooit getrouwd was)) schreef ik dan toch maar eens een mailtje.  NOOIT had ik gedacht hier nog iets over te vernemen, want ik dacht wel duidelijk geweest te zijn: 'Het is ZO al erg moeilijk om een geschikte partner te vinden, laat staan dat je dit dan doet voor héél kijkend Vlaanderen (met alle nodige commentaar vandien).' Maar toch belde het productiehuis mij op en nodigde me uit voor een gesprek. Nu ja, wat kon ik méér vertellen dat wat ik hen geschreven had? Dat deed ik dus ook en ik vermeldde eens te meer dat ik géén fan was en ook geen geheime aanbidder of zo! Ik nam afscheid met de woorden: 'Ik wens jullie en jullie programma veel succes!', stapte in de auto en reed naar mijn huisje.  Hoe groot was dan ook mijn verbazing wanneer ze me NOG eens wilden zien voor een tweede gesprek, dit keer samen met de producer.  

Het was de tijd van 'Temptation Island' en ik las in de boekjes wat er allemaal over die mensen geschreven werd...  Ik nam de telefoon en zei hen dat ze mij absoluut mochten schrappen van de lijst want dat ik NIET wilde dat er ZO'N dingen over mij geschreven zouden worden!! Ook al zijn deze verhalen dan compleet verzonnen, TOCH zijn er altijd mensen die maar al te graag die gemene roddels willen geloven.

Maar kom, het verhaal ging verder, want ze wilden me toch graag opnieuw overtuigen om wél mee te doen.  Wat hen uiteindelijk ook gelukt is.

Of ik er spijt van heb? Nee hoor! Het was een hele ervaring en televisiekijken was sindsdien nooit meer als voorheen.  De spontaneïteit die vaak wordt opgedrongen in heel wat programma's, werd sindsdien bijna altijd ontmaskerd als: 'Dit hebben ze zéker drie keer opnieuw moeten doen.  Kijk bv. maar eens naar waar de camera moet staan bij de verschillende shots.'  Ja, het was een totaal nieuwe wereld die voor mij openging en ik ben blij deze ervaring bij op mijn 'curriculum' te mogen schrijven.

Maar 'verliefd' worden tijdens het programma? Neen, dat was niet aan mij besteed.  Nooit was ik eens alléén met haar, altijd waren er wel camera's in de buurt, altijd liepen er wel productie assistenten rond.  Mekaar écht leren kennen was er -voor mij althans- dan ook niet bij.  Moet ik je nog vertellen dat ik het hélemaal niet erg vond om naar huis te (mogen) gaan? 

Afasie.  Ik heb het woord opgezocht, want ik was eigenlijk op zoek naar een medische term.  Ik denk dat dit begrip wel enigszins in de buurt komt van wat ik bedoel.  Enkele weken al heb ik last om sommige woorden correct uit te spreken of zinnen hardop voor te lezen.  Ik word dan écht kwaad op mezelf, omdat ik verdomd goed wéét wat ik wil zeggen.  Het komt er op dat moment alleen niet uit zoals ik het eigenlijk zou willen! Frustrerend!

Oh, ik word wel meer kwaad op mezelf.  Zonder stok ben ik net een pinguïn: ik waggel van links naar rechts, het is net alsof ik teveel gedronken zou hebben.  Hihi, was dat maar waar, dan wist ik tenminste wat de oorzaak was! Of wanneer ik weer eens een afspraak moet afbellen omdat ik het op dat moment écht niet zie zitten of ik me niet met de auto zie rijden... Of wanneer ik zie dat de strijk zich maar blijft ophopen en ik er gewoon niet toe kom om het strijkijzer vast te nemen... 

Weet je dat ik soms jaloers ben op mensen die gewoon kunnen wandelen zonder hierbij hoeven na te denken? Erg hé! En ja, dan ben ik kwaad op mezelf, want tot april/mei van vorig jaar kon ik OOK normaal wandelen zonder grote problemen.

Goh, dat evenwicht hé... Hoe kan ik dat het beste omschrijven? Ik zal proberen... Wel, wanneer je bv. rechtstaat op een draaistoel om ergens aan te geraken, ZO voel ik me de hele dag door.  

Maar afasie dus.  De eerste keer dat dit mij overkwam, stond ik er eigenlijk niet bij stil.  Iederéén verslikt zich wel eens in een woord, in een zin.  Maar het overkomt me nu alsmaar vaker en net zoals Calimero vind ik dit 'niet eerlijk'!  Tja, wanneer ik het allemaal eens op een rijtje zet, zijn er het voorbije jaar eigenlijk wel meer dingen verergerd. Maar ja, over een kleine maand mag ik onder de scanner en dan zullen we ook effectief kunnen ZIEN of er iets aan de hand is en zo ja, WAT dan precies.  Da's nog zoiets.  Het is als een mes dat aan twee kanten snijdt, want langs de éne kant hoop ik dat ze iets 'zien' (zodat ze er ook iets aan kunnen doen), maar langs de andere kant hoop ik dan weer dat het vals alarm is en dat er 'niets' aan de hand is.  Moeilijk.  Wait and see.

Vandaag wordt gewoon een lui dagje.  Soms doet dat ook eens deugd.  Tot morgen!

Eergisteren vroeg iemand me of ik me niet vaak eenzaam voelde hier boven op 'mijn' berg?  Eenzaam?? Neen, absoluut niet!! 'Alleen' wel, ja.  Maar dit is -naar mijn aanvoelen- TOTAAL iets anders dan 'eenzaam'.  Ik bén graag even alleen.  Ik kan ervan genieten.

Zeven jaar zat ik op internaat, nadien op kot en in de abdij.  Veel was ik dus alleen, maar eenzaam heb ik me nooit gevoeld.  Er waren altijd vrienden en vriendinnen met wie ik kon praten, naar wie ik kon bellen, naar wie ik toe kon gaan. Soms om te wat te lachen, soms ook om eens goed uit te huilen. Een lach en een traan, inderdaad. 

Ook heb ik hier fantastisch goeie buren, buren zoals ik er nog nooit heb gehad.  In december 2012 moest ik afscheid nemen van mijn allerliefste buurvrouw, van Tina, met wie ik -vooral tijdens dat laatste jaar- een héél nauw contact had! En ja hoor, ik mis haar erg, élke dag nog!  Twee weken later is mijn papa heel onverwachts tot bij Tina gegaan en moest ik ook van HEM afscheid nemen.  Onnodig je te vertellen dat december 2012 een wel heel erg zware maand voor mij was.

Wanneer ik in het najaar van 2012 élke dag naar Leuven moest om mijn hoofd te laten bestralen, wilde een andere buurvrouw absoluut mijn dagelijkse taxichauffeur zijn (28 keer!). Nooit zal ik DIE geste vergeten! Want sommige dagen moest ik om 8 uur 's morgens al ginder zijn en met de gekende file in de ochtendspits was dit zeker niet evident. Maar zij DEED het toch maar, ondanks het feit dat zij (door haar CVS) het bij momenten erg moeilijk had.  Ook Tina reed me enkele keren, ondanks alles...

Maar kom, het ging over 'eenzaamheid', 'het zich eenzaam voelen'.  Ik prijs me gelukkig dat ik dit gevoel zelden of nooit heb gekend.  Zelfs vorig jaar niet, wanneer het écht heel slecht met me ging, mentaal dan, bedoel ik.  Ik beefde, ik reageerde enórm emotioneel, ik liep 's nachts de trappen op en neer, ik wandelde (wanneer ik weer eens niet kon slapen) in mijn pyjama en kamerjas over de -gelukkig doodse- straat.  Dankzij een andere lieve buurvrouw kreeg mijn lichaam voedsel, want eten interesseerde mij op dat moment helemáál niet. Ik denk dat dit ook de reden is waarom het mij nu absoluut geen moeite kost om me in te leven in het doen en laten van een depressief persoon.  Vroeger zou ik dit NOOIT zo goed begrepen hebben.  Dit was een ver-van-mijn-bed show en 'stelden die mensen zich aan, zochten aandacht'...   Hoe onwetend en vooral verkeerd reageerde ik toen!! Het lijkt me dat je pas écht weet wat er in zo iemand omgaat, wanneer je dit zelf óók hebt gevoeld... Verschrikkelijk gewoon!

Ja, 'vrienden'...  Wat zou ik zonder hen beginnen?  DAN pas zou ik ECHT eenzaam zijn!!! Dank je dat jullie er zijn.  Ik wil en zal er ook altijd voor jullie zijn! Beloofd! 

En neen, ik schrijf het niet meer! 

Facebook.  Hou ik ervan of hou ik er net niet van? Ik denk wel dat ik ervan houd, gewoon al omwille van het feit dat er heel wat mensen uit mijn jeugd en jongvolwassen leven zijn, met wie ik anders NOOIT opnieuw had geschreven, laat staan hen zou hebben gezien!

In 1985 trok in met bus en trein naar een taalkamp in Izegem.  'Es lebe die deutsche Sprache!'  Het was voor mij een héle belevenis, want van Limburg naar Izegem, dat was géén sinecure.  Internet bestond nog niet en alles mocht ik opzoeken met zo'n papieren trein- en busgids.  Veel herinner ik me niet meer van dat taalkamp, alleen dat ik razend verliefd was op een meisje dat ook aan die cursus deelnam.  Jaren heb ik niets van haar gehoord, zij ook van mij niet uiteraard.  Maar via facebook zijn we toch opnieuw met mekaar in contact gekomen. Onlangs hebben we een hele tijd met mekaar gechat en het is gewoon hartverwarmend om zo'n verloren gewaand contact opnieuw te zien en te voelen herleven! Intussen zijn we allebei getrouwd ('geweest' voor mij) en hebben we allebei 2 prachtige kinderen.  Het leven is verder gegaan, zowel voor haar als voor mij.  En de puberale verliefdheid is stilletjes aan verwaterd (wat je na bijna 30 jaar ook wel kunt verwachten).  Maar sommige dingen blijven: het goed kunnen praten met mekaar, het mekaar onmiddellijk begrijpen en ja, ook na 30 jaar, de vriendschap.  Is het niet, Claire? 

Of bv. Nathalie over wie ik in een eerdere blog al schreef.  Ook zij is op deze manier opnieuw in mijn leven gekomen. Haar leerde ik kennen in mijn geliefde Stanzach (jodelahitie) waar ze samen met haar jiujitsu-club het Lechtal verkende vanuit de 'jeugdherberg' van mijn papa.  Zij was jarenlang 'verdwenen' uit mijn leven en -mede dankzij facebook- hebben we nu opnieuw héél regelmatig contact en zijn we zelfs in Brussel een glaasje gaan drinken.  Blijkt dat ze lijdt aan die éne vreselijke ziekte en dat dit dan alweer een speciale band schept.  Ook zij is getrouwd en heeft twee kinderen.  't Kan verkeren, zei Bredero, en gelijk hád hij! 

Dus: 'Dank u, meneer Zuckerberg!'.  Dank u voor al die herwonnen contacten. Dank u voor het ontdekken dat échte vriendschap NOOIT verloren gaat, zelfs niet na een decennialange stilte.  Met déze gedachte in mijn achterhoofd wil ik de jaren die er nog voor me liggen, gebruiken om mijn leven ZINVOL door te brengen. Werken kan/mag niet meer, andere dingen daarentegen wel! 

En ja, het wordt stilletjes aan afgezaagd, niet? Carpe diem! 

Mijn moederke... 

Gisteren zijn mijn dochter en ik nog eens op bezoek geweest bij mijn mama, ook de meter van mijn lieve An-Sofie.  Eenentachtig is ze ondertussen, over enkele maanden mogen we er -hoop ik!- nog een jaartje bijschrijven! 

Een tijdje geleden adviseerde de neurochirurg me om de dosis Medrol (cortisone) kort te verhogen (32mg) en nadien opnieuw af te bouwen tot het huidige niveau (8mg/2dagen).  Volgens de score, had dit wel dégelijk een effect op het evenwicht, maar aan de hoofdpijn veranderde het niets.

Begin maart mag ik opnieuw op dat bedje gaan liggen om in die tunnel geschoven te worden.  Benieuwd of er nu wél iets 'afwijkends' te zien is...

Ach, intussen geniet ik van mijn vrienden, geniet ik van mijn kinderen, geniet ik van de liefde van Linda en geniet ik van mijn moederke.  'Geluk bestaat uit kleine dingen', zegt men.  Daar trek ik me dan aan op en houd mijn leuze aan: Carpe diem. 

De klokken van de O.L.V.-kerk laten vandaag duidelijk van zich horen.  Vandaag is het 'de dag des Heeren'. Rustdag ook, een dag om de voorbije week even te overpeinzen. 

Maandag begonnen met mijn blogje en... héél wat meer reacties gekregen dan ik verwachtte!! Mijn idee was een paar lezers te hebben (die bv.zelf ook een blogje hebben), het werden er dus enkele meer. 

Gisteren naar de winkel geweest, mijn lijstje paraat, maar kiezen zul je, desondanks! Kiezen... da's nog zoiets. Ik heb het altijd al héél erg moeilijk gevonden.  Misschien omdat ik een weegschaal ben? Kies je voor het éne, wil dat automatisch ook zeggen dat je NIET kiest voor het andere.  Heb ik dan wel de GOEIE keuze gemaakt?  Had ik niet beter TOCH voor dat andere gekozen?... Stiepelzot word ik ervan! Maar wanneer je éénmaal je keuze hebt gemaakt, is het zaak ERACHTER te blijven staan.  Op DAT moment leek het je de béste beslissing, dus... Nadien, wanneer je de toekomst al kent, is het natuurlijk allemaal héél gemakkelijk en zie je duidelijk de GOEIE oplossing... Maar da's wanneer je alles al weet, uiteraard.  Knopen zijn er om door te hakken, ook al valt hierdoor het tentzeil soms op je kop.  Het enige wat je dan kunt doen is hieruit léren en ervoor proberen te zorgen dat je de volgende keer wél de goeie knoop doorhakt!... 

Zo dacht ik -intussen al bijna 26 jaar geleden- dat een leven vol gebed en toewijding het mijne zou geweest zijn. Maar nog geen zeven weken later wist ik -noodgedwongen, maar toch- dat een kloosterleven een verkeerde stap was voor Joris Colin.  Heb ik het daar nadien nog moeilijk mee gehad? Ja.  Heb ik het me ooit beklaagd? Neen. Het was de verkeerde knoop en ik heb er toen lessen uit proberen te trekken.

Veelal hebben verkeerde beslissingen toch nog een enigszins positieve wending gehad: zonder deze abdij-ervaring bijvoorbeeld, had ik me heel waarschijnlijk ALTIJD afgevraagd of DIT niet de weg was die ik had moeten bewandelen. Nu weet ik het wel zéker: het was voor mij een VERKEERDE weg.  Dankzij deze ervaring zijn uiteindelijk Alexander en An-Sofie wél geboren kunnen worden.  Kinderen (intussen volwassenen) die ik voor geen geld meer zou willen/kunnen missen!

Kiezen... voor de keuze staan.  Eigenlijk is dit iets wat je héle lange leven gebeurt.  Het leven is doorweven van keuzes maken en loopt snel -soms véél te snel- verder op het door jou ingeslagen pad.  Je kunt het misschien vergelijken met een stroomdiagram: Doe ik dit? Ja  Nee, enz...  Of vergelijk het met een treinspoor: je kunt de wissel naar links of naar rechts zetten.  Een keuze, met -wanneer verkeerd- desastreuze gevolgen. 

Toch is niets verloren, want er is nog altijd het heden en er komt nog altijd een toekomst.  Punt is om te proberen die verkeerde beslissingen niet OPNIEUW te nemen.  En dus wil ik kunnen genieten van elke dag, wil ik later kunnen genieten van mijn oude dag.  Ja, je weet het al: carpe diem.

Sommigen vinden het zó moeilijk te begrijpen dat ik niet alleen maar vriendschappelijke gevoelens kan hebben voor mannen, maar ook voor vrouwen! Vaak wordt daar dan 'iets anders' bij gedacht.  Met een man mag je afspreken zoveel je wil, maar o wee wanneer het met een vrouw is.  Dan is er méér aan de hand...

Ik vind vriendschap nochtans een uiting van jezelf.  Want ALTIJD is er een andere persoon bij betrokken, ALTIJD is er iemand die graag in je buurt is, die graag met je praat.  Praten in de ruime betekenis dan, ook computergesprekken kunnen héél open zijn en gebaseerd zijn op vertrouwen.  Vriendschap betekent ook dat ik van die persoon hou en vice versa.  Waarbij 'houden van' wil zeggen dat die persoon heel wat bijdraagt aan mijn leven en dat ik die persoon niet meer uit mijn leven zou kunnen/willen wegdenken.

Soms ontstaan vriendschappen 'uit het niets'.  Zo raadde me één van 'De mannen van...' (je weet wel ;-))(dank je, Franky) aan om een vriendschapsverzoek te sturen naar iemand die zich in een ongeveer gelijkaardige positie bevindt.  Daar waar het aanvankelijk een beetje aftasten was, merkte ik al snel dat onze golflengtes heel dicht bij mekaar liggen. Dank je, Kristien, om dit vriendschapsverzoek te aanvaarden.  Het doet DEUGD om met iemand te kunnen praten die je begrijpt zonder daar moeite voor te moeten doen. Gewoon omdat die persoon dezelfde dingen meemaakt en ervaart.  Pas op, dit doet daarom GEEN afbreuk aan het begrip van Linda of van andere vrienden die écht wel hun best doen.  Alleen is dit 'anders'... ik kan het niet goed uitleggen.  Kristien zal me wel begrijpen. ;-)

Of nog, het opnieuw doen ontwaken van een vriendschap die 30 jaar in een soort van coma heeft gelegen.  Ook deze persoon wordt geplaagd door die vreselijke ziekte... Onze vriendschap wás er al die tijd wel, maar er gebeurde niets mee.  N'est-ce pas, Nathalie? ;-)

Of nog het herontdekken van een vriendschap die méér dan twintig jaar geleden begon.  De fase waarin hij zich nu bevindt, is bij mij -gelukkig!!- al een beetje voorbij... Ook DAT schept een band, samen met de vele herinneringen.  Dank je, Gert, dat je er bent.  Maar ook de vriendschap van zijn lieve partner, Noëlla, mocht ik vinden.   

Het hebben van vriendschappen vind ik zo belangrijk in mijn leven.  Het is 'anders' dan bij Linda, want daar is er méér dan alleen maar vriendschap in het spel.  Echte vriendschap is voor mij voor het leven.  Ik zou NIEMAND van mijn vrienden kunnen laten vallen, gewoon maar omdat het mij op dat moment beter zou uitkomen.  Omgekeerd weet ik dat dit ook zo is en dat ik ALTIJD beroep op hen kan doen.  Waarvoor dank!!

'Hou van de ander als van uzelf.'  Hoe waar zijn deze woorden.  Eerst en vooral moet je JEZELF graag zien. Soms is dat niet gemakkelijk, bv. wanneer ik weer eens tegen een deurstijl aanloop. ;-)  Maar ik aanvaard me zoals ik ben, enfin dat probeer ik toch! ;-)  

Ach mensen, het leven is mooi. Echt. Ik geniet van elke dag, ook al is het er eentje met regen en wind, zoals vandaag.  Omdat ik DANKBAAR ben voor het leven. Carpe diem.

Amai, het waait! Zeker hier op onze berg! Ik ben blij dat dit keer de schutting nog niet is losgeraakt... ;-)

Waaien, wind... Het leven is eigenlijk zoals de wind: je moet dingen kunnen laten OVERWAAIEN, je moet dingen kunnen vergeven, je moet dingen kunnen vergeten. Weggewaaid met de wind, zoiets.  Ik wil niet blijven stilstaan bij dingen die mij zorgen baren, ik wil niet blijven stilstaan bij dingen waar ik ongelukkig van word. Iedereen verdient een tweede kans, misschien een derde, vierde... 'Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen'.

Soms zeggen mensen me: 'Maar in de zomer zit je toch de hele dag in je tuin te werken en dan heb je géén hoofpijn!'... Ach, was dit maar zo.  Feit is, dat wanneer ik bezig ben, ik het een beetje 'vergeet'.  Maar van zodra ik ophoud en opnieuw naar binnen ga, rust, ... komt die pijn ONMIDDELLIJK terug.  Dit wil dus zeggen dat hij NOOIT is weggeweest.

Maar ik wil positief zijn en genieten van de dag.  Gemakkelijk is het niet wanneer je constant geconfronteerd wordt met je gebreken.  Ik wil echter niet de 'zeurkous' of de 'klager' zijn! Meestal houd ik die dingen dan ook gewoon voor mij.  Het doet echter goed dit hier nu eens op te schrijven en te delen met 'de wereld'.

Laat de wind de verheerlijkende gedachten aan het verleden wegwaaien, zodat mijn hersenen zich volledig kunnen concentreren op het heden! Carpe diem!

Luisteren... ACTIEF luisteren... Voor sommigen lijkt dit ZO moeilijk te zijn...

Enkele dagen geleden was ik gemoedelijk aan het praten met iemand maar na een tijdje viel het me op dat hij enkel en alleen maar over zichzelf praatte, enkel en alleen in zichzelf geïnteresseerd was.  Hij praatte, ik luisterde... Een gesprek kon je dit dan ook niet noemen, want de communicatie verliep maar in één richting, het was bijna een 'rond punt' met hém in het middelpunt.

Waarom is het zo moeilijk écht te luisteren? Omdat je alleen de goeie dingen wil horen? Omdat je alleen maar interesse hebt in iemand wanneer alles goed gaat?... Nochtans doet het deugd wanneer ook JIJ je hart kunt luchten, wanneer ook jij kunt laten weten dat niet alles altijd rozegeur en maneschijn is. Het rare is dat men wél van jou verwacht dat je zou luisteren naar de ander zijn/haar verhaal.

Men zegt en schrijft dat praten onmisbaar is in een relatie.  Maar praten houdt ook in: LUISTEREN. En dit zonder te oordelen, zonder te veroordelen.  Natuurlijk heb je je mening en natuurlijk mag je die ook uiten, maar laat a.u.b. de ander eerst uitpraten.  Vele misverstanden ontstaan doordat de GANSE boodschap niet verteld kon worden en men al voorbarige conclusies trekt.

Carpe diem. Heb je medemens lief. LUISTER alsjeblieft naar hem.

Denken, zoals het denkertje hiernaast... Soms doet het goed om even stil te staan bij je eigen leven.  'Waarom toch??', vroeg mijn lieve papa zich zo vaak af wanneer hij vastgebonden in zijn ziekenhuisbed lag. Soms stel ik mezelf ook die vraag.  Waarom moest ik dat ding nu in mijn hoofd hebben zitten? Waarom hebben vele mensen na de operatie weinig tot geen last meer? Waarom ik wél? Waarom ziet mijn leven er nu héél anders uit dan ik vroeger ooit droomde? Waarom heb ik geen huis meer van mezelf? Waarom ben ik gescheiden? Waarom kan ik niet gewoon gaan werken zoals iedereen? Waarom waarom waarom...

Maar dit zijn vragen waarop je geen antwoord kunt geven.  Het zijn alleen maar vragen die je ongelukkig maken.  Ongelukkig omdat je teert op het verleden.  Ongelukkig omdat je alle heil alléén maar ziet in dit VOORBIJE verleden...  Je vergeet de toekomst, je vergeet het heden.  Want DIT is uiteindelijk het belangrijkste: het HEDEN!! Carpe diem.

Carpe diem.  Alleen laat elke dag je niet toe zin te hebben in dat 'plukken'... Wakker worden met hoofdpijn, waggelen naar de badkamer, jezelf vasthouden aan de trapleuning om niet naar beneden te vallen... Er zijn fijnere manieren om de dag te beginnen, denk ik dan.  Maar ik kijk buiten en... het zonnetje schijnt! De vogeltjes fluiten wel nog niet, maar dat denk ik er dan graag bij! Het wordt een mooie dag, ook al zal de zetel mij opnieuw (te) veel zien vandaag.

Als titel koos ik 'Geef me een kus', naar het liedje van Stijn Meuris.  'Geef me een kus', geef het LEVEN een kus.  Ik geef het toe, het leven spaart je niet altijd, maar het leven blijft mooi zolang we er ZELF iets moois van proberen te maken! 

Zaterdag, begrafenis van de moeder van een buurvrouw.  Ongewild werd ik opnieuw geconfronteerd met het verlies van mijn papa in december 2012.  Maar tegelijk werd het me eens te meer duidelijk dat ik moet genieten van de personen die er wél nog zijn en niet enkel terugdenken aan zij die er NIET meer zijn... Het leven gaat ongenadig door en zichzelf wentelen in verdriet en gemis brengt alleen maar ONgelukkige gevoelens met zich mee.  En zoals ik mezelf ALTIJD al heb voorgehouden: 'Je kunt pas iemand gelukkig maken wanneer je ZELF gelukkig bent!'.

Neen, het leven loopt niet altijd van een leien dakje. 'Lopen' moet je dan ook ironisch begrijpen, want sinds juni 2013 is mijn trouwe bondgenoot een wandelstok.  Daar waar het in het begin wennen was aan dit 'derde been' (vooral omwille van 'de mensen'), is dit nu een deel van mezelf geworden.  Mijn evenwicht is verstoord en zowel mijn neurochirurg als de verschillende scans kunnen -nog?- niets afwijkends aanwijzen.  Feit blijft dat de 'last' er is, maar ook met deze beperkingen geniet ik van wat ik wél kan! 

Werken hoort er al járen niet meer bij en ook DAT is niet gemakkelijk om te verteren.  Je lichaam beveelt je 'anders' te gaan leven, maar je brein is daar niet altijd klaar voor... Je mist de vele sociale contacten, je mist ook de regelmaat in je leven.  Tien jaar geleden vond ik me 'véél te jong' om al met pensioen te gaan, vandaag heb ik me er echter bij neergelegd dat werken niet meer tot de opties behoort, jonger worden we er ook niet op.

Ja, soms bekruipt me het -onaangename- gevoel dat mijn glorierijke jaren stilletjes voorbij gereden zijn terwijl ik van de éne operatie naar de andere reisde.  Maar, zoals ik eerder al schreef, het heeft géén zin om te denken hoe het had KUNNEN zijn, ik probeer te genieten van de dingen die er nu wél zijn!

'Carpe diem'.  Want élke dag kan de laatste zijn en dat geldt voor iedereen...