De laatste maanden ben ik erg snel moe.

Volgens mijn neurochirurg loodst mijn lichaam bijna alle beschikbare energie naar 'het proberen oplossen' van de verschillende functieuitvallen (afasie, evenwicht, concentratie) zodat er nog maar weinig energie overblijft voor de dagdagelijkse taken.  Vandaar ook mijn bitstrip van enkele dagen geleden: 'Moe zijn betekent NIET dat je lui zou zijn.' (zie hiernaast)

Een jaar geleden was ik álles moe.  Ik was het moe om 's morgens wakker te worden van de fluitende vogels, ik was het moe om naar beneden te gaan om te ontbijten, ik was het moe om gewoon al maar te éten.  Ik was het moe om te leven.  Ik was depressief.  Nooit had ik gedacht dat dit me zou kunnen overkomen.  Ok, ik had er al veel over gehoord en gelezen, maar het zou altijd met anderen gebeuren, toch?

Niet dus.  Het overviel me, maar -wanneer ik erover nadenk- was het toch ook een beetje als een sluipende moordenaar.  In december 2012 verdween eerst Tina uit mijn leven, twee weken later moest ik dan afscheid nemen van mijn vader.  Het gemis dat eerst vooral voelbaar was, werd later ook tastbaar.  De geldelijke hulp die m'n papa me soms bood, viel noodgedwongen weg.  Ik ervoer niet alleen het verdriet, maar ook de financiële moeilijkheden.  Onnodig je te vertellen dat een invaliditeitsuitkering niet zo veel voorstelt.

Prins Laurent is opgenomen in het UZ Sint Lucas, op de psychiatrische afdeling.  Ik had nooit gedacht zelf zó te kunnen verlangen naar een psychiatrisch gesprek.  'Dat is toch alleen maar voor wanneer je gek bent?' Eén van de véle vooroordelen die ook in mij leefden.  Maar antidepressiva en gesprekken met mijn psychiater hebben ervoor gezorgd dat ik weer de Joris ben die hier elke dag een stukje kan schrijven.  En daar ben ik blij om.

Met scha en schande ben ik gaan inzien dat depressief zijn een ziekte is net zoals het hebben van bijvoorbeeld een maagzweer.  Het is niet omdat de verkeerde beestjes in iemands hoofd zitten, dat je dit mag afdoen als: 'Hij beeldt het zich maar in.' of 'Hij zoekt alleen maar de aandacht.'  Neen, ernstig genomen worden is net op die momenten zó belangrijk.  Het is belangrijk omdat je aan jezelf twijfelt, omdat je jezelf niet ernstig kan of wil nemen.  Je doet en zegt dingen die je niet wil doen of zeggen.  Het is alsof andere machten de controle over je denken en doen overnemen.  En goede machten zijn het niet.

Moe.  Ik werd moe van mezelf.  Gelukkig kon de liefde en de vriendschap die ik mocht ervaren, me weer wat wakkerder maken.

Op vrijdagavond kijken An-Sofie en ik steevast naar The Voice van Vlaanderen (TVVV), zij het wel dat zij soms naar een ander toestel kijkt, bv. wanneer ze bij Hilde is.

Op zaterdagavond kijken we naar The Voice UK op BBC en hoe groot is het verschil tussen de juryleden hier en ginder.  Op de BBC gaan 'mislukte' kandidaten tijdens de Blind Auditions met een oprecht goed gevoel naar huis.  De verschillende juryleden nemen de moeite voor een uitgebreide babbel en komen hun stoel uit om een eveneens fysieke bemoediging te geven.  Hoe koel lijkt het er bij ons in Vlaanderen dan aan toe te gaan!

Ik vind het belangrijk dat je wanneer je -dit keer- niet geslaagd bent, je toch met een opgeheven hoofd de zaal kunt verlaten.  Het werkt BEmoedigend, niet ONTmoedigend (zoals hier bij TVVV).  Het geeft je de kracht om op de ingeslagen weg verder te gaan en om jezelf proberen te verbeteren.  Je hebt nooit het gevoel een 'loser' te zijn.

Het gevoel een 'loser' te zijn, heb ik zéker niet wanneer ik samen met m'n dochter in de zetel zit.  Ze wordt er 19, maar op deze momenten zie ik toch weer heel eventjes dat kleine meisje.  Ik geniet van deze momenten, momenten die schaarser geworden zijn met het vorderen van de leeftijd.  Wat uiteraard ook heel normaal is.  Toch mis ik ze, die innige momenten van vroeger.  Nu zit er een volwassen vrouw naast mij en niet meer dat kleine, hulpeloze wezentje dat zonder de hulp van mama of papa totaal verloren is.  Ze zit op het RITS in Brussel, heeft een kot op de campus van het UZ in Jette en leeft haar eigen leven.  De rol van mama en papa is teruggeschroefd tot 'de personen die er altijd waren, er altijd zullen zijn en die ik doodgraag zie.'

Want dat hebben Hilde en ik Alexander en An-Sofie proberen bij te brengen, nl. dat alles begint met liefde en RESPECT .

Laat het nu net dat respect zijn dat ik veel meer terugvind bij The Voice UK.

'Daar is de lente, daar is de zon.  Bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen.  De Falus Inpudibus staat al in bloei.  En de blaadjes krijgen bomen.'  Zo zong het Jan De Wilde.  En zo voelde ik het gisteren ook aan.  

Het weer leek me ideaal om m'n gazonnetje te verticuteren.  Alle dode grassprietjes werden eruit gekamd om plaats te maken voor gezonde, frisgroene grashalmpjes.  Het is net zoals bij het snoeien ('Gras' 06/03).  Ook bij ons mensen is dit de wet van de natuur.  Stel je voor dat Napoleon en Caesar hier nog altijd zouden rondlopen? Ik denk dat de wereld er toch wel anders zou uitzien.

Ik heb al té vaak afscheid moeten nemen, definitief afscheid moeten nemen.  Hoe ouder je wordt, hoe meer je hiermee wordt geconfronteerd.  December 2012 was een wel erg zware maand, want ik moest afscheid nemen van mijn lieve buurvrouw Tina en van mijn allerliefste papa.  De wereld leek stil te staan.  En toch draaide hij door.  Alles ging zijn gewone gangetje.  Het verdriet werd wel draaglijker, maar het gemis zou blijven.  Ik denk dat dit de rest van mijn verdere leven zo zal zijn.

Ik leef nu een 'ander' leven, een leven zonder hen wiens aanwezigheid zó vanzelfsprekend was.  Vandaag trek ik me op aan mensen van wie ik het vroeger niet gedacht zou hebben.  Uiteraard trek ik me ook op aan hen die altijd al een plaats in mijn leven gehad hebben en die hier -gelukkig- nog rondlopen.

Gek eigenlijk, hoe ik dacht dat dit definitieve afscheid nemen alleen maar bij anderen zou voorkomen.  Natuurlijk wist ik wel beter.  Maar misschien WILDE ik het gewoon niet weten?

De wereld ziet er 'anders' uit en toch ook weer niet.  Ik moet verder met de mensen van wie ik houd: Alexander, An-Sofie, mijn mama en Linda.  Nu ben ik er voor MIJN kinderen, nu neem IK die taak over van mijn vader.  En ooit zullen mijn kinderen van mij afscheid moeten nemen. Zo zal het altijd gaan, tot in de eeuwen der eeuwen.

Verticuteren.  Het was een hele inspanning.  Ik hoop dat het resultaat gezien zal mogen worden.

Mijn kot lag op het Ijzerplein in Brussel.  Het was in de Noorderwijk, maar die Noorderwijk zag er wel totaal niet uit zoals nu! Het was een eerder 'ongure' buurt waar je liever niet kwam wanneer het niet echt moest.  

Het gebouw van de Vlaamse Gemeenschap (dat met de skischans als dak) werd vlak voor mijn neus gebouwd.  Ratten en muizen waren mijn trouwe buren.

Muizen zaten er zelfs IN mijn kot.  Op een avond kwam mijn vriendinnetje met de trein van Gent en we zouden een heel gezellige avond beleven.  Althans dat was de bedoeling.  Ik had een uitgebreide kaasschotel klaargemaakt en wanneer ik haar aan het Noordstation ging afhalen, dekte ik alles mooi af met aluminiumfolie.  Zo zou alles vers blijven.  Maar... met de muizen had ik geen rekening gehouden.  Wanneer we een half uurtje later weer binnenkwamen, lag het zilverpapier overal, behalve daar waar het hoorde te liggen.  Ik hoef je niet te vertellen hoe de stukjes kaas er aan toe waren.  Het spreekt voor zich dat we niet meer gedurfd hebben ze op te eten.  Eerlijk gezegd was onze zin in kaas ook ver te zoeken.  Gelukkig was er nog de Mc Donalds in de City 2.

's Nachts werd ik wakker omdat ik iets voelde wat ik niet kon thuisbrengen.  'Oh, het is maar een muis...'  En ik sliep verder.

Wanneer ik dit hier zo neerschrijf, lijkt het wel een horrorverhaal.  Tijdens het academiejaar 1988-1989 was het maar een fait divers.  Ik schreef het al eens: 'Het kan verkeren.' En toch had Bredero geen glazen bol.

Mijn dochter leert nu ook Brussel kennen.  Haar kot ligt naast het UZ van Jette.  Ook zij is van Brussel gaan houden, net zoals ik. 

Later wanneer ik werkte, bleef Brussel mijn stad.  Het kantoor van Jeka-Sint-Paulusjeugdkampen lag/ligt aan de Ambiorixsquare, pal in het Europese centrum.  American Express bevond/bevindt zich in Watermaal-Bosvoorde.  Ook dat ligt in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Op de één of andere manier heeft Brussel altijd een centrale rol gespeeld in mijn leven.  En toch ben ik geen Brussels ketje.

Sinds ik niet meer werk, mis ik ze: de sociale contacten.

Gelukkig is er de computer, gelukkig is er facebook waardoor de wereld plots héél dichtbij kan komen.  De kans om in een isolement verzeild te geraken, is kleiner.  Kleiner, maar niet onbestaande.  Ik mis het dagelijkse contact met klanten, ook al waren deze niet altijd even vriendelijk.  En dat is dan nog eufemistisch uitgedrukt.

Wanneer ik in 1991 bij American Express begon te werken, had ik nog niet veel computers van dichtbij gezien.  Alhoewel, computer... Het was een terminal met van die monotoon groene cijfers en lettertjes, maar ik was weer helemaal met de tijd mee.

Ik kwam terecht in de TSU-groep, de Telephone Servicing Unit.  Nu zou dit gewoon het callcenter genoemd worden.  De telefoon werd er opgenomen met een headset.  Nu ja, opgenomen werd er eigenlijk niet.  Ik hoorde gewoon een fluittoon en de klant was onmiddellijk al aan de lijn. 

Veel gesprekken verliepen in het Frans.  In het begin was het wennen aan mensen die het kaartnummer dicteerden met 'quatre-vingt-dix-huit' en anderen die het hadden over 'nonante-huit'.  Het kaartnummer zou méér dan één keer meer dan 15 cijfers blijken te tellen...

Sommige kaarthouders/klanten waren vriendelijk, lief en behulpzaam.  Anderen leken met het verkeerde been uit bed gestapt te zijn en reageerden dit af of op die vreemde persoon aan de telefoon.  Op mij dus.  Maar ook hiermee leerde ik leven, ook dit was een prima leerschool.  Het leren omgaan met de verschillende karakters van mensen komt me elke dag van pas.  Sommigen zijn van nature uit al explosief en hebben, bij wijze van spreken, maar een vonkje nodig om te ontploffen.  Anderen daarentegen mogen in lichterlaaie staan zonder dat je het aan hen zult horen.  De kunst is om op het juiste moment de juiste woorden te gebruiken.  En jezelf te blijven.  Want hoe vervelend en kwaad iemand ook mag zijn, met vriendelijkheid kom je het verst.  Wanneer ik zélf beleefd en behulpzaam bleef, veranderde uiteindelijk ook de houding van de klant.  In mijn hoofd had ik dan gewonnen!

Gelukkig waren er ook mensen die geduldig waren en die je op je gemakje je fouten lieten rechtzetten.  Dit alles zonder zich op te winden.  Iedereen moet het leren, toch?

Sociale contacten.  Ja, ik mis ze.

Ik ben geduldig geworden.  Ik weet dat de afspraak van half twee nooit om half twee doorgaat.  Na bijna achttien jaar leer je zoiets wel.

Maar goed, gisteren had ik dus een afspraak met mijn neurochirurg.  Ondertussen kennen we mekaar al, wat de sfeer alleen maar ten goede komt.  De beelden van de scan zagen er goed uit.  Dit wil zeggen dat er weinig tot geen verandering was m.b.t. de vorige scan.  Maar ja, dat betekent óók dat er (nog?) geen verklaring voor de klachten gegeven en er geen oplossing voor gevonden kan worden.  De symptomen van afasie, evenwichts- en concentratiestoornissen zijn 'enigszins onrustwekkend' en 'zullen alleen maar toenemen'.  Al bij al vind ik dit echter nog positief, want dan hoef ik mij geen zorgen te maken wanneer het morgen, volgende week of volgende maand slechter zou gaan.

Om me het leven wat comfortabeler te maken, raadde hij me aan een afspraak te maken bij de dienst Revalidatie in Pellenberg.  Ik krijg een mailtje wanneer dit kan doorgaan.

Voilà, een korte update.

Morgen probeer ik weer wat meer te schrijven.  Ik ben moe. Ik ga rusten.

1988.  Tijdens het academiejaar hing er een advertentie uit voor een zomercursus Duits in Erfurt.  Het zou nog meer dan een jaar duren vooraleer de Muur zou vallen, dus tot dan lag dit nog altijd in de Deutsche Demokratische Republik.  Dat het daar 'anders' zou zijn dan wat ik gewoon was, zou snel duidelijk worden.  Het heette dan wel de Deutsche Demokratische Republik, maar blijkbaar verstonden ze daar aan de andere kant van het ijzeren gordijn iets anders onder. 

In Erfurt aangekomen, nam ik de Strassenbahn naar de Dr. Theodor Neubauer Hochschule waar ik werd verwacht.  'De tram is hier goedkoop zeg!'

Slapen deed ik in een typisch Oosteuropees betonnen blok waarin de studentenkamers zich bevonden.  Door het raam zag ik héél wat Trabantjes en hier en daar een Wartburg.  Een Lada was een zeldzaamheid, want ongelooflijk duur.  Ik wist niet dat auto's zó oud konden worden.

Het was een internationale cursus.  Heel wat landen waren vertegenwoordigd.  Ook Finland.  En ja, ik werd verliefd.  Een moeilijk gegeven, want één maand later zou ik in de abdij van Averbode intreden.  Tuula Lavonen, zo heette ze.  Ze had blonde haren en blauwe ogen.  Meer dan mekaars handje vasthouden en een vluchtige kus geven, gebeurde er niet.

Buchenwald.  Een bus van Roemeense makelij reed ons al schokkend en huppelend tot aan het voormalige concentratiekamp.  'Jedem das seine.'  Het zou een namiddag vol bezinning en afgrijzen worden.  Lampenkappen gemaakt van menselijke huid: je zou je van minder niet goed voelen.

Genieten kon ik dan weer van het geboortehuis van Johann Sebastian Bach in Eisenach, van de woning van Johann Wolfgang von Goethe in Weimar of van de gebouwen van Carl Zeiss in Jena.  Die heerlijke Eiskaffee kostte, naar mijn maatstaven, twee keer niets.

Terug thuis maakte ik er een reisverslag van.  'Drüben soll es besser sein.'  Althans, dat dacht men.  'Drüben' betekende: vrijheid, geluk en rijkdom.  Het Westen.  Hoe groot moet dan ook de ontgoocheling geweest zijn wanneer in 1989 de Muur viel en bleek dat velen plots werkloos en heel wat noodzakelijke dingen plots duurder werden.

De DDR.  Het was een hele ervaring.  Een ervaring die me heeft doen inzien dat welzijn en welvaart niet vanzelfsprekend is.  Maar het was fijn! Absoluut.

's Morgens wil hij me danig op de zenuwen werken.

Wanneer ik aan de middelbare school begon en in chambretten sliep ('Internaat'), werd ik gewerkt door BRT2.  Alhoewel, meestal werd ik wakker van de voetstappen van de pater om die radio te gaan opzetten.  Een nieuwe dag kon beginnen.  En ik mocht weer een streepje zetten: één nachtje minder vooraleer ik weer thuis was.  In de toiletten waren er zo van die tegels op de grond.  Het waren er zeven.  Ik beeldde me in dat elke tegel stond voor een weekdag, eigenlijk twee te veel voor mijn 'internaat-weekdagen'.  Ze vormden een visueel hulpmiddel om de week door te komen.  Ik spreek dan vooral van het eerste jaar hé.  

Of wanneer ik 's winters in Stanzach wakker werd.  Ik piepte door het gordijntje en muren van sneeuw omrandden ons huisje.  De wereld en haar geluiden klonken gedempt.  De draaiende Mobylette die mijn papa even tegen de muur parkeerde, liet de muren daveren.

Vrijdag zei Linda me dat ze het gevoel had ingeslapen te zijn om nú wakker te worden en te beseffen dat ze al een eind in de veertig is.  Het leven vliegt voorbij.  Vandaag ben je nog een kind, morgen slijt je je dagen in een bejaardentehuis.  Net omdat ik meer en meer tot het besef kom dat het allemaal zo verdomd snel gaat, wil ik proberen van elke dag te genieten!

Gisterennamiddag ben ik met de auto naar de winkel gereden.  An-Sofie had zin in een quiche lorraine, dus ben ik er de verschillende ingrediënten gaan halen.  Drie (3!) uur heb ik hieraan gewerkt! Vroeger was één derde van die tijd voldoende.  Dit werkt frustrerend! Genieten lukt me dan niet zo goed.  

Of wanneer ik de trap neem en naar onderen stuik.  Niet echt iets om van te genieten.

Sinds kort loopt er hier dus een zwarte haan met rode kam over het gazon.  Ik vind het grappig om te zien hoe dat diertje schichtig rondloopt, voortdurend zijn hals bewegend om dan zijn kopje van links naar rechts te draaien.  Ik heb hem een naam gegeven: Louis.

Louis is mijn huisgenoot geworden.  Misschien ook mijn lotgenoot?

Neen, ik ga niet schrijven over die populaire soap op één.

Mijn thuis.  Wanneer ik kind en puber was, betekende dit de plek waar ik met mijn mama en papa woonde.  Het was het huis waarin kleine kindproblemen en immens lijkende puberproblemen beleefd en besproken konden worden.  

Mijn huis was ook mijn thuis en da's lang niet evident.  Ik had het geluk twee fantastische ouders te hebben/gehad te hebben met allebei een open geest.  Bekrompen waren ze zéker niet en over alles kon/mocht er gesproken worden.  

Op mijn mama kan ik gelukkig altijd nog terugvallen.  Op mijn papa ook, maar dit is dan in gedachten.  Fysiek loopt hij hier niet meer rond.  Altijd hebben zij mij het gevoel gegeven een volwaardig persoon te zijn.  Zij gaven mij te kennen dat ook MIJN mening telde.  Niet dat alles wat ik dacht klakkeloos werd aanvaard, maar er werd tenminste wél over gediscussieerd.  Neen, verwend was ik zeker niet.

Praten met mekaar, zo belangrijk.  Ik heb dit dan ook met An-Sofie en Alexander gedaan of proberen te doen.  Zoals ik in één van mijn eerste blogs schreef, wilde ik vooral naar hen luisteren.  Ik wilde dat mijn huis een THUIS werd.  Ik wilde dat het een plek zou zijn waar ze zich veilig en geborgen voelden, een plek waar ze met ál hun problemen terecht zouden kunnen.  Vanzelfsprekend was dit niet voor hen.  Ze waren allebei nog jong wanneer ze twee (2) keer een huis en thuis hadden/moesten hebben.  Mama en papa woonden plots niet meer onder hetzelfde dak.  Hilde en ik hebben altijd geprobeerd hen de situatie zo natuurlijk mogelijk te laten beleven.  Zij mochten er vooral niet onder lijden.  Ik meen te mogen zeggen, dat ons dit gelukt is.  Niet, An-Sofie? Niet, Alexander?

Thuis.  Ik kom graag thuis.  Ja, ik bén graag thuis.

An-Sofie (dochter) is opnieuw aan het repeteren voor een toneelstuk bij het Aleydis Jeugdtheater hier in Aarschot,  Alexander (zoon) moest gisteren figureren in de nieuwe Britse serie 'Eden' die o.a. in Waterloo wordt opgenomen.  Ja, ze leiden allebei hun eigen leven.  En dat is ook goed zo.  Hilde en ik hebben hen op de sporen gezet.  Verder rijden moeten ze nu zelf doen en dat lukt hen meer dan aardig.  Gelukkig.

Ik herinner me mijn eigen zoektocht naar wat het leven me nu precies zou kunnen bieden.  'Zal ik mijn hele leven vertaler of tolk zijn?' 'Ligt het kloosterleven meer in mijn lijn?' 'Zal ik ooit trouwen?' 'En zo ja, met wie?' 'Zal ik dan ook kinderen krijgen?'... Zoveel vragen waar ik maar met mondjesmaat antwoorden op kreeg.  Het zouden vragen blijken te zijn waar het leven zélf de antwoorden op zou geven.  Ik trouwde, kreeg kinderen en had een goeie job met prachtige vooruitzichten.  Hoe kon ik weten dat ik enkele jaren later ziek zou worden en dat mijn hele leven hierdoor zou veranderen?

Ik heb leren relativeren en ik heb prioriteiten leren stellen.  Ik heb -met vallen en opstaan- geleerd wat belangrijk is voor mij.  Daar waar een mooie carrière me een ultieme droom leek, zijn er nu ándere dingen in de plaats gekomen.  Dingen die uiteindelijk véél belangrijker zijn!

Eén van die dingen is vriendschap.  Échte vriendschap, niet de vriendschap die je op je werk soms denkt te hebben.  Dit zijn 'collega's met wie je (heel) goed kunt opschieten' en daar blijft het dan meestal (jammer genoeg) ook bij.  Ik heb het aan den lijve 'mogen' ondervinden.  Ik dacht héél wat vrienden te hebben, maar er blijven er maar een handvol van over.  Ik ben erg blij en dankbaar dat ik via facebook Gert, Andrea, Veerle, Carine,... herontdekt heb.  Allemaal werken ze intussen (al lang) niet meer voor American Express. Maar de vriendschap die toen is ontstaan, overstijgt de verschillende werkgevers en voelt enorm warm aan. 

Dit is échte vriendschap.  Dit is échte bekommernis.  Dit is échte vreugde.

Neen, zij spelen geen toneel.

Het was een bewogen dag gisteren.

De operatie van Nathalie (zie hieronder) is gelukkig goed verlopen, met dank voor het kaarsje, Kristien.  Ze heeft geregeld wel nog extra zuurstof nodig, maar globaal genomen gaat het goed.

Zelf ben ik gisterenavond onder de scanner gegaan.  Opnieuw.  'k Ben toch wel blij dat deze apparaten er zijn.  Zo kunnen de dokters letterlijk in mijn hoofd kijken om te zien of er eventueel iets mis is.

Begin jaren '90.  Ik was net getrouwd en werkte bij American Express in Watermaal-Bosvoorde.

Elke keer wanneer ik naar de dokter ging, vermeldde ik terloops 'dat ik ook nog altijd hoofdpijn had'.  'Ach ja, Joris, er zijn wel 1001 redenen waarom iemand hoofdpijn heeft. Iedereen heeft wel eens hoofdpijn.'  Ik hoor het hem nog zo zeggen.  Uiteindelijk heb ik dan zélf toch eens om een scan gevraagd.  'Meneer Colin, we zien iets.  U moet meteen naar de neuroloog.'  ??? De dag nadien kreeg ik een gaatje in mijn schedel geboord opdat de druk daar zou verlagen.  

De tumor bevond/bevindt zich ter hoogte van de kleine hersenen en de hersenstam, daar waar ook het hersenvocht naar de rest van het lichaam wordt afgevoerd.  Dit (halve liter per dag) kon voor het grootste deel niet meer weg.  Bij kleine kinderen zet het hoofd dan uit (waterhoofd), bij volwassenen lukt dit niet.  Tijdens 'de grote operatie', heeft mijn neurochirurg na negen uur opereren het grootste stuk van de tumor kunnen wegnemen.  Maar een rest is gebleven, omdat het té gevaarlijk was om nóg dieper te snijden.  De hersenstam regelt namelijk de ademhaling, de lichaamstemperatuur, enz.

Ik kreeg uiteindelijk een inwendige drainage ingeplant.

  

Nadien zijn er nog tig operaties geweest: aan de ogen, verschillende drainagepompjes,...  En bijna twee jaar geleden: een cyste, die ook tumorweefsel bleek te bevatten.  Gevolg: september en oktober 2012: 28 radiotherapiesessies.  

Nu maandag, 17 maart, heb ik een afspraak met mijn neurochirurg.  We zullen dan weten of er iets abnormaals te zien valt op de scan.  Ik ben blij dat hij dan ook sommige andere dingen eens kan testen, want soms maak ik me toch wel zorgen.  Zo bijvoorbeeld de dingen die ik vergeet.  En écht vergeet hé!  Niet dat ik me dingen niet meer herinner of zo ('Ah, ja, inderdaad! Dat was ik helemaal vergeten!').  Neen, ik wéét gewoon niet dat ze ooit al gezegd geweest zijn!! Beangstigend!

Mijn bovenbenen doen al enkele weken 'pijn'.  Het is niet echt pijn, eerder een 'zwaar gevoel', het gevoel dat ik ze moet meeslepen.  Het openen van een fles water gaat moeilijk. Ofwel zijn die doppen plots heel wat vaster gedraaid, ofwel heb ik minder kracht in mijn handen...  Ik zit dan wat rond te kijken op het internet en misschien zou ik dat beter niet doen...

Wanneer ik gisteren in de wachtzaal het 'UZ Magazine' (eigen tijdschriftje van Gasthuisberg) las, stond er een artikel in over afscheid nemen en loslaten.  In 2012 heb ik van twee mensen vlak na mekaar afscheid moeten nemen: van Tina en van mijn papa.  Ik heb hen moeten loslaten, ik ben verder moeten gaan met MIJN leven.  Nu heb ik het gevoel dat ik afscheid moet nemen van een 'normaal' leven.  Zal ik ooit nog kunnen wandelen zoals vroeger? Zal ik ooit nog kunnen joggen?...  AGALEV, Luc Versteylen... 'Anders gaan leven', het zal niet anders kunnen, vrees ik.

Is dat moeilijk? Ja, soms wel.  

Vandaag geen blij geschrijf, vandaag kan ik niet zomaar leuk doen.  Ik voel me niet in de stemming.

Nathalie ('Namen (Namur)', 'Trein'), wordt vandaag geopereerd.  En neen, het is niet zomaar een kleine operatie.  

Ik denk aan haar.  Elk uur, elke minuut, ja elke seconde zijn mijn gedachten bij haar in dat ziekenhuis in Namen.  Ik ben zó blij dat zij en ik maandag nog een fijne namiddag gehad hebben.

Nathalie, ik duim voor jou!

Als sinds gisteren klinkt het liedje van Sabine Tiels constant in mijn hoofd. 'Hij gluurt, hij gluurt, een uur heeft het geduurd...' 

Brussel dus.  Opnieuw scheen de zon, opnieuw voelde de temperatuur meer aan als lente dan als winter.  Mijn jas kon in de kast blijven hangen.  

Wat me in de trein vooral opviel, was het intensief gsm- of smartphonegebruik.  Wanneer ik in 1999 meehielp bij de opstart van KPN Orange (nu Base), voelde ik me verlegen wanneer ik zo'n gsm in de trein gebruikte.  Iedereen luistert toch mee?  Nu kraait er geen haan meer naar, hetzij dan dat iemand een kraaiende haan als beltoon ingesteld zou hebben.

Heel wat mensen van American Express hadden destijds de overstap naar KPN Orange gemaakt.  Wat ervoor zorgde dat ik me er onmiddellijk thuis voelde.  Ik weet niet of je je de prachtige, zwart en oranje reclameaffiches in kranten en bushokjes nog herinnert?  Of de originele radiospotjes die Ann Ceurvels insprak? Het beloofde het paradijs op aarde te worden, want er werd een fitnessruimte ingericht, je kon er je was laten doen en je kinderen laten opvangen.  Waauw!

Zelf had ik nog nooit een gsm gehad en plots mocht ik er zomaar eentje gaan halen.  Ermee bellen kon ik in en onmiddellijk rond het gebouw, want alleen dáár stond een antenne. Het netwerk bestond nog niet, het bevond zich nog in de opstartfase.  Ik dacht slim te zijn door wat verder in de straat een SIM-kaartje van Mobistar te gaan halen, zodat ik het toestel bv. ook thuis kon gebruiken.  Ik was blijkbaar niet de enige met dit idee.

De trein.  Ik word er rustig in.  Ik kan er lezen of erin wegdromen bij het voorbij razende landschap.  Sta jij daar niet ergens te zwaaien? 

Wanneer ik hier kwam wonen, was de tuin één grote zand- en moddervlakte ('Sociale woning' 02/03).  Op de hoek van het overdekte terrasje, stond zo'n lelijk glimmende, grijze paal.  Hoe mooi zou het zijn, mocht die begroeid zijn? 'k Had nog twee klimopplantjes over, dus waarom die niet in de grond steken aan de voet van dit gedrocht? Zo gezegd, zo gedaan.  Nu, vier jaar later, zeggen de bovenste takjes 'hallo' tegen het dak.  De grijze paal is groen geworden.

Ik heb momenten gekend dat ik het allemaal niet meer zag zitten, dat ik bijna alléén maar dacht aan de dingen die ik verloren was, dat ik bijna alléén maar dacht aan de dingen die ik NIET meer kon doen.  Toch heb ik dan geprobeerd (en dat was écht niet altijd gemakkelijk) om een knop om te draaien en te beseffen dat ik me toch nog altijd nuttig kon maken.  Zij het dan op een andere manier dan dat ik tot nu toe gewoon was geweest.  Ik was niet langer de papa die als kostwinner fungeerde.  Neen, ik werd de papa die er altijd kon zijn voor Alexander en An-Sofie, ik werd de papa die hen 's morgens naar school bracht en die hen 's avonds weer kwam halen.  Ik werd de papa die samen met hen het huiswerk maakte.  Dit zijn momenten die ik nooit had kunnen meemaken, mocht ik gezond gebleven zijn.  Het zijn momenten die voorgoed voorbij en niet meer in te halen zijn.  Ik voelde me opnieuw nuttig, al was het op een andere manier.  Maar die was ZEKER niet minder goed!  

Nu zijn de kinderen groter.  Alexander wordt er 21, An-Sofie 19.  Met Legoblokjes wordt er niet meer gespeeld, huiswerk wordt er niet meer gemaakt.  Niet dat papa überhaupt nog zou kunnen helpen.  Opnieuw moet ik zoeken naar een andere manier van nuttig-zijn.

Het leven van een ouder met kinderen is net zoals het liefdevol verzorgen van het klimopplantje.  Wanneer het begint te groeien, corrigeer je het en stuur je het bij zodat het in de goeie richting groeit.  Eén keer op de goeie weg, kan je het hier en daar wat snoeien, maar het belangrijkste werk zit er op.

Ik ben blij dat ik vader ben.

Officieel is de winter nog niet voorbij, maar toch voelde ik gisteren al een beetje de lente.  

Gisterenavond ben ik naar een feestje geweest.  Het werd georganiseerd door 'de school' van de broer van Linda.  Lichamelijk is Andy dan wel een veertiger, geestelijk bevindt hij zich op het niveau van een 5/6-jarige.  Reden is dat hij bij de geboorte te weinig zuurstof kreeg. 

Maar hé, hij is de aangenaamheid zélve.  Eerlijkheid wordt niet in vraag gesteld en je weet onmiddellijk hoe hij over je denkt.  Neen, komedie spelen kan hij niet en dat is een hele opluchting.

Hoeveel mensen lachen er niet in mijn gezicht om dan, wanneer ik mijn rug gedraaid heb, over mij te beginnen roddelen?  Hebben zíj dan geen 2 gezichten?  Eén gezicht om me aan te lachen, één gezicht om me uit te lachen?

Ik vind het belangrijk om eerlijk te zijn tegen mekaar, eender in welk soort van relatie je je bevindt.

Ik denk dat net dít gebrek aan eerlijkheid en oprechtheid het me destijds zo moeilijk heeft gemaakt om de abdij te verlaten.  Niet het feit van het verlaten op zich, maar wél de manier waaróp ik moest vertrekken.   Ik hou niet van achterbaks gedoe.  Zelf probeer ik rechtuit te zijn, zonder daarom mensen te kwetsen.  Soms onmoet ik mensen die rechtuit zijn, maar ongewild ook kwetsend overkomen.  Op die manier komt de boodscap totaal niet aan en wordt net de tegenovergestelde reactie bereikt.

Het feestje.  Ik zat samen met Linda's ouders en broer aan tafel.  Ook haar zoon was erbij, net als haar dochter, met vriend.  Buiten het lawaai (voor mij althans) was het een erg aangename avond.  Ik heb zelfs een slow gedanst en dit... zónder stok.  Wanneer ik al die mensen zag bewegen op de dansvloer, deed me dat ergens pijn.  Want vroeger zou ik lustig meegedaan hebben, nu gaat dit niet meer.  Mijn lichaam hoort het ritme, maar mijn benen willen niet meer mee.  Mijn hoofd barst van de luide muziek.

Woensdagavond mag ik opnieuw onder de scanner.  'k Ben benieuwd wát we gaan zien en OF we überhaupt iets gaan zien.  Zoals ik al eens schreef, is dit een mes dat aan twee kanten snijdt. 

Op 17 maart heb ik dan een afspraak met mijn neurochirurg.  We zullen wel zien.  Linda gaat met me mee.  Met z'n tweeën horen we méér dan wanneer ik alleen zou gaan.  Want hoe vaak is het al niet gebeurd dat ik de spreekkamer buitenkom en dan moet vaststellen dat ik weer vanalles vergeten te vragen ben? Ik probeer alles op voorhand op een papiertje te schrijven.  Mijn prof wéét dat al en vindt het zelfs 'raar' wanneer ik eens géén briefje bij me heb.  Hetzelfde wanneer ik weer eens een ziekenhuiskamer de mijne mag noemen.  Naast me ligt pen en papier.

Het ziekenhuis, afdeling neurochirurgie.  Op den duur kénde ik de verschillende verplegers en verpleegsters, zij herkenden mij.  Het werd m'n tweede thuis.  

Nu is het alweer bijna twee jaar geleden dat ik opgenomen ben.  Ik ben dus al vrij lang 'opnamevrij', want in die 18 jaar tijd mocht ik toch al 24 keer onder het mes gaan.

De laatste kamer die ik kreeg in Gasthuisberg, zou een goede locatie geweest zijn voor een privé-fuif.  Zó groot was deze kamer! Eigenlijk was het een tweepersoonskamer die als éénpersoonskamer werd gebruikt.  De oude televisie aan de muur was vervangen door twee (2!) (je weet wel: tweepersoonskamer) state-of-the-art zwanenhalzen met een scherm waarop ik zowel tv kon kijken als surfen op het internet.  'k Voelde me de koning te rijk.  Nu ja, voor zover je je 'koning' kunt voelen in een ziekenhuis.

Feest.  Het was fijn gisteren.  Ik vergat weer even mijn probleem met het evenwicht, ik vergat de hoofdpijn, ik vergat het dubbelzicht.  Gelukkig zijn déze momenten er ook.

Ik vertrok op maandagmorgen en zou pas 's vrijdags in de late namiddag weer thuis zijn.  Inderdaad, de bus reed me naar het internaat.

Zes jaar lang had ik in zo'n klein gemeenteschooltje gezeten.  Plots kwam ik nu in een -in mijn jonge en naïeve ogen- reuzeschool terecht waar dan ook nog eens alle Vlaamse provincies vertegenwoordigd waren.  Ik werd leerling aan het Montfortaans Seminarie in Rotselaar.

In het zesde studiejaar voelde ik me dé man, want ik hoorde bij de oudsten van de school.  Nu zat ik in het eerste middelbaar en ik was de jongste.  Het verschil tussen een 12- en een 18-jarige is écht wel groot.

Wanneer ik geen les had, zat ik aan een klein bureautje in de studiezaal.  Opnieuw een totáál nieuwe ervaring, want ten eerste moest ik studeren (in de lagere school..., tja) en ten tweede moest ik dit doen sámen met nog een 40-tal andere jongens terwijl een pater toezicht hield.

De refter.  Elke plaats aan de tafel had een schuifje, elke tafel een 'chef', een 'tafelchef'.  In dat schuifje kon ik mijn bestek en een handdoek kwijt.  Het bestek afwassen moest ik zélf doen, al stelde dat echt niet méér voor dan mes, vork en lepel even in lauw water ronddraaien.

Geslapen werd er in chambrettes.  Vleermuizen vlogen er over onze bedden heen.  Wanneer ik in mijn bed lag, kwam de verantwoordelijke pater me 's avonds een kusje en een kruisje geven.  Neen, ik stelde me er toen geen vragen bij.

Op woensdagnamiddag kon ik me aansluiten bij de KSA of de natuurvrienden.  Ik koos voor die laatsten.  We gingen dan bv. wandelen in het Kloosterbos aan de overkant en trokken er de paaltjes uit die voor de aanleg van de geplande autosnelweg (A2 - E314) in de grond geklopt waren.  We waren rebels.

Ik trok de natuur in, behalve wanneer ik, samen met een tiental andere jongens, onder het alziende oog van pater Berghs verplicht klusjes moest opknappen.  'Werkbeurt' werd het genoemd.

Allemaal waren we intern.  Niemand mocht naar huis, zelfs niet de jongens die net naast of achter de school woonden.  Iedereen gelijk voor de wet.

Nu is de school omgedoopt tot 'Montfortcollege' (of bestond die naam toen ook al?), lopen er heel wat meisjes rond en zijn er veel meer ex- dan internen.  Eigenlijk vond ik het goed dat wanneer ík er was, iedereen binnen het domein moest blijven, dag en nacht.  Het was écht niet altijd even gemakkelijk om 's maandags afscheid te moeten nemen van je huis en thuis.  Zeker dat eerste jaar niet.  Ik zou het dan ook verdomd moeilijk gehad hebben, mochten sommige van mijn vriendjes 's avonds wél naar hun mama en papa terug zijn gegaan.

Intern zijn.  Ik had er zelf voor gekozen, omdat ik 'iets anders' wilde dan de anderen.  Maar voor die keuze heb ik nadien héél wat traantjes gelaten.  Toch heb ik er geen spijt van en zou ik opnieuw hetzelfde doen.  Een weekje was ik weg van mijn vertrouwde en veilige omgeving.  Had ik een probleem, moest ik het zélf oplossen want mama en papa waren er niet.  Ruzies moesten zo snel mogelijk worden bijgelegd, want mekaar ontlopen lukte niet.  Ik leefde 24 uur op 24 samen met iedereen.

Het internaat heeft me geleerd om op mijn eigen benen te staan, het internaat heeft me geleerd om alleen te kunnen zijn.  Heel wat mensen rondom mij hebben een probleem met dat laatste.  Ik ben gráág eens alleen.

Maar dat wil niet zeggen dat ik niet van andere mensen zou houden, zij zijn belangrijk voor mij.

Net zoals jullie dat zijn!

Tot morgen.

Eigenlijk ben ik best wel fier op mijn gazonnetje.  Ik vind dat het de donkere wintermaanden goed is doorgekomen.  In oktober had ik er wat kalk overheen gestrooid ('haag' 01/03) en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.

Eens temeer blijkt dat je niets voor niets krijgt.  Wanneer je graag iets wil, bv. een diepgroen gazon, dan moet je er ook wat voor over hebben.  

Net zoals voor het hebben van een goeie en duurzame relatie.  Ook hieraan moet je wérken, ook hier wordt het geluk je niet zomaar in je schoot geworpen.

Of je gezondheid.  Wanneer je alles maar laat aanmodderen en nooit naar een dokter gaat (wíl gaan), kan dit op den duur nefast zijn.  'Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinenkast.'  

De siergrassen heb ik gesnoeid, net zoals de bolacacia's.  Ik vind het elk jaar een vreemde gebeurtenis die me laat nadenken.  Want deze plantjes en bomen hebben een héél jaar lang erg hun best gedaan om mooie takken te ontwikkelen en tóch knip ik ze élk jaar weer af.  Maar eigenlijk is dit de essentie van het leven, toch? Voor elke tak die ik afsnijd, komt er een nieuwe, frisse tak tevoorschijn.  Net zoals dit gebeurt bij ons, mensen.  Het is vertrouwen op de toekomst, vertrouwen op het feit dat er tegen de zomer opnieuw een gezonde en mooie struik bloeit en er dan opnieuw een mooie bol op de stam staat.

Dúrven.  Je moet dúrven beslissingen te nemen.  Ik geef toe dat ik daar geen held in ben ('Zondag' 09/02).  Je moet dúrven snoeien opdat er nieuw leven zou kunnen ontstaan.

Het zonnetje gaat weer schijnen vandaag.  Oh, ik verheug me erop om de tuinmeubeltjes uit hun winterslaap te halen en terug op het terras te zetten.  Ik verheug me erop om kleurige en blije bloempjes in de bloembakken van het balkon te planten.  Ik verheug me erop om 's avonds samen met de buren een glaasje te drinken... in mijn tuinmeubelen op het terras.

De dagen worden langer en het lijkt alsof ook ík voor een stuk heropleef.  De 'winter' is achter de rug (of toch zo goed als), de lente laat zich horen, ruiken en voelen.  Er wordt weer buiten geleefd.  Iedereen komt uit z'n veilige nestje en de wereld beperkt zich niet langer tot vier muren.

'Het gras is altijd groener aan de overkant.'  Ik doe mijn best opdat het níet zo zou zijn. 

Eergisteren heb ik nog eens een appelcake met rozijnen en kaneel gebakken.  Ik had er zin in en het was lang geleden.

Oekraïne versus Rusland.