Mijn moederke... 

Gisteren zijn mijn dochter en ik nog eens op bezoek geweest bij mijn mama, ook de meter van mijn lieve An-Sofie.  Eenentachtig is ze ondertussen, over enkele maanden mogen we er -hoop ik!- nog een jaartje bijschrijven! 

Een tijdje geleden adviseerde de neurochirurg me om de dosis Medrol (cortisone) kort te verhogen (32mg) en nadien opnieuw af te bouwen tot het huidige niveau (8mg/2dagen).  Volgens de score, had dit wel dégelijk een effect op het evenwicht, maar aan de hoofdpijn veranderde het niets.

Begin maart mag ik opnieuw op dat bedje gaan liggen om in die tunnel geschoven te worden.  Benieuwd of er nu wél iets 'afwijkends' te zien is...

Ach, intussen geniet ik van mijn vrienden, geniet ik van mijn kinderen, geniet ik van de liefde van Linda en geniet ik van mijn moederke.  'Geluk bestaat uit kleine dingen', zegt men.  Daar trek ik me dan aan op en houd mijn leuze aan: Carpe diem. 

De klokken van de O.L.V.-kerk laten vandaag duidelijk van zich horen.  Vandaag is het 'de dag des Heeren'. Rustdag ook, een dag om de voorbije week even te overpeinzen. 

Maandag begonnen met mijn blogje en... héél wat meer reacties gekregen dan ik verwachtte!! Mijn idee was een paar lezers te hebben (die bv.zelf ook een blogje hebben), het werden er dus enkele meer. 

Gisteren naar de winkel geweest, mijn lijstje paraat, maar kiezen zul je, desondanks! Kiezen... da's nog zoiets. Ik heb het altijd al héél erg moeilijk gevonden.  Misschien omdat ik een weegschaal ben? Kies je voor het éne, wil dat automatisch ook zeggen dat je NIET kiest voor het andere.  Heb ik dan wel de GOEIE keuze gemaakt?  Had ik niet beter TOCH voor dat andere gekozen?... Stiepelzot word ik ervan! Maar wanneer je éénmaal je keuze hebt gemaakt, is het zaak ERACHTER te blijven staan.  Op DAT moment leek het je de béste beslissing, dus... Nadien, wanneer je de toekomst al kent, is het natuurlijk allemaal héél gemakkelijk en zie je duidelijk de GOEIE oplossing... Maar da's wanneer je alles al weet, uiteraard.  Knopen zijn er om door te hakken, ook al valt hierdoor het tentzeil soms op je kop.  Het enige wat je dan kunt doen is hieruit léren en ervoor proberen te zorgen dat je de volgende keer wél de goeie knoop doorhakt!... 

Zo dacht ik -intussen al bijna 26 jaar geleden- dat een leven vol gebed en toewijding het mijne zou geweest zijn. Maar nog geen zeven weken later wist ik -noodgedwongen, maar toch- dat een kloosterleven een verkeerde stap was voor Joris Colin.  Heb ik het daar nadien nog moeilijk mee gehad? Ja.  Heb ik het me ooit beklaagd? Neen. Het was de verkeerde knoop en ik heb er toen lessen uit proberen te trekken.

Veelal hebben verkeerde beslissingen toch nog een enigszins positieve wending gehad: zonder deze abdij-ervaring bijvoorbeeld, had ik me heel waarschijnlijk ALTIJD afgevraagd of DIT niet de weg was die ik had moeten bewandelen. Nu weet ik het wel zéker: het was voor mij een VERKEERDE weg.  Dankzij deze ervaring zijn uiteindelijk Alexander en An-Sofie wél geboren kunnen worden.  Kinderen (intussen volwassenen) die ik voor geen geld meer zou willen/kunnen missen!

Kiezen... voor de keuze staan.  Eigenlijk is dit iets wat je héle lange leven gebeurt.  Het leven is doorweven van keuzes maken en loopt snel -soms véél te snel- verder op het door jou ingeslagen pad.  Je kunt het misschien vergelijken met een stroomdiagram: Doe ik dit? Ja  Nee, enz...  Of vergelijk het met een treinspoor: je kunt de wissel naar links of naar rechts zetten.  Een keuze, met -wanneer verkeerd- desastreuze gevolgen. 

Toch is niets verloren, want er is nog altijd het heden en er komt nog altijd een toekomst.  Punt is om te proberen die verkeerde beslissingen niet OPNIEUW te nemen.  En dus wil ik kunnen genieten van elke dag, wil ik later kunnen genieten van mijn oude dag.  Ja, je weet het al: carpe diem.

Sommigen vinden het zó moeilijk te begrijpen dat ik niet alleen maar vriendschappelijke gevoelens kan hebben voor mannen, maar ook voor vrouwen! Vaak wordt daar dan 'iets anders' bij gedacht.  Met een man mag je afspreken zoveel je wil, maar o wee wanneer het met een vrouw is.  Dan is er méér aan de hand...

Ik vind vriendschap nochtans een uiting van jezelf.  Want ALTIJD is er een andere persoon bij betrokken, ALTIJD is er iemand die graag in je buurt is, die graag met je praat.  Praten in de ruime betekenis dan, ook computergesprekken kunnen héél open zijn en gebaseerd zijn op vertrouwen.  Vriendschap betekent ook dat ik van die persoon hou en vice versa.  Waarbij 'houden van' wil zeggen dat die persoon heel wat bijdraagt aan mijn leven en dat ik die persoon niet meer uit mijn leven zou kunnen/willen wegdenken.

Soms ontstaan vriendschappen 'uit het niets'.  Zo raadde me één van 'De mannen van...' (je weet wel ;-))(dank je, Franky) aan om een vriendschapsverzoek te sturen naar iemand die zich in een ongeveer gelijkaardige positie bevindt.  Daar waar het aanvankelijk een beetje aftasten was, merkte ik al snel dat onze golflengtes heel dicht bij mekaar liggen. Dank je, Kristien, om dit vriendschapsverzoek te aanvaarden.  Het doet DEUGD om met iemand te kunnen praten die je begrijpt zonder daar moeite voor te moeten doen. Gewoon omdat die persoon dezelfde dingen meemaakt en ervaart.  Pas op, dit doet daarom GEEN afbreuk aan het begrip van Linda of van andere vrienden die écht wel hun best doen.  Alleen is dit 'anders'... ik kan het niet goed uitleggen.  Kristien zal me wel begrijpen. ;-)

Of nog, het opnieuw doen ontwaken van een vriendschap die 30 jaar in een soort van coma heeft gelegen.  Ook deze persoon wordt geplaagd door die vreselijke ziekte... Onze vriendschap wás er al die tijd wel, maar er gebeurde niets mee.  N'est-ce pas, Nathalie? ;-)

Of nog het herontdekken van een vriendschap die méér dan twintig jaar geleden begon.  De fase waarin hij zich nu bevindt, is bij mij -gelukkig!!- al een beetje voorbij... Ook DAT schept een band, samen met de vele herinneringen.  Dank je, Gert, dat je er bent.  Maar ook de vriendschap van zijn lieve partner, Noëlla, mocht ik vinden.   

Het hebben van vriendschappen vind ik zo belangrijk in mijn leven.  Het is 'anders' dan bij Linda, want daar is er méér dan alleen maar vriendschap in het spel.  Echte vriendschap is voor mij voor het leven.  Ik zou NIEMAND van mijn vrienden kunnen laten vallen, gewoon maar omdat het mij op dat moment beter zou uitkomen.  Omgekeerd weet ik dat dit ook zo is en dat ik ALTIJD beroep op hen kan doen.  Waarvoor dank!!

'Hou van de ander als van uzelf.'  Hoe waar zijn deze woorden.  Eerst en vooral moet je JEZELF graag zien. Soms is dat niet gemakkelijk, bv. wanneer ik weer eens tegen een deurstijl aanloop. ;-)  Maar ik aanvaard me zoals ik ben, enfin dat probeer ik toch! ;-)  

Ach mensen, het leven is mooi. Echt. Ik geniet van elke dag, ook al is het er eentje met regen en wind, zoals vandaag.  Omdat ik DANKBAAR ben voor het leven. Carpe diem.

Amai, het waait! Zeker hier op onze berg! Ik ben blij dat dit keer de schutting nog niet is losgeraakt... ;-)

Waaien, wind... Het leven is eigenlijk zoals de wind: je moet dingen kunnen laten OVERWAAIEN, je moet dingen kunnen vergeven, je moet dingen kunnen vergeten. Weggewaaid met de wind, zoiets.  Ik wil niet blijven stilstaan bij dingen die mij zorgen baren, ik wil niet blijven stilstaan bij dingen waar ik ongelukkig van word. Iedereen verdient een tweede kans, misschien een derde, vierde... 'Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen'.

Soms zeggen mensen me: 'Maar in de zomer zit je toch de hele dag in je tuin te werken en dan heb je géén hoofpijn!'... Ach, was dit maar zo.  Feit is, dat wanneer ik bezig ben, ik het een beetje 'vergeet'.  Maar van zodra ik ophoud en opnieuw naar binnen ga, rust, ... komt die pijn ONMIDDELLIJK terug.  Dit wil dus zeggen dat hij NOOIT is weggeweest.

Maar ik wil positief zijn en genieten van de dag.  Gemakkelijk is het niet wanneer je constant geconfronteerd wordt met je gebreken.  Ik wil echter niet de 'zeurkous' of de 'klager' zijn! Meestal houd ik die dingen dan ook gewoon voor mij.  Het doet echter goed dit hier nu eens op te schrijven en te delen met 'de wereld'.

Laat de wind de verheerlijkende gedachten aan het verleden wegwaaien, zodat mijn hersenen zich volledig kunnen concentreren op het heden! Carpe diem!

Luisteren... ACTIEF luisteren... Voor sommigen lijkt dit ZO moeilijk te zijn...

Enkele dagen geleden was ik gemoedelijk aan het praten met iemand maar na een tijdje viel het me op dat hij enkel en alleen maar over zichzelf praatte, enkel en alleen in zichzelf geïnteresseerd was.  Hij praatte, ik luisterde... Een gesprek kon je dit dan ook niet noemen, want de communicatie verliep maar in één richting, het was bijna een 'rond punt' met hém in het middelpunt.

Waarom is het zo moeilijk écht te luisteren? Omdat je alleen de goeie dingen wil horen? Omdat je alleen maar interesse hebt in iemand wanneer alles goed gaat?... Nochtans doet het deugd wanneer ook JIJ je hart kunt luchten, wanneer ook jij kunt laten weten dat niet alles altijd rozegeur en maneschijn is. Het rare is dat men wél van jou verwacht dat je zou luisteren naar de ander zijn/haar verhaal.

Men zegt en schrijft dat praten onmisbaar is in een relatie.  Maar praten houdt ook in: LUISTEREN. En dit zonder te oordelen, zonder te veroordelen.  Natuurlijk heb je je mening en natuurlijk mag je die ook uiten, maar laat a.u.b. de ander eerst uitpraten.  Vele misverstanden ontstaan doordat de GANSE boodschap niet verteld kon worden en men al voorbarige conclusies trekt.

Carpe diem. Heb je medemens lief. LUISTER alsjeblieft naar hem.

Denken, zoals het denkertje hiernaast... Soms doet het goed om even stil te staan bij je eigen leven.  'Waarom toch??', vroeg mijn lieve papa zich zo vaak af wanneer hij vastgebonden in zijn ziekenhuisbed lag. Soms stel ik mezelf ook die vraag.  Waarom moest ik dat ding nu in mijn hoofd hebben zitten? Waarom hebben vele mensen na de operatie weinig tot geen last meer? Waarom ik wél? Waarom ziet mijn leven er nu héél anders uit dan ik vroeger ooit droomde? Waarom heb ik geen huis meer van mezelf? Waarom ben ik gescheiden? Waarom kan ik niet gewoon gaan werken zoals iedereen? Waarom waarom waarom...

Maar dit zijn vragen waarop je geen antwoord kunt geven.  Het zijn alleen maar vragen die je ongelukkig maken.  Ongelukkig omdat je teert op het verleden.  Ongelukkig omdat je alle heil alléén maar ziet in dit VOORBIJE verleden...  Je vergeet de toekomst, je vergeet het heden.  Want DIT is uiteindelijk het belangrijkste: het HEDEN!! Carpe diem.

Carpe diem.  Alleen laat elke dag je niet toe zin te hebben in dat 'plukken'... Wakker worden met hoofdpijn, waggelen naar de badkamer, jezelf vasthouden aan de trapleuning om niet naar beneden te vallen... Er zijn fijnere manieren om de dag te beginnen, denk ik dan.  Maar ik kijk buiten en... het zonnetje schijnt! De vogeltjes fluiten wel nog niet, maar dat denk ik er dan graag bij! Het wordt een mooie dag, ook al zal de zetel mij opnieuw (te) veel zien vandaag.

Als titel koos ik 'Geef me een kus', naar het liedje van Stijn Meuris.  'Geef me een kus', geef het LEVEN een kus.  Ik geef het toe, het leven spaart je niet altijd, maar het leven blijft mooi zolang we er ZELF iets moois van proberen te maken! 

Zaterdag, begrafenis van de moeder van een buurvrouw.  Ongewild werd ik opnieuw geconfronteerd met het verlies van mijn papa in december 2012.  Maar tegelijk werd het me eens te meer duidelijk dat ik moet genieten van de personen die er wél nog zijn en niet enkel terugdenken aan zij die er NIET meer zijn... Het leven gaat ongenadig door en zichzelf wentelen in verdriet en gemis brengt alleen maar ONgelukkige gevoelens met zich mee.  En zoals ik mezelf ALTIJD al heb voorgehouden: 'Je kunt pas iemand gelukkig maken wanneer je ZELF gelukkig bent!'.

Neen, het leven loopt niet altijd van een leien dakje. 'Lopen' moet je dan ook ironisch begrijpen, want sinds juni 2013 is mijn trouwe bondgenoot een wandelstok.  Daar waar het in het begin wennen was aan dit 'derde been' (vooral omwille van 'de mensen'), is dit nu een deel van mezelf geworden.  Mijn evenwicht is verstoord en zowel mijn neurochirurg als de verschillende scans kunnen -nog?- niets afwijkends aanwijzen.  Feit blijft dat de 'last' er is, maar ook met deze beperkingen geniet ik van wat ik wél kan! 

Werken hoort er al járen niet meer bij en ook DAT is niet gemakkelijk om te verteren.  Je lichaam beveelt je 'anders' te gaan leven, maar je brein is daar niet altijd klaar voor... Je mist de vele sociale contacten, je mist ook de regelmaat in je leven.  Tien jaar geleden vond ik me 'véél te jong' om al met pensioen te gaan, vandaag heb ik me er echter bij neergelegd dat werken niet meer tot de opties behoort, jonger worden we er ook niet op.

Ja, soms bekruipt me het -onaangename- gevoel dat mijn glorierijke jaren stilletjes voorbij gereden zijn terwijl ik van de éne operatie naar de andere reisde.  Maar, zoals ik eerder al schreef, het heeft géén zin om te denken hoe het had KUNNEN zijn, ik probeer te genieten van de dingen die er nu wél zijn!

'Carpe diem'.  Want élke dag kan de laatste zijn en dat geldt voor iedereen...