Ik vertrok op maandagmorgen en zou pas 's vrijdags in de late namiddag weer thuis zijn.  Inderdaad, de bus reed me naar het internaat.

Zes jaar lang had ik in zo'n klein gemeenteschooltje gezeten.  Plots kwam ik nu in een -in mijn jonge en naïeve ogen- reuzeschool terecht waar dan ook nog eens alle Vlaamse provincies vertegenwoordigd waren.  Ik werd leerling aan het Montfortaans Seminarie in Rotselaar.

In het zesde studiejaar voelde ik me dé man, want ik hoorde bij de oudsten van de school.  Nu zat ik in het eerste middelbaar en ik was de jongste.  Het verschil tussen een 12- en een 18-jarige is écht wel groot.

Wanneer ik geen les had, zat ik aan een klein bureautje in de studiezaal.  Opnieuw een totáál nieuwe ervaring, want ten eerste moest ik studeren (in de lagere school..., tja) en ten tweede moest ik dit doen sámen met nog een 40-tal andere jongens terwijl een pater toezicht hield.

De refter.  Elke plaats aan de tafel had een schuifje, elke tafel een 'chef', een 'tafelchef'.  In dat schuifje kon ik mijn bestek en een handdoek kwijt.  Het bestek afwassen moest ik zélf doen, al stelde dat echt niet méér voor dan mes, vork en lepel even in lauw water ronddraaien.

Geslapen werd er in chambrettes.  Vleermuizen vlogen er over onze bedden heen.  Wanneer ik in mijn bed lag, kwam de verantwoordelijke pater me 's avonds een kusje en een kruisje geven.  Neen, ik stelde me er toen geen vragen bij.

Op woensdagnamiddag kon ik me aansluiten bij de KSA of de natuurvrienden.  Ik koos voor die laatsten.  We gingen dan bv. wandelen in het Kloosterbos aan de overkant en trokken er de paaltjes uit die voor de aanleg van de geplande autosnelweg (A2 - E314) in de grond geklopt waren.  We waren rebels.

Ik trok de natuur in, behalve wanneer ik, samen met een tiental andere jongens, onder het alziende oog van pater Berghs verplicht klusjes moest opknappen.  'Werkbeurt' werd het genoemd.

Allemaal waren we intern.  Niemand mocht naar huis, zelfs niet de jongens die net naast of achter de school woonden.  Iedereen gelijk voor de wet.

Nu is de school omgedoopt tot 'Montfortcollege' (of bestond die naam toen ook al?), lopen er heel wat meisjes rond en zijn er veel meer ex- dan internen.  Eigenlijk vond ik het goed dat wanneer ík er was, iedereen binnen het domein moest blijven, dag en nacht.  Het was écht niet altijd even gemakkelijk om 's maandags afscheid te moeten nemen van je huis en thuis.  Zeker dat eerste jaar niet.  Ik zou het dan ook verdomd moeilijk gehad hebben, mochten sommige van mijn vriendjes 's avonds wél naar hun mama en papa terug zijn gegaan.

Intern zijn.  Ik had er zelf voor gekozen, omdat ik 'iets anders' wilde dan de anderen.  Maar voor die keuze heb ik nadien héél wat traantjes gelaten.  Toch heb ik er geen spijt van en zou ik opnieuw hetzelfde doen.  Een weekje was ik weg van mijn vertrouwde en veilige omgeving.  Had ik een probleem, moest ik het zélf oplossen want mama en papa waren er niet.  Ruzies moesten zo snel mogelijk worden bijgelegd, want mekaar ontlopen lukte niet.  Ik leefde 24 uur op 24 samen met iedereen.

Het internaat heeft me geleerd om op mijn eigen benen te staan, het internaat heeft me geleerd om alleen te kunnen zijn.  Heel wat mensen rondom mij hebben een probleem met dat laatste.  Ik ben gráág eens alleen.

Maar dat wil niet zeggen dat ik niet van andere mensen zou houden, zij zijn belangrijk voor mij.

Net zoals jullie dat zijn!

Tot morgen.

Eigenlijk ben ik best wel fier op mijn gazonnetje.  Ik vind dat het de donkere wintermaanden goed is doorgekomen.  In oktober had ik er wat kalk overheen gestrooid ('haag' 01/03) en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.

Eens temeer blijkt dat je niets voor niets krijgt.  Wanneer je graag iets wil, bv. een diepgroen gazon, dan moet je er ook wat voor over hebben.  

Net zoals voor het hebben van een goeie en duurzame relatie.  Ook hieraan moet je wérken, ook hier wordt het geluk je niet zomaar in je schoot geworpen.

Of je gezondheid.  Wanneer je alles maar laat aanmodderen en nooit naar een dokter gaat (wíl gaan), kan dit op den duur nefast zijn.  'Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinenkast.'  

De siergrassen heb ik gesnoeid, net zoals de bolacacia's.  Ik vind het elk jaar een vreemde gebeurtenis die me laat nadenken.  Want deze plantjes en bomen hebben een héél jaar lang erg hun best gedaan om mooie takken te ontwikkelen en tóch knip ik ze élk jaar weer af.  Maar eigenlijk is dit de essentie van het leven, toch? Voor elke tak die ik afsnijd, komt er een nieuwe, frisse tak tevoorschijn.  Net zoals dit gebeurt bij ons, mensen.  Het is vertrouwen op de toekomst, vertrouwen op het feit dat er tegen de zomer opnieuw een gezonde en mooie struik bloeit en er dan opnieuw een mooie bol op de stam staat.

Dúrven.  Je moet dúrven beslissingen te nemen.  Ik geef toe dat ik daar geen held in ben ('Zondag' 09/02).  Je moet dúrven snoeien opdat er nieuw leven zou kunnen ontstaan.

Het zonnetje gaat weer schijnen vandaag.  Oh, ik verheug me erop om de tuinmeubeltjes uit hun winterslaap te halen en terug op het terras te zetten.  Ik verheug me erop om kleurige en blije bloempjes in de bloembakken van het balkon te planten.  Ik verheug me erop om 's avonds samen met de buren een glaasje te drinken... in mijn tuinmeubelen op het terras.

De dagen worden langer en het lijkt alsof ook ík voor een stuk heropleef.  De 'winter' is achter de rug (of toch zo goed als), de lente laat zich horen, ruiken en voelen.  Er wordt weer buiten geleefd.  Iedereen komt uit z'n veilige nestje en de wereld beperkt zich niet langer tot vier muren.

'Het gras is altijd groener aan de overkant.'  Ik doe mijn best opdat het níet zo zou zijn. 

Eergisteren heb ik nog eens een appelcake met rozijnen en kaneel gebakken.  Ik had er zin in en het was lang geleden.

Oekraïne versus Rusland.

Slapen.  Slapengaan.  Het is zo'n zalig gevoel.

Wanneer ik 's avonds in de zetel tv zit te kijken, hoe vaak val ik dan niet in slaap?  En da's lastig want dan doet mijn rug pijn en uiteindelijk moet ik dan toch zo naar boven sukkelen.  Op dat moment ben ik kwaad op mezelf.  'Kon ik nu niet vroeger op dat idee komen om naar boven te gaan?'  En toch gebeurt bijna elke dag hetzelfde.

Een droom die 's nachts vaak door mijn hoofd waait, is dat ik als klein jongetje op de bagagedrager van de Mobylette van onze papa zit en eraf val bij het vertrekken.  Of nog dat ik in de klas zit met mijn pyjama aan.  Gewoon vergeten uit te doen. 

Ik stel me dan de vraag wát deze dromen zouden betekenen? En óf ze iets betekenen?  Wil dat zeggen dat er een zekere angst in mij schuilgaat? 'k Weet het echt niet.

Ja, slapen... Het lijkt zó vanzelfsprekend.  Wanneer het me echter niet lukt om de slaap te vatten, lijkt ook dít slechts een droom.  'Oh, ik zou zó graag diep willen slapen! Aan één stuk door, zonder wakker te worden!' Ik vermoed dat jullie dat gevoel allemaal wel kennen.  

Zijn jullie nog wakker? 

'Heb je je nu al eens bevraagd i.v.m. een sociale woning?' Ik hoor het mijn papa nog vragen.   Toch wel.  Ik had dat jaren geleden al eens een keertje gedaan, maar toen werd me dat geweigerd omdat mijn inkomen te hoog zou zijn geweest.  Euh? Pardon???? Te hóóg??? Tja, er zat niets anders op dan te wachten.  Nu liggen die dingen blijkbaar anders.

'Hey! Word nu toch eens wakker wakker!'', schreeuwde het éne buxusplantje tegen het andere.  'De vogeltjes fluiten al zenne!' Maar er zat geen leven meer in, het was dood...

Daarom ook dat ik gisteren in een boomkwekerij zowel een nieuw buxusplantje alsook een nieuwe struik voor de beukenhaag gekocht en geplant heb.

Wie had er ooit gedacht dat ik groene vingers zou krijgen en hagen ging planten?  Ik alvast niet!

Wanneer ik klein was, zag het gras bij mijn nonkel er altijd diepgroen uit en ja, ik was er een beetje jaloers op.  Maar hij had een grondwaterput en de sproeier deed onophoudelijk z'n werk.  Meststoffen, kalk,... het werd er allemaal opgegooid.  Niet voor niets, blijkbaar.  Ons 'grasveldje' zag ook wel groen, maar buiten de sporadische grassprietjes groeiden er vooral allerlei andere dingen.  

'Wanneer ik later zélf een tuin heb, wil ik dat mijn gras óók zo groen is!' Ik hoor het mezelf nog zeggen.

Nu woon ik híer in dit huisje en buiten  het verzorgen van de twee hagen, loop ik rond met kalk en meststoffen.  Of hoe de geschiedenis zich blijkbaar herhaalt.

De lente komt eraan.  Ik zie het aan het gras, ik zie het aan de planten, ja ik zie het ook aan het onkruid.  'Onkruid vergaat niet.' Neen, jammer genoeg niet, neen...

Weet je, wanneer ik gisteren die nieuwe plantjes in de grond stak, overviel me ineens een toch wel eigenaardig gevoel.  Ik vond het 'erg' voor die dode struikjes.  Want zij zorgden er toch verschillende jaren voor dat ik van hen mocht genieten?  

Meteen legde ik de link naar ons, mensen.  Ook mensen moeten we 'afgeven' wanneer ze dood zijn.  Maar ook van hén hebben we (véle) jaren kunnen genieten, ook van hén hebben we (véle) jaren MOGEN genieten.  

Voor mij is dit een vorm van troost: ik heb hen mógen kennen, ze zitten mee in m'n valies die ik altijd bij me draag en altijd bij me zál dragen.  Ik heb mogen genieten van hun aanwezigheid.  Ze hebben me gelukkig gemaakt.

Net zoals de struikjes van de buxus- en beukenhaag.

Gisteren voelde ik me niet goed en was vooral ook moe.  Resultaat was dan ook een dagje zetel en tv.

Televisie.  Op de lagere school was het een feest wanneer we naar een aflevering van de schooltelevisie mochten kijken.  Ik vergeet nooit hoe een naakte man en een naakte vrouw als pilaren op een verhoogje stonden en ons door de -eveneens stijve (foei, Joris! )- presentator het verschil tussen man en vrouw én de voortplanting werd uitgelegd.  Erg abstract allemaal! De huidige generatie kinderen zou er nu waarschijnlijk eens goed om lachen.

Ik zie een jonge Marijn Devalck nog rondlopen als assistent van nonkel Bob in één of ander jeugdprogramma ('Wiedoewa?')(?) of Pol Ricour en Ronny Waterschoot hun typetjes spelen in 'De Opkopers' en later in 'Merlina'.  Hoe vaak droomde ik als puber 's nachts niet van Mieke Bouve, die het nichtje Ann speelde...

's Avonds kroop ik lekker tegen mijn mama aan en genoot ik van 'All creatures great and small' of 'Upstairs, Downstairs'.

Wanneer mijn papa een nieuwe jeugdkamer voor mij gemaakt had, was ik érg blij dat hij hierin ook een plaats had voorzien voor een draagbaar zwart-wit tv'tje.  En hoe blij was ik niet wanneer ik zonder al te veel storingen BRT-programma's kon ontvangen met die uitschuifbare antenne.

In de living hadden we een groter exemplaar én de beelden waren zowaar in kleur!! Het was ook érg duidelijk waarnaar het woord 'beeldbuis' verwees, want voor ons stond een zware vierkante kast met een implodeerbare inhoud.  Een afstandsbediening was er niet.  Ik heb dan ook verschillende pyjama's stuk gekropen wanneer mijn ouders van 'post' wilden veranderen of de tv te luid/te stil stond...  De antenne stond op het dak en moest -naargelang de gekozen zender- subtiel gedraaid worden.  Gelukkig moest ik niet op dat dak en volstond het om -na opnieuw te kruipen op m'n knieën- wat aan die draaiknop te prutsen.  Een afstandsbediening was er ook hier niet.

De tv.  Wanneer ik er over nadenk, hebben verschillende tv-programma's mijn jonge leven toch wat beïnvloed.  En net als nu, was het ook ontspannend, kon ik mijn hersenen even op non-actief zetten.  

Ja, Linda, dit stukje gaat alweer over het verleden. 

Tot morgen.

Vrouwen.  Ik zou echt niet zonder hen willen of kunnen leven! Maar soms wordt het leven mij als man niet altijd gemakkelijk gemaakt.  'Neen, je moet vandaag écht niet komen.' moet ik dan verstaan als: 'Ik verwacht wél dat je komt vandaag.'  Vermoeiend.

'Vrouwen' houdt voor mij echter ook in: 'verliefdheid' en 'liefde'.  

Ik herinner het me als was het gisteren: mijn eerste kus.  Ik was 14, zij 18.  'Joris, ik ben verliefd op jou.'  'Euh, ik ook op jou, denk ik??'  Ik wist écht niet wat mij overkwam.  Nooit eerder werden deze gevoelens bij mij opgeroepen.  Of verplichtte ik mezelf op dat moment om 'verliefd' te zijn? Eigenlijk wist ik (nog) niet goed wat deze woorden inhielden.  Zij was een vriendin van de dochter van een andere medewerker en kwam die zomer helpen in de jeugdherberg van mijn papa (blogje 'Stanzach').  Natuurlijk was ik zo fier als een gieter dat mijn 'lief' al 18 jaar oud was!!! Iedereen mocht (MOEST) dat weten, zeker mijn klasgenoten bij het begin van het nieuwe schooljaar!  Ik moest toch kunnen 'stoefen'? Enfin, deze eerste ervaring zou de voorloper worden van verschillende -kortstondige- verliefdheden aan de voet van de Oostenrijkse bergen.  Vakantieliefdes of hoe noemt men dit?

Met het ouder worden, werden deze verliefde gevoelens dieper en ook ernstiger.  In mijn studententijd bv. (blog 'Studententijd') had ik mijn hart verloren aan Françoise, zij het hare aan mij.  Dan weet je het wel: tijdens de lessen schreven we onophoudelijk briefjes naar mekaar en de prof die vooraan stond, vergaten we compleet.

Om als student iets bij te verdienen, werkte ik als zaterdaghulp bij Hey-mode (nu WE) in de Nieuwstraat.  Ja, dáár leerde ik Hilde kennen.  Met haar zou ik 12 jaar lief en leed delen, door haar beleefde ik de twee gelukkigste momenten van mijn leven: de geboorte van Alexander en die van An-Sofie.  

Maar er kwam een einde aan dat 'delen van lief en leed'.  'Ach, binnen zes maanden woon ik opnieuw samen met iemand.', dacht ik... We zijn nu 12 jaar verder, en... inderdaad: ik woon hier nog steeds alleen.  Niet dat het onze wil zou zijn (Linda en ik kennen mekaar al meer dan zeven jaar), maar er rest ons geen andere keuze.  Door samen te wonen zouden we uiteindelijk financieel té veel verliezen.

Maar dit belet niet dat het ontmoeten, leren kennen en omgaan van/met vrouwen het beste is, na de geboorte van mijn kinderen, wat me ooit is overkomen.

Vorig jaar verkocht ik mijn ouwe trouwe auto (BMW) en ja, dat bleek achteraf een foute beslissing.  Na een maandje met de toch wel oude Clio van onze papa gereden te hebben, keek ik uit naar iets 'veiligers'.  Waauw.  Vanaf het moment dat ik hem zag, was ik verliefd! Voor mij stond een witte Volvo C30 met donker getinte ruiten achtereaan, R-design uitvoering (sportonderstel en -interieur) .  Klassebak, vond ik.  Maar deze wordt nu -met moeilijker te been te worden- wel erg laag.  Op de koop toe is hij dan ook nog eens KEIhard.

Maar kom, gedane zaken nemen geen keer.

Een andere auto zal het dus worden.  Niet dat ik dit 'wil', maar ik kan niet anders.  Een 'andere' (tweedehands dus), want het geld dat ik op mijn spaarboekje heb staan, wil ik liever houden voor de momenten er iets dringenders gekocht moet worden (bv. een nieuwe wasmachine).  Het is nu ook niet zo dat de mutualiteit elke maand een riante som op mijn rekening stort.

7 oktober 1985.  Joepie!! Ik werd 18 jaar!! Omdat auto's me altijd al erg fascineerden, kon ik niet wachten om mijn theoretisch examen af te leggen.  Mijn ouders hadden geen auto (jaja, dat bestond ook) en Guillaume (blogje 'Stanzach') werd mijn begeleider.  Dagen hebben we tussen Zelem (waar ik woonde - dank je voor de publiciteit, Koen en Tom) en Hasselt rondgereden, uren hebben we gesleten op het plaatselijke oefenterrein om te leren parkeren of om door een smalle doorgang te rijden (die voor de gelegenheid wel éxtra smal gemaakt was).  Een servostuur had de Renault 18 niet, dus behalve rijden was het dan ook nog eens een keertje een fitnessoefening.

17 januari 1986.  'k Was toch wel niet geslaagd zeker? En dit ondanks een 'nurk' van een examinator.  Hoera!!  Maar ja, wij hadden geen auto...  Gelukkig kon en mócht ik van elke gelegenheid gebruik maken om met de auto van mijn tante, neef of nicht de straten onveilig te maken.

Dit alles om je maar te vertellen dat ik altijd graag met de auto gereden heb.  'k Vind het dan ook moeilijk om te aanvaarden dat dit nu heel wat meer moeite kost en niet echt een plezier meer is.

Komt daarbij dat ik met deze Volvo élk bultje en élk kuiltje voel.  Ja, dat ik zelfs zou kunnen zeggen of een muntstuk met de kop of met de munt naar boven op de straat ligt.

Autorijden.  Vroeger was het leuk en ik wil dat het opnieuw een leuke ervaring wordt.  Misschien helpt die 'andere' auto me hier een beetje bij.

Waarom ik hiermee begonnen ben? Zoals ik eerder al schreef in mijn tweede blogje (04/02) was het Gert (ja, en ook Noëlla) die mij ertoe aanzetten om ook eens te proberen hier wat te neer te schrijven.

Eigenlijk was het al van in mijn humaniora-tijd geleden dat ik nog opstellen en later verhandelingen schreef.  Dit is 'anders', maar toch laat het me er aan denken.

Het eerste blogje schreef ik eigenlijk alleen voor Linda, Gert en Noëlla.  Maar als snel bleek dat heel wat méér mensen hier iets aan hadden en/of dit graag lazen.  Neen, dit had ik absoluut niet verwacht.  Et voilà, zo zijn we vandaag al begonnen aan mijn 23ste stukje!  Het doet deugd wanneer ik positieve reacties krijg: mensen die er 's morgens naar uitkijken of mensen die er naar eigen zeggen 'verslaafd' aan zijn, mensen die me aanmoedigen om vooral vérder te doen.

Dit lijkt een blogje te zijn waarin alleen maar woorden geschreven worden om het blad te vullen, niet? 

Wanneer ik pás begon te werken (nog niet bij American Express) was alles nieuw voor mij: telefoon, moeilijke klanten, administratief werk...  Ik herinner me nog goed dat ik een keertje met de verantwoordelijke aan het praten was en hij/zij me vroeg 'wat ik ervan vond'.  Ik vertelde dat ik het wel fijn vond, maar dat ik niet wist of ik eigenlijk wel goed bezig was?  'Jamaar, wanneer ik NIKS zeg, betekent dit dat het goed is.'  Later heb ik onvervonden dat dit een totaal foute instelling is, want ook positieve commentaar is uiterst nuttig voor mij.  Wanneer ik bv. hoorde dat men tevreden was, deed me dat nog hárder werken! Ik wilde zéker niet teleurstellen! Net zoals ik dit ook niet wil bij het schrijven van deze stukjes. Psychologie? 

Linda merkt soms op dat het élke keer over het verleden gaat.  Is dit niet net de bedóeling van een dagboek? In ieder geval heb ik de waarzegger in mezelf nog niet ontdekt en vind ik het dan ook onmogelijk om al te schrijven wat ik in de toekomst zal meemaken. 

Bloggen.  Ja, het is een fijne ervaring.

Ja, ik ben een échte man.  Althans, dat werd toen toch zo gezegd.  Want alleen zij die naar het leger waren gegaan, mochten zich échte mannen noemen.

1986.  Met mijn humiora afgerond,  stond ik nu voor de keuze die de rest van mijn verdere leven zou bepalen.

Talen interesseerden me wel, dus leek het me logisch om iets in die richting verder te doen.  Germaanse of misschien vertaler-tolk?  Het zou uiteindelijk dat laatste worden omdat een wetenschappelijke richting me toch wat té theoretisch leek. 

'Het' VLEKHO, oftewel de VLaamse EKonomische HOgeschool in de Ginestestraat in het Brusselse Noordkwartier.  Het ganse jaar door was het net Kerstmis.  Je weet wel, gekleurde lichtjes schenen overal! Na enkele weken (ik wandelde altijd van en naar het station door de Aarschotstraat), begon ik er zelfs al verschillende mensen te herkennen en... vice versa. 

Een verwelkoming door toemalig directeur Vandenhoeck, die erop hamerde dat we absoluut Nederlands in Brussel moesten praten.  Was hij een flamingant?  'k Weet het niet.

Enkele weken later: de doop.  Jaja, ik bén gedoopt.  En hoe!  We kwamen samen bij de 'bar', zoals ze werd genoemd.  Onze fakbar, eigenlijk.  Met de nodige portie eieren, ketchup, bloem en bier in mijn haren, werd ik richting bewoonde wereld geduwd.  's Avonds moest ik dan zó naar Leuven, naar mijn kot.  Wat betekende dat ik stinkend en vuil de trein opmoest.  De bijbehorende hilariteit moet ik je niet schetsen, denk ik.

Wanneer je, net als ik, 7 jaar op internaat gezeten hebt, was het studentenleven één groot feest.  Maar ook een feest waarop gewérkt moest worden! Daar waar voordien het studeren van 20 bladzijden een héle opgave was, werd dit vanaf nu slechts een peulschil.

Gelukkig wist ik toen nog niet wat ik nu wél weet.  Misschien had ik dan een andere keuze gemaakt, misschien ook niet.  Niet dat het veel zou hebben uitgemaakt, want een professionele carrière uitbouwen zat er, tegen wil en dank, voor mij niet in.

VLEKHO.  Drie jaar zou ik daar blijven, drie onvergetelijke jaren.  Want buiten hard studeren, maakte ik er ook vrienden.  Vrienden die nu, bijna 28 jaar later, nog altijd een belangrijke plaats in mijn leven innemen.  Want buiten het opdoen van intellectuele rijkdom, leerde ik er het échte leven kennen: vriendschap, liefde, ja ook de straatmadeliefjes... 

Vandaar dat ik het zo moeilijk had om 'levenslessen' te krijgen van 18-jarigen die recht van bij mama en papa, de veilige muren van de abdij opzochten.

Mijn studententijd.  Het is een tijd die ik écht niet gemist zou willen hebben.

Eten maken.  Het is een dagelijkse 'opdracht' zonder bijgevoegde instructies of benodigdheden.  Dit wil dus zeggen dat ik me elke dag opnieuw de vraag stel wat ik nú weer zal maken?...  Jeroen Meus, Piet Huysentruyt, Jamie Oliver, allemaal geven ze me tips, maar uiteindelijk ben IK het die het moet doen, nietwaar? Laat kiezen dan al niet mijn sterkste punt zijn (zie blogje van 9 februari (Zondag)), ik moet er toch voor zorgen dat er iets op mijn bord (en vooral op dat van mijn kinderen) komt?

Gisteren ben ik de gereserveerde smartphone van mijn dochter in de plaatselijke Mobistarwinkel gaan afhalen. 

Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe we vroeger in contact konden blijven met mekaar.  Een gsm of smartphone hadden we niet (moest eerst nog uitgevonden worden), 'internet' en 'e-mail' waren woorden die we niet kenden, 'GPS' al evenmin.  En toch lukte het ons ook.  We schreven brieven naar mekaar en keken uit naar een antwoord.  Als het er snel was, kregen we dat enkele dagen later al.  Ik herinner me dat wanneer ik op internaat zat, ik élke voormiddag reikhalzend uitkeek naar de prefect die de dagelijkse lading brieven kwam ronddragen.

Of hoe ik me kon ergeren aan dat éne telefoonhokje dat wéér maar eens stuk was en ik dus niemand kon bereiken.  Met als gevolg dat, wanneer de trein vertraging had, ik één uur op de volgende bus moest wachten.  Ook al was het station maar een goeie vijf kilometer van huis...

Ik weet het, het klinkt misschien als een cliché, maar het leven leek me vroeger rustiger.  Nu loopt iedereen met een gsm of smartphone in zijn zak rond en wordt er van je verwacht dat je altijd, overal en meteen bereikbaar bent.  Of men vindt het raar wanneer er niet onmiddellijk een antwoord komt op het verstuurde mailtje. Of nog, wanneer ik vroeger met de auto naar een vreemd dorpje of een mij onbekende stad reed, waren wegenkaarten écht wel onmisbaar.  Hoe gemákkelijk was het niet om maar op een knopje te moeten drukken (en niet aan zo'n hendel te moeten sleuren) om het passagiersraam te openen en aan een passant de weg te vragen?  Word ik nu oud of had het toch zijn charmes?

Pas op, ik zou het wereldwijde web niet meer kunnen/willen missen! Wilde je vroeger iets opzoeken voor school, dan was je bijna verplicht om naar een bibliotheek te gaan. Wanneer je dan, zoals ik, in een afgelegen dorpje woonde, betekende dat dus eerst drie kwartier op de bus naar Hasselt zitten.  Nu google je het even en... voilà, je hebt wat je zoekt. 

Waren we in Oostenrijk (zie mijn blogje van gisteren),  dan waren we écht ver verwijderd van het thuisfront.  Er was wel de telefoon, maar omdat dit zo duur was, gebruikte je die maar sporadisch.  Nu volstaat het om even Skype op te zetten en je ziet en hoort je nichtje in Singapore.  Fantastisch, toch?

Wanneer ik vroeger op kot zat, had ik absoluut geen enkel contact met mijn ouders.  Behalve wanneer ik hen ZELF opbelde.  Ja, weer vanuit zo'n telefoonhokje.  Nu zitten mijn kinderen ook op kot en we mailen, chatten, bellen (ja inderdaad, met een gsm of smartphone) vaak met mekaar.

De wereld is opnieuw een stukje kleiner geworden.  Da's een goeie zaak, want Amerika en Madagascar zijn maar een druk op de entertoets verwijderd.  Nietwaar Veerle, nietwaar Kathleen? 

1970.  Mijn papa werd gevraagd om vrijwillig medewerker te worden van de V.Z.W. Sint-Paulusjeugdkampen.  Dit hield in dat Stanzach dan élke vakantie even mijn thuis zou zijn.  De bergen, de sneeuw, de Tiroolse sfeer... Maar ook: mijn kindertijd, mijn jeugd, mijn jong-volwassen leven.  Het doet me allemaal weer dromen van al die mooie momenten (al waren er natuurlijk ook minder mooie, zoals bijvoorbeeld liefdesverdriet (wat er op puberleeftijd nu eenmaal bijhoort, niet?)), van het leren skiën, maar ook van al die mensen (Tirolers en mederwerkers) die ik ginder heb gekend en die er nu niet meer zijn: Guillaume, meneer Mattheussen ('k weet niet of ik het correct schrijf, Kristel?), de nonkel, de respectievelijke echtgenotes, Tony, meneer Borginon, Yolanda, Peter, meter, mevrouw Cruysberghs, Willy, Gertrud, Marcus, Martha, ... Ach, het zijn er intussen al zovelen.

Wanneer ik bij mijn mama voor de boekenkast sta en doorheen de verschillende fotoalbums blader, word ik echt knalhard geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven (zware kost hé?).  Ik zie jonge, vitale mensen die lachen, zwanzen, een sigaret roken, kortom: genieten van het leven.  En nu... zijn ze er niet meer. Bijna niet te geloven.

Zomer 1981.  'k Was bijna 14 jaar.  's Morgens reed ik mee met Firmin om wat te kisten te helpen dragen bij de bevoorrading van de verschillende huizen (hemen).  Omdat de zon al de héle voormiddag flink van de partij was geweest, vond ik het een verfrissend idee om 's namiddags een lekkere douche te nemen.  Nu ja, 'verfrissend' werd het niet echt.  Ik weet niet of je je er iets bij kunt voorstellen, maar het was nog zo'n ouderwetse kraan met vier lange hendels per knop.  Ja, je ziet het al aankomen.  Ik probeerde de douche bovenaan vast te maken, maar... de darm bleef hangen achter zo'n hendeltje van de warmwaterknop (neen, een mengkraan hadden we niet) met als gevolg dat er bijna kokend heet water uit de knop spoot.  Hóe dat weet ik niet meer, maar op de één of de andere manier is het me toch gelukt om de kraan dicht te draaien.  Ik had net nieuwe lakens opgelegd (en die waren lekker fris), dus kroop ik snel onder de lakens omdat die toch enigszins afkoeling brachten.  Een koude douche is toen niet bij me opgekomen, misschien omdat ik 'bang' was geworden van die éne plaats?  Even later (het begon méér en méér pijn te doen), nam ik de fiets en reed ik zo snel ik kon tot bij het huis waar mijn papa samen met andere medewerkers een tasje koffie aan het drinken was.  Vanaf dat moment ging alles héél erg snel.  De vrouw van Tony (medewerker), Mia, was/is(?) verpleegster en onmiddellijk kreeg ik opgeklopt eiwit over me heen.  Tony startte zijn Citroën CX (jaja) en 'vloog' me naar Doktor Reiger in Weissenbach.  Enfin, om een lang verhaal kort te maken: ik had nét geen derdegraads brandwonden.  Enkele weken zou mijn bedje een véél te trouwe bondgenoot moeten zijn.  Maar nog geen twee weken later hing ik -met andere kinderen van medewerkers en een internationaal gezelschap- goed vastgesnoerd aan rotswanden te bengelen.  Ach ja, ik was jong hé! 

Zo'n 'Kletterkurs' (want zo heette het) heeft me wél geleerd om andere mensen blind te vertrouwen.  Dat MOEST ook wel want anderen hadden je leven LETTERLIJK in handen.

Oostenrijk, Tirol, Stanzach... Het waren mooie tijden.  Tijden die voorgoed voorbij zijn, herinneringen die herinneringen zullen (en misschien ook wel 'moeten') blijven.  Maar kom, DAT kan men mij alvast NIET meer afnemen!

Namen.  'What's in a 'name'...'

Gisterenmorgen pikkelde ik naar het station hier in Aarschot om de trein via Brussel naar Namen te nemen.

Nathalie, je weet wel, m'n goeie vriendin, wachtte me ginder op en mijn ontdekkingstocht(je) kon beginnen.  Nooit eerder was ik in deze stad, vandaar. 

De croque italienne smaakte me.  Of ik zin had om een museum te bezoeken? Waarom niet? Dus wij haar auto in en weg waren we.  Bleek nu toch wel dat er renovatiewerken bezig waren en dat dat ene museum bijgevolg gesloten was? Geen nood, in de buurt lieten zich ook schilderijen van Jean Delville bewonderen, wat we dan ook deden.  Toch wel ongelooflijk hoe die mensen landschappen en portretten konden schilderen, bijna alsof het foto's zijn!

Wat ook ongelooflijk is, is hoe vriendschap na 30 jaar complete rust, kan heropleven.  Maar vriendschap mag je niet verwarren met liefde voor je partner.  Deze liefde gaat namelijk vérder en andere  gevoelens komen hierbij kijken.

Tja, en een hele namiddag Frans praten en denken, ben ik ook niet meer gewoon zenne!   Maar beetje bij beetje komt -gelukkig- heel wat terug.

Probleem is dat zo'n uitstap enorm vermoeiend blijkt, voor mij alleszins.  Vandaar ook dat dit blogje erg kort is.  Maar het was absoluut een fijne dag! Bedankt, Nathalie!

Morgen meer.  Beloofd!

'Ik kan toch niet met lége handen binnengaan?' 'Oh ja, toch wel hoor! Je gaat op bezoek omdat die persoon je nauw aan het hart ligt, omdat je geïnteresseerd bent in diegene die in dat ziekenhuisbed ligt en je gaat NIET om bloemen of pralines af te geven!' Wanneer ik dit durf zeggen, voel ik me soms net alsof ik van een andere planeet kom.  Hoe vaak heb ik me niet geërgerd aan mensen die - absoluut met goede bedoelingen- me kwamen bezoeken.  Erg hé?

Goeiemorgen!