Vandaag werd Jef begraven.  

Jef is mijn buurman.  Ik schrijf bewust niet 'was', want hij zal er altijd zijn, zij het dan niet langer lichamelijk. Jef was er altijd.  Jef stond op de uitkijk, een burgerwacht zou totaal overbodig geweest zijn.

Nu is Jef niet meer.  Ik wil geloven dat Jef nu bij mijn papa, bij Tina (mijn buurvrouw) en bij zovele anderen is. Dat hij ginds rustig zijn sigaretje rookt en filosofeert over het leven, ook al maakt zijn lichaam daar nu geen deel meer van uit...

Het leven... Het moeten loslaten en afgeven, is hard.  Maar tegelijk zegt het me ook dat ik van dit leven iets moet maken! En ik moet het NU doen, niet later.  Later kan té laat zijn...  Vaak heb ik met Jef gepraat over de dood. De dood maakt deel uit van het leven, hoe contradictorisch dit ook moge zijn.  'We moeten allemaal gaan, jong!' Ik hoor het hem zo zeggen.  Hij IS gegaan.  Enkele uren voor zijn dood hebben we nog gepraat met mekaar.  Hoe kon ik weten dat ons afscheid een definitief afscheid zou zijn...

Van Tina heb ik anderhalf jaar geleden ook afscheid moeten nemen.  Wanneer ik nadien door mijn dakraam keek, zag ik het bankje waarop ze zo vaak haar sigaretje zat te roken.  Het bankje heeft er nog een tijd gestaan, maar Tina zat er niet langer op.

Tina, papa, Jef... Het zijn allemaal mensen die héél erg dicht bij mij stonden en die ik nu moet missen.  Maar ik troost me bij de gedachte dat we ooit op de één of de andere manier weer contact zullen hebben.  Misschien is dit 'geloven', misschien is dit dom, maar ik heb het nodig om het verlies te kunnen verwerken.  De pijn wordt draaglijk, de emoties minder hevig, maar het gemis blijft.  Ook na bijna twee jaar.

Dag Jef! Bedankt dat je er was!

Vorige week las ik het in de kranten, ik zag het op Facebook verschijnen en zelfs Nathalie had ervan gehoord in het verre Luxemburg: de Aarschotse N-VA zou de voetbalgekte willen beteugelen met de officiële vraag of al die vlaggen, gesponsord door een bekend biermerk, hier wel MOGEN uithangen?

Ik was erbij tijdens die bewuste gemeenteraad eind juni waarin de vraag gesteld werd en ik kon mijn oren niet geloven! Is men bij de N-VA dan zo kortzichtig geworden dat men niet beseft dat men op deze manier de helft (of nog meer) van Vlaanderen tegen zich in het harnas jaagt?  Het zou me verwonderen wanneer N-VA - Aarschot nu nog altijd hetzelfde aantal medestanders zou hebben.  Niet dat ik het zo erg zou vinden, mocht dit niet zo zijn.

Ik kan er niet omheen: mijn straat en mijn stad is in de ban van Koning Voetbal.  En ik moet toegeven: ik betrap me erop dat ik zelf ook kijk!  Elke keer wanneer onze Duivels de bal voldoende in het net van de tegenspelers hebben kunnen trappen, kijk ik al uit naar de volgende match: nú zaterdag, morgen dus.

Ik las deze week dat het Belgische elftal sowieso al zijn opwachting mag maken op het het bordes van het Brusselse stadhuis, net zoals in het gloriejaar 1986.  Mijn humaniora zat erop en ik juichte Jean-Marie en zijn makkers luid toe, net zoals ik toen ook deed met mijn toekomstige leven.

Weet je wat ik raar vind? Overal zie ik Belgische vlaggen wapperen, overal wordt er over de Rode Duivels gesproken, overal overheerst het België-gevoel.  En dit terwijl op 25 mei ll. één Vlaming op drie het N-VA bolletje rood kleurde.  Ik weet het, Günther, jij postte dit ook op Facebook, maar ik maakte toen net dezelfde bedenking en ik maak deze nog altijd, elke dag.  We zijn Belg wanneer het ons uitkomt? We zijn Vlaming en nationalist wanneer het ons uitkomt?

Ik geniet ervan wanneer ik zie dat ook allochtonen met ons mee supporteren en zich één voelen met ons allemaal.  Ja, ze voelen zich Belg.  Ja, ze ZIJN Belg! Ze genieten van het voetbal, waarbij de Duivels achter de bal aanlopen.

Ik zit morgenavond alvast voor de tv.