Soms verschijnt het beeld  in mijn geest van zo'n ouderwetse koets vol pracht en praal en met een heel stel paarden ervoor.  Flinke gezonde paarden, samen goed voor heel wat kracht.

Soms kan veel kracht echter onhandig zijn, soms maak je er dingen mee stuk.  Wanneer je bijvoorbeeld te veel kracht op een schroefdop zet, draai je de draad stuk en sluit hij de fles niet meer zoals hij zou moeten doen.

Té veel is nooit goed.  Voor niets.  Mekaar té veel zien, kan funest zijn voor een relatie.  'Trop is teveel en teveel is trop', wist ook Vanden Boeynants. Wanneer ik té veel eet, word ik misselijk.  Wanneer ik téveel alcohol drink, word ik dronken.  

Wanneer ik vroeger té erg mijn best deed om bij een meisje in de smaak te vallen, liep ik geheid een blauwtje.  Ik studeerde en was verliefd.  Op Annemie.  Maar Annemie besloot dat er voor ons geen toekomst was.  Toch wilde ik haar koste wat kost overtuigen van het tegendeel.   Mijn inspanningen hadden -uiteraard- het tegenovergestelde effect.  Ach, ik was jong en wist nog zo weinig van het leven.  Dan doe je domme dingen en dat gold zeker ook voor mij.

Paardrijden is nooit iets voor mij geweest.  Ik vond het zo'n enorm dier.  Het imponeerde me.  Gewoon al maar erop kruipen, vond ik een hele bedoening.  En dan moest ik ook nog eens proberen om erop te blijven zitten.  

Ik denk dat ik tien was wanneer ik het strand op en neer mocht wandelen bovenop de rug van een paard.  Of het eens mocht galopperen?  Euh NEEN, liever niet!! 't Was verdorie zo al moeilijk genoeg om recht te blijven.

Enkele jaren geleden werd ik wakker van een onbestemd en irriterend geluid.  Bleek dat Gust twee ezels hier achter in de wei had gezet.  Ik wist niet dat hun gebalk zoveel decibels kon veroorzaken.  Intussen staan ze terug in hun oude, vertrouwde wei en... ik mis ze.  Ook al liep één van hen mijn ladder omver en kwam ik hierdoor serieus vast te zitten. Er kwamen toen allerlei rare woorden uit mijn mond.  Maar ach, het gebeurde niet met opzet.  Het waren eigenlijk lieve dieren.

Paardenkracht.  Onze 'koetsen' hebben geen paarden meer.  Ze hebben een motor.  Maar wél spreken we nog over 'paardenkracht'.  En zo blijven paarden ook in de 21ste eeuw hun plaats naast de mens behouden.  Onder andere zo.

Gisteren las ik nog eens een stripverhaal.  Dat was een tijdje geleden.

Vroeger behoorde ik tot de Jommeke-lezers.  Je was ófwel fan van Jommeke ófwel van Suske en Wiske.  Ik vond de tekeningen van Willy Vandersteen te gedetailleerd en daardoor nogal vermoeiend. Daarom heb ik ook nooit een album van bijvoorbeeld De Rode Ridder uitgelezen.

Tijdens het voorlaatste jaar van mijn humaniora, in 1985, leerde ik Kiekeboe kennen.  En vooral Fanny dan.  Ik hield van de tekenstijl van Merho.  De onderliggende humor en het feit dat ik er altijd nieuwe dingen kon uithalen, maakten het geniaal voor mij.  Blijkbaar werkte deze Merho-microbe aanstekelijk, want ook mijn papa (en later ook Alexander) kon (kan) hiervan genieten.  

Ik probeer te leven zoals in een stripverhaal: eenvoudig en zonder al te veel tralala.  Ik wil dat anderen mijn boodschap gemakkelijk kunnen begrijpen.

Het is zoals communiceren met elkaar.  Soms vind ik het danig vermoeiend wanneer iemand tijdens een verhaal zoveel zijsprongetjes maakt dat ik nog maar moeilijk de rode draad kan vinden.  Blijkt dat men soms zélf niet meer weet wat men wilde zeggen.

Ik hou van praten.  Wat niet wil zeggen dat ik daarom véél praat.  Ik probeer duidelijk te zijn en zo weinig mogelijk woorden te gebruiken.  Maar ik luister ook graag.  Niet naar onzin.  Ik heb nog het liefst dat men dingen vertelt waarover ik kan nadenken. Misschien ben ik het oorspronkelijk niet eens met hem of haar, maar dit kan absoluut veranderen.  Dit vind ik boeiende gesprekken.  Dit zijn gesprekken waar ik van bijleer.

De basisschool, het eerste studiejaar.  Praten kon ik al, lezen nog niet. Ik vind dat deze twee werkwoorden enigszins samenhangen.  Wanneer ik lees, verrijk ik mijn woordenschat.  Ik lees woorden waarvan ik het bestaan niet afwist.  Buiten het verhaal op zich, vind ik dit een boeiend gegeven.  Ik was zes jaar en leerde woorden lezen.  Maar uitspreken mocht ik ze alleen wanneer de juffrouw dat wilde.  Daar had ik het in het begin toch wel wat moeilijk mee.  'Stilzitten en zwijgen.'  Hoe vaak heb ik dit niet gehoord.

Nu ben ik 46 jaar en denk ik soms terug aan die tijd.  Ook nu moet ik soms zwijgen en vooral niet spreken.  Zwijgen 'voor de lieve vrede'.  Hetzelfde gebeurt met het uitvoeren van sommige handelingen.  Met het ouder worden, heb ik me voorgenomen om niets meer tegen mijn zin proberen te doen.  Het leven is te kort.   Al blijven er dingen die ik MOET doen, waar ik niet buiten kan.

Gisteren was de dood van Peaches Geldof een nieuwsfeit.  Ze was amper 25.  Zoiets zet me aan het denken.  Plots kan het gedaan zijn.  Daarom wil ik zoveel mogelijk genieten van het mooie rondom mij.

Ik zou geen man zijn, mocht ik ook niet van die andere strip kunnen genieten.  Maar dat heeft dan niet zozeer met het verhaal te maken.

  

In de zomer gaan Alexander en An-Sofie met vakantie naar Frankrijk.  Hilde heeft er een huisje gehuurd en ook Ruth, de vriendin van Alexander, kan mee.

Op zich vind ik dit uitzonderlijk.  Ruth wordt er 24, Alexander 21 en dan lijkt het me helemaal niet zo evident om met je 'ouders' (in dit geval mama) met vakantie te gaan.

Ik ben blij en vooral ook dankbaar dat ze dankzij Hilde al van de wereld hebben mogen proeven en dit nog altijd kunnen doen.  Verre reizen maken (of reizen maken tout court) is voor mij niet meer mogelijk.  Noch lichamelijk, noch financiëel.

Natuurlijk mis ik die mooie en onbezorgde momenten.  Het genieten van elkaars rustige aanwezigheid.  De herinneringen nadien.  Maar ik gun het hen! Absoluut.

Wanneer Alexander en An-Sofie kleine kindjes waren, planden Hilde en ik elke zomer een mooie vakantie.  Tenerife, Tunesië, Turkijke.  Het waren onvergetelijke momenten.  Voor iedereen.  Gelukkig heb ik die innige momenten nu hier thuis.

Soms ben ik bang hierdoor noodgedwongen een minder goeie band met hen te hebben.  Nochtans betekenen ze alles voor mij.  Ik probeer dit eventuele 'gemis' voor hen te compenseren met dingen die ik wél (nog) kan.  Wanneer ze een chauffeur nodig hebben, doe ik al het mogelijke om dit voor hen te kunnen zijn.  Ook al zou ik soms liever in de zetel zitten en rusten.

Dit is liefde.  Dit is 'er zijn voor mekaar'.  Niet altijd komt alles even goed uit, maar ik probeer bergen te verzetten.  Omdat ik ze zo graag zie.

Liefde geeft me kracht.  Mocht ik niet zoveel om hen geven, zou het me niet lukken om zo vaak voor hen klaar te staan.  Of om te koken en te zorgen dat hun was gestreken is.

Mijn professionele leven is stilgevallen.  Zij zijn mijn doel.

Wanneer ze klein waren, wilde ik dat ze zouden opgroeien met een mama en een papa die hun leven zouden vullen met liefde.  Ze werden groter, en ik wilde dat ze de 'goeie' vrienden vonden.  Nu zijn ze volwassen, en ik wil dat ze gelukkig worden.  Hun studiekeuze hebben ze gemaakt, hun professionele carrière ligt voor hen.  Nu is het aan hen.

Alexander vond Ruth.  Zij maakt hem gelukkig.  Dat zie ik.  Dank je, Ruth.  Ik hoop dat ook An-Sofie op dit gebied goed terecht zal komen.  Maar ze is geen bedeesd of naïef dutske.  Ze zal de juiste wel vinden.

In mei neem ik een maandje vakantie.  In Pellenberg.

Vanmorgen haperde de deur van de eetkamer.

Dit was de eerste keer.  Nooit eerder haperde ze of durfde ik ze op slot doen.

De buitendeur daarentegen sluit ik wél wanneer ik wegga.  Ik denk dat er in België nog maar weinig mensen zijn die dit niet doen.  In Tirol was dit vroeger wel even anders.  Daar werd iedereen vertrouwd, iedereen was welkom.

Sommige deuren openen zich, andere blijven gesloten. Vaak is vriendelijkheid en kalmte de sleutel om ze te openen en te bereiken wat ik wil bereiken.

Gisteren mocht ik An-Sofie wegbrengen naar het huisje van Hilde, Alexander daar oppikken om dan samen door te rijden naar Zelem, naar mijn mama. Niet dat ik de deur daar platloop, maar elke dag rond 20 uur bellen we met elkaar.  Mocht er iets zijn, spring ik uiteraard onmiddellijk in de auto.

Kind zijn is een speciaal gevoel.  Mijn ouders hebben altijd hun uiterste best gedaan om me het leven zo aangenaam mogelijk te maken.  Mijn papa is er niet meer, mijn mama wordt er volgende week 82 en nu is het MIJN beurt om er te zijn voor haar.  Fysiek is het niet altijd even gemakkelijk om tot ginder te rijden, maar ik vind dat ik dit -met veel plezier trouwens- verplicht ben.  Dit is het minste wat ik kan terugdoen.

Mijn mama heeft iets speciaals met Alexander.  Zij zijn twee handen op één buik.  Wanneer hij een baby was, zorgde zij voor hem wanneer Hilde en ik niet thuis konden zijn. Natuurlijk is An-Sofie ook haar oogappel!  Ze is zo gelukkig haar meter te mogen zijn.

Wanneer ik oud ben en dingen niet meer kan doen (wat jammer genoeg nu al een beetje zo is), hoop ik dat mijn kinderen er, in de mate van het mogelijke, ook voor mij zullen zijn. Waar ik eigenlijk zeker van ben.

'Je oogst wat je zaait.'  Ik heb altijd geprobeerd om An-Sofie en Alexander met liefde en respect te behandelen.

Mijn deur zal altijd openstaan.

In de paasvakantie komt Alexander hier studeren.  Hij laat het kotleven twee weekjes rusten.

Studeren.  Het heeft mij altijd een dubbel gevoel gegeven.  Ik wilde maar al te graag dingen bijleren en ontdekken.  Maar het studeren op zich, het geconcentreerd aan een bureau zitten, zag ik meer als een noodzakelijk kwaad.  

Tien jaar geleden schreef ik me in voor de eerste kandidatuur psychologie aan de KUL.  Ik was thuis en werken kon/mocht ik niet.  Of het me zou lukken alle colleges te volgen, zou ik op dat moment dan wel zien.  Ik was tot niets verplicht.  Zo voelde het ook niet.  

Hoe meer er kennis in mijn hoofd gepompt werd, hoe meer ik me ervan bewust werd dat ik nog niets kende.  Dit ondanks het feit dat ik 36 jaar oud was. Hoe meer ik nieuwe dingen ontdekte, hoe meer ik besefte dat er nog zoveel dingen waren waar ik NIETS van wist.

Is dit ook niet een beetje 'geloven'?  Geloven betekent dat je iets aanneemt zonder dat je er een aantoonbaar bewijs voor hebt.  Wanneer je van iets zéker bent, heeft het geen zin meer om over 'geloven' te spreken.  Dan wéét je het gewoon.

Met het ouder worden ben ik het leven meer gaan bestuderen.  Wie ben ik? Wat doe ik hier? Moeilijke vragen.  En het antwoord is nog moeilijker.  Je moet het geloven.

Geloven is iets wat ik bijna iedere dag moet doen.  Wanneer professor Van Calenbergh (mijn neurochirurg) me zegt dat de beelden van de scan er niet verontrustend uitzien, geloof ik hem want zélf ken ik er niets van.  Wanneer Sabine Hagedoren vertelt dat het morgen gaat regenen, geloof ik haar.  Alhoewel, soms heb ik toch wel mijn twijfels.

Twijfels zijn er vaak in mijn leven.  Maar eigenlijk zijn veel van die twijfels 'onzekerheden'.  Niemand kan voorspellen hoe de toekomst er zal uitzien.  Ik kan en wil alleen maar geloven dat er ook mooie dingen in het verschiet liggen.  Natuurlijk zullen er ook minder aangename momenten komen, maar na regen komt altijd zonneschijn.

Zo ben ik blij dat ik door middel van dit blogje mensen opnieuw 'ontmoet' heb, mensen met wie ik al veel te lang geen contact meer had.  Dit maakt me blij.  Alsof de zon mijn hart beschijnt.  Niet dat het hiervoor alleen maar geregend zou hebben.

Vrijdagnamiddag kreeg ik opnieuw een telefoontje van de opnamedienst van Pellenberg.  Alles is nu -voorlopig- voorzien om op 5 mei a.s. naar ginder te rijden en daar dan een drie- tot viertal weken te blijven.  Tijdens het weekend zou ik naar huis mogen.

Ik vermoed dat ik ginder toch wat tijd voor mezelf ga hebben.  Misschien kan ik opnieuw wat studeren?

Ik heb me een tablet aangeschaft.

Wanneer ik binnenkort een maandje in Pellenberg zal moeten blijven, wil ik niet afgesloten zijn van de buitenwereld.  Het is al erg genoeg zo.  Mijn laptop is meer dan acht jaar oud en lijkt alsmaar vaker kuren te hebben.  Een tablet leek me (voor wat ik nodig heb) de beste optie.

Zowel de tablet als het hoesje heb ik via het internet besteld.  Vanuit mijn luie zetel.  Ik moest er niet eens het huis voor uit.  Wie had dit ooit kunnen denken? De wereld wordt mijn megagrote winkel.  Voor de auto bestelde ik vorig jaar zelfs iets uit Amerika.

Sta ik hier eigenlijk nog wel genoeg bij stil?  Mijn auto brengt me overal waar ik naartoe wil.  Nat worden hoort er al lang niet meer bij.  Hoe anders was het wanneer mijn papa met zijn Mobylette door weer en wind naar de winkel moest?  Twee zakken hingen op het bagagerek en waren tot bovenaan gevuld wanneer hij terugkwam.  Vaak kwamen er snelbinders aan te pas.  Hij deed het zonder morren.

Eigenlijk heeft zo'n tablet zowel iets positiefs als iets negatiefs.  Positief is dat je -zoals met een computer- je wereld kleiner maakt.  Je kunt iedereen contacteren, mocht je dat willen, je kunt hen zien en met hen praten.  Maar negatief is dan weer dat iedereen erg op zichzelf aan het leven is.  Het maakt niet uit of er anderen bij zitten.  Ik pleit ook schuldig, want de ganse namiddag heb ik me zitten 'amuseren' met dat ding.  Nieuwe app'jes erop zetten, teksten zoeken, enz.  Het lijkt wel alsof ik constant een bibliotheek bij me draag.

Wanneer ik mijn tablet aandachtig bekijk, stel ik eens te meer vast hoe snel de technologie vooruit is gegaan.  Wie had ooit kunnen geloven dat zo'n dun ding dit allemaal zou kunnen? Ik alvast niet.

Op internaat kwam er een meneer van Schooltyp ons de voordelen van het blind typen uitleggen.  Ik was overtuigd en dus schreef ik me in.  Het was een cursus gespreid over twee schooljaren.  Ik leerde typen op een -naar huidige maatstaven- vreselijk ouderwetse typmachine.  Elke beweging gebeurde mechanisch, digitaal was enkel mijn horloge. Frustrerend was het wanneer ik op het einde van mijn blad een typfout maakte en hélemaal opnieuw kon beginnen. Stress...

Op het einde van mijn humaniora maakte ik mijn spaarboekje leeg (er stond ongeveer 12 000 frank op) en ik kocht me een elektrische versie.  Bovenaan was er zelfs een schermpje waarop ik één regel kon zien vooraleer hij werd afgedrukt. Het werkte kalmerend.  Ik kon rustig nog iets verbeteren.

Eergisteren bestelde ik een tablet en had net iets meer nodig dan 300 euro.  Ongeveer hetzelfde bedrag dan mijn 'moderne' typmachine uit 1985.  Nu is alles zoveel kleiner en toch biedt het zoveel meer mogelijkheden.  De techniek staat niet stil.

Of word ik oud?

Het was een drukke dag gisteren.

Ik liep nog rond in mijn pyjama wanneer ik met mijn hospitalisatieverzekering belde.  Gelukkig is voor hen alles in orde en wordt een revalidatieopname in Pellenberg volledig vergoed.

Ook van het BIVV/CARA kreeg ik enigszins 'goed' nieuws.  Zolang ik door hen niet opgeroepen en medisch gekeurd ben, volstaat een toelating van de behandelend arts om met de auto te blijven rijden.  De mailtjes naar Professor Van Calenbergh (neurochirurg) en dokter Beyens (fysische geneeskunde en revalidatie) zijn verstuurd.

Druk had ik het destijds ook in de naar buiten toe zo rustig ogende abdij.  Als jonge man van 21 was ik het helemaal niet gewend zo'n drukke agenda te hebben en met één oog op mijn horloge te leven.  Elk half uurtje was ingevuld.  Alleen 's avonds was er wat tijd en ruimte voor ontspanning.

Heel mijn leven al krijg ik te maken met een druk die op mijn schouders wordt gelegd.  Een druk omdat alles per se druk gemaakt moet worden.  's Morgens moest ik om half negen op mijn werk zijn.  Maar eerst moesten de kinderen naar de onthaalmoeder of de crèche.  Deze werd op haar beurt 's avonds gesloten om 19 uur.  File of niet, ik MOEST er zijn! Ik werkte in Brussel, woonde in Zelem (Limburg).  Stress.

Er zijn ook mensen die 'anders' denken.  Ze voelen zich meer één met de natuur.  Probleem is dat ze maar al te vaak als alternatievelingen bestempeld worden.  In de negatieve zin dan.

Een keuze wordt me niet echt gegeven.  Wil ik hier enigszins overleven, moet ik wel meedoen met dit helse circus.  Maar tegelijk wil ik nooit vergeten vanwaar ik kom en waarheen ik uiteindelijk weer ga: van en naar de natuur.  Zonder natuur stel ik niets voor en ben ik totaal hulpeloos.  Mijn auto rijdt op diesel, die op zijn beurt gewonnen wordt uit ruwe olie die we uit de grond pompen.  Deze computer heeft elektriciteit nodig.  Elektriciteit die gegenereerd wordt bijvoorbeeld uit wind.  De natuur.

Gisterennamiddag kreeg ik plots een telefoontje van de opnamedienst van Pellenberg.  Of het paste wanneer ik nú maandag al opgenomen zou worden?  Euh... pardon???? Nu al??? Sorry, maar dat lukt niet.  Het is paasvakantie en Alexander studeert hier bij mij, An-Sofie in het huisje van Hilde in Rotselaar.  Hilde zelf is met haar nieuwe gezinnetje de hele vakantie in Amerika.  Het zou gewoon niet gaan, mocht ik óók nog eens de hele vakantie van huis zijn.  De wachtlijst blijkt wel héél erg kort te zijn.  Nu, ik klaag niet.

Maar druk wordt het dan weer wel, want er is nog zoveel te organiseren...

Gisteren had ik een afspraak om 15u30 bij dokter Beyens in Pellenberg.  De neurochirurg had me haar aangeraden omdat hij vond dat ik mijn leven moest proberen comfortabeler te maken.

Revalideren wil NIET zeggen dat ik geholpen word om te genezen, maar wel dat ze me aanleren hoe ik dagdagelijkse en vanzelfsprekende dingen opnieuw in mijn leven kan integreren.  Ook betekent het dat ik mijn plaats in de maatschappij opnieuw kan laten gelden (reVALIDeren), dat ik op mijn manier mijn steentje kan bijdragen.  

Sommige lichaamsdelen willen dan wel niet meer meewerken, mijn geest doet dit gelukkig nog wel.  Ik zou het zoveel erger vinden, mocht ik niet meer kunnen denken of dingen niet meer kunnen OVERdenken.  Mijn wereld zou bekrompen en eng worden.  Ik vind het boeiend om mijn gedachten de vrije loop te laten en deze hier dan neer te schrijven.  Ik wil en kan het me niet voorstellen dat ik morgen de krant niet meer zou begrijpen.  Ik zou het beangstigend vinden niet meer te kunnen beseffen wat er gebeurt.

Hoe groot deze wereld ook lijkt, de voorbije decennia lijkt hij alsmaar kleiner te worden.  Ook al leven we duizenden kilometers van elkaar, toch kunnen we mekaar horen en zien, .  De grote, wijde wereld is een beetje meer 'mijn' wereld geworden.  

De kans bestaat dat ik de auto niet meer kan of mag gebruiken.  Ondanks het feit dat mijn neurochirurg me altijd heeft voorgehouden dat autorijden wél nog kon, raadde dokter Beyens me aan toch contact op te nemen met het BIVV, met de dienst CARA.  Met de verschillende operaties aan mijn hoofd, leek het haar aangewezen om mijn rijvaardigheid eerst te laten goedkeuren.  De kans bestaat echter, dat ik ervan weerhouden word om nog achter het stuur te gaan zitten.  Dit zou een grote impact hebben op mijn manier van leven.  Sinds ik moeilijk te been ben, gebruik ik de auto voor dingen waarvoor hij vroeger in de garage bleef staan: winkelen, een brief posten...  Ik zal mijn leven moeten OVERdenken, ik zal het opnieuw en anders moeten organiseren.  Ik ben erg gelukkig goeie buren te hebben op wie ik altijd een beroep mag doen. 

Waarschijlijk word ik opgenomen.  Van maandagmorgen tot vrijdagavond zullen kinesisten, logopedisten en neuropsychologen me gedurende drie weken tot één maand volgen en helpen.   Vandaag contacteer ik de hospitalisatieverzekering om na te gaan of de kosten van een revalidatie (mét opname) inbegrepen zijn.  Mocht dit NIET zo zijn, is er ook nog altijd de mogelijkheid om me ambulant te laten verzorgen.  Wel maakt dit de behandeling complexer, omdat er zoveel mensen bij betrokken zijn.  Bij een opname in Pellenberg wordt er een planning voor me opgemaakt.

Veertien dagen geleden vertelde mijn neurochirurg me niet zo'n opbeurende dingen ('Het zal er niet op verbeteren, het wordt alleen maar erger.'), gisteren was dit ook al niet echt het geval.  Ik moet toegeven dat mijn toestand er sinds vorig jaar op achteruit is gegaan.  De problemen van afasie, evenwichts-, aandachts- en concentratiestoornissen zijn toegenomen.  De revalidatie heeft tot doel dat de situatie minder snel achteruitgaat.

Daar heb ik graag drie weken of een maand voor over.

's Morgens neem ik ruim de tijd om de tafel te dekken en uitgebreid te ontbijten.  Ook al zit ik hier vaak alleen aan tafel.  

Ik zou de dag niet kunnen starten met enkel een kop koffie.  Ik heb energie nodig.  Vooral wil ik rustig kunnen beginnen aan de vele uren die voor me liggen.  Hiervoor sta ik graag een half uurtje vroeger op.  Nu ja, ik ben sowieso thuis, dus tijd doet er eigenlijk niet toe.

Wanneer ik erover nadenk, is deze ochtendstijl een constante in mijn leven.  In mijn jeugd bracht Guillaume ('Stanzach', 'Auto') ons warme boterpistoletjes mee van bij de Boerenbakker in Diest.  Ik genoot van deze heerlijke zaterdagmorgengewoonte.  Ik at er een tiental.

Nú kan ik deze energie zéker goed gebruiken.  Het leven is er niet gemakkelijker op geworden, mijn lichaam en lichaamsdelen pruttelen tegen.  Maar moeilijk gaat ook.  Evidente dingen als wandelen of alert en geconcentreerd blijven, vormen 'plots' een probleem.  Ondanks deze beperkingen zijn er nog zoveel andere dingen die ik wél kan doen.  Ik kan rustig in mijn hofje werken en als het niet meer gaat, zet ik me in een tuinzetel.  Vroeger duurde het gras afrijden ongeveer een uurtje, nu moet ik er een halve dag voor uittrekken.  Maar het glas is half vol en ik houd mezelf voor dat ik er nu gewoon langer kan van genieten.

Soms heb ik het er moeilijk mee.  Hoe graag wilde ik niet een 'normaal' leventje?  Gewoon gaan werken, 's avonds thuiskomen en dan genieten van mijn gezinnetje.  's Zomers een mooie vakantie.  Het zijn allemaal dingen die ik heb moeten opgeven en die -rechtstreeks of onrechtstreeks- te maken hebben met dat gezwel in mijn hoofd.  Ik kan niet meer zomaar alles doen wat vroeger vanzelfsprekend leek.

Bij momenten vind ik het moeilijk om mijn moed bij mekaar te rapen en toch te genieten van de dag die voor me ligt.  Langs de andere kant ben ik blij dat ik hier nog altijd mag rondlopen en dat ik mijn kinderen heb mogen zien opgroeien.

'Het leven lacht je toe.'  Ik houd dit in gedachten, ook al lijkt dit niet altijd zo.  Maar ik besef dat mijn aardse leven slechts een doorreis is.  Daarom wil ik absoluut blijven geloven dat het leven me toelacht.

En dit begint 's morgens al met een heerlijk ontbijt.

Voor mijn slaapkamer heb ik nog geen lus(ch)ter gevonden.  Ik ben de naakte spaarlamp intussen gewoon.  Tenslotte doet zij waarvoor ze bedoeld is: licht geven.

'Het licht zien.'  'Er komt licht in de duisternis.'  'Beminnen als het licht van zijn ogen.'  Ik vind voorlopig géén spreekwoorden of gezegdes waarin 'licht' niet positief zou zijn.  

Stilaan wordt het buiten langer licht.  Het lijkt alsof de wereld weer tot leven komt.  Ook bij mij wordt nieuw leven ingeblazen.  Het licht geeft me weer energie, het licht geeft me weer kracht.  Ik ben zeker niet de enige op wie dit zo'n effect heeft.

'Licht' is ook het tegenovergestelde van 'zwaar'.  Dit bewijst nog maar eens wat ik hier al geschreven heb.  De zon ontwaakt uit haar winterslaap en laat me langer van de dag genieten.  Mijn leven wordt lichter, het wordt minder zwaar.  Gek wat daglicht al niet kan veroorzaken.

Heel wat mensen zijn bang in het donker.  Ze zien niet waar ze naartoe gaan, ze zien niet vanwaar ze komen.  De toekomst is onzichtbaar, ze is beangstigend.  Met het licht is ook de zelfzekerheid verdwenen.  Al zoekend en tastend lopen ze voor zich uit.  Ze kunnen zelfs geen contouren vaststellen.  Alleen maar een zwart gat.

Maar ik wil kunnen hopen.  Ik wil het licht kunnen zien.  Ook al betekent dit dat ik me soms in een donkere tunnel moet begeven.  Het is misschien een cliché, maar wel een waarheid als een koe: aan het einde is er licht. 

Ik was gescheiden en ging op zoek naar een nieuwe partner.  Ogen heb ik altijd belangrijk gevonden.  Ogen met lichtjes erin, ogen die fonkelden, ogen die spraken.  Ze vertelden me heel wat.  Ze vertelden me hoe zij over zichzelf dacht, ze vertelden me hoe ze in de wereld stond.  Ooit had ik een date met een mooi meisje.  Ze had prachtige, blauwe ogen. Maar hoe mooi deze ook waren, ze zegden niets.  Ik kon er niet in verdrinken, hoezeer ik ook probeerde.  Het waren de ogen van een vis: nietszeggend en met maar weinig inhoud.  Net zoals haar hele persoonlijkheid trouwens.  Jammer.

Licht is ook 'licht verteerbaar'.  Geen zware kost die op je maag blijft liggen.  Een 'licht' gesprek kan heel wat diepgang bieden.  Het hoeft niet altijd 'zwaar' te zijn om toch veel inhoud te hebben.    Het leven is een mooie combinatie van de twee: een lach en een traan.

Ik wil genieten van het leven, er bij wijze van spreken doorheen fladderen.  Maar dit alléén wanneer ik de essentie van mijn bestaan niet negeer: ik ben hier om anderen gelukkig te maken, ik ben hier om mezélf gelukkig te maken.  Mijn tijd is beperkt en in samenspraak met de mensen rondom mij, wil ik er het beste van maken.   Van velen houd ik, maar ook met anderen kom ik in contact.  Het is niet omdat ik (nog?) niet van hen houd, dat zij geen meerwaarde aan mijn leven kunnen toevoegen.

Eén april.  Veel aankondigingen, gesprekken en verplichtingen zullen sceptisch onderzocht worden.  Ze zullen eerst naar waarde worden geschat.

Ik hoop dat jullie op tijd het licht zien.  Zéker vandaag.

  

Ik was 15 jaar en wilde zo graag eens op bezinning gaan in de Oude Brouwerij van Luc Versteylen.  Een auto hadden we niet thuis, dus trein en bus moesten me naar ginder brengen: de trein tot in Antwerpen Centraal, de bus verder tot in Viersel.

Wat ik nooit zal vergeten, was het dekken van de tafel.  'Wat is daar nu zo speciaal aan?' zul je denken.  Luc wilde dat er gedekt werd voor één persoon méér dan het aantal jongeren dat er op dat moment aanwezig was.  Mocht er toevallig iemand voorbij komen, dan voelde hij/zij zich onmiddellijk welkom. Hij of zij zou NOOIT storen.  Ik leerde dat ik nooit compleet zou zijn, dat er altijd een stukje zou ontbreken.  Dat er altijd een stukje MOEST ontbreken. Ook nu nog wil ik mijn hart nooit vollédig vullen, altijd moet er nog plaats zijn voor een -voorlopig- nobele onbekende.

Luc Versteylen en AGALEV.  Rotselaar en de natuurvrienden.  Ik hield van de natuur.  Ik houd er nog altijd van.  Ben ik zélf niet slechts een klein en onbenullig deeltje hiervan? Als mens zijn we een zeer intelligent wezen,  maar toch ook nog altijd een dier.  We ontstaan op dezelfde manier.  We verdwijnen op dezelfde manier.

In Viersel leerde ik het schrijfgesprek kennen.  Minstens één keer per dag kwamen we bij mekaar in een ruimte rond een grote open haard.  Heel gezellig.  De geur van brandend hout.  Wanneer ik in Bokrijk kom, krijg ik datzelfde gevoel.  Voorwaarde was dat er gezwegen werd. Gecommuniceerd werd er wel degelijk, maar dit gebeurde door middel van briefjes die we aan mekaar doorgaven.  Raar? Neen, toch niet.  Ik merkte dat wanneer ik schreef, mijn hart veel meer zijn best deed om mij te helpen.  Mijn gevoelens bleken gemakkelijker hun weg naar het papier te vinden dan naar mijn mond.  Daar waar het de eerste keer onwennig was, keek ik er sindsdien elke dag naar uit.  

Ik begon te begrijpen waarom ik graag brieven schreef.  Ik kon mijn gevoelens de vrije loop laten, ik kon schrijven wat ik niet durfde zeggen.  Schrijven, lezen, herlezen. De moeite doen om mekaar te schrijven, de moeite doen om de brief naar de bus te brengen.  Het was plezierig op zich.  Hoe anders en vooral sneller gaat dit nu allemaal.  Niet dat het slechter is, het is ánders.  Mag ik schrijven dat ik blij ben jong geweest te zijn in de jaren '80?

Mijn dochter studeert in Brussel, mijn zoon in Antwerpen.  De computer is niet meer weg te denken uit hun dagelijks leven.  Zonder voelen ze zich 'naakt'.  Hun wereld wordt plots kleiner.  Het wordt opnieuw de wereld die ik gekend heb wanneer ik jong was.

In Viersel leerde ik een ándere wereld kennen.  Het was er één waar liefde en vriendschap voorop stonden, waar het ging om de persoon op zich.  Ook al was ik er maar een weekje, het heeft me voor een stuk gevormd tot wie ik nu ben. 

Dank je, Luc, dat ik mocht leren leven in jouw Brouwerij.

Wanneer ik gisteren naar buiten keek, zag ik de zon.  Net zoals vandaag trouwens.  Frank De Boosere had me verzekerd dat het mooie dag zou worden.

Ik had zin in de heerlijke geur van brandende kolen, dus werd de barbecue vanonder het winterse stof gehaald, het bakrooster afgewassen en het vlees erop gelegd.  Zalig, toch?

Ik hou van eten, zowel van het zelfstandig naamwoord als van het werkwoord.  Mijn lichaam heeft voedsel nodig, vitaminen en calorieën.  Maar ook mijn geest wil gevoed worden.  Hij lijkt een onstilbare honger te hebben.  

Sinds ik in Aarschot woon, ben ik een trouwe klant van de Stedelijke Bibliotheek.  Ik lees graag en veel.  Het lezen breidt mijn woordenschat uit en maakt mijn wereld groter.  Ik vind het boeiend om vanaf de eerste bladzijde meegesleurd te worden in een verhaal vol van spanning en intriges.  Of soms vol van liefde en romantiek.

Wanneer ik intern was, vond ik het niet zo fijn wanneer het weer eens middag was.  In de refter kregen we dan een warme maaltijd.  Ofwel zwommen de frietjes in het vet, ofwel hadden de omeletten véél te lang de pan gezien.  De vis was al helemáál niet te eten. Mijn lichaam bleef op zijn honger zitten, mijn geest gelukkig niet.

Door al die verschrikkelijke verhalen over verbrande ledematen, was ik vroeger bang van zo'n barbecue.  Maar het rook toch zo lekker?  Ik wilde het toch eens proberen en twee jaar geleden kocht ik me een stabiel (want 'angst') maar ook mooi apparaat.  Uiteraard op kolen (geur en smaak) en met zo'n deksel.  Een 'bolletje' dus.  

Ik leefde altijd met het idee dat een avondje rond de bbq, een avondje vol stress was voor diegene die de taak had het vlees te bakken.  Hoe rustig zou het er nú aan toegaan met zo'n deksel?  Ik kon rustig bij mijn gasten gaan zitten terwijl de worstjes en koteletten langzaam bakten.  Een wereld van verschil.

De barbecue op het gras, goeie vrienden rond de tafel, een goed glas wijn, een lekker stukje vlees...  Ik hou van de lente, ik hou van de zon!

De tijd gaat snel, gebruik hem wel.

De laatste maanden kost alles meer tijd: opstaan, aankleden, winkelen, koken, ...  Vroeger was alles hectisch, stresserend of gebeurde alles just-in-time.  Nu gaat alles trager.  Het is net alsof mijn bewegingen zich in slow motion afspelen.  

Waar is de tijd dat ik kind was en onbezorgd? Waar is de tijd dat ik puber was met problemen groter dan het grootste gebouw? Waar is de tijd dat ik student was en genoot van de vrijheid? Deze tijden zijn voorgoed voorbij.

Wanneer ik kind was, wilde ik volwassen zijn.  Wanneer ik studeerde, wilde ik werken.  En nu... nu denk ik met heimwee terug aan die mooie dagen, maanden en jaren van onbezorgd geluk.  Altijd kon ik terugvallen op mijn vertrouwde omgeving, altijd waren er mijn ouders om mij te helpen.

  

Nu sta ik er -grotendeels- alleen voor.  Nu moet ik de problemen zélf oplossen.  Nu ben ik zélf ouder (in de twee betekenissen) en moet ik er zijn voor mijn kinderen.  Dit is altijd al zo geweest en dit zal altijd zo blijven.  Zolang er mensen zijn.  Het is des mensen.

Wanneer ik jong was, leek de tijd eindeloos te zijn.  Ik was hier en zou hier altijd zijn.  Ik was me er van bewust dat er een tijd zou komen waar Joris Colin geen deel meer van zou uitmaken, maar ik weigerde dit te geloven.  Ik werd ouder en de tijd ging sneller.  Althans, dat leek zo.  Nu ben ik een man van middelbare leeftijd (Bah! Ik voel me nog zo jong!) en ik ben tot het besef gekomen dat mijn tijd hier op aarde vergankelijk is.  Tina en mijn papa hebben me dit willens nillens doen inzien.  Elke dag die ik hier mag rondlopen, is een geschenk.  Wie me dit geschenk aanbiedt, daar ben ik nog niet uit.

Ik voel me nuttig wanneer anderen een beroep op mij doen.  Fysiek kan ik hen weinig hulp bieden.  Ik ben blij dat ik dit op geestelijk vlak enigszins kan compenseren. 

Mijn klok tikt ongenadig verder.  De tijd laat het heden een verleden worden.

Believe in yourself.

Wanneer ik in mezelf geloof, ga ik van nature uit ook rechter lopen.  Ik vind het sowieso een mooiere houding.

Soms ontmoet ik mensen met een grote inhoud, maar met een klein zelfbeeld.  Ze lopen gebogen en kijken naar de tegels op de vloer.  Dit terwijl zij zoveel te bieden hebben.  Maar de perceptie (hier is dat grote woord) wil iets anders: ik zie een verlegen en bedeesd persoon die bang is om voor zijn/haar mening uit te komen.  Ik zie iemand die denkt zelf geen ideeën te hebben.  Hoe verkeerd is deze gedachte.

Dit negatieve zelfbeeld stralen ze ook uit naar de mensen rondom hen.  Alles kun je terugbrengen tot liefde voor jezelf.  Of juist tot het gebrek hieraan. Wanneer je van jezelf houdt, met al je talenten, maar ook met al je beperkingen, zal je automatisch in jezelf geloven, fier rechtop lopen en problemen met geheven hoofd bij de horens nemen.

Stel je een sollicitatie voor.  Persoon A komt met een zelfverzekerde uitstraling naar je toe, loopt rechtop en geeft je een vaste handdruk.  Persoon B is verlegen, kijkt naar beneden en geeft je een slap handje.  Is je eerste indruk dan al niet gevormd? Ook al moet de eerste zin nog gezegd worden? Uiteraard wil ik niet veralgemenen en is soms het omgekeerde waar: persoon B blijkt dan toch de meest geschikte kandidaat te zijn.

Hiermee wil ik illustreren hoe belangrijk lichaamstaal is, hoe belangrijk het is om in jezelf te geloven.  Deuren die eerst dicht waren, staan plots op een kier.  Natuurlijk moet je jezelf bewijzen, maar je krijgt alvast de kans.

Ik studeerde en toch wilde ik iets verdienen.  Een job als zaterdaghulp zou de oplossing zijn.  Op dinsdagnamiddag had ik vrij en ik wandelde speurend de Nieuwstraat op en neer. Wanneer de etalage van een winkel me uitnodigde om binnen te gaan, informeerde ik of ze iemand zochten die 's zaterdags hun klanten zou helpen bij het uitkiezen van kleren en bij het passen ervan.  Vier winkels wilden het met mij proberen.  Ik moest een beslissing nemen en één winkel mijn jawoord geven.

Deze leerschool was niet onbelangrijk.  Ik ontmoette er klanten van allerlei pluimage, ook vervelende mensen die een citroen leken opgegeten te hebben.  Tegen hen probeerde ik extra vriendelijk te zijn en hen recht in de ogen te kijken.  Want vaak hadden net déze mensen het laagste zelfbeeld.

Geloofden ZIJ (in) zichzelf wanneer ze terug naar buiten liepen?

Wanneer ik voor mijn verhandeling weer eens een -naar mijn mening- hopeloos onderwerp gekregen had, vertelde mijn leerkracht me dat ik 'zelfs over een tegel iets zou moeten kunnen schrijven'.  Euh? Een tegel?? En óf hij gelijk blijkt te hebben.

Sommige dingen lijken totaal nutteloos en misschien zelfs overbodig.  Maar ook zij hebben een geschiedenis: een verleden en een toekomst.  Net als wij: wij dragen een verleden met ons mee en kijken naar een toekomst.

In mijn jeugd dacht ik alles al meegemaakt te hebben.  Groter konden problemen toch niet worden?  Mijn relatie met Patty was voorbij.  Zij vond dat we niet samen pasten.  Dat deed enorm veel pijn, ik was 16 jaar.  Het leven had geen enkele zin meer.  Zij was de vrouw van mijn leven, de vrouw met wie ik een gezinnetje zou vormen en met wie ik oud zou worden.  Dat dacht ik.  Nu ben ik er 46 en na Patty zijn nog verschillende meisjes en vrouwen de revue gepasseerd.  Ik zou dit toen niet geloofd hebben.

Hoe ouder ik word, hoe gemakkelijker ik goede raad aanneem.  Ik besef dat wat ik nú niet begrijp, me in de toekomst duidelijk kan worden.  Mijn oogkleppen heb ik opgeborgen en ik zie al die andere dingen rondom mij.  Ik merk dat ik mijn oorspronkelijke doel voortdurend moet bijstellen en dat dit positief is.  Positief omdat ik dan elke dag rekening houd met de situatie op dat moment.  

Mijn doel was om een succesvolle carrière te hebben, om zonder financiële zorgen door het leven te gaan.  Eén gebeurtenis was voldoende opdat alles compleet zou veranderen. Plots was ik genoodzaakt ándere doelen te zoeken en die vond ik -gelukkig- ook.

De klok terugdraaien, kan ik niet en wat is gebeurd, is gebeurd.  De gevolgen zal ik de rest van mijn verdere leven met mij meedragen.  Is het leven daarom minder mooi?  Neen, zéker niet! Zoals ik je al eens zei: je verlegt je prioriteiten en je merkt dat het leven méér inhoudt dan alleen maar werken en geld verdienen.  Zo ben ik me ervan bewust geworden dat ik deel uitmaak van de grote groep mensen die nú op deze planeet leeft.  Rondom mij wonen andere soortgenoten, in de winkel zie ik er nog meer.  Ik ben ook zo'n individu. Niet méér, maar ook niet minder.  Ik ben één schakel in de lange ketting die 'mens' heet.  Ik leef maar één keer en ik wil dit in harmonie doen met al die anderen.  Ik wil in vrede kunnen leven en kunnen genieten van de liefde die mij wordt gegeven.    

Die éne tegel wil ik voorzichtig betreden, en tegelijk beseffen dat er vóór mij mensen dit al gedaan hebben en er na mij velen nog hetzelfde zullen doen.

'Wie schrijft, die blijft.' En da's waar.

Dominique schildert, Daniël loopt, Katrien fietst en ik schrijf.  Allemaal hebben we onze hobby gevonden.  Het gevoel dat dit een hobby is, wordt sterker en sterker.  Ik weet niet wie dit vandaag allemaal zal lezen, alleen weet ik dat in Amerika, Madagascar en Duitsland deze pagina waarschijnlijk zal worden opengedaan.

De ganse dag door loop ik na te denken, balpen en schrift bij de hand.  Meestal komt een idee op een totaal onverwacht moment.  Wanneer ik het dan niet opschrijf, vergeet ik het.  Ik herinner het me gewoon niet meer.  

Ik val in herhaling, ik weet het, maar elke dag opnieuw voel ik me meer en meer terug deel uitmaken van de maatschappij.  Ik weet niet of jullie begrijpen wat ik bedoel? De samenleving heeft de voorbije 18 jaar enorm veel voor mij gedaan en ik ben blij dat ik hiermee nu eindelijk iets kan terugdoen.

Onlangs zag ik Herman Brusselmans die op tv vertelde dat hij altijd 's nachts schrijft.  Ik begrijp hem, want veel ideeën ontstaan wanneer ik in bed lig en probeer te slapen.  Geen nieuwe indrukken, geen afleiding.  De wereld is ingedommeld, maar mijn geest wil nog niet rusten.

'Tijdens de nacht moet je slapen.'  Tot voor kort ging ik uit van die gedachte.  Tot ik merkte dat de neuronen in mijn brein 's nachts blijkbaar nog in volle actie zijn.  Of ik het erg vind dat mijn levensritme hierdoor misschien een beetje veranderd is? Neen.  Ik heb opnieuw een doel gevonden: elke dag iets schrijven over de dingen die me bezig houden en over de dingen die mijn geest inspireren.

Misschien surft iemand over 150 jaar naar deze site (op voorwaarde dat het internet nog zou bestaan, natuurlijk) en leest wat ik geschreven heb.  Je weet maar nooit. 

'Wie schrijft, die blijft.'  Ik wil blijven!

Vier jaar al ga ik elke maand naar de gemeenteraad.

In het begin voelde ik me een vreemde en vooral onwetende eend in de bijt.  Maar nu ken en herken ik heel wat mensen.  En zij mij.  Dat is fijn.

Ook is het fijn om te zien hoe politieke tegenstanders mekaar voor- en nadien gemoedelijk op de schouder kloppen en een grapje maken.  Toch blijf ik het zelf moeilijk vinden wanneer iemand van het Vlaams Belang gemoedelijk wil doen met mij.  Is het omdat ons gedachtegoed zó mijlenver uit elkaar ligt?  Ik wil iedereen het voordeel van de twijfel geven, proberen niet te snel te oordelen en zéker niet te VERoordelen.  Maar wanneer ik hun extreem-rechtse programmapunten hoor, vind ik het toch nogal moeilijk om 'normaal' te doen.

Politiek heeft me altijd al geïnteresseerd.  Wanneer ik in Brussel studeerde, kon je me op vrije namiddagen vaak in de federale Kamer of Senaat vinden. In het begin begreep ik niet hoe mensen die op de tribune geen goed woord voor mekaar overhadden, nadien zij aan zij en vrolijk pratend de zaal uit konden wandelen.  Werd er dan een stukje toneel opgevoerd?

Met de tijd ben ik gaan inzien dat ook de beste vrienden meningsverschillen kunnen, mogen en misschien zelfs moeten hebben.  Maar ik zie mezelf echt geen vriend worden met iemand die er racistische ideeën op nahoudt.  Gaat dit niet vérder dan alleen maar de politieke tribune?  Is dit dan niet een levenshouding?  Het spijt me (neen, eigenlijk spijt het me helemaal niet), maar tegen hen kan ik echt niet doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is.  Ik zal dan toch geen goed(e) politicus zijn.

Zo'n gemeenteraad is leerrijk, want je hoort wat er leeft in je stad en je blijft op hoogte van het reilen en zeilen ervan.  Zoals ik al zei, je leert er ook mensen kennen en zij jou.  Ik ben nooit voor vriendjespolitiek geweest, maar soms is het gewoon handig om via de juiste mensen te komen waar je wílde komen, bv. op administratief vlak.  De juiste aanspreekpunten.  De juiste man/vrouw op de juiste plaats?  Dat ook zij jóu kennen, is mooi meegenomen.  Een Deux Chevaux'tje kan dan plots een Ferrari worden.  Alles komt in een stroomversnelling terecht en je bereikt je doel.  Je bereikt het sneller of... je beréikt het gewoon.

De gemeenteraad bereiken gaat de laatste maanden wat moeizamer.  In tegenstelling tot vroeger, geraak ik er niet meer zonder auto.

Ik neem de auto en ga op zoek naar mezelf.  In de gemeenteraad zal ik mezelf alvast niet vinden.

Ik keek door het raam en zag een ekster wat weggegooide pasta van de grond plukken en mee naar z'n nestje nemen.

Zou het voor zichzelf zijn of zou het al voor een klein ekstertje zijn?  Is het daarvoor nog te vroeg?

In ieder geval wees dit me erop dat ik moet proberen om te genieten van de kleine dingen.  Wanneer ik rondom mij kijk, zijn er zoveel dingen die vanzelfsprekend lijken, maar dit toch niet zijn.  We vinden het bijvoorbeeld heel normaal om elke morgen weer wakker te worden.  Dit terwijl wij doodleuk op een planeet zitten die voortdurend aan het ronddraaien is in het heelal.  Ik denk niet dat ik je moet vertellen wat er allemaal zou kúnnen gebeuren.

Ik zou dus blij moeten zijn om élke morgen te ontwaken en om élke morgen te zien dat de wereld rondom mij er nog altijd hetzelfde uitziet.  Ik zou blij moeten zijn dat mijn vrienden van gisteren er vandaag ook nog zijn.  Het zijn allemaal dingen die ik vanzelfsprekend vind, maar dit helemaal niet zijn.

De liefde die mijn kinderen me geven, lijkt ook zo voor de hand te liggen.  En toch is ook dát niet zo.  Liefde moet je verdienen.  Je krijgt wat je geeft. Niets voor niets.

Ik was nog een kind en woonde bij mijn ouders in Zelem.  Het was een warm, gezellig en liefdevol nest.  Een nest waar ik na weekje intern geweest te zijn, graag naartoe kwam.  De liefde die zij me gaven, heb ik op mijn beurt proberen door te geven aan Alexander en An-Sofie.  Ik hoop dat zij deze normen en waarden later dan aan hún kinderen zullen doorgeven.  Maar ik ben er vrij gerust in.  Om niet te zeggen dat ik er zeker van ben.  

Ergens is dat toch ook wel een beetje een pluim die ik op mijn hoed mag steken.  Samen met Hilde heb ik ervoor gezorgd dat zij nu zijn wie ze zijn: mooie mensen.

Net zoals ik het mooi vind wanneer de ekster wegvliegt met een stukje pasta in zijn mond.

De laatste maanden ben ik erg snel moe.

Volgens mijn neurochirurg loodst mijn lichaam bijna alle beschikbare energie naar 'het proberen oplossen' van de verschillende functieuitvallen (afasie, evenwicht, concentratie) zodat er nog maar weinig energie overblijft voor de dagdagelijkse taken.  Vandaar ook mijn bitstrip van enkele dagen geleden: 'Moe zijn betekent NIET dat je lui zou zijn.' (zie hiernaast)

Een jaar geleden was ik álles moe.  Ik was het moe om 's morgens wakker te worden van de fluitende vogels, ik was het moe om naar beneden te gaan om te ontbijten, ik was het moe om gewoon al maar te éten.  Ik was het moe om te leven.  Ik was depressief.  Nooit had ik gedacht dat dit me zou kunnen overkomen.  Ok, ik had er al veel over gehoord en gelezen, maar het zou altijd met anderen gebeuren, toch?

Niet dus.  Het overviel me, maar -wanneer ik erover nadenk- was het toch ook een beetje als een sluipende moordenaar.  In december 2012 verdween eerst Tina uit mijn leven, twee weken later moest ik dan afscheid nemen van mijn vader.  Het gemis dat eerst vooral voelbaar was, werd later ook tastbaar.  De geldelijke hulp die m'n papa me soms bood, viel noodgedwongen weg.  Ik ervoer niet alleen het verdriet, maar ook de financiële moeilijkheden.  Onnodig je te vertellen dat een invaliditeitsuitkering niet zo veel voorstelt.

Prins Laurent is opgenomen in het UZ Sint Lucas, op de psychiatrische afdeling.  Ik had nooit gedacht zelf zó te kunnen verlangen naar een psychiatrisch gesprek.  'Dat is toch alleen maar voor wanneer je gek bent?' Eén van de véle vooroordelen die ook in mij leefden.  Maar antidepressiva en gesprekken met mijn psychiater hebben ervoor gezorgd dat ik weer de Joris ben die hier elke dag een stukje kan schrijven.  En daar ben ik blij om.

Met scha en schande ben ik gaan inzien dat depressief zijn een ziekte is net zoals het hebben van bijvoorbeeld een maagzweer.  Het is niet omdat de verkeerde beestjes in iemands hoofd zitten, dat je dit mag afdoen als: 'Hij beeldt het zich maar in.' of 'Hij zoekt alleen maar de aandacht.'  Neen, ernstig genomen worden is net op die momenten zó belangrijk.  Het is belangrijk omdat je aan jezelf twijfelt, omdat je jezelf niet ernstig kan of wil nemen.  Je doet en zegt dingen die je niet wil doen of zeggen.  Het is alsof andere machten de controle over je denken en doen overnemen.  En goede machten zijn het niet.

Moe.  Ik werd moe van mezelf.  Gelukkig kon de liefde en de vriendschap die ik mocht ervaren, me weer wat wakkerder maken.

Op vrijdagavond kijken An-Sofie en ik steevast naar The Voice van Vlaanderen (TVVV), zij het wel dat zij soms naar een ander toestel kijkt, bv. wanneer ze bij Hilde is.

Op zaterdagavond kijken we naar The Voice UK op BBC en hoe groot is het verschil tussen de juryleden hier en ginder.  Op de BBC gaan 'mislukte' kandidaten tijdens de Blind Auditions met een oprecht goed gevoel naar huis.  De verschillende juryleden nemen de moeite voor een uitgebreide babbel en komen hun stoel uit om een eveneens fysieke bemoediging te geven.  Hoe koel lijkt het er bij ons in Vlaanderen dan aan toe te gaan!

Ik vind het belangrijk dat je wanneer je -dit keer- niet geslaagd bent, je toch met een opgeheven hoofd de zaal kunt verlaten.  Het werkt BEmoedigend, niet ONTmoedigend (zoals hier bij TVVV).  Het geeft je de kracht om op de ingeslagen weg verder te gaan en om jezelf proberen te verbeteren.  Je hebt nooit het gevoel een 'loser' te zijn.

Het gevoel een 'loser' te zijn, heb ik zéker niet wanneer ik samen met m'n dochter in de zetel zit.  Ze wordt er 19, maar op deze momenten zie ik toch weer heel eventjes dat kleine meisje.  Ik geniet van deze momenten, momenten die schaarser geworden zijn met het vorderen van de leeftijd.  Wat uiteraard ook heel normaal is.  Toch mis ik ze, die innige momenten van vroeger.  Nu zit er een volwassen vrouw naast mij en niet meer dat kleine, hulpeloze wezentje dat zonder de hulp van mama of papa totaal verloren is.  Ze zit op het RITS in Brussel, heeft een kot op de campus van het UZ in Jette en leeft haar eigen leven.  De rol van mama en papa is teruggeschroefd tot 'de personen die er altijd waren, er altijd zullen zijn en die ik doodgraag zie.'

Want dat hebben Hilde en ik Alexander en An-Sofie proberen bij te brengen, nl. dat alles begint met liefde en RESPECT .

Laat het nu net dat respect zijn dat ik veel meer terugvind bij The Voice UK.