Heb ik jullie aandacht getrokken met deze titel?

Ik moet jullie teleurstellen.  Ik wil het écht niet hebben over wat er (o.a.) tussen de lakens gebeurt.

Maar al te vaak werd ik aangetrokken door één enkel feit, door één enkele eigenschap, door één enkel woord (zoals bijvoorbeeld door de titel van dit stukje).

Wanneer ik jong was, beken ik dat ik eerder oppervlakkig leefde.  Ik liet me leiden door iemands schoonheid, eerder dan dat ik keek naar wat iemand te bieden had.  Uiteraard bestond het ideale erin wanneer deze twee eigenschappen gecombineerd werden met elkaar.  Alleen gebeurde dit niet vaak.

Wat wél meerder keren gebeurde, was dat hoe beter ik iemand leerde kennen, hoe aantrekkelijker die persoon werd.  'Van een mooie tafel kun je niet eten.'  Iemand die me oorspronkelijk niet zo aantrekkelijk leek, kon me door haar persoonlijkheid plots wél aantrekken.  In mijn dromen had mijn ideale vrouw blonde haren en blauwe ogen.  Hilde had donkere haren en bruine ogen.  Ook Linda heeft bruine haren en... je raadt het: bruine ogen.  Zo zie je maar.

Ik vind dat sex vaak overroepen wordt.  Sex staat voor mij niet op dezelfde hoogte dan liefde.  Natuurlijk wordt het meeste genot verschaft wanneer deze twee met elkaar verbonden zijn.

Daarom vind ik het ook zo jammer dat een relatie vaak op het spel wordt gezet voor één misstap.  Want meestal komt liefde hier absoluut niet bij kijken.  Het is meer 'proeven van een ander bord', waarbij je dan bijna altijd tot de conclusie komt dat het eten hierop écht niet beter smaakt.  Dit geldt voor alle mannen, maar ook voor alle vrouwen.

Kunnen praten met elkaar is zó belangrijk in een relatie.  Met de jaren neemt de fysieke passie misschien af, maar het praten en de geestelijke passie blijft.  Wanneer je daar vroeger al moeite mee had, wordt het een vermoeiend en saai samenzijn.  Een samenzijn dat nog véle lange jaren kan duren.

Liefde is zo'n mooi iets.  Ik wil dit dan ook koesteren en niet zomaar uitdelen.  Ik zou dit ook niet kunnen.  Liefde laat je op wolkjes lopen, liefde laat je gekke dingen doen.  Zoals bijvoorbeeld naar zee rijden om er alleen maar een kop koffie te gaan drinken (Hilde?).  Het zijn dingen waarbij mijn verstand me gek verklaart.  Maar er is ook nog mijn hart en maar al te vaak volg ik dit.  Het heeft me al menig aantal blauwe plekken opgeleverd, want het resultaat bleek niet altijd te zijn wat ik me er bij voorstelde.

Soms heb ik me laten misleiden door die eerste aantrekking.  Iets wat ik nadien tot mijn eigen scha en schande heb mogen ondervinden.  Ik vergelijk het vaak met een schoendoos.  Er moet echt wel iets moois IN die doos zitten, het is niet voldoende alleen maar een mooie verpakking te hebben.  De schoendoos wordt oud en minder mooi, maar de inhoud BLIJFT, die verandert niet of nauwelijks.

En zo zal ik mijn vrouw altijd mooi blijven vinden, ook al zal ze 100 jaar zijn.

Sex zal er dan vermoedelijk niet meer inzitten.  Maar dat hoeft ook niet.

's Zondags wil ik opnieuw meer naar de mis gaan.

Zolang ik bij mijn ouders woonde, zou een zondag een zondag niet geweest zijn wanneer we 's morgens om 10 uur niet op ons paasbest naar de pastoor luisterden. Het voelde gewoon niet goed aan om op zondag in mijn bed te blijven liggen en uit te slapen.

Ik was elf jaar en zat in het zesde studiejaar.  Meneer pastoor was speciaal naar onze klas gekomen om te vragen of we misdienaar wilden worden. Het sprak me aan, ook omdat ik dit sowieso al deed bij de zusters Benedictinessen.  Op zondagmorgen sprong ik om half zeven op mijn fietsje om in hun slotklooster de mis te kunnen dienen.

Geloof ik in God? Geloof ik in Jezus? Ik wil geloven dat er iets is wat mijn geest niet kan bevatten.  Ik wil geloven dat ik ooit op de een of de andere manier opnieuw met mijn papa zal kunnen praten, dat ik hem opnieuw zal kunnen knuffelen.  Ik wil niet geloven dat dit afscheid hier definitief is.  Dom van mij? Kan.

Is het dát wat ik nodig heb? Een doel om enigszins naar uit te kijken? Een troost? Ik weet het niet.  Ik weet alleen dat dit geloven dat er iets moet zijn, me de kracht geeft om vol te houden in dit leven.

Vele jaren trok de eucharistie en het geloof me minder aan.  Waarschijnlijk omwille van de schijnheiligheid die ik in Averbode leerde kennen.  Maar ik wil opnieuw kunnen geloven dat niet alle geestelijken zo zijn.  Ik wil kunnen geloven in het goede van de mens.

Ik heb nood aan een plaats waar mijn geest tot rust kan komen.  Die vind ik elke keer wanneer ik een kerk binnenga.  Dan overvalt me een sfeer van rust en liefde.  Daarom wil ik op zondag weer kunnen meeVIEREN.

Ik zag op www.deredactie.be een uitzending van Reyers politiek met Peters Mertens van de PVDA+.  Ik ben het niet met alles eens, maar op één punt heeft hij alvast gelijk: we moeten SAMEN leven.  Niet iedereen krijgt dezelfde kansen, niet iedereen heeft dezelfde genen of heeft het geluk met een groot intellect geboren te zijn.  Is men daarom minder waard? Absoluut niet! Wanneer iedereen zijn/haar steentje bijdraagt, leven we in een SAMENleving waarin iedereen zich evenwaardig/even waardig kan en zal voelen.

Het lijkt wel alsof ik hier een preek aan het neerschrijven ben.  Een laat gevolg van zoveel jaren misdienaar geweest te zijn?

Ik schreef het al: vroeger reed ik graag met de auto.

We schrijven 2004.  Tien jaar geleden al.  In augustus wilde ik opnieuw gaan werken, althans dit toch proberen.  Met het openbaar vervoer zou dit erg vermoeiend worden, dus zocht ik op het internet naar een goedkope, maar degelijke auto.  Mijn ouders wilden financieel bijspringen.  En ja hoor, ik vond wat ik zocht.  Na een testrit te hebben gemaakt, was ik verkocht.  Net zoals de auto.  Het werd een Mercedes van elf (11!) jaar oud.  Ik voelde me er gerust in.  Alexander en An-Sofie waren nog klein en ik wilde hen veilig en comfortabel tot bij hun vriendjes brengen.

In het voorjaar van 2005 leerde ik Miranda kennen.  Zij woonde in Alsbach-Hähnlein (Duitsland), een kleine 400 kilometer van Aarschot.  De oude Mercedes was om de andere week mijn trouwe metgezel wanneer ik een weekje ginder zou gaan wonen.  's Zondags vertrok ik in de namiddag wanneer de kinderen naar Hilde gingen en de week nadien was ik tegen de middag weer thuis om hen op te halen.  Onze labrador werd door een vriendin verzorgd.  Dank je, Ann.  Het was een mooie tijd waar ik met plezier aan terugdenk. Op een zonnige namiddag bestelde ik samen met Jetty, haar mama, een reuze-ijs op een terrasje.  Ik zag haar bijna niet meer zitten. Mooie momenten.  Miranda is een erg goeie vriendin gebleven.  Ik zou haar niet meer kunnen/willen missen.

In maart 2005 belde Marijke (Sint-Paulusjeugdkampen) dat mijn papa met een longontsteking was opgenomen in het ziekenhuis van Reutte (Oostenrijk).  De dag nadien stonden mama en ik 800 kilometer verder.  De Mercedes had ons naar Stanzach gebracht.  Op zomerbandjes daarenboven, terwijl er ginder sneeuw lag.  Onverantwoord, maar de liefde voor mijn vader ging boven mijn eigen veiligheid.  Na een weekje ontsloeg hij zichzelf, tegen de adviezen van de artsen in, en reden we huiswaarts.  Hij met een dekentje over zich heen.  Ik moet je niet vertellen dat ik blij was wanneer ik de oprit van zijn huis opreed.

Een goeie twee jaar vereenzelfdigde ik me met mijn oude Mercedes.  Maar er kwamen teveel kosten aan en ik keek uit naar iets anders.  In de garage waar ik de auto liet onderhouden, stond er een 3 jaar oude BMW in de toonzaal.  'Blote Meisjes Wassen', zoals iemand me later zei.  Hij heeft me zes jaar zijn diensten bewezen.  Vandaag rijdt de 24-jarige zoon van Linda hiermee rond.

In die tijd volgde ik een rijvaardigheidstraining.  Daar waar ik daarvoor altijd al verzot was op autorijden, reed ik vanaf toen NOG liever.  'Ze zouden me toch niks kunnen bijleren? Ik reed toch al 21 jaar?'.  Dat dacht ik.  Maar al snel bleek dat ik er eigenlijk helemaal niks van bakte en er heel wat bij te leren viel.  Sindsdien rijd IK met de auto en de auto niet langer met mij.

Autorijden.  Het leven wordt gemakkelijker wanneer je het kunt.  Ik voel me verloren bij de gedachte dat ik dit misschien niet meer zal mogen.

Wanneer ik naar buiten kijk, is het net alsof ik een schilderij zie.  Maar het is geen statisch beeld, het is voortdurend in verandering.

Leef ik in een kopie van de échte wereld? Ik heb het er moeilijk mee.  Ik wil dat wat ik voel, écht is.  Ik wil dat de mensen met wie ik praat, écht zijn.  Ik wil leven in een échte wereld.  Niet in een schijnwereld.

Ik wil niets zomaar vanzelfsprekend vinden.  Ik wil kunnen nadenken over existentiële vragen. Waarom ben ik hier? Wat is mijn doel? De vragen zijn moeilijk, de antwoorden ook.  Wanneer ik jong was, klonken deze echter anders dan vandaag.  De doelen heb ik moeten bijstellen (zoals ik eerder al schreef).  Wat ik hier dan doe is een vraag die ik me elke dag opnieuw weer stel.  Ik wil geloven dat mijn leven een meerwaarde heeft, net zoals het leven van ieder menselijk wezen dat hier rondloopt.  

Wanneer ik een tiental jaar geleden psychologie ging studeren aan de KUL, denk ik dat ik veruit de enige student was in die enorme aula die kon genieten van de lessen filosofie.  Misschien was het omdat ik al wat ouder was.  De eerste lessen waren er nog genoeg andere studenten aanwezig...  

Duizenden jaren geleden waren er al mensen die nadachten over het 'zijn'.  'Is het of is het niet?' In 515 voor Christus dacht Parmenides hier drie dingen over.  Of: 'Het is en kan niet anders dan zijn.', of: 'Het is niet en kan onmogelijk zijn.', of tenslotte: 'Het is en het is niet.'  Boeiend, toch? Enkel het derde antwoord doet me mijn wenkbrauwen fronsen. Wat niet wil zeggen dat ik het niet eens zou kunnen zijn.

Ik kan heel goed begrijpen dat een achttienjarige hier geen boodschap aan heeft en dit allemaal maar flauwekul vindt.  Ook een schilderij heeft zijn voor- en tegenstanders.  De één vindt het prachtig, de ander absoluut niet.

De gustibus non est disputandum.

 

Gelukkig zijn.

Ik kan 'niet ongelukkig' en toch ook 'niet gelukkig' zijn.  Ik ben niet ongelukkig wanneer ik 's morgens tussen die heerlijk ruikende lakens wakker word, maar ik ben niet onverdeeld gelukkig omdat ik weet dat ik gedurende de dag weer geconfronteerd zal worden met de dingen die ik liever vergeet: met mijn lichaam dat me opnieuw een halt toeroept en me zegt dat het genoeg geweest is.  Dat het rust nodig heeft.  Dit terwijl mijn geest nog lang niet aan rusten denkt.

Toch voel ik me ook gelukkig.  Ik heb het geluk twee prachtige kinderen te hebben op wie ik terecht fier kan zijn.  Ik ben gelukkig en ook dankbaar dat ik in een huis mag wonen, dat ik geen honger of kou moet lijden.  Ik heb een stabiele steun en toeverlaat: Linda.  Ik heb haar nodig.  Zeker nu.  Buiten het feit dat ik haar natuurlijk ook gewoonweg graag zie!   

Ik moet maar rond me kijken om tot dit geluksbesef te komen.  De vogeltjes wekken me met een prachtig concert, de uil oehoet me in slaap.  Ik ben blij dat ik deel mag uitmaken van dit éne, grote geheel: van die prachtige natuur.

Wanneer ik tijdens de vakantie in Stanzach woonde, was ik gefascineerd door die enorme bergen die uit het aardoppervlak leken te rijzen.  Wanneer ik in Brussel door de stad liep, verwonderde ik me erover dat onze aardbol al die loodzware gebouwen kon dragen. En dat ze er niet afvielen.  Tenslotte draaiden we altijd maar rond! Hoe ik vandaag kan denken, hoe ik mijn armen kan laten bewegen.  Hoe ik mijn handen kan laten schrijven wat ik duidelijk wil maken.  Het is wonderlijk.  Ik sta er veel te weinig bij stil.

GELUKkig moet ik niet alleen leven.  Uiteraard zijn er miljarden mensen, maar toch zou ik me gemakkelijk alleen kunnen voelen. Gelukkig zijn er de vele vrienden, kortbij of veraf, die mijn hart verwarmen en bij wie ik altijd terecht kan.  Gewoon het feit te weten dat zij er zijn, geeft me een rustig gevoel.  Ik ben niet alleen.  

Het allergrootste geschenk dat ik kreeg, zijn Alexander en An-Sofie.  Zolang ik leef, zullen zij er zijn.  

Ik ben een gelukkig man.

__________________________________________________________________________________________

Dit was al geschreven wanneer ik 's avonds mijn dochter aan de lijn kreeg.  Een vriend van haar was plots gestorven.  Aan de gevolgen van een hersenbloeding.  Hij was pas 17. Ze was er het hart van in.  Ik ben onmiddellijk tot bij Hilde gereden, waar ze deze vakantie 'op kot' zit (zoals jullie al weten).  Vannacht heeft An-Sofie hier bij ons in Aarschot geslapen.

Enkele dagen geleden schreef ik over Peaches Geldof.  Dat ze pas 25 was, veel te jong.  En toch is dit nog acht (8) jaar ouder dan de vriend van An-Sofie.  Zo zie je maar weer dat we zoveel mogelijk moeten proberen te genieten van iedere dag, van ieder klein moment dat ons gelukkig maakt.

Carpe diem.  Vandaag des te meer...

Soms verschijnt het beeld  in mijn geest van zo'n ouderwetse koets vol pracht en praal en met een heel stel paarden ervoor.  Flinke gezonde paarden, samen goed voor heel wat kracht.

Soms kan veel kracht echter onhandig zijn, soms maak je er dingen mee stuk.  Wanneer je bijvoorbeeld te veel kracht op een schroefdop zet, draai je de draad stuk en sluit hij de fles niet meer zoals hij zou moeten doen.

Té veel is nooit goed.  Voor niets.  Mekaar té veel zien, kan funest zijn voor een relatie.  'Trop is teveel en teveel is trop', wist ook Vanden Boeynants. Wanneer ik té veel eet, word ik misselijk.  Wanneer ik téveel alcohol drink, word ik dronken.  

Wanneer ik vroeger té erg mijn best deed om bij een meisje in de smaak te vallen, liep ik geheid een blauwtje.  Ik studeerde en was verliefd.  Op Annemie.  Maar Annemie besloot dat er voor ons geen toekomst was.  Toch wilde ik haar koste wat kost overtuigen van het tegendeel.   Mijn inspanningen hadden -uiteraard- het tegenovergestelde effect.  Ach, ik was jong en wist nog zo weinig van het leven.  Dan doe je domme dingen en dat gold zeker ook voor mij.

Paardrijden is nooit iets voor mij geweest.  Ik vond het zo'n enorm dier.  Het imponeerde me.  Gewoon al maar erop kruipen, vond ik een hele bedoening.  En dan moest ik ook nog eens proberen om erop te blijven zitten.  

Ik denk dat ik tien was wanneer ik het strand op en neer mocht wandelen bovenop de rug van een paard.  Of het eens mocht galopperen?  Euh NEEN, liever niet!! 't Was verdorie zo al moeilijk genoeg om recht te blijven.

Enkele jaren geleden werd ik wakker van een onbestemd en irriterend geluid.  Bleek dat Gust twee ezels hier achter in de wei had gezet.  Ik wist niet dat hun gebalk zoveel decibels kon veroorzaken.  Intussen staan ze terug in hun oude, vertrouwde wei en... ik mis ze.  Ook al liep één van hen mijn ladder omver en kwam ik hierdoor serieus vast te zitten. Er kwamen toen allerlei rare woorden uit mijn mond.  Maar ach, het gebeurde niet met opzet.  Het waren eigenlijk lieve dieren.

Paardenkracht.  Onze 'koetsen' hebben geen paarden meer.  Ze hebben een motor.  Maar wél spreken we nog over 'paardenkracht'.  En zo blijven paarden ook in de 21ste eeuw hun plaats naast de mens behouden.  Onder andere zo.

Gisteren las ik nog eens een stripverhaal.  Dat was een tijdje geleden.

Vroeger behoorde ik tot de Jommeke-lezers.  Je was ófwel fan van Jommeke ófwel van Suske en Wiske.  Ik vond de tekeningen van Willy Vandersteen te gedetailleerd en daardoor nogal vermoeiend. Daarom heb ik ook nooit een album van bijvoorbeeld De Rode Ridder uitgelezen.

Tijdens het voorlaatste jaar van mijn humaniora, in 1985, leerde ik Kiekeboe kennen.  En vooral Fanny dan.  Ik hield van de tekenstijl van Merho.  De onderliggende humor en het feit dat ik er altijd nieuwe dingen kon uithalen, maakten het geniaal voor mij.  Blijkbaar werkte deze Merho-microbe aanstekelijk, want ook mijn papa (en later ook Alexander) kon (kan) hiervan genieten.  

Ik probeer te leven zoals in een stripverhaal: eenvoudig en zonder al te veel tralala.  Ik wil dat anderen mijn boodschap gemakkelijk kunnen begrijpen.

Het is zoals communiceren met elkaar.  Soms vind ik het danig vermoeiend wanneer iemand tijdens een verhaal zoveel zijsprongetjes maakt dat ik nog maar moeilijk de rode draad kan vinden.  Blijkt dat men soms zélf niet meer weet wat men wilde zeggen.

Ik hou van praten.  Wat niet wil zeggen dat ik daarom véél praat.  Ik probeer duidelijk te zijn en zo weinig mogelijk woorden te gebruiken.  Maar ik luister ook graag.  Niet naar onzin.  Ik heb nog het liefst dat men dingen vertelt waarover ik kan nadenken. Misschien ben ik het oorspronkelijk niet eens met hem of haar, maar dit kan absoluut veranderen.  Dit vind ik boeiende gesprekken.  Dit zijn gesprekken waar ik van bijleer.

De basisschool, het eerste studiejaar.  Praten kon ik al, lezen nog niet. Ik vind dat deze twee werkwoorden enigszins samenhangen.  Wanneer ik lees, verrijk ik mijn woordenschat.  Ik lees woorden waarvan ik het bestaan niet afwist.  Buiten het verhaal op zich, vind ik dit een boeiend gegeven.  Ik was zes jaar en leerde woorden lezen.  Maar uitspreken mocht ik ze alleen wanneer de juffrouw dat wilde.  Daar had ik het in het begin toch wel wat moeilijk mee.  'Stilzitten en zwijgen.'  Hoe vaak heb ik dit niet gehoord.

Nu ben ik 46 jaar en denk ik soms terug aan die tijd.  Ook nu moet ik soms zwijgen en vooral niet spreken.  Zwijgen 'voor de lieve vrede'.  Hetzelfde gebeurt met het uitvoeren van sommige handelingen.  Met het ouder worden, heb ik me voorgenomen om niets meer tegen mijn zin proberen te doen.  Het leven is te kort.   Al blijven er dingen die ik MOET doen, waar ik niet buiten kan.

Gisteren was de dood van Peaches Geldof een nieuwsfeit.  Ze was amper 25.  Zoiets zet me aan het denken.  Plots kan het gedaan zijn.  Daarom wil ik zoveel mogelijk genieten van het mooie rondom mij.

Ik zou geen man zijn, mocht ik ook niet van die andere strip kunnen genieten.  Maar dat heeft dan niet zozeer met het verhaal te maken.

  

In de zomer gaan Alexander en An-Sofie met vakantie naar Frankrijk.  Hilde heeft er een huisje gehuurd en ook Ruth, de vriendin van Alexander, kan mee.

Op zich vind ik dit uitzonderlijk.  Ruth wordt er 24, Alexander 21 en dan lijkt het me helemaal niet zo evident om met je 'ouders' (in dit geval mama) met vakantie te gaan.

Ik ben blij en vooral ook dankbaar dat ze dankzij Hilde al van de wereld hebben mogen proeven en dit nog altijd kunnen doen.  Verre reizen maken (of reizen maken tout court) is voor mij niet meer mogelijk.  Noch lichamelijk, noch financiëel.

Natuurlijk mis ik die mooie en onbezorgde momenten.  Het genieten van elkaars rustige aanwezigheid.  De herinneringen nadien.  Maar ik gun het hen! Absoluut.

Wanneer Alexander en An-Sofie kleine kindjes waren, planden Hilde en ik elke zomer een mooie vakantie.  Tenerife, Tunesië, Turkijke.  Het waren onvergetelijke momenten.  Voor iedereen.  Gelukkig heb ik die innige momenten nu hier thuis.

Soms ben ik bang hierdoor noodgedwongen een minder goeie band met hen te hebben.  Nochtans betekenen ze alles voor mij.  Ik probeer dit eventuele 'gemis' voor hen te compenseren met dingen die ik wél (nog) kan.  Wanneer ze een chauffeur nodig hebben, doe ik al het mogelijke om dit voor hen te kunnen zijn.  Ook al zou ik soms liever in de zetel zitten en rusten.

Dit is liefde.  Dit is 'er zijn voor mekaar'.  Niet altijd komt alles even goed uit, maar ik probeer bergen te verzetten.  Omdat ik ze zo graag zie.

Liefde geeft me kracht.  Mocht ik niet zoveel om hen geven, zou het me niet lukken om zo vaak voor hen klaar te staan.  Of om te koken en te zorgen dat hun was gestreken is.

Mijn professionele leven is stilgevallen.  Zij zijn mijn doel.

Wanneer ze klein waren, wilde ik dat ze zouden opgroeien met een mama en een papa die hun leven zouden vullen met liefde.  Ze werden groter, en ik wilde dat ze de 'goeie' vrienden vonden.  Nu zijn ze volwassen, en ik wil dat ze gelukkig worden.  Hun studiekeuze hebben ze gemaakt, hun professionele carrière ligt voor hen.  Nu is het aan hen.

Alexander vond Ruth.  Zij maakt hem gelukkig.  Dat zie ik.  Dank je, Ruth.  Ik hoop dat ook An-Sofie op dit gebied goed terecht zal komen.  Maar ze is geen bedeesd of naïef dutske.  Ze zal de juiste wel vinden.

In mei neem ik een maandje vakantie.  In Pellenberg.

Vanmorgen haperde de deur van de eetkamer.

Dit was de eerste keer.  Nooit eerder haperde ze of durfde ik ze op slot doen.

De buitendeur daarentegen sluit ik wél wanneer ik wegga.  Ik denk dat er in België nog maar weinig mensen zijn die dit niet doen.  In Tirol was dit vroeger wel even anders.  Daar werd iedereen vertrouwd, iedereen was welkom.

Sommige deuren openen zich, andere blijven gesloten. Vaak is vriendelijkheid en kalmte de sleutel om ze te openen en te bereiken wat ik wil bereiken.

Gisteren mocht ik An-Sofie wegbrengen naar het huisje van Hilde, Alexander daar oppikken om dan samen door te rijden naar Zelem, naar mijn mama. Niet dat ik de deur daar platloop, maar elke dag rond 20 uur bellen we met elkaar.  Mocht er iets zijn, spring ik uiteraard onmiddellijk in de auto.

Kind zijn is een speciaal gevoel.  Mijn ouders hebben altijd hun uiterste best gedaan om me het leven zo aangenaam mogelijk te maken.  Mijn papa is er niet meer, mijn mama wordt er volgende week 82 en nu is het MIJN beurt om er te zijn voor haar.  Fysiek is het niet altijd even gemakkelijk om tot ginder te rijden, maar ik vind dat ik dit -met veel plezier trouwens- verplicht ben.  Dit is het minste wat ik kan terugdoen.

Mijn mama heeft iets speciaals met Alexander.  Zij zijn twee handen op één buik.  Wanneer hij een baby was, zorgde zij voor hem wanneer Hilde en ik niet thuis konden zijn. Natuurlijk is An-Sofie ook haar oogappel!  Ze is zo gelukkig haar meter te mogen zijn.

Wanneer ik oud ben en dingen niet meer kan doen (wat jammer genoeg nu al een beetje zo is), hoop ik dat mijn kinderen er, in de mate van het mogelijke, ook voor mij zullen zijn. Waar ik eigenlijk zeker van ben.

'Je oogst wat je zaait.'  Ik heb altijd geprobeerd om An-Sofie en Alexander met liefde en respect te behandelen.

Mijn deur zal altijd openstaan.

In de paasvakantie komt Alexander hier studeren.  Hij laat het kotleven twee weekjes rusten.

Studeren.  Het heeft mij altijd een dubbel gevoel gegeven.  Ik wilde maar al te graag dingen bijleren en ontdekken.  Maar het studeren op zich, het geconcentreerd aan een bureau zitten, zag ik meer als een noodzakelijk kwaad.  

Tien jaar geleden schreef ik me in voor de eerste kandidatuur psychologie aan de KUL.  Ik was thuis en werken kon/mocht ik niet.  Of het me zou lukken alle colleges te volgen, zou ik op dat moment dan wel zien.  Ik was tot niets verplicht.  Zo voelde het ook niet.  

Hoe meer er kennis in mijn hoofd gepompt werd, hoe meer ik me ervan bewust werd dat ik nog niets kende.  Dit ondanks het feit dat ik 36 jaar oud was. Hoe meer ik nieuwe dingen ontdekte, hoe meer ik besefte dat er nog zoveel dingen waren waar ik NIETS van wist.

Is dit ook niet een beetje 'geloven'?  Geloven betekent dat je iets aanneemt zonder dat je er een aantoonbaar bewijs voor hebt.  Wanneer je van iets zéker bent, heeft het geen zin meer om over 'geloven' te spreken.  Dan wéét je het gewoon.

Met het ouder worden ben ik het leven meer gaan bestuderen.  Wie ben ik? Wat doe ik hier? Moeilijke vragen.  En het antwoord is nog moeilijker.  Je moet het geloven.

Geloven is iets wat ik bijna iedere dag moet doen.  Wanneer professor Van Calenbergh (mijn neurochirurg) me zegt dat de beelden van de scan er niet verontrustend uitzien, geloof ik hem want zélf ken ik er niets van.  Wanneer Sabine Hagedoren vertelt dat het morgen gaat regenen, geloof ik haar.  Alhoewel, soms heb ik toch wel mijn twijfels.

Twijfels zijn er vaak in mijn leven.  Maar eigenlijk zijn veel van die twijfels 'onzekerheden'.  Niemand kan voorspellen hoe de toekomst er zal uitzien.  Ik kan en wil alleen maar geloven dat er ook mooie dingen in het verschiet liggen.  Natuurlijk zullen er ook minder aangename momenten komen, maar na regen komt altijd zonneschijn.

Zo ben ik blij dat ik door middel van dit blogje mensen opnieuw 'ontmoet' heb, mensen met wie ik al veel te lang geen contact meer had.  Dit maakt me blij.  Alsof de zon mijn hart beschijnt.  Niet dat het hiervoor alleen maar geregend zou hebben.

Vrijdagnamiddag kreeg ik opnieuw een telefoontje van de opnamedienst van Pellenberg.  Alles is nu -voorlopig- voorzien om op 5 mei a.s. naar ginder te rijden en daar dan een drie- tot viertal weken te blijven.  Tijdens het weekend zou ik naar huis mogen.

Ik vermoed dat ik ginder toch wat tijd voor mezelf ga hebben.  Misschien kan ik opnieuw wat studeren?

Ik heb me een tablet aangeschaft.

Wanneer ik binnenkort een maandje in Pellenberg zal moeten blijven, wil ik niet afgesloten zijn van de buitenwereld.  Het is al erg genoeg zo.  Mijn laptop is meer dan acht jaar oud en lijkt alsmaar vaker kuren te hebben.  Een tablet leek me (voor wat ik nodig heb) de beste optie.

Zowel de tablet als het hoesje heb ik via het internet besteld.  Vanuit mijn luie zetel.  Ik moest er niet eens het huis voor uit.  Wie had dit ooit kunnen denken? De wereld wordt mijn megagrote winkel.  Voor de auto bestelde ik vorig jaar zelfs iets uit Amerika.

Sta ik hier eigenlijk nog wel genoeg bij stil?  Mijn auto brengt me overal waar ik naartoe wil.  Nat worden hoort er al lang niet meer bij.  Hoe anders was het wanneer mijn papa met zijn Mobylette door weer en wind naar de winkel moest?  Twee zakken hingen op het bagagerek en waren tot bovenaan gevuld wanneer hij terugkwam.  Vaak kwamen er snelbinders aan te pas.  Hij deed het zonder morren.

Eigenlijk heeft zo'n tablet zowel iets positiefs als iets negatiefs.  Positief is dat je -zoals met een computer- je wereld kleiner maakt.  Je kunt iedereen contacteren, mocht je dat willen, je kunt hen zien en met hen praten.  Maar negatief is dan weer dat iedereen erg op zichzelf aan het leven is.  Het maakt niet uit of er anderen bij zitten.  Ik pleit ook schuldig, want de ganse namiddag heb ik me zitten 'amuseren' met dat ding.  Nieuwe app'jes erop zetten, teksten zoeken, enz.  Het lijkt wel alsof ik constant een bibliotheek bij me draag.

Wanneer ik mijn tablet aandachtig bekijk, stel ik eens te meer vast hoe snel de technologie vooruit is gegaan.  Wie had ooit kunnen geloven dat zo'n dun ding dit allemaal zou kunnen? Ik alvast niet.

Op internaat kwam er een meneer van Schooltyp ons de voordelen van het blind typen uitleggen.  Ik was overtuigd en dus schreef ik me in.  Het was een cursus gespreid over twee schooljaren.  Ik leerde typen op een -naar huidige maatstaven- vreselijk ouderwetse typmachine.  Elke beweging gebeurde mechanisch, digitaal was enkel mijn horloge. Frustrerend was het wanneer ik op het einde van mijn blad een typfout maakte en hélemaal opnieuw kon beginnen. Stress...

Op het einde van mijn humaniora maakte ik mijn spaarboekje leeg (er stond ongeveer 12 000 frank op) en ik kocht me een elektrische versie.  Bovenaan was er zelfs een schermpje waarop ik één regel kon zien vooraleer hij werd afgedrukt. Het werkte kalmerend.  Ik kon rustig nog iets verbeteren.

Eergisteren bestelde ik een tablet en had net iets meer nodig dan 300 euro.  Ongeveer hetzelfde bedrag dan mijn 'moderne' typmachine uit 1985.  Nu is alles zoveel kleiner en toch biedt het zoveel meer mogelijkheden.  De techniek staat niet stil.

Of word ik oud?

Het was een drukke dag gisteren.

Ik liep nog rond in mijn pyjama wanneer ik met mijn hospitalisatieverzekering belde.  Gelukkig is voor hen alles in orde en wordt een revalidatieopname in Pellenberg volledig vergoed.

Ook van het BIVV/CARA kreeg ik enigszins 'goed' nieuws.  Zolang ik door hen niet opgeroepen en medisch gekeurd ben, volstaat een toelating van de behandelend arts om met de auto te blijven rijden.  De mailtjes naar Professor Van Calenbergh (neurochirurg) en dokter Beyens (fysische geneeskunde en revalidatie) zijn verstuurd.

Druk had ik het destijds ook in de naar buiten toe zo rustig ogende abdij.  Als jonge man van 21 was ik het helemaal niet gewend zo'n drukke agenda te hebben en met één oog op mijn horloge te leven.  Elk half uurtje was ingevuld.  Alleen 's avonds was er wat tijd en ruimte voor ontspanning.

Heel mijn leven al krijg ik te maken met een druk die op mijn schouders wordt gelegd.  Een druk omdat alles per se druk gemaakt moet worden.  's Morgens moest ik om half negen op mijn werk zijn.  Maar eerst moesten de kinderen naar de onthaalmoeder of de crèche.  Deze werd op haar beurt 's avonds gesloten om 19 uur.  File of niet, ik MOEST er zijn! Ik werkte in Brussel, woonde in Zelem (Limburg).  Stress.

Er zijn ook mensen die 'anders' denken.  Ze voelen zich meer één met de natuur.  Probleem is dat ze maar al te vaak als alternatievelingen bestempeld worden.  In de negatieve zin dan.

Een keuze wordt me niet echt gegeven.  Wil ik hier enigszins overleven, moet ik wel meedoen met dit helse circus.  Maar tegelijk wil ik nooit vergeten vanwaar ik kom en waarheen ik uiteindelijk weer ga: van en naar de natuur.  Zonder natuur stel ik niets voor en ben ik totaal hulpeloos.  Mijn auto rijdt op diesel, die op zijn beurt gewonnen wordt uit ruwe olie die we uit de grond pompen.  Deze computer heeft elektriciteit nodig.  Elektriciteit die gegenereerd wordt bijvoorbeeld uit wind.  De natuur.

Gisterennamiddag kreeg ik plots een telefoontje van de opnamedienst van Pellenberg.  Of het paste wanneer ik nú maandag al opgenomen zou worden?  Euh... pardon???? Nu al??? Sorry, maar dat lukt niet.  Het is paasvakantie en Alexander studeert hier bij mij, An-Sofie in het huisje van Hilde in Rotselaar.  Hilde zelf is met haar nieuwe gezinnetje de hele vakantie in Amerika.  Het zou gewoon niet gaan, mocht ik óók nog eens de hele vakantie van huis zijn.  De wachtlijst blijkt wel héél erg kort te zijn.  Nu, ik klaag niet.

Maar druk wordt het dan weer wel, want er is nog zoveel te organiseren...

Gisteren had ik een afspraak om 15u30 bij dokter Beyens in Pellenberg.  De neurochirurg had me haar aangeraden omdat hij vond dat ik mijn leven moest proberen comfortabeler te maken.

Revalideren wil NIET zeggen dat ik geholpen word om te genezen, maar wel dat ze me aanleren hoe ik dagdagelijkse en vanzelfsprekende dingen opnieuw in mijn leven kan integreren.  Ook betekent het dat ik mijn plaats in de maatschappij opnieuw kan laten gelden (reVALIDeren), dat ik op mijn manier mijn steentje kan bijdragen.  

Sommige lichaamsdelen willen dan wel niet meer meewerken, mijn geest doet dit gelukkig nog wel.  Ik zou het zoveel erger vinden, mocht ik niet meer kunnen denken of dingen niet meer kunnen OVERdenken.  Mijn wereld zou bekrompen en eng worden.  Ik vind het boeiend om mijn gedachten de vrije loop te laten en deze hier dan neer te schrijven.  Ik wil en kan het me niet voorstellen dat ik morgen de krant niet meer zou begrijpen.  Ik zou het beangstigend vinden niet meer te kunnen beseffen wat er gebeurt.

Hoe groot deze wereld ook lijkt, de voorbije decennia lijkt hij alsmaar kleiner te worden.  Ook al leven we duizenden kilometers van elkaar, toch kunnen we mekaar horen en zien, .  De grote, wijde wereld is een beetje meer 'mijn' wereld geworden.  

De kans bestaat dat ik de auto niet meer kan of mag gebruiken.  Ondanks het feit dat mijn neurochirurg me altijd heeft voorgehouden dat autorijden wél nog kon, raadde dokter Beyens me aan toch contact op te nemen met het BIVV, met de dienst CARA.  Met de verschillende operaties aan mijn hoofd, leek het haar aangewezen om mijn rijvaardigheid eerst te laten goedkeuren.  De kans bestaat echter, dat ik ervan weerhouden word om nog achter het stuur te gaan zitten.  Dit zou een grote impact hebben op mijn manier van leven.  Sinds ik moeilijk te been ben, gebruik ik de auto voor dingen waarvoor hij vroeger in de garage bleef staan: winkelen, een brief posten...  Ik zal mijn leven moeten OVERdenken, ik zal het opnieuw en anders moeten organiseren.  Ik ben erg gelukkig goeie buren te hebben op wie ik altijd een beroep mag doen. 

Waarschijlijk word ik opgenomen.  Van maandagmorgen tot vrijdagavond zullen kinesisten, logopedisten en neuropsychologen me gedurende drie weken tot één maand volgen en helpen.   Vandaag contacteer ik de hospitalisatieverzekering om na te gaan of de kosten van een revalidatie (mét opname) inbegrepen zijn.  Mocht dit NIET zo zijn, is er ook nog altijd de mogelijkheid om me ambulant te laten verzorgen.  Wel maakt dit de behandeling complexer, omdat er zoveel mensen bij betrokken zijn.  Bij een opname in Pellenberg wordt er een planning voor me opgemaakt.

Veertien dagen geleden vertelde mijn neurochirurg me niet zo'n opbeurende dingen ('Het zal er niet op verbeteren, het wordt alleen maar erger.'), gisteren was dit ook al niet echt het geval.  Ik moet toegeven dat mijn toestand er sinds vorig jaar op achteruit is gegaan.  De problemen van afasie, evenwichts-, aandachts- en concentratiestoornissen zijn toegenomen.  De revalidatie heeft tot doel dat de situatie minder snel achteruitgaat.

Daar heb ik graag drie weken of een maand voor over.

's Morgens neem ik ruim de tijd om de tafel te dekken en uitgebreid te ontbijten.  Ook al zit ik hier vaak alleen aan tafel.  

Ik zou de dag niet kunnen starten met enkel een kop koffie.  Ik heb energie nodig.  Vooral wil ik rustig kunnen beginnen aan de vele uren die voor me liggen.  Hiervoor sta ik graag een half uurtje vroeger op.  Nu ja, ik ben sowieso thuis, dus tijd doet er eigenlijk niet toe.

Wanneer ik erover nadenk, is deze ochtendstijl een constante in mijn leven.  In mijn jeugd bracht Guillaume ('Stanzach', 'Auto') ons warme boterpistoletjes mee van bij de Boerenbakker in Diest.  Ik genoot van deze heerlijke zaterdagmorgengewoonte.  Ik at er een tiental.

Nú kan ik deze energie zéker goed gebruiken.  Het leven is er niet gemakkelijker op geworden, mijn lichaam en lichaamsdelen pruttelen tegen.  Maar moeilijk gaat ook.  Evidente dingen als wandelen of alert en geconcentreerd blijven, vormen 'plots' een probleem.  Ondanks deze beperkingen zijn er nog zoveel andere dingen die ik wél kan doen.  Ik kan rustig in mijn hofje werken en als het niet meer gaat, zet ik me in een tuinzetel.  Vroeger duurde het gras afrijden ongeveer een uurtje, nu moet ik er een halve dag voor uittrekken.  Maar het glas is half vol en ik houd mezelf voor dat ik er nu gewoon langer kan van genieten.

Soms heb ik het er moeilijk mee.  Hoe graag wilde ik niet een 'normaal' leventje?  Gewoon gaan werken, 's avonds thuiskomen en dan genieten van mijn gezinnetje.  's Zomers een mooie vakantie.  Het zijn allemaal dingen die ik heb moeten opgeven en die -rechtstreeks of onrechtstreeks- te maken hebben met dat gezwel in mijn hoofd.  Ik kan niet meer zomaar alles doen wat vroeger vanzelfsprekend leek.

Bij momenten vind ik het moeilijk om mijn moed bij mekaar te rapen en toch te genieten van de dag die voor me ligt.  Langs de andere kant ben ik blij dat ik hier nog altijd mag rondlopen en dat ik mijn kinderen heb mogen zien opgroeien.

'Het leven lacht je toe.'  Ik houd dit in gedachten, ook al lijkt dit niet altijd zo.  Maar ik besef dat mijn aardse leven slechts een doorreis is.  Daarom wil ik absoluut blijven geloven dat het leven me toelacht.

En dit begint 's morgens al met een heerlijk ontbijt.

Voor mijn slaapkamer heb ik nog geen lus(ch)ter gevonden.  Ik ben de naakte spaarlamp intussen gewoon.  Tenslotte doet zij waarvoor ze bedoeld is: licht geven.

'Het licht zien.'  'Er komt licht in de duisternis.'  'Beminnen als het licht van zijn ogen.'  Ik vind voorlopig géén spreekwoorden of gezegdes waarin 'licht' niet positief zou zijn.  

Stilaan wordt het buiten langer licht.  Het lijkt alsof de wereld weer tot leven komt.  Ook bij mij wordt nieuw leven ingeblazen.  Het licht geeft me weer energie, het licht geeft me weer kracht.  Ik ben zeker niet de enige op wie dit zo'n effect heeft.

'Licht' is ook het tegenovergestelde van 'zwaar'.  Dit bewijst nog maar eens wat ik hier al geschreven heb.  De zon ontwaakt uit haar winterslaap en laat me langer van de dag genieten.  Mijn leven wordt lichter, het wordt minder zwaar.  Gek wat daglicht al niet kan veroorzaken.

Heel wat mensen zijn bang in het donker.  Ze zien niet waar ze naartoe gaan, ze zien niet vanwaar ze komen.  De toekomst is onzichtbaar, ze is beangstigend.  Met het licht is ook de zelfzekerheid verdwenen.  Al zoekend en tastend lopen ze voor zich uit.  Ze kunnen zelfs geen contouren vaststellen.  Alleen maar een zwart gat.

Maar ik wil kunnen hopen.  Ik wil het licht kunnen zien.  Ook al betekent dit dat ik me soms in een donkere tunnel moet begeven.  Het is misschien een cliché, maar wel een waarheid als een koe: aan het einde is er licht. 

Ik was gescheiden en ging op zoek naar een nieuwe partner.  Ogen heb ik altijd belangrijk gevonden.  Ogen met lichtjes erin, ogen die fonkelden, ogen die spraken.  Ze vertelden me heel wat.  Ze vertelden me hoe zij over zichzelf dacht, ze vertelden me hoe ze in de wereld stond.  Ooit had ik een date met een mooi meisje.  Ze had prachtige, blauwe ogen. Maar hoe mooi deze ook waren, ze zegden niets.  Ik kon er niet in verdrinken, hoezeer ik ook probeerde.  Het waren de ogen van een vis: nietszeggend en met maar weinig inhoud.  Net zoals haar hele persoonlijkheid trouwens.  Jammer.

Licht is ook 'licht verteerbaar'.  Geen zware kost die op je maag blijft liggen.  Een 'licht' gesprek kan heel wat diepgang bieden.  Het hoeft niet altijd 'zwaar' te zijn om toch veel inhoud te hebben.    Het leven is een mooie combinatie van de twee: een lach en een traan.

Ik wil genieten van het leven, er bij wijze van spreken doorheen fladderen.  Maar dit alléén wanneer ik de essentie van mijn bestaan niet negeer: ik ben hier om anderen gelukkig te maken, ik ben hier om mezélf gelukkig te maken.  Mijn tijd is beperkt en in samenspraak met de mensen rondom mij, wil ik er het beste van maken.   Van velen houd ik, maar ook met anderen kom ik in contact.  Het is niet omdat ik (nog?) niet van hen houd, dat zij geen meerwaarde aan mijn leven kunnen toevoegen.

Eén april.  Veel aankondigingen, gesprekken en verplichtingen zullen sceptisch onderzocht worden.  Ze zullen eerst naar waarde worden geschat.

Ik hoop dat jullie op tijd het licht zien.  Zéker vandaag.

  

Ik was 15 jaar en wilde zo graag eens op bezinning gaan in de Oude Brouwerij van Luc Versteylen.  Een auto hadden we niet thuis, dus trein en bus moesten me naar ginder brengen: de trein tot in Antwerpen Centraal, de bus verder tot in Viersel.

Wat ik nooit zal vergeten, was het dekken van de tafel.  'Wat is daar nu zo speciaal aan?' zul je denken.  Luc wilde dat er gedekt werd voor één persoon méér dan het aantal jongeren dat er op dat moment aanwezig was.  Mocht er toevallig iemand voorbij komen, dan voelde hij/zij zich onmiddellijk welkom. Hij of zij zou NOOIT storen.  Ik leerde dat ik nooit compleet zou zijn, dat er altijd een stukje zou ontbreken.  Dat er altijd een stukje MOEST ontbreken. Ook nu nog wil ik mijn hart nooit vollédig vullen, altijd moet er nog plaats zijn voor een -voorlopig- nobele onbekende.

Luc Versteylen en AGALEV.  Rotselaar en de natuurvrienden.  Ik hield van de natuur.  Ik houd er nog altijd van.  Ben ik zélf niet slechts een klein en onbenullig deeltje hiervan? Als mens zijn we een zeer intelligent wezen,  maar toch ook nog altijd een dier.  We ontstaan op dezelfde manier.  We verdwijnen op dezelfde manier.

In Viersel leerde ik het schrijfgesprek kennen.  Minstens één keer per dag kwamen we bij mekaar in een ruimte rond een grote open haard.  Heel gezellig.  De geur van brandend hout.  Wanneer ik in Bokrijk kom, krijg ik datzelfde gevoel.  Voorwaarde was dat er gezwegen werd. Gecommuniceerd werd er wel degelijk, maar dit gebeurde door middel van briefjes die we aan mekaar doorgaven.  Raar? Neen, toch niet.  Ik merkte dat wanneer ik schreef, mijn hart veel meer zijn best deed om mij te helpen.  Mijn gevoelens bleken gemakkelijker hun weg naar het papier te vinden dan naar mijn mond.  Daar waar het de eerste keer onwennig was, keek ik er sindsdien elke dag naar uit.  

Ik begon te begrijpen waarom ik graag brieven schreef.  Ik kon mijn gevoelens de vrije loop laten, ik kon schrijven wat ik niet durfde zeggen.  Schrijven, lezen, herlezen. De moeite doen om mekaar te schrijven, de moeite doen om de brief naar de bus te brengen.  Het was plezierig op zich.  Hoe anders en vooral sneller gaat dit nu allemaal.  Niet dat het slechter is, het is ánders.  Mag ik schrijven dat ik blij ben jong geweest te zijn in de jaren '80?

Mijn dochter studeert in Brussel, mijn zoon in Antwerpen.  De computer is niet meer weg te denken uit hun dagelijks leven.  Zonder voelen ze zich 'naakt'.  Hun wereld wordt plots kleiner.  Het wordt opnieuw de wereld die ik gekend heb wanneer ik jong was.

In Viersel leerde ik een ándere wereld kennen.  Het was er één waar liefde en vriendschap voorop stonden, waar het ging om de persoon op zich.  Ook al was ik er maar een weekje, het heeft me voor een stuk gevormd tot wie ik nu ben. 

Dank je, Luc, dat ik mocht leren leven in jouw Brouwerij.

Wanneer ik gisteren naar buiten keek, zag ik de zon.  Net zoals vandaag trouwens.  Frank De Boosere had me verzekerd dat het mooie dag zou worden.

Ik had zin in de heerlijke geur van brandende kolen, dus werd de barbecue vanonder het winterse stof gehaald, het bakrooster afgewassen en het vlees erop gelegd.  Zalig, toch?

Ik hou van eten, zowel van het zelfstandig naamwoord als van het werkwoord.  Mijn lichaam heeft voedsel nodig, vitaminen en calorieën.  Maar ook mijn geest wil gevoed worden.  Hij lijkt een onstilbare honger te hebben.  

Sinds ik in Aarschot woon, ben ik een trouwe klant van de Stedelijke Bibliotheek.  Ik lees graag en veel.  Het lezen breidt mijn woordenschat uit en maakt mijn wereld groter.  Ik vind het boeiend om vanaf de eerste bladzijde meegesleurd te worden in een verhaal vol van spanning en intriges.  Of soms vol van liefde en romantiek.

Wanneer ik intern was, vond ik het niet zo fijn wanneer het weer eens middag was.  In de refter kregen we dan een warme maaltijd.  Ofwel zwommen de frietjes in het vet, ofwel hadden de omeletten véél te lang de pan gezien.  De vis was al helemáál niet te eten. Mijn lichaam bleef op zijn honger zitten, mijn geest gelukkig niet.

Door al die verschrikkelijke verhalen over verbrande ledematen, was ik vroeger bang van zo'n barbecue.  Maar het rook toch zo lekker?  Ik wilde het toch eens proberen en twee jaar geleden kocht ik me een stabiel (want 'angst') maar ook mooi apparaat.  Uiteraard op kolen (geur en smaak) en met zo'n deksel.  Een 'bolletje' dus.  

Ik leefde altijd met het idee dat een avondje rond de bbq, een avondje vol stress was voor diegene die de taak had het vlees te bakken.  Hoe rustig zou het er nú aan toegaan met zo'n deksel?  Ik kon rustig bij mijn gasten gaan zitten terwijl de worstjes en koteletten langzaam bakten.  Een wereld van verschil.

De barbecue op het gras, goeie vrienden rond de tafel, een goed glas wijn, een lekker stukje vlees...  Ik hou van de lente, ik hou van de zon!

De tijd gaat snel, gebruik hem wel.

De laatste maanden kost alles meer tijd: opstaan, aankleden, winkelen, koken, ...  Vroeger was alles hectisch, stresserend of gebeurde alles just-in-time.  Nu gaat alles trager.  Het is net alsof mijn bewegingen zich in slow motion afspelen.  

Waar is de tijd dat ik kind was en onbezorgd? Waar is de tijd dat ik puber was met problemen groter dan het grootste gebouw? Waar is de tijd dat ik student was en genoot van de vrijheid? Deze tijden zijn voorgoed voorbij.

Wanneer ik kind was, wilde ik volwassen zijn.  Wanneer ik studeerde, wilde ik werken.  En nu... nu denk ik met heimwee terug aan die mooie dagen, maanden en jaren van onbezorgd geluk.  Altijd kon ik terugvallen op mijn vertrouwde omgeving, altijd waren er mijn ouders om mij te helpen.

  

Nu sta ik er -grotendeels- alleen voor.  Nu moet ik de problemen zélf oplossen.  Nu ben ik zélf ouder (in de twee betekenissen) en moet ik er zijn voor mijn kinderen.  Dit is altijd al zo geweest en dit zal altijd zo blijven.  Zolang er mensen zijn.  Het is des mensen.

Wanneer ik jong was, leek de tijd eindeloos te zijn.  Ik was hier en zou hier altijd zijn.  Ik was me er van bewust dat er een tijd zou komen waar Joris Colin geen deel meer van zou uitmaken, maar ik weigerde dit te geloven.  Ik werd ouder en de tijd ging sneller.  Althans, dat leek zo.  Nu ben ik een man van middelbare leeftijd (Bah! Ik voel me nog zo jong!) en ik ben tot het besef gekomen dat mijn tijd hier op aarde vergankelijk is.  Tina en mijn papa hebben me dit willens nillens doen inzien.  Elke dag die ik hier mag rondlopen, is een geschenk.  Wie me dit geschenk aanbiedt, daar ben ik nog niet uit.

Ik voel me nuttig wanneer anderen een beroep op mij doen.  Fysiek kan ik hen weinig hulp bieden.  Ik ben blij dat ik dit op geestelijk vlak enigszins kan compenseren. 

Mijn klok tikt ongenadig verder.  De tijd laat het heden een verleden worden.

Believe in yourself.

Wanneer ik in mezelf geloof, ga ik van nature uit ook rechter lopen.  Ik vind het sowieso een mooiere houding.

Soms ontmoet ik mensen met een grote inhoud, maar met een klein zelfbeeld.  Ze lopen gebogen en kijken naar de tegels op de vloer.  Dit terwijl zij zoveel te bieden hebben.  Maar de perceptie (hier is dat grote woord) wil iets anders: ik zie een verlegen en bedeesd persoon die bang is om voor zijn/haar mening uit te komen.  Ik zie iemand die denkt zelf geen ideeën te hebben.  Hoe verkeerd is deze gedachte.

Dit negatieve zelfbeeld stralen ze ook uit naar de mensen rondom hen.  Alles kun je terugbrengen tot liefde voor jezelf.  Of juist tot het gebrek hieraan. Wanneer je van jezelf houdt, met al je talenten, maar ook met al je beperkingen, zal je automatisch in jezelf geloven, fier rechtop lopen en problemen met geheven hoofd bij de horens nemen.

Stel je een sollicitatie voor.  Persoon A komt met een zelfverzekerde uitstraling naar je toe, loopt rechtop en geeft je een vaste handdruk.  Persoon B is verlegen, kijkt naar beneden en geeft je een slap handje.  Is je eerste indruk dan al niet gevormd? Ook al moet de eerste zin nog gezegd worden? Uiteraard wil ik niet veralgemenen en is soms het omgekeerde waar: persoon B blijkt dan toch de meest geschikte kandidaat te zijn.

Hiermee wil ik illustreren hoe belangrijk lichaamstaal is, hoe belangrijk het is om in jezelf te geloven.  Deuren die eerst dicht waren, staan plots op een kier.  Natuurlijk moet je jezelf bewijzen, maar je krijgt alvast de kans.

Ik studeerde en toch wilde ik iets verdienen.  Een job als zaterdaghulp zou de oplossing zijn.  Op dinsdagnamiddag had ik vrij en ik wandelde speurend de Nieuwstraat op en neer. Wanneer de etalage van een winkel me uitnodigde om binnen te gaan, informeerde ik of ze iemand zochten die 's zaterdags hun klanten zou helpen bij het uitkiezen van kleren en bij het passen ervan.  Vier winkels wilden het met mij proberen.  Ik moest een beslissing nemen en één winkel mijn jawoord geven.

Deze leerschool was niet onbelangrijk.  Ik ontmoette er klanten van allerlei pluimage, ook vervelende mensen die een citroen leken opgegeten te hebben.  Tegen hen probeerde ik extra vriendelijk te zijn en hen recht in de ogen te kijken.  Want vaak hadden net déze mensen het laagste zelfbeeld.

Geloofden ZIJ (in) zichzelf wanneer ze terug naar buiten liepen?

Wanneer ik voor mijn verhandeling weer eens een -naar mijn mening- hopeloos onderwerp gekregen had, vertelde mijn leerkracht me dat ik 'zelfs over een tegel iets zou moeten kunnen schrijven'.  Euh? Een tegel?? En óf hij gelijk blijkt te hebben.

Sommige dingen lijken totaal nutteloos en misschien zelfs overbodig.  Maar ook zij hebben een geschiedenis: een verleden en een toekomst.  Net als wij: wij dragen een verleden met ons mee en kijken naar een toekomst.

In mijn jeugd dacht ik alles al meegemaakt te hebben.  Groter konden problemen toch niet worden?  Mijn relatie met Patty was voorbij.  Zij vond dat we niet samen pasten.  Dat deed enorm veel pijn, ik was 16 jaar.  Het leven had geen enkele zin meer.  Zij was de vrouw van mijn leven, de vrouw met wie ik een gezinnetje zou vormen en met wie ik oud zou worden.  Dat dacht ik.  Nu ben ik er 46 en na Patty zijn nog verschillende meisjes en vrouwen de revue gepasseerd.  Ik zou dit toen niet geloofd hebben.

Hoe ouder ik word, hoe gemakkelijker ik goede raad aanneem.  Ik besef dat wat ik nú niet begrijp, me in de toekomst duidelijk kan worden.  Mijn oogkleppen heb ik opgeborgen en ik zie al die andere dingen rondom mij.  Ik merk dat ik mijn oorspronkelijke doel voortdurend moet bijstellen en dat dit positief is.  Positief omdat ik dan elke dag rekening houd met de situatie op dat moment.  

Mijn doel was om een succesvolle carrière te hebben, om zonder financiële zorgen door het leven te gaan.  Eén gebeurtenis was voldoende opdat alles compleet zou veranderen. Plots was ik genoodzaakt ándere doelen te zoeken en die vond ik -gelukkig- ook.

De klok terugdraaien, kan ik niet en wat is gebeurd, is gebeurd.  De gevolgen zal ik de rest van mijn verdere leven met mij meedragen.  Is het leven daarom minder mooi?  Neen, zéker niet! Zoals ik je al eens zei: je verlegt je prioriteiten en je merkt dat het leven méér inhoudt dan alleen maar werken en geld verdienen.  Zo ben ik me ervan bewust geworden dat ik deel uitmaak van de grote groep mensen die nú op deze planeet leeft.  Rondom mij wonen andere soortgenoten, in de winkel zie ik er nog meer.  Ik ben ook zo'n individu. Niet méér, maar ook niet minder.  Ik ben één schakel in de lange ketting die 'mens' heet.  Ik leef maar één keer en ik wil dit in harmonie doen met al die anderen.  Ik wil in vrede kunnen leven en kunnen genieten van de liefde die mij wordt gegeven.    

Die éne tegel wil ik voorzichtig betreden, en tegelijk beseffen dat er vóór mij mensen dit al gedaan hebben en er na mij velen nog hetzelfde zullen doen.