's Morgens neem ik ruim de tijd om de tafel te dekken en uitgebreid te ontbijten.  Ook al zit ik hier vaak alleen aan tafel.  

Ik zou de dag niet kunnen starten met enkel een kop koffie.  Ik heb energie nodig.  Vooral wil ik rustig kunnen beginnen aan de vele uren die voor me liggen.  Hiervoor sta ik graag een half uurtje vroeger op.  Nu ja, ik ben sowieso thuis, dus tijd doet er eigenlijk niet toe.

Wanneer ik erover nadenk, is deze ochtendstijl een constante in mijn leven.  In mijn jeugd bracht Guillaume ('Stanzach', 'Auto') ons warme boterpistoletjes mee van bij de Boerenbakker in Diest.  Ik genoot van deze heerlijke zaterdagmorgengewoonte.  Ik at er een tiental.

Nú kan ik deze energie zéker goed gebruiken.  Het leven is er niet gemakkelijker op geworden, mijn lichaam en lichaamsdelen pruttelen tegen.  Maar moeilijk gaat ook.  Evidente dingen als wandelen of alert en geconcentreerd blijven, vormen 'plots' een probleem.  Ondanks deze beperkingen zijn er nog zoveel andere dingen die ik wél kan doen.  Ik kan rustig in mijn hofje werken en als het niet meer gaat, zet ik me in een tuinzetel.  Vroeger duurde het gras afrijden ongeveer een uurtje, nu moet ik er een halve dag voor uittrekken.  Maar het glas is half vol en ik houd mezelf voor dat ik er nu gewoon langer kan van genieten.

Soms heb ik het er moeilijk mee.  Hoe graag wilde ik niet een 'normaal' leventje?  Gewoon gaan werken, 's avonds thuiskomen en dan genieten van mijn gezinnetje.  's Zomers een mooie vakantie.  Het zijn allemaal dingen die ik heb moeten opgeven en die -rechtstreeks of onrechtstreeks- te maken hebben met dat gezwel in mijn hoofd.  Ik kan niet meer zomaar alles doen wat vroeger vanzelfsprekend leek.

Bij momenten vind ik het moeilijk om mijn moed bij mekaar te rapen en toch te genieten van de dag die voor me ligt.  Langs de andere kant ben ik blij dat ik hier nog altijd mag rondlopen en dat ik mijn kinderen heb mogen zien opgroeien.

'Het leven lacht je toe.'  Ik houd dit in gedachten, ook al lijkt dit niet altijd zo.  Maar ik besef dat mijn aardse leven slechts een doorreis is.  Daarom wil ik absoluut blijven geloven dat het leven me toelacht.

En dit begint 's morgens al met een heerlijk ontbijt.

Voor mijn slaapkamer heb ik nog geen lus(ch)ter gevonden.  Ik ben de naakte spaarlamp intussen gewoon.  Tenslotte doet zij waarvoor ze bedoeld is: licht geven.

'Het licht zien.'  'Er komt licht in de duisternis.'  'Beminnen als het licht van zijn ogen.'  Ik vind voorlopig géén spreekwoorden of gezegdes waarin 'licht' niet positief zou zijn.  

Stilaan wordt het buiten langer licht.  Het lijkt alsof de wereld weer tot leven komt.  Ook bij mij wordt nieuw leven ingeblazen.  Het licht geeft me weer energie, het licht geeft me weer kracht.  Ik ben zeker niet de enige op wie dit zo'n effect heeft.

'Licht' is ook het tegenovergestelde van 'zwaar'.  Dit bewijst nog maar eens wat ik hier al geschreven heb.  De zon ontwaakt uit haar winterslaap en laat me langer van de dag genieten.  Mijn leven wordt lichter, het wordt minder zwaar.  Gek wat daglicht al niet kan veroorzaken.

Heel wat mensen zijn bang in het donker.  Ze zien niet waar ze naartoe gaan, ze zien niet vanwaar ze komen.  De toekomst is onzichtbaar, ze is beangstigend.  Met het licht is ook de zelfzekerheid verdwenen.  Al zoekend en tastend lopen ze voor zich uit.  Ze kunnen zelfs geen contouren vaststellen.  Alleen maar een zwart gat.

Maar ik wil kunnen hopen.  Ik wil het licht kunnen zien.  Ook al betekent dit dat ik me soms in een donkere tunnel moet begeven.  Het is misschien een cliché, maar wel een waarheid als een koe: aan het einde is er licht. 

Ik was gescheiden en ging op zoek naar een nieuwe partner.  Ogen heb ik altijd belangrijk gevonden.  Ogen met lichtjes erin, ogen die fonkelden, ogen die spraken.  Ze vertelden me heel wat.  Ze vertelden me hoe zij over zichzelf dacht, ze vertelden me hoe ze in de wereld stond.  Ooit had ik een date met een mooi meisje.  Ze had prachtige, blauwe ogen. Maar hoe mooi deze ook waren, ze zegden niets.  Ik kon er niet in verdrinken, hoezeer ik ook probeerde.  Het waren de ogen van een vis: nietszeggend en met maar weinig inhoud.  Net zoals haar hele persoonlijkheid trouwens.  Jammer.

Licht is ook 'licht verteerbaar'.  Geen zware kost die op je maag blijft liggen.  Een 'licht' gesprek kan heel wat diepgang bieden.  Het hoeft niet altijd 'zwaar' te zijn om toch veel inhoud te hebben.    Het leven is een mooie combinatie van de twee: een lach en een traan.

Ik wil genieten van het leven, er bij wijze van spreken doorheen fladderen.  Maar dit alléén wanneer ik de essentie van mijn bestaan niet negeer: ik ben hier om anderen gelukkig te maken, ik ben hier om mezélf gelukkig te maken.  Mijn tijd is beperkt en in samenspraak met de mensen rondom mij, wil ik er het beste van maken.   Van velen houd ik, maar ook met anderen kom ik in contact.  Het is niet omdat ik (nog?) niet van hen houd, dat zij geen meerwaarde aan mijn leven kunnen toevoegen.

Eén april.  Veel aankondigingen, gesprekken en verplichtingen zullen sceptisch onderzocht worden.  Ze zullen eerst naar waarde worden geschat.

Ik hoop dat jullie op tijd het licht zien.  Zéker vandaag.

  

Ik was 15 jaar en wilde zo graag eens op bezinning gaan in de Oude Brouwerij van Luc Versteylen.  Een auto hadden we niet thuis, dus trein en bus moesten me naar ginder brengen: de trein tot in Antwerpen Centraal, de bus verder tot in Viersel.

Wat ik nooit zal vergeten, was het dekken van de tafel.  'Wat is daar nu zo speciaal aan?' zul je denken.  Luc wilde dat er gedekt werd voor één persoon méér dan het aantal jongeren dat er op dat moment aanwezig was.  Mocht er toevallig iemand voorbij komen, dan voelde hij/zij zich onmiddellijk welkom. Hij of zij zou NOOIT storen.  Ik leerde dat ik nooit compleet zou zijn, dat er altijd een stukje zou ontbreken.  Dat er altijd een stukje MOEST ontbreken. Ook nu nog wil ik mijn hart nooit vollédig vullen, altijd moet er nog plaats zijn voor een -voorlopig- nobele onbekende.

Luc Versteylen en AGALEV.  Rotselaar en de natuurvrienden.  Ik hield van de natuur.  Ik houd er nog altijd van.  Ben ik zélf niet slechts een klein en onbenullig deeltje hiervan? Als mens zijn we een zeer intelligent wezen,  maar toch ook nog altijd een dier.  We ontstaan op dezelfde manier.  We verdwijnen op dezelfde manier.

In Viersel leerde ik het schrijfgesprek kennen.  Minstens één keer per dag kwamen we bij mekaar in een ruimte rond een grote open haard.  Heel gezellig.  De geur van brandend hout.  Wanneer ik in Bokrijk kom, krijg ik datzelfde gevoel.  Voorwaarde was dat er gezwegen werd. Gecommuniceerd werd er wel degelijk, maar dit gebeurde door middel van briefjes die we aan mekaar doorgaven.  Raar? Neen, toch niet.  Ik merkte dat wanneer ik schreef, mijn hart veel meer zijn best deed om mij te helpen.  Mijn gevoelens bleken gemakkelijker hun weg naar het papier te vinden dan naar mijn mond.  Daar waar het de eerste keer onwennig was, keek ik er sindsdien elke dag naar uit.  

Ik begon te begrijpen waarom ik graag brieven schreef.  Ik kon mijn gevoelens de vrije loop laten, ik kon schrijven wat ik niet durfde zeggen.  Schrijven, lezen, herlezen. De moeite doen om mekaar te schrijven, de moeite doen om de brief naar de bus te brengen.  Het was plezierig op zich.  Hoe anders en vooral sneller gaat dit nu allemaal.  Niet dat het slechter is, het is ánders.  Mag ik schrijven dat ik blij ben jong geweest te zijn in de jaren '80?

Mijn dochter studeert in Brussel, mijn zoon in Antwerpen.  De computer is niet meer weg te denken uit hun dagelijks leven.  Zonder voelen ze zich 'naakt'.  Hun wereld wordt plots kleiner.  Het wordt opnieuw de wereld die ik gekend heb wanneer ik jong was.

In Viersel leerde ik een ándere wereld kennen.  Het was er één waar liefde en vriendschap voorop stonden, waar het ging om de persoon op zich.  Ook al was ik er maar een weekje, het heeft me voor een stuk gevormd tot wie ik nu ben. 

Dank je, Luc, dat ik mocht leren leven in jouw Brouwerij.

Wanneer ik gisteren naar buiten keek, zag ik de zon.  Net zoals vandaag trouwens.  Frank De Boosere had me verzekerd dat het mooie dag zou worden.

Ik had zin in de heerlijke geur van brandende kolen, dus werd de barbecue vanonder het winterse stof gehaald, het bakrooster afgewassen en het vlees erop gelegd.  Zalig, toch?

Ik hou van eten, zowel van het zelfstandig naamwoord als van het werkwoord.  Mijn lichaam heeft voedsel nodig, vitaminen en calorieën.  Maar ook mijn geest wil gevoed worden.  Hij lijkt een onstilbare honger te hebben.  

Sinds ik in Aarschot woon, ben ik een trouwe klant van de Stedelijke Bibliotheek.  Ik lees graag en veel.  Het lezen breidt mijn woordenschat uit en maakt mijn wereld groter.  Ik vind het boeiend om vanaf de eerste bladzijde meegesleurd te worden in een verhaal vol van spanning en intriges.  Of soms vol van liefde en romantiek.

Wanneer ik intern was, vond ik het niet zo fijn wanneer het weer eens middag was.  In de refter kregen we dan een warme maaltijd.  Ofwel zwommen de frietjes in het vet, ofwel hadden de omeletten véél te lang de pan gezien.  De vis was al helemáál niet te eten. Mijn lichaam bleef op zijn honger zitten, mijn geest gelukkig niet.

Door al die verschrikkelijke verhalen over verbrande ledematen, was ik vroeger bang van zo'n barbecue.  Maar het rook toch zo lekker?  Ik wilde het toch eens proberen en twee jaar geleden kocht ik me een stabiel (want 'angst') maar ook mooi apparaat.  Uiteraard op kolen (geur en smaak) en met zo'n deksel.  Een 'bolletje' dus.  

Ik leefde altijd met het idee dat een avondje rond de bbq, een avondje vol stress was voor diegene die de taak had het vlees te bakken.  Hoe rustig zou het er nú aan toegaan met zo'n deksel?  Ik kon rustig bij mijn gasten gaan zitten terwijl de worstjes en koteletten langzaam bakten.  Een wereld van verschil.

De barbecue op het gras, goeie vrienden rond de tafel, een goed glas wijn, een lekker stukje vlees...  Ik hou van de lente, ik hou van de zon!

De tijd gaat snel, gebruik hem wel.

De laatste maanden kost alles meer tijd: opstaan, aankleden, winkelen, koken, ...  Vroeger was alles hectisch, stresserend of gebeurde alles just-in-time.  Nu gaat alles trager.  Het is net alsof mijn bewegingen zich in slow motion afspelen.  

Waar is de tijd dat ik kind was en onbezorgd? Waar is de tijd dat ik puber was met problemen groter dan het grootste gebouw? Waar is de tijd dat ik student was en genoot van de vrijheid? Deze tijden zijn voorgoed voorbij.

Wanneer ik kind was, wilde ik volwassen zijn.  Wanneer ik studeerde, wilde ik werken.  En nu... nu denk ik met heimwee terug aan die mooie dagen, maanden en jaren van onbezorgd geluk.  Altijd kon ik terugvallen op mijn vertrouwde omgeving, altijd waren er mijn ouders om mij te helpen.

  

Nu sta ik er -grotendeels- alleen voor.  Nu moet ik de problemen zélf oplossen.  Nu ben ik zélf ouder (in de twee betekenissen) en moet ik er zijn voor mijn kinderen.  Dit is altijd al zo geweest en dit zal altijd zo blijven.  Zolang er mensen zijn.  Het is des mensen.

Wanneer ik jong was, leek de tijd eindeloos te zijn.  Ik was hier en zou hier altijd zijn.  Ik was me er van bewust dat er een tijd zou komen waar Joris Colin geen deel meer van zou uitmaken, maar ik weigerde dit te geloven.  Ik werd ouder en de tijd ging sneller.  Althans, dat leek zo.  Nu ben ik een man van middelbare leeftijd (Bah! Ik voel me nog zo jong!) en ik ben tot het besef gekomen dat mijn tijd hier op aarde vergankelijk is.  Tina en mijn papa hebben me dit willens nillens doen inzien.  Elke dag die ik hier mag rondlopen, is een geschenk.  Wie me dit geschenk aanbiedt, daar ben ik nog niet uit.

Ik voel me nuttig wanneer anderen een beroep op mij doen.  Fysiek kan ik hen weinig hulp bieden.  Ik ben blij dat ik dit op geestelijk vlak enigszins kan compenseren. 

Mijn klok tikt ongenadig verder.  De tijd laat het heden een verleden worden.

Believe in yourself.

Wanneer ik in mezelf geloof, ga ik van nature uit ook rechter lopen.  Ik vind het sowieso een mooiere houding.

Soms ontmoet ik mensen met een grote inhoud, maar met een klein zelfbeeld.  Ze lopen gebogen en kijken naar de tegels op de vloer.  Dit terwijl zij zoveel te bieden hebben.  Maar de perceptie (hier is dat grote woord) wil iets anders: ik zie een verlegen en bedeesd persoon die bang is om voor zijn/haar mening uit te komen.  Ik zie iemand die denkt zelf geen ideeën te hebben.  Hoe verkeerd is deze gedachte.

Dit negatieve zelfbeeld stralen ze ook uit naar de mensen rondom hen.  Alles kun je terugbrengen tot liefde voor jezelf.  Of juist tot het gebrek hieraan. Wanneer je van jezelf houdt, met al je talenten, maar ook met al je beperkingen, zal je automatisch in jezelf geloven, fier rechtop lopen en problemen met geheven hoofd bij de horens nemen.

Stel je een sollicitatie voor.  Persoon A komt met een zelfverzekerde uitstraling naar je toe, loopt rechtop en geeft je een vaste handdruk.  Persoon B is verlegen, kijkt naar beneden en geeft je een slap handje.  Is je eerste indruk dan al niet gevormd? Ook al moet de eerste zin nog gezegd worden? Uiteraard wil ik niet veralgemenen en is soms het omgekeerde waar: persoon B blijkt dan toch de meest geschikte kandidaat te zijn.

Hiermee wil ik illustreren hoe belangrijk lichaamstaal is, hoe belangrijk het is om in jezelf te geloven.  Deuren die eerst dicht waren, staan plots op een kier.  Natuurlijk moet je jezelf bewijzen, maar je krijgt alvast de kans.

Ik studeerde en toch wilde ik iets verdienen.  Een job als zaterdaghulp zou de oplossing zijn.  Op dinsdagnamiddag had ik vrij en ik wandelde speurend de Nieuwstraat op en neer. Wanneer de etalage van een winkel me uitnodigde om binnen te gaan, informeerde ik of ze iemand zochten die 's zaterdags hun klanten zou helpen bij het uitkiezen van kleren en bij het passen ervan.  Vier winkels wilden het met mij proberen.  Ik moest een beslissing nemen en één winkel mijn jawoord geven.

Deze leerschool was niet onbelangrijk.  Ik ontmoette er klanten van allerlei pluimage, ook vervelende mensen die een citroen leken opgegeten te hebben.  Tegen hen probeerde ik extra vriendelijk te zijn en hen recht in de ogen te kijken.  Want vaak hadden net déze mensen het laagste zelfbeeld.

Geloofden ZIJ (in) zichzelf wanneer ze terug naar buiten liepen?

Wanneer ik voor mijn verhandeling weer eens een -naar mijn mening- hopeloos onderwerp gekregen had, vertelde mijn leerkracht me dat ik 'zelfs over een tegel iets zou moeten kunnen schrijven'.  Euh? Een tegel?? En óf hij gelijk blijkt te hebben.

Sommige dingen lijken totaal nutteloos en misschien zelfs overbodig.  Maar ook zij hebben een geschiedenis: een verleden en een toekomst.  Net als wij: wij dragen een verleden met ons mee en kijken naar een toekomst.

In mijn jeugd dacht ik alles al meegemaakt te hebben.  Groter konden problemen toch niet worden?  Mijn relatie met Patty was voorbij.  Zij vond dat we niet samen pasten.  Dat deed enorm veel pijn, ik was 16 jaar.  Het leven had geen enkele zin meer.  Zij was de vrouw van mijn leven, de vrouw met wie ik een gezinnetje zou vormen en met wie ik oud zou worden.  Dat dacht ik.  Nu ben ik er 46 en na Patty zijn nog verschillende meisjes en vrouwen de revue gepasseerd.  Ik zou dit toen niet geloofd hebben.

Hoe ouder ik word, hoe gemakkelijker ik goede raad aanneem.  Ik besef dat wat ik nú niet begrijp, me in de toekomst duidelijk kan worden.  Mijn oogkleppen heb ik opgeborgen en ik zie al die andere dingen rondom mij.  Ik merk dat ik mijn oorspronkelijke doel voortdurend moet bijstellen en dat dit positief is.  Positief omdat ik dan elke dag rekening houd met de situatie op dat moment.  

Mijn doel was om een succesvolle carrière te hebben, om zonder financiële zorgen door het leven te gaan.  Eén gebeurtenis was voldoende opdat alles compleet zou veranderen. Plots was ik genoodzaakt ándere doelen te zoeken en die vond ik -gelukkig- ook.

De klok terugdraaien, kan ik niet en wat is gebeurd, is gebeurd.  De gevolgen zal ik de rest van mijn verdere leven met mij meedragen.  Is het leven daarom minder mooi?  Neen, zéker niet! Zoals ik je al eens zei: je verlegt je prioriteiten en je merkt dat het leven méér inhoudt dan alleen maar werken en geld verdienen.  Zo ben ik me ervan bewust geworden dat ik deel uitmaak van de grote groep mensen die nú op deze planeet leeft.  Rondom mij wonen andere soortgenoten, in de winkel zie ik er nog meer.  Ik ben ook zo'n individu. Niet méér, maar ook niet minder.  Ik ben één schakel in de lange ketting die 'mens' heet.  Ik leef maar één keer en ik wil dit in harmonie doen met al die anderen.  Ik wil in vrede kunnen leven en kunnen genieten van de liefde die mij wordt gegeven.    

Die éne tegel wil ik voorzichtig betreden, en tegelijk beseffen dat er vóór mij mensen dit al gedaan hebben en er na mij velen nog hetzelfde zullen doen.

'Wie schrijft, die blijft.' En da's waar.

Dominique schildert, Daniël loopt, Katrien fietst en ik schrijf.  Allemaal hebben we onze hobby gevonden.  Het gevoel dat dit een hobby is, wordt sterker en sterker.  Ik weet niet wie dit vandaag allemaal zal lezen, alleen weet ik dat in Amerika, Madagascar en Duitsland deze pagina waarschijnlijk zal worden opengedaan.

De ganse dag door loop ik na te denken, balpen en schrift bij de hand.  Meestal komt een idee op een totaal onverwacht moment.  Wanneer ik het dan niet opschrijf, vergeet ik het.  Ik herinner het me gewoon niet meer.  

Ik val in herhaling, ik weet het, maar elke dag opnieuw voel ik me meer en meer terug deel uitmaken van de maatschappij.  Ik weet niet of jullie begrijpen wat ik bedoel? De samenleving heeft de voorbije 18 jaar enorm veel voor mij gedaan en ik ben blij dat ik hiermee nu eindelijk iets kan terugdoen.

Onlangs zag ik Herman Brusselmans die op tv vertelde dat hij altijd 's nachts schrijft.  Ik begrijp hem, want veel ideeën ontstaan wanneer ik in bed lig en probeer te slapen.  Geen nieuwe indrukken, geen afleiding.  De wereld is ingedommeld, maar mijn geest wil nog niet rusten.

'Tijdens de nacht moet je slapen.'  Tot voor kort ging ik uit van die gedachte.  Tot ik merkte dat de neuronen in mijn brein 's nachts blijkbaar nog in volle actie zijn.  Of ik het erg vind dat mijn levensritme hierdoor misschien een beetje veranderd is? Neen.  Ik heb opnieuw een doel gevonden: elke dag iets schrijven over de dingen die me bezig houden en over de dingen die mijn geest inspireren.

Misschien surft iemand over 150 jaar naar deze site (op voorwaarde dat het internet nog zou bestaan, natuurlijk) en leest wat ik geschreven heb.  Je weet maar nooit. 

'Wie schrijft, die blijft.'  Ik wil blijven!

Vier jaar al ga ik elke maand naar de gemeenteraad.

In het begin voelde ik me een vreemde en vooral onwetende eend in de bijt.  Maar nu ken en herken ik heel wat mensen.  En zij mij.  Dat is fijn.

Ook is het fijn om te zien hoe politieke tegenstanders mekaar voor- en nadien gemoedelijk op de schouder kloppen en een grapje maken.  Toch blijf ik het zelf moeilijk vinden wanneer iemand van het Vlaams Belang gemoedelijk wil doen met mij.  Is het omdat ons gedachtegoed zó mijlenver uit elkaar ligt?  Ik wil iedereen het voordeel van de twijfel geven, proberen niet te snel te oordelen en zéker niet te VERoordelen.  Maar wanneer ik hun extreem-rechtse programmapunten hoor, vind ik het toch nogal moeilijk om 'normaal' te doen.

Politiek heeft me altijd al geïnteresseerd.  Wanneer ik in Brussel studeerde, kon je me op vrije namiddagen vaak in de federale Kamer of Senaat vinden. In het begin begreep ik niet hoe mensen die op de tribune geen goed woord voor mekaar overhadden, nadien zij aan zij en vrolijk pratend de zaal uit konden wandelen.  Werd er dan een stukje toneel opgevoerd?

Met de tijd ben ik gaan inzien dat ook de beste vrienden meningsverschillen kunnen, mogen en misschien zelfs moeten hebben.  Maar ik zie mezelf echt geen vriend worden met iemand die er racistische ideeën op nahoudt.  Gaat dit niet vérder dan alleen maar de politieke tribune?  Is dit dan niet een levenshouding?  Het spijt me (neen, eigenlijk spijt het me helemaal niet), maar tegen hen kan ik echt niet doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is.  Ik zal dan toch geen goed(e) politicus zijn.

Zo'n gemeenteraad is leerrijk, want je hoort wat er leeft in je stad en je blijft op hoogte van het reilen en zeilen ervan.  Zoals ik al zei, je leert er ook mensen kennen en zij jou.  Ik ben nooit voor vriendjespolitiek geweest, maar soms is het gewoon handig om via de juiste mensen te komen waar je wílde komen, bv. op administratief vlak.  De juiste aanspreekpunten.  De juiste man/vrouw op de juiste plaats?  Dat ook zij jóu kennen, is mooi meegenomen.  Een Deux Chevaux'tje kan dan plots een Ferrari worden.  Alles komt in een stroomversnelling terecht en je bereikt je doel.  Je bereikt het sneller of... je beréikt het gewoon.

De gemeenteraad bereiken gaat de laatste maanden wat moeizamer.  In tegenstelling tot vroeger, geraak ik er niet meer zonder auto.

Ik neem de auto en ga op zoek naar mezelf.  In de gemeenteraad zal ik mezelf alvast niet vinden.

Ik keek door het raam en zag een ekster wat weggegooide pasta van de grond plukken en mee naar z'n nestje nemen.

Zou het voor zichzelf zijn of zou het al voor een klein ekstertje zijn?  Is het daarvoor nog te vroeg?

In ieder geval wees dit me erop dat ik moet proberen om te genieten van de kleine dingen.  Wanneer ik rondom mij kijk, zijn er zoveel dingen die vanzelfsprekend lijken, maar dit toch niet zijn.  We vinden het bijvoorbeeld heel normaal om elke morgen weer wakker te worden.  Dit terwijl wij doodleuk op een planeet zitten die voortdurend aan het ronddraaien is in het heelal.  Ik denk niet dat ik je moet vertellen wat er allemaal zou kúnnen gebeuren.

Ik zou dus blij moeten zijn om élke morgen te ontwaken en om élke morgen te zien dat de wereld rondom mij er nog altijd hetzelfde uitziet.  Ik zou blij moeten zijn dat mijn vrienden van gisteren er vandaag ook nog zijn.  Het zijn allemaal dingen die ik vanzelfsprekend vind, maar dit helemaal niet zijn.

De liefde die mijn kinderen me geven, lijkt ook zo voor de hand te liggen.  En toch is ook dát niet zo.  Liefde moet je verdienen.  Je krijgt wat je geeft. Niets voor niets.

Ik was nog een kind en woonde bij mijn ouders in Zelem.  Het was een warm, gezellig en liefdevol nest.  Een nest waar ik na weekje intern geweest te zijn, graag naartoe kwam.  De liefde die zij me gaven, heb ik op mijn beurt proberen door te geven aan Alexander en An-Sofie.  Ik hoop dat zij deze normen en waarden later dan aan hún kinderen zullen doorgeven.  Maar ik ben er vrij gerust in.  Om niet te zeggen dat ik er zeker van ben.  

Ergens is dat toch ook wel een beetje een pluim die ik op mijn hoed mag steken.  Samen met Hilde heb ik ervoor gezorgd dat zij nu zijn wie ze zijn: mooie mensen.

Net zoals ik het mooi vind wanneer de ekster wegvliegt met een stukje pasta in zijn mond.

De laatste maanden ben ik erg snel moe.

Volgens mijn neurochirurg loodst mijn lichaam bijna alle beschikbare energie naar 'het proberen oplossen' van de verschillende functieuitvallen (afasie, evenwicht, concentratie) zodat er nog maar weinig energie overblijft voor de dagdagelijkse taken.  Vandaar ook mijn bitstrip van enkele dagen geleden: 'Moe zijn betekent NIET dat je lui zou zijn.' (zie hiernaast)

Een jaar geleden was ik álles moe.  Ik was het moe om 's morgens wakker te worden van de fluitende vogels, ik was het moe om naar beneden te gaan om te ontbijten, ik was het moe om gewoon al maar te éten.  Ik was het moe om te leven.  Ik was depressief.  Nooit had ik gedacht dat dit me zou kunnen overkomen.  Ok, ik had er al veel over gehoord en gelezen, maar het zou altijd met anderen gebeuren, toch?

Niet dus.  Het overviel me, maar -wanneer ik erover nadenk- was het toch ook een beetje als een sluipende moordenaar.  In december 2012 verdween eerst Tina uit mijn leven, twee weken later moest ik dan afscheid nemen van mijn vader.  Het gemis dat eerst vooral voelbaar was, werd later ook tastbaar.  De geldelijke hulp die m'n papa me soms bood, viel noodgedwongen weg.  Ik ervoer niet alleen het verdriet, maar ook de financiële moeilijkheden.  Onnodig je te vertellen dat een invaliditeitsuitkering niet zo veel voorstelt.

Prins Laurent is opgenomen in het UZ Sint Lucas, op de psychiatrische afdeling.  Ik had nooit gedacht zelf zó te kunnen verlangen naar een psychiatrisch gesprek.  'Dat is toch alleen maar voor wanneer je gek bent?' Eén van de véle vooroordelen die ook in mij leefden.  Maar antidepressiva en gesprekken met mijn psychiater hebben ervoor gezorgd dat ik weer de Joris ben die hier elke dag een stukje kan schrijven.  En daar ben ik blij om.

Met scha en schande ben ik gaan inzien dat depressief zijn een ziekte is net zoals het hebben van bijvoorbeeld een maagzweer.  Het is niet omdat de verkeerde beestjes in iemands hoofd zitten, dat je dit mag afdoen als: 'Hij beeldt het zich maar in.' of 'Hij zoekt alleen maar de aandacht.'  Neen, ernstig genomen worden is net op die momenten zó belangrijk.  Het is belangrijk omdat je aan jezelf twijfelt, omdat je jezelf niet ernstig kan of wil nemen.  Je doet en zegt dingen die je niet wil doen of zeggen.  Het is alsof andere machten de controle over je denken en doen overnemen.  En goede machten zijn het niet.

Moe.  Ik werd moe van mezelf.  Gelukkig kon de liefde en de vriendschap die ik mocht ervaren, me weer wat wakkerder maken.

Op vrijdagavond kijken An-Sofie en ik steevast naar The Voice van Vlaanderen (TVVV), zij het wel dat zij soms naar een ander toestel kijkt, bv. wanneer ze bij Hilde is.

Op zaterdagavond kijken we naar The Voice UK op BBC en hoe groot is het verschil tussen de juryleden hier en ginder.  Op de BBC gaan 'mislukte' kandidaten tijdens de Blind Auditions met een oprecht goed gevoel naar huis.  De verschillende juryleden nemen de moeite voor een uitgebreide babbel en komen hun stoel uit om een eveneens fysieke bemoediging te geven.  Hoe koel lijkt het er bij ons in Vlaanderen dan aan toe te gaan!

Ik vind het belangrijk dat je wanneer je -dit keer- niet geslaagd bent, je toch met een opgeheven hoofd de zaal kunt verlaten.  Het werkt BEmoedigend, niet ONTmoedigend (zoals hier bij TVVV).  Het geeft je de kracht om op de ingeslagen weg verder te gaan en om jezelf proberen te verbeteren.  Je hebt nooit het gevoel een 'loser' te zijn.

Het gevoel een 'loser' te zijn, heb ik zéker niet wanneer ik samen met m'n dochter in de zetel zit.  Ze wordt er 19, maar op deze momenten zie ik toch weer heel eventjes dat kleine meisje.  Ik geniet van deze momenten, momenten die schaarser geworden zijn met het vorderen van de leeftijd.  Wat uiteraard ook heel normaal is.  Toch mis ik ze, die innige momenten van vroeger.  Nu zit er een volwassen vrouw naast mij en niet meer dat kleine, hulpeloze wezentje dat zonder de hulp van mama of papa totaal verloren is.  Ze zit op het RITS in Brussel, heeft een kot op de campus van het UZ in Jette en leeft haar eigen leven.  De rol van mama en papa is teruggeschroefd tot 'de personen die er altijd waren, er altijd zullen zijn en die ik doodgraag zie.'

Want dat hebben Hilde en ik Alexander en An-Sofie proberen bij te brengen, nl. dat alles begint met liefde en RESPECT .

Laat het nu net dat respect zijn dat ik veel meer terugvind bij The Voice UK.

'Daar is de lente, daar is de zon.  Bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen.  De Falus Inpudibus staat al in bloei.  En de blaadjes krijgen bomen.'  Zo zong het Jan De Wilde.  En zo voelde ik het gisteren ook aan.  

Het weer leek me ideaal om m'n gazonnetje te verticuteren.  Alle dode grassprietjes werden eruit gekamd om plaats te maken voor gezonde, frisgroene grashalmpjes.  Het is net zoals bij het snoeien ('Gras' 06/03).  Ook bij ons mensen is dit de wet van de natuur.  Stel je voor dat Napoleon en Caesar hier nog altijd zouden rondlopen? Ik denk dat de wereld er toch wel anders zou uitzien.

Ik heb al té vaak afscheid moeten nemen, definitief afscheid moeten nemen.  Hoe ouder je wordt, hoe meer je hiermee wordt geconfronteerd.  December 2012 was een wel erg zware maand, want ik moest afscheid nemen van mijn lieve buurvrouw Tina en van mijn allerliefste papa.  De wereld leek stil te staan.  En toch draaide hij door.  Alles ging zijn gewone gangetje.  Het verdriet werd wel draaglijker, maar het gemis zou blijven.  Ik denk dat dit de rest van mijn verdere leven zo zal zijn.

Ik leef nu een 'ander' leven, een leven zonder hen wiens aanwezigheid zó vanzelfsprekend was.  Vandaag trek ik me op aan mensen van wie ik het vroeger niet gedacht zou hebben.  Uiteraard trek ik me ook op aan hen die altijd al een plaats in mijn leven gehad hebben en die hier -gelukkig- nog rondlopen.

Gek eigenlijk, hoe ik dacht dat dit definitieve afscheid nemen alleen maar bij anderen zou voorkomen.  Natuurlijk wist ik wel beter.  Maar misschien WILDE ik het gewoon niet weten?

De wereld ziet er 'anders' uit en toch ook weer niet.  Ik moet verder met de mensen van wie ik houd: Alexander, An-Sofie, mijn mama en Linda.  Nu ben ik er voor MIJN kinderen, nu neem IK die taak over van mijn vader.  En ooit zullen mijn kinderen van mij afscheid moeten nemen. Zo zal het altijd gaan, tot in de eeuwen der eeuwen.

Verticuteren.  Het was een hele inspanning.  Ik hoop dat het resultaat gezien zal mogen worden.

Mijn kot lag op het Ijzerplein in Brussel.  Het was in de Noorderwijk, maar die Noorderwijk zag er wel totaal niet uit zoals nu! Het was een eerder 'ongure' buurt waar je liever niet kwam wanneer het niet echt moest.  

Het gebouw van de Vlaamse Gemeenschap (dat met de skischans als dak) werd vlak voor mijn neus gebouwd.  Ratten en muizen waren mijn trouwe buren.

Muizen zaten er zelfs IN mijn kot.  Op een avond kwam mijn vriendinnetje met de trein van Gent en we zouden een heel gezellige avond beleven.  Althans dat was de bedoeling.  Ik had een uitgebreide kaasschotel klaargemaakt en wanneer ik haar aan het Noordstation ging afhalen, dekte ik alles mooi af met aluminiumfolie.  Zo zou alles vers blijven.  Maar... met de muizen had ik geen rekening gehouden.  Wanneer we een half uurtje later weer binnenkwamen, lag het zilverpapier overal, behalve daar waar het hoorde te liggen.  Ik hoef je niet te vertellen hoe de stukjes kaas er aan toe waren.  Het spreekt voor zich dat we niet meer gedurfd hebben ze op te eten.  Eerlijk gezegd was onze zin in kaas ook ver te zoeken.  Gelukkig was er nog de Mc Donalds in de City 2.

's Nachts werd ik wakker omdat ik iets voelde wat ik niet kon thuisbrengen.  'Oh, het is maar een muis...'  En ik sliep verder.

Wanneer ik dit hier zo neerschrijf, lijkt het wel een horrorverhaal.  Tijdens het academiejaar 1988-1989 was het maar een fait divers.  Ik schreef het al eens: 'Het kan verkeren.' En toch had Bredero geen glazen bol.

Mijn dochter leert nu ook Brussel kennen.  Haar kot ligt naast het UZ van Jette.  Ook zij is van Brussel gaan houden, net zoals ik. 

Later wanneer ik werkte, bleef Brussel mijn stad.  Het kantoor van Jeka-Sint-Paulusjeugdkampen lag/ligt aan de Ambiorixsquare, pal in het Europese centrum.  American Express bevond/bevindt zich in Watermaal-Bosvoorde.  Ook dat ligt in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Op de één of andere manier heeft Brussel altijd een centrale rol gespeeld in mijn leven.  En toch ben ik geen Brussels ketje.

Sinds ik niet meer werk, mis ik ze: de sociale contacten.

Gelukkig is er de computer, gelukkig is er facebook waardoor de wereld plots héél dichtbij kan komen.  De kans om in een isolement verzeild te geraken, is kleiner.  Kleiner, maar niet onbestaande.  Ik mis het dagelijkse contact met klanten, ook al waren deze niet altijd even vriendelijk.  En dat is dan nog eufemistisch uitgedrukt.

Wanneer ik in 1991 bij American Express begon te werken, had ik nog niet veel computers van dichtbij gezien.  Alhoewel, computer... Het was een terminal met van die monotoon groene cijfers en lettertjes, maar ik was weer helemaal met de tijd mee.

Ik kwam terecht in de TSU-groep, de Telephone Servicing Unit.  Nu zou dit gewoon het callcenter genoemd worden.  De telefoon werd er opgenomen met een headset.  Nu ja, opgenomen werd er eigenlijk niet.  Ik hoorde gewoon een fluittoon en de klant was onmiddellijk al aan de lijn. 

Veel gesprekken verliepen in het Frans.  In het begin was het wennen aan mensen die het kaartnummer dicteerden met 'quatre-vingt-dix-huit' en anderen die het hadden over 'nonante-huit'.  Het kaartnummer zou méér dan één keer meer dan 15 cijfers blijken te tellen...

Sommige kaarthouders/klanten waren vriendelijk, lief en behulpzaam.  Anderen leken met het verkeerde been uit bed gestapt te zijn en reageerden dit af of op die vreemde persoon aan de telefoon.  Op mij dus.  Maar ook hiermee leerde ik leven, ook dit was een prima leerschool.  Het leren omgaan met de verschillende karakters van mensen komt me elke dag van pas.  Sommigen zijn van nature uit al explosief en hebben, bij wijze van spreken, maar een vonkje nodig om te ontploffen.  Anderen daarentegen mogen in lichterlaaie staan zonder dat je het aan hen zult horen.  De kunst is om op het juiste moment de juiste woorden te gebruiken.  En jezelf te blijven.  Want hoe vervelend en kwaad iemand ook mag zijn, met vriendelijkheid kom je het verst.  Wanneer ik zélf beleefd en behulpzaam bleef, veranderde uiteindelijk ook de houding van de klant.  In mijn hoofd had ik dan gewonnen!

Gelukkig waren er ook mensen die geduldig waren en die je op je gemakje je fouten lieten rechtzetten.  Dit alles zonder zich op te winden.  Iedereen moet het leren, toch?

Sociale contacten.  Ja, ik mis ze.

Ik ben geduldig geworden.  Ik weet dat de afspraak van half twee nooit om half twee doorgaat.  Na bijna achttien jaar leer je zoiets wel.

Maar goed, gisteren had ik dus een afspraak met mijn neurochirurg.  Ondertussen kennen we mekaar al, wat de sfeer alleen maar ten goede komt.  De beelden van de scan zagen er goed uit.  Dit wil zeggen dat er weinig tot geen verandering was m.b.t. de vorige scan.  Maar ja, dat betekent óók dat er (nog?) geen verklaring voor de klachten gegeven en er geen oplossing voor gevonden kan worden.  De symptomen van afasie, evenwichts- en concentratiestoornissen zijn 'enigszins onrustwekkend' en 'zullen alleen maar toenemen'.  Al bij al vind ik dit echter nog positief, want dan hoef ik mij geen zorgen te maken wanneer het morgen, volgende week of volgende maand slechter zou gaan.

Om me het leven wat comfortabeler te maken, raadde hij me aan een afspraak te maken bij de dienst Revalidatie in Pellenberg.  Ik krijg een mailtje wanneer dit kan doorgaan.

Voilà, een korte update.

Morgen probeer ik weer wat meer te schrijven.  Ik ben moe. Ik ga rusten.

1988.  Tijdens het academiejaar hing er een advertentie uit voor een zomercursus Duits in Erfurt.  Het zou nog meer dan een jaar duren vooraleer de Muur zou vallen, dus tot dan lag dit nog altijd in de Deutsche Demokratische Republik.  Dat het daar 'anders' zou zijn dan wat ik gewoon was, zou snel duidelijk worden.  Het heette dan wel de Deutsche Demokratische Republik, maar blijkbaar verstonden ze daar aan de andere kant van het ijzeren gordijn iets anders onder. 

In Erfurt aangekomen, nam ik de Strassenbahn naar de Dr. Theodor Neubauer Hochschule waar ik werd verwacht.  'De tram is hier goedkoop zeg!'

Slapen deed ik in een typisch Oosteuropees betonnen blok waarin de studentenkamers zich bevonden.  Door het raam zag ik héél wat Trabantjes en hier en daar een Wartburg.  Een Lada was een zeldzaamheid, want ongelooflijk duur.  Ik wist niet dat auto's zó oud konden worden.

Het was een internationale cursus.  Heel wat landen waren vertegenwoordigd.  Ook Finland.  En ja, ik werd verliefd.  Een moeilijk gegeven, want één maand later zou ik in de abdij van Averbode intreden.  Tuula Lavonen, zo heette ze.  Ze had blonde haren en blauwe ogen.  Meer dan mekaars handje vasthouden en een vluchtige kus geven, gebeurde er niet.

Buchenwald.  Een bus van Roemeense makelij reed ons al schokkend en huppelend tot aan het voormalige concentratiekamp.  'Jedem das seine.'  Het zou een namiddag vol bezinning en afgrijzen worden.  Lampenkappen gemaakt van menselijke huid: je zou je van minder niet goed voelen.

Genieten kon ik dan weer van het geboortehuis van Johann Sebastian Bach in Eisenach, van de woning van Johann Wolfgang von Goethe in Weimar of van de gebouwen van Carl Zeiss in Jena.  Die heerlijke Eiskaffee kostte, naar mijn maatstaven, twee keer niets.

Terug thuis maakte ik er een reisverslag van.  'Drüben soll es besser sein.'  Althans, dat dacht men.  'Drüben' betekende: vrijheid, geluk en rijkdom.  Het Westen.  Hoe groot moet dan ook de ontgoocheling geweest zijn wanneer in 1989 de Muur viel en bleek dat velen plots werkloos en heel wat noodzakelijke dingen plots duurder werden.

De DDR.  Het was een hele ervaring.  Een ervaring die me heeft doen inzien dat welzijn en welvaart niet vanzelfsprekend is.  Maar het was fijn! Absoluut.

's Morgens wil hij me danig op de zenuwen werken.

Wanneer ik aan de middelbare school begon en in chambretten sliep ('Internaat'), werd ik gewerkt door BRT2.  Alhoewel, meestal werd ik wakker van de voetstappen van de pater om die radio te gaan opzetten.  Een nieuwe dag kon beginnen.  En ik mocht weer een streepje zetten: één nachtje minder vooraleer ik weer thuis was.  In de toiletten waren er zo van die tegels op de grond.  Het waren er zeven.  Ik beeldde me in dat elke tegel stond voor een weekdag, eigenlijk twee te veel voor mijn 'internaat-weekdagen'.  Ze vormden een visueel hulpmiddel om de week door te komen.  Ik spreek dan vooral van het eerste jaar hé.  

Of wanneer ik 's winters in Stanzach wakker werd.  Ik piepte door het gordijntje en muren van sneeuw omrandden ons huisje.  De wereld en haar geluiden klonken gedempt.  De draaiende Mobylette die mijn papa even tegen de muur parkeerde, liet de muren daveren.

Vrijdag zei Linda me dat ze het gevoel had ingeslapen te zijn om nú wakker te worden en te beseffen dat ze al een eind in de veertig is.  Het leven vliegt voorbij.  Vandaag ben je nog een kind, morgen slijt je je dagen in een bejaardentehuis.  Net omdat ik meer en meer tot het besef kom dat het allemaal zo verdomd snel gaat, wil ik proberen van elke dag te genieten!

Gisterennamiddag ben ik met de auto naar de winkel gereden.  An-Sofie had zin in een quiche lorraine, dus ben ik er de verschillende ingrediënten gaan halen.  Drie (3!) uur heb ik hieraan gewerkt! Vroeger was één derde van die tijd voldoende.  Dit werkt frustrerend! Genieten lukt me dan niet zo goed.  

Of wanneer ik de trap neem en naar onderen stuik.  Niet echt iets om van te genieten.

Sinds kort loopt er hier dus een zwarte haan met rode kam over het gazon.  Ik vind het grappig om te zien hoe dat diertje schichtig rondloopt, voortdurend zijn hals bewegend om dan zijn kopje van links naar rechts te draaien.  Ik heb hem een naam gegeven: Louis.

Louis is mijn huisgenoot geworden.  Misschien ook mijn lotgenoot?

Neen, ik ga niet schrijven over die populaire soap op één.

Mijn thuis.  Wanneer ik kind en puber was, betekende dit de plek waar ik met mijn mama en papa woonde.  Het was het huis waarin kleine kindproblemen en immens lijkende puberproblemen beleefd en besproken konden worden.  

Mijn huis was ook mijn thuis en da's lang niet evident.  Ik had het geluk twee fantastische ouders te hebben/gehad te hebben met allebei een open geest.  Bekrompen waren ze zéker niet en over alles kon/mocht er gesproken worden.  

Op mijn mama kan ik gelukkig altijd nog terugvallen.  Op mijn papa ook, maar dit is dan in gedachten.  Fysiek loopt hij hier niet meer rond.  Altijd hebben zij mij het gevoel gegeven een volwaardig persoon te zijn.  Zij gaven mij te kennen dat ook MIJN mening telde.  Niet dat alles wat ik dacht klakkeloos werd aanvaard, maar er werd tenminste wél over gediscussieerd.  Neen, verwend was ik zeker niet.

Praten met mekaar, zo belangrijk.  Ik heb dit dan ook met An-Sofie en Alexander gedaan of proberen te doen.  Zoals ik in één van mijn eerste blogs schreef, wilde ik vooral naar hen luisteren.  Ik wilde dat mijn huis een THUIS werd.  Ik wilde dat het een plek zou zijn waar ze zich veilig en geborgen voelden, een plek waar ze met ál hun problemen terecht zouden kunnen.  Vanzelfsprekend was dit niet voor hen.  Ze waren allebei nog jong wanneer ze twee (2) keer een huis en thuis hadden/moesten hebben.  Mama en papa woonden plots niet meer onder hetzelfde dak.  Hilde en ik hebben altijd geprobeerd hen de situatie zo natuurlijk mogelijk te laten beleven.  Zij mochten er vooral niet onder lijden.  Ik meen te mogen zeggen, dat ons dit gelukt is.  Niet, An-Sofie? Niet, Alexander?

Thuis.  Ik kom graag thuis.  Ja, ik bén graag thuis.

An-Sofie (dochter) is opnieuw aan het repeteren voor een toneelstuk bij het Aleydis Jeugdtheater hier in Aarschot,  Alexander (zoon) moest gisteren figureren in de nieuwe Britse serie 'Eden' die o.a. in Waterloo wordt opgenomen.  Ja, ze leiden allebei hun eigen leven.  En dat is ook goed zo.  Hilde en ik hebben hen op de sporen gezet.  Verder rijden moeten ze nu zelf doen en dat lukt hen meer dan aardig.  Gelukkig.

Ik herinner me mijn eigen zoektocht naar wat het leven me nu precies zou kunnen bieden.  'Zal ik mijn hele leven vertaler of tolk zijn?' 'Ligt het kloosterleven meer in mijn lijn?' 'Zal ik ooit trouwen?' 'En zo ja, met wie?' 'Zal ik dan ook kinderen krijgen?'... Zoveel vragen waar ik maar met mondjesmaat antwoorden op kreeg.  Het zouden vragen blijken te zijn waar het leven zélf de antwoorden op zou geven.  Ik trouwde, kreeg kinderen en had een goeie job met prachtige vooruitzichten.  Hoe kon ik weten dat ik enkele jaren later ziek zou worden en dat mijn hele leven hierdoor zou veranderen?

Ik heb leren relativeren en ik heb prioriteiten leren stellen.  Ik heb -met vallen en opstaan- geleerd wat belangrijk is voor mij.  Daar waar een mooie carrière me een ultieme droom leek, zijn er nu ándere dingen in de plaats gekomen.  Dingen die uiteindelijk véél belangrijker zijn!

Eén van die dingen is vriendschap.  Échte vriendschap, niet de vriendschap die je op je werk soms denkt te hebben.  Dit zijn 'collega's met wie je (heel) goed kunt opschieten' en daar blijft het dan meestal (jammer genoeg) ook bij.  Ik heb het aan den lijve 'mogen' ondervinden.  Ik dacht héél wat vrienden te hebben, maar er blijven er maar een handvol van over.  Ik ben erg blij en dankbaar dat ik via facebook Gert, Andrea, Veerle, Carine,... herontdekt heb.  Allemaal werken ze intussen (al lang) niet meer voor American Express. Maar de vriendschap die toen is ontstaan, overstijgt de verschillende werkgevers en voelt enorm warm aan. 

Dit is échte vriendschap.  Dit is échte bekommernis.  Dit is échte vreugde.

Neen, zij spelen geen toneel.