Gisteren heb ik voor de eerste keer dit jaar het gras afgereden. De grassprietjes waren (door de te zachte winter) al flink gegroeid en maakten dat de tuin er ongewild slordig bijlag.
Eigenlijk ben ik best wel fier op mijn gazonnetje. Ik vind dat het de donkere wintermaanden goed is doorgekomen. In oktober had ik er wat kalk overheen gestrooid ('haag' 01/03) en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.
Eens temeer blijkt dat je niets voor niets krijgt. Wanneer je graag iets wil, bv. een diepgroen gazon, dan moet je er ook wat voor over hebben.
Net zoals voor het hebben van een goeie en duurzame relatie. Ook hieraan moet je wérken, ook hier wordt het geluk je niet zomaar in je schoot geworpen.
Of je gezondheid. Wanneer je alles maar laat aanmodderen en nooit naar een dokter gaat (wíl gaan), kan dit op den duur nefast zijn. 'Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinenkast.'
De siergrassen heb ik gesnoeid, net zoals de bolacacia's. Ik vind het elk jaar een vreemde gebeurtenis die me laat nadenken. Want deze plantjes en bomen hebben een héél jaar lang erg hun best gedaan om mooie takken te ontwikkelen en tóch knip ik ze élk jaar weer af. Maar eigenlijk is dit de essentie van het leven, toch? Voor elke tak die ik afsnijd, komt er een nieuwe, frisse tak tevoorschijn. Net zoals dit gebeurt bij ons, mensen. Het is vertrouwen op de toekomst, vertrouwen op het feit dat er tegen de zomer opnieuw een gezonde en mooie struik bloeit en er dan opnieuw een mooie bol op de stam staat.
Dúrven. Je moet dúrven beslissingen te nemen. Ik geef toe dat ik daar geen held in ben ('Zondag' 09/02). Je moet dúrven snoeien opdat er nieuw leven zou kunnen ontstaan.
Het zonnetje gaat weer schijnen vandaag. Oh, ik verheug me erop om de tuinmeubeltjes uit hun winterslaap te halen en terug op het terras te zetten. Ik verheug me erop om kleurige en blije bloempjes in de bloembakken van het balkon te planten. Ik verheug me erop om 's avonds samen met de buren een glaasje te drinken... in mijn tuinmeubelen op het terras.
De dagen worden langer en het lijkt alsof ook ík voor een stuk heropleef. De 'winter' is achter de rug (of toch zo goed als), de lente laat zich horen, ruiken en voelen. Er wordt weer buiten geleefd. Iedereen komt uit z'n veilige nestje en de wereld beperkt zich niet langer tot vier muren.
'Het gras is altijd groener aan de overkant.' Ik doe mijn best opdat het níet zo zou zijn.
Link afbeelding: www.freedigitalphotos.net/images/green-grass-photo-p225240
06-03-2014 om 07:58
geschreven door deorleanstorenaar
Eergisteren heb ik nog eens een appelcake met rozijnen en kaneel gebakken. Ik had er zin in en het was lang geleden.
De geur, de smaak: het deed me denken aan al die après-skis met mijn rug heel dicht tegen zo'n gezellige, typisch Oostenrijkse haard.. Ein Apfelstrudl, ein Tee mit Rum: es heisst geniessen!
Ik schreef al in het stukje 'Stanzach' dat de Oostenrijkse bergen een trouw decor vormden voor elke vakantie. In de winter betekende dat: skilatten, -schoenen en -stokken uitkiezen in het 'skikot', een skipas betalen (gelukkig betaalden mijn ouders dit) en weg was ik naar de 2000 meter, naar Warth en Schröcken.
Weer of geen weer, zon of sneeuwstorm, elke dag stapte ik de bus op om een uurtje later in het gewemel aan de lift aan te schuiven.
Dat was nog zo'n ankerlift, voor beginnende skiërs een eerste hindernis wanneer ze heelhuids boven wilden aankomen.
Soms deelde ik het anker met toffe mensen en waren we boven voor we er erg in hadden. Op andere momenten kon ik de latten over de sneeuw horen glijden en werd er geen woord gezegd. Zo leer je óók mensen kennen en ontdek je dat er toch wel een verschil is tussen de verschillende nationaliteiten. Clichés blijken soms tóch wel te kloppen.
Eigenlijk was ik toen nogal roekeloos. Gevaar bestond niet en ik voelde me 'onaantastbaar'. Halsbrekende toeren heb ik uitgehaald op die latten. 'k Zou het nu in ieder geval niet meer riskeren.
Stanzach, 31 december, jaren '70. Feest, Fest, Fête! De kinderen van de medewerkers kwamen allemaal samen in 'Villa Mit' (zo genoemd omdat juffrouw Mit er altijd logeerde). Elk jaar weer maakte ze voor ons een héél speciaal 'peperkoeken huisje'. Uiteindelijk wist ik natuurlijk wel dat dit opnieuw als 'verrassing' bijgehaald zou worden, maar toch keek ik er naar uit. En hoe!
Het waren mooie momenten.
Zo ook wanneer op één van die mooie zomeravonden Mauriceke -al dan niet rond het kampvuur- zijn gitaar bovenhaalde en zong. Iedereen probeerde naar best vermogen zijn/haar steentje bij te dragen. Er werd gelachen, er werd gedronken, er werd gehouden van de vriendschap voor mekaar.
Computers, internet of spelconsoles waren er nog niet. Mensen waren er wél. En die mensen waren graag samen, die mensen genoten ervan om uren samen te kletsen, samen te zingen, samen moppen te tappen.
Ligt het aan mij wanneer ik nu het idee heb dat kinderen, maar ook volwassenen, zich méér en méér op zichzelf bezighouden en minder contact zoeken (of 'willen') met anderen?
In ieder geval bracht ik eergisteren opnieuw een stukje Tirol naar Aarschot in de vorm van een appelcake met rozijnen en kaneel. Linda had een dagje vrij. Niets moest, alles mocht. Gewoon je zin doen. Dat doet eens deugd.
En de cake? Wel, hij smaakte.
Link afbeelding: www.freedigitalphotos.net/images/Breads_Cakes_and_Coo_g268-Pie_With_Apples_And_Cinnamon_p165781.html
05-03-2014 om 07:40
geschreven door deorleanstorenaar
Een plaatselijk conflict of is ook de rest van de wereld hierbij betrokken? Komt er opnieuw een wereldoorlog, zoals ik hier en daar hoor beweren?
Gelukkig behoor ik tot de generatie die een oorlog niet aan den lijven heeft moeten meemaken. Maar ik herinner me de verhalen van mijn ouders, nonkels of tantes. Hoe ze met heel hun hebben en houden (althans wat ze konden vervoeren), de kinderen op de bagagedrager van de fiets, moesten vluchten en hun huis achterlaten. Het doel was onzeker. Ook onzeker was het antwoord op de vraag of ze veilig zouden arriveren.
Soms ging de tocht zelfs naar een ander land. Niet alleen materiële dingen moesten achtergelaten worden, ook de vele vriendjes en vriendinnetjes. Of men hen later nog zou terugzien?
Oekraïne. Mijn papa en ik reden in 1989 of 1990 (ik wil ervan af zijn) met een oude, vierkante Lada 2105 volgeladen met gedragen schoenen voor een plaatselijk weeshuis, vanuit België naar Lviv in Oekraïne. 'De Muur' was net gevallen, maar de oude gebruiken en gewoonten waren nog heel erg ingebakken in het dagelijkse leven. We reden door héél Duitsland (even voordien was een deel ervan nog de DDR) en haalden er puffende Trabantjes in. Eén keer in Polen, reden we (allemaal dezelfde dag nog) zolang mogelijk verder. Dit ondanks de schrale verlichting en de vele putten. Maar uiteindelijk werden we toch te moe en zetten we de auto langs de kant. Even slapen. Het zou inderdaad maar 'even' worden, want mijn papa hoorde plots gerammel aan de auto en maakte me wakker. Gelukkig had hij iets gemerkt, want anders stond 's morgens het benzinemetertje op 'empty'.
Grens Polen-Oekraïne. De goeie ouwe USSR op z'n best: úren hebben we in de file gestaan, úren hebben we gewacht. Al die schoenen in de auto, ja dát was natuurlijk verdacht! Maar hé! Hieraan hadden we gedacht en na enkele pakjes sigaretten daargelaten te hebben, mochten we doorrijden. Lviv: here we come!
Oekraïne dus, nu bijna(?) in oorlog. Tijden veranderen.
Volgend academiejaar zou mijn zoon Alexander, samen met zijn vriendin Ruth, vijf maanden naar Moskou gaan om er te studeren. Dit op voorwaarde dat de situatie tegen september niet geëscaleerd is en alles zal kunnen doorgaan zoals voorzien.
Ik hoop dat de rede snel doordringt bij hen bij wie dit nodig is, zodat zij inzien dat op de lange termijn met wapens niets bereikt wordt.
Link afbeelding: www.freedigitalphotos.net/images/warfare_g316-Artillery_Gun_In_Wartime_p58495.html
04-03-2014 om 07:16
geschreven door deorleanstorenaar
Wanneer ik 's avonds in de zetel tv zit te kijken, hoe vaak val ik dan niet in slaap? En da's lastig want dan doet mijn rug pijn en uiteindelijk moet ik dan toch zo naar boven sukkelen. Op dat moment ben ik kwaad op mezelf. 'Kon ik nu niet vroeger op dat idee komen om naar boven te gaan?' En toch gebeurt bijna elke dag hetzelfde.
Wanneer ik mijn ogen dichtdoe en slaap, lijken alle zorgen, lijkt alle pijn even van de aardbol verdwenen. Maar ja, dit houdt dan ook wel in dat je kúnt slapen. Want hoe erg is het niet wanneer je 's nachts ligt te woelen, je je gek piekert, elk kwartier ziet voorbijgaan. Je wéét dat er nog zoveel uren voor je liggen vooraleer je mag opstaan. Om gek van te worden!
Een droom die 's nachts vaak door mijn hoofd waait, is dat ik als klein jongetje op de bagagedrager van de Mobylette van onze papa zit en eraf val bij het vertrekken. Of nog dat ik in de klas zit met mijn pyjama aan. Gewoon vergeten uit te doen.
Ik stel me dan de vraag wát deze dromen zouden betekenen? En óf ze iets betekenen? Wil dat zeggen dat er een zekere angst in mij schuilgaat? 'k Weet het echt niet.
Ja, slapen... Het lijkt zó vanzelfsprekend. Wanneer het me echter niet lukt om de slaap te vatten, lijkt ook dít slechts een droom. 'Oh, ik zou zó graag diep willen slapen! Aan één stuk door, zonder wakker te worden!' Ik vermoed dat jullie dat gevoel allemaal wel kennen.
Zijn jullie nog wakker?
Link afbeelding: www.freedigitalphotos.net/images/other_g374-Portrait_Of_Sleeping_Young_Man_p90620.html
03-03-2014 om 09:53
geschreven door deorleanstorenaar
'Heb je je nu al eens bevraagd i.v.m. een sociale woning?' Ik hoor het mijn papa nog vragen. Toch wel. Ik had dat jaren geleden al eens een keertje gedaan, maar toen werd me dat geweigerd omdat mijn inkomen te hoog zou zijn geweest. Euh? Pardon???? Te hóóg??? Tja, er zat niets anders op dan te wachten. Nu liggen die dingen blijkbaar anders.
Niet dat ik dit toen zo erg vond. De toemalige directeur van de sociale bouwmaatschappij leek me -door de telefoon althans- een onbeschofte boer te zijn met wie ik liefst zo weinig mogelijk te maken wilde hebben. Sorry voor sommige Aarschotse politieke vrienden.
Januari 2010. Een brief van de sociale bouwmaatschappij. Mijn dossier was goedgekeurd. Begin februari zou er een vergadering met de nieuwe bewoners doorgaan waarin ons alle rechten en plichten zouden worden uitgelegd.
17 februari 2010. Joepie! We kregen de sleutel! De huisjes stonden al een drietal jaren leeg als gevolg van een juridisch geschil tussen bouwmaatschappij enerzijds en aannemer anderzijds. Gevolg was dat er héél wat mankementen waren. Uiteindelijk werden wat zaken verholpen, maar zonder slag of stoot ging dat allemaal niet. De aannemer werkte niet echt mee en uiteindelijk moesten we zelfs de Vlaamse Ombudsdienst inschakelen. Maar kom, ik wil hier geen oude koeien uit de gracht halen. De Aarschotse bouwmaatschappij gaf ons hun volledige steun en daar ben ik hen nog altijd dankbaar voor.
Mijn huisje was nog nooit bewoond geweest. Dat betekende een héle uitdaging, want ik mocht -voor de eerste keer in mijn leven- alles écht alleen aankleden zonder rekening te moeten houden met de smaak van een andere persoon. Ettelijke keren ben ik naar de meubelwinkel gereden. Het samenraapsel van meubelen dat ik vroeger had, zette ik op Kapaza. Het zou écht een nieuwe start worden!
En dat wérd het ook. Zoals ik in eerdere blogs schreef, kwam ik hier terecht tussen erg lieve en behulpzame mensen. Ik geef het toe, ik was wat bang om te verhuizen. Je weet immers nooit in welke buurt je belandt. Maar dat viel dus reuze mee.
Ook van de tuin was eerder een zand- en moddervlakte gemaakt dan dat het ooit een mooi gazonnetje zou beloven te worden. Een woestijn van stenen , mokken, bierflesjes, enz. Niet echt een ideale ondergrond om gras te laten groeien. De tuindraad was gewoon doorgeknipt om met de Bobcat van de éne tuin naar de andere te kunnen rijden. Nadien was deze snel weer 'rechtgezet' en 'vastgemaakt'. Een sleutel van het tuinpoortje heb ik nog altijd niet. Ach, ik wil niet vallen over details...
Het was écht fijn! Alles was maagdelijk wit, alles was kaal. IK werd de binnenhuisarchitect. En óók de tuinarchitect. Ik nam een stoel, zette me in een uithoek van de tuin en dacht na over hoe ik deze zou inrichten. Het nadenken, opzoeken en plannetjes tekenen op zich was al een deel van het plezier. Ik wilde een gezellig huisje en een gezellige tuin. Een huis en tuin waar Linda en ik onze oude dag in zouden kunnen doorbrengen.
Ik ben blij dat ik hier mag wonen. En ik ben al vier jaar lang blij met al die fantastische mensen om me heen!
02-03-2014 om 08:10
geschreven door deorleanstorenaar
'Hey! Word nu toch eens wakker wakker!'', schreeuwde het éne buxusplantje tegen het andere. 'De vogeltjes fluiten al zenne!' Maar er zat geen leven meer in, het was dood...
Daarom ook dat ik gisteren in een boomkwekerij zowel een nieuw buxusplantje alsook een nieuwe struik voor de beukenhaag gekocht en geplant heb.
Wie had er ooit gedacht dat ik groene vingers zou krijgen en hagen ging planten? Ik alvast niet!
Wanneer ik klein was, zag het gras bij mijn nonkel er altijd diepgroen uit en ja, ik was er een beetje jaloers op. Maar hij had een grondwaterput en de sproeier deed onophoudelijk z'n werk. Meststoffen, kalk,... het werd er allemaal opgegooid. Niet voor niets, blijkbaar. Ons 'grasveldje' zag ook wel groen, maar buiten de sporadische grassprietjes groeiden er vooral allerlei andere dingen.
'Wanneer ik later zélf een tuin heb, wil ik dat mijn gras óók zo groen is!' Ik hoor het mezelf nog zeggen.
Nu woon ik híer in dit huisje en buiten het verzorgen van de twee hagen, loop ik rond met kalk en meststoffen. Of hoe de geschiedenis zich blijkbaar herhaalt.
De lente komt eraan. Ik zie het aan het gras, ik zie het aan de planten, ja ik zie het ook aan het onkruid. 'Onkruid vergaat niet.' Neen, jammer genoeg niet, neen...
Weet je, wanneer ik gisteren die nieuwe plantjes in de grond stak, overviel me ineens een toch wel eigenaardig gevoel. Ik vond het 'erg' voor die dode struikjes. Want zij zorgden er toch verschillende jaren voor dat ik van hen mocht genieten?
Meteen legde ik de link naar ons, mensen. Ook mensen moeten we 'afgeven' wanneer ze dood zijn. Maar ook van hén hebben we (véle) jaren kunnen genieten, ook van hén hebben we (véle) jaren MOGEN genieten.
Voor mij is dit een vorm van troost: ik heb hen mógen kennen, ze zitten mee in m'n valies die ik altijd bij me draag en altijd bij me zál dragen. Ik heb mogen genieten van hun aanwezigheid. Ze hebben me gelukkig gemaakt.
Net zoals de struikjes van de buxus- en beukenhaag.
Link afbeelding: www.freedigitalphotos.net/images/Garden_and_Exterior_g157-Pair_of_shears_p59603.html
01-03-2014 om 06:29
geschreven door deorleanstorenaar
