vandaag was mijn tweede dag op mijn nieuwe werk.

de collega's zijn superlief, enkele weten al dat je overleden bent. Ik rijd blèrend naar huis 's avonds, blijkbaar heb ik nood aan een huiluurjte, net als sommige baby's.

Wat is de zin van dit leven? Ik kijk als door een glazen bol naar de mensen om mij heen, die gewoon hun leven leiden, terwijl ik snak naar een gesprek met jou, op bed naar een DVD kijken, samen slapen...

je opinie over wat Polen en Hongarije beslissen in dit verenigde Europa. 

Alles draait om jou, ook al ben je er niet.

Wat was het weekend moeilijk, beseffend dat ik met deze stap, het starten in een nieuwe job, mij weer een stap verder van jou verwijderden: geen mogelijkheid meer om dagelijks naar jouw graf te komen en even met je te praten. Zelfs dat niet meer...

had ik maar geld om even ertussenuit te trekken, gewoon aan zee of zo, en lekker naar de zee staren.

Wanneer ik je huis betreed, voel ik een zucht van opluchting, van verlichting.

Binnenkort is ook dat voorbij, als je dochter er gaat wonen..

wat is mijn leven veranderd op een paar maanden tijd! 

vandaag is extreem moeilijk, zit weer aan mijn eigen dood te denken...

het heeft geen zin om weer een nieuw huis te huren, een nieuwe job te starten, ik ben geen 20 meer en had graag een beetje meer vastigheid gehad.

Ook voel ik veel wanhoop en boosheid naar jou toe: waarom heb je niets geregeld? je wist al jaren dat je ziek was, maar hebt niets doorgegeven aan notaris, noch heb je je testament van 2016 veranderd, waar ik slechts als een voetnoot in voorkom...zonder ergens aanspraak op te kunnen maken...

dus weg huis, weg alles, ...

daar heb ik geen zin meer in.

Hopelijk krijgt Laura snel een woning in Nederland bij haar vriend.

Dan kan ik er de brui aan geven.

Ondertussen blijf ik boos! je zei steeds: ik wil voor je zorgen, ik wil niet dat jij nog moet verhuizen. De "wil" is er te veel aan he! het had moeten zijn: ik zorg voor je, je moet niet meer verhuizen...

maar blijkbaar was ik dat niet waard. Ik ben het beu sterk te zijn! Ik ben toe aan een adempauze en rust.

vandaag ben ik zoals elke dag je graf gaan bezoeken. Ook Mirjam was er met de kinderen.

Zij hebben wat beeldjes op je graf gezet: het waterkommetje voor de vogels met de twee slakken, de twee kleine kabouters en twee vogeltjes.

Ik mis je, wil je helemaal niet herdenken, wil niet naar je lege huis om je poes eten te geven.

Neen, gewoon bij je binnenkomen en jou zien zitten aan je bureau, of je horen roepen "Elza?" als je de voordeur hoort en in de slaapkamer naar een film aan het kijken bent.

thuiskomen...

dat is voor mij voorbij, voor altijd.

Ik weet het er moet tijd over gaan, maar dat wil ik ook niet: ik wil de klok kunnen terugdraaien en jou redden uit de handen van de dokters die ook voor een raadsel stonden en niets mis konden vinden, hoewel je comateus in het ziekenhuisbed lag. Wie weet had je nog geleefd.als ik je een paar weken eerder terug naar huis had gehaald....je had zo'n fobie voor ziekenhuizen...

Te laat he. Jij zei altijd "hadden is dood" en zo is het.

Mijn lieve schat, ik mis je, onze gezellig sleur, eten, een dvd kiezen, ruzie maken over wat we gingen zien, in het weekend naar de stad en naar de winkel en af en toe een lang weekend weg, naar Aken of de zee of de Ardennen of Normandië...

ik mis je ...ik val in herhaling.

Soms moet ik zo hard huilen dat ik bang ben en eigenlijk ook hoop een hartfalen te krijgen.

toen we bij je graf stonden, moest ik weer denken aan hoe diep je lag, en hoe je daar langzaam ligt te ontbinden. Hopelijk lig je er niet helemaal opgezwollen van de gassen in je lichaam. Je zult ondertussen wel vol zitten met maden en andere dieren die zich nu naar hartenlust kunnen ontwikkelen aangezien je lichaam zich niet meer kan afweren. Ik zie je zo graag...nog steeds.

Als Laura eindelijk de kans krijgt te gaan samenwonen met Patrick, en alles loopt goed voor hen, dan hoop ik heel snel te sterven. Niet omdat ik denk dat ik je dan zal terugzien, dat vind ik grote onzin, maar omdat ik niet weet wat voor mij de zin nog is om hier nog rond te lopen. Been there, done that - en de mensen gaan niet plots veranderen.

lieveling dikke kus - je bent de man van mijn leven. xx

Ik stond fris op, en dacht dat het precies beter ging: ik kon snel uit bed, gisteren lag ik nog een uur lusteloos te liggen voor ik eindelijk mijn moed bijeen raapte en opstond.

Naar je huis, poes eten geven, en eindelijk nog eens schoongemaakt: overal gestofzuigd, het verfmateriaal uit je bureau opgeborgen in de garage, de vlakken in de keuken gepoetst en een beetje opgeruimd.

Daarna naar je graf, dat er wel een beetje verfomfaaid bij lag na de hevige regenbuien van gisterenavond.

Supermarkt, lunch.

En dan begint het wachten tot ik jou zal zien. Nutteloos natuurlijk. Je verwijdert je verder en verder van mij, ligt in de aarde te ontbinden.

Ik heb allerlei fantasieën dat ik terug kan in de tijd, tot ik zes ben, en jou een brief kan schrijven om je te waarschuwen voor je toekomst, voor de kanker, en voor je vrouw die je verlaten zal.

Ik vraag je op me te wachten, zeg dat ik je in 1993, het jaar dat je vrouw weg is, zal opzoeken...

was dat maar mogelijk....

Alles is zo kleurloos, lachen klinkt hol, alles is overbodig. Jou heb ik nodig, hoe je mij vastpakte, op het einde, elke keer als ik je hielp je hemd aan te doen: je pakte me dan stevig in je armen....

Wat hebben we weinig tijd gehad tussen de diagnose en je dood...het is gevlogen. En wat hebben we weinig kunnen doen. Maar ik genoot ervan met jou in bed naar een dvd te kijken, mij tegen je borst te vleien met je armen om mij heen, en van hoe je mij een kusje gaf op mijn haar, en dan nog eentje...

Of je lag op mijn schoot, en ik streek je door je haar en masseerde zachtjes je huid. Dan zie je " oh schat je doet mij goed!". En eenmaal ontspannen viel je zo in slaap...

helaas is dit verleden tijd. Je bed staat eenzaam in de pas geverfde slaapkamer, en je foto kijkt mij glimlachend aan als ik de kamer binnenkom. Het s een mooie foto, je staat in je tuxedo tussen je drie Engelse nichten die ook stralen en een hoog glittergehalte vertonen. Wat was je toen jong en sterk! Twee maanden later zouden we elkaar leren kennen...

rust zacht schat 

ik zie je zo graag xx

weet je nog hoe het begon? we waren beiden uitgenodigd ergens begin 1999, door een wederzijdse vriendin, op haar verjaardag.

Ik had je enkele jaren daarvoor ook al ontmoet, al zul je dat niet meer geweten hebben: het was in '97, je was toen de vriend van Veerle, onze wederzijdse vriendin, en zij nodigde mij ook toen uit op haar verjaardagsfeestje in een karaoke-bar in het centrum van Antwerpen. Ik ben toen gegaan, zij heeft me aan jou voorgesteld, en je hebt mij toen heel beleefd een hand gegeven. Zonder mij echt aan te kijken. En dat was dan dat.

In 1999 verliep het iets anders: ondertussen waren jullie niet meer samen, maar waren we weer beiden uitgenodigd. Ik herinner mij niet zoveel meer van die avond, enkel dat we ergens met zijn allen iets waren gaan drinken, en daarna naar de karaoke-bar afzakten. daar, in de kelder vroeg je mij of ik wou dansen.

Ik keek je aan, zag dat je een jeanshemd en- broek droeg, en in het flauwe licht meende ik ook een paar boots te zien. Ik dacht: "oh nee! een ouwe rocker".

maar ik accepteerde en danste even met je. Intussen kwam Veerle er ook bij en jij danste toen even met haar.

Op het einde van het feestje kwam Veerle naar mij, en zei dat jij me wel een lift naar huis wou geven, mocht ik dat nodig hebben: hij zou haar ook naar huis brengen.

dus zo gezegd, zo gedaan. We gingen naar de garage, waar een mooie bordeaux-rode BMW 525 stond. Veerle zag mijn gezicht en zei: "jaja".

We stapten in, en ik dacht dat jij eerst mij zou afzetten en dan je ex, maar jij deed het andersom. Je nodigde mij uit vooraan in de wagen te komen zitten, wat ik deed.

Onderweg naar huis vroeg je meer over mij, wat ik voor werk deed, en of ik een relatie had. Ik vertelde je dat ik werkloos was en dat ik een cursus aan het volgen was voor meertalig bediende. Je zei dat mij dat zeker werk zou bezorgen, en dat je dochter ook werkte in de "maritime" aan een loket. Ik zei je dat ik een relatie had met een vriend die ook nog een andere vriendin had. Dit was de waarheid, en ik vertelde je dit omdat ik je wou afschrikken. Ik dacht dat jij zeker zou denken "wat is dit voor iemand?" en mij met rust zou laten.

Je zette mij af en reed weg. Ik dacht dat de kous af was. Maar een tijd later,  ik weet niet meer hoe lang, een week, twee weken, een maand? belde je mij om mij uit te nodigen samen naar de cinema te gaan en eerst een stukje te eten. Ik was vrij lang stil, en jij zie: "zeg ja!" Wat ik toen deed...

De avond van de afspraak trok ik een oude trui aan, omdat ik je in geen geval de indruk wou geven,dat ik belangstelling voor je had. 

Ik had, na jouw telefoontje Veerle gebeld, om te vragen wat er mis met je was. Zij zei: "niks, hij is een heel vriendelijke man." Zij had hem mijn telefoonnummer gegeven: hij had haar gebeld en het gevraagd.

De avond was heel prettig, we gingen een snack eten en daarna de film "Die Hard" zien. dat was op 1 maart 1999. Dit werd onze datum, de datum van het begin van onze relatie.

Ik ben nog steeds gelukkig dat je mij toen gekozen hebt.  

kusje

En dat was de droom. Met moeite stond ik om 9 u op.

De kleren van de dienst lagen al klaar: mijn nieuwe wollen lichtgrijze kleed, de parelsnoer, jouw eerste cadeau aan mij, een nep-glitter armband en natuurlijk zwarte kousen.

Eerst met het hondje van Laura naar de bakker, snel en tegen mijn zin een croissant en koffie binnenwerken. De twee bijbelverzen die ik moet voorlezen nog even nalezen en de juiste intonaties aanduiden. Dan het kleedje aan. Plots vraag ik mij af of je mij dit ooit hebt zien dragen? Ik pijnig mijn hersenen, maar helaas schiet het mij niet te binnen. Ik ben zeker dat je mij in je armen zou hebben genomen en had gezegd, oh schat je bent zo zacht!

Dat streelde mij niet alleen aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant...

Ik ga de dochter van je beste vriend oppikken, en samen rijden we naar zijn huis. Haar gepraat onderweg doet mij goed, en ik ben dankbaar dat je zoveel fijne mensen kent. Bij aankomst dank ik hen  nogmaals voor alles wat ze doen: zonder hen was dit nooit gelukt. Berthe zegt dat het toch normaal is, en dat jij hen ook in vele moeilijke momenten hebt bijgestaan.

Dan naar de aula, waar al mensen in de zaal zitten. Aan de ingang zit Susan, je Engelse nichtje. We praten even, en ik geef haar de tekst die ze in haar zuster's plaats zal lezen: die ligt in het ziekenhuis na een heupoperatie. Ook mijn lieve buurvrouw komt binnen en zet zich discreet achteraan. Ook mijn zus en moeder zijn er. Ik heb nauwelijks de tijd om met hen te praten, het zal voor na de dienst zijn. 

Ik lees twee teksen, om jou eer te doen. Als liedje heb ik "You're in My Heart, You're in My Soul" gekozen van Rod Stewart omdat het zo goed beschrijft hoe onze relatie is begonnen en hoe je over mij dacht. De aantrekkingskracht bij jou was inderdaad "physical", je zei me steeds dat ik het meisje was, waarvan je droomde toen je jong was. 

Al je vrienden en buren waren erg vriendelijk en vol wil om mij te steunen. Het is belangrijk dat je dat weet.

Wat pijn doet is, dat wij, zoals gebruikelijk was na eender welke activiteit waaraan we deelnamen, ik er met jou niet over kan praten. Wie wat heeft gezegd, wat er is afgesproken, en onze indrukken over de dag.

Dus hoewel ik mij wel omringd voel, mis ik je erg. Tijdens de koffietafel kan ik niet naar rechts kijken, naar de foto die daar op een zijtafel is gezet en mij aanstaart.

Het doet pijn.

Waar je wel smakelijk om zou kunnen lachen, moest je het weten, is het feit dat je vriend Rudi mij voorstelt om samen te bidden, en dat ik daar op inga!

Het is een vreemd intiem gebeuren: hij bidt om sterkte voor mij. Wat zou je daar van denken? Misschien: met mij heb je nooit willen bidden, en nu doe je het wél??

Misschien zou je gewoon blij geweest zijn omdat je dacht dat ik "herboren" was? 

Nadien ga ik nog even naar je huis, het huis dat niet meer onze cocon is. Nu is het gewoon een wachtend huis. Ik roep de poes en ze komt onmiddellijk op mij af om gestreeld te worden. Ze zit ocharme veel alleen. Ik geef haar te eten, als plots de bel gaat. Rita en Angelika staan voor de deur elk met een kaartje voor innige deelneming.

We praten zeker een uur over wat ons is overkomen, en ook over verlies aan hun zijde, over een andere buurvrouw die kanker heeft en van wie het einde nabij is.

Rita vraagt of ik alleen ben vanavond, maar ik zeg dat ik gelukkig mijn dochter heb, anders zou ik wellicht in een donker gat vallen. Ze knikken allebei en nodigen me allebei uit om zeker langs te komen mocht ik nood hebben aan een babbel.

Oh Robert kon je dit maar allemaal meemaken! Ik mis je 

kusje op je lippen.

De laatste droom had ik gisterenavond voor de TV, toen ik even in slaap was gevallen. Je stond ver weg van mij, half met je rug naar mij gekeerd, in de blakende zon op iets wat een stationsgebouw leek. Het was slechts een flits.

En nu ben je 3 dagen dood. Helaas is dit de realiteit. 5 dagen heb je naar adem liggen snakken. De dokters en verpleegsters verzekerden mij, dat je er niets van merkte en er geen last van had. Maar voor mij was het een nachtmerrie terwijl ik wakker was. Ik probeerde het je zo comfortabel mogelijk te maken, streelde je armen, handen en wangen, en kuste je af en toe. Elke morgen zei ik goeiemorgen in je hoor en "ik zie je graag". Ook zei ik welke dag het was en wat voor weer. Ik zocht op de radio naar de muziek die je graag hoorde, die uit de jaren 60 en 70, en zette de radio luider als het nieuws was, en 's avonds zette ik de TV aan voor het nieuws. En de hele dag door bleef je naar adem happen. 's Nachts werd ik soms met een schok wakker, omdat je adem plots stokte; dit gebeurde meer en meer naarmate de tijd verstreek. De verpleegsters kwamen je 2-3 keer per dag van positie veranderen, en wasten je elke ochtend. Het leek tegelijk absurd en hoognodig. Ik wilde dat er constant aandacht aan je werd besteed. Ik hoopte op een mirakel, ik hoopte dat een dokter op een dag zou binnenkomen en zeggen dat ze nog een laatste poging gingen doen om je leven te redden. 

Iedereen vroeg me steeds hoe ik me voelde, wat ik een belachelijke vraag vond: de zieke was jij, jij lag op sterven, niet ik.

Dus ik zei steeds, goed. 

Ik was blij met elk bezoek van je dochter, kleindochter en je beste vriend, maar genoot van de intimiteit tussen ons beiden wanneer ze vertrokken, en van de rust die er 's nachts heerste. Ik voelde me dichter bij jou en stond regelmatig op om je een kus te geven en te zeggen dat je niet alleen was.Jij genoot er op jouw manier ook van, het was een geruststelling, tenminste dat hoop ik.

Aan de ene kant wenste ik dat je snel en zonder pijn zou overlijden, aan de andere kant was ik bang voor dat moment: je zou voor altijd uit mijn leven verdwijnen.

Het moment bracht groot verdriet en ook een opgelucht gevoel. Bij de laatste 3 ademstoten deed je eindelijk je ogen open en keek me recht aan.

Ik streelde je gezicht en hals, en zei in je oor, dat je kon loslaten, wat je deed. Ik zag in je hals hoe je hart plots stopte. Het was alsof de grond voor mij openbarstte en ik in een diep ravijn keek.

Sindsdien heb ik het gevoel dat ik in een raket naar de maan zit tegen mijn wil en compleet verloren. Machteloos.