morgen is mijn verjaardag en de eerste keer dat jij die niet mee beleeft.

vandaag was triest, ik mis je, mijn lichaam doet pijn en mijn geest wil niet vooruit. Ik wil achteruit in de tijd, de klok terugdraaien en tegen jou aanliggen, je kus op mijn kruin voelen, blijven slapen, je horen zuchten en klagen omdat ik niet stil kan blijven liggen in bed en jou wakker maak.

Als ik wakker word, wil ik je naast me zien liggen, voelen hoe je je arm over mijn lichaam legt en je been en hoe je mij kust.

Het is net of ik in een surrogaat-wereld leef, en ik heb geluk: ik heb vrienden die echt hun best voor mij doen, maar ze zijn jou niet ...

Waarom o waarom moest je sterven? en zo jong? Iedereen wordt oud tegenwoordig, maar jij niet...

Morgen is mijn eerste verjaardag zonder jou.

En ik heb zo'n zin om bij de pakken te gaan neerzitten...

Ik ben letterlijk zo eenzaam zonder jou...

Ik zie je graag, nog steeds, dus "tot de dood ons scheidt" is een lachtertje.

Tot ik sterf is logischer.

Morgen heb ik een vol programma: naar de bakker, iets lekkers halen voor Laura, met Philip gaan wandelen, misschien nog een beetje winkelen, en eerst en vooral naar jou begraafplaats. Met jou praten. Mij inbeelden hoe je in je kist ligt, als een skelet, met je mooie leren jas en je jeans en je bommelschoenen, en vooral: met de zegelring die ik je schonk en die je nooit af wou doen.

Mijn man, mijn alles, met hart en ziel....

Ik geef je het paasei dat ik heb gekocht, waarmee je oprecht gelukkig lijkt. Jij hebt niks voor mij maar ik zeg dat ik dat niet erg vind, wat ook gewoon zo is.

Je blijft zenuwachtig, biedt mij koffie aan, een koekje...fruit...ik lach en stel je gerust. Je antwoordt dat je nog niks hebt gegeten.

Je loopt rond in de keuken en maakt een sterke espresso voor mij. de hond zit duidelijk op een snoepje van mij te wachten, dus geef je mij het zakje met snoepjes en Alf komt dolblij bij mij zitten. Hij eet het snoepje heel snel op en we moeten allebei lachen. We babbelen en drinken koffie en eten van de druiven die je hebt gewassen en jij eet van de pralines in het ei. Het voelt allemaal zo goed en vertrouwd; waarom klikt het dan niet? Ik weet wat ik voel, en als ik je aankijk, denk ik dat jij hetzelfde voelt. we gaan wandelen met de hond, en bij terugkomst luisteren we verder naar de muziek die continu door streamt, en babbelen vooral. Als ik stilval lijk je lichtelijk uit balans. we kijken naar elkaar, glimlachen. Uiteindelijk geef ik toe aan mijn neiging om tegen je aan te gaan liggen. je legt je hoofd tegen mijn hoofd, wat mij oplucht. je zegt zachtjes dat je zo riskeert in slaap te vallen. ik sla mijn arm over je buik en jij legt je armen rond mij in een knuffel en streelt mijn rug. Ik voel je handen over mijn trui glijden en alles voelt zo goed. Waarom klikt het dan niet? Voor mij wel, voor jou niet...

we eten samen een quiche en drinken een beetje wijn. We stoppen niet met babbelen, hebben elkaar zoveel te vertellen...

Uiteindelijk besluit ik rond 22 u te vertrekken. Ik krijg nog een kus en dan sta ik naast mijn auto.

Jij stapt terug naar binnen. Als ik voorbij je huis rijd, zie ik je schaduw achter het gordijn.

Wat nu? wat moet ik doen? Geduld oefenen? wachten tot jij wel die klik voelt? ik voel me zo kwetsbaar en weet niet hoe mij te gedragen of hoe ik mij mag voelen zonder uiteindelijk gekwetst te raken. 

De volgende morgen stuur ik je een berichtje, om te vragen of je goed hebt geslapen, eender welk excuus om jou in mijn leven te weten.

Je antwoordt beleefd en zegt dat je moet vertrekken. Ik zeg rij voorzichtig...opgelaten sluit ik af...

WAT NU??